Leczenie musi być rozpoczynane i nadzorowane przez lekarzy specjalistów z doświadczeniem w leczeniu nowotworów. Status dMMR/MSI-H nowotworu należy ustalić z wykorzystaniem zwalidowanej metody diagnostycznej, takiej jak IHC, PCR lub NGS*. *IHC = metoda immunohistochemiczna; PCR = reakcja łańcuchowa polimerazy; NGS = sekwencjonowanie nowej generacji. Zalecana dawka w monoterapii wynosi 500 mg dostarlimabu co 3 tyg. w pierwszych 4 cyklach, a następnie 1000 mg co 6 tyg. we wszystkich kolejnych cyklach. Schemat dawkowania u pacjentek leczonych produktem leczniczym. Szczegóły patrz ChPL. Podawanie dostarlimabu należy kontynuować według zalecanego schematu do wystąpienia progresji choroby lub niedającej się zaakceptować toksyczności. Nie zaleca się zmniejszania dawki. Może być konieczne odroczenie podania dawki lub odstawienie produktu leczniczego, w zależności od bezpieczeństwa i tolerancji leczenia w indywidualnych przypadkach. Zalecane modyfikacje dawkowania produktu leczniczego celu opanowania działań niepożądanych. Zapalenie okrężnicy. 2. lub 3. stopień nasilenia: wstrzymać podanie dawki. Wznowić dawkowanie, gdy toksyczność ustąpi do stopnia 0 lub 1; 4. stopień nasilenia: całkowicie zaprzestać podawania. Zapalenie wątroby. Stopień 2. z AspAT^b lub AlAT^c >3 i do 5 × GGN^d lub bilirubina całkowita >1,5 i do 3 × GGN: wstrzymać podanie dawki. Wznowić dawkowanie, gdy toksyczność ustąpi do stopnia 0 lub 1; Stopień ≥3. z AspAT lub AlAT >5 × GGN lub bilirubina całkowita >3 × GGN: całkowicie zaprzestać podawania. Cukrzyca typu 1. 3. lub 4. stopień nasilenia (hiperglikemia): wstrzymać podanie dawki. Wznowić dawkowanie u pacjentek właściwie leczonych oraz stabilnych klinicznie i metabolicznie. Zapalenie przysadki mózgowej lub niewydolność nadnerczy. 2., 3. lub 4. stopień nasilenia: wstrzymać podanie dawki. Wznowić dawkowanie, gdy toksyczność ustąpi do stopnia 0 lub 1. Całkowicie zaprzestać podawania w przypadku nawrotu lub pogorszenia w trakcie stosowania właściwej terapii hormonalnej. Niedoczynność lub nadczynność tarczycy. 3. lub 4. stopień nasilenia: wstrzymać podanie dawki. Wznowić dawkowanie, gdy toksyczność ustąpi do stopnia 0 lub 1. Zapalenie płuc. 2. stopień nasilenia: wstrzymać podanie dawki. Wznowić dawkowanie, gdy toksyczność ustąpi do stopnia 0 lub 1. W razie jej nawrotu w stopniu 2., całkowicie zaprzestać podawania; 3. lub 4. stopień nasilenia: całkowicie zaprzestać podawania. Zapalenie nerek. 2. stopień nasilenia: wstrzymać podanie dawki. Wznowić dawkowanie, gdy toksyczność ustąpi do stopnia 0 lub 1; 3. lub 4. stopień nasilenia: całkowicie zaprzestać podawania. Schorzenia przebiegające z nadmiernym złuszczaniem się skóry (np. SJS, TEN, DRESS). Podejrzewane: wstrzymać podanie dawki w każdym stopniu. Wznowić dawkowanie, gdy niepotwierdzone lub gdy toksyczność ustąpi do stopnia 0 lub 1; Potwierdzone: całkowicie zaprzestać podawania. Zapalenie mięśnia sercowego. 2., 3. lub 4. stopień nasilenia: całkowicie zaprzestać podawania. Ciężka neurologiczna toksyczność (zespół miasteniczny/myasthenia gravis, zespół Guillaina-Barrégo, zapalenie mózgu, poprzeczne zapalenie rdzenia). 2., 3. lub 4. stopień nasilenia: całkowicie zaprzestać podawania. Inne immunologiczne działania niepożądane (w tym między innymi zapalenie mięśni, sarkoidoza, autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna, zapalenie trzustki, zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego, zapalenie błony naczyniowej oka, cukrzycowa kwasica ketonowa, ból stawów, odrzucenie przeszczepu narządu miąższowego, choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi). 