Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Lithium carbonicum GSK

Lithium carbonate

tabl.
250 mg
60 szt.
Doustnie
Rx
100%
15,76
B (1)
bezpł.
S (2)
bezpł.
DZ (3)
bezpł.

Lithium carbonicum GSK - charakterystyka leku dla lekarzy

Wskazania

Lithium carbonicum GSK jest wskazany w następujących przypadkach:

  • Leczenie epizodu maniakalnego w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych
  • Zapobieganie nawrotom zaburzeń afektywnych dwubiegunowych
  • Zmniejszanie nasilenia i częstotliwości kolejnych epizodów manii u pacjentów z manią w wywiadzie
  • Zapobieganie występowaniu epizodów depresji w zaburzeniach depresyjnych nawracających

Lit wykazuje działanie normalizujące i stabilizujące nastrój u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi i nawracającymi zaburzeniami depresyjnymi. Lek leczy objawy epizodu maniakalnego oraz zapobiega jego występowaniu, a także zapobiega nawrotom epizodów depresyjnych lub zmniejsza nasilenie objawów w obu typach zaburzeń afektywnych.

Dawkowanie

Ze względu na wąski indeks terapeutyczny węglanu litu, dawkę należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta na podstawie pomiaru stężenia litu w surowicy krwi oraz uzyskiwanej poprawy klinicznej.

Wskazanie Dawka dobowa Zalecane stężenie litu w surowicy
Zapobieganie nawrotom 0,5-1,25 g 0,5-0,8 mmol/l
Ostre stany maniakalne 1,5-2 g 0,6-1,2 mmol/l

Dawkę dobową należy podzielić na co najmniej 3 części.

W początkowym okresie terapii stężenie litu w surowicy należy kontrolować co najmniej raz w tygodniu. Po osiągnięciu wymaganego stężenia kontrolę można przeprowadzać rzadziej - co miesiąc lub co 2 miesiące, a podczas remisji co 2-3 miesiące.

Po ustąpieniu ostrej fazy maniakalnej dawkę należy natychmiast zmniejszyć. W przypadku planowanego odstawiania litu zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki przez okres przynajmniej 2 tygodni, co może opóźnić nawrót objawów choroby podstawowej.

Warto zapamiętać
  • Lit ma wąski indeks terapeutyczny, dlatego konieczne jest regularne monitorowanie jego stężenia w surowicy
  • W przypadku pojawienia się pierwszych objawów toksyczności leczenie litem należy natychmiast przerwać

Przeciwwskazania

Stosowanie litu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na substancję czynną lub pozostałe składniki preparatu
  • Ciężka niewydolność nerek
  • Świeżo przebyty zawał mięśnia sercowego
  • Organiczne uszkodzenia mózgu
  • Białaczka
  • Ciąża (działanie teratogenne w I trymestrze)
  • Okres karmienia piersią (lit przenika do mleka matki)

Należy zachować szczególną ostrożność przy stosowaniu litu u pacjentów z chorobą Parkinsona, zaburzeniami czynności węzła zatokowego i przewodnictwa zatokowo-komorowego, padaczką, łuszczycą, wrodzoną nużliwością mięśni, cukrzycą oraz schizofrenią.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Przed rozpoczęciem leczenia litem wskazana jest ocena czynności tarczycy, nerek, serca (zapis EKG), oznaczenie stężenia sodu i glukozy w surowicy krwi. Należy monitorować funkcję nerek w trakcie terapii ze względu na ryzyko wystąpienia nefropatii kanalikowo-miąższowej po długotrwałym leczeniu.

Lit może powodować hiperkalcemię, dlatego zaleca się kontrolę stężenia wapnia przed i w trakcie leczenia. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu litu i neuroleptyków ze względu na ryzyko wystąpienia objawów neurotoksyczności.

U pacjentów w podeszłym wieku lit powinien być stosowany ze szczególną ostrożnością ze względu na zwiększone ryzyko toksyczności wynikające z zaburzeń czynności nerek i wydalania leku.

