Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Lercanidipine Medreg

Lercanidipine hydrochloride

tabl. powl.
10 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
X
Lercanidipine Medreg
tabl. powl.
20 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
X

Lercanidipine Medreg - szczegółowe informacje dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Lercanidipine Medreg jest wskazany do stosowania u dorosłych pacjentów w leczeniu łagodnego do umiarkowanego pierwotnego nadciśnienia tętniczego.

Lek przeznaczony jest wyłącznie dla dorosłych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym o nasileniu od łagodnego do umiarkowanego.

Dawkowanie i sposób podawania

Grupa pacjentów Dawkowanie
Dorośli 10 mg raz na dobę, możliwość zwiększenia do 20 mg
Osoby starsze Jak u dorosłych, zachować ostrożność przy rozpoczynaniu leczenia
Zaburzenia czynności nerek/wątroby (łagodne do umiarkowanych) Jak u dorosłych, zachować ostrożność przy zwiększaniu dawki do 20 mg
Ciężkie zaburzenia czynności nerek/wątroby Przeciwwskazane

Tabletki należy przyjmować rano, co najmniej 15 minut przed posiłkiem. Nie podawać z sokiem grejpfrutowym.

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie, zaczynając od 10 mg raz na dobę i ewentualnie zwiększając do 20 mg. Kluczowe jest zachowanie odstępu od posiłku i unikanie soku grejpfrutowego.

Przeciwwskazania

  • Nadwrażliwość na substancję czynną lub pomocnicze
  • Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca
  • Nieleczona zastoinowa niewydolność serca
  • Niestabilna dławica piersiowa
  • Niedawny (do 1 miesiąca) zawał mięśnia sercowego
  • Ciężkie zaburzenia czynności wątroby lub nerek (GFR <30 ml/min)
  • Jednoczesne stosowanie silnych inhibitorów CYP3A4, cyklosporyny, grejpfrutów/soku grejpfrutowego

Lercanidipine jest przeciwwskazany w wielu poważnych schorzeniach układu sercowo-naczyniowego oraz przy ciężkiej niewydolności wątroby i nerek. Istotne są również interakcje z niektórymi lekami i pokarmami.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z:

  • Zespołem chorego węzła zatokowego (bez stymulatora)
  • Zaburzeniami czynności lewej komory serca
  • Chorobą niedokrwienną serca
  • Łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby

Lercanidipina może powodować zmętnienie płynu otrzewnowego u pacjentów dializowanych otrzewnowo. Należy unikać spożywania alkoholu podczas leczenia. Lek może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Stosowanie lercanidipiny wymaga szczególnej uwagi u pacjentów z określonymi schorzeniami układu sercowo-naczyniowego oraz zaburzeniami czynności nerek i wątroby. Istotne jest monitorowanie pacjentów dializowanych oraz edukacja w zakresie potencjalnego wpływu na codzienne funkcjonowanie.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie z:

  • Silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir)
  • Cyklosporyną
  • Grejpfrutami lub sokiem grejpfrutowym

Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu z:

  • Induktorami CYP3A4 (np. fenytoina, karbamazepina, ryfampicyna)
  • Substratami CYP3A4 (np. terfenadyna, astemizol, amiodaron)
  • β-adrenolitykami
  • Digoksyną
  • Symwastatyną

Lercanidipina wchodzi w liczne interakcje z innymi lekami, szczególnie metabolizowanymi przez CYP3A4. Konieczne jest dokładne przeanalizowanie wszystkich przyjmowanych przez pacjenta leków przed włączeniem lercanidipiny.

Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża: Nie zaleca się stosowania ze względu na brak wystarczających danych.

Karmienie piersią: Przeciwwskazane ze względu na brak danych o przenikaniu do mleka.

Płodność: Brak danych klinicznych, ale obserwowano wpływ na plemniki u pacjentów stosujących antagonistów kanału wapniowego.

Lercanidipina nie powinna być stosowana u kobiet w ciąży, karmiących piersią oraz planujących ciążę bez dokładnej analizy korzyści i ryzyka.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane to:

  • Obrzęk obwodowy
  • Ból głowy
  • Zaczerwienienie twarzy
  • Tachykardia
  • Kołatanie serca

Inne istotne działania niepożądane obejmują: zawroty głowy, niedociśnienie, dolegliwości żołądkowo-jelitowe, wysypkę, bóle mięśni, zaburzenia oddawania moczu.

