GlimeHEXAL 1; -2; -3; -4; -6

Wyszukaj produkt

Substancję czynną zawierają również leki:

Glibetic 1 mg

tabl.

1 mg

30 szt.

Doustnie

100%

6,15

3,97

bezpł.

Glimepiride

tabl.

3 mg

30 szt.

Doustnie

100%

13,65

R ⁽¹⁾

4,80

S ⁽²⁾

bezpł.

GlimeHEXAL 1

tabl.

1 mg

30 szt.

Doustnie

100%

5,24

R ⁽¹⁾

3,50

S ⁽²⁾

bezpł.

GlimeHEXAL 2

tabl.

2 mg

30 szt.

Doustnie

100%

9,49

R ⁽¹⁾

3,20

S ⁽²⁾

bezpł.

GlimeHEXAL 4

tabl.

4 mg

30 szt.

Doustnie

100%

17,65

R ⁽¹⁾

6,40

S ⁽²⁾

bezpł.

GlimeHEXAL 6

tabl.

6 mg

30 szt.

Doustnie

100%

25,86

R ⁽¹⁾

9,60

S ⁽²⁾

bezpł.

Glibetic 1 mg - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Glibetic 1 mg jest wskazany w leczeniu cukrzycy typu 2 u pacjentów dorosłych, gdy sama modyfikacja stylu życia (odpowiednia dieta, regularna aktywność fizyczna i redukcja masy ciała) nie zapewnia wystarczającej kontroli glikemii.

Lek ten należy do grupy pochodnych sulfonylomocznika i działa poprzez stymulację wydzielania insuliny z komórek beta trzustki. Wykazuje również działanie pozatrzustkowe, charakterystyczne dla tej grupy leków.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie Glibetic 1 mg należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta, w oparciu o regularne pomiary stężenia glukozy we krwi i w moczu. Podstawą skutecznej terapii jest przestrzeganie zaleceń dietetycznych, regularna aktywność fizyczna oraz systematyczna kontrola parametrów metabolicznych.

Etap leczenia	Dawka	Uwagi
Dawka początkowa	1 mg glimepirydu/dobę	Stosować jako dawkę podtrzymującą przy dobrej kontroli glikemii
Zwiększanie dawki	Stopniowo do 2, 3 lub 4 mg/dobę	Co 1-2 tygodnie, w zależności od kontroli glikemii
Dawka maksymalna	6 mg/dobę	Dawki >4 mg/dobę stosować tylko w wyjątkowych przypadkach

Dawkę dobową należy przyjmować jednorazowo, krótko przed lub w trakcie obfitego śniadania lub pierwszego głównego posiłku. Tabletki należy połykać w całości, popijając niewielką ilością płynu.

Leczenie skojarzone

U pacjentów, u których maksymalna dawka metforminy nie zapewnia odpowiedniej kontroli glikemii, można rozważyć dołączenie glimepirydu. Leczenie należy rozpocząć od małej dawki glimepirydu, stopniowo ją zwiększając przy zachowaniu dotychczasowej dawki metforminy. Terapię skojarzoną należy prowadzić pod ścisłą kontrolą lekarską.

Podobnie, u pacjentów nieosiągających kontroli glikemii przy maksymalnej dawce glimepirydu, można rozważyć dołączenie insuliny. Leczenie insuliną należy rozpocząć od małej dawki, stopniowo ją zwiększając przy utrzymaniu dotychczasowej dawki glimepirydu. Terapia skojarzona wymaga ścisłego nadzoru lekarskiego.

Warto zapamiętać

Glibetic 1 mg jest lekiem z grupy pochodnych sulfonylomocznika stosowanym w leczeniu cukrzycy typu 2
Dawkowanie należy dostosowywać indywidualnie, rozpoczynając od 1 mg/dobę i stopniowo zwiększając w zależności od kontroli glikemii

Przeciwwskazania

Stosowanie Glibetic 1 mg jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

Cukrzyca insulinozależna (typu 1)
Śpiączka cukrzycowa
Kwasica ketonowa
Ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby
Nadwrażliwość na glimepiryd, inne pochodne sulfonylomocznika lub sulfonamidy
Ciąża i karmienie piersią

