Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Lantus®

Insulin glargine

inj. [roztw.]
100 j.m./ml
5 wkł. 3 ml
Iniekcje
Rx
100%
196,41
30% (1)
87,90
S (2)
bezpł.
C (3)
bezpł.
DZ (4)
bezpł.

Lantus® - insulina glargine w leczeniu cukrzycy

Lantus® to preparat zawierający insulinę glargine - długodziałający analog insuliny stosowany w leczeniu cukrzycy. Lek charakteryzuje się przedłużonym czasem działania i jest przeznaczony do p>

Wskazania

Lantus® jest wskazany do stosowania w leczeniu cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku od 2 lat i starszych. Może być stosowany zarówno w monoterapii, jak i w skojarzeniu z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi u pacjentów z cukrzycą typu 2.

Lek wykazuje skuteczność w kontrolowaniu glikemii dzięki długotrwałemu działaniu obniżającemu stężenie glukozy we krwi. Jego zastosowanie pozwala na utrzymanie stabilnego poziomu insuliny bazowej przez całą dobę.

Dawkowanie

Dawkowanie preparatu Lantus® powinno być ustalane indywidualnie dla każdego pacjenta. Lek należy podawać raz na dobę o stałej porze. Elastyczność w wyborze pory podania pozwala na dostosowanie terapii do trybu życia pacjenta.

Grupa pacjentów Zalecenia dotyczące dawkowania
Dorośli Dawka ustalana indywidualnie, podawana raz na dobę
Osoby starsze (>65 lat) Możliwa konieczność redukcji dawki ze względu na pogorszenie czynności nerek
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Możliwe zmniejszone zapotrzebowanie na insulinę
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Możliwe zmniejszone zapotrzebowanie na insulinę
Dzieci i młodzież (2-18 lat) Dawka ustalana indywidualnie, podawana raz na dobę

Dawkowanie należy dostosowywać w oparciu o regularne pomiary glikemii oraz ocenę kliniczną pacjenta.

Przy zmianie schematu insulinoterapii na Lantus® może być konieczna modyfikacja dawki insuliny bazalnej oraz towarzyszącego leczenia przeciwcukrzycowego. W przypadku zmiany z insuliny NPH podawanej 2 razy na dobę na Lantus® zaleca się początkowo redukcję dawki dobowej insuliny bazalnej o 20-30%.

Sposób podawania

Lantus® podaje się we wstrzyknięciu podskórnym. Nie należy podawać leku dożylnie ze względu na ryzyko ciężkiej hipoglikemii. Miejsce wstrzyknięcia należy zmieniać w obrębie wybranego obszaru iniekcji (brzuch, udo, ramię) w celu zmniejszenia ryzyka lipodystrofii.

Leku nie wolno mieszać z innymi insulinami ani rozcieńczać, gdyż może to zmienić jego profil działania.

Przeciwwskazania

Jedynym bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania preparatu Lantus® jest nadwrażliwość na insulinę glargine lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Stosowanie leku Lantus® wymaga zachowania szczególnej ostrożności w następujących sytuacjach:

  • U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek - ze względu na ograniczone doświadczenie kliniczne
  • W przypadku wystąpienia choroby lub urazu - może być konieczna modyfikacja dawki insuliny
  • U pacjentów z cukrzycą typu 1 - konieczne jest zapewnienie odpowiedniej podaży węglowodanów
  • U pacjentów z zaburzeniami odczuwania objawów hipoglikemii - należy rozważyć zasadność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn

Należy pamiętać, że zarówno hipoglikemia, jak i hiperglikemia mogą upośledzać zdolność koncentracji i szybkość reakcji, co stwarza zagrożenie w sytuacjach wymagających zachowania tych zdolności.

