Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Karnidin

Lercanidipine hydrochloride

tabl. powl.
20 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
100%
17,13
Karnidin
tabl. powl.
20 mg
56 szt.
Doustnie
Rx
100%
31,41
Karnidin
tabl. powl.
10 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
100%
14,28
Karnidin
tabl. powl.
10 mg
56 szt.
Doustnie
Rx
100%
22,84

Karnidin - lek przeciwnadciśnieniowy

Wskazania

Karnidin jest wskazany w leczeniu łagodnego do umiarkowanego nadciśnienia tętniczego samoistnego.

Lek wykazuje skuteczność w obniżaniu ciśnienia tętniczego, co potwierdzono w badaniach klinicznych. Jest szczególnie efektywny u pacjentów z izolowanym nadciśnieniem skurczowym.

Mechanizm działania

Lerkanidypina, substancja czynna leku Karnidin, należy do antagonistów wapnia z grupy dihydropirydyny. Jej działanie polega na:

  • Hamowaniu przezbłonowego transportu jonów wapnia do mięśni gładkich naczyń i mięśnia sercowego
  • Bezpośrednim rozluźnieniu mięśni gładkich naczyń, co prowadzi do zmniejszenia całkowitego oporu obwodowego
  • Stopniowym rozszerzaniu naczyń krwionośnych, co minimalizuje ryzyko nagłego spadku ciśnienia i odruchowej tachykardii

Lerkanidypina charakteryzuje się przedłużonym działaniem hipotensyjnym mimo krótkiego okresu półtrwania, dzięki wysokiemu powinowactwu do błon komórkowych. Wykazuje także wysoką selektywność naczyniową, co pozwala uniknąć niekorzystnego wpływu na kurczliwość mięśnia sercowego.

Dawkowanie

Grupa pacjentów Dawkowanie
Dorośli 10 mg 1x dziennie, możliwość zwiększenia do 20 mg
Osoby starsze Jak u dorosłych, zachować ostrożność przy rozpoczynaniu leczenia
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek/wątroby Ostrożnie rozpoczynać od 10 mg, rozważyć dostosowanie dawki
Dzieci i młodzież <18 lat Nie zaleca się stosowania

Tabletki należy przyjmować co najmniej 15 minut przed posiłkiem, popijając wystarczającą ilością płynu.

Maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje po około 2 tygodniach stosowania. Dawkę należy zwiększać stopniowo.

Przeciwwskazania

Stosowanie leku Karnidin jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na lerkanidypinę lub inne pochodne dihydropirydyny
  • Ciąża i karmienie piersią
  • Kobiety w wieku rozrodczym niestosujące skutecznej antykoncepcji
  • Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca
  • Nieleczona zastoinowa niewydolność serca
  • Niestabilna dusznica bolesna
  • Ciężka niewydolność nerek lub wątroby
  • Pierwszy miesiąc po zawale mięśnia sercowego
  • Jednoczesne stosowanie silnych inhibitorów CYP3A4, cyklosporyny, soku grejpfrutowego

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Należy zachować szczególną ostrożność stosując Karnidin u pacjentów z:

  • Zespołem chorego węzła zatokowego (bez rozrusznika)
  • Zaburzeniami czynności lewej komory serca
  • Chorobą niedokrwienną serca
  • Łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby

Lek może w rzadkich przypadkach powodować ból w okolicy przedsercowej lub napad dusznicy bolesnej. U pacjentów z istniejącą dusznicą może dojść do nasilenia objawów.

Należy unikać spożywania alkoholu podczas leczenia, gdyż może on nasilać działanie rozszerzające naczynia.

Warto zapamiętać
  • Karnidin należy przyjmować co najmniej 15 minut przed posiłkiem
  • Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe rozwija się po około 2 tygodniach stosowania

Interakcje

Lerkanidypina jest metabolizowana przez enzym CYP3A4, co może prowadzić do istotnych interakcji z innymi lekami. Szczególną uwagę należy zwrócić na:

  • Silne inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir) - znacznie zwiększają stężenie lerkanidypiny
  • Cyklosporyna - wzajemne zwiększenie stężeń obu leków
  • Sok grejpfrutowy - zwiększa biodostępność lerkanidypiny
  • Leki indukujące CYP3A4 (np. fenytoina, karbamazepina, ryfampicyna) - mogą osłabiać działanie lerkanidypiny
  • Beta-adrenolityki - mogą zmniejszać biodostępność lerkanidypiny
  • Digoksyna - lerkanidypina może zwiększać jej stężenie

Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu lerkanidypiny z wymienionymi lekami i monitorować pacjenta pod kątem potencjalnych działań niepożądanych.