3. stopień nasilenia: wstrzymać podanie dawki. Wznowić dawkowanie, gdy toksyczność ustąpi do stopnia 0 lub 1; 4. stopień nasilenia: całkowicie zaprzestać podawania. Nawrót immunologicznych działań niepożądanych po ich ustąpieniu do stopnia ≤1 (z wyjątkiem zapalenie płuc, patrz powyżej). 3. lub 4. stopień nasilenia: całkowicie zaprzestać podawania. Reakcje związane z infuzją. 2. stopień nasilenia: wstrzymać podanie dawki. W przypadku ustąpienia reakcji w ciągu 1 h od zaprzestania podawania produktu jego podawanie można wznowić z szybkością odpowiadającą 50% pierwotnej szybkości wlewu lub można je wznowić, gdy objawy ustąpią po zastosowaniu premedykacji. W razie nawrotu reakcji w stopniu 2. po zastosowaniu właściwej premedykacji, całkowicie zaprzestać podawania; 3. lub 4. stopień nasilenia: całkowicie zaprzestać podawania, szczegóły patrz ChPL. Karta pacjenta. Wszyscy lekarze przepisujący produkt leczniczy powinni poinformować pacjentki o „Karcie pacjentki”, w której zawarte są instrukcje postępowania w przypadku wystąpienia jakiegokolwiek objawu immunologicznych działań niepożądanych. „Kartę pacjentki” lekarz przekaże każdej pacjentce. Osoby w podeszłym wieku. Dostosowanie dawki nie jest zalecane u pacjentek w wieku 65 lat lub starszych. Istnieją ograniczone dane kliniczne dotyczące stosowania dostarlimabu u pacjentek w wieku 75 lat lub starszych. Zaburzenia czynności nerek. Dostosowanie dawki nie jest zalecane u pacjentek z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub z krańcową niewydolnością nerek poddawanych dializom są ograniczone. Zaburzenia czynności wątroby. Dostosowanie dawki nie jest zalecane u pacjentek z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Dane dotyczące pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone i nie są dostępne dane na temat pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat nie zostały ustalone. Brak dostępnych danych.

Produkt leczniczy jest przeznaczony do podawania wyłącznie w postaci inf. dożylnej. Produkt leczniczy należy podawać w postaci trwającej 30 minut inf. dożylnej z zastosowaniem pompy infuzyjnej. Produktu leczniczego nie wolno podawać w postaci jednorazowego wstrzyknięcia lub szybkiego wstrzyknięcia dożylnego. W celu zapoznania się z instrukcją dotyczącą sposobu rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. U pacjentów leczonych przeciwciałami skierowanymi przeciwko białku programowanej śmierci komórki typu 1. lub ligandowi białka programowanej śmierci komórki typu 1. (PD-1/PD-L1), w tym dostarlimabem, mogą wystąpić immunologiczne działania niepożądane, które mogą być ciężkie lub prowadzić do zgonu. Podczas gdy immunologiczne działania niepożądane występują zazwyczaj w trakcie leczenia przeciwciałami skierowanymi przeciwko PD-1/PD-L1, ich objawy mogą pojawiać się również po jego zakończeniu. Immunologiczne działania niepożądane mogą dotyczyć każdego narządu lub każdej tkanki i mogą równocześnie wpływać na więcej niż jeden układ organizmu. Istotne immunologiczne działania niepożądane wymienione w tym punkcie nie obejmują wszystkich możliwych ciężkich i zakończonych zgonem reakcji immunologicznych. Wczesna identyfikacja i leczenie immunologicznych działań niepożądanych są kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa stosowania przeciwciał skierowanych przeciwko PD-1/PD-L1. Pacjentki należy obserwować w celu wykrycia