Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Hepatect® CP

Immunoglobulin human

inf. doż. [roztw.]
50 j.m./ml
1 fiol. 40 ml
Iniekcje
Rx
100%
X
Hepatect® CP
inf. doż. [roztw.]
50 j.m./ml
1 fiol. 2 ml
Iniekcje
Rx
100%
X
Hepatect® CP
inf. doż. [roztw.]
50 j.m./ml
1 fiol. 10 ml
Iniekcje
Rx
100%
X
Hepatect® CP
inf. doż. [roztw.]
50 j.m./ml
1 fiol. 100 ml
Iniekcje
Rx
100%
X

Hepatect® CP - Immunoglobulina przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B

Wskazania do stosowania

Hepatect® CP jest wskazany w następujących sytuacjach klinicznych:

  • Zapobieganie ponownej infekcji wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV) po przeszczepie wątroby z powodu niewydolności wątroby spowodowanej zakażeniem HBV
  • Immunoprofilaktyka zapalenia wątroby typu B:
    • U osób nieimmunizowanych po przypadkowym narażeniu na HBV
    • U pacjentów hemodializowanych do czasu uzyskania odporności poszczepiennej
    • U noworodków matek będących nosicielkami HBV
    • U osób bez odpowiedzi na szczepienie przeciw HBV, wymagających ciągłej ochrony

Preparat zapewnia bierną odporność poprzez dostarczenie wysokiego miana przeciwciał anty-HBs, co jest szczególnie istotne w sytuacjach wysokiego ryzyka zakażenia HBV lub u osób z upośledzoną odpowiedzią immunologiczną.

Dawkowanie i sposób podawania

Wskazanie Dawkowanie
Profilaktyka po przeszczepie wątroby (dorośli) 10000 j.m. w dniu przeszczepu, następnie 2000-10000 j.m./dzień przez 7 dni
Profilaktyka po przeszczepie wątroby (dzieci) 10000 j.m./1,73 m2 powierzchni ciała
Narażenie przypadkowe ≥500 j.m., zależnie od intensywności ekspozycji
Pacjenci hemodializowani 8-12 j.m./kg (maks. 500 j.m.) co 2 miesiące
Noworodki matek HBV+ 30-100 j.m./kg przy urodzeniu
Brak odpowiedzi na szczepienie (dorośli) 500 j.m. co 2 miesiące
Brak odpowiedzi na szczepienie (dzieci) 8 j.m./kg co 2 miesiące

Hepatect® CP należy podawać dożylnie, rozpoczynając od prędkości 0,1 ml/kg/godz. przez 10 minut. Przy dobrej tolerancji można stopniowo zwiększać do maksymalnie 1 ml/kg/godz. U noworodków matek HBV+ podawano 2 ml w ciągu 5-15 minut z dobrą tolerancją.

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie, aby utrzymać poziom przeciwciał anty-HBs >100-150 j.m./l u pacjentów HBV-negatywnych i >500 j.m./l u pacjentów HBV-pozytywnych po przeszczepie wątroby. Za minimalny ochronny poziom przeciwciał uważa się 10 mj.m./ml.

Przeciwwskazania

Stosowanie Hepatect® CP jest przeciwwskazane w przypadku:

  • Nadwrażliwości na którykolwiek ze składników preparatu
  • Nadwrażliwości na immunoglobuliny ludzkie

Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z niedoborem IgA, ze względu na ryzyko reakcji anafilaktycznej.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych: Należy zachować ostrożność u pacjentów z czynnikami ryzyka zakrzepicy. Zaleca się regularne monitorowanie poziomu przeciwciał anty-HBs.

Reakcje na wlew: Pacjenci powinni być ściśle monitorowani podczas infuzji ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych. Niektóre objawy mogą być częstsze przy szybkim podawaniu lub u pacjentów z hipo- lub agammaglobulinemią.

Reakcje alergiczne: Choć rzadkie, mogą wystąpić reakcje alergiczne, szczególnie u osób z niedoborem IgA. W przypadku reakcji anafilaktycznej należy natychmiast przerwać podawanie leku i wdrożyć odpowiednie leczenie.

