Grasustek

Wyszukaj produkt

Pegfilgrastim

inj. (roztw.)

6 mg

1 amp.-strzyk. 0,6 ml

Iniekcje

100%

Grasustek - szczegółowe informacje dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Grasustek jest wskazany do stosowania u dorosłych pacjentów leczonych chemioterapią cytotoksyczną z powodu choroby nowotworowej (z wyjątkiem przewlekłej białaczki szpikowej i zespołów mielodysplastycznych) w celu:

Skrócenia czasu trwania neutropenii
Zmniejszenia częstości występowania gorączki neutropenicznej

Zastosowanie Grasusteku pozwala na skuteczne zmniejszenie ryzyka powikłań związanych z neutropenią indukowaną chemioterapią, co przekłada się na poprawę bezpieczeństwa i komfortu pacjenta w trakcie leczenia onkologicznego.

Dawkowanie i sposób podawania

Parametr	Zalecenia
Standardowa dawka	6 mg (1 ampułko-strzykawka)
Częstość podawania	1 dawka w każdym cyklu chemioterapii
Czas podania	Co najmniej 24 h po zakończeniu chemioterapii cytotoksycznej
Droga podania	Wstrzyknięcie podskórne
Miejsca wstrzyknięć	Udo, brzuch lub górna część ramienia

Leczenie produktem Grasustek powinno być wdrożone i nadzorowane przez lekarzy z doświadczeniem w dziedzinie onkologii i/lub hematologii.

Szczególne grupy pacjentów

Zaburzenia czynności nerek: Nie zaleca się zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w tym w schyłkowym stadium niewydolności.

Dzieci i młodzież: Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu Grasustek u dzieci. Brak zaleceń dotyczących dawkowania w tej grupie wiekowej.

Należy zachować szczególną ostrożność przy stosowaniu Grasusteku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz unikać jego stosowania u dzieci i młodzieży ze względu na brak danych klinicznych w tych grupach.

Przeciwwskazania

Stosowanie Grasusteku jest przeciwwskazane u pacjentów z nadwrażliwością na substancję czynną (pegfilgrastym) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Należy dokładnie zebrać wywiad alergologiczny przed rozpoczęciem leczenia.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Identyfikowalność: W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu.

Ostra białaczka szpikowa (OBS): Ograniczone dane kliniczne sugerują porównywalny czas do uzyskania poprawy w przebiegu ciężkiej neutropenii dla pegfilgrastymu i filgrastymu u pacjentów z OBS występującą de novo. Jednak długotrwałe skutki działania pegfilgrastymu w OBS nie zostały określone, dlatego należy zachować ostrożność przy stosowaniu w tej grupie pacjentów.

Stymulacja wzrostu komórek: Czynnik wzrostu kolonii granulocytów może stymulować wzrost komórek szpiku in vitro oraz niektórych komórek niepochodzących ze szpiku. Bezpieczeństwo i skuteczność pegfilgrastymu nie były badane u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi, przewlekłą białaczką szpikową oraz wtórną OBS - nie należy stosować leku w tych grupach pacjentów.

Działania niepożądane w obrębie płuc: Po podaniu G-CSF odnotowywano przypadki działań niepożądanych w obrębie płuc, w szczególności śródmiąższowego zapalenia płuc. Ryzyko może być większe u pacjentów z niedawno przebytymi zapalnymi zmianami naciekowymi w płucach lub zapaleniem płuc. Należy monitorować objawy płucne i w razie potrzeby przerwać leczenie pegfilgrastymem.

Zespół przesiąkania włośniczek: Odnotowano występowanie zespołu przesiąkania włośniczek po podaniu czynników wzrostu kolonii granulocytów. Pacjentów z objawami tego zespołu należy uważnie obserwować i zapewnić standardowe leczenie objawowe.

