Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

KAPIZEN

Lercanidipine hydrochloride

tabl.
10 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
100%
11,61
KAPIZEN
tabl.
20 mg
56 szt.
Doustnie
Rx
100%
29,70
KAPIZEN
tabl.
20 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
100%
18,90
KAPIZEN
tabl.
10 mg
56 szt.
Doustnie
Rx
100%
21,60

KAPIZEN - Charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Kapizen jest wskazany w leczeniu łagodnego do umiarkowanego pierwotnego nadciśnienia tętniczego u pacjentów dorosłych. Lek ten należy do grupy antagonistów wapnia i działa poprzez hamowanie napływu jonów wapnia do komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych, co prowadzi do ich rozkurczu i obniżenia ciśnienia tętniczego.

Mechanizm działania lerkanidypiny, substancji czynnej preparatu Kapizen, polega na bezpośrednim zwiotczeniu mięśni gładkich naczyń, co skutkuje zmniejszeniem całkowitego oporu obwodowego.

Dawkowanie i sposób podawania

Grupa pacjentów Dawkowanie
Dorośli 10 mg raz na dobę, możliwość zwiększenia do 20 mg
Osoby starsze Jak u dorosłych, zachować ostrożność przy rozpoczynaniu leczenia
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek/wątroby Zachować ostrożność, możliwa konieczność dostosowania dawki
Dzieci i młodzież <18 lat Nie zaleca się stosowania

Tabletki należy przyjmować co najmniej 15 minut przed posiłkiem, popijając wodą. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe może wystąpić po około 2 tygodniach stosowania leku.

U pacjentów, u których monoterapia nie zapewnia odpowiedniej kontroli ciśnienia, można rozważyć dodanie lerkanidypiny do leczenia β-adrenolitykiem, lekiem moczopędnym lub inhibitorem ACE.

Warto zapamiętać
  • Kapizen należy przyjmować co najmniej 15 minut przed posiłkiem
  • Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe może wystąpić po około 2 tygodniach stosowania

Dawkę należy zwiększać stopniowo, gdyż osiągnięcie pełnego efektu terapeutycznego może wymagać czasu. Zwiększanie dawki powyżej 20-30 mg na dobę prawdopodobnie nie przyniesie dodatkowych korzyści, a może zwiększyć ryzyko działań niepożądanych.

Przeciwwskazania

Stosowanie leku Kapizen jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na lerkanidypinę lub którykolwiek składnik preparatu
  • Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca
  • Nieleczona zastoinowa niewydolność serca
  • Niestabilna dławica piersiowa
  • Niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego (w ciągu ostatniego miesiąca)
  • Ciężkie zaburzenia czynności wątroby
  • Ciężkie zaburzenia czynności nerek (GFR <30 ml/min), w tym u pacjentów dializowanych
  • Jednoczesne stosowanie silnych inhibitorów CYP3A4, cyklosporyny, grejpfruta lub soku grejpfrutowego

Należy zachować szczególną ostrożność przy stosowaniu leku u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego (bez wszczepionego rozrusznika serca), zaburzeniami czynności lewej komory serca oraz u osób z chorobą niedokrwienną serca.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania leku Kapizen należy zwrócić uwagę na następujące kwestie:

  • Zachować ostrożność u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby
  • Możliwe nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby
  • Ryzyko powstawania mętnego płynu otrzewnowego u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej
  • Możliwe interakcje z induktorami CYP3A4 (np. leki przeciwdrgawkowe, ryfampicyna)
  • Unikać spożywania alkoholu podczas leczenia
  • Zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn ze względu na możliwość wystąpienia zawrotów głowy, osłabienia lub senności

Lek zawiera laktozę, co może być istotne dla pacjentów z nietolerancją tego cukru.

Interakcje z innymi lekami

Lerkanidypina wchodzi w interakcje z wieloma substancjami, co może wpływać na jej skuteczność i bezpieczeństwo stosowania. Najważniejsze interakcje obejmują:

  • Przeciwwskazane jednoczesne stosowanie z silnymi inhibitorami CYP3A4, cyklosporyną, grejpfrutem i sokiem grejpfrutowym
  • Ostrożność przy stosowaniu z induktorami CYP3A4 (np. karbamazepina, fenytoina, ryfampicyna)
  • Możliwe interakcje z β-adrenolitykami, digoksyną, symwastatyną
  • Potencjalne nasilenie działania hipotensyjnego przy jednoczesnym stosowaniu z innymi lekami obniżającymi ciśnienie krwi

Należy poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach, w tym preparatach dostępnych bez recepty, aby uniknąć potencjalnie niebezpiecznych interakcji.