W przypadku ciężkich zaburzeń czynności nerek lub wątroby konieczna jest zmiana leczenia na insulinę.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Stosowanie Glibetic 1 mg wymaga zachowania szczególnej ostrożności ze względu na ryzyko wystąpienia hipoglikemii. Pacjenci powinni być poinformowani o objawach hipoglikemii, które mogą obejmować:

Ból głowy, uczucie głodu, nudności, wymioty
Zmęczenie, senność, zaburzenia snu
Niepokój, agresja, zaburzenia koncentracji
Zaburzenia mowy i widzenia, drżenie, niedowład
Zawroty głowy, dezorientację, utratę przytomności

Dodatkowo mogą wystąpić objawy związane z kompensacyjnym pobudzeniem układu adrenergicznego, takie jak pocenie się, wilgotna skóra, lęk, tachykardia czy nadciśnienie.

Czynniki zwiększające ryzyko hipoglikemii to m.in. nieregularne spożywanie posiłków, intensywny wysiłek fizyczny, spożywanie alkoholu, zaburzenia czynności nerek lub wątroby. W takich przypadkach może być konieczna modyfikacja dawkowania lub zmiana leczenia na insulinę.

Interakcje z innymi lekami

Glibetic 1 mg może wchodzić w interakcje z wieloma lekami, prowadząc do nasilenia lub osłabienia działania hipoglikemizującego. Do najważniejszych interakcji należą:

Nasilenie działania hipoglikemizującego: insulina, metformina, salicylany, inhibitory MAO, antybiotyki chinolonowe
Osłabienie działania hipoglikemizującego: glikokortykosteroidy, leki tarczycowe, doustne środki antykoncepcyjne
Nieprzewidywalne zmiany: alkohol, β-adrenolityki, klonidyna

Podczas stosowania Glibetic 1 mg należy unikać spożywania alkoholu ze względu na ryzyko wystąpienia reakcji disulfiramopodobnej.

Ciąża i karmienie piersią

Stosowanie Glibetic 1 mg jest przeciwwskazane w okresie ciąży i karmienia piersią. W przypadku planowania ciąży lub jej stwierdzenia należy niezwłocznie zmienić leczenie na insulinę.

Działania niepożądane

Najczęstszym i potencjalnie najpoważniejszym działaniem niepożądanym Glibetic 1 mg jest hipoglikemia. Inne możliwe działania niepożądane obejmują:

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha
Reakcje skórne: świąd, wysypka, pokrzywka, nadwrażliwość na światło
Zaburzenia hematologiczne: trombocytopenia, leukopenia, niedokrwistość hemolityczna
Zaburzenia wątrobowe: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zapalenie wątroby
Zaburzenia widzenia

W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych należy przerwać leczenie i skonsultować się z lekarzem.

Przedawkowanie

Przedawkowanie Glibetic 1 mg może prowadzić do ciężkiej, przedłużającej się hipoglikemii. Objawy mogą wystąpić nawet po 24 godzinach od zażycia leku. W przypadku podejrzenia przedawkowania należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub udać się do szpitala. Leczenie obejmuje podawanie glukozy i monitorowanie stężenia glukozy we krwi.

Wnioski

Glibetic 1 mg jest skutecznym lekiem w terapii cukrzycy typu 2, jednak jego stosowanie wymaga ścisłego monitorowania parametrów metabolicznych oraz świadomości ryzyka hipoglikemii. Kluczowe znaczenie ma indywidualne dostosowanie dawki oraz edukacja pacjenta w zakresie objawów hipoglikemii i sposobów jej przeciwdziałania.

1) Cukrzyca
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.

Wskazania

Leczenie cukrzycy typu 2, gdy samo zastosowanie diety, ćwiczeń fizycznych i zmniejszenie masy ciała jest niewystarczające.