Powiększenie i pęknięcie śledziony: Odnotowano zwykle bezobjawowe przypadki powiększenia śledziony oraz niezbyt częste przypadki pęknięcia śledziony po podaniu pegfilgrastymu. Należy kontrolować wielkość śledziony i rozważyć to rozpoznanie u pacjentów zgłaszających ból w lewym nadbrzuszu lub na szczycie barku.

Trombocytopenia i niedokrwistość: Leczenie pegfilgrastymem nie zapobiega trombocytopenii i niedokrwistości wywołanej chemioterapią mielosupresyjną. Zaleca się regularne monitorowanie liczby płytek krwi i hematokrytu.

Niedokrwistość sierpowatokrwinkowa: U pacjentów z cechą niedokrwistości sierpowatokrwinkowej lub z niedokrwistością sierpowatokrwinkową stosowanie pegfilgrastymu było związane z przełomami choroby. Należy zachować ostrożność i monitorować odpowiednie parametry przy stosowaniu leku w tej grupie pacjentów.

Leukocytoza: U mniej niż 1% pacjentów otrzymujących pegfilgrastym obserwowano liczbę krwinek białych 100 x 10^9/l lub większą. Zaleca się regularne oznaczanie liczby białych krwinek podczas terapii.

Reakcje nadwrażliwości: Zgłaszano reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne, po rozpoczęciu lub w trakcie leczenia pegfilgrastymem. Należy trwale zaprzestać podawania leku u pacjentów z klinicznie istotną nadwrażliwością.

Zespół Stevens-Johnsona: Zgłaszano rzadkie przypadki zespołu Stevens-Johnsona, który może zagrażać życiu. W przypadku wystąpienia tego zespołu nie wolno wznawiać leczenia pegfilgrastymem.

Immunogenność: Jak w przypadku wszystkich białek terapeutycznych, możliwe jest wystąpienie immunogenności. Częstość powstawania przeciwciał przeciwko pegfilgrastymowi jest ogólnie niska.

Zapalenie aorty: Zgłaszano przypadki zapalenia aorty po podaniu G-CSF. Należy rozważyć to rozpoznanie u pacjentów z objawami takimi jak gorączka, ból brzucha, złe samopoczucie i ból pleców.

Mobilizacja komórek macierzystych: Nie przeprowadzono odpowiednich badań dotyczących stosowania pegfilgrastymu do mobilizacji komórek macierzystych krwi obwodowej.

Wpływ na wyniki badań obrazowych kości: Zwiększenie aktywności krwiotwórczej szpiku w odpowiedzi na terapię może powodować przemijające dodatnie gromadzenie znacznika w scyntygrafii kości. Należy brać to pod uwagę przy interpretacji wyników.

Dokładne monitorowanie pacjentów oraz znajomość potencjalnych działań niepożądanych pozwala na bezpieczne i skuteczne stosowanie pegfilgrastymu w praktyce klinicznej.

Warto zapamiętać

Grasustek (pegfilgrastym) stosuje się w celu skrócenia czasu trwania neutropenii i zmniejszenia częstości gorączki neutropenicznej u pacjentów onkologicznych poddawanych chemioterapii.
Standardowa dawka to 6 mg podawane podskórnie raz w każdym cyklu chemioterapii, co najmniej 24 godziny po jej zakończeniu.

Interakcje lekowe

Ze względu na potencjalną wrażliwość szybko dzielących się komórek szpiku na chemioterapię cytotoksyczną, pegfilgrastym należy podawać co najmniej 24 godziny po zakończeniu chemioterapii. W badaniach klinicznych wykazano, że lek można bezpiecznie podawać na 14 dni przed rozpoczęciem chemioterapii.

Nie analizowano szczegółowo jednoczesnego stosowania pegfilgrastymu z poszczególnymi chemioterapeutykami. W badaniach na modelach zwierzęcych stwierdzono, że leczenie skojarzone pegfilgrastymem i 5-fluorouracylem lub innymi antymetabolitami nasila działanie mielosupresyjne.

