Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Hygroton® - (IR)

Chlortalidone

tabl.
50 mg
20 szt.
Doustnie
Rx
100%
14,28

Hygroton® (chlortalidon) - informacje dla lekarza

Wskazania do stosowania

Chlortalidon (Hygroton®) jest wskazany w następujących przypadkach:

  • Nadciśnienie tętnicze - w monoterapii lub w połączeniu z innymi lekami hipotensyjnymi
  • Łagodna do umiarkowanej, przewlekła, stabilna niewydolność serca (stopień II lub III wg NYHA)
  • Obrzęki o różnej etiologii:
    • W następstwie niewydolności krążenia
    • Wodobrzusze spowodowane marskością wątroby (u pacjentów stabilnych, pod ścisłą kontrolą)
    • Obrzęki w przebiegu zespołu nerczycowego
  • Nerkowa moczówka prosta

Chlortalidon wykazuje działanie moczopędne i hipotensyjne, co uzasadnia jego zastosowanie w powyższych wskazaniach. Lek działa głównie na dystalny kanalik nerkowy, hamując wchłanianie zwrotne sodu i chloru.

Dawkowanie i sposób podawania

Leczenie chlortalidonem należy rozpoczynać od najmniejszej możliwej dawki, którą następnie dostosowuje się indywidualnie w celu uzyskania optymalnego efektu terapeutycznego przy minimalizacji działań niepożądanych. Zalecana dawka pojedyncza powinna być przyjmowana rano, z posiłkiem, codziennie lub co drugi dzień.

Wskazanie Dawkowanie
Nadciśnienie tętnicze Dawka początkowa: 25 mg/dobę
Maksymalna dawka: 50 mg/dobę
Niewydolność serca (II lub III stopień) Dawka początkowa: 25-50 mg/dobę
W ciężkich przypadkach: do 100-200 mg/dobę
Dawka podtrzymująca: 25-50 mg codziennie lub co drugi dzień
Obrzęki Indywidualnie, nie przekraczać 50 mg/dobę
Nerkowa moczówka prosta Dorośli: początkowo 100 mg 2x/dobę
Dawka podtrzymująca: zazwyczaj 50 mg/dobę
Dzieci Dawka początkowa: 0,5-1 mg/kg mc./48 h
Dawka maksymalna: 1,7 mg/kg mc./48 h
Pacjenci w podeszłym wieku Standardowa, najmniejsza skuteczna dawka
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Najmniejsza skuteczna dawka
Lek traci właściwości moczopędne przy ClCr <30 ml/min

Pełne działanie terapeutyczne chlortalidonu obserwuje się po 3-4 tygodniach stosowania pojedynczej dawki dobowej. W przypadku niedostatecznego efektu hipotensyjnego przy dawkach 25-50 mg/dobę, zaleca się terapię skojarzoną z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.

Przeciwwskazania

Stosowanie chlortalidonu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Bezmocz
  • Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min)
  • Ciężka niewydolność wątroby
  • Nadwrażliwość na chlortalidon, inne pochodne sulfonamidowe lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Oporna na leczenie hipokaliemia lub stany prowadzące do nasilenia utraty potasu
  • Hiponatremia i hiperkalcemia
  • Objawowa hiperurykemia (skaza moczanowa lub obecność złogów kwasu moczowego w wywiadzie)
  • Nadciśnienie tętnicze u kobiet w ciąży
  • Jednoczesne stosowanie preparatów litu
  • Nieleczona choroba Addisona

Należy zwrócić szczególną uwagę na przeciwwskazania związane z zaburzeniami elektrolitowymi oraz funkcją nerek i wątroby, gdyż chlortalidon może nasilać te zaburzenia lub tracić skuteczność w przypadku znacznego upośledzenia funkcji tych narządów.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania chlortalidonu należy zachować szczególną ostrożność w następujących sytuacjach:

  • Zaburzona czynność wątroby lub postępujące choroby wątroby - ryzyko przyspieszenia wystąpienia śpiączki wątrobowej
  • Zaburzenia elektrolitowe - ryzyko hipokaliemii, hipomagnezemii, hiperkalcemii i hiponatremii
  • Pacjenci w podeszłym wieku - zwiększone ryzyko zaburzeń elektrolitowych
  • Pacjenci z wodobrzuszem związanym z marskością wątroby
  • Pacjenci z obrzękami w przebiegu zespołu nerczycowego
  • Cukrzyca - możliwe zmniejszenie tolerancji glukozy
  • Hipercholesterolemia - możliwe zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego, triglicerydów i LDL
  • Jednoczesne stosowanie z inhibitorami ACE lub antagonistami receptorów AT1 angiotensyny II - ryzyko nadmiernego spadku ciśnienia tętniczego

Konieczne jest regularne monitorowanie stężenia elektrolitów w surowicy, szczególnie potasu, oraz kontrola parametrów gospodarki lipidowej i węglowodanowej podczas długotrwałego leczenia chlortalidonem.