Ciąża i karmienie piersią

Nie zaleca się stosowania lerkanidypiny w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej antykoncepcji. Brak danych dotyczących przenikania leku do mleka matki, dlatego nie należy stosować go w okresie karmienia piersią.

Lerkanidypina może wpływać na płodność męską, co należy wziąć pod uwagę w przypadku niepowodzeń w zapłodnieniu.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem leku Kapizen to:

  • Obrzęki obwodowe
  • Ból głowy
  • Nagłe zaczerwienienie skóry, zwłaszcza twarzy i szyi
  • Tachykardia i kołatanie serca

Inne możliwe działania niepożądane obejmują zawroty głowy, nudności, ból brzucha, wysypkę, ból mięśni oraz zmiany w wynikach badań laboratoryjnych. W rzadkich przypadkach mogą wystąpić poważniejsze efekty uboczne, takie jak dławica piersiowa czy obrzęk naczynioruchowy.

Pacjenci powinni być świadomi możliwości wystąpienia działań niepożądanych i zgłaszać je lekarzowi, szczególnie jeśli są uciążliwe lub długotrwałe.

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania lerkanidypiny mogą wystąpić objawy takie jak znaczne niedociśnienie, odruchowa tachykardia, a w skrajnych przypadkach bradykardia i ujemny efekt inotropowy. Leczenie przedawkowania obejmuje monitorowanie układu krążenia, podawanie płynów i, w razie potrzeby, stosowanie leków wazopresyjnych.

Ze względu na przedłużone działanie farmakologiczne lerkanidypiny, stan pacjenta po przedawkowaniu powinien być monitorowany przez co najmniej 24 godziny.

Wnioski

Kapizen (lerkanidypina) jest skutecznym lekiem w terapii nadciśnienia tętniczego, oferującym wygodne dawkowanie raz na dobę. Wymaga jednak starannego monitorowania, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Kluczowe jest przestrzeganie zaleceń dotyczących dawkowania i unikanie interakcji z innymi lekami. Pacjenci powinni być świadomi możliwych działań niepożądanych i konieczności regularnych kontroli lekarskich podczas terapii.



Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany u dorosłych w leczeniu łagodnego do umiarkowanego pierwotnego nadciśnienia tętniczego.

Zalecana dawka dla dorosłych to 10 mg raz/dobę, co najmniej 15 minut przed posiłkiem. Dawka można zwiększyć do 20 mg, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Dawkę należy zwiększać stopniowo, gdyż może upłynąć około 2 tyg., zanim produkt leczniczy osiągnie pełne działanie przeciwnadciśnieniowe. U niektórych pacjentów, u których nie uzyskano kontroli nadciśnienia stosując 1 produkt leczniczy, korzystne może być dodanie lerkanidypiny do leku β-adrenolitycznego (atenolol), moczopędnego (hydrochlorotiazyd) lub inhibitora konwertazy angiotensyny (kaptopryl lub enalapryl). Ponieważ krzywa zależności reakcji klinicznej od dawki, początkowo stroma, osiąga plateau w zakresie dawek 20-30 mg, jest mało prawdopodobne, aby zastosowanie większych dawek zwiększyło skuteczność leczenia, może za to zwiększyć ryzyko działań niepożądanych. Osoby w podeszłym wieku. Chociaż ani dane farmakokinetyczne, ani doświadczenie kliniczne nie wskazują, aby u osób w podeszłym wieku była konieczna modyfikacja dawki dobowej, należy zachować szczególną ostrożność podczas rozpoczynania leczenia pacjentów w podeszłym wieku. Dzieci i młodzież. Z powodu braku doświadczeń klinicznych, nie zaleca się stosowania lerkanidypiny u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Zaburzenia czynności nerek lub wątroby. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas stosowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Chociaż zwykle zalecany schemat dawkowania może być tolerowany przez te grupy pacjentów, to w przypadku zwiększania dawki do 20 mg należy zachować ostrożność. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być nasilone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, dlatego należy w tym przypadku rozważyć dostosowanie dawki. Nie należy stosować lerkanidypiny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr GFR <30 ml/min), w tym u pacjentów poddawanych dializie.

Tabl. należy popijać wodą, co najmniej 15 minut przed posiłkiem.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zwężenie drogi odpływu krwi z lewej komory serca. Nieleczona zastoinowa niewydolność serca. Niestabilna dławica piersiowa lub przebyty niedawny zawał mięśnia sercowego (w ciągu 1 m-ca). Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (GFR <30 ml/min), w tym pacjenci poddawani hemodializie. Jednoczesne stosowanie: silnych inhibitorów CYP3A4, cyklosporyny, grejpfruta lub soku grejpfrutowego.