Interakcje

Liczne leki mogą wpływać na stężenie litu w surowicy:

  • Zwiększenie stężenia litu: metronidazol, NLPZ, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, leki moczopędne (zwłaszcza tiazydowe i amiloryd)
  • Zmniejszenie stężenia litu: mocznik, ksantyny, związki alkalizujące, inhibitory anhydrazy węglanowej

Jednoczesne stosowanie litu z neuroleptykami, karbamazepiną, metyldopą czy selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny może nasilać objawy neurotoksyczności. Lit może również wpływać na działanie leków zwiotczających mięśnie.

Ciąża i laktacja

Stosowanie litu w ciąży, zwłaszcza w I trymestrze, wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia wad wrodzonych, szczególnie w układzie sercowo-naczyniowym. Lit przenika do mleka matki, dlatego karmienie piersią w trakcie terapii jest przeciwwskazane.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane obejmują:

  • Zaburzenia endokrynologiczne: wole, niedoczynność lub nadczynność tarczycy, nadczynność przytarczyc
  • Zaburzenia układu nerwowego: drżenia mięśniowe, ataksja, zaburzenia mowy, zawroty głowy
  • Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, biegunka
  • Zaburzenia nerek i dróg moczowych: wielomocz, zmiany histologiczne w nerkach po długotrwałym leczeniu

Wystąpienie i nasilenie działań niepożądanych zależą od wrażliwości pacjenta oraz stężenia leku w surowicy krwi. W początkowym okresie leczenia objawy niepożądane mogą być bardziej nasilone, ale zwykle ustępują w miarę kontynuowania terapii.

Przedawkowanie

Stężenia toksyczne litu są zbliżone do stężeń terapeutycznych, dlatego każde przedawkowanie powinno być traktowane jako potencjalnie groźne. Objawy toksyczności mogą obejmować nasilone wymioty, biegunkę, niezborność ruchową, drgawki, śpiączkę oraz zaburzenia rytmu serca.

W przypadku przedawkowania należy natychmiast przerwać podawanie litu i wdrożyć leczenie wspomagające. W ciężkich przypadkach może być konieczne zastosowanie hemodializy. Kluczowe jest monitorowanie i korygowanie zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej.

Mechanizm działania

Dokładny mechanizm działania litu nie jest w pełni poznany. Uważa się, że lit hamuje transport sodu do wnętrza neuronu, co zaburza uwalnianie noradrenaliny i dopaminy w ośrodkowym układzie nerwowym. Jednocześnie lit może hamować wychwyt zwrotny tych neuroprzekaźników. Ponadto lit wpływa na działanie hormonu antydiuretycznego i tyreotropiny, co przyczynia się do części obserwowanych działań niepożądanych.

Skład

Jedna tabletka Lithium carbonicum GSK zawiera 250 mg węglanu litu jako substancję czynną.

Lek wymaga ścisłego monitorowania stężenia w surowicy oraz stanu klinicznego pacjenta ze względu na wąski indeks terapeutyczny i ryzyko działań niepożądanych. Regularna kontrola funkcji nerek, tarczycy oraz gospodarki wodno-elektrolitowej jest niezbędna w trakcie długotrwałej terapii litem.


1) Choroby psychiczne lub upośledzenia umysłowe
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
3) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia


Wskazania

Wskazany w leczeniu epizodu maniakalnego w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych, w zapobieganiu nawrotom zaburzeń afektywnych dwubiegunowych lub zmniejszaniu nasilenia i częstotliwości kolejnych epizodów manii u chorych ze stanami maniakalnymi w wywiadzie jak również w zapobieganiu występowania epizodów depresji w zaburzeniach depresyjnych nawracających.