Warto zapamiętać
  • Chlortalidon może powodować zaburzenia elektrolitowe, szczególnie hipokaliemię, co wymaga regularnej kontroli stężenia potasu w surowicy.
  • Lek traci właściwości moczopędne przy klirensie kreatyniny poniżej 30 ml/min, co ogranicza jego zastosowanie u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Chlortalidon wchodzi w liczne interakcje z innymi lekami, które mogą wpływać na jego skuteczność lub bezpieczeństwo stosowania:

  • Niedepolaryzujące środki zwiotczające i związki kuraropodobne - nasilenie działania przez hipokaliemię
  • Leki przeciwnadciśnieniowe - nasilenie działania hipotensyjnego
  • Leki przeciwcukrzycowe - możliwe osłabienie działania hipoglikemizującego
  • Glikozydy nasercowe - zwiększone ryzyko arytmii w przypadku hipokaliemii lub hipomagnezemii
  • Allopurynol - zwiększone ryzyko reakcji nadwrażliwości
  • Amantadyna - zwiększone ryzyko działań niepożądanych
  • Diazoksyd - nasilenie działania hiperglikemizującego
  • Leki cytotoksyczne - zmniejszone wydalanie nerkowe i nasilenie działania mielosupresyjnego
  • Witamina D lub sole wapniowe - ryzyko hiperkalcemii
  • Glikokortykosteroidy, ACTH, agoniści receptora β2, amfoterycyna i karbenoksolon - nasilenie hipokaliemii
  • Niesteroidowe leki przeciwzapalne - osłabienie działania moczopędnego i hipotensyjnego
  • Leki cholinolityczne - zwiększenie biodostępności chlortalidonu
  • Żywice jonowymienne - zmniejszenie wchłaniania chlortalidonu
  • Cyklosporyna - zwiększone ryzyko hiperurykemii i powikłań dnopodobnych

Należy zachować szczególną ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu chlortalidonu z wymienionymi lekami, monitorując parametry kliniczne i biochemiczne pacjenta oraz dostosowując dawkowanie w razie potrzeby.

Wpływ na ciążę i laktację

Chlortalidon jest przeciwwskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego u kobiet w ciąży. Lek może zmniejszać przepływ krwi przez łożysko i powodować zaburzenia elektrolitowe u płodu. Obserwowano przypadki zahamowania czynności szpiku kostnego, żółtaczki i małopłytkowości u noworodków matek przyjmujących tiazydowe leki moczopędne.

Chlortalidon przenika do mleka kobiet karmiących piersią. Ze względów bezpieczeństwa należy unikać stosowania leku u kobiet karmiących.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem chlortalidonu obejmują:

  • Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: hipokaliemia, hiperurykemia, zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego, triglicerydów i LDL, hiponatremia, hipomagnezemia, hiperglikemia
  • Zaburzenia skóry: pokrzywka i inne postacie wysypki
  • Zaburzenia naczyniowe: niedociśnienie ortostatyczne
  • Zaburzenia układu nerwowego: zawroty głowy
  • Zaburzenia żołądka i jelit: łagodny dyskomfort w obrębie jamy brzusznej
  • Zaburzenia układu rozrodczego: zaburzenia wzwodu

Rzadziej występują: zaburzenia wątroby i dróg żółciowych, arytmie, parestezje, bóle głowy, nudności, wymioty, zaparcia, biegunka, zaburzenia krwi i układu chłonnego oraz zaburzenia widzenia.