Profil działań niepożądanych lercanidipiny jest typowy dla antagonistów kanału wapniowego. Szczególną uwagę należy zwrócić na obrzęki obwodowe i objawy ze strony układu sercowo-naczyniowego.

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania obejmują nadmierne rozszerzenie naczyń obwodowych z wyraźnym niedociśnieniem i odruchową tachykardią. Przy bardzo dużych dawkach może wystąpić bradykardia i ujemny efekt inotropowy.

Leczenie: monitorowanie układu krążenia przez co najmniej 24h, wsparcie układu krążenia, uniesienie kończyn, kontrola objętości płynów i diurezy. Dializa prawdopodobnie nieskuteczna.

Przedawkowanie lercanidipiny wymaga intensywnego monitorowania i leczenia objawowego, ze szczególnym uwzględnieniem funkcji układu krążenia.

Warto zapamiętać
  • Lercanidipina powinna być przyjmowana rano, co najmniej 15 minut przed posiłkiem
  • Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek (GFR <30 ml/min)

Właściwości farmakologiczne

Lercanidipina jest antagonistą wapnia z grupy dihydropirydyny. Mechanizm działania polega na hamowaniu przezbłonowego napływu wapnia do mięśnia sercowego i mięśni gładkich naczyń, co prowadzi do zmniejszenia całkowitego oporu obwodowego i obniżenia ciśnienia tętniczego.

Lercanidipina działa poprzez typowy dla antagonistów wapnia mechanizm, skutecznie obniżając ciśnienie tętnicze poprzez rozszerzenie naczyń obwodowych.

Skład

Jedna tabletka powlekana zawiera 10 mg lub 20 mg chlorowodorku lerkanidypiny, co odpowiada odpowiednio 9,4 mg lub 18,8 mg lerkanidypiny.

Dostępne są dwie dawki leku, co umożliwia dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta.



Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany u dorosłych w leczeniu łagodnego do umiarkowanego pierwotnego nadciśnienia tętniczego.

Zalecana dawka wynosi 10 mg doust. raz/dobę, co najmniej 15 minut przed posiłkiem, dawka może zostać zwiększona do 20 mg, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Dawkę należy zwiększać stopniowo, ponieważ maks. działanie przeciwnadciśnieniowe może wystąpić w ciągu 2 tyg. U pacjentów, u których podczas stosowania jednego leku przeciwnadciśnieniowego ciśnienie nie jest wystarczająco kontrolowane, korzystne może okazać się dodatkowe podawanie lerkanidypiny, oprócz β-adrenolityku (atenololu), leku moczopędnego (hydrochlorotiazydu) lub inhibitora konwertazy angiotensyny (kaptopryl lub enalapryl). Ponieważ krzywa zależności reakcji od dawki jest stroma i osiąga stałą w zakresie dawek 20-30 mg, jest mało prawdopodobne, że skuteczność będzie większa podczas stosowania większych dawek; może zwiększyć się natomiast ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Osoby w podeszłym wieku. Chociaż dane z badań farmakokinetycznych i doświadczenie kliniczne wskazują, że nie ma konieczności dostosowania dawki dobowej, należy zachować szczególną ostrożność podczas rozpoczynania leczenia pacjentów w podeszłym wieku. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania lerkanidypiny u dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat. Dane nie są dostępne. Zaburzenia czynności nerek lub wątroby. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas stosowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Chociaż zwykle zalecany schemat dawkowania może być tolerowany przez te grupy pacjentów, to w przypadku zwiększania dawki do 20 mg należy zachować ostrożność. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być nasilone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, dlatego należy w tym przypadku rozważyć dostosowanie dawki. Nie należy stosować lerkanidypiny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr <30 ml/min), w tym u pacjentów poddawanych dializie.

Tabl. należy przyjmować rano, co najmniej 15 minut przed posiłkiem. Tego produktu nie należy podawać z sokiem grejpfrutowym.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca. Nieleczona zastoinowa niewydolność serca. Niestabilna dławica piersiowa lub przebyty niedawny (w ciągu 1 m-ca) zawał mięśnia sercowego. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (GFR <30 ml/min), w tym pacjenci dializowani. Jednoczesne stosowanie: silnych inhibitorów CYP3A4, cyklosporyny, grejpfrutów lub soku grejpfrutowego.

