Dorośli. Schizofrenia: w leczeniu schizofrenii produkt leczniczy należy podawać 2x/dobę. Całkowita dawka dobowa przez pierwsze 4 dni leczenia wynosi 50 mg (dzień 1), 100 mg (dzień 2), 200 mg (dzień 3) i 300 mg (dzień 4). Od 4 dnia dawka powinna być stopniowo zwiększana do zazwyczaj skutecznej dawki, w zakresie 300-450 mg/dobę. W zależności od indywidualnej odpowiedzi klinicznej i tolerancji pacjenta na leczenie, dawkę można dostosowywać w zakresie 150-750 mg/dobę. Epizody maniakalne o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych: w leczeniu epizodów maniakalnych związanych z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi produkt leczniczy należy podawać 2x/dobę. Całkowita dawka dobowa w ciągu pierwszych 4 dni leczenia wynosi 100 mg (dzień 1), 200 mg (dzień 2), 300 mg (dzień 3) i 400 mg (dzień 4). Następnie dawkę można zwiększać o maks. 200 mg/dobę do dawki 800 mg/dobę w dniu 6. W zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji pacjenta na leczenie, dawkę można dostosowywać w zakresie 200-800 mg/dobę. Zazwyczaj dawka skuteczna mieści się w zakresie 400-800 mg/dobę. Epizody depresyjne w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych: w leczeniu epizodów depresyjnych związanych z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi produkt leczniczy należy podawać raz/dobę przed snem. Całkowita dawka dobowa w ciągu 4 pierwszych dni leczenia wynosi odpowiednio: 50 mg (dzień 1), 100 mg (dzień 2), 200mg (dzień 3) oraz 300 mg (dzień 4). Zalecana dawka dobowa wynosi 300 mg. W badaniach klinicznych nie zaobserwowano dodatkowych korzyści w grupie osób przyjmujących dawki 600 mg w porównaniu do grupy osób przyjmujących dawki 300 mg. W indywidualnych przypadkach dawka 600 mg może okazać się korzystna. Dawki większe niż 300 mg powinny być wprowadzane przez lekarzy posiadających doświadczenie w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. W badaniach klinicznych wykazano możliwość zmniejszenia dawki do wartości minimalnej 200 mg w przypadku tych pacjentów, co do których istnieją obawy dotyczące tolerancji leku. Zapobieganie nawrotom w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych: pacjenci, u których wystąpiła odpowiedź na leczenie kwetiapiną w ostrych zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych, powinni kontynuować terapię kwetiapiną w tej samej dawce, aby zapobiegać nawrotom epizodów maniakalnych, mieszanych lub depresyjnych w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Dawka kwetiapiny może być dostosowana w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leku przez pacjenta w zakresie dawek 300-800 mg/dobę podawanych 2x/dobę. Ważne jest, aby w czasie leczenia podtrzymującego stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Podobnie jak inne leki przeciwpsychotyczne, produkt leczniczy należy stosować ostrożnie u osób w podeszłym wieku, zwłaszcza w początkowym okresie leczenia. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku, w zależności od odwiedzi klinicznej i tolerancji leku przez pacjenta może być konieczne wolniejsze zwiększanie dawki kwetiapiny i stosowanie mniejszej terapeutycznej dawki dobowej w porównaniu do dawek stosowanych u młodszych pacjentów. Średni klirens kwetiapiny w osoczu u pacjentów w podeszłym wieku być zmniejszony o 30-50% w porównaniu z wartościami występującymi u młodszych pacjentów. Nie badano skuteczności i bezpieczeństwa stosowania kwetiapiny u pacjentów powyżej 65 roku życia z epizodami depresyjnymi w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 roku życia ze względu na brak danych popierających stosowanie w tej grupie wiekowej. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Kwetiapina w znacznym stopniu jest metabolizowana w wątrobie. Dlatego też produkt leczniczy należy ostrożnie stosować u pacjentów ze stwierdzonymi zaburzeniami czynności wątroby, szczególnie w początkowym okresie stosowania. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby leczenie należy rozpoczynać od dawki 25 mg/dobę. Dawkę można zwiększać o 25-50 mg/dobę, aż do osiągnięcia skutecznej dawki, zależnie od indywidualnej odpowiedzi klinicznej i tolerancji pacjenta na leczenie.