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania chlortalidonu mogą wystąpić następujące objawy:

  • Zawroty głowy
  • Nudności
  • Senność
  • Zmniejszenie objętości krwi krążącej
  • Niedociśnienie
  • Zaburzenia elektrolitowe z towarzyszącą arytmią serca
  • Skurcze mięśni

Postępowanie w przypadku przedawkowania obejmuje: prowokowanie wymiotów lub płukanie żołądka (jeśli pacjent jest przytomny), podanie węgla aktywowanego oraz dożylne uzupełnienie płynów i elektrolitów. Konieczne jest monitorowanie stanu pacjenta i parametrów życiowych.

Właściwości farmakodynamiczne i farmakokinetyczne

Chlortalidon jest tiazydopodobnym lekiem moczopędnym, działającym głównie na dystalny kanalik nerkowy. Hamuje wchłanianie zwrotne NaCl przez blokowanie kotransportera jonów Na+ i Cl-, co prowadzi do zwiększonego wydalania sodu, chloru i wody. Lek sprzyja również wchłanianiu zwrotnemu Ca2+.

Działanie moczopędne pojawia się po 2-3 godzinach od podania, osiąga maksimum po 4-24 godzinach i może utrzymywać się przez 2-3 dni. Efekt hipotensyjny rozwija się w pełni po 3-4 tygodniach stosowania.

U pacjentów w podeszłym wieku wydalanie chlortalidonu przebiega wolniej niż u młodych osób, co może wymagać dostosowania dawkowania.

Skład

Jedna tabletka preparatu Hygroton® zawiera 50 mg chlortalidonu jako substancję czynną.

Chlortalidon jest skutecznym lekiem moczopędnym i hipotensyjnym, wymagającym jednak ścisłego monitorowania pacjenta ze względu na ryzyko zaburzeń elektrolitowych i metabolicznych. Właściwe dawkowanie i regularna kontrola parametrów biochemicznych pozwalają na bezpieczne i efektywne stosowanie leku w terapii nadciśnienia tętniczego, niewydolności serca i obrzęków.



Wskazania

Nadciśnienie tętnicze: monoterapia lub w połączeniu z innymi lekami hipotensyjnymi. Łagodna do umiarkowanej, przewlekła, stabilna niewydolność serca – stopień II lub III wg Nowojorskiego Towarzystwa Kardiologicznego - NYHA. Obrzęki swoistego pochodzenia - w następstwie niewydolności krążenia - wodobrzusze spowodowane marskością wątroby u pacjentów stabilnych pod ścisłą kontrolą - obrzęki w przebiegu zespołu nerczycowego. Nerkowa moczówka prosta.

Tak, jak w przypadku wszystkich leków moczopędnych, leczenie należy rozpoczynać od zastosowania możliwie najmniejszej dawki. Dawkę tę należy ustalić na podstawie indywidualnej reakcji pacjenta, tak by uzyskać maks. korzyści terapeutyczne podczas jednoczesnego ograniczania działań niepożądanych do minimum. Zalecana dawka pojedyncza, podawana codziennie lub też co drugi dzień, powinna być przyjmowana rano z posiłkiem. Nadciśnienie tętnicze. Zaleca się dawkę początkową 25 mg/dobę. Pełne działanie terapeutyczne podczas stosowania pojedynczej dawki występuje po 3-4 tyg. Jeśli obniżenie ciśnienia tętniczego krwi jest niedostateczne podczas stosowania dawek 25 mg lub 50 mg na dobę, zaleca się zastosowanie leczenia skojarzonego z innymi lekami hipotensyjnymi. Niewydolność serca (II lub III stopień niewydolności). Zalecana dawka początkowa wynosi 25-50 mg/dobę; w ciężkich przypadkach dawka ta może być zwiększona 100-200 mg/dobę. Przeciętna dawka podtrzymująca jest najniższą skuteczną dawką, np: dawka 25-50 mg podawana zarówno codziennie, jak i co drugi dzień. Jeśli reakcja pacjenta na leczenie jest niedostateczna, można zastosować dodatkowo glikozydy nasercowe lub inhibitory konwertazy angiotensyny (ang. ACE - angiotensin converting enzyme) lub obie te grupy leków. Obrzęki swoistego pochodzenia. Najmniejszą skuteczną dawkę należy ustalić na podstawie indywidualnej reakcji pacjenta na lek i stosować ją tylko przez ograniczony czas. Nie należy przekraczać dawki 50 mg/dobę. Nerkowa moczówka prosta. Dorośli: początkowo 100 mg 2x/dobę; dawka podtrzymująca - zazwyczaj 50 mg/dobę. Stosowanie u dzieci. Najmniejszą skuteczną dawkę należy zastosować również u dzieci. Przykładowo, jako dawkę początkową stosowano 0,5-1 mg/kg mc./48 h, a jako maks. dawkę 1,7 mg/kg mc./48 h. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku zalecana jest standardowa, najmniejsza skuteczna dawka produktu leczniczego. U pacjentów w podeszłym wieku wydalanie chlortalidonu przebiega wolniej niż u zdrowych młodych osób, chociaż wchłanianie ma taki sam przebieg. Dlatego należy uważnie obserwować pacjentów w podeszłym wieku, jeśli stosuje się u nich chlortalidon. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek zaleca się stosowanie najmniejszej skutecznej dawki produktu leczniczego. Produkt leczniczy i tiazydowe leki moczopędne tracą swoje właściwości moczopędne, gdy ClCr jest mniejszy niż 30 ml/min.