Wpływ na wyniki badań: Po podaniu immunoglobuliny mogą wystąpić fałszywie dodatnie wyniki niektórych testów serologicznych.

Bezpieczeństwo wirusologiczne: Stosowane są standardowe środki zapobiegające przenoszeniu zakażeń przez produkty krwiopochodne, jednak nie można całkowicie wykluczyć takiego ryzyka.

Warto zapamiętać
  • Hepatect® CP zawiera wysokie miano przeciwciał anty-HBs, zapewniając skuteczną bierną immunizację przeciw HBV.
  • Dawkowanie należy dostosować indywidualnie, monitorując poziom przeciwciał anty-HBs, szczególnie u pacjentów po przeszczepie wątroby.

Interakcje z innymi lekami

Podanie Hepatect® CP może wpływać na skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy:

  • Należy zachować odstęp 3 miesięcy między podaniem immunoglobuliny a szczepieniem
  • Immunoglobulinę można podać 3-4 tygodnie po szczepieniu
  • W przypadku konieczności podania immunoglobuliny wcześniej, należy powtórzyć szczepienie po 3 miesiącach

Interakcje te dotyczą szczepionek przeciw różyczce, śwince, odrze i ospie wietrznej.

Stosowanie w ciąży i podczas karmienia piersią

Brak kontrolowanych badań klinicznych dotyczących bezpieczeństwa stosowania w ciąży. Należy zachować ostrożność przy podawaniu kobietom ciężarnym i karmiącym piersią. Immunoglobuliny przenikają przez łożysko, szczególnie w III trymestrze, oraz do mleka matki. Dotychczasowe doświadczenia kliniczne nie wskazują na szkodliwy wpływ na przebieg ciąży, płód lub noworodka.

Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane obejmują:

  • Zaburzenia układu immunologicznego: rzadko nadwrażliwość, bardzo rzadko wstrząs anafilaktyczny
  • Zaburzenia układu nerwowego: rzadko ból głowy
  • Zaburzenia sercowo-naczyniowe: rzadko tachykardia, niedociśnienie
  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: rzadko nudności, wymioty
  • Zaburzenia skórne: rzadko reakcje skórne, rumień, świąd
  • Zaburzenia ogólne: rzadko gorączka, złe samopoczucie, dreszcze

Bardzo rzadko obserwowano przypadki aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, anemii hemolitycznej, wzrostu poziomu kreatyniny i ostrej niewydolności nerek. U pacjentów z czynnikami ryzyka mogą wystąpić zdarzenia zakrzepowo-zatorowe.

Właściwości farmakologiczne

Hepatect® CP zawiera głównie immunoglobulinę G (IgG) z wysokim mianem przeciwciał przeciw antygenowi powierzchniowemu wirusa zapalenia wątroby typu B (HBs). Skład preparatu:

  • Białko ludzkie o stężeniu 50 g/l, z czego co najmniej 96% stanowi IgG
  • Zawartość przeciwciał anty-HBs: 50 j.m./ml
  • Rozkład podklas IgG: IgG1 59%, IgG2 35%, IgG3 3%, IgG4 3%
  • Maksymalna zawartość IgA: 2000 µg/ml

Preparat zapewnia natychmiastową i skuteczną bierną odporność przeciw HBV, co jest szczególnie istotne w sytuacjach wysokiego ryzyka zakażenia lub u osób z upośledzoną odpowiedzią immunologiczną.

Hepatect® CP jest cennym narzędziem w profilaktyce zakażeń HBV, szczególnie u pacjentów po przeszczepie wątroby oraz w innych sytuacjach klinicznych wymagających szybkiej i skutecznej ochrony przed wirusowym zapaleniem wątroby typu B.