Ciąża i karmienie piersią

Stosowanie leku Karnidin jest przeciwwskazane w okresie ciąży i karmienia piersią ze względu na brak wystarczających danych klinicznych oraz potencjalne ryzyko dla płodu/dziecka. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia.

Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane to:

  • Bóle i zawroty głowy
  • Tachykardia, kołatanie serca
  • Nagłe zaczerwienienie skóry
  • Obrzęki obwodowe

Rzadziej występują: senność, nudności, niestrawność, biegunka, ból brzucha, wymioty, wysypka, bóle mięśni, wielomocz, osłabienie i zmęczenie.

W bardzo rzadkich przypadkach obserwowano: nadwrażliwość, omdlenia, przerost dziąseł, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, niedociśnienie.

Przedawkowanie

Przedawkowanie może prowadzić do nadmiernego rozszerzenia naczyń obwodowych z ciężkim niedociśnieniem i odruchową tachykardią. W ciężkich przypadkach może wystąpić bradykardia i utrata przytomności.

Leczenie przedawkowania obejmuje:

  • Monitorowanie układu sercowo-naczyniowego przez co najmniej 24 godziny
  • Podawanie leków wspomagających krążenie
  • W przypadku bradykardii - dożylne podanie atropiny

Dializa może być nieskuteczna ze względu na wysoką lipofilność lerkanidypiny.

Podsumowanie

Karnidin jest skutecznym lekiem przeciwnadciśnieniowym z grupy antagonistów wapnia. Jego unikalne właściwości farmakokinetyczne i farmakodynamiczne zapewniają długotrwałe działanie hipotensyjne przy stosunkowo niewielkiej liczbie działań niepożądanych. Wymaga jednak ostrożnego stosowania u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego oraz zaburzeniami czynności nerek i wątroby. Kluczowe jest przestrzeganie zaleceń dotyczących dawkowania oraz unikanie interakcji z innymi lekami i sokiem grejpfrutowym.



Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu łagodnego do umiarkowanego nadciśnienia tętniczego samoistnego.

Zalecana dawka wynosi 10 mg doustnie 1x/dobę, co najmniej 15 min. przed posiłkiem; dawkę można zwiększyć do 20 mg w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Dostosowywanie dawki powinno odbywać się stopniowo, ponieważ maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje po około 2 tygod. U niektórych pacjentów ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas stosowania preparatu przeciwnadciśnieniowego w monoterapii. W takim przypadku korzystne może być dodanie lerkanidypiny do leczenia β-adrenolitykiem (atenolol), lekiem moczopędnym (hydrochlorotiazyd) lub inhibitorem konwertazy angiotensyny (kaptopryl lub enalapryl). Ponieważ krzywa zależności reakcji od dawki jest rosnąca z osiągnięciem plateau w zakresie dawek 20 - 30 mg, mało prawdopodobne jest, aby skuteczność zwiększała się podczas stosowania większych dawek; mogą natomiast nasilać się działania niepożądane. Osoby w podeszłym wieku. Chociaż dane farmakokinetyczne oraz doświadczenie kliniczne sugerują, że nie jest konieczne dostosowanie dawki dobowej, należy zachować szczególną ostrożność podczas rozpoczynania leczenia u osób w podeszłym wieku. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u dzieci w wieku poniżej 18 lat ze względu na brak danych odnośnie bezpieczeństwa i skuteczności. Zaburzenia czynności nerek lub wątroby. Należy zachować szczególną ostrożność podczas rozpoczynania leczenia u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Chociaż zazwyczaj zalecana dawka może być tolerowana przez pacjentów z tych grup, należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki do 20 mg/dobę. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być nasilone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, dlatego należy rozważyć dostosowanie dawki. Nie zaleca się stosowania lerkanidypiny u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby lub ciężką niewydolnością nerek (GFR <30 ml/min).

Tabl. należy połknąć popijając wystarczającą ilością płynu (np. jedną szklanką wody).