Ze względu na mały współczynnik terapeutyczny węglanu litu, indywidualną dawkę należy wyznaczyć na podstawie pomiaru stężenia litu w surowicy krwi i uzyskiwanej poprawy klinicznej. Dawka dobowa wynosi zwykle 0,5-1,25 g węglanu litu w dawkach podzielonych. Dawkę dobową należy zwiększać stopniowo. W początkowym okresie terapii stężenie litu w surowicy należy kontrolować co najmniej 1 raz w tyg. Zalecane jest utrzymanie stężenia litu w surowicy w zakresie 0,5-0,8 mmol/l (zapobieganie nawrotom zaburzeń afektywnych). Po osiągnięciu wymaganego stężenia kontrolę można przeprowadzać rzadziej, co miesiąc lub co 2 miesiące; podczas remisji co 2-3 miesiące. W ostrych stanach chorobowych (maniakalnych) stosuje się dawkę 1,5-2 g/dobę - stężenie kationów litu w osoczu krwi powinno wynosić 0,6-1,2 mmol/l. Po ustąpieniu ostrej fazy dawkę należy natychmiast zmniejszyć. Dawka dobowa powinna być dzielona co najmniej na 3 części. W przypadku pominięcia jednej dawki nie należy podwajać następnej. Stosowanie u dzieci: nie zaleca się stosowania preparatu u dzieci w wieku poniżej 12 lat. Planowane odstawianie litu: zaleca się stopniowe odstawianie litu (przez okres przynajmniej 2 tyg.), ponieważ może to opóźnić nawrót objawów choroby podstawowej. Przerwanie leczenia litem z powodu toksyczności: w przypadku pojawienia się pierwszych objawów toksyczności, leczenie powinno być natychmiast przerwane.

Nadwrażliwość (uczulenie) na substancję czynną lub pozostałe składniki preparatu, ciężka niewydolność nerek, świeżo przebyty zawał mięśnia sercowego, organiczne uszkodzenia mózgu, białaczka, ciąża (działanie teratogenne w I trymestrze), okres karmienia piersią (lit przenika do mleka matki).