Nie prowadzono szczegółowych badań interakcji pegfilgrastymu z innymi hematopoetycznymi czynnikami wzrostu, cytokinami czy litem. Jednakże w dotychczasowych badaniach klinicznych nie zaobserwowano istotnych interakcji z innymi produktami leczniczymi.

Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu pegfilgrastymu z lekami wpływającymi na układ krwiotwórczy oraz monitorować parametry morfologii krwi.

Stosowanie w ciąży i okresie karmienia piersią

Ciąża: Brak wystarczających danych dotyczących stosowania pegfilgrastymu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Pegfilgrastym nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej antykoncepcji.

Karmienie piersią: Brak wystarczających danych dotyczących przenikania pegfilgrastymu/metabolitów do mleka ludzkiego. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie leku, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.

Płodność: Pegfilgrastym nie wpływał na rozrodczość ani płodność samców i samic szczurów po zastosowaniu skumulowanej dawki tygodniowej około 6-9 razy większej niż dawka zalecana u ludzi.

Ze względu na brak jednoznacznych danych dotyczących bezpieczeństwa, stosowanie pegfilgrastymu u kobiet w ciąży i karmiących piersią powinno być rozważane jedynie w sytuacjach, gdy potencjalne korzyści przewyższają ryzyko.

Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane związane ze stosowaniem pegfilgrastymu:

Bardzo często (≥1/10): ból kości, ból głowy, nudności
Często (≥1/100 do <1/10): bóle mięśniowo-szkieletowe, trombocytopenia, leukocytoza, ból w miejscu wstrzyknięcia, niekardiologiczny ból w klatce piersiowej

Inne istotne działania niepożądane obejmują:

Reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne (niezbyt często)
Zespół przesiąkania włośniczek (niezbyt często)
Powiększenie i pęknięcie śledziony (niezbyt często)
Działania niepożądane płucne, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (niezbyt często)
Kłębuszkowe zapalenie nerek (niezbyt często)
Zapalenie aorty (rzadko)
Zespół Stevens-Johnsona (rzadko)

Należy monitorować pacjentów pod kątem wystąpienia działań niepożądanych i odpowiednio reagować, modyfikując dawkowanie lub przerywając leczenie w razie potrzeby.

Przedawkowanie

Pojedyncze dawki do 300 μg/kg masy ciała podawane podskórnie nie powodowały ciężkich działań niepożądanych. W przypadku przedawkowania zaleca się monitorowanie pacjenta pod kątem objawów niepożądanych i wdrożenie odpowiedniego leczenia objawowego.

Właściwości farmakodynamiczne i farmakokinetyczne

Pegfilgrastym jest pegylowaną formą rekombinowanego ludzkiego czynnika wzrostu kolonii granulocytów (G-CSF). Mechanizm działania polega na stymulacji produkcji i uwalniania granulocytów obojętnochłonnych ze szpiku kostnego.

Główne cechy farmakokinetyczne:

Dłuższy okres półtrwania niż niepegylowany filgrastym
Mniejszy klirens nerkowy
Znaczące zwiększenie liczby granulocytów obojętnochłonnych w ciągu 24h od podania
Niewielkie zwiększenie liczby monocytów i limfocytów

Granulocyty obojętnochłonne produkowane pod wpływem pegfilgrastymu wykazują prawidłową lub wzmożoną aktywność chemotaktyczną i fagocytarną.

Skład produktu

Substancja czynna: Pegfilgrastym 6 mg

Jedna ampułko-strzykawka 0,6 ml zawiera 6 mg pegfilgrastymu. Stężenie wynosi 10 mg/ml, uwzględniając jedynie zawartość białka (20 mg/ml po uwzględnieniu cząsteczek glikolu polietylenowego).

Pegfilgrastym jest wytwarzany w komórkach Escherichia coli za pomocą techniki rekombinacji DNA, a następnie łączony z glikolem polietylenowym (PEG).