Lerkanidypinę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego (jeśli pacjent nie ma wszczepionego stymulatora serca). Chociaż kontrolowane badania dotyczące hemodynamiki nie wykazały wpływu na czynności lewej komory serca, zaleca się ostrożność także u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca. Uważa się, że niektóre krótko działające dihydropirydyny mogą wpływać na zwiększenie ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Pomimo tego, że lerkanidypina jest lekiem długo działającym, u tych pacjentów zalecana jest ostrożność. Niektóre dihydropirydyny mogą rzadko prowadzić do bólu w okolicy przedsercowej lub dławicy piersiowej. Bardzo rzadko u pacjentów z uprzednio istniejącą dławicą piersiową może wystąpić zwiększona częstość, wydłużony czas trwania lub nasilenie napadów. W pojedynczych przypadkach obserwowano zawał mięśnia sercowego. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas stosowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Chociaż zwykle zalecany schemat dawkowania 10 mg/dobę może być tolerowany przez te podgrupy pacjentów, to podczas zwiększania dawki do 20 mg należy zachować ostrożność. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być nasilone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, dlatego należy w tym przypadku rozważyć dostosowanie dawki. Nie należy stosować lerkanidypiny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GRF ClCr <30 ml/min) w tym u pacjentów poddawanych hemodializie. Lerkanidypina była związana z powstawaniem mętnego płynu otrzewnowego u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej. Zmętnienie jest spowodowane zwiększonym stężeniem triglicerydów w płynie otrzewnowym. Chociaż mechanizm nie jest znany, zmętnienie zwykle ustępuje wkrótce po odstawieniu lerkanidypiny. Jest to ważny związek, aby uznać, że mętny płyn otrzewnowy może być mylony z infekcyjnym zapaleniem otrzewnej, co prowadzi do niepotrzebnej hospitalizacji i empirycznego podania antybiotyków. Induktory CYP3A4, takie jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, karbamazepina) i ryfampicyna mogą zmniejszać stężenie lerkanidypiny w osoczu i dlatego skuteczność lerkanidypiny może być mniejsza niż oczekiwana. Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może on nasilać działanie leków przeciwnadciśnieniowych, rozszerzających naczynia krwionośne. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/tabl., to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”. Lerkanidypina wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy jednak zachować ostrożność, ponieważ mogą wystąpić zawroty głowy, osłabienie, zmęczenie i rzadko senność.