Wskazania

Zapobieganie ponownej infekcji wirusem zapalenia wątroby typu B po przeszczepie wątroby ze względu na niewydolność wątroby spowodowaną zapaleniem typu B. Immunoprofilaktyka zapalenia wątroby typu B: w sytuacji przypadkowego narażenia osób nieimmunizowanych (w tym takich, u których szczepienie nie zostało zakończone lub których status jest nieznany); u pacjentów poddawanych hemodializie do czasu, gdy szczepionka stanie się skuteczna; u noworodków, których matki są nosicielkami wirusa zapalenia wątroby typu B; u osób, u których po szczepionce nie zaobserwowano odpowiedzi immunologicznej (brak przeciwciał zapalenia wątroby typu B na poziomie mierzalnym) i u których występuje ciągła potrzeba stosowania ochrony ze względu na ciągłe ryzyko zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B.

Zapobieganie ponownej infekcji wirusem zapalenia wątroby typu B po przeszczepie wątroby ze względu na niewydolność wątroby spowodowaną zapaleniem typu B. U osób dorosłych: 10000 j.m. w dniu przeszczepu, okołooperacyjnie, następnie 2000-10000 j.m. (40-200 ml)/dzień przez 7 dni oraz według potrzeby dla utrzymania poziomu przeciwciał powyżej 100-150 j.m./l u pacjentów HBV-negatywnych i powyżej 500 j.m./l u pacjentów HBV-pozytywnych. U dzieci: dawkowanie należy ustalić na podstawie powierzchni ciała: 10 000 j.m./1,73 m2. Immunoprofilaktyka zapalenia wątroby typu B. Zapobieganie zapaleniu wątroby typu B w sytuacji przypadkowego narażenia osób nieimmunizowanych: co najmniej 500 j.m. (10 ml), w zależności od intensywności narażenia, jak najszybciej po wystąpieniu sytuacji narażenia, najlepiej w ciągu 24-72 h. Immunoprofilaktyka zapalenia wątroby typu B u pacjentów hemodializowanych: 8-12 j.m. (0,16 - 0,24 ml)/kg z maks. dawką 500 j.m. (10 ml) co 2 m-ce do wystąpienia serokonwersji po szczepionce. Zapobieganie zapaleniu wątroby typu B u noworodków, których matki są nosicielkami wirusa zapalenia wątroby typu B, przy urodzeniu lub jak najwcześniej po nim: 30-100 j.m.(0,6 - 2 ml)/kg. Podawanie immunoglobuliny przeciw zapaleniu wątroby typu B można powtarzać do czasu wystąpienia serokonwersji po szczepionce. We wszystkich takich sytuacjach zalecane jest szczepienie przeciw zapaleniu wątroby typu B. Pierwsza dawka szczepionki powinna zostać podana tego samego dnia, co immunoglobulina przeciw zapaleniu wątroby typu B, jednakże w inne miejsce ciała. U pacjentów, u których po szczepionce nie zaobserwowano odpowiedzi immunologicznej (brak przeciwciał zapalenia wątroby typu B na poziomie mierzalnym) i u których konieczne jest ciągłe zapobieganie chorobie, można rozważyć podawanie 500 j.m.(10 ml) u dorosłych i 8 j.m. (0,16 ml)/kg u dzieci co 2 m-ce; za minimalne miano przeciwciał o działaniu ochronnym uważa się 10 mj.m./ml. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma dostępnych dowodów potwierdzających konieczność dostosowania dawki. Zaburzenia czynności nerek. Nie jest wymagane dostosowanie dawki, chyba że istnieją ku temu wskazania kliniczne. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie jest wymagane dostosowanie dawki, chyba że istnieją ku temu wskazania kliniczne.

Preparat należy podawać dożylnie przy początkowej prędkości 0,1 ml/kg/godz. przez 10 minut. Jeśli jest on dobrze tolerowany, szybkość podawania można stopniowo zwiększać do maks. prędkości 1 ml/kg/godz. Doświadczenie kliniczne z udziałem noworodków, których matki były nosicielkami wirusa zapalenia wątroby typu B wykazały, że preparat podawany dożylnie w dawce 2 ml w ciągu 5-15 minut, jest dobrze tolerowany.

Nadwrażliwość na którykolwiek ze składników. Nadwrażliwość na immunoglobuliny ludzkie.

