Kaletra

Wyszukaj produkt

Lopinavir + Ritonavir

tabl.

200 mg+ 50 mg

120 szt.

Doustnie

100%

2491,00

Kaletra

roztw. doust.

(80 mg+ 20 mg)/ml

5 but. 60 ml+ 5 strzyk.

Doustnie

100%

1891,00

Kaletra - charakterystyka produktu leczniczego dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Kaletra jest wskazana w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV-1) u dorosłych, młodzieży i dzieci powyżej 2 lat, w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi. Wybór Kaletry u pacjentów leczonych wcześniej inhibitorami proteazy powinien opierać się na indywidualnych badaniach oporności wirusa i analizie wcześniejszego leczenia.

Kluczowe jest dostosowanie terapii do indywidualnego profilu pacjenta, biorąc pod uwagę historię leczenia i wyniki badań oporności wirusa. Pozwala to na optymalizację skuteczności leczenia przeciwretrowirusowego.

Dawkowanie i sposób podawania

Kaletrę powinni przepisywać lekarze doświadczeni w leczeniu zakażeń HIV. Lek dostępny jest w postaci roztworu doustnego oraz tabletek.

Dorośli i młodzież

Zalecana dawka roztworu doustnego wynosi 5 ml (400/100 mg lopinawiru/rytonawiru) dwa razy na dobę, przyjmowana z posiłkiem.

Dzieci (od 14 dni życia)

U dzieci zaleca się stosowanie roztworu doustnego w celu precyzyjnego ustalenia dawki na podstawie powierzchni ciała lub masy ciała. W uzasadnionych przypadkach u dzieci o masie ciała poniżej 40 kg lub powierzchni ciała 0,5-1,4 m² można stosować tabletki 100 mg/25 mg, jeśli dziecko jest w stanie je połknąć.

Dawkowanie Kaletry u dzieci w wieku od 14 dni do 6 miesięcy
Wiek	Dawka na podstawie masy ciała	Dawka na podstawie powierzchni ciała	Częstość podawania
14 dni - 6 miesięcy	16/4 mg/kg (0,2 ml/kg)	300/75 mg/m² (3,75 ml/m²)	2 razy na dobę z posiłkiem

Szczegółowe zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci i młodzieży w wieku powyżej 6 miesięcy znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Kaletra w postaci roztworu doustnego wymaga precyzyjnego dawkowania z użyciem specjalnej strzykawki dozującej. Należy zwrócić szczególną uwagę na dokładne odmierzanie dawek, zwłaszcza u najmłodszych pacjentów.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby obserwowano około 30% zwiększenie AUC lopinawiru, ale nie oczekuje się, aby miało to istotne znaczenie kliniczne. Brak danych dotyczących stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby - w tej grupie lek jest przeciwwskazany.

Pacjenci z niewydolnością nerek

Klirens nerkowy lopinawiru i rytonawiru jest nieistotny, dlatego nie oczekuje się zwiększenia ich stężeń w osoczu u pacjentów z niewydolnością nerek. Ze względu na wysoki stopień wiązania z białkami, jest mało prawdopodobne, aby hemodializa lub dializa otrzewnowa znacząco wpływały na usuwanie leku z organizmu.

Precyzyjne dostosowanie dawkowania do indywidualnych potrzeb pacjenta, z uwzględnieniem wieku, masy ciała, funkcji wątroby i nerek, jest kluczowe dla zapewnienia optymalnej skuteczności i bezpieczeństwa terapii Kaletrą.

Warto zapamiętać

Kaletra musi być stosowana w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi
Precyzyjne dawkowanie u dzieci na podstawie masy ciała lub powierzchni ciała jest kluczowe dla skuteczności i bezpieczeństwa terapii

Przeciwwskazania

Stosowanie Kaletry jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

Nadwrażliwość na lopinawir, rytonawir lub którykolwiek składnik preparatu
Ciężka niewydolność wątroby
Jednoczesne stosowanie z lekami, których klirens jest silnie zależny od CYP3A, a zwiększenie ich stężenia może prowadzić do poważnych działań niepożądanych (np. astemizol, terfenadyna, midazolam, triazolam, cisapryd, pimozyd, amiodaron, alkaloidy sporyszu)
Jednoczesne stosowanie z lekami silnie indukującymi CYP3A, jak rifampicyna
Stosowanie preparatów zawierających dziurawiec zwyczajny
Stosowanie sildenafilu u pacjentów z nadciśnieniem płucnym

Roztwór doustny Kaletry jest dodatkowo przeciwwskazany u dzieci poniżej 2 lat, kobiet w ciąży, pacjentów z niewydolnością wątroby lub nerek oraz u osób leczonych disulfiramem lub metronidazolem ze względu na potencjalną toksyczność glikolu propylenowego zawartego w preparacie.