Lerkanidypinę należy stosować szczególnie ostrożnie u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego (jeśli pacjent nie ma wszczepionego stymulatora serca). Chociaż kontrolowane badania dotyczące hemodynamiki nie wykazały wpływu na czynności lewej komory serca, zaleca się ostrożność także u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca. Uważa się, że niektóre krótko działające dihydropirydyny mogą wpływać na zwiększenie ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Pomimo tego, że lerkanidypina jest lekiem długo działającym, należy zachować ostrożność u tych pacjentów. Niektóre dihydropirydyny mogą rzadko prowadzić do bólu w okolicy przedsercowej lub dławicy piersiowej. Bardzo rzadko u pacjentów z uprzednio istniejącą dławicą piersiową może wystąpić zwiększona częstość, wydłużony czas trwania lub nasilenie napadów. W pojedynczych przypadkach obserwowano zawał mięśnia sercowego. Należy zachować szczególną ostrożność rozpoczynając leczenie u pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Chociaż zwykle zalecany schemat dawkowania 10 mg na dobę może być tolerowany przez te podgrupy pacjentów, to podczas zwiększania dawki do 20 mg należy zachować ostrożność. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być nasilone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, dlatego należy w tym przypadku rozważyć dostosowanie dawki. Lerkanidypina jest przeciwwskazana u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GRF ClCr <30 ml/min) w tym u pacjentów poddawanych hemodializie. Lerkanidypina była związana z powstawaniem mętnego płynu otrzewnowego u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej. Zmętnienie jest spowodowane zwiększonym stężeniem triglicerydów w płynie otrzewnowym. Chociaż mechanizm nie jest znany, zmętnienie zwykle ustępuje wkrótce po odstawieniu lerkanidypiny. Jest to ważny związek, aby uznać, że mętny płyn otrzewnowy może być mylony z infekcyjnym zapaleniem otrzewnej, co prowadzi do niepotrzebnej hospitalizacji i empirycznego podania antybiotyków. Induktory CYP3A4, takie jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, karbamazepina) i ryfampicyna mogą zmniejszać stężenie lerkanidypiny w osoczu i dlatego skuteczność lerkanidypiny może być mniejsza od oczekiwanej. Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może on nasilać działanie leków przeciwnadciśnieniowych, rozszerzających naczynia krwionośne. Nie wykazano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania lerkanidypiny u dzieci. Lek zawiera laktozę jednowodną. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni stosować tego produktu leczniczego. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/tabl., to znaczy produkt leczniczy uznaje się za „wolny od sodu”. Lerkanidypina wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy jednak zachować ostrożność, ponieważ mogą wystąpić zawroty głowy, osłabienie, zmęczenie i rzadko senność.

