Isoptin® 40; -80; Isoptin® SR; Isoptin® SR-E 240 - 80 mg tabl. powl. 40 szt.

Wyszukaj produkt

Isoptin^® 40; -80; Isoptin^® SR; Isoptin^® SR-E 240

Verapamil hydrochloride

tabl. powl.

80 mg

40 szt.

Doustnie

100%

13,34

Isoptin® 40

tabl. powl.

40 mg

40 szt.

Doustnie

100%

10,35

Isoptin® SR

tabl. o przedł. uwalnianiu

120 mg

40 szt.

Doustnie

100%

17,34

Isoptin® SR-E 240

tabl. o przedł. uwalnianiu

240 mg

20 szt.

Doustnie

100%

18,97

Isoptin® - Charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Isoptin® jest wskazany do stosowania u dorosłych, dzieci i młodzieży w leczeniu następujących schorzeń:

Nadciśnienie tętnicze
Choroba wieńcowa, w tym:
- Przewlekła stabilna dławica piersiowa
- Niestabilna dławica piersiowa
- Dławica Prinzmetala
- Dławica po zawale mięśnia sercowego bez niewydolności serca (gdy nie jest wskazane stosowanie leków β-adrenolitycznych)
Zaburzenia rytmu serca:
- Napadowy częstoskurcz nadkomorowy
- Migotanie/trzepotanie przedsionków z szybkim przewodzeniem przedsionkowo-komorowym (z wyjątkiem zespołu WPW lub LGL)

Isoptin® wykazuje skuteczność w leczeniu wymienionych schorzeń dzięki hamowaniu napływu jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i naczyń krwionośnych. Pozwala to na kontrolę rytmu serca oraz rozszerzenie naczyń wieńcowych i obwodowych.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie Isoptinu® należy dostosować indywidualnie w zależności od nasilenia choroby. Zazwyczaj dobowa dawka wynosi 240-360 mg, nie powinna przekraczać 480 mg. Czas stosowania leku jest nieograniczony, jednak po długotrwałym leczeniu nie należy gwałtownie odstawiać leku.

Postać leku	Dawkowanie u dorosłych i młodzieży >50 kg
Tabletki powlekane 40 mg i 80 mg	120-480 mg/dobę w 3-4 dawkach podzielonych
Tabletki o przedłużonym uwalnianiu 120 mg	120-480 mg/dobę w 1-2 dawkach podzielonych
Tabletki o przedłużonym uwalnianiu 240 mg	120-480 mg/dobę w 1-2 dawkach podzielonych

Tabletki należy połykać w całości, popijając płynem, najlepiej podczas lub po posiłku. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek oraz u osób starszych zaleca się stosowanie mniejszych dawek początkowych.

Dawkowanie u dzieci zależy od wieku i masy ciała. Tabletki o przedłużonym uwalnianiu nie są zalecane do stosowania u dzieci.

Warto zapamiętać

Isoptin® nie powinien być gwałtownie odstawiany po długotrwałym stosowaniu
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek należy zachować szczególną ostrożność i rozpoczynać leczenie od mniejszych dawek

Przeciwwskazania

Stosowanie Isoptinu® jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

Nadwrażliwość na werapamilu chlorowodorek lub którąkolwiek substancję pomocniczą
Wstrząs kardiogenny
Blok przedsionkowo-komorowy II° lub III° (z wyjątkiem pacjentów ze sprawnym stymulatorem serca)
Zespół chorego węzła zatokowego (z wyjątkiem pacjentów ze sprawnym stymulatorem serca)
Niewydolność serca ze zmniejszeniem frakcji wyrzutowej poniżej 35% i/lub ciśnieniem zaklinowania w tętnicy płucnej powyżej 20 mmHg
Migotanie/trzepotanie przedsionków z obecnością dodatkowej drogi przewodzenia (np. zespół WPW, LGL)

Przeciwwskazania te wynikają z mechanizmu działania leku i potencjalnych zagrożeń dla pacjentów z wymienionymi schorzeniami. Stosowanie Isoptinu® w tych przypadkach mogłoby prowadzić do poważnych powikłań kardiologicznych.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Isoptinu® należy zachować szczególną ostrożność w następujących sytuacjach:

Ostry zawał mięśnia sercowego powikłany bradykardią, znacznym niedociśnieniem lub dysfunkcją lewej komory
Blok przedsionkowo-komorowy I°
Bradykardia (poniżej 50 uderzeń/min)
Niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe poniżej 90 mmHg)
Migotanie/trzepotanie przedsionków z obecnością zespołu WPW
Niewydolność serca
Ciężkie zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z tymi schorzeniami konieczne jest ścisłe monitorowanie stanu klinicznego i parametrów hemodynamicznych. W razie potrzeby należy dostosować dawkowanie lub rozważyć przerwanie leczenia.