Bezmocz, ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min), ciężka niewydolność wątroby, nadwrażliwość na chlortalidon i inne pochodne sulfonamidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, oporna na leczenie hipokaliemia lub stany prowadzące do nasilenia utraty potasu, hiponatremia i hiperkalcemia, objawowa hiperurykemia (skaza moczanowa lub obecność złogów kwasu moczowego w wywiadzie), nadciśnienie tętnicze u kobiet w ciąży, jednoczesne stosowanie preparatów litu, nieleczona choroba Addisona.

Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby lub postępującymi chorobami wątroby. Nawet małe zmiany dotyczące parametrów równowagi wodno-elektrolitowej, spowodowane działaniem tiazydowych leków moczopędnych, mogą przyspieszyć wystąpienie śpiączki wątrobowej, zwłaszcza u pacjentów z marskością wątroby. Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi jest związane z zaburzeniami elektrolitowymi, takimi jak: hipokaliemia, hipomagnezemia, hiperkalcemia i hiponatremia. Następstwem hipokaliemii jest zwiększenie ryzyka wystąpienia zaburzeń rytmu serca oraz nadmierna reakcja ze strony serca na toksyczne działanie glikozydów nasercowych. Podobnie jak wszystkie diuretyki tiazydowe, zwiększone wydalanie potasu z moczem wywołane przez produkt leczniczy jest zależne od dawki i jest zróżnicowane osobniczo. Dla dawki od 25-50 mg/dobę zmniejszenie stężenia potasu w surowicy wynosi przeciętnie 0,5 mmol/l. Podczas długotrwałego leczenia stężenie potasu w surowicy należy oznaczyć na początku leczenia, a potem po 3-4 tyg. Następnie – jeżeli bilans gospodarki potasowej nie jest zaburzony przez dodatkowe czynniki (np: wymioty, biegunkę, zmianę czynności nerek, itp. ) – kontrolę należy przeprowadzać co 4-6 m-cy. Jeśli zaistnieje konieczność, lek można podawać jednocześnie z doustnymi preparatami uzupełniającymi stężenie potasu lub lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (np. tiamteren). W przypadku leczenia skojarzonego należy kontrolować stężenie potasu w surowicy. Jeżeli hipokaliemii towarzyszą objawy kliniczne (np. osłabienie siły mięśniowej, niedowład i zmiany w zapisie EKG), produkt należy odstawić. Należy unikać skojarzonego podawania produktu leczniczego i soli potasowej lub leków moczopędnych oszczędzających potas u pacjentów otrzymujących jednocześnie inhibitory konwertazy angiotensyny lub antagonistów receptora AT1 angiotensyny II. Kontrolowanie stężenia elektrolitów w surowicy jest szczególnie wskazane u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z wodobrzuszem związanym z marskością wątroby oraz u pacjentów z obrzękami w przebiegu zespołu nerczycowego. W ostatnim przypadku lek należy stosować tylko pod ścisłą kontrolą, u pacjentów z prawidłowym stężeniem potasu we krwi i bez objawów odwodnienia. W czasie leczenia chlortalidonem sporadycznie obserwowano występowanie hiponatremii z towarzyszącymi objawami neurologicznymi (nudności, osłabienie, postępująca dezorientacja, apatia). Produkt może być przyczyną zwiększenia stężenia kwasu moczowego w surowicy, jednakże w czasie długotrwałego leczenia rzadko obserwuje się napady dny moczanowej. Cukrzyca występuje bardzo rzadko w czasie leczenia, jednak tolerancja na glukozę może ulec zmniejszeniu. Może wystąpić glukozuria. Zgłaszano niewielkie i częściowo przemijające zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego, triglicerydów i lipoprotein o małej gęstości (LDL) w osoczu u pacjentów w czasie długotrwałego leczenia tiazydowymi i tiazydopodobnymi lekami moczopędnymi. Związek pomiędzy tymi wynikami a obrazem klinicznym jest obecnie przedmiotem dyskusji. Nie należy stosować produktu leczniczego jako leku pierwszego rzutu w długotrwałym leczeniu u pacjentów z cukrzycą lub u osób leczonych w związku z hipercholesterolemią (dieta lub leczenie skojarzone). Działanie obniżające ciśnienie tętnicze inhibitorów ACE lub antagonistów receptorów AT1 angiotensyny II potęgują czynniki zwiększające aktywność reninową osocza (leki moczopędne). Zaleca się zmniejszenie dawek leków moczopędnych lub ich odstawienie na 2-3 dni i/lub rozpoczynanie leczenia inhibitorami ACE lub antagonistami receptorów AT1 angiotensyny II od małych dawek początkowych.Produkt, szczególnie na początku leczenia, może wywierać wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, np. upośledzać reakcje.

