Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Idefirix

Imlifidase

inf. [prosz. do przyg. konc. roztw.]
11 mg
2 fiol.
Iniekcje
Rx-z
CHB
1466866,80
B (1)
bezpł.
Idefirix
inf. [prosz. do przyg. konc. roztw.]
11 mg
1 fiol.
Iniekcje
Rx-z
CHB
734513,40
B (1)
bezpł.

Idefirix - imlifidaza w leczeniu desensytyzacyjnym przed przeszczepieniem nerki

Wskazania do stosowania

Idefirix (imlifidaza) jest wskazany do stosowania w leczeniu desensytyzacyjnym (odczulaniu) u wysoko immunizowanych dorosłych biorców przeszczepu nerki z dodatnią próbą krzyżową z dostępnym zmarłym dawcą. Stosowanie tego produktu leczniczego powinno być ograniczone do pacjentów, u których jest niskie prawdopodobieństwo przeszczepienia w ramach obowiązującego systemu doboru biorców nerki - z uwzględnieniem programów ustalania priorytetów dla pacjentów wysoko immunizowanych.

Imlifidaza umożliwia przeszczepienie nerki u pacjentów, u których standardowe metody desensytyzacji są nieskuteczne ze względu na wysoki poziom przeciwciał przeciwko antygenom dawcy (DSA).

Mechanizm działania

Imlifidaza jest proteazą cysteinową pochodzącą od Streptococcus pyogenes, która swoiście tnie łańcuchy ciężkie wszystkich podklas ludzkiej immunoglobuliny G (IgG). Prowadzi to do eliminacji funkcji efektorowych zależnych od fragmentu Fc przeciwciał, w tym cytotoksyczności zależnej od dopełniacza (CDC) i cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (ADCC). Dzięki rozkładowi wszystkich IgG, imlifidaza zmniejsza stężenie DSA i umożliwia przeszczepienie narządu u pacjentów wysoko immunizowanych.

Dawkowanie i sposób podawania

Leczenie imlifidazą powinno być zalecane i nadzorowane przez lekarzy specjalistów z doświadczeniem w prowadzeniu leczenia immunosupresyjnego i opiece nad immunizowanymi biorcami przeszczepu nerki. Preparat jest przeznaczony wyłącznie do stosowania w warunkach szpitalnych.

Zalecana dawka imlifidazy wynosi 0,25 mg/kg masy ciała, podawana w pojedynczej dawce dożylnej, najlepiej w ciągu 24 godzin przed przeszczepieniem. U większości pacjentów do konwersji wyniku próby krzyżowej wystarcza pojedyncza dawka, ale w razie konieczności drugą dawkę można podać w ciągu 24 godzin od podania pierwszej.

Masa ciała pacjenta Dawka imlifidazy
40 kg 10 mg
60 kg 15 mg
80 kg 20 mg
100 kg 25 mg

Tabela 1. Przykładowe dawkowanie imlifidazy w zależności od masy ciała pacjenta

Całą, w pełni rozcieńczoną infuzję należy podać w ciągu 15 minut za pomocą zestawu infuzyjnego z jałowym, niepirogennym filtrem infuzyjnym wiążącym białko o niskiej masie cząsteczkowej (wielkość porów 0,2 µm). Po zakończeniu infuzji zaleca się przepłukanie linii dożylnej płynem infuzyjnym, aby zapewnić podanie pełnej dawki leku.

Przed podaniem imlifidazy należy zastosować premedykację kortykosteroidami i lekami przeciwhistaminowymi w celu zmniejszenia ryzyka reakcji związanych z infuzją, zgodnie z rutynowymi procedurami obowiązującymi w ośrodku przeszczepów.

Po zakończeniu leczenia imlifidazą, ale przed przeszczepieniem, należy potwierdzić konwersję wyniku próby krzyżowej z dodatniego na ujemny.

Leczenie towarzyszące i monitorowanie

Pacjenci leczeni imlifidazą powinni otrzymywać standardowe leczenie immunosupresyjne, w tym środki indukujące deplecję limfocytów T, ewentualnie w połączeniu ze środkami powodującymi deplecję limfocytów B. Zastosowanie imlifidazy nie eliminuje potrzeby stosowania standardowego leczenia immunosupresyjnego.