Przestrzeganie przeciwwskazań jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa pacjentów. Lekarz powinien dokładnie przeanalizować historię choroby i stosowane leki przed wdrożeniem terapii Kaletrą.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Kaletry należy zachować szczególną ostrożność w następujących sytuacjach:

U pacjentów z wyjściowo wysokimi stężeniami cholesterolu i triglicerydów
U osób z zaburzeniami czynności wątroby (lekkie do umiarkowanych)
U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek
U chorych z zapaleniem wątroby typu B lub C
U pacjentów z hemofilią typu A i B
Przy jednoczesnym stosowaniu leków wydłużających odstęp QT

Należy monitorować stężenia lipidów przed rozpoczęciem leczenia i regularnie w jego trakcie. W przypadku rozpoznania zapalenia trzustki, leczenie Kaletrą należy przerwać. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu statyn, rozważając zmniejszenie ich dawki lub wybór prawastatyny/fluwastatyny.

Roztwór doustny Kaletry zawiera alkohol etylowy i fruktozę, co może być szkodliwe w niektórych przypadkach (np. choroby wątroby, alkoholizm, padaczka, dziedziczna nietolerancja fruktozy).

Regularne monitorowanie pacjentów i dostosowywanie terapii w razie potrzeby pozwala na optymalizację bezpieczeństwa leczenia Kaletrą.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Kaletra zawiera lopinawir i rytonawir, które są silnymi inhibitorami izoenzymu CYP3A. Może to prowadzić do licznych interakcji lekowych:

Zwiększenie stężenia leków metabolizowanych przez CYP3A (np. niektóre leki przeciwarytmiczne, statyny, leki immunosupresyjne)
Zmniejszenie stężenia Kaletry przy jednoczesnym stosowaniu induktorów CYP3A (np. rifampicyna, niektóre leki przeciwdrgawkowe)
Wpływ na stężenia innych leków antyretrowirusowych (np. efawirenz, newirapina)
Interakcje z warfaryną - konieczne monitorowanie INR
Przeciwwskazane jednoczesne stosowanie z niektórymi lekami (patrz sekcja Przeciwwskazania)

Konieczna jest dokładna analiza wszystkich przyjmowanych przez pacjenta leków przed wdrożeniem terapii Kaletrą oraz regularna weryfikacja potencjalnych interakcji w trakcie leczenia. W razie potrzeby może być konieczna modyfikacja dawek lub zmiana terapii.

Wpływ na ciążę i laktację

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania Kaletry w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozrodczość. Leku nie należy stosować w ciąży, chyba że potencjalne korzyści przewyższają ryzyko dla płodu. Kaletra jest przeciwwskazana w okresie karmienia piersią ze względu na ryzyko przeniesienia HIV oraz potencjalne działania niepożądane u niemowląt.

Decyzja o stosowaniu Kaletry u kobiet w ciąży lub karmiących piersią powinna być podejmowana indywidualnie, po dokładnej analizie korzyści i ryzyka.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane Kaletry obejmują:

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: biegunka, nudności, wymioty, bóle brzucha
Zaburzenia metaboliczne: hiperglikemia, hiperlipidemia
Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych
Astenia, bóle głowy
Wysypka skórna

Rzadziej obserwowano m.in. zaburzenia sercowo-naczyniowe, neurologiczne, psychiatryczne, mięśniowo-szkieletowe oraz zmiany w obrazie krwi. Profil bezpieczeństwa u dzieci jest podobny do obserwowanego u dorosłych.

Regularne monitorowanie pacjentów pod kątem działań niepożądanych, zwłaszcza zaburzeń metabolicznych i wątrobowych, jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa długotrwałej terapii Kaletrą.