Przyjmowanie chlortalidonu może wpływać na działanie następujących leków: niedepolaryzujące środki zwiotczające, związki kuraropodobne: hipokaliemia wywołana przez leki moczopędne nasila działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających, związków kuraropodobnych. Leki przeciwnadciśnieniowe: leki moczopędne nasilają działanie leków przeciwnadciśnieniowych (np: guanetydyny, metyldopy, β50-adrenolityków, leków rozszerzających naczynia, antagonistów wapnia, inhibitorów ACE). Leki przeciwcukrzycowe: z powodu ryzyka ograniczenia działania hipoglikemizującego, powodowanego przez możliwe ograniczenie wydzielania insuliny przez trzustkę, w związku z działaniem zmniejszającym stężenie potasu, może zaistnieć konieczność ponownego ustalania dawek insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych podczas leczenia produktem leczniczym. Glikozydy nasercowe: hipokaliemia lub hipomagnezemia spowodowana stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych może prowadzić do pojawienia się arytmii wywołanej glikozydami nasercowymi. Allopurynol: jednoczesne podawanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Amantadyna: jednoczesne podawanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych powodowanych przez amantadynę. Diazoksyd: jednoczesne podawanie tiazydowych leków moczopędnych może potęgować działanie hiperglikemizujące diazoksydu. Leki cytotoksyczne (np. cyklofosfamid, metotreksat): jednoczesne podawanie tiazydowych leków moczopędnych może zmniejszać nerkowe wydalanie preparatów cytotoksycznych i nasilać ich działanie hamujące na szpik. Witamina D lub sole wapniowe: podanie tiazydowych leków moczopędnych z witaminą D lub solami wapniowymi może nasilać zwiększenie stężenia wapnia w surowicy z powodu zahamowania wydalania z moczem. Powstała hiperkalcemia jest zazwyczaj przemijająca, ale u pacjentów z nadczynnością przytarczyc może być utrzymująca się i objawowa (osłabienie, zmęczenie, jadłowstręt). Na działanie chlortalidonu może wpływać podawanie następujących leków: glikokortykosteroidy, ACTH, agoniści receptora ß2, amfoterycyna i karbenoksolon: glikokortykosteroidy, hormon adrenokortykotropowy (ACTH), ß2-mimetyki, amfoterycyna i karbenoksolon mogą nasilać obniżenie stężenia potasu przez leki moczopędne z ryzykiem wystąpienia zaburzeń serca i/lub mięśni. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. indometacyna): jednoczesne stosowanie niektórych niesteroidowych leków przeciwzapalnych (np. indometacyny) może zmniejszać działanie moczopędne i hipotensyjne leków moczopędnych. Sporadyczne przypadki zaburzeń czynności nerek obserwowano również u pacjentów z predyspozycją do takich działań. Leki cholinolityczne (np. atropina, biperyden): leki cholinolityczne (np. atropina, biperyden) mogą zwiększać biodostępność tiazydowych leków moczopędnych, najprawdopodobniej w wyniku osłabienia perystaltyki przewodu pokarmowego i spowolnienia szybkości opróżniania żołądka. Żywice jonowymienne (takie jak cholestyramina): wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych jest obniżone w obecności żywic jonowowymiennych, takich jak cholestyramina. W takich przypadkach należy spodziewać się zmniejszenia działania farmakologicznego produktu leczniczego. Cyklosporyna: jednoczesne podawanie cyklosporyny może zwiększać ryzyko hiperurykemii i powikłań dnopodobnych.