Ze względu na przejściowe obniżenie poziomu IgG po podaniu imlifidazy, wszyscy pacjenci powinni otrzymywać profilaktyczną antybiotykoterapię przez 4 tygodnie, ukierunkowaną na patogeny dróg oddechowych. Jest to uzupełnienie standardowej profilaktyki stosowanej przy przeszczepianiu nerki (przeciwko Pneumocystis carinii, cytomegalowirusowi i drożdżakom zasiedlającym jamę ustną).

Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjentów po przeszczepieniu, ze szczególnym uwzględnieniem:

  • Stężenia przeciwciał przeciwko HLA
  • Poziomu kreatyniny w surowicy lub osoczu
  • Gotowości do wykonania biopsji w przypadku podejrzenia ostrego odrzucania zależnego od przeciwciał (AMR)

U około 30% pacjentów leczonych imlifidazą może wystąpić AMR, zwykle między 7. a 21. dniem po leczeniu, w związku z ponownym pojawieniem się DSA. Wszyscy pacjenci z AMR w badaniach klinicznych pomyślnie zareagowali na standardowe leczenie.

Warto zapamiętać
  • Imlifidaza jest skuteczna w desensytyzacji wysoko immunizowanych biorców nerki, umożliwiając przeszczepienie u pacjentów z dodatnią próbą krzyżową.
  • Po leczeniu imlifidazą konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjenta pod kątem wystąpienia ostrego odrzucania zależnego od przeciwciał (AMR).

Przeciwwskazania

Stosowanie imlifidazy jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Trwające poważne zakażenie
  • Zakrzepowa plamica małopłytkowa (TTP) - ze względu na ryzyko rozwoju choroby posurowiczej

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania imlifidazy należy zwrócić szczególną uwagę na następujące kwestie:

  • Ryzyko reakcji związanych z infuzją - w razie wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej należy natychmiast przerwać podawanie leku
  • Zwiększone ryzyko zakażeń - szczególnie dróg oddechowych, w związku z przejściowym obniżeniem poziomu IgG
  • Ryzyko reaktywacji żywych szczepionek atenuowanych lub latentnego zakażenia gruźlicą
  • Możliwość wystąpienia ostrego odrzucania zależnego od przeciwciał (AMR)
  • Ograniczone doświadczenie u pacjentów z dodatnim wynikiem próby krzyżowej CDC limfocytów T przed leczeniem

Imlifidaza może inaktywować produkty lecznicze na bazie przeciwciał IgG, jeśli są podawane jednocześnie. Należy zachować odpowiednie odstępy czasowe między podaniem imlifidazy a innych leków biologicznych.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Imlifidaza może wchodzić w interakcje z następującymi grupami leków:

  • Produkty lecznicze na bazie ludzkiej lub króliczej IgG (np. bazyliksymab, rytuksymab, alemtuzumab, adalimumab, denosumab, belatacept, etanercept, królicza globulina antytymocytarna)
  • Dożylne preparaty immunoglobulin (IVIg)

Konieczne jest zachowanie odpowiednich odstępów czasowych między podaniem imlifidazy a tych leków, aby uniknąć ich inaktywacji. Szczegółowe zalecenia dotyczące odstępów czasowych znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem imlifidazy to:

  • Zakażenia (16,7%) - w tym zapalenie płuc, zakażenie układu moczowego i posocznica
  • Ból w miejscu podania infuzji (3,7%)
  • Reakcje związane z infuzją (3,7%)
  • Podwyższone stężenie enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT) (3,7%)
  • Mialgia (3,7%)
  • Ból głowy (3,7%)
  • Rumień (3,7%)

W badaniach klinicznych u 5,6% pacjentów wystąpiły reakcje związane z infuzją, obejmujące duszności i zaczerwienienie skóry. Większość reakcji pojawiała się w dniu podania imlifidazy i ustępowała w ciągu 90 minut.

Wnioski

Imlifidaza stanowi innowacyjną opcję terapeutyczną dla wysoko immunizowanych pacjentów oczekujących na przeszczepienie nerki. Umożliwia desensytyzację i przeprowadzenie przeszczepu u chorych, którzy w innym przypadku mieliby bardzo małe szanse na znalezienie odpowiedniego narządu. Kluczowe jest ścisłe monitorowanie pacjentów po zastosowaniu imlifidazy, ze szczególnym uwzględnieniem ryzyka wystąpienia AMR i zakażeń. Właściwe stosowanie leku, w połączeniu ze standardową immunosupresją, może znacząco zwiększyć dostępność przeszczepów dla trudnych do przeszczepienia pacjentów.