Z uwagi na zwiększone ryzyko wystąpienia objawów toksycznych, lit nie powinien być podawany pacjentom, u których występuje: ciężka niewydolność nerek, choroba sercowo-naczyniowa, nieleczona niedoczynność tarczycy, niewyrównany sód wynikający z odwodnienia, choroba Addisona, zmniejszona podaż soli z dietą. Szczególnie ostrożnie należy stosować lit w chorobie Parkinsona, zaburzeniach czynności węzła zatokowego i przewodnictwa zatokowo-komorowego, padaczce, łuszczycy, wrodzonej nużliwości mięśni, cukrzycy, schizofrenii. Przed rozpoczęciem leczenia litem wskazana jest ocena czynności tarczycy, nerek, serca (zapis EKG), oznaczenie stężenia sodu i glukozy w surowicy krwi. Lit jest inhibitorem kanałów sodowych mięśnia sercowego, podczas jego stosowania może ujawnić się uwarunkowany genetycznie zespół Brugadów. Z tego względu należy unikać stosowania litu u pacjentów z zespołem Brugadów. W razie braku alternatywnej metody terapii i podjęcia decyzji o rozpoczęciu leczenia litem, należy je prowadzić w warunkach klinicznych i przeprowadzić badanie EKG na początku leczenia i okresowo w jego trakcie. Wpływ na nerki: ponieważ lit hamuje wychwyt zwrotny sodu z kanalików nerkowych, dlatego w czasie terapii należy ostrzec pacjenta o konieczności zapewnienia odpowiedniej ilości sodu i wody w diecie. W przypadku biegunki, nadmiernego pocenia (np. w czasie infekcji) może być konieczne zmniejszenie dawki lub czasowe przerwanie terapii. Zmiany histologiczne (w tym nefropatię kanalikowo-miąższową odnotowano po przedłużonym leczeniu litem. Zmiany te mogą prowadzić do zaburzenia czynności nerek. Nie wiadomo, czy te zmiany są zawsze odwracalne po zaprzestaniu stosowania litu. Zaleca się okresowe monitorowanie funkcji nerek. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, przyjmujących lit od ponad 10 lat, obserwowano przypadki mikrotorbieli, gruczolaka kwasochłonnego (onkocytoma) oraz raka kanalików zbiorczych nerki. Leczenie litem może powodować hiperkalcemię, której może, ale nie musi towarzyszyć nadczynność przytarczyc (patrz punkt 4.8). Zaleca się przed rozpoczęciem leczenia oznaczenie stężenia wapnia oraz jego okresowe kontrolowanie w trakcie leczenia, a jeśli to konieczne, również stężenia hormonu przytarczyc. Odnotowano przypadki zwiększonego ryzyka neurologicznych działań niepożądanych (np. delirium, przedłużone napady i dezorientacja) podczas stosowania u pacjentów leczonych litem terapii elektrowstrząsami (ECT). Jeśli połączone leczenie litem i elektrowstrząsami jest wskazane klinicznie, należy stosować elektrowstrząsy ostrożnie, a pacjenta należy ściśle monitorować. Należy ściśle monitorować pacjentów, którzy razem z litem otrzymują neuroleptyki pod kątem wczesnych objawów toksyczności neurologicznej i szybkiego zakończenia leczenia w przypadku pojawienia się tych objawów. W bardzo rzadkich przypadkach jednoczesne stosowanie litu i neuroleptyków może spowodować pojawienie się objawów psychicznych i neurologicznych (tj. delirium, napady lub zwiększona częstość występowania objawów pozapiramidowych), które mogą być podobne lub identyczne jak objawy złośliwego zespołu neuroleptycznego. W niektórych przypadkach, objawy kończyły się nieodwracanym uszkodzeniem mózgu. Leczenie litem należy natychmiast przerwać, jeśli wystąpią pierwsze objawy toksyczności, które obejmują: zaburzenia sercowo-naczyniowe np. wydłużenie QT/QTc w badaniu EKG zaburzenia żołądkowo-jelitowe np. biegunka, wymioty i odwodnienie zaburzenia neurologiczne np. ataksja, drżenie, hipertonia, mimowolne skurcze mięśniowe, neuropatia obwodowa, osłabione lub nieobecne odruchy głębokie, hiperrefleksja, zaburzenia mowy, splątanie, senność i oczopląs. Rzadko zgłaszano ostrą niewydolność nerkową w wyniku toksycznego działania litu. Lit powinien być stosowany ze szczególną