Dawkowanie

Podstawą skutecznego leczenia cukrzycy jest odpowiednia dieta, regularne ćwiczenia fizyczne, jak również rutynowe badania krwi i moczu. Leki doustne i insulina nie będą skuteczne, jeżeli pacjent nie przestrzega zalecanej diety. Dawkę ustala się w zależności od wyników oznaczeń glukozy we krwi i w moczu. Dawka początkowa wynosi 1 mg glimepirydu/dobę. W przypadku uzyskania prawidłowej kontroli glikemii, dawkę tę należy stosować w leczeniu podtrzymującym. Tabl. o różnej mocy są przeznaczone do zastosowania w różnych schematach dawkowania. Jeżeli skuteczność leczenia nie jest zadowalająca, dawkę należy zwiększać stopniowo w zależności od wyników kontroli glikemii co 1-2 tyg., do 2, 3 lub 4 mg glimepirydu/dobę. Dawka powyżej 4 mg glimepirydu/dobę tylko w wyjątkowych przypadkach daje lepsze wyniki leczenia. Zalecana dawka maks. glimepirydu wynosi 6 mg/dobę. U pacjentów, u których nie udaje się uzyskać odpowiedniej kontroli glikemii maks. dawką dobową metforminy, można rozpocząć leczenie skojarzone z glimepirydem. Zachowując dotychczasową dawkę metforminy leczenie glimepirydem należy rozpocząć od małej dawki, którą można stopniowo zwiększać w zależności od pożądanej kontroli metabolicznej aż do dawki maks. Leczenie skojarzone należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarza. U pacjentów, u których nie udaje się uzyskać odpowiedniej kontroli glikemii maks. dawką dobową produktu leczniczego, można rozpocząć leczenie skojarzone z insuliną. Zachowując dotychczasową dawkę glimepirydu leczenie insuliną należy rozpocząć od małej dawki, którą można stopniowo zwiększać w zależności od kontroli glikemii. Leczenie skojarzone należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarza. Pojedyncza dawka dobowa glimepirydu jest na ogół wystarczająca. Dawkę tę należy przyjmować na krótko przed lub w trakcie obfitego śniadania lub pierwszego głównego posiłku w ciągu dnia (jeżeli pacjent nie je śniadania). W razie pominięcia dawki leku nie należy zwiększać kolejnej dawki. Wystąpienie u pacjenta hipoglikemii po zastosowaniu dawki 1 mg glimepirydu/dobę wskazuje na możliwość uzyskania kontroli glikemii samą dietą. Poprawa kontroli glikemii wiąże się z większą wrażliwością na insulinę, dlatego w trakcie leczenia zapotrzebowanie na glimepiryd może się zmniejszyć. W celu uniknięcia hipoglikemii należy odpowiednio wcześnie rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. Zmiana dawki może być również konieczna w przypadku zmian masy ciała lub trybu życia pacjenta, bądź też innych czynników zwiększających ryzyko hipo- lub hiperglikemii. Zamiana innych doustnych leków przeciwcukrzycowych na produkt leczniczy. Zastąpienie innych leków przeciwcukrzycowych produktem leczniczym jest na ogół możliwe. Należy przy tym uwzględnić moc i T_0,5 poprzednio stosowanego leku. W niektórych przypadkach, dotyczących zwłaszcza leków przeciwcukrzycowych o długim T_0,5 (np. chloropropamidu), zaleca się zachowanie kilkudniowego okresu "wypłukiwania" leku z ustroju w celu zminimalizowania ryzyka hipoglikemii na skutek sumowania się działania leków. Zalecana dawka początkowa glimepirydu wynosi 1 mg/dobę. W zależności od reakcji na leczenie, dawkę glimepirydu można stopniowo zwiększać w sposób opisany wyżej. Zamiana insuliny na produkt leczniczy. W wyjątkowych przypadkach u pacjentów z cukrzycą typu 2 leczonych insuliną może być wskazana zmiana leku na glimepiryd. Zmianę taką należy przeprowadzać pod ścisłą kontrolą lekarza. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby: patrz ChPL. Dzieci i młodzież. Brak dostępnych danych dotyczących stosowania glimepirydu u pacjentów poniżej 8 lat. Ilość danych na temat stosowania glimepirydu w monoterapii u dzieci 8-17 lat jest ograniczona. Ze względu na niedostateczne dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności glimepirydu u dzieci i młodzieży leczenie tej grupy pacjentów nie jest zalecane.

Uwagi

Tabl. należy połykać bez żucia, popijając niewielką ilością płynu.