1) Program lekowy: odczulanie wysoko immunizowanych dorosłych potencjalnych biorców przeszczepu nerki


Wskazania

Preparat jest wskazany do stosowania w leczeniu desensytyzacyjnym (odczulaniu) u wysoko immunizowanych dorosłych biorców przeszczepu nerki z dodatnią próbą krzyżową z dostępnym zmarłym dawcą. Stosowanie produktu leczniczego powinno być ograniczone do pacjentów, u których jest niskie prawdopodobieństwo przeszczepienia w ramach obowiązującego systemu doboru biorców nerki - z uwzględnieniem programów ustalania priorytetów dla pacjentów wysoko immunizowanych.

Leczenie powinni zalecić i nadzorować lekarze specjaliści z doświadczeniem w prowadzeniu leczenia immunosupresyjnego i w opiece nad immunizowanymi biorcami przeszczepu nerki. Imlifidaza jest przeznaczona wyłącznie do stosowania w warunkach szpitalnych. Dawka zależy od masy ciała pacjenta (w kg). Zalecana dawka wynosi 0,25 mg/kg mc. w pojedynczej dawce podanej najlepiej w ciągu 24 h przed przeszczepieniem. U większości pacjentów do konwersji wyniku próby krzyżowej wystarcza pojedyncza dawka, ale w razie konieczności drugą dawkę można podać w ciągu 24 h od podania pierwszej. Po zakończeniu leczenia imlifidazą, ale przed przeszczepieniem należy potwierdzić konwersję wyniku próby krzyżowej z dodatniego na ujemny. Zgodnie z rutynowymi procedurami obowiązującymi w ośrodku przeszczepów należy stosować premedykację kortykosteroidami i lekami przeciwhistaminowymi w celu zmniejszenia ryzyka reakcji związanych z infuzją. Ponieważ najczęstszymi zakażeniami u pacjentów z hipogammaglobulinemią są zakażenia dróg oddechowych, do standardu postępowania należy włączyć na 4 tyg. profilaktykę doust. antybiotykami oddziałującymi na patogeny atakujące drogi oddechowe. Pacjenci leczeni imlifidazą powinni dodatkowo otrzymywać zgodne ze standardem postępowania środki indukujące deplecję limfocytów T, ewentualnie ze środkami powodującymi deplecję limfocytów B, tj. podawanie imlifidazy nie eliminuje potrzeby stosowania leczenia immunosupresyjnego zgodnie ze standardem postępowania. Osoby w podeszłym wieku. Dane dotyczące stosowania produktu leczniczego u pacjentów powyżej 65 lat są ograniczone, ale nie ma przesłanek świadczących o konieczności skorygowania dawki w tej grupie. Zaburzenia czynności wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności imlifidazy u pacjentów z umiarkowanymi albo ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Dane nie są dostępne. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności imlifidazy u dzieci i młodzieży w wieku 0-18 lat. Dane nie są dostępne.

Produkt leczniczy przeznaczony jest wyłącznie do podawania dożylnego po rekonstytucji i rozcieńczeniu. Całą, w pełni rozcieńczoną inf. należy podać w ciągu 15 minut za pomocą zestawu infuzyjnego z jałowym, niepirogennym filtrem infuzyjnym wiążącym białko o niskiej masie cząsteczkowej (wielkość porów 0,2 µm). Zaleca się przepłukanie linii dożylnej płynem inf. po podaniu produktu leczniczego, aby zapewnić, że podana została pełna dawka. Nie przechowywać niezużytego roztworu do inf. do jego późniejszego wykorzystania. Instrukcja dotycząca rekonstytucji i rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Trwające poważne zakażenie. Zakrzepowa plamica małopłytkowa (TTP). U pacjentów z tą chorobą występuje ryzyko rozwoju choroby posurowiczej.