objawów podmiotowych i przedmiotowych immunologicznych działań niepożądanych. Przed rozpoczęciem leczenia i okresowo w trakcie jego prowadzenia należy wykonywać hematologiczne i biochemiczne badania laboratoryjne, w tym badania czynności wątroby, nerek i tarczycy. W razie podejrzenia wystąpienia immunologicznych działań niepożądanych należy zapewnić odpowiednią diagnostykę, w tym konsultację specjalistyczną. W zależności od nasilenia działania niepożądanego, leczenie dostarlimabem należy przerwać lub całkowicie go zaprzestać i podać kortykosteroidy (od 1 do 2 mg/kg mc./dobę prednizonu lub innego leku z tej grupy w równoważnej dawce) lub zastosować inne odpowiednie leczenie. Po uzyskaniu poprawy do stopnia ≤1. należy rozpocząć stopniowe zmniejszanie dawki kortykosteroidów aż do ich odstawienia, przez okres 1 m-ca lub dłuższy. Na podstawie ograniczonych danych pochodzących z badań klinicznych u pacjentek, u których nie udało się opanować immunologicznych działań niepożądanych poprzez zastosowanie kortykosteroidów, można rozważyć podanie innych leków immunosupresyjnych o działaniu ogólnoustrojowym. Jeśli to wskazane, należy wdrożyć hormonalną terapię zastępczą w leczeniu endokrynopatii. Leczenia dostarlimabem należy całkowicie zaprzestać w razie wystąpienia nawrotu dowolnego immunologicznego działania niepożądanego w stopniu 3. oraz dowolnej toksycznej reakcji immunologicznej w stopniu 4., z wyjątkiem endokrynopatii wyrównanych dzięki zastosowaniu hormonalnej terapii zastępczej i o ile nie zostało to wskazane inaczej. U pacjentek otrzymujących dostarlimab obserwowano nieinfekcyjne zapalenie płuc. Pacjentki należy obserwować w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych nieinfekcyjnego zapalenia płuc. Podejrzenie nieinfekcyjnego zapalenia płuc należy potwierdzić w badaniach radiologicznych i wykluczyć możliwe inne przyczyny. U pacjentek należy dokonać modyfikacji leczenia dostarlimabem i zastosować kortykosteroidy. Zastosowanie dostarlimabu może wywoływać immunologiczne zapalenie okrężnicy. Pacjentki należy obserwować w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych zapalenia okrężnicy i należy u nich dokonać modyfikacji leczenia dostarlimabem, zastosować leki przeciwbiegunkowe i kortykosteroidy. Zastosowanie dostarlimabu może wywoływać immunologiczne zapalenie wątroby. Zgodnie ze wskazaniami wynikającymi z oceny klinicznej, pacjentki należy okresowo obserwować w trakcie leczenia w celu wykrycia zmian czynności wątroby i w razie ich wystąpienia należy u nich dokonać modyfikacji leczenia dostarlimabem i zastosować kortykosteroidy. U pacjentek otrzymujących dostarlimab obserwowano endokrynopatie immunologiczne, w tym niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, zapalenie tarczycy, zapalenie przysadki mózgowej, cukrzycę typu 1., cukrzycową kwasicę ketonową i niedoczynność nadnerczy. U pacjentek otrzymujących dostarlimab występowały przypadki immunologicznej niedoczynności i nadczynności tarczycy (w tym zapalenia tarczycy), przy czym niedoczynność tarczycy może się rozwijać po wcześniejszej nadczynności tarczycy. Pacjentki należy obserwować w celu wykrycia nieprawidłowych wyników badań czynności tarczycy przed leczeniem i okresowo w trakcie leczenia, zgodnie ze wskazaniami wynikającymi z oceny klinicznej. Immunologiczną niedoczynność i nadczynność tarczycy (w tym zapalenie tarczycy) należy leczyć w sposób zalecany w dawkowaniu. U pacjentek otrzymujących dostarlimab występowały przypadki