Warto zapamiętać
  • Lantus® to długodziałający analog insuliny podawany raz na dobę
  • Dawkowanie leku należy ustalać indywidualnie i regularnie monitorować

Interakcje

Liczne substancje mogą wpływać na metabolizm glukozy, co może wymagać dostosowania dawki insuliny glargine. Do najważniejszych interakcji należą:

  • Leki zmniejszające stężenie glukozy we krwi: inne leki przeciwcukrzycowe, inhibitory ACE, fluoksetyna, fibraty, inhibitory MAO, pentoksyfilina, salicylany, sulfonamidy
  • Leki zwiększające stężenie glukozy we krwi: kortykosteroidy, danazol, diazoksyd, leki moczopędne, glukagon, izoniazyd, estrogeny i progestageny, pochodne fenotiazyny, somatotropina, leki sympatykomimetyczne, hormony tarczycy
  • Leki o zmiennym wpływie na glikemię: β-blokery, klonidyna, sole litu, alkohol

Szczególną ostrożność należy zachować przy rozpoczynaniu lub kończeniu terapii lekami mogącymi wchodzić w interakcje z insuliną. W takich sytuacjach konieczne może być dostosowanie dawki Lantus®.

Stosowanie w ciąży i okresie karmienia piersią

Lantus® może być stosowany w okresie ciąży, jednak może zaistnieć konieczność modyfikacji dawkowania. Szczególnie istotna jest ścisła kontrola glikemii oraz zapobieganie hipoglikemii ze względu na potencjalny wpływ na zdrowie płodu.

W okresie karmienia piersią stosowanie leku Lantus® jest możliwe, ale może wymagać dostosowania dawki insuliny oraz diety.

Działania niepożądane

Do najczęstszych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem preparatu Lantus® należą:

  • Hipoglikemia - potencjalnie zagrażająca życiu
  • Hiperglikemia - w przypadku niedostatecznego dawkowania
  • Zaburzenia widzenia - zwykle przejściowe, związane z wahaniami glikemii
  • Lipodystrofia w miejscu wstrzyknięcia - można jej zapobiegać przez rotację miejsc iniekcji
  • Reakcje w miejscu wstrzyknięcia - zazwyczaj łagodne i przemijające
  • Reakcje alergiczne - rzadko występujące, ale potencjalnie groźne

Ważne jest monitorowanie pacjenta pod kątem wystąpienia działań niepożądanych i odpowiednie reagowanie w przypadku ich pojawienia się.

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania Lantus® może wystąpić hipoglikemia. Konieczne jest wówczas częste monitorowanie glikemii oraz zwiększenie podaży węglowodanów. W ciężkich przypadkach może być wymagane podanie glukagonu lub dożylnej glukozy.

Właściwości farmakologiczne

Lantus® zawiera insulinę glargine - analog insuliny ludzkiej o przedłużonym czasie działania. Lek jest wytwarzany metodą rekombinacji DNA z wykorzystaniem szczepów Escherichia coli. Charakteryzuje się stałym i długotrwałym efektem hipoglikemizującym, co pozwala na utrzymanie stabilnego poziomu insuliny bazowej przez całą dobę.

Skład

Substancją czynną preparatu Lantus® jest insulina glargine w stężeniu 100 j.m./ml. Lek ma postać przezroczystego, bezbarwnego roztworu do wstrzykiwań.

Lantus® stanowi ważną opcję terapeutyczną w leczeniu cukrzycy, umożliwiając skuteczną kontrolę glikemii przy wygodnym schemacie dawkowania raz na dobę. Kluczowe znaczenie ma indywidualizacja terapii oraz regularne monitorowanie pacjenta w celu optymalizacji leczenia i minimalizacji ryzyka działań niepożądanych.


1) Leczenie cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku powyżej 2 lat
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
3) Kobiety w ciąży
4) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia


Wskazania

Leczenie cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku od 2 lat i starszych.