W badaniach klinicznych zgłaszano występowanie reakcji związanych z inf. imlifidazy. W razie wystąpienia poważnej reakcji alergicznej lub anafilaktycznej należy natychmiast przerwać podawanie imlifidazy i zastosować odpowiednie leczenie. W przypadku pojawienia się łagodnych albo umiarkowanych reakcji związanych z inf. w trakcie leczenia imlifidazą można tymczasowo zatrzymać inf. lub podać produkty lecznicze, takie jak leki przeciwhistaminowe, leki przeciwgorączkowe i kortykosteroidy. Inf. można wznowić po ustąpieniu objawów. W przypadku przeszczepu nerki trwające poważne zakażenia o dowolnej etiologii (bakteryjne, wirusowe lub grzybicze) uznawane są za przeciwwskazanie, a zakażenia przewlekłe - takie jak HBV czy HIV - muszą być dobrze kontrolowane. Należy mieć też na względzie czasowe zmniejszanie stężenia IgG przez imlifidazę. U pacjentów z hipogammaglobulinemią najczęstszymi zakażeniami są zakażenia dróg oddechowych. Dlatego, oprócz ogólnie stosowanej przy przeszczepianiu nerki profilaktyki zakażeń (przeciwko Pneumocystis carinii, cytomegalowirusowi i drożdżakom zasiedlającym jamę ustną), zgodnej ze standardem postępowania, wszyscy pacjenci powinni także w ramach profilaktyki przyjmować przez 4 tyg. doustne antybiotyki przeciwko patogenom atakującym drogi oddechowe. Jeżeli z jakiejkolwiek przyczyny po leczeniu imlifidazą u pacjenta nie zostanie wykonany przeszczep, to mimo wszystko należy przeprowadzić przez 4 tyg. profilaktyczną antybiotykoterapię przeciwko patogenom atakującym drogi oddechowe. Stosowanie imlifidazy oraz leczenia indukującego deplecję limfocytów T, ewentualnie wraz z lekami powodującymi deplecję limfocytów B pamięci, może zwiększać ryzyko reaktywacji żywych szczepionek atenuowanych lub latentnego zakażenia gruźlicą. Ze względu na spadek stężenia IgG po leczeniu imlifidazą występuje ryzyko tymczasowego osłabienia działania ochronnego szczepionek, utrzymującego się do 4 tyg. po leczeniu imlifidazą. AMR może wystąpić w wyniku aktywności przeciwciał przeciwko antygenom dawcy (ang. DSA) z odbicia. U pacjentów z bardzo wysokim stężeniem DSA przed przeszczepieniem prawdopodobieństwo wystąpienia wczesnego AMR wymagającego interwencji jest większe. U większości pacjentów w badaniach klinicznych występowała aktywność DSA z odbicia, która osiągała swoje maks. między 7. a 21. dniem po leczeniu imlifidazą, a AMR wystąpiło u ok. 30% pacjentów. Wszyscy pacjenci z AMR w badaniach klinicznych pomyślnie zareagowali na leczenie należące do standardu postępowania. Ponowne pojawienie się DSA i zwiększone ryzyko wystąpienia AMR u pacjentów wysoko immunizowanych wymaga opieki lekarza z doświadczeniem w leczeniu pacjentów immunizowanych, dostępności zasobów oraz gotowości do rozpoznawania i leczenia ostrego AMR zgodnie ze standardową praktyką kliniczną. Prowadzenie pacjentów powinno obejmować dokładne monitorowanie stężeń przeciwciał przeciwko HLA i kreatyniny w surowicy lub osoczu, a także gotowość do wykonania biopsji w przypadku podejrzenia AMR. Doświadczenie w zakresie pacjentów z potwierdzonym dodatnim wynikiem próby krzyżowej CDC limfocytów T przed leczeniem imlifidazą jest bardzo ograniczone. Oczekuje się, że potencjalny wpływ przeciwciał przeciwko imlifidazie (ang. ADA) na skuteczność i bezpieczeństwo zastosowania drugiej dawki imlifidazy, podawanej w ciągu 24 h po pierwszej dawce, będzie marginalny, ponieważ nie zaczęły jeszcze powstawać ADA w odpowiedzi na pierwszą dawkę. Każdy ośrodek kliniczny powinien korzystać ze swoich standardowych protokołów potwierdzania konwersji wyniku próby krzyżowej z dodatniego na ujemny. W przypadku stosowania testu mikrocytotoksycznego (ang. CDCXM) należy uwzględnić następujące czynniki pozwalające uniknąć wystąpienia fałszywie dodatnich wyników: IgM musi być inaktywowana, aby móc swoiście oznaczyć zdolność cytotoksyczną IgG. Należy unikać stosowania antyludzkiej globuliny (ang. AHG). W razie jej zastosowania należy potwierdzić, że oddziałuje ona na fragment Fc, a nie na Fab IgG. Stosowanie AHG przeciwko fragmentowi Fab nie pozwoli na poprawny odczyt wyniku CDCXM u pacjenta leczonego imlifidazą. Imlifidaza to proteaza cysteinowa, która swoiście tnie IgG. W wyniku tego produkty lecznicze wywodzące się z IgG mogą ulegać inaktywacji, jeśli są podawane w skojarzeniu z imlifidazą. Produkty lecznicze na bazie przeciwciał, które są cięte przez imlifidazę, obejmują między innymi: bazyliksymab, rytuksymab, alemtuzumab, adalimumab, denosumab, belatacept, etanercept, króliczą globulinę antytymocytarną (rATG) oraz dożylne preparaty immunoglobulin (IVIg) (patrz ChPL, zalecenia dotyczące odstępów czasowych między podaniem imlifidazy a podaniem produktów leczniczych na bazie przeciwciał). IVIg mogą zawierać przeciwciała neutralizujące przeciwko imlifidazie, które mogą ją inaktywować w przypadku podania IVIg przed imlifidazą. Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn - nie dotyczy.