Nadwrażliwość na substancję czynną, lerkanidypinę, na inne pochodne dihydropirydyny lub na którykolwiek z pozostałych składników produktu leczniczego. Ciąża i laktacja. Kobiety w wieku rozrodczym, jeśli nie stosują skutecznej metody antykoncepcji. Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca. Nie leczona zastoinowa niewydolność serca. Niestabilna dusznica bolesna. Ciężka niewydolność nerek lub wątroby. Pierwszy miesiąc po zawale mięśnia sercowego. Jednoczesne podawanie z: silnymi inhibitorami CYP3A4, cyklosporyna, sokiem grejpfrutowym.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania lerkanidypiny u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego (bez rozrusznika). Chociaż kontrolowane badania hemodynamiczne nie wykazały wpływu na czynność komór serca, należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory. Sugerowano, że niektóre krótko działające pochodne dihydropirydyny mogą zwiększać ryzyko zaburzeń sercowo-naczyniowych u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Chociaż lerkanidypina należy do preparatów długo działających, należy zachować ostrożność u pacjentów z tej grupy. Lerkanidypina w rzadkich przypadkach może powodować ból w okolicy przedsercowej lub napad dusznicy bolesnej. W bardzo rzadkich przypadkach u pacjentów z istniejącą wcześniej dusznicą bolesną może wystąpić zwiększenie częstości, wydłużenie czasu trwania lub nasilenie ciężkości napadów. Obserwowano pojedyncze przypadki zawałów mięśnia sercowego. Należy zachować szczególną ostrożność podczas rozpoczynania leczenia u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Chociaż zazwyczaj zalecana dawka może być tolerowana przez pacjentów z tych grup, należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki do 20 mg/dobę. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być nasilone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, dlatego należy rozważyć dostosowanie dawki. Nie zaleca się stosowania lerkanidypiny u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby lub ciężką niewydolnością nerek (GFR <30 ml/min). Należy unikać spożywania alkoholu, gdyż może on nasilać działanie rozszerzające naczynia krwionośne produktów leczniczych przeciwnadciśnieniowych. Preparaty indukujące CYP3A4, takie jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, karbamazepina) oraz ryfampicyna mogą zmniejszać stężenie lerkanidypiny w osoczu, dlatego skuteczność lerkanidypiny może być mniejsza niż oczekiwana. Doświadczenie kliniczne, związane z lerkanidypiną, wskazuje na małe prawdopodobieństwo wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych. Jednakże należy zachować ostrożność, ponieważ mogą wystąpić zawroty głowy, osłabienie, zmęczenie i rzadko senność.