immunologicznej niedoczynności nadnerczy. Pacjentki należy obserwować w celu wykrycia klinicznych objawów przedmiotowych i podmiotowych niedoczynności nadnerczy. W przypadku objawowej niedoczynności nadnerczy, pacjentki należy leczyć w sposób zalecany. Zastosowanie dostarlimabu może wywoływać immunologiczne zapalenie nerek. Pacjentki należy obserwować w celu wykrycia zmian czynności nerek i w razie ich wystąpienia należy u nich dokonać modyfikacji leczenia dostarlimabem i zastosować kortykosteroidy. U pacjentek otrzymujących dostarlimab obserwowano występowanie wysypki immunologicznej, w tym pemfigoidu. Pacjentki należy obserwować w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych wysypki. Schorzenia przebiegające z nadmiernym złuszczaniem się skóry należy leczyć w sposób zalecany w dawkowaniu. U pacjentów leczonych inhibitorami PD-1 opisywano przypadki zespołu Stevens-Johnsona lub toksycznej nekrolizy naskórka. Należy zachować ostrożność, gdy rozważa się zastosowanie dostarlimabu u pacjentki, u której wystąpiło w przeszłości ciężkie lub zagrażające życiu skórne działanie niepożądane podczas wcześniejszego leczenia innymi immunostymulującymi lekami przeciwnowotworowymi. U pacjentek stosujących dostarlimab obserwowano ból stawów o podłożu immunologicznymi. Pacjentki należy obserwować w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych bólu stawów. Podejrzenie wystąpienia bólu stawów o podłożu immunologicznym należy potwierdzić i wykluczyć inne przyczyny. Postępowanie powinno obejmować modyfikację leczenia dostarlimabem i podanie kortykosteroidów. Ze względu na mechanizm działania dostarlimabu mogą wystąpić inne potencjalnie wynikające z zaburzeń układu immunologicznego działania niepożądane, w tym zdarzenia potencjalnie ciężkie [np. zapalenie mięśni, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie mózgu, neuropatia demielinizacyjna (w tym zespół Guillaina-Barrégo), sarkoidoza]. Do istotnych klinicznie immunologicznych działań niepożądanych opisywanych u mniej niż 1% pacjentów stosujących monoterapię dostarlimabem w badaniach klinicznych należą zapalenie mózgu, autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna, zapalenie trzustki, zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego i zapalenie błony naczyniowej oka. Pacjentki należy obserwować w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych immunologicznych działań niepożądanych i w razie ich wystąpienia należy zastosować leczenie opisane w dawkowaniu. U pacjentów leczonych inhibitorami PD-1, po wprowadzeniu tych leków do obrotu, obserwowano odrzucanie przeszczepów narządów miąższowych. Leczenie dostarlimabem może powodować zwiększenie ryzyka odrzucenia przeszczepu u biorców przeszczepów narządów miąższowych. U pacjentek z tej grupy należy rozważyć, czy korzyści z leczenia dostarlimabem przeważają nad ryzykiem możliwego odrzucenia przeszczepionego narządu. Zgon i inne ciężkie powikłania mogą wystąpić u pacjentów poddawanych allogenicznemu przeszczepowi komórek macierzystych (ang. HSCT) przed i po leczeniu przeciwciałem skierowanym przeciwko PD-1 lub PD-L1. Do powikłań związanych z przeszczepem należą: nadostra choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi (ang. GvHD), ostra GvHD, przewlekła GvHD, choroba zarostowa żył wątrobowych po kondycjonowaniu o zmniejszonej intensywności i zespół gorączkowy wymagający podawania steroidów (bez zidentyfikowanej przyczyny zakaźnej). Te powikłania mogą wystąpić pomimo zastosowania leczenia