Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Irinotecan-Ebewe

Irinotecan hydrochloride

inf. [konc. do przyg. roztw.]
20 mg/ml
1 fiol. 5 ml
Iniekcje
Lz
100%
-
Irinotecan-Ebewe
inf. [konc. do przyg. roztw.]
20 mg/ml
5 fiol. 5 ml
Iniekcje
Lz
100%
-
Irinotecan-Ebewe
inf. [konc. do przyg. roztw.]
20 mg/ml
1 fiol. 2 ml
Iniekcje
Lz
100%
-
Irinotecan-Ebewe
inf. [konc. do przyg. roztw.]
20 mg/ml
1 fiol. 7,5 ml
Iniekcje
Lz
100%
-
Irinotecan-Ebewe
inf. [konc. do przyg. roztw.]
20 mg/ml
1 fiol. 15 ml
Iniekcje
Lz
100%
-
Irinotecan-Ebewe
inf. [konc. do przyg. roztw.]
20 mg/ml
1 fiol. 25 ml
Iniekcje
Lz
100%
-

Irynotekan - charakterystyka leku dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Irynotekan jest wskazany w leczeniu zaawansowanego raka jelita grubego:

  • W skojarzeniu z 5-fluorouracylem i kwasem folinowym u pacjentów nieleczonych wcześniej chemioterapią w stadium zaawansowanym
  • W monoterapii u pacjentów, u których leczenie schematem zawierającym 5-fluorouracyl zakończyło się niepowodzeniem

Ponadto irynotekan jest wskazany:

  • W skojarzeniu z cetuksymabem w leczeniu raka jelita grubego z przerzutami, z ekspresją EGFR, bez mutacji KRAS, u pacjentów nieleczonych wcześniej lub po niepowodzeniu leczenia irynotekanem
  • W skojarzeniu z 5-fluorouracylem, kwasem folinowym i bewacyzumabem w leczeniu pierwszej linii raka okrężnicy lub odbytnicy z przerzutami
  • W skojarzeniu z kapecytabiną oraz bewacyzumabem lub bez niego w leczeniu pierwszej linii raka jelita grubego z przerzutami

Irynotekan wykazuje skuteczność w leczeniu zaawansowanego raka jelita grubego, zarówno w monoterapii jak i w schematach skojarzonych. Jego zastosowanie w połączeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi i terapiami celowanymi pozwala na zwiększenie efektywności leczenia u pacjentów z przerzutowym rakiem jelita grubego.

Dawkowanie i sposób podawania

Irynotekan przeznaczony jest wyłącznie do stosowania u pacjentów dorosłych. Lek podaje się we wlewie dożylnym do żyły obwodowej lub centralnej.

Dawkowanie w monoterapii (u pacjentów wcześniej leczonych):

Zalecana dawka wynosi 350 mg/m2 powierzchni ciała, podawana we wlewie trwającym 30-90 minut co 3 tygodnie.

Dawkowanie w leczeniu skojarzonym (u pacjentów wcześniej nieleczonych):

W schemacie z 5-fluorouracylem i kwasem folinowym co 2 tygodnie zaleca się dawkę 180 mg/m2 powierzchni ciała we wlewie 30-90 minut.

Schemat leczenia Dawka irynotekanu Częstość podawania
Monoterapia 350 mg/m2 Co 3 tygodnie
W skojarzeniu z 5-FU/FA 180 mg/m2 Co 2 tygodnie

Tabela 1. Zalecane dawkowanie irynotekanu w monoterapii i leczeniu skojarzonym

W przypadku stosowania w skojarzeniu z cetuksymabem, bewacyzumabem lub kapecytabiną należy zapoznać się z charakterystykami tych produktów leczniczych w celu ustalenia odpowiedniego dawkowania.

Modyfikacja dawkowania może być konieczna w przypadku wystąpienia działań niepożądanych. Dawkę należy zmniejszyć o 15-20% w przypadku ciężkiej toksyczności hematologicznej lub niehematologicznej. Leczenie należy opóźnić o 1-2 tygodnie do ustąpienia działań niepożądanych.