Przeciwwskazania

Cukrzyca insulinozależna, śpiączka cukrzycowa, kwasica ketonowa, ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby, nadwrażliwość na glimepiryd, na inne pochodne sulfonylomocznika lub sulfonamidy. Przeciwwskazany w okresie ciąży i karmienia piersią. W przypadku ciężkich zaburzeń czynności nerek lub wątroby wymagana jest zmiana leku na insulinę.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

W przypadku nieregularnego spożywania posiłków lub ich pomijania, stosowanie glimepirydu może prowadzić do hipoglikemii. Możliwe objawy hipoglikemii obejmują: ból głowy, uczucie "wilczego głodu", nudności, wymioty, znużenie, senność, zaburzenia snu, niepokój, agresywność, upośledzenie koncentracji, czujności i czasu reakcji, depresję, dezorientację, zaburzenia mowy i wzroku, afazję, drżenie, niedowład, zaburzenia czucia, zawroty głowy, bezradność, utratę samokontroli, majaczenie, drgawki pochodzenia mózgowego, utratę przytomności do śpiączki włącznie, płytki oddech i bradykardię. Ponadto mogą występować objawy kompensacji adrenergicznej, takie jak pocenie się, wilgotna skóra, lęk, tachykardia, nadciśnienie, kołatanie serca, dławica piersiowa i zaburzenia rytmu serca. Obraz kliniczny ciężkiego napadu hipoglikemii może przypominać udar. Objawy prawie zawsze można szybko opanować niezwłocznym spożyciem węglowodanów (cukru). Sztuczne środki słodzące są nieskuteczne. Hipoglikemia może nawracać mimo początkowo skutecznych środków zaradczych. Ciężka lub przedłużająca się hipoglikemia, tylko krótkotrwale dająca się opanować za pomocą zwykle stosowanych ilości cukru, wymaga niezwłocznego leczenia i niekiedy hospitalizacji. Czynniki sprzyjające wystąpieniu hipoglikemii obejmują: niechęć lub (częściej u pacjentów w podeszłym wieku) niezdolność pacjenta do współpracy; niedożywienie, nieregularne spożywanie posiłków lub ich pomijanie, przedłużające się okresy postu; zmiany diety; brak równowagi pomiędzy wysiłkiem fizycznym a spożyciem węglowodanów; spożywanie alkoholu, zwłaszcza przy jednoczesnym pomijaniu posiłków; zaburzenia czynności nerek; ciężkie zaburzenia czynności wątroby; przedawkowanie glimepirydu; niektóre niewyrównane zaburzenia układu wewnątrzwydzielniczego, wpływające na metabolizm węglowodanów lub mechanizmy kompensacyjne w hipoglikemii (jak np. w niektórych zaburzeniach czynności tarczycy oraz w niewydolności przedniego płata przysadki lub kory nadnerczy). Leczenie glimepirydem wymaga regularnego monitorowania stężenia glukozy we krwi i w moczu. U osób w podeszłym wieku pierwsze objawy niskiego lub wysokiego stężenia glukozy we krwi mogą być trudno dostrzegalne lub mogą w ogóle nie występować. Dodatkowo zaleca się oznaczanie glikowanej hemoglobiny. Wymagane jest regularne monitorowanie czynności wątroby i parametrów hematologicznych (zwłaszcza leukocytów i płytek krwi). W warunkach stresu (np. wypadków, operacji z nagłych wskazań, zakażeń przebiegających z gorączką itp.) może być wskazana tymczasowa zmiana leczenia na insulinę. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby wskazana jest zmiana leczenia na insulinę. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lappa lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Pacjentom należy zalecić zachowanie środków ostrożności w celu uniknięcia hipoglikemii podczas prowadzenia pojazdów. Jest to szczególnie istotne w przypadku pacjentów, którzy słabo lub w ogóle nie odczuwają objawów zapowiadających hipoglikemię, bądź u których epizody hipoglikemii występują często. W takich przypadkach należy rozważyć, czy wskazane jest, by pacjent kierował pojazdami lub obsługiwał urządzenia mechaniczne.