Znajomość składu i właściwości produktu jest istotna dla zapewnienia jego prawidłowego przechowywania i podawania.

Stosowanie pegfilgrastymu wymaga dokładnego monitorowania pacjenta oraz znajomości potencjalnych działań niepożądanych i interakcji. Właściwe stosowanie leku pozwala na skuteczne zmniejszenie ryzyka powikłań neutropenii u pacjentów onkologicznych poddawanych chemioterapii.

Wskazania

Skrócenie czasu trwania neutropenii i zmniejszenie częstości występowania gorączki neutropenicznej u dorosłych pacjentów leczonych chemioterapią cytotoksyczną z powodu choroby nowotworowej (z wyjątkiem przewlekłej białaczki szpikowej i zespołów mielodysplastycznych).

Dawkowanie

Leczenie produktem powinno być wdrożone i nadzorowane przez lekarzy z doświadczeniem w dziedzinie onkologii i/lub hematologii. Zaleca się stosowanie 1 dawki zawierającej 6 mg produktu (1 amp.-strzyk.) w każdym cyklu chemioterapii, podawanej po upływie co najmniej 24 h po zakończeniu chemioterapii cytotoksycznej. Zaburzenia czynności nerek. Nie zaleca się zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w tym w schyłkowym stadium niewydolności. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu u dzieci, nie można sformułować zaleceń dotyczących dawkowania.

