Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Lecalpin - (IR)

Lercanidipine hydrochloride

tabl. powl.
10 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
10,68
Lecalpin - (IR)
tabl. powl.
20 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
13,74

Lecalpin - lek przeciwnadciśnieniowy z grupy antagonistów wapnia

Lecalpin to produkt leczniczy zawierający jako substancję czynną lerkanidypinę - antagonistę wapnia z grupy dihydropirydyny. Lek jest stosowany w leczeniu łagodnego do umiarkowanego nadciśnienia tętniczego samoistnego.

Mechanizm działania

Lerkanidypina hamuje przezbłonowy napływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i mięśni gładkich naczyń. Działanie przeciwnadciśnieniowe polega na bezpośrednim rozkurczeniu mięśni gładkich naczyń krwionośnych, co prowadzi do zmniejszenia całkowitego oporu obwodowego. Lek charakteryzuje się przedłużonym działaniem hipotensyjnym, mimo krótkiego okresu półtrwania w osoczu, co wynika z dużego powinowactwa i rozpuszczalności w lipidach błon komórkowych. Lerkanidypina nie wykazuje istotnego ujemnego działania inotropowego.

Wskazania

Lecalpin jest wskazany w leczeniu łagodnego do umiarkowanego nadciśnienia tętniczego samoistnego u dorosłych pacjentów.

Lecalpin to skuteczny lek przeciwnadciśnieniowy o przedłużonym działaniu, przeznaczony do leczenia łagodnego i umiarkowanego nadciśnienia tętniczego.

Dawkowanie i sposób podawania

Grupa pacjentów Dawkowanie
Dorośli 10 mg raz na dobę, możliwość zwiększenia do 20 mg
Osoby starsze Jak u dorosłych, zachować ostrożność przy rozpoczynaniu leczenia
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby Zachować ostrożność, rozważyć dostosowanie dawki
Dzieci i młodzież <18 lat Nie zaleca się stosowania

Tabletki należy przyjmować co najmniej 15 minut przed posiłkiem, popijając niewielką ilością wody. Maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe może wystąpić po 2 tygodniach leczenia.

Dawkowanie Lecalpinu powinno być dostosowane indywidualnie, z uwzględnieniem wieku pacjenta oraz funkcji nerek i wątroby. Ważne jest przestrzeganie zaleceń dotyczących czasu przyjmowania leku względem posiłków.

Przeciwwskazania

Stosowanie Lecalpinu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na lerkanidypinę, inne dihydropirydyny lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca
  • Nieleczona zastoinowa niewydolność serca
  • Niestabilna dusznica bolesna
  • Pierwszy miesiąc po przebytym zawale serca
  • Ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby
  • Jednoczesne stosowanie silnych inhibitorów CYP3A4, cyklosporyny, soku grejpfrutowego
  • Ciąża i karmienie piersią
  • Kobiety w wieku rozrodczym niestosujące skutecznej antykoncepcji

Przed zastosowaniem Lecalpinu należy dokładnie ocenić stan pacjenta pod kątem wymienionych przeciwwskazań, zwracając szczególną uwagę na choroby układu sercowo-naczyniowego oraz interakcje lekowe.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Lecalpinu należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z:

  • Zespołem chorego węzła zatokowego (bez wszczepionego stymulatora serca)
  • Zaburzeniami czynności lewej komory serca
  • Chorobą niedokrwienną serca
  • Łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby

Należy unikać spożywania alkoholu podczas leczenia, gdyż może on nasilać działanie hipotensyjne leku. Pacjenci przyjmujący Lecalpin powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn ze względu na możliwość wystąpienia zawrotów głowy, osłabienia lub senności.

Stosowanie Lecalpinu wymaga ścisłego monitorowania pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego oraz zaburzeniami funkcji nerek i wątroby. Konieczne jest poinformowanie pacjentów o potencjalnych działaniach niepożądanych wpływających na zdolność prowadzenia pojazdów.