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby dawkę początkową należy dostosować do stężenia bilirubiny. Przy stężeniu 1,5-3 razy powyżej normy zaleca się dawkę 200 mg/m2. Nie zaleca się stosowania irynotekanu u pacjentów ze stężeniem bilirubiny powyżej 3-krotności normy.

Leczenie irynotekanem należy kontynuować do progresji choroby lub wystąpienia nieakceptowalnej toksyczności. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów w podeszłym wieku oraz z zaburzeniami czynności wątroby.

Przeciwwskazania

Stosowanie irynotekanu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na substancję czynną lub którykolwiek składnik preparatu
  • Przewlekłe choroby zapalne jelit i/lub niedrożność jelita grubego
  • Ciąża i karmienie piersią
  • Hiperbilirubinemia (stężenie bilirubiny >3x górna granica normy)
  • Ciężkie zaburzenie czynności szpiku kostnego
  • Stan sprawności wg WHO >2
  • Jednoczesne stosowanie preparatów dziurawca zwyczajnego

Należy dokładnie ocenić stan pacjenta przed rozpoczęciem leczenia irynotekanem, zwracając szczególną uwagę na funkcję wątroby, szpiku kostnego oraz ogólny stan sprawności. Przeciwwskazania te mają na celu zminimalizowanie ryzyka poważnych działań niepożądanych u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania irynotekanu należy zachować szczególną ostrożność i przestrzegać następujących zaleceń:

  • Konieczne jest cotygodniowe monitorowanie morfologii krwi z rozmazem
  • Przed każdym kursem należy ocenić parametry czynności wątroby
  • Stosować profilaktycznie leki przeciwwymiotne przed podaniem irynotekanu
  • W przypadku ostrego zespołu cholinergicznego podać siarczan atropiny (0,25 mg s.c.)
  • Poinformować pacjentów o ryzyku wystąpienia biegunki i konieczności natychmiastowego wdrożenia leczenia przeciwbiegunkowego (loperamid)
  • Zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku
  • Unikać jednoczesnego stosowania silnych inhibitorów lub induktorów CYP3A4

Szczególną uwagę należy zwrócić na monitorowanie i leczenie biegunki, która może prowadzić do odwodnienia i zaburzeń elektrolitowych. W przypadku ciężkiej biegunki konieczna może być hospitalizacja i dożylne nawadnianie.

Ze względu na ryzyko mielosupresji, należy ściśle monitorować parametry morfologii krwi i w razie potrzeby modyfikować dawkowanie. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby wymagają szczególnej uwagi i dostosowania dawki.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Irynotekan wchodzi w istotne interakcje z wieloma lekami, co wymaga ostrożności przy stosowaniu terapii skojarzonej:

  • Leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe - możliwe wydłużenie blokady
  • Leki przeciwpadaczkowe indukujące CYP3A (karbamazepina, fenobarbital, fenytoina) - osłabienie działania irynotekanu
  • Silne inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol) - zwiększenie stężenia irynotekanu
  • Silne induktory CYP3A4 (np. ryfampicyna) - zmniejszenie stężenia irynotekanu
  • Dziurawiec zwyczajny - zmniejszenie stężenia aktywnego metabolitu SN-38

Należy unikać jednoczesnego stosowania irynotekanu z lekami silnie wpływającymi na aktywność CYP3A4. W przypadku konieczności łącznego podawania takich leków, może być wymagana modyfikacja dawkowania irynotekanu.

Wpływ na ciążę i laktację

Irynotekan jest przeciwwskazany do stosowania w ciąży ze względu na potencjalne działanie teratogenne. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia oraz przez co najmniej 3 miesiące po jego zakończeniu.

Karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas terapii irynotekanem ze względu na ryzyko poważnych działań niepożądanych u niemowląt.