Uwagi

Produkt należy podawać we wstrzyknięciu podskórnym w udo, brzuch lub górną część ramienia.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Ograniczone dane kliniczne sugerują porównywalny czas do uzyskania poprawy w przebiegu ciężkiej neutropenii dla pegfilgrastymu i filgrastymu u pacjentów z ostrą białaczką szpikową (OBS) występującą de novo. Nie określono jednak długotrwałych skutków działania pegfilgrastymu w ostrej białaczce szpikowej, tak więc w tej grupie pacjentów należy stosować go ostrożnie. Czynnik wzrostu kolonii granulocytów może stymulować wzrost komórek szpiku in vitro; podobny efekt in vitro może wystąpić dla niektórych komórek niepochodzących ze szpiku. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność pegfilgrastymu nie były badane u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi, przewlekłą białaczką pochodzenia szpikowego oraz u pacjentów z wtórną ostrą białaczką szpikową; dlatego nie należy go stosować w tych grupach pacjentów. Szczególną uwagę należy zwrócić na rozróżnienie przemiany blastycznej w przewlekłej białaczce szpikowej od tej w OBS. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności pegfilgrastymu u pacjentów z ostrą białaczką szpikową występującą de novo w wieku <55 lat z wynikiem badania cytogenetycznego ι (15; 17). Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności pegfilgrastym u pacjentów otrzymujących duże dawki chemioterapii. Nie należy stosować tego produktu leczniczego w celu zwiększenia dawki chemioterapii cytotoksycznej poza ustalone schematy dawkowania. Po podaniu G-CSF odnotowywano przypadki działań niepożądanych w obrębie płuc, w szczególności śródmiąższowego zapalenia płuc. Ryzyko ich wystąpienia może być większe u pacjentów z ostatnio przebytymi zapalnymi zmianami naciekowymi w płucach lub zapaleniem płuc. Objawy płucne, takie jak kaszel, gorączka i duszność, występujące razem z objawami radiologicznymi świadczącymi o naciekach zapalnych w płucach, pogorszenie wydolności oddechowej oraz zwiększenie liczby granulocytów obojętnochłonnych mogą świadczyć o rozpoczynającym się zespole ostrej niewydolności oddechowej u dorosłych (ang. ARDS). W takim przypadku lekarz podejmuje decyzję o przerwaniu stosowania pegfilgrastymu i rozpoczęciu odpowiedniego leczenia. U pacjentów otrzymujących pegfilgrastym i filgrastym odnotowano występowanie kłębuszkowego zapalenia nerek. Zwykle kłębuszkowe zapalenie nerek ustępowało po zmniejszeniu dawki lub zaprzestaniu podawania pegfilgrastymu i filgrastymu. Zaleca się monitorowanie wyników badania moczu. Po podaniu czynnika wzrostu kolonii granulocytów odnotowano występowanie zespołu przesiąkania włośniczek, który charakteryzuje się następującymi objawami: niedociśnienie tętnicze, niedobory albumin we krwi, obrzęki i zagęszczenie krwi. Pacjentów, u których wystąpią objawy zespołu przesiąkania włośniczek należy uważnie obserwować i zapewnić im standardowe leczenie objawowe, które może obejmować intensywną opiekę medyczną. Po podaniu pegfilgrastymu odnotowano zwykle bezobjawowe przypadki powiększenia śledziony oraz niezbyt częste przypadki pęknięcia śledziony, w tym kilka śmiertelnych. W związku z tym należy uważnie kontrolować wielkość śledziony (np. badanie lekarskie, badanie USG). Rozpoznanie pęknięcia śledziony należy rozważyć u pacjentów zgłaszających ból w lewym nadbrzuszu lub na szczycie barku. Podawanie samego pegfilgrastymu nie zapobiega wystąpieniu trombocytopenii ani niedokrwistości spowodowanej stosowaniem pełnej dawki chemioterapii mielosupresyjnej, zgodnie z przepisanym schematem dawkowania. Zaleca się regularne monitorowanie liczby płytek krwi i hematokrytu. Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania chemioterapeutyków (pojedynczo lub w skojarzeniu), które mogą powodować ciężką trombocytopenię. U pacjentów z cechą niedokrwistości sierpowatokrwinkowej lub z niedokrwistością sierpowatokrwinkową przełomy choroby były związane ze stosowaniem pegfilgrastymu. Dlatego lekarze powinni zachować ostrożność przepisując pegfilgrastym pacjentom z cechą niedokrwistości sierpowatokrwinkowej lub z niedokrwistością sierpowatokrwinkową - należy monitorować właściwe parametry kliniczne oraz laboratoryjne i uwzględnić możliwość wystąpienia związku pomiędzy podawaniem tego produktu leczniczego a powiększeniem śledziony i przełomami spowodowanymi zamknięciem naczyń krwionośnych. U mniej niż 1% pacjentów otrzymujących pegfilgrastym liczba krwinek białych wynosiła 100 x 10⁹/l lub więcej. Nie opisano działań niepożądanych bezpośrednio związanych z takim stopniem leukocytozy. Takie zwiększenie liczby krwinek białych jest przemijające - najczęściej występuje w okresie 24-48 h po podaniu leku i jest związane z efektem farmakodynamicznym tego produktu leczniczego. W związku z klinicznym działaniem i możliwością wystąpienia leukocytozy, podczas trwania terapii należy regularnie oznaczać liczbę białych krwinek. Jeśli liczba leukocytów przekroczy 50 x 10⁹/l po osiągnięciu spodziewanego nadiru, stosowanie tego produktu leczniczego należy natychmiast przerwać. Po rozpoczęciu lub w trakcie leczenia pacjentów pegfilgrastymem, zgłaszano reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne. U pacjentów z klinicznie istotną nadwrażliwością należy trwale zaprzestać podawania pegfilgrastymu. Nie należy podawać pegfilgrastymu pacjentom z nadwrażliwością na pegfilgrastym lub filgrastym w wywiadzie. Jeśli wystąpią ciężkie reakcje uczuleniowe, należy zastosować odpowiednie leczenie, ze ścisłą obserwacją pacjenta przez kilka dni. W związku z leczeniem pegfilgrastymem zgłaszano rzadkie przypadki występowania zespołu Stevens-Johnsona (ang. SJS), który może zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. Jeśli w związku ze stosowaniem pegfilgrastymu u pacjenta wystąpił zespół SJS, w żadnym momencie nie wolno u niego wznawiać leczenia pegfilgrastymem. Możliwe jest wystąpienie immunogenności. Częstość powstawania przeciwciał skierowanych przeciwko pegfilgrastymowi jest ogólnie mała. Spodziewane jest powstanie przeciwciał wiążących; jednakże, jak dotąd nie zaobserwowano, aby miały właściwości neutralizujące. Zapalenie aorty zgłaszano po podaniu czynnika stymulującego tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF) zdrowym ochotnikom i u pacjentom z nowotworami złośliwymi. Obserwowane objawy obejmowały gorączkę, ból brzucha, złe samopoczucie, ból pleców i podwyższenie wskaźników stanu zapalnego (np. białko C-reaktywne i liczba białych krwinek). W większości przypadków zapalenie aorty było rozpoznawane za pomocą tomografii komputerowej i zwykle ustępowało po odstawieniu G-CSF. Nie przeprowadzono odpowiednich badań dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności działania produktu podawanego w celu mobilizacji prekursorowych komórek krwi u pacjentów ani u zdrowych dawców. Zwiększenie aktywności krwiotwórczej szpiku w odpowiedzi na terapię powodującą wzrost komórek było związane z przemijającym dodatnim gromadzeniem znacznika w scyntygraficznym obrazie kości. Należy brać to pod uwagę podczas interpretowania wyników obrazowych szpiku. Ten produkt leczniczy w każdej dawce 6 mg zawiera 30 mg sorbitolu, co odpowiada 50 mg/ml. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Pegfilgrastym nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Interakcje