Lek można przyjmować z posiłkiem lub niezależnie od posiłków.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Równoczesne stosowanie inhibitorów cytochromu P450 3A4, takich jak inhibitory proteazy HIV, azolowe leki przeciwgrzybiczne, erytromycyna, klarytromycyna i nefazodon jest przeciwwskazane.

Produkt leczniczy nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18. roku życia, ze względu na brak danych popierających stosowanie w tej grupie wiekowej. Badania kliniczne dotyczące stosowania kwetiapiny wykazały, iż w porównaniu do znanego profilu bezpieczeństw określonego dla pacjentów dorosłych, poszczególne działania niepożądane występowały ze zwiększoną częstością u dzieci i młodzieży (zwiększony apetyt, zwiększenie stężenia prolaktyny w osoczu i objawy pozapiramidowe) oraz zidentyfikowano jedno działanie nieobserwowane wcześniej w badaniach u pacjentów dorosłych (zwiększone ciśnienie tętnicze krwi). U dzieci i młodzieży wykryto również zmiany w testach czynności trzustki. Ponadto, długotrwałe bezpieczeństwo oddziaływania terapii kwetiapiną na wzrost i dojrzewanie badano nie dłużej niż przez 26 tyg. Długotrwałe implikacje na rozwój poznawczy i zachowawczy nie są znane. W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych wśród dzieci i młodzieży leczonych kwetiapiną, podawaniu kwetiapiny towarzyszyła zwiększona częstość objawów pozapiramidowych w porównaniu z placebo u pacjentów ze schizofrenią i epizodami maniakalnymi w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Depresja w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych jest związana ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczeń oraz samobójstw (zdarzenia związane z próbami samobójczymi). Ryzyko to utrzymuje się do czasu wystąpienia znaczącej remisji. Jako, że poprawa stanu pacjenta może nie wystąpić przez kilka pierwszych lub więcej tyg. leczenia, pacjenci powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską do czasu wystąpienia poprawy. Ogólne doświadczenie kliniczne wskazuje, że ryzyko samobójstw może być zwiększone we wczesnej fazie poprawy stanu klinicznego pacjenta. Badania kliniczne pacjentów z epizodami dużej depresji w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych wykazały zwiększone ryzyko zachowań samobójczych w grupie pacjentów poniżej 25 roku życia, którym podano kwetiapinę, w porównaniu do grupy osób otrzymującej placebo (w grupie przyjmującej kwetiapinę ryzyko wyniosło 3%, a w grupie przyjmującej placebo 0%). Ponadto lekarze powinni wziąć pod uwagę ryzyko zachowań samobójczych w przypadku nagłego odstawienia kwetiapiny ze względu na znane czynniki ryzyka leczonej choroby. Leczenie kwetiapiną było związane z występowaniem senności i związanych z nią objawów, takich jak uspokojenie. W badaniach klinicznych pacjentów z epizodami depresyjnymi w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych objawy te pojawiały się zazwyczaj w ciągu 3 pierwszych dni leczenia i miały przede wszystkim łagodne do umiarkowanego nasilenie. Pacjenci z epizodami depresji w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych, u których występuje senność o ciężkim nasileniu, mogą wymagać częstszych kontroli lekarskich przez minimum 2 tyg. od czasu wystąpienia senności lub do czasu wystąpienia poprawy. W takim przypadku można rozważyć przerwanie leczenia. Produkt leczniczy należy stosować ostrożnie u pacjentów z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego, chorobą naczyń mózgowych lub innymi zaburzeniami predysponującymi do niedociśnienia tętniczego. Kwetiapina może powodować niedociśnienie ortostatyczne, zwłaszcza w początkowym okresie zwiększania dawki, dlatego też należy rozważyć zmniejszenie dawki lub wolniejsze jej zwiększanie, jeśli wystąpi taka potrzeba. U pacjentów z pierwotnymi chorobami układu sercowo-naczyniowego rozważyć można wolniejsze zwiększanie dawki. W kontrolowanych badaniach klinicznych nie wykazano różnicy w częstości występowania napadów drgawkowych u pacjentów leczonych kwetiapiną lub otrzymujących placebo. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z napadami drgawkowymi w wywiadzie. W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo u dorosłych pacjentów, stosowanie kwetiapiny było związane ze zwiększoną częstością występowania objawów pozapiramidowych (ang. Extrapyramidal Syndrome, EPS) w porównaniu do placebo u pacjentów leczonych z powodu epizodów dużej depresji w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Jeśli pojawią się przedmiotowe i podmiotowe objawy późnych dyskinez, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie produktu leczniczego. Objawy dyskinez późnych mogą się pogłębić lub rozwinąć po przerwaniu terapii. Złośliwy zespół neuroleptyczny związany jest ze stosowaniem leków przeciwpsychotycznych, w tym kwetiapiny. Objawy kliniczne obejmują hipertermię, zaburzenia stanu psychicznego, sztywność mięśni, zaburzenia czynności układu autonomicznego oraz zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej. W razie ich wystąpienia należy przerwać leczenie produktem leczniczym oraz zastosować odpowiednie leczenie. W badaniach klinicznych niezbyt często zgłaszano występowanie ciężkiej neutropenii (liczba neutrofilów <0,5 x 10⁹/l). Większość przypadków ciężkiej neutropenii wystąpiła w ciągu kilku miesięcy po rozpoczęciu terapii kwetiapiną. Brak oczywistej zależności od dawki. Z doświadczenia po wprowadzeniu leku do obrotu wynika, iż po przerwaniu terapii kwetiapiną leukopenia i/lub neutropenia ustępowały. Prawdopodobnymi czynnikami ryzyka neutropenii są: mała liczba białych krwinek (ang. White Blood Cell, WBC) przed rozpoczęciem leczenia oraz neutropenia wywołana przez leki w wywiadzie. Należy przerwać stosowanie kwetiapiny, jeśli liczba neutrofilów wynosi <1,0x 10⁹/l. Należy obserwować pacjenta pod kątem wystąpienia oznak i objawów zakażeń oraz kontrolować liczbę neutrofilów (aż ich liczba przekroczy 1,5 x 10⁹/l). Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego z silnymi induktorami enzymów wątrobowych, takimi jak karbamazepina lub fenytoina, może znacząco zmniejszyć stężenie kwetiapiny w osoczu, co może wpływać na skuteczność leczenia produktem leczniczym. U pacjentów stosujących induktory enzymów wątrobowych leczenie kwetiapiną można rozpocząć, jeśli w opinii lekarza korzyści wynikające ze stosowania kwetiapiny przeważają nad ryzykiem związanym z przerwaniem stosowania induktorów enzymów wątrobowych. Ważne, aby jakiekolwiek zmiany leku indukującego enzymy wątrobowe dokonywane były stopniowo, i jeśli jest to konieczne, zastąpił go lekiem nieindukującym enzymów wątrobowych (np. walproinianem sodu). U pacjentów przyjmujących kwetiapinę stwierdzano przyrost mc. Należy monitorować tę zmianę i odpowiednio postępować, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi stosowania leków przeciwpsychotycznych. Rzadko zgłaszano przypadki hiperglikemii i/lub rozwoju lub nasilenia cukrzycy, której czasem towarzyszyła kwasica ketonowa lub śpiączka, w tym kilka przypadków śmiertelnych. Niekiedy donoszono o wcześniejszym zwiększeniu mc., co mogło być czynnikiem predysponującym. Zaleca się odpowiedni monitoring kliniczny, zgodny z wytycznymi dotyczącymi stosowania leków przeciwpsychotycznych. Pacjenci stosujący jakikolwiek lek przeciwpsychotyczny, w tym kwetiapinę, powinni być obserwowani pod kątem wystąpienia oznak i objawów hiperglikemii (takich jak polidypsja, poliuria, polifagia i osłabienie), a pacjenci z cukrzycą lub wysokim ryzykiem wystąpienia cukrzycy powinni być regularnie kontrolowani pod kątem pogorszenia kontroli stężenia glukozy. Należy regularnie kontrolować mc. W badaniach klinicznych dotyczących kwetiapiny obserwowano zwiększenie stężenia trójglicerydów, cholesterolu LDL i całkowitego cholesterolu oraz zmniejszenie stężenia cholesterolu HDL. W przypadku zmian stężenia lipidów należy postępować zgodnie z praktyką kliniczną. Obserwowane w badaniach klinicznych zmiany mc., stężenia glukozy i lipidów we krwi mogą być przyczyną pogorszenia profilu ryzyka metabolicznego u poszczególnych pacjentów, co