Isoptin® może nasilać działanie innych leków hipotensyjnych oraz wpływać na przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu z digoksyną, lekami β-adrenolitycznymi i statynami.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Isoptin® wchodzi w liczne interakcje z innymi lekami, głównie ze względu na swój wpływ na enzymy cytochromu P450 oraz glikoproteinę P. Najważniejsze interakcje obejmują:

Leki przeciwarytmiczne (np. amiodaron, chinidyna) - nasilenie działania na przewodnictwo przedsionkowo-komorowe
Digoksyna - zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu
Statyny - zwiększenie ryzyka miopatii
Leki immunosupresyjne (np. cyklosporyna, takrolimus) - zwiększenie ich stężenia w osoczu
Lit - możliwe nasilenie działania neurotoksycznego litu
Leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe - nasilenie blokady nerwowo-mięśniowej

Przy jednoczesnym stosowaniu tych leków może być konieczna modyfikacja dawkowania lub ścisłe monitorowanie pacjenta. Szczegółowe informacje na temat interakcji znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Stosowanie Isoptinu® w ciąży powinno być ograniczone do sytuacji, gdy korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Lek przenika przez łożysko i może być wykrywany we krwi pępowinowej.

Isoptin® przenika do mleka matki. Ze względu na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych u karmionego piersią dziecka, zaleca się przerwanie karmienia piersią lub odstawienie leku, biorąc pod uwagę znaczenie leczenia dla matki.

Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane Isoptinu® to:

Ból głowy i zawroty głowy
Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, zaparcia, bóle brzucha)
Bradykardia, tachykardia, kołatanie serca
Niedociśnienie tętnicze
Zaczerwienienie skóry
Obrzęki obwodowe
Uczucie zmęczenia

Rzadziej mogą wystąpić poważniejsze działania niepożądane, takie jak zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego, niewydolność serca czy reakcje nadwrażliwości. W przypadku wystąpienia niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.

Przedawkowanie

Przedawkowanie Isoptinu® może prowadzić do ciężkiego niedociśnienia tętniczego, bradykardii, zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego, a nawet zatrzymania akcji serca. W przypadku przedawkowania należy zastosować leczenie objawowe i podtrzymujące, w tym:

Płyny dożylne
Leki wazopresyjne (np. dopamina, dobutamina)
Atropina lub izoproterenol w przypadku bradykardii
Wapń dożylnie
Czasowa stymulacja serca w przypadku ciężkich zaburzeń przewodzenia

Hemodializa nie jest skuteczna w usuwaniu werapamilu z organizmu.

Właściwości farmakologiczne

Isoptin® (werapamil) jest blokerem kanałów wapniowych należącym do grupy pochodnych fenylalkiloaminy. Jego główne działanie polega na:

Hamowaniu napływu jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i naczyń krwionośnych
Zmniejszeniu zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen
Rozszerzeniu naczyń wieńcowych i obwodowych
Zwolnieniu przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym

Dzięki tym właściwościom Isoptin® wykazuje działanie przeciwnadciśnieniowe, przeciwdławicowe i przeciwarytmiczne. Lek jest metabolizowany w wątrobie przez enzymy cytochromu P450, głównie CYP3A4.

