Lewofloksacyna - charakterystyka leku dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Lewofloksacyna (Levofloxacin Aurovitas) jest antybiotykiem z grupy fluorochinolonów, wskazanym do stosowania u osób dorosłych w leczeniu następujących zakażeń bakteryjnych:

• Ostre bakteryjne zapalenie zatok
• Zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli
• Pozaszpitalne zapalenie płuc
• Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich
• Odmiedniczkowe zapalenie nerek i powikłane zakażenia układu moczowego
• Przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego
• Niepowikłane zakażenia układu moczowego
• Płucna postać wąglika (zapobieganie i leczenie po ekspozycji)

Należy podkreślić, że w przypadku ostrych zakażeń górnych dróg oddechowych, zaostrzenia POChP, pozaszpitalnego zapalenia płuc oraz powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich, lewofloksacynę należy stosować tylko wtedy, gdy leki pierwszego rzutu są nieskuteczne lub przeciwwskazane. Lek może być również stosowany do kontynuacji terapii rozpoczętej dożylnie.

Lewofloksacyna jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania, skutecznym w leczeniu różnorodnych zakażeń bakteryjnych, jednak jej stosowanie powinno być ograniczone do sytuacji, gdy leki pierwszego rzutu są nieskuteczne lub przeciwwskazane, aby zmniejszyć ryzyko rozwoju oporności bakterii.

Dawkowanie i sposób podawania

Lewofloksacyna podawana jest doustnie, raz lub dwa razy na dobę. Dawkowanie zależy od rodzaju i ciężkości zakażenia oraz wrażliwości patogenu. Poniżej przedstawiono szczegółowe zalecenia dawkowania dla pacjentów z prawidłową czynnością nerek (ClCr >50 ml/min):

Tabela 1. Dawkowanie lewofloksacyny u pacjentów z prawidłową czynnością nerek

Dawkowanie lewofloksacyny jest zróżnicowane w zależności od rodzaju zakażenia, co pozwala na optymalizację terapii i minimalizację ryzyka działań niepożądanych. Czas trwania leczenia powinien być dostosowany do odpowiedzi klinicznej pacjenta i nie powinien przekraczać zalecanych okresów.

Specjalne grupy pacjentów

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów z klirensem kreatyniny ≤50 ml/min konieczna jest modyfikacja dawkowania. Szczegółowe zalecenia znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Modyfikacja dawki nie jest konieczna, ponieważ lewofloksacyna nie jest w istotnym stopniu metabolizowana w wątrobie, a wydalana jest głównie przez nerki.

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie jest konieczna modyfikacja dawki z przyczyn innych niż zaburzenia czynności nerek.

Dzieci i młodzież

Lewofloksacyna jest przeciwwskazana do stosowania u dzieci i młodzieży w okresie wzrostu ze względu na potencjalne ryzyko uszkodzenia chrząstek stawowych.

Dostosowanie dawki lewofloksacyny jest konieczne głównie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Szczególną ostrożność należy zachować przy stosowaniu leku u osób starszych, monitorując funkcję nerek. Lek jest przeciwwskazany u dzieci i młodzieży.

Sposób podawania i interakcje

Tabletki lewofloksacyny należy połykać w całości, popijając odpowiednią ilością płynu. Można je przyjmować w trakcie posiłku lub między posiłkami. Tabletki można dzielić wzdłuż linii podziału w celu dostosowania dawki.

Ważne jest zachowanie odpowiedniego odstępu czasowego między przyjmowaniem lewofloksacyny a innymi lekami:

• Przynajmniej 2 godziny przed lub 2 godziny po przyjęciu:
  • Soli żelaza
  • Soli cynku
  • Leków zobojętniających sok żołądkowy zawierających magnez lub aluminium
  • Dydanozyny (tylko preparaty z aluminium i magnezem zawierające środki buforujące)
  • Sukralfatu

Zachowanie tych odstępów czasowych jest kluczowe, ponieważ wymienione substancje mogą zmniejszać wchłanianie lewofloksacyny.

Prawidłowe przyjmowanie lewofloksacyny, z uwzględnieniem interakcji z innymi lekami i suplementami, jest kluczowe dla osiągnięcia optymalnego efektu terapeutycznego. Należy edukować pacjentów w zakresie właściwego stosowania leku i potencjalnych interakcji.

Skład

Substancją czynną leku jest lewofloksacyna. Jedna tabletka powlekana zawiera 250 mg lub 500 mg lewofloksacyny w postaci lewofloksacyny półwodnej.

Znajomość składu leku jest istotna dla lekarzy, szczególnie w kontekście potencjalnych alergii pacjentów na substancję czynną lub pomocnicze oraz przy rozważaniu interakcji z innymi lekami.