wymaga właściwego postępowania klinicznego. Dane z badań klinicznych i ze stosowania kwetiapiny zgodnie z ChPL wykazały, iż podawanie kwetiapiny nie było związane z wydłużeniem absolutnego odstępu QT. Po wprowadzeniu leku do obrotu, wydłużenie odstępu QT obserwowano podczas stosowania kwetiapiny w dawkach terapeutycznych i po przedawkowaniu. Podobnie jednak jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, należy zachować ostrożność, jeśli kwetiapina przepisywana jest pacjentom z chorobami układu sercowo-naczyniowego lub wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie rodzinnym. Ostrożność zalecana jest również, jeśli kwetiapina stosowana jest jednocześnie z innymi lekami wydłużającymi odstęp QT lub lekami neuroleptycznymi, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT, jak również u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, przerostem mięśnia sercowego, hipokaliemią lub hipomagnezemią. Po nagłym odstawieniu kwetiapiny obserwowano ostre objawy odstawienne, takie jak: bezsenność, nudności, ból głowy, biegunka, wymioty, zawroty głowy i drażliwość. Zaleca się zatem stopniowe odstawianie leku w czasie nie krótszym niż 1-2 tyg. Kwetiapina nie została zatwierdzona do leczenia pacjentów z psychozą związaną z otępieniem. W randomizowanych, kontrolowanych placebo badaniach z udziałem pacjentów z otępieniem, stosujących niektóre atypowe leki przeciwpsychotyczne, wykazano około 3-krotne zwiększenie ryzyka naczyniowo-mózgowych zdarzeń niepożądanych. Mechanizm tego zwiększenia ryzyka nie jest znany. Zwiększenia ryzyka nie można wykluczyć w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych lub w innych grupach pacjentów. Kwetiapinę należy ostrożnie stosować u pacjentów z czynnikami ryzyka udaru mózgu. W metaanalizie dotyczącej atypowych leków przeciwpsychotycznych wykazano, że u pacjentów w podeszłym wieku z psychozą związaną z otępieniem ryzyko zgonu jest zwiększone w porównaniu z grupą placebo. Jednakże, w dwóch, 10-tyg., kontrolowanych placebo badaniach dotyczących kwetiapiny, przeprowadzonych w takiej samej grupie pacjentów (n=710; średni wiek: 83 lata; przedział wiekowy: 56-99 lat), częstość występowania zgonów u pacjentów leczonych kwetiapiną wynosiła 5,5% w porównaniu z 3,2% w grupie placebo. Przyczyny śmierci pacjentów w trakcie badań klinicznych były różne, zgodne z oczekiwaniami dla tej populacji. Powyższe dane nie określają związku przyczynowego pomiędzy leczeniem kwetiapiną a zgonami pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem. Podczas stosowania kwetiapiny obserwowano przypadki dysfagii. Kwetiapina powinna być stosowana z zachowaniem ostrożności u pacjentów z ryzykiem wystąpienia zachłystowego zapalenia płuc. Podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych zgłaszano inceydenty żylnej choroby zakrzepowozatorowej (ang. venous thromboembolism, VTE). U pacjentów leczonych lekami przeciwpsychotycznymi często występują nabyte czynniki ryzyka zakrzepicy z zatorami w układzie żylnym, z tego względu przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia produktem leczniczym należy rozpoznać wszystkie możliwe czynniki ryzyka VTE oraz podjąć odpowiednie działania prewencyjne. Dane dotyczące stosowania kwetiapiny w skojarzeniu z diwalproinianem lub litem w leczeniu ostrych epizodów maniakalnych o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego są ograniczone. Jednakże leczenie skojarzone było dobrze tolerowane. Dane wykazały działanie addycyjne w 3 tyg. stosowania. Produkt leczniczy zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, z niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni stosować tego produktu leczniczego. Produkt leczniczy ma umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Ze względu na to, że kwetiapina działa głównie na OUN, może zaburzać wykonywanie czynności wymagających sprawności psychicznej. Dlatego też pacjenci powinni unikać prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych do czasu określenia indywidualnej wrażliwości na lek.