Skład

Substancją czynną leku jest werapamilu chlorowodorek. Dostępne są następujące postacie i dawki:

Tabletki powlekane: 40 mg i 80 mg werapamilu chlorowodorku
Tabletki o przedłużonym uwalnianiu: 120 mg i 240 mg werapamilu chlorowodorku

Pełny skład leku, w tym substancje pomocnicze, znajduje się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Wskazania

Stosowanie u dorosłych, dzieci i młodzieży w leczeniu: nadciśnienia tętniczego; choroby wieńcowej (stany charakteryzujące się niewystarczającym zaopatrzeniem mięśnia sercowego w tlen), w tym: przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej, niestabilnej dławicy piersiowej (z narastającym bólem, z bólem w spoczynku), dławicy Prinzmetala, dławicy po zawale mięśnia sercowego bez niewydolności serca, gdy nie jest wskazane stosowanie leków β-adrenolitycznych; zaburzeń rytmu serca takich, jak: napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie/trzepotanie przedsionków z szybkim przewodzeniem przedsionkowo-komorowym (z wyjątkiem zespołu Wolffa-Parkinsona-White’a [WPW] lub zespołu Lowna-Ganonga-Levine’a [LGL]).

Dawkowanie

Dawkę werapamilu chlorowodorku należy dostosować indywidualnie w zależności od nasilenia choroby. Długoletnie doświadczenia kliniczne potwierdzają, że we wszystkich wskazaniach dobowa dawka wynosi zazwyczaj 240-360 mg. Podczas długookresowego stosowania dawka dobowa nie powinna przekraczać 480 mg, natomiast w leczeniu krótkookresowym można stosować większą dawkę. Czas stosowania produktu leczniczego jest nieograniczony. Po długim stosowaniu nie wolno gwałtownie odstawiać werapamilu chlorowodorku. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Werapamilu chlorowodorek tabl. powl. 40 mg należy stosować u pacjentów, którzy mogą wykazać zadowalającą odpowiedź na małe dawki (np. pacjenci z niewydolnością wątroby lub w podeszłym wieku). U pacjentów wymagających większych dawek (np. 240 mg do 480 mg werapamilu chlorowodorku/dobę) należy stosować produkt leczniczy tabl. powl. 80 mg, produkt leczniczy tabl. o przedłużonym uwalnianiu 120 mg lub produkt leczniczy tabl. o przedłużonym uwalnianiu 240 mg. Tabl. powl. 40 mg i 80 mg. Dorośli i młodzież o mc. ponad 50 kg. Nadciśnienie tętnicze: 120-480 mg/dobę w 3 dawkach podzielonych. Choroba wieńcowa, napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie przedsionków i trzepotanie przedsionków: 120-480 mg/dobę w 3 lub 4 dawkach podzielonych. Dzieci i młodzież (wyłącznie w zaburzeniach rytmu serca). Wiek do 6 lat: 80-120 mg werapamilu chlorowodorku/dobę w 2 lub 3 dawkach podzielonych. Wiek 6-14 lat: 80-360 mg werapamilu chlorowodorku/dobę w 2, w 3 lub 4 dawkach podzielonych. Zaburzenia czynności nerek. Podczas stosowania werapamilu chlorowodorku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność i dokładnie monitorować stan pacjenta, szczegóły patrz ChPL. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z niewydolnością wątroby, metabolizm leku jest w różnym stopniu zaburzony w zależności od stopnia niewydolności wątroby, co sprawia, że werapamilu chlorowodorek działa silniej i dłużej. Z tego względu należy zachować szczególną ostrożność podczas określania dawki u pacjentów z niewydolnością wątroby i w początkowym okresie leczenia podawać małe dawki. Tabl. o przedłużonym uwalnianiu 120 mg. Dorośli i młodzież o mc. ponad 50 kg. Nadciśnienie tętnicze: 120-480 mg/dobę w 1 lub 2 dawkach podzielonych. Choroba wieńcowa, napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie przedsionków i trzepotanie przedsionków: 120-480 mg/dobę w 1 lub 2 dawkach podzielonych. We wszystkich wymienionych wyżej wskazaniach, o ile lekarz nie zaleci inaczej, zazwyczaj stosowana dawka wynosi: 1 lub 2 tabl. produktu leczniczego raz lub 2x/dobę. U pacjentów, którzy mogą wykazać zadowalającą odpowiedź na małe dawki (np. pacjenci z niewydolnością wątroby lub w podeszłym wieku) zaleca się stosowanie produktu leczniczego tabl. powl. 40 mg lub produktu leczniczego tabl. powl. 80 mg. Dzieci i młodzież. Nie należy stosować produktu leczniczego u dzieci. U dzieci należy stosować produkty o niemodyfikowanym uwalnianiu. Zaburzenia czynności nerek. Podczas stosowania werapamilu chlorowodorku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność i dokładnie monitorować stan pacjenta, szczegóły patrz ChPL. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z niewydolnością wątroby, metabolizm leku jest w różnym stopniu zaburzony w zależności od stopnia niewydolności wątroby, co sprawia, że werapamilu chlorowodorek działa silniej i dłużej. Z tego względu należy zachować szczególną ostrożność podczas określania dawki u pacjentów z niewydolnością wątroby i w początkowym okresie leczenia podawać małe dawki. Tabl. o przedłużonym uwalnianiu 240 mg. Dorośli i młodzież o mc. ponad 50 kg. Nadciśnienie tętnicze: 120-480 mg/dobę w 1 lub 2 dawkach podzielonych. Choroba wieńcowa, napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie przedsionków i trzepotanie przedsionków: 120-480 mg/dobę w 1 lub 2 dawkach podzielonych. W przypadku konieczności zastosowania dawki 120 mg należy podać produkt leczniczy tabl. o przedłużonym uwalnianiu 120 mg. U pacjentów, którzy mogą wykazać zadowalającą odpowiedź na małe dawki (np. pacjenci z niewydolnością wątroby lub w podeszłym wieku) zaleca się stosowanie produktu leczniczego tabl. powl. 40 mg lub produktu leczniczego tabl. powl. 80 mg. Dzieci i młodzież. Nie należy stosować produktu leczniczego u dzieci. U dzieci należy stosować produkty o niemodyfikowanym uwalnianiu. Zaburzenia czynności nerek. Podczas stosowania werapamilu chlorowodorku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność i dokładnie monitorować stan pacjenta, szczegóły patrz ChPL. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z niewydolnością wątroby, metabolizm leku jest w różnym stopniu zaburzony w zależności od stopnia niewydolności wątroby, co sprawia, że werapamilu chlorowodorek działa silniej i dłużej. Z tego względu należy zachować szczególną ostrożność podczas określania dawki u pacjentów z niewydolnością wątroby i w początkowym okresie leczenia podawać małe dawki.