Imlifidaza swoiście tnie IgG, a swoistość gatunkowa prowadzi do degradacji wszystkich podklas ludzkiej i króliczej IgG. W wyniku tego produkty lecznicze wywodzące się z ludzkiej albo króliczej IgG mogą ulegać inaktywacji, jeśli są podawane w skojarzeniu z imlifidazą. Do produktów leczniczych na bazie przeciwciał, które są cięte przez imlifidazę, należą między innymi: bazyliksymab, rytuksymab, alemtuzumab, adalimumab, denosumab, belatacept, etanercept, rATG oraz IVIg. Imlifidaza nie powoduje degradacji końskiej globuliny antytymocytarnej, więc zachowanie odstępu czasu między podaniem tych leków nie jest konieczne. Imlifidaza nie tnie ekulizumabu stosowanego w zalecanej dawce. Zalecany odstęp czasu między podaniem produktów leczniczych na bazie przeciwciał a podaniem imlifidazy: końska globulina antytymocytarna, ekulizumab: zalecany odstęp po podaniu 0,25 mg/kg mc. imlifidazy - zachowanie odstępu niekonieczne (można podawać jednocześnie z imlifidazą); dożylne preparaty immunoglobulin (IVIg): zalecany odstęp po podaniu 0,25 mg/kg mc. imlifidazy - 12 h; alemtuzumab, adalimumab, bazyliksymab, denosumab, etanercept, rytuksymab: zalecany odstęp po podaniu 0,25 mg/kg mc. imlifidazy - 4 dni; królicza globulina przeciwko ludzkim tymocytom (rATG), belatacept: zalecany odstęp po podaniu 0,25 mg/kg mc. imlifidazy - 1 tydz. IVIg mogą ponadto zawierać przeciwciała neutralizujące przeciwko imlifidazie, które mogą ją inaktywować, jeśli IVIg podano przed imlifidazą. Przed podaniem imlifidazy pacjentom leczonym IVIg należy uwzględnić T0,5 IVIg, wynoszący 3-4 tyg. W badaniach klinicznych nie podawano IVIg w okresie 4 tyg. przed infuzją imlifidazy.

Dane na temat stosowania imlifidazy u ciężarnych kobiet są niedostępne, ponieważ ciąża stanowi przeciwwskazanie do przeszczepienia nerki. Badania na królikach nie ujawniają jednak bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu imlifidazy na rozwój zarodka lub płodu. Jako środek ostrożności zaleca się unikanie stosowania produktu leczniczego w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy imlifidaza przenika do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć ryzyka dla dzieci karmionych piersią. Przed ekspozycją na produkt leczniczy należy przerwać karmienie piersią. Nie prowadzono odrębnych badań dotyczących płodności i rozwoju pourodzeniowego.