Mechanizm działania

Kaletra zawiera dwa inhibitory proteazy HIV: lopinawir i rytonawir. Głównym składnikiem aktywnym jest lopinawir, który hamuje proteazę HIV-1 i HIV-2, zapobiegając rozszczepieniu kompleksu poliproteinowego gag-pol. Prowadzi to do powstawania niedojrzałych, niezdolnych do infekcji cząstek wirusa. Rytonawir pełni rolę wzmacniacza farmakokinetycznego, hamując metabolizm lopinawiru poprzez inhibicję CYP3A.

Znajomość mechanizmu działania Kaletry pozwala na lepsze zrozumienie jej skuteczności przeciwwirusowej oraz potencjalnych interakcji z innymi lekami.

Właściwości farmakokinetyczne

Kluczowe aspekty farmakokinetyki Kaletry:

Maksymalne stężenie lopinawiru osiągane jest około 4 godziny po podaniu
Biodostępność zwiększa się przy przyjmowaniu z pokarmem
Wysoki stopień wiązania z białkami osocza (98-99%)
Metabolizm głównie wątrobowy, z udziałem CYP3A
Efektywny okres półtrwania 5-6 godzin
Wydalanie głównie z kałem, w mniejszym stopniu z moczem

Zrozumienie właściwości farmakokinetycznych Kaletry jest istotne dla optymalizacji dawkowania i przewidywania potencjalnych interakcji lekowych.

Skład

Kaletra dostępna jest w dwóch postaciach:

Kapsułki: 1 kapsułka zawiera 200 mg lopinawiru i 50 mg rytonawiru
Roztwór doustny: 5 ml roztworu zawiera 400 mg lopinawiru i 100 mg rytonawiru

Znajomość składu preparatu jest istotna przy ustalaniu dawkowania oraz ocenie potencjalnych działań niepożądanych związanych z substancjami pomocniczymi.

Wskazania

Produkt leczniczy w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi jest wskazany w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV-1) u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku powyżej 2 lat. Wybór produktu leczniczego do leczenia pacjentów zakażonych HIV-1, leczonych uprzednio inhibitorami proteazy, powinien opierać się na indywidualnych badaniach oporności wirusa oraz analizie prowadzonego w przeszłości leczenia.