Działania niepożądane

Najczęstsze i najistotniejsze klinicznie działania niepożądane irynotekanu obejmują:

  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: biegunka (wczesna i późna), nudności, wymioty
  • Zaburzenia hematologiczne: neutropenia, niedokrwistość, małopłytkowość
  • Ostry zespół cholinergiczny
  • Astenia, gorączka
  • Łysienie
  • Zaburzenia czynności wątroby

Szczególnie niebezpieczna jest późna biegunka (>24h po podaniu), która może prowadzić do odwodnienia i zaburzeń elektrolitowych. Wymaga ona natychmiastowego wdrożenia intensywnego leczenia przeciwbiegunkowego.

Neutropenia może predysponować do ciężkich zakażeń. Konieczne jest ścisłe monitorowanie morfologii krwi i w razie potrzeby modyfikacja dawkowania lub odroczenie kolejnego cyklu leczenia.

Mechanizm działania

Irynotekan jest półsyntetyczną pochodną kamptotecyny, działającą jako specyficzny inhibitor topoizomerazy I DNA. Jego główny mechanizm działania przeciwnowotworowego polega na:

  • Hamowaniu topoizomerazy I, co prowadzi do powstawania jednoniciowych pęknięć DNA
  • Blokowaniu replikacji DNA
  • Indukcji apoptozy komórek nowotworowych

Irynotekan jest metabolizowany w organizmie do aktywnego metabolitu SN-38, który wykazuje silniejsze działanie cytotoksyczne. Efekt przeciwnowotworowy jest zależny od czasu ekspozycji i specyficzny dla fazy S cyklu komórkowego.

Dodatkowo irynotekan wykazuje działanie hamujące acetylocholinoesterazę, co odpowiada za występowanie ostrego zespołu cholinergicznego po podaniu leku.

Warto zapamiętać
  • Irynotekan jest skuteczny w leczeniu zaawansowanego raka jelita grubego, zarówno w monoterapii jak i schematach skojarzonych
  • Główne działania niepożądane to biegunka i mielosupresja - wymagają ścisłego monitorowania i odpowiedniego postępowania

Irynotekan jest cennym lekiem w terapii zaawansowanego raka jelita grubego. Jego skuteczność w monoterapii oraz możliwość łączenia z innymi lekami przeciwnowotworowymi i terapiami celowanymi pozwala na zwiększenie efektywności leczenia. Kluczowe jest jednak odpowiednie monitorowanie pacjenta i właściwe postępowanie w przypadku wystąpienia działań niepożądanych, szczególnie biegunki i neutropenii.



Wskazania

Lek jest wskazany do leczenia pacjentów z zaawansowanym rakiem jelita grubego: w skojarzeniu z 5-fluorouracylem i kwasem folinowym u pacjentów, którzy nie otrzymywali wcześniej chemioterapii w leczeniu zaawansowanego stadium choroby; w monoterapii u pacjentów, u których leczenie ustalonym schematem z 5-fluorouracylem zakończyło się niepowodzeniem. Lek w skojarzeniu z cetuksymabem jest wskazany do leczenia pacjentów z rakiem jelita grubego z przerzutami, z ekspresją receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu (ang. EGFR), bez mutacji genu KRAS, którzy nie otrzymywali wcześniej leczenia raka z przerzutami lub po niepowodzeniu leczenia cytotoksycznego z zastosowaniem irynotekanu. Lek w skojarzeniu z 5-fluorouracylem, kwasem folinowym i bewacyzumabem jest wskazany w leczeniu 1-szej linii u pacjentów z rakiem okrężnicy lub odbytnicy z przerzutami. Lek w skojarzeniu z kapecytabiną oraz bewacyzumabem lub bez niego jest wskazany w leczeniu 1-szej linii u pacjentów z rakiem jelita grubego z przerzutami.