Uwagi

Tabl. należy połykać w całości (nie ssać, ani nie rozgryzać), popijając odpowiednią ilością płynu, najlepiej w trakcie lub bezpośrednio po posiłku.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na werapamilu chlorowodorek lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Wstrząs kardiogenny. Blok przedsionkowo-komorowy II° lub III° (z wyjątkiem pacjentów ze sprawnym stymulatorem serca). Zespół chorego węzła zatokowego (z wyjątkiem pacjentów ze sprawnym stymulatorem serca). Niewydolność serca ze zmniejszeniem frakcji wyrzutowej poniżej 35% oraz/lub ciśnieniem zaklinowania w tętnicy płucnej powyżej 20 mmHg (jeśli nie jest wtórne do częstoskurczu nadkomorowego ustępującego po leczeniu werapamilem). Migotanie/trzepotanie przedsionków z obecnością dodatkowej drogi przewodzenia (np. zespół Wolffa-Parkinsona-White’a [WPW], zespół Lowna-Ganonga-Levine’a [LGL]). W przypadku podania werapamilu chlorowodorku u tych pacjentów istnieje ryzyko wystąpienia tachyarytmii komorowej, w tym migotania komór.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

Stosować z zachowaniem ostrożności w ostrym zawale mięśnia sercowego powikłanym rzadkoskurczem, znacznym niedociśnieniem tętniczym lub zaburzeniami czynności lewej komory. Werapamilu chlorowodorek działa na węzeł przedsionkowo-komorowy oraz węzeł zatokowo-przedsionkowy i wydłuża czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Należy stosować z zachowaniem ostrożności, ponieważ w przypadku wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego II° lub III° (przeciwwskazanie) lub jednowiązkowego, dwuwiązkowego lub trójwiązkowego bloku pęczka Hisa należy zaprzestać stosowania i, w razie potrzeby, wdrożyć odpowiednie leczenie. Werapamilu chlorowodorek działa na węzeł przedsionkowo-komorowy i węzeł zatokowo-przedsionkowy i w rzadkich przypadkach może powodować blok przedsionkowo-komorowy II° lub III°, rzadkoskurcz, a w skrajnych przypadkach - asystolię. Jest to bardziej prawdopodobne u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego (choroba węzła zatokowo-przedsionkowego), który występuje częściej u pacjentów w podeszłym wieku. Asystolia u pacjentów, u których nie występuje zespół chorego węzła zatokowego, jest zazwyczaj krótkotrwała (kilka sekund lub krócej) z samoistnym powrotem rytmu węzłowego (z węzła przedsionkowo-komorowego) lub prawidłowego rytmu zatokowego. Jeśli nie nastąpi to natychmiast, należy bezzwłocznie zastosować odpowiednie leczenie. Wzajemne nasilanie działania na układ krążenia (blok przedsionkowo-komorowy wyższego stopnia, większy stopień zmniejszenia częstości akcji serca, wywołanie niewydolności serca i nasilenie niedociśnienia tętniczego). U pacjenta otrzymującego równocześnie timolol (lek β-adrenolityczny) w kroplach do oczu i werapamilu chlorowodorek doustnie zaobserwowano bezobjawowy rzadkoskurcz (36 uderzeń/min) z wędrowaniem stymulatora. W przypadku jednoczesnego podawania werapamilu z digoksyną, należy zmniejszyć dawkę digoksyny. Niewydolność serca u pacjentów z frakcją wyrzutową powyżej 35% należy wyrównać przed rozpoczęciem stosowania werapamilu i następnie przez cały czas stosować odpowiednie leczenie. Werapamilu chlorowodorek podawany drogą dożylną często powoduje zmniejszenie ciśnienia tętniczego poniżej wartości wyjściowych. Zazwyczaj takie zmniejszenie jest krótkotrwałe i bezobjawowe, choć może powodować zawroty głowy. Werapamilu chlorowodorek należy stosować z zachowaniem ostrożności w obecności chorób powodujących zaburzenia przewodzenia nerwowo-mięśniowego [miastenia (myasthenia gravis), zespół Lamberta i Eatona, późne stadia dystrofii mięśniowej Duchenne’a]. Chociaż w dobrej jakości badaniach porównawczych wykazano, że zaburzenia czynności nerek nie mają wpływu na farmakokinetykę werapamilu u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek, to kilka opisów przypadków sugeruje, że stosując werapamil u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność i dokładnie kontrolować stan pacjenta. Werapamilu nie można usunąć z ustroju drogą hemodializy. Zachować ostrożność stosując u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Produkt leczniczy (dawka 240 mg) zawiera żółcień chinolinową (E104), która u niektórych pacjentów może powodować reakcje alergiczne. Ze względu na działanie przeciwnadciśnieniowe, w zależności od indywidualnej odpowiedzi na leczenie, werapamilu chlorowodorek może wpływać na zdolność reagowania w takim stopniu, że powoduje to upośledzenie zdolności prowadzenia pojazdów, obsługiwania urządzeń mechanicznych lub pracy w stwarzających zagrożenie warunkach. Występuje to zwłaszcza w początkowym okresie leczenia, w okresie zwiększania dawki, przy zmianie leku i przy równoczesnym spożywaniu alkoholu. Werapamil może zwiększać stężenie alkoholu we krwi i opóźniać jego wydalanie. Z tego powodu działanie alkoholu może być nasilone.