Wiadomo, że lerkanidypina jest metabolizowana przez enzym CYP3A4, dlatego jednoczesne podawanie leków hamujących i indukujących CYP3A4 może wpływać na metabolizm i wydalanie lerkanidypiny. Należy unikać jednoczesnego stosowania lerkanidypiny z inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazolem, itrakonazolem, rytonawirem, erytromycyną, troleandomycyną). Badanie interakcji z silnym inhibitorem CYP3A4, ketokonazolem, wykazało znaczne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu (15-krotne zwiększenie AUC i 8-krotne zwiększenie Cmax eutomeru S-lerkanidypiny). Nie należy podawać jednocześnie cyklosporyny i lerkanidypiny. Po jednoczesnym podaniu lerkanidypiny i cyklosporyny obserwowano zwiększenie stężenia obu tych substancji w osoczu. W badaniu z udziałem młodych, zdrowych ochotników wykazano, że w przypadku podania cyklosporyny 3 h po przyjęciu lerkanidypiny stężenie lerkanidypiny w osoczu nie uległo zmianie, natomiast AUC cyklosporyny zwiększyło się o 27%. Jednakże, jednoczesne podanie lerkanidypiny z cyklosporyną powoduje 3-krotne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu oraz 21% zwiększenie AUC cyklosporyny. Nie należy przyjmować lerkanidypiny z sokiem grejpfrutowym. Metabolizm lerkanidypiny jest wrażliwy na hamowanie przez sok grejpfrutowy, wskutek czego zwiększa się dostępność układowa lerkanidypiny i nasila działanie hipotensyjne. Podczas jednoczesnego doustnego podania dawki 20 mg z midazolamem ochotnikom w podeszłym wieku, wchłanianie lerkanidypiny zwiększało się (o około 40%), zaś tempo wchłaniania zmniejszało się (tmax ulegało wydłużeniu z 1,75 do 3 h). Stężenie midazolamu nie ulegało zmianie. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania lerkanidypiny z innymi substratami CYP3A4, takimi jak terfenadyna, astemizol oraz produktami leczniczymi przeciwarytmicznymi klasy III, takimi jak amiodaron, chinidyna. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania lerkanidypiny z lekami indukującymi CYP3A4, takimi jak leki przeciwdrgawkowe (fenytoina, karbamazepina) i ryfampicyna, ponieważ działanie przeciwnadciśnieniowe może ulec osłabieniu, co wymaga częstszego niż zwykle monitorowania ciśnienia tętniczego. Podczas jednoczesnego podawania lerkanidypiny z metoprololem, β-adrenolitykiem wydalanym głównie przez wątrobę, biodostępność metoprololu nie uległa zmianie, natomiast lerkanidypiny była mniejsza o 50%. Może to być spowodowane zmniejszeniem przepływu krwi przez wątrobę pod wpływem β-adrenolityków i dlatego może wystąpić także podczas stosowania innych produktów leczniczych z tej grupy. W konsekwencji, lerkanidypinę można bezpiecznie podawać z lekami o działaniu β-adrenolitycznym, ale konieczne może być dostosowanie dawki. Badanie interakcji z fluoksetyną (inhibitorem CYP2D6 i CYP3A4), przeprowadzone z udziałem ochotników w wieku 65 ± 7 lat (średnia ± odchylenie standardowe), nie wykazało klinicznie istotnych modyfikacji farmakokinetyki lerkanidypiny. Jednoczesne podawanie cymetydyny w dawce 800 mg/dobę nie powodowało znaczących zmian stężenia lerkanidypiny w osoczu, ale podczas stosowaniu większych dawek wymagana jest ostrożność, ponieważ biodostępność i działanie hipotensyjne lerkanidypiny mogą ulec zwiększeniu. Jednoczesne podanie lerkanidypiny pacjentom przewlekle leczonym β-metylodigoksyną nie spowodowało interakcji farmakokinetycznej. Po podaniu 20 mg lerkanidypiny na czczo zdrowym ochotnikom leczonym digoksyną stwierdzono średnie zwiększenie Cmax digoksyny o 33%, podczas gdy AUC oraz klirens nerkowy nie zmieniły się w znaczący sposób. Pacjentów leczonych jednocześnie digoksyną należy starannie monitorować, aby nie przeoczyć objawów toksyczności digoksyny. Podczas wielokrotnego, jednoczesnego podawania 20 mg lerkanidypiny z 40 mg symwastatyny, AUC lerkanidypiny nie uległo znaczącej modyfikacji, natomiast AUC symwastatyny zwiększyło się o 56%, a jej czynnego metabolitu β-hydroksykwasu o 28%. Jest mało prawdopodobne, aby te zmiany miały znaczenie kliniczne. Wystąpienie interakcji jest mało prawdopodobne, jeśli lerkanidypina jest podawana rano, a symwastatyna wieczorem, co jest zgodne ze wskazaniami dla tych produktów leczniczych. Jednoczesne podanie 20 mg lerkanidypiny zdrowym ochotnikom na czczo nie zmieniało farmakokinetyki warfaryny. Lerkanidypinę podawano bezpiecznie z lekami moczopędnymi oraz inhibitorami konwertazy angiotensyny. Należy unikać spożywania alkoholu, gdyż może on nasilać działanie rozszerzające naczynia krwionośne produktów leczniczych przeciwnadciśnieniowych.

Dane dotyczące lerkanidypiny nie wykazują działania teratogennego u szczurów i królików; czynności rozrodcze u szczurów również nie były zaburzone. Jednak, ponieważ brak doświadczenia klinicznego, dotyczącego podawania lerkanidypiny w ciąży oraz podczas karmienia piersią, natomiast stwierdzono działanie teratogenne innych pochodnych dihydropirydyny u zwierząt, nie należy podawać lerkanidypiny podczas ciąży oraz kobietom w wieku rozrodczym, jeśli nie stosują skutecznej metody antykoncepcji. Ponieważ lerkanidypina wykazuje dużą lipofilność, przewiduje się, że będzie przenikać do mleka. Dlatego nie należy podawać jej karmiącym matkom.

Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) nadwrażliwość. Zaburzenia psychiczne: (rzadko) senność. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) bóle głowy, zawroty głowy. Zaburzenia serca: (niezbyt często) tachykardia, kołatanie serca; (rzadko) dusznica bolesna. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nagłe zaczerwienienie skóry; (bardzo rzadko) omdlenie. Zaburzenia żołądka i jelit: (rzadko) nudności, niestrawność, biegunka, ból brzucha, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) wysypka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (rzadko) bóle mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) wielomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) obrzęki obwodowe; (rzadko) osłabienie, zmęczenie. Z doświadczenia po wprowadzeniu produktu do obrotu oraz spontanicznych zgłoszeń wynika, że następujące działania niepożądane występowały bardzo rzadko: przerost dziąseł, odwracalne zwiększenie aktywności transaminaz wątrobowych, niedociśnienie, częste oddawanie moczu oraz ból w klatce piersiowej. Lerkanidypina w rzadkich przypadkach może powodować ból w okolicy przedsercowej lub napad dusznicy bolesnej. W bardzo rzadkich przypadkach u pacjentów z istniejącą wcześniej dusznicą bolesną może wystąpić zwiększenie częstości, wydłużenie czasu trwania lub nasilenie ciężkości napadów. Obserwowano pojedyncze przypadki zawałów mięśnia sercowego. Wydaje się, że lerkanidypina nie wpływa niekorzystnie na stężenie cukru we krwi oraz stężenie lipidów w surowicy.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu, zgłoszono 3 przypadki przedawkowania (odpowiednio 150 mg, 280 mg i 800 mg lerkanidypiny, przyjęte w celach samobójczych). U pierwszego z pacjentów wystąpiła senność, w leczeniu zastosowano płukanie żołądka. U drugiego pacjenta wystąpił wstrząs kardiogenny z ciężkim niedokrwieniem mięśnia sercowego i łagodną niewydolnością nerek, w leczeniu zastosowano duże dawki katecholamin, furosemid, naparstnicę oraz dożylnie zwiększano objętość osocza. U trzeciego pacjenta wystąpiły wymioty i niedociśnienie tętnicze, w leczeniu zastosowano węgiel aktywowany, środki przeczyszczające oraz dopaminę we wlewie. We wszystkich 3 przypadkach uzyskano wyleczenie bez następstw. Można się spodziewać, że przedawkowanie spowoduje nadmierne rozszerzenie obwodowych naczyń krwionośnych ze znacznym niedociśnieniem i odruchową tachykardią. W przypadku ciężkiego niedociśnienia, bradykardii oraz utraty przytomności, pomocne jest zastosowanie leków wspomagających krążenie oraz dożylne podanie atropiny w celu opanowania bradykardii. Ze względu na przedłużone działanie farmakologiczne lerkanidypiny, konieczne jest monitorowanie układu sercowo-naczyniowego pacjenta, który przedawkował lek, przez co najmniej 24 h. Nie ma informacji o znaczeniu dializy. Ponieważ substancja czynna jest wysoce lipofilna, stężenie w osoczu nie odzwierciedla rzeczywistej ilości produktu w organizmie i dializa może być nieskuteczna.

Lerkanidypina jest antagonistą wapnia z grupy dihydropirydyny; hamuje przezbłonowy transport wapnia do mięśni gładkich oraz mięśnia serca. Mechanizm jej działania hipotensyjnego polega na bezpośrednim rozluźnieniu mięśni gładkich naczyń, przez co zmniejsza się całkowity opór obwodowy. Pomimo krótkiego farmakokinetycznego T0,5, lerkanidypina jest obdarzona przedłużoną aktywnością hipotensyjną dzięki wysokiemu współczynnikowi podziału błonowego i jest pozbawiona ujemnych efektów inotropowych dzięki wysokiej selektywności naczyniowej. Ponieważ wazodilatacja (rozszerzenie naczyń) pod wpływem lerkanidypiny odbywa się stopniowo, u pacjentów z nadciśnieniem rzadko obserwowano ostry spadek ciśnienia z odruchową tachykardią. Za aktywność hipotensyjną lerkanidypiny, która jest racematem, odpowiada głównie jej enancjomer (S). Oprócz badań klinicznych przeprowadzonych w celu wsparcia wskazań terapeutycznych lerkanidypiny, dalsze niewielkie, niekontrolowane, ale randomizowane badanie pacjentów z ciężkim nadciśnieniem tętniczym (średnie ciśnienie rozkurczowe ± odchylenie standardowe wynosiło 114,5 ± 3,7 mm Hg) wykazało, że ciśnienie krwi ulegało normalizacji u 40% z 25 pacjentów przyjmujących lerkanidypinę w dawce 20 mg raz dziennie oraz u 56% z 25 pacjentów, przyjmujących lek w dawce 10 mg 2x/dziennie. W podwójnie ślepym, randomizowanym, kontrolowanym wobec placebo badaniu u pacjentów z izolowanym nadciśnieniem skurczowym, lerkanidypina skutecznie obniżała skurczowe ciśnienie krwi od średniej początkowej wartości wynoszącej 172,6 ± 5,6 mmHg do 140,2 ± 8,7 mm Hg.

1 tabl. powl. zawiera 10 mg lub 20 mg lerkanidypiny chlorowodorku, co odpowiada 9,4 mg lub 18,8 mg lerkanidypiny.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może wchodzić w interakcje z sokiem grejpfrutowym. Sok grejpfrutowy może nasilić wchłanianie leku z przewodu pokarmowego, a co za tym idzie zwiększyć jego stężenie w organizmie i nasilić działanie, nawet do wystąpienia działania toksycznego.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.