Dawkowanie

Produkt leczniczy powinni przepisywać lekarze mający doświadczenie w leczeniu zakażeń HIV. Dorośli i młodzież. Zalecana dawka produktu roztw. doust. wynosi 5 ml (400/100 mg) 2x/dobę, z jedzeniem. Dzieci (w wieku od 14 dni i starsze). U dzieci zaleca się stosowanie postaci roztw. doust. w celu jak najdokładniejszego ustalenia dawki wyliczonej na podstawie powierzchni lub mc.. Jeśli jednak uzna się za konieczne podawanie stałej postaci doustnej u dzieci o mc. poniżej 40 kg lub o pc. 0,5-1,4 m² i zdolnych do połykania tabl., można stosować produkt leczniczy tabl. 100 mg/25 mg. Stosowaną u dorosłych dawkę produktu leczniczego tabl. (400/100 mg 2x/dobę) można podawać dzieciom o mc. wynoszącej 40 kg lub więcej lub o pc. (body surface area - BSA) powyżej 1,4 m². Tabl. podaje się doustnie i należy je połykać w całości, bez rozgryzania, przełamywania lub rozkruszania. Należy zapoznać się z ChPL produktu tabl. powl. 100 mg/25 mg. Należy brać pod uwagę całkowitą ilość alkoholu i glikolu propylenowego pochodzących ze wszystkich leków, w tym produktu roztw. doust., które mają być podane niemowlętom, aby uniknąć toksycznego działania tych substancji pomocniczych. Zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci w wieku od 14 dni do 6 m-cy. Zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci w wieku od 2 tyg. do 6 m-cy. Ustalone na podstawie mc. 16/4 mg/kg (co odpowiada 0,2 ml/kg) - podawane 2x/dobę z jedzeniem. Ustalone na podstawie pc. 300/75 mg/m²(co odpowiada 3,75 ml/ m²) - podawane 2x/dobę z jedzeniem, szczegóły patrz ChPL. Zaleca się, aby produktu nie podawać w skojarzeniu z efawirenzem lub newirapiną u pacjentów w wieku poniżej 6 m-cy. Zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci i młodzieży w wieku powyżej 6 m-cy do poniżej 18 lat. (Bez podawanego jednocześnie efawirenzu lub newirapiny). Zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci ustalanego na podstawie mc. pacjenta w wieku >6 m-cy do 18 lat. Szczegóły patrz ChPL. Zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci dawki 230/57,5 mg/m² pc. w wieku >6 m-cy do <18 lat. Pc. 0,25 m²: 0,7 ml (57,5/14,4 mg) - 2x/dobę. Pc. 0,40 m²: 1,2 ml (96/24 mg) - 2x/dobę. Pc.0,5 m²: 0 1,4 ml (115/28,8 mg) - 2x/dobę. Pc.0,75 m²: 2,2 ml (172,5/43,1 mg) - 2x/dobę. Pc. 0,80 m²: 2,3 ml (184/46 mg) - 2x/dobę. Pc. 1,00 m²: 2,9 ml (230/57,5 mg) - 2x/dobę. Pc. 1,25 m²: 3,6 ml (287,5/71,9 mg) - 2x/dobę. Pc. 1,3 m²: 3,7 ml (299/74,8 mg) - 2x/dobę. Pc.1,4 m²:4,0 ml (322/80,5 mg) - 2x/dobę. Pc. 1,5 m²: 4,3 ml (345/86,3 mg) - 2x/dobę. Pc. 1,7 m²: 5 ml (402,5/100,6 mg) - 2x/dobę, szczegóły patrz ChPL. Jednoczesne leczenie efawirenzem lub newirapiną. Dawka 230/57,5 mg/m² pc. może być niewystarczająca u niektórych dzieci leczonych produktem w skojarzeniu z newirapiną lub efawirenzem. U tych pacjentów dawkę produktu należy zwiększyć do 300/75 mg/m² pc. Nie należy przekraczać zalecanej dawki 533/133 mg lub 6,5 ml 2x/dobę. Dzieci w wieku poniżej 14 dni i noworodki przedwcześnie urodzone. Produktu roztw. doust. nie należy podawać noworodkom, zanim nie osiągną wieku postkoncepcyjnego (ang. postmenstrual age, czas od pierwszego dnia ostatniej miesiączki matki do narodzin plus czas, który upłynął od narodzin) 42 tyg. i wieku pourodzeniowego co najmniej 14 dni. Niewydolność wątroby. U pacjentów zakażonych HIV z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby obserwowano około 30% zwiększenie AUC lopinawiru, ale nie oczekuje się, aby miało to znaczenie kliniczne. Brak danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Produktu nie należy stosować u tych pacjentów. Niewydolność nerek. Klirens nerkowy lopinawiru i rytonawiru jest nieistotny i dlatego nie oczekuje się zwiększenia ich stężeń w osoczu u pacjentów z niewydolnością nerek. Lopinawir i rytonawir w znacznym stopniu wiążą się z białkami i dlatego jest mało prawdopodobne, że będą w znacznym stopniu usunięte z organizmu podczas hemodializy lub dializy otrzewnowej.