Warto zapamiętać
  • Lecalpin należy przyjmować co najmniej 15 minut przed posiłkiem
  • Lek charakteryzuje się przedłużonym działaniem przeciwnadciśnieniowym mimo krótkiego okresu półtrwania w osoczu

Interakcje lekowe

Lerkanidypina jest metabolizowana przez enzym CYP3A4, co może prowadzić do istotnych interakcji z innymi lekami. Najważniejsze interakcje obejmują:

  • Inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir, erytromycyna) - znaczne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu
  • Cyklosporyna - wzajemne zwiększenie stężeń obu leków w osoczu
  • Sok grejpfrutowy - zwiększenie biodostępności i nasilenie działania hipotensyjnego lerkanidypiny
  • Induktory CYP3A4 (np. fenytoina, karbamazepina, ryfampicyna) - możliwe zmniejszenie skuteczności lerkanidypiny
  • Digoksyna - możliwe zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu
  • β-adrenolityki - możliwe zmniejszenie biodostępności lerkanidypiny

Stosowanie Lecalpinu wymaga dokładnej analizy wszystkich przyjmowanych przez pacjenta leków i suplementów diety. Szczególną uwagę należy zwrócić na leki metabolizowane przez CYP3A4 oraz wpływające na układ sercowo-naczyniowy.

Działania niepożądane

Najczęściej występujące działania niepożądane Lecalpinu to:

  • Ból głowy i zawroty głowy
  • Tachykardia i kołatanie serca
  • Obrzęki obwodowe
  • Nagłe zaczerwienienie, zwłaszcza twarzy

Rzadziej mogą wystąpić: senność, dusznica bolesna, niestrawność, biegunka, ból brzucha, wymioty, wysypka, ból mięśni, osłabienie i zmęczenie.

Bardzo rzadko obserwowano: nadwrażliwość, ból w klatce piersiowej, zawał mięśnia sercowego, niedociśnienie, przerost dziąseł, zwiększenie aktywności transaminaz wątrobowych.

Większość działań niepożądanych Lecalpinu ma charakter łagodny i przemijający. Niemniej jednak pacjenci powinni być poinformowani o możliwości ich wystąpienia i konieczności zgłaszania lekarzowi wszelkich niepokojących objawów.

Przedawkowanie

Przedawkowanie Lecalpinu może prowadzić do nadmiernego rozszerzenia naczyń obwodowych z znacznym niedociśnieniem i odruchową tachykardią. W ciężkich przypadkach może wystąpić bradykardia i utrata przytomności. Leczenie przedawkowania obejmuje:

  • Monitorowanie czynności układu sercowo-naczyniowego przez co najmniej 24 godziny
  • Podtrzymywanie czynności układu krążenia
  • Dożylne podanie atropiny w przypadku bradykardii
  • Rozważenie podania węgla aktywowanego i środków przeczyszczających

Ze względu na wysoką lipofilność lerkanidypiny, dializa może okazać się nieskuteczna.

Przedawkowanie Lecalpinu wymaga intensywnego monitorowania i leczenia objawowego, ze szczególnym uwzględnieniem funkcji układu sercowo-naczyniowego. Kluczowe znaczenie ma szybkie rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniego postępowania.

Podsumowanie

Lecalpin (lerkanidypina) jest skutecznym lekiem przeciwnadciśnieniowym z grupy antagonistów wapnia. Charakteryzuje się przedłużonym działaniem hipotensyjnym i korzystnym profilem bezpieczeństwa. Stosowanie leku wymaga jednak uwzględnienia licznych przeciwwskazań, interakcji lekowych oraz potencjalnych działań niepożądanych. Kluczowe znaczenie ma indywidualizacja terapii oraz ścisłe monitorowanie pacjentów, szczególnie w początkowym okresie leczenia i przy modyfikacji dawki.



Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu łagodnego do umiarkowanego nadciśnienia tętniczego samoistnego.

Zalecana dawka wynosi 10 mg raz/dobę, co najmniej 15 minut przed posiłkiem. Dawka może zostać zwiększona do 20 mg, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Dawkę należy zwiększać stopniowo, ponieważ maks. działanie przeciwnadciśnieniowe może wystąpić w ciągu 2 tyg. U pacjentów, u których podczas stosowania jednego leku przeciwnadciśnieniowego ciśnienie nie jest wystarczająco kontrolowane, korzystne może okazać się dodatkowe podawanie lerkanidypiny, oprócz β-adrenolityku, leku moczopędnego (hydrochlorotiazydu) lub inhibitora konwertazy angiotensyny. Ponieważ krzywa zależności reakcji od dawki jest stroma i osiąga stałą w zakresie dawek 20-30 mg, jest mało prawdopodobne, że skuteczność będzie większa podczas stosowania większych dawek; może zwiększyć się natomiast ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Osoby w podeszłym wieku. Chociaż dane z badań farmakokinetycznych i doświadczenie kliniczne sugerują, że nie ma potrzeby dostosowania dawki dobowej, należy zachować szczególną ostrożność podczas rozpoczynania leczenia pacjentów w podeszłym wieku. Dzieci i młodzież. Z powodu braku doświadczeń klinicznych, nie zaleca się stosowania lerkanidypiny u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Zaburzenia czynności nerek lub wątroby. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas stosowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Chociaż zwykle zalecany schemat dawkowania może być tolerowany przez te grupy pacjentów, to w przypadku zwiększania dawki do 20 mg należy zachować ostrożność. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być nasilone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, dlatego należy w tym przypadku rozważyć dostosowanie dawki. Nie należy stosować lerkanidypiny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr <30 ml/min).