ostrożnością u osób w podeszłym wieku, ze względu na to, że ta grupa pacjentów jest szczególnie wrażliwa na toksyczność litu na skutek zaburzeń czynności nerek i wydalania. U pacjentów z depresją lub zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi może wystąpić pogorszenie objawów depresyjnych i/lub pojawić się mogą myśli i zachowania samobójcze niezależnie czy pacjent przyjmuje leki przeciwdepresyjne czy nie. Pacjenci powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą w związku z możliwością pogorszenia stanu klinicznego i pojawienia się myśli i zachowań samobójczych, zwłaszcza na początku leczenia lub w czasie zmiany dawki leku. Pacjenci z dużym ryzykiem wystąpienia myśli i prób samobójczych (pacjenci z zachowaniami lub myślami samobójczymi w wywiadzie, młodzi dorośli i pacjenci, którzy przed rozpoczęciem terapii wykazywali znacznego stopnia nasilenie myśli samobójczych), powinni podczas leczenia pozostawać pod ścisłą kontrolą. Pacjenci (i opiekunowie pacjentów) powinni być ostrzeżeni o potrzebie kontroli w związku z możliwością pogorszenia ich stanu klinicznego i/lub pojawienia się myśli/zachowań samobójczych lub myśli o samouszkodzeniu. W przypadku wystąpienia tych objawów powinni natychmiast zasięgnąć porady lekarskiej. U pacjentów, u których wystąpi pogorszenie stanu klinicznego (w tym wystąpienie nowych objawów) i/lub pojawią się myśli/zachowania samobójcze, zwłaszcza jeśli objawy te, pojawią się nagle, będą znacznie nasilone lub nie będą częścią dotychczas zgłaszanych przez pacjenta objawów, należy rozważać zmianę postępowania terapeutycznego, w tym możliwość przerwania leczenia. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lappa) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Interakcje ze zwiększeniem stężenia litu w surowicy: następujące leki podwyższają stężenie litu w stanie stacjonarnym i mogą spowodować objawy toksyczności: metronidazol, NLPZ (np. indometacyna, ketoprofen) w tym selektywne inhibitory cyklooksygenazy II, inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę I, antagoniści receptora angiotensyny II, leki moczopędne, zwłaszcza tiazydowe i amiloryd. Interakcje ze zmniejszeniem stężenia litu w surowicy: zmniejszenie stężenia litu w surowicy krwi można zaobserwować podczas jednoczesnego stosowania litu z następującymi lekami: mocznik, ksantyny (aminofilina, kofeina, teofilina i inne), związki alkalizujące (np. węglan sodu), oraz leki moczopędne - inhibitory anhydrazy węglanowej. Interakcje powodujące neurotoksyczność: następujące leki mogą nasilać objawy pozapiramidowe i powodować objawy neurotoksyczności (takie jak ataksja, drżenie, hipertonia, mimowolne skurcze mięśniowe, hiperrefleksja, zaburzenia mowy, splątanie, senność i oczopląs):neuroleptyki (chloropromazyna i inne pochodne fenotiazyny, haloperidol), karbamazepina, metyldopa, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny stosowane łącznie z solami litu, mogą nasilać jego toksyczne działanie, prowadząc do wystąpienia objawów zespołu serotoninowego, takich, jak drżenia, zawroty głowy, pobudzenie, stan splątania, biegunki, leki z grupy antagonistów kanału wapniowego, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne. Inne interakcje: lek może nasilać i wydłużać działanie leków zwiotczających niezależnie od ich mechanizmu działania, zarówno konkurencyjnych (np. pankuronium), jak i depolaryzujących (sukcynylocholina) oraz w rzadkich przypadkach wyzwala napady wrodzonej nużliwości mięśni. Lit nasila hamujące czynność tarczycy działanie dużych dawek jodu. Istnieją doniesienia o hamowaniu przez lit działania pochodnych amfetaminy. Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych: w surowicy krwi, podczas leczenia litem, mogą być zwiększone stężenia: glukozy, hormonu przytarczyc i wapnia.