Z uwagi na potencjalną wrażliwość szybko dzielących się komórek szpiku na chemioterapię cytotoksyczną, pegfilgrastym należy podawać po upływie co najmniej 24 h po zakończeniu chemioterapii. W badaniach klinicznych stwierdzono, że produkt można bezpiecznie podawać na 14 dni przed rozpoczęciem chemioterapii. Nie analizowano jednoczesnego stosowania produktu z żadnym chemioterapeutykiem. W badaniach na modelach zwierzęcych wykazano, że leczenie skojarzone za pomocą produktu i 5-FU lub innych produktów z grupy antymetabolitów nasila działanie mielosupresyjne. W badaniach klinicznych nie analizowano szczegółowo możliwych interakcji z innymi hematopoetycznymi czynnikami wzrostu ani z cytokinami. Nie prowadzono badań nad interakcją z litem, który również powoduje nasilenie procesu uwalniania granulocytów obojętnochłonnych. Nie istnieją dowody świadczące o tym, że podobna interakcja może być szkodliwa. Nie analizowano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania produktu u pacjentów otrzymujących chemioterapię powodującą opóźnioną mielosupresję, np. pochodne mocznika. Wprawdzie nie prowadzono swoistych badań dotyczących interakcji ani metabolizmu produktu, niemniej jednak w badaniach klinicznych nie stwierdzono przesłanek świadczących o interakcjach tego produktu z innymi produktami leczniczymi.

Ciąża i laktacja

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania pegfilgrastymu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Pegfilgrastym nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym nie stosujących skutecznej metody antykoncepcji. Brak wystarczających danych dotyczących przenikania pegfilgrastymu/metabolitów do mleka ludzkiego. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie produktu biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Pegfilgrastym nie wpływał na rozrodczość ani płodność u samców i samic szczurów, po zastosowaniu skumulowanej dawki tygodniowej większej około 6 do 9 razy niż dawka zalecana u ludzi (na podstawie pc.).