Tabletki należy przyjmować z niewielką ilością wody, co najmniej 15 minut przed posiłkiem.

Nadwrażliwość na substancję czynną, na którąkolwiek dihydropirydynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą; zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca; nieleczona zastoinowa niewydolność serca; niestabilna dusznica bolesna; pierwszy miesiąc po przebytym zawale serca; ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby; jednoczesne stosowanie: silnych inhibitorów CYP3A4, cyklosporyny, soku grejpfrutowego; okres ciąży i karmienia piersią; u kobiet w okresie rozrodczym, jeśli nie jest stosowana skuteczna antykoncepcja.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania lerkanidypiny u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego (jeśli pacjent nie ma wszczepionego stymulatora serca). Chociaż kontrolowane badania dotyczące hemodynamiki nie wykazały wpływu na czynności lewej komory serca, zaleca się ostrożność także u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca. Sugeruje się, że niektóre krótko działające dihydropirydyny mogą wpływać na zwiększenie ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Pomimo tego, że lerkanidypina jest lekiem długo działającym, u tych pacjentów zalecana jest ostrożność. Niektóre dihydropirydyny mogą rzadko prowadzić do bólu w okolicy przedsercowej lub dusznicy bolesnej. Bardzo rzadko u pacjentów z uprzednio istniejącą dusznicą bolesną może wystąpić zwiększona częstość, wydłużony czas trwania lub nasilenie napadów. W pojedynczych przypadkach obserwowano zawał mięśnia sercowego. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas stosowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Chociaż zwykle zalecany schemat dawkowania może być tolerowany przez te podgrupy pacjentów, to podczas zwiększania dawki do 20 mg należy zachować ostrożność. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być nasilone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, dlatego należy w tym przypadku rozważyć dostosowanie dawki. Nie należy stosować lerkanidypiny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min). Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może on nasilać działanie leków przeciwnadciśnieniowych, rozszerzających naczynia krwionośne. Induktory CYP3A4, takie jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, karbamazepina) i ryfampicyna mogą zmniejszać stężenie lerkanidypiny w osoczu i dlatego skuteczność lerkanidypiny może być mniejsza niż oczekiwana. Produkt leczniczy zawiera laktozę jednowodną. Nie należy go stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Produkt leczniczy nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże wskazana jest ostrożność ponieważ mogą wystąpić zawroty głowy, osłabienie, zmęczenie i rzadziej senność.