Lit przenika przez łożysko. Nie należy stosować litu w ciąży, zwłaszcza w I trymestrze. Stosowanie litu w czasie ciąży, zwłaszcza w I trymestrze, wiąże się ze zwiększoną częstością występowania wad wrodzonych, szczególnie w układzie sercowo - naczyniowym. Brak jest odpowiednich badań przeprowadzonych na kobietach karmiących oraz odpowiednich badań na temat wpływu litu na reprodukcję u zwierząt. Lit przenika do mleka matki, ze względu na możliwość wystąpienia objawów zatrucia u dziecka, w trakcie terapii karmienie piersią jest przeciwwskazane.

Wystąpienie i nasilenie działań niepożądanych zależą od wrażliwości pacjenta oraz stężenia leku w surowicy krwi. W początkowym okresie leczenia stosunkowo często występują drżenia, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, wielomocz, wzmożone pragnienie, osłabienie siły mięśniowej, uczucie znużenia. Podczas kontynuowania leczenia objawy te stają się mniej nasilone. Zanotowano występowanie następujących działań niepożądanych o nieznanej częstości występowania: Zaburzenia krwi i układu chłonnego: leukocytoza. Zaburzenia endokrynologiczne: wole, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, nadczynność przytarczyc. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: hiperglikemia, hiperkalcemia, zwiększenie mc., anoreksja. Zaburzenia psychiczne: omamy, senność, zaburzenia pamięci. Zaburzenia układu nerwowego: drgawki, drżenia mięśniowe (drobnofaliste i grubofaliste), ataksja, ruchy atetotyczne, zaburzenia przewodnictwa nerwowego, wzmożenie odruchów ścięgnistych, objawy pozapiramidowe, napady drgawkowe, niewyraźna mowa, zawroty głowy (w tym pochodzenia błędnikowego), oczopląs, osłupienie, śpiączka, guz rzekomy mózgu, bóle głowy, zaburzenia smaku, myasthenia gravis. Zaburzenia oka: zaburzenia widzenia, niewyraźne widzenie. Zaburzenia serca: arytmia, bradykardia, zaburzenia czynności węzła zatokowego, obrzęki obwodowe, zmiany EKG. Zaburzenia naczyniowe: niewydolność krążenia obwodowego, niedociśnienie, objaw Raynauda. Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, biegunka, zapalenie błony śluzowej żołądka, ślinotok, suchość błon śluzowych jamy ustnej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: łysienie, trądzik, zapalenie grudek chłonnych mieszków włosowych, świąd, nasilenie łuszczycy, wysypka, owrzodzenia, nadmierne rogowacenie skóry, inne objawy nadwrażliwości skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkiełetowe i tkanki łącznej: bóle stawów, bóle mięśniowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: objawy cukrzycy nerkowo pochodnej, nietrzymanie moczu, po długotrwałym leczeniu litem zmiany histologiczne (w tym nefropatia kanalikowo-miąższowa) oraz zaburzenia czynności nerek. Mikrotorbiele, gruczolak kwasochłonny nerki (onkocytoma), rak kanalików zbiorczych nerki (w leczeniu długotrwałym) u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: impotencja, zaburzenia seksualne. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: obrzęki.

Stężenia toksyczne litu są zbliżone do stężeń terapeutycznych. Każde przedawkowanie litu powinno być uznawane za potencjalnie groźne. U pacjentów leczących się przewlekle litem nawet niewielkie przedawkowanie może doprowadzić do poważnej toksyczności, ponieważ tkanki pozanaczyniowe są już nasycone litem. Pojawienie się objawów może być opóźnione. Szczyt objawów może pojawić się nawet dopiero po 24 h, szczególnie u pacjentów, którzy nie są leczeni litem przewlekle lub przyjęli preparat o przedłużonym uwalnianiu. W poważnych przypadkach mogą nastąpić napad padaczki, śpiączka i śmierć. Toksyczność litu i nasilenie objawów są proporcjonalne do stężenia litu w surowicy krwi. W ostrych zatruciach występują nasilone wymioty, biegunka, niezborność ruchowa, drgawki i śpiączka, często zaburzenia rytmu serca i wstrząs, co może być przyczyną zagrożenia życia. Podczas długotrwałego leczenia objawy zatrucia rozwijają się zwykle stopniowo. Przyczyną może być nieregularne zażywanie leku, zmiany w gospodarce wodno-elektrolitowej wskutek zmian podaży NaCl, zwiększona utrata sodu w następstwie zastosowania leków moczopędnych lub nadmiernego pocenia. W przypadku stężeń 1,5-2 mmol/1 (12 h po ostatnim zażyciu leku) występuje: biegunka, drżenie grubofaliste i włókienkowe, osłabienie siły mięśniowej, zaburzenia mowy, niezborność ruchowa. W przypadku stężeń 2-3 mmol/I występują stany splątania, drgawki, zaburzenia pamięci, oczopląs, śpiączka, nawet śmierć. Postępowanie w przypadku przedawkowania: nie jest znane specyficzne antidotum w przypadku zatrucia litem. Należy przerwać leczenie litem natychmiast po wystąpieniu pierwszych objawów zatrucia. Należy włączyć leczenie wspomagające i objawowe. Decydujące jest poprawienie równowagi wodno-elektrolitowej. Stwierdzono, że irygacje jelita są pomocne w przypadku pacjentów, którzy połknęli duże ilości preparatu o przedłużonym uwalnianiu. W przypadkach ciężkiego zatrucia litem skuteczna jest hemodializa i należy ją rozważyć u wszystkich pacjentów z widocznymi objawami neurologicznymi. Po zatrzymaniu dializy należy spodziewać się pojawienia znacznego wzrostu stężenia litu w surowicy krwi, w związku z tym konieczne mogą być przedłużone lub powtórzone zabiegi. Hemodializę należy zastosować u pacjentów z ciężkimi objawami bez względu na stężenie litu w surowicy. Poziom litu w surowicy powinien być monitorowany. Poprawa kliniczna trwa dłużej niż obniżenie stężeń litu w surowicy. Węgiel aktywowany nie absorbuje litu. Dalsze postępowanie powinno być zgodne z zaleceniami szpitalnymi lub zgodnie z zaleceniami krajowego centrum zatruć. W lżejszych przypadkach wystarcza odstawienie leku na okres 1-2 dni i ewentualne zwiększenie podaży NaCl i wody (wznowienie leczenia należy rozpoczynać od mniejszych dawek, należy kontrolować stężenia litu w surowicy). W ciężkich zatruciach stosuje się płukanie żołądka, kontroluje gospodarkę wodno-elektrolitową oraz czynność układu krążenia i oddychania. Niezbędne jest również zwiększenie wydalania litu z ustroju (za pomocą hemodializy, ewentualnie poprzez wymuszoną diurezę - np. za pomocą mannitolu) i równoczesne zwiększenie podaży sodu.