Najczęstszymi ciężkimi działaniami niepożądanymi występującymi w badaniach klinicznych były zapalenie płuc (5,6%) oraz posocznica (3,7%). Najczęstszymi działaniami niepożądanymi były: zakażenia (16,7%) - w tym zapalenie płuc (5,6%), zakażenie układu moczowego (5,6%) i posocznica (3,7%) - ból w miejscu podania infuzji (3,7%), reakcje związane z inf. (3,7%), podwyższone stężenie AlAT (3,7%), podwyższone stężenie AspAT (3,7%), mialgia (3,7%), ból głowy (3,7%) oraz rumień (3,7%). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie bakteryjne i wirusowe; (często) zakażenie jamy brzusznej, zakażenie adenowirusem, zakażenie w miejscu wprowadzenia cewnika, zakażenie, grypa, zakażenie parwowirusem, zapalenie płuc, zakażenie rany pozabiegowej, posocznica, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie układu moczowego, zakażenie rany. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) odrzucenie przeszczepu. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy zależne od pozycji, ból głowy. Zaburzenia oka: (często) krwotok twardówkowy, zaburzenia wzroku. Zaburzenia serca: (często) tachykardia zatokowa. Zaburzenia naczyniowe: (często) rumień, nadciśnienie, niedociśnienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) mialgia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) uczucie gorąca; ból w miejscu podania inf. Badania diagnostyczne: (często) podwyższone stężenie AlAT i AspAT. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) reakcje związane z inf. Zakażenia: w badaniach klinicznych u 16,7% pacjentów wystąpiło zakażenie. 9 przypadków zakażeń w badaniach klinicznych miało charakter poważny i zostało ocenione jako powiązane z imlifidazą, z czego 5 wystąpiło w ciągu 30 dni po leczeniu imlifidazą. 8 z 9 powiązanych przypadków poważnych zakażeń trwało krócej niż 30 dni. Częstość występowania poważnych lub ciężkich zakażeń i ich charakter (w tym wywołujące je czynniki zakaźne) nie różniły się od tych ogólnie obserwowanych u pacjentów po przeszczepieniu nerki. Reakcje związane z inf.: u 5,6% pacjentów zgłoszono wystąpienie reakcji związanych z inf., w tym duszności i zaczerwienienia, na skutek czego w jednym przypadku wstrzymano inf. imlifidazy i nie wykonano przeszczepienia. Z wyjątkiem 1 przypadku łagodnej wysypki wszystkie reakcje związane z inf. pojawiały się w dniu podania imlifidazy w inf. i ustępowały w ciągu 90 minut. Mialgia: w badaniach klinicznych zgłoszono mialgię u 2 pacjentów (3,7%). U 1 pacjenta wystąpiła ciężka postać mialgii, ale bez uszkodzenia mięśni.

Nie ma doświadczenia ze stosowaniem większych dawek niż zalecane. W przypadku przedawkowania należy uważnie monitorować pacjenta i zastosować leczenie objawowe. Nie istnieje swoista odtrutka, ale podanie IVIg może odwrócić zmniejszanie stężenia IgG.

Imlifidaza to proteaza cysteinowa będąca pochodną enzymu rozkładającego immunoglobulinę G (IgG) ze Streptococcus pyogenes. Enzym ten tnie łańcuchy ciężkie wszystkich podklas ludzkiej IgG, ale nie działa na inne immunoglobuliny. Cięcie IgG prowadzi do eliminacji funkcji efektorowych zależnych od fragmentu Fc, w tym CDC i cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (ang. ADCC). Dzięki cięciu wszystkich IgG imlifidaza zmniejsza stężenie DSA i umożliwia przeszczepienie narządu.

1 fiol. zawiera 11 mg imlifidazy wytwarzanej w komórkach Escherichia coli techniką rekombinacji DNA. Po rekonstytucji i rozcieńczeniu 1 ml konc. zawiera 10 mg imlifidazy.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Pacjentów i pracowników opieki zdrowotnej szczególnie zachęca się do zgłaszania wszelkich działań niepożądanych leków oznaczonych symbolem czarnego trójkąta tak, by możliwa była efektywna analiza wszystkich nowych informacji.