Interakcje

Badania metabolizmu in vitro wskazują, że werapamilu chlorowodorek jest metabolizowany przez izoenzymy CYP3A4, CYP1A2, CYP2C8, CYP2C9 i CYP2C18 cytochromu P450. Wykazano, że werapamil jest inhibitorem CYP3A4 i glikoproteiny P (Pgp). Informowano o istotnych klinicznie interakcjach z lekami hamującymi CYP3A4, które powodowały zwiększenie stężenia werapamilu chlorowodorku w osoczu oraz lekami pobudzającymi CYP3A4, które powodowały zmniejszenie stężenia werapamilu chlorowodorku w osoczu. Pacjenci powinni zatem pozostawać pod kontrolą pod kątem interakcji. Szczegóły dotyczące interakcji - patrz ChPL. Ze względu na możliwe działanie hamujące metabolizm wywierane przez niektóre leki przeciwwirusowe przeciw ludzkiemu wirusowi upośledzenia odporności takie jak rytonawir, może się zwiększyć stężenie werapamilu w osoczu. Należy zachować ostrożność lub zmniejszyć dawkę werapamilu. Informowano o zwiększonej wrażliwości na działanie litu (neurotoksyczność) podczas jednoczesnego leczenia werapamilu chlorowodorkiem i litem bez zmian lub ze zwiększeniem stężenia litu w surowicy. Dodanie werapamilu chlorowodorku powodowało jednak również zmniejszenie stężenia litu w surowicy u pacjentów przewlekle otrzymujących drogą doustną stałe dawki litu. Należy dokładnie kontrolować stan pacjentów otrzymujących obydwa leki. Dane kliniczne i uzyskane w badaniach na zwierzętach wskazują, że werapamilu chlorowodorek może nasilać działanie leków blokujących przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe (leki kuraropodobne i depolaryzujące). Konieczne może być zmniejszenie dawki werapamilu chlorowodorku i/lub dawki leku blokującego przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe, gdy leki te są stosowane równocześnie. ASA zwiększona skłonność do krwawień. Produkt leczniczy zwiększenie stężenia etanolu w osoczu. Leczenie inhibitorami reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (np. symwastatyną, atorwastatyną lub lowastatyną) u pacjentów stosujących werapamil należy rozpocząć od podawania najmniejszej możliwej dawki, którą następnie dostosowuje się przez stopniowe zwiększanie. Jeśli stosowanie werapamilu rozpoczyna się u pacjentów już przyjmujących inhibitor reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (np. symwastatynę, atorwastatynę lub lowastatynę), należy rozważyć zmniejszenie dawki statyny, a następnie powtórnie ją dostosować uwzględniając stężenie cholesterolu w surowicy. Fluwastatyna, prawastatyna i rozuwastatyna nie są metabolizowane przez CYP3A4 i prawdopodobieństwo interakcji z werapamilem jest mniejsze. Leki hipotensyjne, moczopędne i rozszerzające naczynia krwionośne: nasilenie efektu hipotensyjnego. Szczegóły patrz ChPl.

Ciąża i laktacja

Brak jest danych z odpowiednich i prawidłowo kontrolowanych badań u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazują bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego działania związanego z toksycznym wpływem na rozród. Badania wpływu na rozród przeprowadzone na zwierzętach nie zawsze pozwalają na przewidzenie reakcji u ludzi i dlatego lek należy stosować u kobiet w ciąży tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie konieczne. Werapamil przenika przez barierę łożyska. Substancję tę wykrywano w krwi pępowinowej. Werapamilu chlorowodorek/metabolity przenikają do mleka kobiecego. Ograniczone dane uzyskane od pacjentek przyjmujących doustnie werapamil i karmiących piersią oraz od ich dzieci wskazują, że względna dawka jaką otrzymuje dziecko matki przyjmującej werapamil i karmiącej piersią wynosi 0,1-1% dawki doustnej przyjętej przez matkę. Nie można wykluczyć ryzyka u noworodków i niemowląt. Jednak, ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich działań niepożądanych u karmionych piersią niemowląt, werapamil można stosować w okresie laktacji, jedynie wtedy, gdy jest to istotne dla zdrowia matki.