Uwagi

Kapsułki i roztwór doustny należy przyjmować podczas posiłków. Dawkę roztworu doustnego należy podawać przy użyciu specjalnej strzykawki dozującej z podziałką. Preparat w postaci kapsułek i roztworu doustnego należy przechowywać w temp. 2-8°C (w lodówce). W okresie stosowania przez pacjenta, kiedy preparat nie jest przechowywany w lodówce, nie należy przechowywać go w temp. powyżej 25°C, a pozostałość leku nie wykorzystaną w ciągu 42 dni (6 tyg.) - wyrzucić.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na lopinawir, ritonawir lub pozostałe składniki preparatu. Ciężka niewydolność wątroby. Preparatu nie wolno podawać równocześnie z lekami, których klirens jest w znacznym stopniu uzależniony od CYP3A, a zwiększenie stężenia tych leków we krwi może spowodować poważne lub zagrażające życiu działania niepożądane. Do leków tych zalicza się astemizol, terfenadynę, midazolam, triazolam, cisaprid, pimozyd, amiodaron, alkaloidy sporyszu. In vitro preparat hamuje również izoenzym CYP2D6, ale w mniejszym stopniu niż CYP3A. Nie badano znaczenia klinicznego tego działania i dlatego preparatu nie należy podawać równocześnie z lekami, których metabolizm jest w znacznym stopniu uzależniony od CYP2D6, a zwiększenie stężenia tych leków we krwi może spowodować poważne lub zagrażające życiu działania niepożądane. Do leków tych zalicza się flekainid i propafenon. W skojarzeniu z preparatem nie należy stosować rifampicyny, sildenafilu, preparatów zawierających dziurawiec zwyczajny. Stosowanie preparatu w postaci roztworu doustnego jest przeciwwskazane u dzieci poniżej 2 rż., kobiet w ciąży, pacjentów z niewydolnością wątroby lub nerek oraz u pacjentów leczonych disulfiramem lub metronidazolem ze względu na możliwość działania toksycznego glikolu propylenowego użytego w preparacie jako substancja pomocnicza.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z wyjściowo dużymi stężeniami cholesterolu i triglicerydów we krwi oraz z zaburzeniami przemiany lipidowej w wywiadzie. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewielką lub umiarkowaną niewydolnością wątroby, ciężką niewydolnością nerek, zapaleniem wątroby typu B lub C, hemofilią typu A i B. Należy zachować szczególną ostrożność przepisując preparat i leki, o których wiadomo, że powodują wydłużenie odcinka QT, takie jak chlorfeniramina, chinidyna, erytromycyna i klarytromycyna. Podawanie preparatu należy przerwać w przypadku rozpoznania zapalenia trzustki. Nie zaleca się stosowania simwastatyny i lowastatyny w skojarzeniu z preparatem; należy też zachować ostrożność i rozważyć zmniejszenie dawki, jeśli preparat jest stosowany równocześnie z atorwastatyną lub ceriwastatyną, które w mniejszym stopniu są metabolizowane z udziałem CYP3A4; jeśli wskazane jest leczenie inhibitorem reduktazy HMG-CoA, zaleca się stosowanie prawastatyny lub fluwastatyny. Preparat nie jest zalecany u dzieci poniżej 2 rż. ze względu na ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności stosowania. Preparat w postaci roztworu doustnego zawiera alkohol etylowy (42% w/w), który może być szkodliwy w przypadkach chorób wątroby, alkoholizmu, padaczki, uszkodzenia lub chorób mózgu oraz u kobiet w ciąży i dzieci. W zalecanym dawkowaniu roztwór doustny zawiera w 1 dawce do 0,8 g fruktozy, co może być szkodliwe w przypadku dziedzicznej nietolerancji fruktozy. Przed rozpoczęciem leczenia preparatem oraz w regularnych odstępach czasu w trakcie leczenia należy oznaczać stężenie triglicerydów i cholesterolu we krwi.