Jednoczesne stosowanie jest przeciwwskazane w przypadku. Wiadomo, że lerkanidypina jest metabolizowana przez enzym CYP3A4 i dlatego stosowane jednocześnie inhibitory i induktory CYP3A4 mogą wpływać na metabolizm i eliminację lerkanidypiny. Badania nad interakcjami z silnym inhibitorem CYP3A4, ketokonazolem, pokazują znaczne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu (15-krotne zwiększenie AUC i 8-krotne zwiększenie Cmax dla eutomeru S-lerkanidypiny). Należy unikać jednoczesnego stosowania lerkanidypiny z inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir, erytromycyna, troleandomycyna, klarytromycyna). Po jednoczesnym podaniu lerkanidypiny i cyklosporyny obserwowano zwiększone stężenie obu substancji w osoczu. Badania z udziałem młodych, zdrowych ochotników pokazały, że jeśli cyklosporyna była podawana po 3 h od przyjęcia lerkanidypiny, stężenie lerkanidypiny w osoczu nie zmieniło się, podczas gdy AUC cyklosporyny zwiększyło się o 27%. Jednakże jednoczesne stosowanie lerkanidypiny z cyklosporyną powodowało 3-krotne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu i 21% zwiększenie AUC cyklosporyny. Nie należy jednocześnie stosować cyklosporyny i lerkanidypiny. Tak jak w przypadku innych dihydropirydyn, lerkanidypina jest wrażliwa na hamowanie metabolizmu przez sok grejpfrutowy, co w konsekwencji powoduje zwiększenie ogólnoustrojowej biodostępności i nasilenie działania hipotensyjnego. Podczas stosowania lerkanidypiny nie należy spożywać grejpfrutów czy soku grejpfrutowego. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Jednoczesne stosowanie lerkanidypiny z induktorami CYP3A4, takimi jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, fenobarbital, karbamazepina) i ryfampicyna wymaga zachowania ostrożności, ponieważ działanie przeciwnadciśnieniowe może być osłabione i może być wymagana częstsza niż zwykle kontrola ciśnienia tętniczego. Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może on nasilać działanie rozszerzające naczynia krwionośne leków przeciwnadciśnieniowych. Środki ostrożności, w tym dostosowanie dawki. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego przepisywania lerkanidypiny z innymi substratami CYP3A4, takimi jak terfenadyna, astemizol, leki przeciwarytmiczne klasy III, takie jak amiodaron, chinidyna, sotalol. Przy jednoczesnym podawaniu w dawce 20 mg z midazolamem doust. u ochotników w podeszłym wieku wchłanianie lerkanidypiny było zwiększone (o około 40%), a szybkość wchłaniania zmniejszona (tmax był wydłużony z 1,75-3 h). Stężenia midazolamu nie uległy zmianie. Podczas jednoczesnego podawania lerkanidypiny z metoprololem, β-adrenolitykiem eliminowanym głównie przez wątrobę, biodostępność metoprololu nie uległa zmianie, podczas gdy lerkanidypiny zmniejszyła się o 50%. To działanie może wynikać ze zmniejszenia przepływu krwi przez wątrobę spowodowanego przez β-adrenolityki i dlatego może wystąpić w przypadku innych leków z tej klasy. W konsekwencji lerkanidypinę można bezpiecznie podawać z lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne, ale może być konieczne dostosowanie dawki. Jednoczesne podawanie 20 mg lerkanidypiny pacjentom leczonym długotrwale β-metylodigoksyną nie wykazało interakcji farmakokinetycznych. Jednakże zaobserwowano średni wzrost Cmax digoksyny o 33%, podczas gdy AUC i klirens nerkowy nie uległy istotnej zmianie. Pacjentów leczonych jednocześnie digoksyną należy bardzo dokładnie kontrolować pod kątem objawów toksyczności digoksyny. Jednoczesne stosowanie z innymi lekami. Badanie interakcji z fluoksetyną (inhibitorem CYP2D6 i CYP3A4), przeprowadzone na ochotnikach w wieku 65 ± 7 lat (średnia ± odchylenie standardowe), nie wykazało klinicznie istotnej zmiany farmakokinetyki lerkanidypiny. Jednoczesne podawanie cymetydyny w dawce 800 mg/dobę nie powoduje znaczących zmian stężeń lerkanidypiny w osoczu, ale przy wyższych dawkach wymagana jest ostrożność, ponieważ biodostępność i hipotensyjne działanie lerkanidypiny mogą ulec zwiększeniu. Wielokrotne jednoczesne podawanie dawki 20 mg lerkanidypiny z 40 mg symwastatyny nie powodowało istotnej zmiany AUC lerkanidypiny, podczas gdy wartość AUC symwastatyny wzrosła o 56%, a jej aktywnego metabolitu β-hydroksykwasu o 28%. Jest mało prawdopodobne, aby takie zmiany miały znaczenie kliniczne. Nie oczekuje się interakcji, gdy lerkanidypina jest podawana rano, a symwastatyna wieczorem, zgodnie ze wskazaniami dla tego leku. Lerkanidypinę bezpiecznie podawano z lekami moczopędnymi i inhibitorami ACE. Nasilone działanie hipotensyjne można zaobserwować, gdy lerkanidypina jest podawana z innymi lekami wpływającymi na ciśnienie krwi, takimi jak α-adrenolityki stosowane w leczeniu objawów ze strony układu moczowego, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, neuroleptyki. Wręcz przeciwnie, zmniejszenie działania hipotensyjnego można zaobserwować podczas jednoczesnego stosowania z kortykosteroidami.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania lerkanidypiny u kobiet w ciąży. Dane niekliniczne nie dostarczają dowodów na działanie teratogenne ale obserwowano je w przypadku innych związków dihydropirydyny. Nie zaleca się stosowania lerkanidypiny w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Brak danych na temat przenikania lerkanidypiny/metabolitów do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/niemowląt. Lerkanidypiny nie należy stosować w okresie karmienia piersią. Brak danych klinicznych dotyczących lerkanidypiny. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami kanałów odnotowano odwracalne zmiany biochemiczne w główce plemników, które mogą utrudniać zapłodnienie. W przypadkach, gdy powtarzane zapłodnienie in vitro kończy się niepowodzeniem i nie można znaleźć innego wyjaśnienia, należy wziąć pod uwagę możliwość stosowania antagonistów kanału wapniowego jako przyczyny.