Z użyciem normalnej IVIg związane są komplikacje zakrzepowo-zatorowe. Dlatego zalecana jest ostrożność, szczególnie w przypadku pacjentów z czynnikiem ryzyka wystąpienia zakrzepów. U pacjentów należy przeprowadzać regularne testy sprawdzające poziom przeciwciał anty-HBs. Pewne poważne reakcje na podanie leku mogą być związane z szybkością podawania. W czasie infuzji należy uważnie obserwować pacjenta, z powodu ryzyka wystąpienia reakcji niepożądanych. Pewne objawy niepożądane mogą się pojawić z większą częstotliwością: w przypadku zbyt szybkiego podawania leku; u pacjentów, u których występuje hipo- lub agammaglobulinemia, z niedoborem IgA lub bez niedoboru IgA. Specyficzne reakcje uczuleniowe są rzadkie. Preparat zawiera IgA. Osoby z niedoborem immunoglobuliny A mogą wytwarzać przeciwciała anty-IgA, co w przypadku podania składników krwi zawierających IgA, może spowodować wystąpienie reakcji anafilaktycznych. Dlatego też lekarz musi rozważyć korzyści wynikające z leczenia preparatem i potencjalne ryzyko wystąpienia reakcji uczuleniowych. W rzadkich przypadkach podanie immunoglobuliny przeciw zapaleniu wątroby typu B może spowodować spadek ciśnienia krwi z reakcją anafilaktyczną, nawet u pacjentów, u których wcześniejsze leczenie za pomocą immunoglobuliny było dobrze tolerowane. W przypadku podejrzenia wystąpienia reakcji alergicznych lub typu anafilaktycznego należy niezwłocznie przerwać podawanie preparatu. W przypadku wstrząsu należy zastosować standardową procedurę postępowania dla terapii wstrząsu. Po wstrzyknięciu immunoglobuliny krótkotrwały wzrost biernie przekazanych przeciwciał we krwi pacjenta może spowodować uzyskanie fałszywie dodatniego wyniku testu serologicznego. Bierne przekazywanie przeciwciał przeciwko antygenom erytrocytów, np. A, B, D, może wpływać na wyniki niektórych testów serologicznych na przeciwciała czerwonych krwinek, np. w bezpośrednim teście antyglobulinowym ( DAT, bezpośredni test Coombsa). Standardowe środki ostrożności stosowane w celu uniknięcia potencjalnych zakażeń wynikających z podawania produktów leczniczych otrzymywanych z krwi lub osocza ludzkiego, obejmują selekcję dawców, badania przesiewowe indywidualnych donacji krwi i puli osocza w kierunku markerów chorób zakaźnych oraz stosowanie skutecznych procedur inaktywacji/usuwania wirusów w procesie produkcji. Pomimo zastosowania powyższych środków ostrożności, przy podawaniu leków produkowanych z ludzkiej krwi lub osocza nigdy nie można całkowicie wykluczyć ryzyka przeniesienia czynników zakaźnych. Odnosi się to także do wirusów dotychczas nieznanych i innych patogenów. Podejmowane środki ostrożności uważane są za skuteczne w stosunku do otoczkowych wirusów, takich jak wirus ludzkiego zespołu nabytego niedoboru odporności (HIV), wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) i wirus zapalenia wątroby typu C (HCV). Ich skuteczność może być ograniczona w przypadku wirusów bezotoczkowych, takich jak HAV i parwowirus B19. Istnieją wystarczające doświadczenia kliniczne potwierdzające brak przenoszenia wirusa zapalenia wątroby typu A lub parwowirusa B19 wraz z immunoglobulinami, a dodatkowo uważa się, że zawartość przeciwciał w preparatach immunoglobulin znacząco podnosi bezpieczeństwo wirusologiczne preparatów. Zdecydowanie zaleca się, aby w przypadku każdego podania pacjentowi produktu leczniczego odnotować nazwę i numer serii produktu leczniczego, aby móc powiązać pacjenta z daną serią produktu leczniczego. Niektóre działania niepożądane związane z immunoglobulinami podawanymi dożylnie mogą pogarszać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci, u których wystąpiły reakcje niepożądane podczas leczenia, powinni poczekać na ich ustąpienie przed rozpoczęciem prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.