Działania niepożądane

Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi były: ból głowy, zawroty głowy, zaburzenia żołądkowo-jelitowe: nudności, zaparcia i bóle brzucha, jak również rzadkoskurcz, częstoskurcz, kołatanie serca, niedociśnienie tętnicze, zaczerwienienie skóry z uczuciem gorąca, obrzęki obwodowe i uczucie zmęczenia. Działania niepożądane zgłaszane po wprowadzeniu werapamilu do obrotu oraz w badaniach klinicznych. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcje nadwrażliwości. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ośrodkowe zawroty głowy, bóle głowy; (rzadko) parestezje, drżenia mięśniowe; (nieznana) zaburzenia pozapiramidowe, porażenie (niedowład czterokończynowy - po wprowadzeniu do obrotu informowano o 1 przypadku porażenia (niedowład czterokończynowy) po jednoczesnym zastosowaniu werapamilu i kolchicyny. Mógł on być spowodowany przez kolchicynę, która przeniknęła barierę krew-mózg w wyniku zahamowania przez werapamil CYP3A i Pgp), napady. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (nieznana) hiperkaliemia. Zaburzenia psychiczne: (rzadko) senność. Zaburzenia ucha i błędnika: (rzadko) szumy uszne; (nieznana) obwodowe zawroty głowy. Zaburzenia serca: (często) rzadkoskurcz; (niezbyt często) kołatanie serca; (nieznana) częstoskurcz, blok przedsionkowo-komorowy (I°, II°, III°), niewydolność serca, zatrzymanie akcji węzła zatokowego, rzadkoskurcz zatokowy, asystolia. Zaburzenia naczyniowe: (często) zaczerwienienie skóry z uczuciem gorąca, niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) skurcz oskrzeli, duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) zaparcia, nudności; (niezbyt często) ból brzucha; (rzadko) wymioty; (nieznana) dyskomfort w jamie brzusznej, przerost dziąseł, niedrożność jelit. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) nadmierne pocenie się; (nieznana) obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevens-Johnsona, rumień wielopostaciowy, łysienie, swędzenie, świąd, plamica, wysypka plamkowo-grudkowa, pokrzywka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) bóle stawów, osłabienie siły mięśni, bóle mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) niewydolność nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (nieznana) zaburzenia erekcji, mlekotok, ginekomastia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) obrzęki obwodowe; (niezbyt często) uczucie zmęczenia. Badania diagnostyczne: (nieznana) zwiększenie stężenia prolaktyny we krwi, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.

Przedawkowanie

Objawy: niedociśnienie tętnicze, rzadkoskurcz, zwolnienie szybkości przewodzenia aż do bloku przedsionkowo-komorowego wysokiego stopnia i zatrzymania akcji węzła zatokowego, hiperglikemia, osłupienie (stupor), kwasica metaboliczna. W wyniku przedawkowania dochodziło do zgonów. W przedawkowaniu werapamilu chlorowodorku należy zastosować przede wszystkim leczenie podtrzymujące, indywidualnie dobierane. W leczeniu celowego przedawkowania przyjętego doustnie werapamilu chlorowodorku skutecznie zastosowano stymulację β-adrenergiczną oraz/lub parenteralnie wapń (chlorek wapnia). W razie wystąpienia istotnej klinicznie reakcji w postaci niedociśnienia tętniczego lub bloku przedsionkowo-komorowego wyższego stopnia należy zastosować odpowiednio leki wazopresyjne lub elektrostymulację serca. W przypadku asystolii należy zastosować standardowe postępowanie, w tym stymulację β-adrenergiczną (np. isoproterenolu chlorowodorek), inne leki wazopresyjne lub resuscytację krążeniowo-oddechową. Werapamilu chlorowodorku nie można usunąć z organizmu drogą hemodializy.

Działanie

Werapamil hamuje przechodzenie jonów wapnia (i być może jonów sodu) przez wolne kanały do wnętrza zdolnych do rozprowadzania impulsów elektrycznych i kurczliwych komórek mięśnia sercowego oraz komórek mięśniówki gładkiej naczyń krwionośnych. Jak się wydaje, przeciwarytmiczne działanie werapamilu wynika z jego działania na wolny kanał w komórkach układu przewodzącego serca. Generowanie sygnałów elektrycznych przez węzły zatokowo-przedsionkowy i przedsionkowo-komorowy zależy, w istotnym stopniu, od napływu wapnia przez wolny kanał. Hamując ten napływ, werapamil zwalnia przewodzenie przedsionkowo-komorowe i wydłuża czas trwania efektywnego okresu refrakcji w węźle przedsionkowo-komorowym w sposób powiązany z częstością pracy serca. Powoduje to zmniejszenie częstości pracy (skurczów) komór u pacjentów z trzepotaniem przedsionków i/lub migotaniem przedsionków. Przerywając pobudzenie nawrotne w węźle przedsionkowo-komorowym, werapamil może przywrócić prawidłowy rytm zatokowy u pacjentów z napadowymi częstoskurczami nadkomorowymi (ang. PSVT). Werapamil nie wywiera działania na przewodzenie dodatkowymi drogami.