interwencyjnego w okresie pomiędzy hamowaniem PD-1 lub PD-L1, a wykonaniem allogenicznego HSCT. Należy zastosować ścisłą obserwację pacjentki w celu wykrycia objawów wskazujących na powikłania związane z przeszczepem i bezzwłocznie wdrożyć odpowiednie postępowanie w razie ich wystąpienia. Należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka związany z leczeniem przeciwciałem skierowanym przeciwko PD-1 lub PD-L1 przed lub po allogenicznym HSCT. Zastosowanie dostarlimabu może wywoływać reakcje związane z inf., które mogą być ciężkie. W razie wystąpienia ciężkich (stopnia 3.) lub zagrażających życiu (stopnia 4.) reakcji związanych z inf. należy zatrzymać inf. i całkowicie zaprzestać leczenia. Z udziału w badaniu GARNET wykluczono pacjentów spełniających następujące kryteria: ocena stanu sprawności w skali ECOG ≥2; niekontrolowane przerzuty do ośrodkowego układu nerwowego lub nowotworowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych; inne nowotwory złośliwe w okresie ostatnich 2 lat; niedobór odporności lub stosowanie leczenia immunosupresyjnego w okresie ostatnich 7 dni; aktywne zakażenie HIV, zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B lub C; aktywna choroba autoimmunologiczna wymagająca leczenia ogólnego w okresie ostatnich 2 lat, z wyłączeniem hormonalnego leczenia zastępczego; choroba śródmiąższowa płuc w wywiadzie; otrzymanie żywej szczepionki w ciągu ostatnich 14 dni. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę 500 mg, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Produkt nie wpływa lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Przeciwciała monoklonalne (mAb), takie jak dostarlimab, nie są substratami cytochromu P450 czy aktywnych transporterów substancji. Dostarlimab nie jest cytokiną i jest mało prawdopodobne, aby był modulatorem cytokin. Dodatkowo nie oczekuje się, aby dostarlimab wchodził w interakcje farmakokinetyczne (PK) z drobnocząsteczkowymi substancjami czynnymi. Nie ma dowodów wskazujących na interakcje w wyniku nieswoistego klirensu lub degradacji lizosomalnej w przypadku przeciwciał.

Istnieje ryzyko związane z podawaniem dostarlimabu kobietom w okresie rozrodczym. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia dostarlimabem i do upływu 4 m-cy po przyjęciu jego ostatniej dawki. Brak danych na temat stosowania dostarlimabu u kobiet w ciąży lub są one ograniczone. Na podstawie mechanizmu działania uznaje się, że dostarlimab może wywierać szkodliwe działanie farmakologiczne na płód, gdy podaje się go kobietom w ciąży. Nie przeprowadzono badań na zwierzętach oceniających wpływ dostarlimabu na reprodukcję i rozwój; jednak hamowanie szlaku PD-1 lub PD-L1 może prowadzić do zwiększenia ryzyka immunologicznego odrzucenia rozwijającego się płodu, prowadzącego do jego obumarcia. Wiadomo, że ludzkie immunoglobuliny (IgG4) przenikają przez barierę łożyskową, w związku z czym jako IgG4 dostarlimab może być przekazywany z organizmu matki do organizmu rozwijającego się płodu. Nie zaleca się stosowania produktu w czasie ciąży i u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej antykoncepcji. Nie wiadomo, czy dostarlimab lub jego metabolity przenikają do mleka kobiecego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków i niemowląt. Nie należy stosować produktu w okresie karmienia piersią i należy unikać karmienia piersią przez co najmniej 4 m-ce po otrzymaniu ostatniej dawki dostarlimabu. Nie przeprowadzono badań nad wpływem dostarlimabu na płodność.