Podanie immunoglobuliny może ingerować w powstawanie odpowiedzi immunologicznej na szczepionki zawierające żywe atenuowane wirusy takich chorób, jak różyczka, świnka, odra i ospa wietrzna; efekt ten może utrzymywać się do trzech miesięcy. Po podaniu tego preparatu należy odczekać 3 m-ce przed zaszczepieniem szczepionką zawierającą żywe atenuowane wirusy. Immunoglobulinę przeciw zapaleniu wątroby typu B należy podawać 3-4 tyg. po zaszczepieniu szczepionką zawierającą żywe atenuowane wirusy; w przypadku, gdy istotne znaczenie ma podanie immunoglobuliny przeciw zapaleniu wątroby typu B w ciągu 3-4 tyg. po szczepieniu, należy powtórzyć szczepienie 3 m-ce po podaniu immunoglobuliny.

Bezpieczeństwo stosowania tego produktu leczniczego u kobiet w ciąży nie zostało ocenione w kontrolowanych badaniach klinicznych i dlatego należy zachować ostrożność w przypadku stosowania u kobiet w okresie ciąży lub karmiących piersią. Wykazano, że podawana dożylnie immunoglobulina G przenika przez łożysko, co nasila się w III trymestrze. Obserwacje kliniczne związane z podawaniem immunoglobulin wskazują, że podawanie tej grupy preparatów nie wywołuje szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, płód i noworodka. Immunoglobuliny są wydzielane do mleka matki i mogą przyczyniać się do ochrony noworodka przed patogenami, które przenikają przez błony śluzowe. Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania immunoglobulin wskazuje, że nie należy spodziewać się szkodliwego wpływu na płodność.

Zaburzenia układu odpornościowego: (rzadko) nadwrażliwość; (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) ból głowy. Zaburzenia serca: (rzadko) tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (rzadko) niedociśnienie. Zaburzenia żołądka i jelit: (rzadko) nudności, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) reakcje skórne, rumień, swędzenie, świąd. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo rzadko) ból stawów. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (rzadko) gorączka, złe samopoczucie, dreszcze. Bardzo rzadkie przypadki nietolerancji, występujące podczas terapii zapobiegającej infekcji po przeszczepie, mogą być powiązane ze wzrostem odstępów między wlewami preparatu. W przypadku podawania normalnej ludzkiej immunoglobuliny zanotowano przypadki odwracalnego aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, odwracalnej anemii hemolitycznej/hemolizy, wzrostu poziomu kreatyniny w osoczu i/lub ostrej niewydolności nerek. Przypadki zdarzeń zakrzepowo-zatorowych zanotowano u osób starszych, u osób z niedokrwieniem mózgowym lub sercowym, u pacjentów z nadwagą i u pacjentów z ostrą hipowolemią.

Konsekwencje przedawkowania nie są znane.

Immunoglobulina przeciw zapaleniu wątroby typu B zawiera głównie immunoglobulinę G (IgG) o szczególnie wysokiej zawartości przeciwciał przeciw antygenowi powierzchniowemu wirusa zapalenia wątroby typu B (HBs).

Immunoglobulina ludzka przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Białko ludzkie o stężeniu 50 g/l, w tym co najmniej 96% stanowi IgG, o zawartości przeciwciał przeciw antygenowi powierzchniowemu wirusa zapalenia wątroby typu B (HBs) równej 50 j.m./ml. 1 fiolka po 10 ml zawiera: 500 j.m. 1 fiolka po 40 ml zawiera: 2000 j.m. 1 fiolka po 100 ml zawiera: 5000 j.m. IgG o rozkładzie podklas: IgG1: 59%; IgG2: 35%; IgG3: 3%; IgG4: 3%. Maks. zawartość IgA - 2000 µg /ml.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.