Ze względu na to, że kwetiapina działa głównie na OUN, należy zachować ostrożność stosując produkt leczniczy w skojarzeniu z innymi lekami działającymi ośrodkowo i z alkoholem. Cytochrom P450 (CYP) 3A4 jest głównym enzymem odpowiedzialnym za metabolizm kwetiapiny. W badaniu interakcji prowadzonym u zdrowych ochotników, równoczesne podawanie kwetiapiny (dawka 25 mg) z ketokonazolem (inhibitor CYP 3A4) powodowało 5-8-krotne zwiększenie AUC kwetiapiny. Dlatego też równoczesne stosowanie kwetiapiny z silnymi inhibitorami CYP 3A4 jest przeciwwskazane. Nie zaleca się także spożywania soku grejpfrutowego podczas terapii kwetiapiną. W badaniach z zastosowaniem dawek wielokrotnych, prowadzonych w celu ustalenia farmakokinetyki kwetiapiny podawanej przed i podczas leczenia karbamazepiną (lek indukujący enzymy wątrobowe), jednoczesne stosowanie karbamazepiny znacząco zwiększało klirens kwetiapiny. Ten zwiększony klirens powodował zmniejszenie ekspozycji układowej na kwetiapinę (mierzonej przez AUC) średnio do 13% ekspozycji występującej podczas stosowania samej kwetiapiny; chociaż u niektórych pacjentów obserwowano silniejsze działanie. Jako konsekwencja tej interakcji nastąpić może zmniejszenie stężenia kwetiapiny w osoczu, co może wpływać na skuteczność terapii produktem leczniczym. Jednoczesne stosowanie kwetiapiny i fenytoiny (inny lek indukujący enzymy mikrosomalne) powodowało istotne zwiększenie klirensu kwetiapiny o około 450%. U pacjentów otrzymujących leki indukujące enzymy wątrobowe, rozpoczęcie terapii kwetiapiną może nastąpić, jeśli w opinii lekarza korzyści z zastosowania kwetiapiny przewyższają ryzyko wynikające z przerwania stosowania induktorów enzymów wątrobowych. Ważne, żeby jakakolwiek zmiana dawkowania induktora odbywała się stopniowo, a w razie potrzeby należy go zastąpić lekiem nieindukującym enzymów wątrobowych (np. walproinianem sodu). Farmakokinetyka kwetiapiny nie zmieniła się znacząco podczas równoczesnego stosowania z lekami przeciwdepresyjnymi: imipraminą (znanym inhibitorem CYP 2D6) lub fluoksetyną (znanym inhibitorem CYP 3A4 oraz CYP 2D6). Farmakokinetyka kwetiapiny nie zmieniła się znacząco podczas równoczesnego stosowania z lekami przeciwpsychotycznymi: rysperydonem lub haloperydolem. Równoczesne przyjmowanie kwetiapiny i tiorydazyny zwiększyło klirens kwetiapiny o około 70%. Farmakokinetyka kwetiapiny pozostała niezmieniona podczas równoczesnego podawania z cymetydyną. Farmakokinetyka litu nie ulegała zmianie podczas jednoczesnego podawania z kwetiapiną. Farmakokinetyka walproinianu sodu i kwetiapiny nie zmieniała się w stopniu klinicznie istotnym, w przypadku jednoczesnego stosowania. Nie prowadzono badań dotyczących interakcji z lekami zwykle stosowanymi w chorobach układu sercowo-naczyniowego. Należy zachować ostrożność, stosując kwetiapinę jednocześnie z lekami powodującymi zaburzenia elektrolitowe lub lekami wydłużającymi odstęp QT.

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania kwetiapiny u kobiet w ciąży. Dotychczas w badaniach na zwierzętach nie wykazano szkodliwego wpływu, ale nie badano możliwego wpływu na oko płodu. Dlatego też, kwetiapina może być stosowana w okresie ciąży tylko wówczas, gdy korzyści jej stosowania uzasadniają potencjalne ryzyko. Objawy odstawienne obserwowane były u noworodków, których matki przyjmowały kwetiapinę w czasie ciąży. Nie wiadomo w jakim stopniu kwetiapina przenika do ludzkiego mleka. Kobietom karmiącym piersią należy zatem radzić, aby unikały karmienia piersią podczas stosowania kwetiapiny.