Interakcje

Preparat zawiera lopinawir i ritonawir, które in vitro są inhibitorami izoenzymu CYP3A. Podawanie preparatu w skojarzeniu z lekami metabolizowanymi głównie z udziałem CYP3A może prowadzić do zwiększenia stężeń tych leków we krwi, co może nasilić lub wydłużyć ich działanie lecznicze i niepożądane. In vitro preparat hamuje CYP2D6, ale w mniejszym stopniu niż CYP3A. Nie zbadano znaczenia klinicznego tego działania hamującego. W stężeniach mających znaczenie kliniczne, preparat nie hamuje CYP2C9, CYP2C19, CYP2E1, CYP2B6 lub CYP1A2. Wykazano, że in vivo preparat indukuje swój własny metabolizm oraz zwiększa biotransformację niektórych leków metabolizowanych z udziałem enzymów cytochromu P450 oraz w drodze sprzęgania z kwasem glukuronowym; może to doprowadzić do zmniejszenia stężenia we krwi leków podawanych w skojarzeniu i zmniejszenia ich skuteczności. Leki, których podawanie w skojarzeniu z preparatem jest przeciwwskazane ze względu na potencjalne interakcje oraz poważne działania niepożądane, wymieniono w punkcie Przeciwwskazania. Nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy: nie zaobserwowano zmian we właściwościach farmakokinetycznych lopinawiru w skojarzeniu ze stawudyną i lamiwudyną; didanozynę należy podawać 1 h przed lub 2 h po przyjęciu preparatu, postać didanozyny oporną na działanie soku żołądkowego należy podawać co najmniej 2 h po posiłku; preparat może zmniejszać stężenie zydowudyny i abakawiru we krwi - nie jest obecnie znane znaczenie kliniczne tej potencjalnej interakcji. Nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy: skojarzone stosowanie newirapiny z preparatem może powodować zmniejszenie stężenia lopinawiru - nie jest znane znaczenie kliniczne tej interakcji, na podstawie dotychczasowych doświadczeń klinicznych można jednak rozważyć zwiększenie dawki preparatu do 4 kaps. 2x/dobę przy podawaniu w skojarzeniu z newirapiną; podobnie należy rozważyć zwiększenie dawki preparatu do 4 kaps. 2x/dobę przy podawaniu w skojarzeniu z efawirenzem. Inhibitory proteazy: przypuszcza się, że stosowanie preparatu spowoduje zwiększenie stężenia indinawiru, nelfinawiru i sakwinawiru. Stężenie leków przeciwarytmicznych (bepridyl, działająca układowo lidokaina i chinidyna) może zwiększać się, gdy podawane są one w skojarzeniu z preparatem - zaleca się zachować ostrożność i gdy to możliwe monitorować stężenia lecznicze. Preparat podawany w skojarzeniu z warfaryną może powodować zmianę jej stężenia we krwi - zaleca się monitorowanie wskaźnika INR. Należy oczekiwać znacznego zwiększenia stężenia we krwi inhibitorów reduktazy HMG-CoA w znacznym stopniu metabolizowanych przy udziale CYP3A4, takich jak lowastatyna i simwastatyna podczas podawania w skojarzeniu z preparatem - nie zaleca się stosowania tych leków łącznie (ryzyko miopatii). Leki przeciwdrgawkowe (fenobarbital, fenytoina, karbamazepina), deksametazon indukują izoenzym CYP3A4 i mogą zmniejszać stężenie lopinawiru. Preparat, podawany w skojarzeniu, może zwiększać stężenia we krwi następujących leków: antagoniści wapnia z grupy pochodnych dihydropirydyny (np. felodypina, nifedypina, nikardypina); cyklosporyna i takrolimus; ketokonazol i itrakonazol (nie zaleca się stosowania dawek >200 mg/dobę). Preparat Kaletra, podawany w skojarzeniu, może zmniejszać stężenia we krwi następujących leków: metadon, środki antykoncepcyjne zawierające estrogeny. W skojarzeniu z preparatem nie należy stosować: rifampicyny (ze względu na duże zmniejszenie stężenia lopinawiru we krwi), sildenafilu (ze względu na bardzo duże zwiększenie stężenia sildenafilu we krwi i ryzyko działań niepożądanych), preparatów zawierających dziurawiec zwyczajny (ze względu na zmniejszenie stężenia lopinawiru i ritonawiru we krwi). W przypadku równoczesnego podawania rifabutyny i preparatu zaleca się zmniejszenie dawki rifabutyny o 75%, konieczne może być dalsze zmniejszenie dawki. Należy oczekiwać umiarkowanego zwiększenia wartości AUC dla klarytromycyny podawanej w skojarzeniu z preparatem. W oparciu o analizę znanych profili metabolicznych, nie należy oczekiwać istotnych interakcji pomiędzy preparatem a fluwastatyną, dapsonem, trimetoprimem/sulfametoksazolem, azytromycyną lub flukonazolem. Preparat roztwór doustny zawiera alkohol etylowy, może więc wywoływać reakcję przypominającą odpowiedź na spożycie alkoholu podczas stosowania disulfiramu lub innych leków, które powodują taką reakcję.

Ciąża i laktacja

Brak danych dotyczących stosowania preparatu w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczne działanie na rozrodczość, nie są znane potencjalne zagrożenia dla człowieka. Preparatu nie należy stosować w ciąży, o ile nie jest to bezwzględnie konieczne. Preparatu nie należy stosować w okresie karmienia piersią.