Wiadomo, że lerkanidypina jest metabolizowana przez enzym CYP3A4 i dlatego stosowane jednocześnie inhibitory i induktory CYP3A4 mogą wpływać na metabolizm i eliminację lerkanidypiny. Należy unikać jednoczesnego stosowania lerkanidypiny z inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir, erytromycyna, troleandomycyna). Badania nad interakcjami z silnym inhibitorem CYP3A4, ketokonazolem, pokazują znaczne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu (15-krotne zwiększenie AUC i 8-krotne zwiększenie Cmax dla eutomeru S-lerkanidypiny). Po jednoczesnym podaniu lerkanidypiny i cyklosporyny obserwowano zwiększone stężenie obu substancji w osoczu. Badania z udziałem młodych, zdrowych ochotników pokazały, że jeśli cyklosporyna była podawana po 3 h od przyjęcia lerkanidypiny, stężenie lerkanidypiny w osoczu nie zmieniło się, podczas gdy AUC cyklosporyny zwiększyło się o 27%. Jednakże jednoczesne stosowanie lerkanidypiny z cyklosporyną powodowało 3-krotne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu i 21% zwiększenie AUC cyklosporyny. Nie należy jednocześnie stosować cyklosporyny i lerkanidypiny. Tak jak w przypadku innych dihydropirydyn, lerkanidypina jest wrażliwa na hamowanie metabolizmu przez sok grejpfrutowy, co w konsekwencji powoduje zwiększenie ogólnoustrojowej biodostępności i nasilenie działania hipotensyjnego. Podczas stosowania lerkanidypiny nie należy pić soku grejpfrutowego. Podczas jednoczesnego stosowania lerkanidypiny w dawce 20 mg z midazolamem, podawanym doustnie ochotnikom w podeszłym wieku, zwiększało się wchłanianie lerkanidypiny (o około 40%), a zmniejszało tempo wchłaniania (tmax opóźnił się z 1,75 do 3 h). Stężenia midazolamu nie uległy zmianie. Jednoczesne stosowanie lerkanidypiny z induktorami CYP3A4, takimi jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, karbamazepina) i ryfampicyna wymaga zachowania ostrożności, ponieważ działanie przeciwnadciśnieniowe może być osłabione i może wymagać częstszej niż zwykle kontroli ciśnienia tętniczego. Jednoczesne podawanie 20 mg lerkanidypiny pacjentom przewlekle leczonym b-metylodigoksyną nie powodowało interakcji farmakokinetycznych. U zdrowych ochotników, leczonych digoksyną, którym podano na czczo lerkanidypinę w dawce 20 mg zaobserwowano zwiększenie Cmax digoksyny średnio o 33%, podczas gdy AUC i klirens nerkowy nie zmieniły się znacząco. Pacjentom leczonym jednocześnie digoksyną należy zapewnić ścisły nadzór medyczny, ze względu na możliwość wystąpienia objawów toksyczności digoksyny. Jednoczesne stosowanie cymetydyny w dawce dobowej 800 mg nie powodowało istotnych zmian w stężeniach osoczowych lerkanidypiny, ale w przypadku większych dawek wymagana jest ostrożność, ponieważ biodostępność lerkanidypiny może ulec zwiększeniu, a działanie hipotensyjne nasileniu. Badania interakcji z fluoksetyną (inhibitor CYP2D6 i CYP3A4), przeprowadzone z udziałem ochotników w wieku 65 ± 7 lat, nie wykazały istotnych klinicznie zmian w farmakokinetyce lerkanidypiny. Podanie na czczo 20 mg lerkanidypiny zdrowym ochotnikom nie powodowało zaburzeń farmakokinetyki warfaryny. Należy zachować ostrożność, podczas jednoczesnego stosowania lerkanidypiny z innymi substratami CYP3A4, takimi jak terfenadyna, astemizol, leki przeciwarytmiczne grupy III, tj. amiodaron, chinidyna. Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może on nasilać działanie rozszerzające naczynia krwionośne leków przeciwnadciśnieniowych. Podczas jednoczesnego stosowania lerkanidypiny z metoprololem, β-adrenolitykiem eliminowanym głównie przez wątrobę, biodostępność metoprololu nie zmieniła się, natomiast lerkanidypiny zmniejszyła się o 50%. Działanie to może być spowodowane zmniejszeniem przepływu krwi w wątrobie wywoływanym przez β-adrenolityki i dlatego też może wystąpić w przypadku innych leków z tej grupy. Z tego względu lerkanidypina może być bezpiecznie stosowana z β-adrenolitykami, ale może być konieczne dostosowanie dawkowania. Podczas wielokrotnego, jednoczesnego stosowania lerkanidypiny w dawce 20 mg z symwastatyną w dawce 40 mg, AUC lerkanidypiny nie zmieniało się istotnie, podczas gdy AUC symwastatyny zwiększało się o 56%, a jej czynnego metabolitu β-hydroksykwasu o 28%. Nie jest prawdopodobne, żeby takie zmiany miały znaczenie kliniczne. Nie oczekuje się interakcji podczas stosowania lerkanidypiny rano a symwastatyny wieczorem, tak jak jest to wskazane w przypadku obu leków. Lerkanidypina może być bezpiecznie stosowana jednocześnie z lekami moczopędnymi i inhibitorami ACE.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania lerkanidypiny u kobiet w ciąży. Dane niekliniczne nie dostarczają dowodów na działanie teratogenne u szczurów i królików oraz zaburzenie zdolności do reprodukcji u szczurów. Ponieważ inne dihydropirydyny wykazywały działanie teratogenne u zwierząt, lerkanidypiny nie należy stosować podczas ciąży ani podawać kobietom w wieku rozrodczym, chyba że jest stosowana skuteczna antykoncepcja. Ponieważ lerkanidypina wykazuje wysoką lipofilność, należy spodziewać się przenikania leku do mleka ludzkiego. Dlatego też, nie należy podawać lerkanidypiny matkom karmiącym.

Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) nadwrażliwość. Zaburzenia psychiczne: (rzadko) senność. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) ból głowy, zawroty głowy. Zaburzenia serca: (niezbyt często) tachykardia, kołatanie serca, obrzęki obwodowe; (rzadko)dusznica bolesna; (bardzo rzadko) ból w klatce piersiowej, zawał serca, niedociśnienie. Niektóre dihydropirydyny mogą rzadko powodować ból okolicy przedsercowej lub dusznicę bolesną. Bardzo rzadko u pacjentów z uprzednio istniejącą dusznicą bolesną może wystąpić zwiększona częstość, wydłużony czas trwania lub nasilenie napadów. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nagłe zaczerwienienie, zwłaszcza twarzy. Zaburzenia żołądka i jelit: (rzadko) niestrawność, biegunka, ból brzucha, wymioty; (bardzo rzadko) przerost dziąseł. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) wysypka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej (rzadko) ból mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) wielomocz; (bardzo rzadko) częste oddawanie moczu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (rzadko) osłabienie, zmęczenie. Badania diagnostyczne: (bardzo rzadko) odwracalne zwiększenie aktywności transaminaz wątrobowych. Lerkandypina nie wykazuje niekorzystnego wpływu na stężenie glukozy lub stężenie lipidów w surowicy krwi.

W badaniach po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu, odnotowano trzy przypadki przedawkowania (odpowiednio 150 mg, 280 mg i 800 mg lerkanidypiny, spożyte w celach samobójczych). 150 mg + nieokreślona ilość alkoholu - senność: płukanie żołądka, podanie węgla aktywowanego - powrót do zdrowia. 280 mg + 5,6 mg moksonidyny - wstrząs kardiogenny, ciężkie niedokrwienie mięśnia serca, łagodna niewydolność nerek: podanie dużych dawek katecholamin, furosemidu, glikozydów naparstnicy, pozajelitowe podanie preparatów zwiększających objętość osocza - powrót do zdrowia. 800 mg - wymioty, niedociśnienie: podanie węgla aktywowanego i środka przeczyszczającego, dożylne podanie dopaminy - powrót do zdrowia. Przedawkowanie może powodować nadmierne rozszerzenie naczyń obwodowych ze znacznym niedociśnieniem i odruchową tachykardią. W przypadku ciężkiego niedociśnienia, bradykardii i utraty przytomności, należy podtrzymywać czynność układu sercowo - naczyniowego, z dożylnym podaniem atropiny w przypadku bradykardii. Biorąc pod uwagę przedłużone działanie farmakologiczne lerkanidypiny, istotne jest aby przez co najmniej 24 h monitorować stan układu sercowo - naczyniowego pacjenta, który przedawkował lek. Brak informacji na temat skuteczności dializy. Ponieważ lek jest wysoce lipofilny, jest bardzo prawdopodobne, że stężenia w osoczu nie są podstawą oceny czasu trwania ryzyka, a dializa może okazać się nieskuteczna.

Lerkanidypina jest antagonistą wapnia z grupy dihydropirydyny i hamuje przezbłonowy napływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego oraz komórek mięśni gładkich. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego polega na bezpośrednim działaniu rozkurczającym na komórki mięśni gładkich naczyń krwionośnych, co zmniejsza całkowity opór obwodowy. Lerkanidypina wykazuje przedłużone działanie przeciwnadciśnieniowe, pomimo jej krótkiego okresu półtrwania w osoczu, co jest spowodowane dużym powinowactwem i rozpuszczalnością w lipidach błon komórkowych i jest ona pozbawiona ujemnego działania inotropowego z powodu wysoce wybiórczego działania na naczynia krwionośne.

1 tabl. powl. zawiera 10 mg lub 20 mg lerkanidypiny chlorowodorku, co odpowiada 9,4 mg lub 18,8 mg lerkanidypiny.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może wchodzić w interakcje z sokiem grejpfrutowym. Sok grejpfrutowy może nasilić wchłanianie leku z przewodu pokarmowego, a co za tym idzie zwiększyć jego stężenie w organizmie i nasilić działanie, nawet do wystąpienia działania toksycznego.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.