Mechanizm działania litu nie jest w pełni poznany. Przyjmuje się, że hamuje on transport sodu do wnętrza neuronu co zaburza wywołane przez depolaryzację (wapniowo-zależne) uwalnianie noradrenaliny i dopaminy (ale nie serotoniny) w OUN. Równocześnie lit ma w pewnym stopniu hamować wychwyt zwrotny wymienionych katecholamin. U pacjentów z rozpoznaniem zaburzeń afektywnych dwubiegunowych i zaburzeń depresyjnych nawracających węglan litu leczy objawy epizodu maniakalnego i zapobiega jego występowaniu, a także zapobiega nawrotom epizodów depresyjnych lub zmniejsza nasilenie objawów w obydwu postaciach zaburzeń afektywnych, normalizując i stabilizując nastrój. U osób zdrowych lit nie wywiera działania psychotropowego. Ponadto sole litu hamują działanie hormonu antydiuretycznego (wazopresyny) jak również wpływ tyreotropiny na tarczycę, co jest przyczyną części objawów niepożądanych. W narządach obwodowych (nerki, tarczyca) sole litu hamują pobudzający wpływ hormonów (wazopresyny-ADH i tyreotropiny-TSH) na cyklazę adenylową.

1 tabl. zawiera 250 mg węglanu litu.