Lek zawiera insulinę glargine, analog insuliny o przedłużonym czasie działania. Produkt przeznaczony jest do stosowania raz/dobę o dowolnej, ale zawsze o tej samej porze. Dawkowanie produktu (dawkę oraz porę stosowania) należy ustalić indywidualnie. U pacjentów z cukrzycą typu 2 lek można stosować również w skojarzeniu z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi. Moc produktu jest wyrażona w jednostkach. Jednostki te odnoszą się do produktu i nie są tym samym co jednostki międzynarodowe lub jednostki wyrażające moc innych analogów insuliny. Pacjenci w podeszłym wieku (>65 lat). U osób w podeszłym wieku postępujące pogorszenie czynności nerek może prowadzić do zmniejszania zapotrzebowania na insulinę. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek zapotrzebowanie na insulinę może być zmniejszone wskutek wolniejszego metabolizmu insuliny. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby zapotrzebowanie na insulinę może być zmniejszone z powodu zmniejszonego procesu glukoneogenezy oraz z powodu zaburzeń metabolizmu insuliny. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu została wykazana dla młodzieży i dzieci w wieku od 2 lat i starszych. Lek nie był badany u dzieci w wieku poniżej 2 lat. Zmiana innych produktów insuliny na produkt. Po zmianie schematu dawkowania z zastosowaniem insuliny o pośrednim czasie działania lub insuliny o długim czasie działania na schemat z użyciem produktu może być konieczna zmiana dawki insuliny bazalnej oraz towarzyszącego leczenia przeciwcukrzycowego (dawka i czas podawania dodatkowych insulin zwykłych lub szybko działających analogów insuliny albo zmiana dawki doustnych leków przeciwcukrzycowych). W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia hipoglikemii w nocy lub we wczesnych godzinach rannych, u pacjentów, u których następuje zamiana dotychczasowego schematu leczenia insuliną z insuliny izofanowej (NPH) 2x/dobę na schemat stosowania produktu raz/dobę należy zmniejszyć dotychczasową dawkę dobową insuliny bazalnej o ok. 20-30 % w ciągu pierwszych tyg. leczenia. W tym okresie zmniejszenie dawki insuliny dobowej powinno być wyrównane, przynajmniej częściowo, przez zwiększenie dawki insuliny podawanej bezpośrednio przed posiłkiem. Po tym okresie należy indywidualnie ustalić schemat leczenia. Podobnie jak w przypadku innych analogów insuliny, u pacjentów, którzy otrzymywali duże dawki insuliny ze względu na występowanie przeciwciał przeciw insulinie ludzkiej, po zastosowaniu produktu może nastąpić poprawa reakcji na insulinę. Zaleca się ścisłe kontrolowanie parametrów metabolicznych w okresie zmiany leku oraz przez pierwsze tyg. stosowania nowego schematu leczenia. W miarę poprawy parametrów metabolicznych i zwiększonej wrażliwości na insulinę może być konieczna dalsza korekta dawkowania. Weryfikacja dawki insuliny może okazać się także niezbędna w przypadku zmiany mc. pacjenta, jego trybu życia, zmiany pory stosowania insuliny lub wystąpienia innych okoliczności, które mogą mieć wpływ na częstość występowania hipoglikemii lub hiperglikemii.

Produkt podaje się podskórnie. Nie należy podawać produktu dożylnie, gdyż przedłużone działanie produktu zależy od podania go do tkanki podskórnej. Dożylne wstrzyk. produktu może spowodować wystąpienie ciężkiej hipoglikemii. Nie stwierdzono klinicznie istotnych różnic dotyczących stężenia insuliny lub glukozy w surowicy krwi po wstrzyk. produktu podskórnie w powłoki brzuszne, mięsień naramienny lub udo. Kolejne miejsca wstrzyk. należy zmieniać w obrębie określonego pola wstrzykiwania produktu. Produktu nie wolno mieszać z innymi produktami insuliny ani rozcieńczać. Mieszanie lub rozcieńczanie może spowodować zmianę profilu działania produktu, ponadto mieszanie insulin może spowodować wytrącanie się osadu. Dodatkowe inf. o sposobie podawania - patrz ChPL.

Przeciwwskazaniem do stosowania preparatu jest uczulenie na insulinę glargine.