Działania niepożądane

Najczęściej opisywanymi działaniami niepożądanymi były bóle kości (bardzo często) i bóle mięśniowo-szkieletowe (często). Bóle kości były najczęściej przemijające i miały nasilenie od łagodnego do umiarkowanego; u większości pacjentów ustępowały po podaniu standardowych leków przeciwbólowych. Po podaniu pegfilgrastymu, w początkowej lub późniejszej fazie leczenia występowały reakcje nadwrażliwości, w tym wysypka skórna, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, duszność, rumień, uderzenia gorąca i spadek ciśnienia (niezbyt często). U pacjentów otrzymujących pegfilgrastym mogą wystąpić ciężkie reakcje uczuleniowe, w tym reakcja anafilaktyczna (niezbyt często). U pacjentów z nowotworami poddawanych chemioterapii, po podaniu czynnika wzrostu kolonii granulocytów odnotowano niezbyt często występowanie zespołu przesiąkania włośniczek, który może zagrażać życiu w przypadku opóźnienia leczenia. Niezbyt często występowało powiększenie śledziony, głównie bezobjawowe. Niezbyt często po podaniu pegfilgrastymu zgłaszano pęknięcia śledziony, w tym śmiertelne. Niezbyt często zgłaszano działania niepożądane dotyczące płuc, takie jak śródmiąższowe zapalenie płuc, obrzęk płuc, zmiany naciekowe w płucach i zwłóknienia w płucach. Niezbyt często prowadziło to do niewydolności oddechowej lub zespołu ostrej niewydolności oddechowej u dorosłych (ARDS), w tym przypadków zakończonych zgonem. U pacjentów z cechą niedokrwistości sierpowatokrwinkowej lub z niedokrwistością sierpowatokrwinkową zgłaszano pojedyncze przypadki przełomów choroby (niezbyt często). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) trombocytopenia, leukocytoza; (niezbyt często) przełom niedokrwistości sierpowatokrwinkowej, powiększenie śledziony, pęknięcie śledziony. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje nadwrażliwości, reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) zwiększenie stężenia kwasu moczowego. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) zespół przesiąkania włośniczek; (rzadko) zapalenie aorty. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) zespół ostrej niewydolności oddechowej u dorosłych, działania niepożądane w obrębie płuc (śródmiąższowe zapalenie płuc, obrzęk płuc, nacieki zapalne i zwłóknienia w płucach), krwioplucie; (rzadko) krwotok płucny. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) zespół Sweeta (ostra dermatoza z gorączką), zapalenie naczyń krwionośnych skóry; (rzadko) zespół Stevens-Johnsona. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból kości; (często) ból kostno-mięśniowy (ból mięśni, ból stawów, ból kończyn, ból pleców, ból mięśniowo-szkieletowy, ból szyi). Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) kłębuszkowe zapalenie nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) ból w miejscu wstrzyknięcia, niekardiologiczny ból w klatce piersiowej: (niezbyt często) reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększona aktywność dehydrogenazy mleczanowej i fosfatazy zasadowej, przemijające podwyższenie wyników prób wątrobowych w zakresie aktywności AlAT lub AspAT. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Niezbyt często zgłaszano występowanie zespołu Sweeta, chociaż w niektórych przypadkach mogło odgrywać rolę jednoczesne występowanie nowotworów układu krwiotwórczego. U pacjentów otrzymujących pegfilgrastym zgłaszano niezbyt często zapalenie naczyń krwionośnych skóry. Mechanizm zapalenia naczyń u tych pacjentów nie jest znany. Reakcje w miejscu wstrzyknięcia, w tym zaczerwienienie w miejscu wstrzyknięcia (niezbyt często) oraz ból w miejscu wstrzyknięcia (często) występowały w początkowym lub podtrzymującym leczeniu pegfilgrastymem. Często zgłaszano przypadki leukocytozy (liczba białych krwinek >100 x 10⁹/l). U pacjentów otrzymujących produkt po zakończeniu chemioterapii cytotoksycznej występowały: niezbyt często, odwracalne, łagodne lub umiarkowane zwiększenie stężenia kwasu moczowego i aktywności fosfatazy zasadowej oraz niezbyt często odwracalne, łagodne lub umiarkowane zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej. Powyższe zmiany nie powodowały objawów klinicznych. Bardzo często stwierdzano występowanie nudności oraz bólu głowy u pacjentów otrzymujących chemioterapię. U pacjentów otrzymujących pegfilgrastym po chemioterapii cytotoksycznej obserwowano niezbyt często zwiększenie wartości wyników prób wątrobowych: aktywności AlAT/AspAT. Te zwiększenia są przemijające i aktywności wracają do wartości początkowych. Często zgłaszano przypadki trombocytopenii. Przypadki występowania zespołu przesiąkania włośniczek w związku ze stosowaniem czynnika wzrostu kolonii granulocytów zgłaszano po wprowadzeniu produktu do obrotu. Na ogół dotyczyło to pacjentów z zaawansowaną chorobą nowotworową, posocznicą, przyjmujących kilka produktów leczniczych chemioterapeutycznych lub pacjentów, u których wykonywano aferezę. Doświadczenie dotyczące stosowania u dzieci jest ograniczone. Obserwowano, że ciężkie działania niepożądane u młodszych dzieci 0-5 lat występowały z większą częstością (92%) niż u dzieci starszych 6-11 i 12-21 lat, u których częstość ciężkich działań niepożądanych wynosiła odpowiednio 80% i 67%. Najczęściej występującą reakcją niepożądaną był ból kości.