Bezpieczeństwo lerkanidypiny w dawce 10-20 mg raz/dobę oceniano w podwójnie zaślepionych, kontrolowanych placebo badaniach klinicznych (z udziałem 1200 pacjentów otrzymujących lerkanidypinę i 603 pacjentów otrzymujących placebo) oraz w długoterminowych badaniach klinicznych z aktywną kontrolą i bez kontroli z udziałem łącznie 3676 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym otrzymujących lerkanidypinę. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi w badaniach klinicznych i po wprowadzeniu produktu do obrotu są: obrzęk obwodowy, ból głowy, zaczerwienienie twarzy, tachykardia i kołatanie serca. Działania niepożądane zgłaszane w badaniach klinicznych oraz na całym świecie po wprowadzeniu produktu do obrotu, w przypadku których istnieje uzasadniony związek przyczynowy. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) nadwrażliwość. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, (niezbyt często) zawroty głowy: (rzadko) senność, omdlenie. Zaburzenia serca: (często) tachykardia, kołatanie serca; (rzadko) dławica piersiowa. Zaburzenia naczyniowe: (często) zaczerwienienie twarzy; (niezbyt często) niedociśnienie. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) niestrawność, nudności, ból brzucha w górnej części; (rzadko) wymioty, biegunka; (nieznana) przerost dziąseł, mętny płyn otrzewnowy. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zwiększona aktywność aminotransferaz w surowicy. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) wysypka, świąd; (rzadko) pokrzywka; (nieznana) obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) bóle mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) wielomocz; (rzadko) częstomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) obrzęk obwodowy; (niezbyt często) osłabienie, zmęczenie; (rzadko) ból w klatce piersiowej. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo częstość występowania obrzęków obwodowych wynosiła 0,9% dla lerkanidypiny w dawce 10-20 mg i 0,83% dla placebo. Ta częstość osiągnęła 2% w całej badanej populacji, w tym w długoterminowych badaniach klinicznych. Wydaje się, że lerkanidypina nie wpływa niekorzystnie na stężenie cukru we krwi ani stężenie lipidów w surowicy. Niektóre dihydropirydyny rzadko mogą powodować ból w okolicy przedsercowej lub dławicę piersiową. Bardzo rzadko u pacjentów z wcześniej istniejącą dławicą piersiową może wystąpić zwiększona częstość, czas trwania lub nasilenie tych napadów. Można zaobserwować pojedyncze przypadki zawału mięśnia sercowego.

Po wprowadzeniu lerkanidypiny do obrotu zgłaszano kilka przypadków przedawkowania w zakresie od 30-40 mg do 800 mg, w tym przypadki prób samobójczych. Objawy: przedawkowanie lerkanidypiny powoduje nadmierne rozszerzenie naczyń obwodowych z wyraźnym niedociśnieniem i odruchową tachykardią. Jednak przy bardzo dużych dawkach może dojść do utraty selektywności obwodowej, powodując bradykardię i ujemny efekt inotropowy. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi związanymi z przypadkami przedawkowania były niedociśnienie, zawroty głowy, ból głowy i kołatanie serca. Leczenie: klinicznie istotne niedociśnienie wymaga aktywnego wsparcia układu krążenia, w tym częstego monitorowania czynności serca i układu oddechowego, uniesienia kończyn oraz zwracania uwagi na objętość krążącego płynu i ilość wydalanego moczu. Ze względu na przedłużone działanie farmakologiczne lerkanidypiny istotne jest, aby stan układu krążenia pacjenta był monitorowany przez co najmniej 24 h. Ponieważ produkt silnie wiąże się z białkami, dializa prawdopodobnie nie będzie skuteczna. Pacjenci, u których spodziewane jest zatrucie od umiarkowanego do ciężkiego, powinni pozostawać na oddziale intensywnej opieki.

Lerkanidypina jest antagonistą wapnia z grupy dihydropirydyny i hamuje przezbłonowy napływ wapnia do mięśnia sercowego i mięśni gładkich. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego polega na bezpośrednim działaniu zwiotczającym mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, zmniejszając tym samym całkowity opór obwodowy.

1 tabl. powl. zawiera 10 mg lub 20 mg chlorowodorku lerkanidypiny (co odpowiada 9,4 mg lub 18,8 mg lerkanidypiny).

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może wchodzić w interakcje z sokiem grejpfrutowym. Sok grejpfrutowy może nasilić wchłanianie leku z przewodu pokarmowego, a co za tym idzie zwiększyć jego stężenie w organizmie i nasilić działanie, nawet do wystąpienia działania toksycznego.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Lek należy zażywać bez pokarmu (co najmniej 1 h przed jedzeniem lub najwcześniej 2 h po posiłku).