Doświadczenie w zakresie zastosowania preparatu Lantus u dzieci oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek jest ograniczone. Wystąpienie choroby lub poważny uraz mogą stać się przyczyną wzrostu stężenia cukru we krwi (hiperglikemii). W przypadku spożycia zbyt małej ilości pokarmu stężenie cukru we krwi może się obniżyć (hipoglikemia). W takich przypadkach kontrolowanie cukrzycy powinno być bardzo staranne. Pacjenci z cukrzycą typu 1 (cukrzyca insulinozależna) powinni przyjmować dostateczną ilość węglowodanów i kontynuować leczenie insuliną. Osoby opiekujące się pacjentem powinny być poinformowane o konieczności kontynuowania stosowania insuliny u chorego. Zdolność do koncentracji i szybkiej reakcji może ulec upośledzeniu wskutek zbyt małego (hipoglikemia) lub zbyt dużego (hiperglikemia) stężenia cukru we krwi oraz z powodu pogorszenia widzenia. Stwarza to zagrożenie w sytuacjach, gdy zachowanie tej zdolności jest szczególnie istotne (np. prowadzenie samochodu czy obsługiwanie urządzeń mechanicznych w ruchu). Pacjenci, u których objawy poprzedzające hipoglikemię nie występują lub występują w nieznacznym nasileniu albo u których hipoglikemia występuje często, powinni skonsultować z lekarzem, czy prowadzenie pojazdów lub obsługiwanie urządzeń mechanicznych w ruchu jest wskazane.

Niektóre leki powodują zmniejszenie a inne zwiększenie stężenia cukru we krwi, jeszcze inne mogą, zależnie od sytuacji, powodować albo zmniejszenie albo zwiększenie stężenia cukru we krwi. W takich przypadkach konieczna może być zmiana dawki insuliny. Wskazane jest zachowanie ostrożności nie tylko podczas rozpoczynania stosowania innego leku, ale również przy zakończeniu jego przyjmowania. Przed zastosowaniem nowego leku należy ustalić jaki wpływ może mieć ten lek na stężenie cukru we krwi i jakie, jeśli zajdzie potrzeba, środki zaradcze należy podjąć. Do leków, które mogą powodować zmniejszenie stężenia cukru we krwi należą wszystkie inne leki przeciwcukrzycowe, inhibitory konwertazy angiotensyny, dyzopiramid, fluoksetyna, fibraty, inhibitory MAO, pentoksyfilina, propoksyfen, salicylany i sulfonamidy. Do leków, które mogą być przyczyną zwiększenia stężenia cukru we krwi należą: kortykosteroidy (m.in. kortyzon), danazol, diazoksyd, leki moczopędne, glukagon, izoniazyd, estrogeny i progestageny (m.in. leki antykoncepcyjne), pochodne fenotiazyny, somatotropina, leki sympatykomimetyczne (np. adrenalina, salbutamol, terbutalina) oraz hormony tarczycy. Zarówno zwiększenie, jak i zmniejszenie stężenia cukru we krwi może wystąpić podczas stosowania β-blokerów, klonidyny, soli litu oraz po spożyciu alkoholu. Pentamidyna spowodować może hipoglikemię, po której niekiedy może wystąpić hiperglikemia. β-blokery oraz inne leki sympatykolityczne (np. klonidyna, guanetydyna i rezerpina) mogą spowodować osłabienie objawów ostrzegawczych hipoglikemii, lub całkowicie je zahamować.

Pacjentka powinna poinformować lekarza o zamiarze zajścia w ciążę lub o istniejącej już ciąży. W okresie ciąży i po porodzie może zaistnieć konieczność zmiany dawki insuliny. Szczególnie staranna kontrola przebiegu cukrzycy i zapobieganie wystąpieniu hipoglikemii może mieć duże znaczenie dla zdrowia dziecka. W okresie karmienia piersią pacjentka powinna porozumieć się z lekarzem, ponieważ może wystąpić konieczność zmiany diety i dawek insuliny.