Produkt leczniczy przeznaczony wyłącznie dla pacjentów dorosłych. Irynotekan należy podawać do żyły obwodowej lub centralnej. Zalecana dawka. W monoterapii (u pacjentów wcześniej leczonych). Zalecana dawka irynotekanu wynosi 350 mg/m2 pc. i podawana jest w infuzji dożylnej trwającej 30-90 minut co 3 tyg. Leczenie skojarzone (u pacjentów wcześniej nieleczonych). Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność irynotekanu w skojarzeniu z 5-fluorouracylem (5FU) i kwasem folinowym (FA) oceniano w następującym schemacie leczenia. Irynotekan z 5FU/FA w schemacie co 2 tyg. Zalecana dawka irynotekanu wynosi 180 mg/m2 pc. raz na 2 tyg. w infuzji dożylnej trwającej 30-90 minut, po której podaje się w infuzji kwas folinowy oraz 5-fluorouracyl. Dawkowanie i sposób podawania jednocześnie stosowanego cetuksymabu znajdują się w materiałach informacyjnych do tego produktu leczniczego. Zazwyczaj stosuje się tę samą dawkę irynotekanu, co w ostatnich cyklach wcześniejszego schematu leczenia zawierającego irynotekan. Irynotekanu nie wolno podawać wcześniej niż po upływie 1 h od zakończenia infuzji cetuksymabu. Dawkowanie i sposób podawania jednocześnie stosowanego bewacyzumabu znajdują się w jego ChPL. Dostosowanie dawkowania. Irynotekan należy podawać po odpowiednim zmniejszeniu nasilenia wszystkich działań niepożądanych do stopnia 0 lub 1 wg skali toksyczności NCI-CTC (ang. National Cancer Institute Common Toxicity Criteria) oraz po całkowitym ustąpieniu biegunki związanej z leczeniem. Na początku kolejnego kursu leczenia dawkę irynotekanu i, jeśli to wskazane, 5FU należy zmniejszyć, zależnie od najcięższych działań niepożądanych, które wystąpiły podczas poprzedniego cyklu leczenia. Leczenie należy opóźnić o 1-2 tyg. w celu ustąpienia działań niepożądanych związanych z leczeniem. Następujące działania niepożądane wymagają zmniejszenia o 15-20% dawki irynotekanu i/lub 5FU: toksyczność hematologiczna (neutropenia stopień 4, gorączka neutropeniczna [neutropenia stopień 3-4 i gorączka stopień 2-4], trombocytopenia i leukopenia [stopień 4]); toksyczność niehematologiczna (stopień 3-4). Należy przestrzegać zaleceń dotyczących modyfikacji dawki cetuksymabu podawanego w skojarzeniu z irynotekanem, zawartych w materiałach informacyjnych dla tego leku. Jeśli leczenie skojarzone z kapecytabiną stosowane jest u pacjentów w wieku 65 lat lub starszych, zaleca się zmniejszenie dawki początkowej kapecytabiny do 800 mg/m2 pc., podawanej 2x/dobę, zgodnie z danymi zawartymi w ChPL tego leku. Należy również zapoznać się z zaleceniami dotyczącymi modyfikacji dawki w leczeniu skojarzonym, zamieszczonymi w tej ChPL. Czas trwania leczenia. Leczenie irynotekanem należy kontynuować aż do wystąpienia obiektywnej progresji choroby lub nietolerowanego nasilenia działań toksycznych. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. W monoterapii: u pacjentów w stanie czynnościowym (ang. performance status) ≤2 parametrem określającym dawkę początkową irynotekanu powinno być stężenie bilirubiny we krwi (do 3 razy większe od górnej granicy normy, GGN). U takich pacjentów z hiperbilirubinemią i czasem protrombinowym powyżej 50% klirens irynotekanu jest zmniejszony, a w związku z tym ryzyko toksyczności hematologicznej jest zwiększone. Z tego względu u tych pacjentów należy co tydzień kontrolować pełną morfologię krwi. U pacjentów ze stężeniem bilirubiny do 1,5 raza większym niż GGN zalecana dawka irynotekanu wynosi 350 mg/m2 pc. U pacjentów ze stężeniem bilirubiny 1,5-3 razy większym niż GGN zalecane dawkowanie irynotekanu wynosi 200 mg/m2 pc. Pacjenci ze stężeniem bilirubiny przekraczającym do 3 razy GGN nie powinni być leczeni irynotekanem. Brak dostępnych danych dotyczących stosowania irynotekanu w terapii skojarzonej u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Nie zaleca się stosowania irynotekanu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze względu na brak badań w tej populacji pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie przeprowadzono specjalnych badań właściwości farmakokinetycznych z udziałem osób w podeszłym wieku. Częstość zaburzeń czynności biologicznych u pacjentów w podeszłym wieku biologicznych jest większa, dlatego należy ostrożnie ustalać dla nich dawkę produktu leczniczego i poddawać szczególnie uważnej kontroli. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności irynotekanu u dzieci. Brak dostępnych danych.