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane związane ze stosowaniem kwetiapiny to: senność, zawroty głowy, suchość w jamie ustnej, niewielkie osłabienie, zaparcia, tachykardia, niedociśnienie ortostatyczne i niestrawność. Stosowanie kwetiapiny związane było ze zwiększeniem masy ciała, omdleniami, złośliwym zespołem neuroleptycznym, leukopenią, neutropenią i obrzękami obwodowymi. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) leukopenia; (niezbyt często) eozynofilia, małopłytkowość; (nieznana) neutropenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość; (bardzo rzadko) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) hiperprolaktynemia; (bardzo rzadko) niewłaściwe wydzielanie hormonu antydiuretycznego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) wzmożony apetyt; (niezbyt często) hiponatremia; (bardzo rzadko) cukrzyca. Zaburzenia psychiczne: (często) nietypowe sny i koszmary senne. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, ból głowy, senność; (często) omdlenie, objawy pozapiramidowe, dyzartria; (niezbyt często) drgawki, zespół niespokojnych nóg, późna dyskineza. Zaburzenia oka: (często) niewyraźnie widzenie. Zaburzenia serca: (często) tachykardia. Zaburzenia naczyń: (często) niedociśnienie ortostatyczne; (rzadko) żylna choroba zakrzepowo-zatorowa. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zapalenie błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) suchość błony śluzowej jamy ustnej; (często) niestrawność, zaparcia; (niezbyt często) dysfagia. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) żółtaczka; (bardzo rzadko) zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevens-Johnsona. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo rzadko) rabdomioliza. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia funkcji seksualnych; (rzadko) priapizm, mlekotok, obrzęk piersi, zaburzenia menstruacji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) objawy odstawienne; (często) astenia o łagodnym przebiegu, obrzęk obwodowy, drażliwość; (rzadko) złośliwy zespół neuroleptyczny. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie stężenia trójglicerydów w surowicy, zwiększenie stężenia całkowitego cholesterolu (głównie LDL), zmniejszenie stężenia HDL, zwiększenie masy ciała; (często) zwiększenie stężenia aminotransferaz (ALT, AST) w surowicy, zmniejszona liczba neutrofili, zwiększenie stężenia glukozy we krwi do stanu hiperglikemicznego; (niezbyt często) zwiększenie aktywności gamma-GT w surowicy, zmniejszona liczba płytek krwi, wydłużenie odstępu QT; (rzadko) zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej we krwi. Podczas stosowania leków neuroleptycznych obserwowano przypadki wydłużenia odstępu QT, przedsionkowych zaburzeń rytmu, nagłych niespodziewanych zgonów, zatrzymania akcji serca i torsades de pointes, które są uznane za charakterystyczne dla tej grupy leków. Krótkotrwale badania kliniczne kontrolowane placebo z zastosowaniem kwetiapiny w grupie pacjentów ze schizofrenią lub epizodami maniakalnymi w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych, wykazały, że łączna częstość występowania objawów pozapiramidowych w przypadku kwetiapiny była porównywalna z grupą placebo (schizofrenia: 7,8% w przypadku kwetiapiny i 8,0% w przypadku placebo; epizody maniakalne w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych: 11,2% w przypadku kwetiapiny i 11,4% w przypadku placebo). Krótkotrwałe badania kliniczne kontrolowane placebo z zastosowaniem kwetiapiny, w grupie pacjentów z epizodami depresji w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych wykazały łączną częstość występowania objawów pozapiramidowych na poziomie 8,9% dla kwetiapiny i 3,8% dla placebo, jednak częstość zdarzeń niepożądanych (np. akatyzja, zaburzenia pozapiramidowe, drżenie, dyskineza, dystonia, niepokój ruchowy, mimowolne skurcze mięśni, nadpobudliwość psychoruchowa i sztywność mięśni) w poszczególnych przypadkach była mała i nie przekroczyła 4% w grupie osób leczonych. Stosowanie kwetiapiny związane było z małym, zależnym od dawki zmniejszeniem stężenia hormonów tarczycy, zwłaszcza całkowitej T4 i wolnej T4. Zmniejszenie stężenia całkowitej T₄ i wolnej T₄ było największe w ciągu 1-szych 2-4 tyg. leczenia kwetiapiną, bez dalszego zmniejszania podczas długotrwałego leczenia. Niemal we wszystkich przypadkach przerwanie leczenia kwetiapiną związane było z ustąpieniem wpływu na stężenie całkowitej i wolnej T₄, niezależnie od czasu trwania leczenia. Mniejsze zmniejszenia stężenia całkowitej T₃ oraz "odwróconej T₃" obserwowane były jedynie w przypadku stosowania większych dawek. Stężenie TBG pozostawało niezmienione i na ogół nie obserwowano zwiększenia stężenia TSH. Nie wykazano, by kwetiapina powodowała znaczącą klinicznie niedoczynność tarczycy. Działania niepożądane występujące częściej u dzieci i młodzieży (10-17 lat) niż u pacjentów dorosłych lub działań niepożądanych, których nie stwierdzono u pacjentów dorosłych: zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) wzmożony apetyt. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie stężenia prolaktyny, podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) objawy pozapiramidowe. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) drażliwość.