Jednoczesne stosowanie jest przeciwwskazane. Wiadomo, że lerkanidypina jest metabolizowana przez enzym CYP3A4 i dlatego stosowane jednocześnie inhibitory i induktory CYP3A4 mogą wpływać na metabolizm i eliminację lerkanidypiny. Badania nad interakcjami z silnyminhibitorem CYP3A4, ketokonazolem, wykazały znaczne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu (15-krotne zwiększenie AUC i 8-krotne zwiększenie Cmax dla eutomeru S-lerkanidypiny). Należy unikać jednoczesnego stosowania lerkanidypiny z inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir, erytromycyna, troleandomycyna, klarytromycyna). Po jednoczesnym podaniu obserwowano zwiększone stężenie lerkanidypiny i cyklosporyny w osoczu. Badanie z udziałem młodych, zdrowych ochotników wykazało, że podanie cyklosporyny po 3 h od podania lerkanidypiny nie zmienia stężenia lerkanidypiny w osoczu, podczas gdy wartość AUC cyklosporyny zwiększa się o 27%. Jednakże jednoczesne stosowanie lerkanidypiny z cyklosporyną powodowało 3-krotne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu i 21% zwiększenie AUC cyklosporyny. Nie należy jednocześnie stosować cyklosporyny i lerkanidypiny. Tak jak w przypadku innych dihydropirydyn, lerkanidypina jest wrażliwa na hamowanie metabolizmu przez grejpfrut i sok grejpfrutowy, co w konsekwencji powoduje zwiększenie ogólnoustrojowej biodostępności i nasilenie działania hipotensyjnego. Podczas stosowania lerkanidypiny nie należy spożywać grejpfrutów czy soku grejpfrutowego. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Jednoczesne stosowanie lerkanidypiny z induktorami CYP3A4, takimi jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, fenobarbital, karbamazepina) i ryfampicyna wymaga zachowania ostrożności, ponieważ działanie przeciwnadciśnieniowe może być osłabione i może być wymagana częstsza niż zwykle kontrola ciśnienia tętniczego. Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może on nasilać działanie rozszerzające naczynia krwionośne leków przeciwnadciśnieniowych. Środki ostrożności, w tym dostosowanie dawki. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego przepisywania lerkanidypiny z innymi substratami CYP3A4, takimi jak terfenadyna, astemizol, leki przeciwarytmiczne klasy III (takie jak amiodaron, chinidyna, sotalol). Przy jednoczesnym podawaniu w dawce 20 mg z midazolamem doust. u ochotników w podeszłym wieku wchłanianie lerkanidypiny było zwiększone (o około 40%), a szybkość wchłaniania zmniejszona (tmax był wydłużony z 1,75 do 3 h). Stężenia midazolamu nie uległy zmianie. Podczas jednoczesnego podawania lerkanidypiny z metoprololem, β-adrenolitykiem eliminowanym głównie przez wątrobę, biodostępność metoprololu nie uległa zmianie, podczas gdy lerkanidypiny zmniejszyła się o 50%. To działanie może wynikać ze zmniejszenia przepływu krwi przez wątrobę spowodowanego przez β-adrenolityki i dlatego może wystąpić w przypadku innych leków z tej klasy. W konsekwencji lerkanidypinę można bezpiecznie podawać z lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne, ale może być konieczne dostosowanie dawki. Jednoczesne podawanie 20 mg lerkanidypiny pacjentom leczonym długotrwale β-metylodigoksyną nie wykazało interakcji farmakokinetycznych. Jednakże zaobserwowano średni wzrost Cmax digoksyny o 33%, podczas gdy AUC i klirens nerkowy nie uległy istotnej zmianie. Pacjentów leczonych jednocześnie digoksyną należy bardzo dokładnie kontrolować pod kątem objawów toksyczności digoksyny. Jednoczesne stosowanie z innymi lekami. Badanie interakcji z fluoksetyną (inhibitorem CYP2D6 i CYP3A4), przeprowadzone na ochotnikach w wieku 65 ± 7 lat (średnia ± odchylenie standardowe), nie wykazało klinicznie istotnej zmiany farmakokinetyki lerkanidypiny. Jednoczesne podawanie cymetydyny w dawce 800 mg/dobę nie powoduje znaczących zmian stężeń lerkanidypiny w osoczu. Jednakże przy wyższych dawkach wymagana jest ostrożność, ponieważ biodostępność i hipotensyjne działanie lerkanidypiny mogą ulec zwiększeniu. Wielokrotne jednoczesne podawanie dawki 20 mg lerkanidypiny z 40 mg symwastatyny nie powodowało istotnej zmiany AUC lerkanidypiny, podczas gdy wartość AUC symwastatyny wzrosła o 56%, a jej aktywnego metabolitu β-hydroksykwasu o 28%. Jest mało prawdopodobne, aby takie zmiany miały znaczenie kliniczne. Nie oczekuje się interakcji, gdy lerkanidypina jest podawana rano, a symwastatyna wieczorem, zgodnie ze wskazaniami dla tego leku. Diuretyki i inhibitory ACE: lerkanidypina była bezpiecznie podawana z lekami moczopędnymi i inhibitorami ACE. Inne leki wpływające na ciśnienie krwi: nasilone działanie hipotensyjne można zaobserwować, gdy lerkanidypina jest podawana z innymi lekami wpływającymi na ciśnienie krwi, takimi jak α-adrenolityki stosowane w leczeniu objawów ze strony układu moczowego, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, neuroleptyki. Wręcz przeciwnie, zmniejszenie działania hipotensyjnego można zaobserwować podczas jednoczesnego stosowania z kortykosteroidami.

Brak danych dotyczących stosowania lerkanidypiny u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały działania teratogennego lerkanidypiny ale obserwowano je w przypadku innych związków dihydropirydynowych. Nie zaleca się stosowania lerkanidypiny w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują antykoncepcji. Brak danych na temat przenikania lerkanidypiny i/lub jej metabolitów do mleka kobiecego. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodka i niemowlęcia. Lerkanidypiny nie należy stosować w okresie karmienia piersią. Brak danych klinicznych dotyczących lerkanidypiny. U niektórych pacjentów leczonych blokerami kanałów odnotowano odwracalne zmiany biochemiczne w główce plemników, które mogą utrudniać zapłodnienie. W przypadkach, gdy powtarzane zapłodnienie in vitro kończy się niepowodzeniem i nie można znaleźć innego wyjaśnienia, należy wziąć pod uwagę możliwość stosowania antagonistów kanału wapniowego jako przyczyny.