Za małe stężenie cukru we krwi (hipoglikemia). W wyniku nadmiernego obniżenia stężenia cukru we krwi może nastąpić utrata przytomności. Ciężka hipoglikemia może spowodować atak serca lub uszkodzenie mózgu i może zagrażać życiu. Zwykle objawy hipoglikemii pozwalają zauważyć, że stężenie cukru we krwi ulega nadmiernemu obniżeniu i można odpowiednio temu przeciwdziałać. Za duże stężenie cukru we krwi (hiperglikemia). Zbyt duże stężenie cukru we krwi oznacza, że zapotrzebowanie na insulinę jest większe niż wstrzyknięta dawka insuliny. Zaburzenia narządu wzroku. Znaczne wahania (poprawa lub pogorszenie) stężenia cukru we krwi mogą powodować przejściowe zaburzenia widzenia. U pacjentów z retinopatią proliferacyjną (choroba oczu związana z cukrzycą) ciężkie epizody hipoglikemii mogą stać się przyczyną przejściowej ślepoty. Zbyt częste wstrzyknięcia insuliny w to samo miejsce mogą spowodować zmniejszenie lub zwiększenie grubości podskórnej tkanki tłuszczowej w miejscu wstrzykiwania leku (lipodystrofia). Pogrubienie tkanki tłuszczowej może wystąpić u 1 do 2% pacjentów, natomiast zmniejszenie jej grubości występuje rzadziej. Insulina wstrzykiwana w takie miejsce może nie działać prawidłowo. Zanikom i przerostom tkanki tłuszczowej można zapobiec wstrzykując insulinę za każdym razem w inne miejsce. U 3-4% pacjentów mogą przejściowo występować w miejscu wstrzyknięcia leku zmiany skórne (np. zaczerwienienie, niezwykle silny ból w czasie wstrzyknięcia, swędzenie, pokrzywka, obrzęk lub zapalenie). Większość mniej nasilonych reakcji na insulinę ustępuje zwykle w ciągu kilku dni lub kilku tyg. Ciężkie reakcje alergiczne na insulinę występują rzadko. Takie reakcje na insulinę lub substancje pomocnicze mogą przybierać postać rozległych zmian skórnych, znacznego obrzęku skóry lub błon śluzowych (obrzęk naczynioruchowy) lub manifestować się dusznością, obniżeniem ciśnienia tętniczego krwi bądź zapaścią krążeniową i stanowić zagrożenie dla życia. Stosowanie insuliny może być przyczyną powstawania przeciwciał przeciwko insulinie (substancje działające przeciwko insulinie). Rzadko wymaga to zmiany dawkowania. W rzadkich przypadkach leczenie insuliną może być przyczyną przejściowego zatrzymywania wody w organizmie, z obrzękami okolicy łydek lub kostek.

W przypadku wstrzyknięcia zbyt dużej dawki preparatu może wystąpić hipoglikemia. Należy wówczas często kontrolować stężenie cukru we krwi. Aby zapobiec wystąpieniu ewentualnej hipoglikemii należy spożyć większy posiłek i kontrolować stężenie cukru we krwi. W przypadku pominięcia dawki preparatu albo wstrzyknięcia zbyt małej dawki insuliny może nastąpić podwyższenie stężenia cukru we krwi. Stan ten wymaga częstej kontroli stężenia cukru we krwi.

Preparat jest przezroczystym, bezbarwnym roztworem do wstrzykiwań zawierającym insulinę glargine. Insulina glargine jest zmodyfikowaną insuliną, bardzo podobną do insuliny ludzkiej. Wytwarzana jest metodą rekombinacji DNA z zastosowaniem szczepów Escherichia coli. Insulina glargine wykazuje stałe i długotrwałe działanie obniżające stężenie cukru we krwi. Roztwór preparatu Lantus zawarty jest w specjalnym wkładzie stosowanym we wstrzykiwaczu do insuliny - OptiPen.

1 ml roztworu zawiera 100 j.m. insuliny glargine.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania z grupą kontrolną nie wykazały istnienia ryzyka dla płodu w I trymestrze, możliwość uszkodzenia płodu wydaje się mało prawdopodobna.

Badania z grupą kontrolną nie wykazały istnienia ryzyka dla płodu w I trymestrze, możliwość uszkodzenia płodu wydaje się mało prawdopodobna.

Badania z grupą kontrolną nie wykazały istnienia ryzyka dla płodu w I trymestrze, możliwość uszkodzenia płodu wydaje się mało prawdopodobna.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Lek u palaczy (także biernych) może wchodzić w interakcje z nikotyną.