Działania niepożądane

Dorośli pacjenci. U >2% pacjentów zgłaszano następujące działania niepożądane o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego: biegunka, nudności, wymioty, bóle brzucha, astenia, bóle głowy; nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych (stopnia 3 lub 4) - hiperglikemia, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie stężenia całkowitego cholesterolu oraz zwiększenie stężenia triglicerydów. Częste (1-2%): wysypka skórna, nieprawidłowe stolce, bezsenność. Rzadkie (<1%): brak łaknienia, zapalenie pęcherzyka żółciowego, zaparcia, suchość w jamie ustnej, niestrawność, trudności w połykaniu, zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy, odbijanie, zapalenie przełyku, nie trzymanie kału, wzdęcia z oddawaniem gazów, nieżyt żołądka, nieżyt żołądkowo-jelitowy, krwotoczne zapalenie okrężnicy, zwiększone łaknienie, zapalenie trzustki, zapalenie ślinianek, zapalenie jamy ustnej oraz wrzodziejące zapalenie jamy ustnej; nadciśnienie tętnicze, kołatanie serca, zapalenie zakrzepowe żył, zapalenie naczyń; zapalenie oskrzeli, duszność, obrzęk płuc, zapalenie zatok; koszmary senne, pobudzenie, amnezja, niepokój, ataksja, splątanie, depresja, zawroty głowy, dyskineza, chwiejność emocjonalna, encefalopatia, zwiększone napięcie, zmniejszenie popędu płciowego, nerwowość, neuropatia, parestezje, zapalenie nerwów obwodowych, senność, zaburzenia myślenia i drżenia; zaburzenia widzenia, choroby oczu, zapalenie ucha środkowego, zaburzenia smaku, szum w uszach; bóle stawowe i mięśniowe, zwyrodnienie stawów; zaburzenia wytrysku, ginekomastia, hipogonadyzm u mężczyzn, kamica nerkowa; trądzik, łysienie, suchość skóry, złuszczające zapalenie skóry, czyraczność, wysypka grudkowo-plamkowa, zmiany płytki paznokcia, świąd, łagodne nowotwory skóry, przebarwienia skóry, potliwość; awitaminoza, odwodnienie, obrzęki, zmniejszenie tolerancji glukozy, kwasica mleczanowa, otyłość, obrzęki obwodowe, utrata masy ciała; zespół Cushinga, niedoczynność gruczołu tarczowego; niedokrwistość, leukopenia, powiększenie węzłów chłonnych; bóle pleców, bóle w klatce piersiowej, zamostkowy ból w klatce piersiowej, dreszcze, torbiel, obrzęk twarzy, gorączka, zespół grypowy i złe samopoczucie. U dzieci od 2 rż. profil bezpieczeństwa jest podobny do obserwowanego u dorosłych pacjentów.

Działanie

Przeciwwirusowy efekt preparatu jest wynikiem działania lopinawiru. Lopinawir jest inhibitorem proteazy HIV-1 i HIV-2 i zapobiega rozszczepieniu kompleksu poliproteinowego gag-pol, wskutek czego dochodzi do powstawania niedojrzałych cząstek wirusa, które nie są zdolne do zapoczątkowania kolejnego zakażenia. Średnie maks. stężenie lopinawiru we krwi jest osiągane około 4 h po podaniu. W celu zwiększenia biodostępności i ograniczenia do minimum zmian parametrów farmakokinetycznych preparat należy przyjmować z pokarmem. Lopinawir wiąże się z białkami osocza w 98-99%. Jest metabolizowany przede wszystkim w wyniku reakcji oksydacji. Lopinawir jest głównie metabolizowany w wątrobie z udziałem systemu cytochromu P-450, prawie całkowicie przez izoenzym CYP3A. Ritonawir jest bardzo silnym inhibitorem CYP3A, hamuje on metabolizm lopinawiru, zwiększając jego stężenie we krwi. Do głównych metabolitów lopinawiru należy para epimerów o działaniu przeciwwirusowym - 4-oksometabolit i 4-hydroksymetabolit. Około 2,2% i 19,8% podanej dawki jest wydalane w nie zmienionej postaci odpowiednio z moczem i kałem. Efektywny T_0,5 (oznaczony w okresie między wystąpieniem stężenia maks. i minim.) lopinawiru w czasie trwającej 12 h przerwy w dawkowaniu wynosi 5-6 h.