Bezpieczeństwo stosowania lerkanidypiny w dawce10-20 mg raz/dobę było oceniane w podwójnie zaślepionych badaniach klinicznych kontrolowanych placebo (1200 pacjentów otrzymywało lerkanidypinę, a 603 pacjentów otrzymywało placebo) oraz w długoterminowych badaniach, z grupą kontrolną otrzymującą substancję czynną oraz badaniach bez grupy kontrolnej, w których wzięło udział łącznie 3676 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, otrzymujących lerkanidypinę. Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi w badaniach klinicznych oraz po wprowadzeniu produktu do obrotu były: obrzęki obwodowe, ból głowy, nagłe zaczerwienienie skóry, zwłaszcza twarzy i szyi, tachykardia i kołatanie serca. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) nadwrażliwość. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy; (niezbyt często) zwroty głowy; (rzadko) senność, omdlenie. Zaburzenia serca: (często) tachykardia, kołatanie serca; (rzadko) dławica piersiowa. Zaburzenia naczyniowe: (często) zaczerwienienie twarzy; (niezbyt często) niedociśnienie. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) niestrawność, nudności, ból brzucha; (rzadko) wymioty, biegunka; (nieznana) przerost dziąseł, mętny płyn otrzewnowy. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zwiększena aktywność aminotransferaz w surowicy. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) wysypka, świąd; (rzadko) pokrzywka; (nieznana) obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) ból mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) wielomocz; (rzadko) częstomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) obrzęki obwodowe; (niezbyt często) osłabienie, zmęczenie; (rzadko) ból w klatce piersiowej. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo częstość występowania obrzęków obwodowych wynosiła 0,9% dla lerkanidypiny w dawce 10-20 mg i 0,83% w grupie przyjmującej placebo. Ta częstość osiągneła 2% w całej badanej populacji, w tym w długoterminowych badaniach klinicznych. Wydaje się, że lerkanidypina nie wpływa niekorzystnie ani na stężenie cukru we krwi ani na stężenie lipidów w surowicy. Niektóre dihydropirydyny rzadko mogą powodować ból w okolicy przedsercowej lub dławicę piersiową. Bardzo rzadko u pacjentów z wcześniej istniejącą dławicą piersiową może wystąpić zwiększona częstość, czas trwania lub nasilenie tych napadów. Można zaobserwować pojedyncze przypadki zawału mięśnia sercowego.

Po wprowadzeniu lerkanidypiny do obrotu zgłaszano kilka przypadków przedawkowania w zakresie od 30-40 mg do 800 mg, w tym przypadki prób samobójczych. Objawy: podobnie jak w przypadku innych dihydropirydyn, przedawkowanie lerkanidypiny powoduje nadmierne rozszerzenie naczyń obwodowych z wyraźnym niedociśnieniem i odruchową tachykardią. Jednak przy bardzo dużych dawkach może dojść do utraty selektywności obwodowej, powodując bradykardię i ujemny efekt inotropowy. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi związanymi z przypadkami przedawkowania były niedociśnienie, zawroty głowy, ból głowy i kołatanie serca. Leczenie: klinicznie istotne niedociśnienie wymaga aktywnego wsparcia układu krążenia, w tym częstego monitorowania czynności serca i układu oddechowego, uniesienia kończyn oraz zwracania uwagi na objętość krążącego płynu i ilość wydalanego moczu. Ze względu na przedłużone działanie farmakologiczne lerkanidypiny istotne jest, aby stan układu krążenia pacjenta był monitorowany przez co najmniej 24 h. Ponieważ produkt silnie wiąże się z białkami, dializa prawdopodobnie nie będzie skuteczna. Pacjenci, u których spodziewane jest zatrucie od umiarkowanego do ciężkiego, powinni pozostawać na oddziale intensywnej opieki.

Lerkanidypina jest antagonistą wapnia z grupy dihydropirydyny i hamuje przezbłonowy napływ wapnia do mięśnia sercowego i mięśni gładkich. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego polega na bezpośrednim działaniu zwiotczającym mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, zmniejszając tym samym całkowity opór obwodowy.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może wchodzić w interakcje z sokiem grejpfrutowym. Sok grejpfrutowy może nasilić wchłanianie leku z przewodu pokarmowego, a co za tym idzie zwiększyć jego stężenie w organizmie i nasilić działanie, nawet do wystąpienia działania toksycznego.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Lek należy zażywać bez pokarmu (co najmniej 1 h przed jedzeniem lub najwcześniej 2 h po posiłku).