Chlortalidon jest przeciwwskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego w okresie ciąży. Lek, podobnie jak inne leki moczopędne, może zmniejszać przepływ krwi przez łożysko. Tiazydowe leki moczopędne i pokrewne leki moczopędne przenikają do krążenia płodowego i mogą powodować zaburzenia elektrolitowe u płodu. Obserwowano przypadki: zahamowania czynności szpiku kostnego u płodu, żółtaczki u płodu oraz noworodka, małopłytkowości u noworodków, zależne od tiazydowych leków moczopędnych i pokrewnych leków moczopędnych. Chlortalidon przenika do mleka kobiet karmiących piersią. Ze względów bezpieczeństwa należy unikać stosowania produktu leczniczego u kobiet karmiących piersią.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) głównie podczas stosowania dużych dawek, hipokaliemia, hiperurykemia oraz zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego, triglicerydów i lipoprotein o małej gęstości (LDL) w osoczu; (często) hiponatremia, hipomagnezemia oraz hiperglikemia; (rzadko) hiperkalcemia, glukozuria, nieodpowiednia kontrola cukrzycy oraz dna moczanowa; (bardzo rzadko) zasadowica hipochloremiczna. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) pokrzywka i inne postacie wysypki; (rzadko) reakcja nadwrażliwości na światło. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) wewnątrzwątrobowa cholestaza, żółtaczka. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie ortostatyczne, które może być nasilone przez alkohol, produkty znieczulające lub uspokajające. Zaburzenia serca: (rzadko) arytmie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy; (rzadko) parestezje, bóle głowy. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) łagodny dyskomfort w obrębie jamy brzusznej; (rzadko) nudności, wymioty, ból brzucha, zaparcia i biegunka; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) małopłytkowość, leukopenia, agranulocytoza i eozynofilia. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) zaburzenia wzwodu. Zaburzenia oka: (rzadko) zaburzenia widzenia. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo rzadko) niekardiogenny obrzęk płuc. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo rzadko) alergiczne śródmiąższowe zapalenie nerek. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo rzadko) zapalenie naczyń.

W zatruciu wynikającym z przedawkowania mogą wystąpić następujące oznaki i objawy: zawroty głowy, nudności, senność, zmniejszenie objętości krwi krążącej, niedociśnienie i zaburzenia elektrolitowe z towarzyszącą arytmią serca i skurczami mięśni. Jeżeli pacjent jest przytomny, należy sprowokować wymioty lub zastosować płukanie żołądka i podać węgiel aktywowany. Może być wskazane dożylne uzupełnienie płynów i elektrolitów.

Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne działają głównie na dystalny kanalik nerkowy (wstępująca pętla nefronu), hamując wchłanianie zwrotne NaCl (przez hamowanie kotransportera jonów Na+ i Cl– ) oraz sprzyjając wchłanianiu zwrotnemu Ca2+ (mechanizm nieznany). Zwiększony transport Na+ i wody do części korowej cewki zbiorczej i/lub zwiększona szybkość przepływu prowadzą do zwiększonego wydzielania i wydalania jonów K+ i H+. U osób z prawidłową czynnością nerek wydalanie moczu ulega zwiększeniu po podaniu 12,5 mg produktu leczniczego. Pojawiające się w konsekwencji zwiększenie wydalania sodu i chloru z moczem oraz mniej widoczne zwiększenie stężenia potasu w moczu są zależne od dawki i występują zarówno u zdrowych osobników, jak i u pacjentów z obrzękami. Działanie moczopędne pojawia się po 2-3 h, a maksymalne działanie występuje po 4-24 h i może utrzymywać się przez 2-3 dni.

1 tabl. zawiera 50 mg chlortalidonu.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.