Otępienie w chorobie Alzheimera F00
Otępienie naczyniowe F01
Otępienie w przebiegu innych chorób sklasyfikowanych gdzie indziej F02
Otępienie nieokreślone F03
Organiczny zespół amnestyczny nie wywołany alkoholem i innymi substancjami psychoaktywnymi F04
Majaczenie niespowodowane przez alkohol ani inne substancje psychoaktywne F05
Inne zaburzenia psychiczne spowodowane uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu i chorobą somatyczną F06
Zaburzenia osobowości i zachowania spowodowane chorobą, uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu F07
Nieokreślone zaburzenia psychiczne organiczne lub objawowe F09
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem alkoholu F10
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem opioidów F11
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem kanabinoli F12
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem substancji uspokajających i nasennych F13
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem kokainy F14
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem innych substancji stymulujących, w tym kofeiny F15
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem halucynogenów F16
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane paleniem tytoniu F17
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane odurzaniem się lotnymi rozpuszczalnikami organicznymi F18
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem wielu narkotyków i innych substancji psychoaktywnych F19
Schizofrenia F20
Zaburzenie schizotypowe F21
Uporczywe zaburzenia urojeniowe F22
Ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne F23
Indukowane zaburzenie urojeniowe F24
Zaburzenia schizoafektywne F25
IInne nieorganiczne zaburzenia psychotyczne F28
Nieokreślona psychoza nieorganiczna F29
Epizod maniakalny F30
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe F31
Zaburzenie afektywne dwubiegunowe, obecnie epizod maniakalny bez objawów psychotycznych F31.1
Zaburzenie afektywne dwubiegunowe, obecnie remisja F31.7
Epizod depresyjny F32
Zaburzenie depresyjne nawracające F33
Zaburzenie depresyjne nawracające, obecnie stan remisji F33.4
Uporczywe zaburzenia nastroju [afektywne] F34
Inne zaburzenia nastroju [afektywne] F38
Zaburzenia nastroju [afektywne], nieokreślone F39
Zaburzenia lękowe w postaci fobii F40
Inne zaburzenia lękowe F41
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne F42
Reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne F43
Zaburzenia dysocjacyjne [konwersyjne] F44
Zaburzenia występujące pod maską somatyczną F45
Inne zaburzenia nerwicowe F48
Zaburzenia odżywiania F50
Nieorganiczne zaburzenia snu F51
Zaburzenia seksualne niespowodowane zaburzeniem organicznym ani chorobą somatyczną F52
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania związane z połogiem, niesklasyfikowane gdzie indziej F53
Czynniki psychologiczne lub behawioralne związane z zaburzeniami lub chorobami sklasyfikowanymi gdzie indziej F54
Nadużywanie substancji, które nie powodują uzależnienia F55
Nieokreślone zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi F59
Specyficzne zaburzenia osobowości F60
Zaburzenia osobowości mieszane i inne F61
Trwałe zmiany osobowości niewynikające z uszkodzenia ani z choroby mózgu F62
Zaburzenia nawyków i popędów F63
Zaburzenia identyfikacji płciowej F64
Zaburzenia preferencji seksualnych F65
Zaburzenia psychologiczne i zaburzenia zachowania związane z rozwojem i orientacją seksualną F66
Inne zaburzenia osobowości i zachowania u dorosłychh F68
Zaburzenia osobowości i zachowania u dorosłych, nieokreślone F69
Upośledzenie umysłowe lekkiego stopnia F70
Upośledzenie umysłowe umiarkowanego stopnia F71
Upośledzenie umysłowe znacznego stopnia F72
Upośledzenie umysłowe głębokiego stopnia F73
Inne upośledzenie umysłowe F78
Nieokreślone upośledzenie umysłowe F79
Specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka F80
Specyficzne zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych F81
Specyficzne zaburzenia rozwojowe funkcji motorycznych F82
Mieszane specyficzne zaburzenia rozwojowe F83
Całościowe zaburzenia rozwojowe F84
Inne zaburzenia rozwoju psychologicznego F88
Nieokreślone zaburzenia rozwoju psychologicznego F89
Zaburzenia hiperkinetyczne F90
Zaburzenia zachowania F91
Mieszane zaburzenia zachowania i emocji F92
Zaburzenia emocjonalne rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie F93
Zaburzenia funkcjonowania społecznego rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym F94
Tiki F95
Inne zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym F98
Nieokreślone zaburzenia psychiczne, zaburzenie psychiczne nieokreślone inaczej F99

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Ograniczenie spożycia soli u osób starszych może spowodować zaburzenia ukrwienia nerek i ich czynności, co z kolei może wystąpić jako działanie niepożądane inhibitorów ACE - współistnienie tych dwóch czynników istotnie zwiększa możliwość uszkodzenia nerek (działanie synergiczne). Ograniczenie spożycia soli u osób leczonych cyklosporyną powoduje nasilenie nefrotoksycznego działania leku, prowadzącego do niewydolności nerek. Zwiększenie reabsorpcji litu w kanalikach nerkowych w wyniku zaburzeń funkcji nerek spowodowanych niedoborem sodu, może powodować niedociśnienie tętnicze z zawrotami głowy, zaburzenia rytmu serca, tachykardię, zaburzenia widzenia, nadmierną senność lub bezsenność, depresję.