W badaniach klinicznych raportowano o przypadku zgonu po ostrym przedawkowaniu kwetiapiny w dawce 13,6 g, jak również po dopuszczeniu leku do obrotu, po przyjęciu tak małej dawki jak 6 g samej kwetiapiny. Jednakże, zgłoszono także przypadek przeżycia po ostrym przedawkowaniu 30 gramów kwetiapiny. Po dopuszczeniu leku do obrotu bardzo rzadko donoszono o przedawkowaniu samej kwetiapiny, prowadzącym do zgonu, śpiączki lub wydłużenia odstępu QT. U pacjentów z współistniejącymi chorobami układu sercowo-naczyniowego istnieje większe ryzyko wystąpienia bardziej nasilonych objawów przedawkowania. Na ogół zgłaszane oznaki i objawy były takie same, jak te wynikające z nasilenia znanych działań farmakologicznych substancji czynnej, to jest senność, uspokojenie, tachykardia i niedociśnienie. Brak specyficznego antidotum dla kwetiapiny. W przypadkach ciężkiego zatrucia, należy wziąć pod uwagę możliwość zażycia kilku leków; zalecane jest leczenie na oddziale intensywnej opieki medycznej, w tym utrzymanie drożności dróg oddechowych, zapewnienie odpowiedniej ilości tlenu i wentylacji oraz monitorowanie i podtrzymywanie czynności układu krążenia. Podczas gdy zapobieganie wchłanianiu w przypadku przedawkowania nie zostało przebadane, w ciężkich zatruciach wskazane może być płukanie żołądka przeprowadzone, w miarę możliwości, w ciągu godziny od przyjęcia produktu. Należy rozważyć podanie węgla aktywowanego. Pacjent powinien pozostawać pod ścisłą opieką i kontrolą lekarską, aż do powrotu do zdrowia.

Kwetiapina jest atypowym lekiem przeciwpsychotycznym. Kwetiapina i jej aktywny metabolit, norkwetiapina, działają na wiele receptorów neuroprzekaźników. Kwetiapina i norkwetiapina wykazują powinowactwo do receptorów serotoninowych (5HT₂) i receptorów dopaminowych D₁ i D₂ w mózgu. Uważa się, że za przeciwpsychotyczne właściwości kliniczne i za małą częstość pozapiramidowych działań niepożądanych kwetiapiny, w porównaniu do typowych leków przecipsychotycznych, odpowiada połączenie antagonizmu wobec receptorów 5HT₂ i D₂ oraz bardziej wybiórcze działanie na receptory 5HT₂ niż D₂. Dodatkowo norkwetiapina wykazuje duże powinowactwo do transportera norepinefryny (NET). Kwetiapina i norkwetiapina wykazują bardzo duże powinowactwo do receptorów histaminowych i α₁-adrenergicznych oraz mniejsze powinowactwo do receptorów α₂-adrenergicznych i serotoninowych 5HT₁A. Powinowactwo kwetiapiny do muskarynowych receptorów cholinergicznych lub receptorów benzodiazepinowych jest nieznaczne.

1 tabl. powl. zawiera 25 mg, 100 mg, 200 mg lub 300 mg kwetiapiny (w postaci kwetiapiny hemifumaranu).