Bezpieczeństwo stosowania dostarlimabu zostało ocenione u 605 pacjentów z rakiem endometrium lub z innymi zaawansowanymi guzami litymi, którzy otrzymywali dostarlimab w monoterapii w badaniu GARNET, w tym u 153 pacjentek z zaawansowanym lub nawrotowym rakiem endometrium z dMMR/MSI-H. Pacjenci otrzymywali dawki 500 mg co 3 tyg. w pierwszych 4 cyklach, a następnie 1000 mg co 6 tyg. we wszystkich kolejnych cyklach. Stosowanie dostarlimabu wiąże się najczęściej z immunologicznymi działaniami niepożądanymi. Większość z nich, w tym ciężkie reakcje, ustąpiła po rozpoczęciu właściwego leczenia lub odstawieniu dostarlimabu. U pacjentów z zaawansowanymi lub nawrotowymi guzami litymi (N = 605) najczęstszymi działaniami niepożądanymi (>10%) były niedokrwistość (28,6%), biegunka (26,0%), nudności (25,8%), wymioty (19,0%), ból stawów (17,0%), świąd (14,2%), wysypka (13,2%), gorączka (12,4%), zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej (11,2%) i niedoczynność tarczycy (11,2%). Całkowicie zaprzestano stosowania produktu z powodu wystąpienia działań niepożądanych u 38 (6,3%) pacjentów; większość z tych działań stanowiły zdarzenia o podłożu immunologicznym. Działania niepożądane miały charakter ciężki u 11,2% pacjentów; najcięższymi z nich były immunologiczne działania niepożądane. Profil bezpieczeństwa u pacjentek z rakiem endometrium z dMMR/MSI-H biorących udział w badaniu GARNET (N=153) nie różnił się od tego w ogólnej populacji pacjentów poddanych monoterapii. Działania niepożądane obserwowane podczas badań klinicznych wymieniono poniżej zgodnie z klasyfikacją układów i narządów i według częstości występowania. O ile nie wskazano inaczej, częstości występowania działań niepożądanych są oparte na częstości występowania działania niepożądanego z dowolnej przyczyny zaobserwowanego u 605 pacjentów z zaawansowanymi lub nawrotowymi guzami litymi, biorących udział w badaniu GARNET dotyczącym stosowania dostarlimabu w monoterapii, o medianie czasu trwania leczenia wynoszącej 24 tyg. (zakres: od 1 tyg. do 229 tyg.). Działania niepożądane u pacjentów leczonych dostarlimabem. Częstość występowania wszystkich działań niepożądanych, bez względu na stopień nasilenia. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) niedokrwistość. Zaburzenia endokrynologiczne: (bardzo często) niedoczynność tarczycy; (często) nadczynność tarczycy, niedoczynność nadnerczy; (niezbyt często) zapalenie tarczycy, zapalenie przysadki mózgowej. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) cukrzyca typu 1., cukrzycowa kwasica ketonowa. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) zapalenie mózgu, myasthenia gravis, zespół miasteniczny. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zapalenie błony naczyniowej oka. Zaburzenia serca: (niezbyt często) zapalenie mięśnia sercowego. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) nieinfekcyjne zapalenie płuc. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, nudności, wymioty; (często) zapalenie okrężnicy, zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka; (niezbyt często) zapalenie przełyku. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, świąd. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból stawów; (często) ból mięśniowy; (niezbyt często) immunologiczne zapalenie stawów, polimialgia reumatyczna, zapalenie mięśni. Zaburzenia nerek i układu moczowego: (niezbyt często) zapalenie nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka; (często) dreszcze; (niezbyt często) zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie aktywności transaminaz. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) reakcja związana z inf. Częstość działań niepożądanych stopnia 3.-4. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość. Zaburzenia endokrynologiczne: (niezbyt często) niedoczynność nadnerczy, nadczynność tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) cukrzyca typu 1., cukrzycowa kwasica ketonowa. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) zapalenie mózgu, zespół miasteniczny. Zaburzenia serca: (niezbyt często) zapalenie mięśnia sercowego. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) nieinfekcyjne zapalenie płuc. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty, biegunka; (niezbyt często) zapalenie trzustki, zapalenie okrężnicy, zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie przełyku. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka; (niezbyt często) świąd. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) ból stawów, immunologiczne zapalenie stawów, zapalenie mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) gorączka, dreszcze, zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności transaminaz. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (niezbyt często) reakcja związana z inf. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Wybrane działania niepożądane opisane poniżej są oparte na danych dotyczących bezpieczeństwa zebranych w połączonej bazie danych zawierającej informacje dotyczące bezpieczeństwa stosowania dostarlimabu w monoterapii u 605 pacjentów z rakiem endometrium lub z innymi zaawansowanymi guzami litymi, którzy wzięli udział w badaniu GARNET. Immunologiczne działania niepożądane zdefiniowano jako zdarzenia stopnia 2. i wyższego; wskaźniki częstości występowania podane poniżej nie obejmują zdarzeń stopnia 1. Zasady postępowania w przypadku wystąpienia tych działań niepożądanych opisano w dawkowaniu. Immunologiczne zapalenie płuc wystąpiło u 14 (2,3%), w tym zapalenie płuc stopnia 2. (1,3%), stopnia 3. (0,8%) stopnia 4. (0,2%). Immunologiczne zapalenie płuc prowadziło do odstawienia dostarlimabu u 8 (1,3%) pacjentów. U 11 (78,6%) pacjentów z immunologicznym zapaleniem płuc konieczne było podanie kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym (prednizon ≥40 mg/dobę lub inny lek z tej grupy w równoważnej dawce). Immunologiczne zapalenie płuc ustąpiło u 11 (78,6%) pacjentów. Immunologiczne zapalenie okrężnicy wystąpiło u 8 (1,3%) pacjentów, w tym zapalenie okrężnicy stopnia 2. (0,7%) i stopnia 3. (0,7%). Zapalenie okrężnicy nie prowadziło do odstawienia dostarlimabu u żadnego z pacjentów. U 5 (62,5%) pacjentów konieczne było podanie kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym (prednizon ≥40 mg/dobę lub inny lek z tej grupy w równoważnej dawce). Zapalenie okrężnicy ustąpiło u 5 (62,5%) pacjentów z tym powikłaniem. Zapalenie wątroby wystąpiło u 3 (0,5%) pacjentów, we wszystkich przypadkach było stopnia 3. U 2 pacjentów (66,7%) konieczne było podanie kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym (prednizon ≥40 mg/dobę lub inny lek z tej grupy w równoważnej dawce). Zapalenie wątroby prowadziło do odstawienia dostarlimabu u 1 (0,2%) pacjenta i ustąpiło u 2 z 3 pacjentów. Niedoczynność tarczycy wystąpiła u 46 (7,6%) pacjentów, we wszystkich przypadkach była stopnia 2. Niedoczynność tarczycy nie prowadziła do odstawienia dostarlimabu i ustąpiła u 17 (37,0%) pacjentów. Nadczynność tarczycy wystąpiła u 14 (2,3%) pacjentów, w tym stopnia 2. (2,1%) i stopnia 3. (0,2%). Niedoczynność tarczycy nie prowadziła do odstawienia dostarlimabu i ustąpiła u 10 (71,4%) pacjentów. Zapalenie tarczycy wystąpiło u 3 (0,5%) pacjentów, we wszystkich przypadkach było stopnia 2. W żadnym przypadku zapalenie tarczycy nie ustąpiło; nie przerwano leczenia dostarlimabem z powodu zapalenia tarczycy. Niewydolność nadnerczy wystąpiła u 7 (1,2%) pacjentów, w tym stopnia 2. (0,5%) i stopnia 3. (0,7%). Niewydolność nadnerczy doprowadziła do odstawienia dostarlimabu u 1 (0,2%) pacjenta i ustąpiła u 4 (57,1%) pacjentów. Zapalenie nerek, w tym cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek, wystąpiło u 3 (0,5%) pacjentów; we wszystkich przypadkach było stopnia 2. U 2 (66,7%) pacjentów z zapaleniem nerek konieczne było podanie kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym (prednizon ≥40 mg/dobę lub inny lek z tej grupy w równoważnej dawce). Zapalenie nerek doprowadziło do odstawienia dostarlimabu u 1 (0,2%) pacjenta i ustąpiło u wszystkich pacjentów. Wysypka immunologiczna (wysypka, wysypka plamisto-grudkowa, wysypka plamista, wysypka ze świądem, pemfigoid, wykwity polekowe, toksyczność skórna, toksyczne wykwity skórne) wystąpiła u 31 (5,1%) pacjentów, w tym stopnia 3. u 9 (1,5%) pacjentów otrzymujących dostarlimab. Mediana czasu do pojawienia się wysypki wynosiła 57 dni (zakres od 2 dni do 1485 dni). U 9 (29,0%) pacjentów z wysypką konieczne było podanie kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym (prednizon ≥40 mg/dobę lub inny lek z tej grupy w równoważnej dawce). Wysypka prowadziła do odstawienia dostarlimabu u 1 (0,2%) pacjenta i ustąpiła u 24 (77,4%) pacjentów. Ból stawów o podłożu immunologicznym wystąpił u 34 (5,6%) pacjentów. Ból stawów o podłożu immunologicznym stopnia 3. obserwowano u 5 (0,8%) pacjentów przyjmujących dostarlimab. Mediana czasu do wystąpienia bólu stawów o podłożu immunologicznym wynosiła 94,5 dnia (zakres od 1 dnia do 840 dni). Zastosowanie kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym (prednizonu ≥40 mg/dobę lub innego leku z grupy w równoważnej dawce) wymagane było u 3 (8,8%) pacjentów, u których wystąpił ból stawów. Ból stawów prowadził do zaprzestania leczenia dostarlimabem u 1 (0,2%) pacjenta i ustąpił u 19 (55,9%) pacjentów. Reakcje związane z inf., w tym reakcje nadwrażliwości, wystąpiły u 6 (1,0%) pacjentów, w tym reakcje związane z inf. stopnia 2. (0,3%) i stopnia 3. (0,2%). U wszystkich pacjentów reakcja związana z inf. ustąpiła. Oznaczenia miana przeciwciał przeciwlekowych (ang. ADA) wykonano u 315 pacjentów, którzy otrzymywali dostarlimab. Częstość pojawiania się ADA w trakcie leczenia dostarlimabem wynosiła 2,5%. Przeciwciała neutralizujące zostały wykryte u 1,3% pacjentów. Wśród pacjentów, u których pojawiły się przeciwciała skierowane przeciwko dostarlimabowi, nie stwierdzono zmiany profilu bezpieczeństwa lub skuteczności. Pacjenci w podeszłym wieku: ppośród 605 pacjentów leczonych dostarlimabem w monoterapii, 51,6% było w wieku poniżej 65 lat, 36,9% było w wieku od 65 do poniżej 75 lat, a 11,5% było w wieku 75 lat lub starszych. Ogólnie nie zaobserwowano różnic dotyczących bezpieczeństwa stosowania pomiędzy pacjentami w podeszłym wieku (≥65 lat), a pacjentami młodszymi (<65 lat).

W razie podejrzenia przedawkowania, pacjentkę należy obserwować w celu wykrycia objawów podmiotowych lub przedmiotowych działań niepożądanych i w razie ich wystąpienia zastosować odpowiednie leczenie objawowe.

Dostarlimab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym (mAb) izotypu IgG4, które wiąże się z receptorami PD-1 i hamuje interakcję polegającą na wiązaniu się ze swymi ligandami PD-L1 i PD-L2. Hamowanie odpowiedzi immunologicznej związanej ze szlakiem PD-1 prowadzi do hamowania czynności limfocytów T, takich jak proliferacja, produkcja cytokin i aktywność cytotoksyczna. Dostarlimab nasila odpowiedź ze strony limfocytów T, w tym przeciwnowotworowe reakcje immunologiczne, poprzez hamowanie wiązania ligandów PD-L1 i PD-L2 z receptorem PD-1. W badaniach na modelach myszy syngenicznych hamowanie czynności PD-1 prowadziło do zmniejszonego wzrostu nowotworów.

1 fiol. z 10 ml koncentratu do sporządzania roztw. do inf. zawiera 500 mg dostarlimabu. 1 ml koncentratu do sporządzania roztw. do inf. zawiera 50 mg dostarlimabu. Dostarlimab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym (mAb) z klasy immunoglobuliny G4 (IgG4), skierowanym przeciwko białku programowanej śmierci komórki typu 1 (PD-1), wytworzonym z wykorzystaniem technologii rekombinacji DNA w komórkach ssaków: komórkach jajnika chomika chińskiego (CHO).