Przedawkowanie

Pojedyncze dawki wynoszące 300 µg/kg mc. podawano podskórnie ograniczonej liczbie zdrowych ochotników oraz pacjentom z niedrobnokomórkowym rakiem płuca, nie obserwując żadnych ciężkich działań niepożądanych. Działania niepożądane były podobne do tych, które obserwowano u pacjentów otrzymujących mniejsze dawki pegfilgrastymu.

Działanie

Ludzki czynnik wzrostu kolonii granulocytów (G-CSF) jest glikoproteiną regulującą procesy wytwarzania i uwalniania granulocytów obojętnochłonnych ze szpiku kostnego. Pegfilgrastym jest koniugatem kowalencyjnym rekombinowanego ludzkiego G-CSF (r-metHuG-CSF) z jedną cząsteczką glikolu polietylenowego (PEG) o masie cząsteczkowej 20 kDa. Pegfilgrastym ma dłuższy niż filgrastym T_0,5, na skutek mniejszego klirensu nerkowego. Wykazano, że pegfilgrastym i filgrastym charakteryzują się identycznym mechanizmem działania - powodują znaczące zwiększenie liczby granulocytów obojętnochłonnych w krwi obwodowej w ciągu 24 h od podania oraz niewielkie zwiększenie liczby monocytów i/lub limfocytów. Na podstawie badań aktywności chemotaktycznej i fagocytarnej wykazano, że granulocyty obojętnochłonne wytwarzane po podaniu pegfilgrastymu wykazują prawidłową lub wzmożoną aktywność, podobnie jak po podaniu filgrastymu. W warunkach in vitro wykazano, że G-CSF stymuluje ludzkie komórki śródbłonkowe. W warunkach in vitro G-CSF może stymulować wzrost komórek szpikowych, w tym komórek nowotworowych; podobne działanie obserwowano również in vitro w stosunku do komórek niepochodzących ze szpiku kostnego.

Skład

1 amp.-strzyk 0,6 ml zawiera 6 mg pegfilgrastymu (wytwarzanego w komórkach Escherichia coli za pomocą techniki rekombinacji DNA, a następnie łączony z glikolem polietylenowym (PEG)) w 0,6 ml roztworu do wstrzykiwań. Uwzględniając jedynie zawartość białka stężenie wynosi 10 mg/ml (po uwzględnieniu cząsteczek glikolu polietylenowego stężenie wynosi 20 mg/ml).