Nadwrażliwość na chlorowodorek irynotekanu lub inne składniki preparatu. Przewlekłe choroby zapalne jelit i/lub niedrożność jelita grubego. Ciąża i okres karmienia piersią. Hiperbilirubinemia (3-krotne przekroczenie górnej granicy normy bilirubiny we krwi). Ciężkie zaburzenie czynności szpiku. Ciężki stan ogólny pacjenta (>2 wg klasyfikacji WHO). Jednoczesne stosowanie preparatów dziurawca.

W czasie terapii należy wykonywać co tydzień kontrolne badania morfologiczne krwi z rozmazem, a u chorych, u których wystąpiły ciężkie działania niepożądane ze strony układu krwiotwórczego należy zmniejszyć dawki leku w kolejnym kursie chemioterapii. Chorych, u których wystąpiła neutropenia i gorączka należy hospitalizować i rozpocząć antybiotykoterapię dożylną antybiotykami o szerokim spektrum działania. Przed rozpoczęciem terapii i przed każdym kursem chemioterapii należy wykonywać badania parametrów czynności wątroby, a w grupie chorych, u których stężenie bilirubiny jest w zakresie od 1,5 do 3 razy większym niż górna granica normy, zaleca się kontrolę parametrów krwi obwodowej co tydzień ze względu na zwiększone ryzyko uszkodzenia układu krwiotwórczego. Przed każdym podaniem leku należy stosować profilaktycznie leki przeciwwymiotne. W przypadku wystąpienia ostrego zespołu cholinergicznego należy, o ile nie ma ku temu przeciwwskazań, podać podskórnie siarczan atropiny w dawce 0,25 mg, a u chorych, u których występował wcześniej ostry i ciężki zespół cholinergiczny zalecane jest profilaktyczne podawanie siarczanu atropiny podczas kolejnych podań leku. Należy zachować ostrożność podczas podawania siarczanu atropiny pacjentom chorym na astmę. U pacjentów z dużym ryzykiem toksyczności, zwłaszcza znajdujących się w stanie ogólnym 2 (wg WHO) oraz w nielicznych przypadkach, w których niemożliwe jest dostosowanie się chorych do zaleceń obejmujących obserwację i leczenie działań niepożądanych terapii, preparat, ze względu na rodzaj i częstość powodowanych działań niepożądanych, należy podawać tylko jeśli spodziewana korzyść z jego zastosowania przewyższa możliwe ryzyko. Pacjenci powinni być poinformowani o możliwości wystąpienia biegunki, która może pojawić się po upływie ponad 24 h od podania leku lub w dowolnym momencie przed rozpoczęciem kolejnego kursu terapii. Natychmiast po wystąpieniu biegunki chorzy powinni rozpocząć picie dużych ilości napojów zawierających sole mineralne i zastosować terapię przeciwbiegunkową (stosowanie dużych dawek loperamidu: pierwsza dawka 4 mg, a następnie dawka 2 mg podawana co 2 h), która powinna być kontynuowana przez 12 h od wystąpienia ostatniego płynnego stolca. Terapia przeciwbiegunkowa nie powinna być w żadnym przypadku stosowana dłużej niż przez 48 h ze względu na niebezpieczeństwo wystąpienia niedrożności porażennej jelit, jak i przez okres krótszy niż 12 h. Nie należy podawać loperamidu profilaktycznie, nawet u tych pacjentów, u których opóźnione biegunki występowały w czasie poprzednich kursów leczenia irynotekanem. Oprócz leczenia przeciwbiegunkowego zaleca się stosowanie profilaktycznie antybiotyków o szerokim spektrum działania. Pacjent powinien być poddany leczeniu szpitalnemu w przypadkach: wystąpienia biegunki z towarzyszącą gorączką, ciężkiej biegunki, biegunki nie ustępującej w ciągu 48 h od rozpoczęcia terapii loperamidem w dużych dawkach. U pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka zaleca się zmniejszenie dawki irynotekanu w kolejnych kursach leczenia. Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (brak badań klinicznych w tej grupie pacjentów). Ostrożnie stosować u osób w podeszłym wieku. Ze względu na zawartość sorbitolu, preparatu nie należy stosować w przypadku wrodzonej nietolerancji fruktozy. Należy unikać jednoczesnego stosowania irynotekanu z lekami będącymi silnymi inhibitorami cytochromu CYP3A4 (np. ketokonazol) lub z lekami indukującymi cytochrom CYP3A4 (np. ryfampicyna, karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, ziele dziurawca). Lek może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych (zawroty głowy i zaburzenia widzenia, które mogą pojawić się w ciągu 24 h od podania leku).

Nie można wykluczyć możliwości występowania interakcji irynotekanu z lekami blokującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Irynotekan wykazuje aktywność antycholinoesterazy, a leki hamujące aktywność antycholinoesterazy mogą wydłużać czas trwania blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej przez suksametonium i usuwać blokadę mięśniowo-nerwową po niedepolaryzujących lekach zwiotczających mięśnie. Jednoczesne stosowanie leków przeciwdrgawkowych indukujących cytochrom CYP3A (np. karbamazepina, fenobarbital lub fenytoina) prowadzi do osłabienia działania irynotekanu, metabolitu irynotekanu SN-38 i glukuronidu SN-38 oraz osłabienia działania farmakodynamicznego. Należy zachować ostrożność u pacjentów stosujących jednocześnie leki należące do inhibitorów cytochromu CYP3A4 (np. ketokonazol) lub indukujące cytochrom CYP3A4 (np. ryfampicyna, karbamazepina lub fenytoina). Należy unikać jednoczesnego stosowania irynotekanu z lekami hamującymi lub indukującymi szlak metaboliczny, ponieważ może to zmieniać metabolizm irynotekanu. Dziurawiec powoduje zmniejszenie stężenia SN-38 we krwi - nie należy stosować jednocześnie irynotekanu z preparatami dziurawca. Jednoczesne podawanie 5-fluorouracylu i kwasu folinowego w schemacie chemioterapii skojarzonej, nie wpływa na parametry farmakokinetyczne irynotekanu.

Brak danych o stosowaniu preparatu u kobiet ciężarnych. Preparatu nie należy stosować w ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym otrzymujące irynotekan powinny stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie i co najmniej przez 3 m-ce po zakończeniu terapii. Kobiety leczone irynotekanem nie powinny karmić piersią.

Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego: opóźniona biegunka występująca po 24 h od podania leku lub w dowolnym momencie przed podaniem kolejnej chemioterapii - szczególnie podatni są chorzy po radioterapii okolic brzucha/miednicy, z wysoką leukocytozą oraz w ciężkim stanie ogólnym >2 wg klasyfikacji WHO i kobiety (wystąpienie pierwszego płynnego stolca wymaga natychmiastowego, intensywnego leczenia przeciwbiegunkowego obejmującego uzupełnianie płynów, podawanie loperamidu, antybiotyków); nudności i wymioty; opisywano pojedyncze przypadki odwodnienia; ponadto zaparcia; rzadko niedrożność jelit, krwawienia z przewodu pokarmowego, zapalenie okrężnicy; sporadycznie perforacja jelita; niedokrwienne i wrzodziejące zapalenie okrężnicy, rzekomobłoniaste zapalenie jelit (rzadko); objawy o łagodnym przebiegu to brak łaknienia, bóle brzucha i zapalenie błony śluzowej. Zaburzenia hematologiczne: przemijająca neutropenia, gorączka z ciężką neutropenią, zakażenia związane z ciężką neutropenią, niedokrwistość, małopłytkowość. Obserwowano rzadkie przypadki niewydolności nerek, niedociśnienia lub niewydolności sercowo-krążeniowej u pacjentów z posocznicą. Ostry zespół cholinergiczny: (wczesna biegunka oraz bóle brzucha, zapalenie spojówek, nieżyt nosa, niedociśnienie, rozszerzenie naczyń, wzmożone pocenie, dreszcze, zaburzenia widzenia, uczucie rozbicia, zwężenie źrenic, łzawienie i zwiększone wydzielanie śliny, występujące w czasie lub w ciągu pierwszych 24 h po podaniu wlewu dożylnego) - wymienione objawy ustępują po podaniu atropiny. Astenia. Gorączka bez zakażenia oraz bez towarzyszącej neutropenii. Rzadko odczyny miejscowe po podaniu preparatu. Obserwowano rzadkie przypadki nadciśnienia podczas lub po podaniu dożylnym preparatu. Rzadko obserwowano śródmiąższowe zapalenie płuc oraz zapalenia płuc z towarzyszącymi naciekami. Wśród objawów wczesnych obserwowano także uczucie duszności. Wyłysienie występowało bardzo często i było przemijające. Rzadko opisywano łagodne reakcje alergiczne oraz reakcje anafilaktyczne. Nieprawidłowości w wynikach badań laboratoryjnych: zwiększenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej, zwiększenie stężenia bilirubiny i kreatyniny we krwi; bardzo rzadko zwiększenie stężenia amylazy i/lub lipazy we krwi; pojedyncze przypadki hipokaliemii, przemijające zaburzenia mowy, wczesne objawy takie jak: skurcze mięśniowe oraz parestezje.

Irynotekan jest półsyntetyczną pochodną kamptotecyny. Jest środkiem przeciwnowotworowym, działającym jako specyficzny inhibitor topoizomerazy I DNA. Metabolizowany jest w większości tkanek do SN-38, związku o większej aktywności niż irynotekan w stosunku do oczyszczonej topoizomerazy I i wykazującego silniejsze działanie cytotoksyczne wobec licznych linii komórkowych nowotworów mysich i ludzkich. Hamowanie topoizomerazy I przez irynotekan lub SN-38 powoduje powstawanie jednoniciowych odcinków DNA, blokujących replikację DNA i stanowi o właściwym efekcie cytotoksycznym leku. Działanie cytotoksyczne irynotekanu i SN-38 jest zależne od czasu i specyficzne dla fazy S. Poza działaniem przeciwnowotworowym lek wykazuje działanie hamujące acetylocholinoesterazę. Parametry farmakokinetyczne irynotekanu i SN-38 są niezależne od liczby uprzednio podanych kursów chemioterapii oraz od schematu dawkowania. Irynotekan i SN-38 wiążą się z białkami osocza odpowiednio w 65% i 95%. Średni T0,5 we krwi w I fazie modelu trójfazowego wynosi 12 min., w II fazie - 2,5 h, a w fazie opóźnionej - 14,2 h. Ponad 50% dawki leku jest wydalane w postaci nie zmienionej, 33% z kałem poprzez żółć, 22% jest wydalane z moczem. Scharakteryzowano dwa szlaki metaboliczne, z których każdy dotyczy co najmniej 12% podanej dawki leku: hydroliza przy udziale karboksyloesterazy do aktywnego metabolitu SN-38; oksydacyjne przemiany końcowego pierścienia piperydyny z udziałem enzymów cytochromu P-450 3A.

1 ml gotowego roztworu zawiera 20 mg chlorowodorku irynotekanu

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną bardzo silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Lek u palaczy (także biernych) może wchodzić w interakcje z nikotyną.