Interakcje

Nasilenie działania obniżającego stężenie glukozy we krwi i tym samym w niektórych przypadkach hipoglikemia, może wystąpić w związku z zastosowaniem jednego z następujących leków: fenylobutazon, azapropazon i oksyfenbutazon, sulfinpirazon, insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe, niektóre długo działające sulfonamidy, metformina, tetracykliny, salicylany i kwas p-aminosalicylowy, inhibitory MAO, steroidy anaboliczne i męskie hormony płciowe, antybiotyki chinolonowe, chloramfenikol, probenecyd, leki przeciwzakrzepowe pochodne kumaryny, mikonazol, fenfluramina, pentoksyfilina (duże dawki podawane pozajelitowo), fibraty, trytokwalina, inhibitory ACE, fluoksetyna, allopurinol, leki sympatykolityczne, cyklofosfamidy, trofosfamidy i ifosfamidy, flukonazol. Osłabienie działania hipoglikemizującego, a w konsekwencji zwiększenie stężenia glukozy we krwi, może wystąpić w przypadku zastosowania jednego z następujących leków: estrogeny i progestageny, saluretyki, tiazydowe leki moczopędne, leki pobudzające czynność tarczycy, glikokortykoidy, pochodne fenotiazyny, chloropromazyna, adrenalina i inne leki sympatykomimetyczne, kwas nikotynowy (w dużych dawkach) i jego pochodne leki przeczyszczające (stosowane długotrwale), fenytoina, diazoksyd, glukagon, barbiturany i ryfampicyna, acetazolamid. Antagoniści receptora H₂, β-adrenolityki, klonidyna i rezerpina mogą prowadzić albo do nasilenia, albo do osłabienia działania obniżającego stężenie glukozy we krwi. Pod wpływem leków o działaniu sympatykomimetycznym, takich jak β-adrenolityki, klonidyna, guanetydyna i rezerpina, objawy kompensacyjnego pobudzenia adrenergicznego w odpowiedzi na hipoglikemię mogą być osłabione lub mogą w ogóle nie występować. Spożycie alkoholu może w sposób nieprzewidywalny nasilać lub osłabiać działanie hipoglikemizujące glimepirydu. Glimepiryd może nasilać lub osłabiać działanie pochodnych kumaryny.

Ciąża i laktacja

Przeciwwskazany w okresie ciąży i karmienia piersią.

Działania niepożądane

Zaburzenia układu immunologicznego: łagodne reakcje nadwrażliwości mogą się rozwinąć w ciężkie reakcje z dusznością, obniżeniem ciśnienia tętniczego krwi i czasami wstrząsem; alergiczne zapalenie naczyń. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: umiarkowana do ciężkiej trombocytopenia, leukopenia, erytrocytopenia, granulocytopenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, pancytopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: hipoglikemia. Zaburzenia oka: przemijające zaburzenia wzroku. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: dolegliwości żołądkowo-jelitowe: nudności, wymioty, biegunka, ucisk lub uczucie pełności w żołądku i ból brzucha. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: cholestaza, żółtaczka i zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: reakcje nadwrażliwości, świąd, wysypka i pokrzywka, nadwrażliwość na światło. Badania: obniżenie stężenia sodu w surowicy; podwyższenie aktywności enzymów wątrobowych.

Przedawkowanie

Po przyjęciu nadmiernej dawki leku może wystąpić hipoglikemia trwająca 12-72 h, która może nawracać po uzyskaniu początkowej normalizacji. Objawy mogą nie ujawnić się nawet w ciągu 24 h od zażycia dawki. Zaleca się obserwację w warunkach szpitalnych. Objawy: nudności, wymioty, ból w nadbrzuszu. Hipoglikemii przeważnie mogą towarzyszyć objawy neurologiczne, takie jak niepokój ruchowy, drżenie, zaburzenia widzenia, zaburzenia koordynacji ruchowej, senność, śpiączka i drgawki. Leczenie: polega przede wszystkim na niedopuszczeniu do wchłonięcia się leku poprzez podanie węgla aktywowanego (adsorbent) i siarczanu sodu (środek przeczyszczający). W przypadku przyjęcia dużej ilości leku zaleca się płukanie żołądka, a następnie podanie węgla aktywowanego i siarczanu sodu. W przypadku przedawkowania o ciężkim przebiegu wskazana jest hospitalizacja na oddziale intensywnej opieki medycznej. Należy jak najszybciej podać glukozę, w razie konieczności w postaci wstrzyknięcia dożylnego (50 ml 50% roztworu glukozy), a następnie w postaci 10% roztworu w dożylnym wlewie kroplowym, pod ścisłą kontrolą stężenia glukozy we krwi. Dalsze leczenie powinno być objawowe. Podczas leczenia hipoglikemii wywołanej przypadkowym zażyciem glimepirydu przez niemowlęta i małe dzieci dawka podawanej glukozy musi być szczególnie starannie kontrolowana w celu uniknięcia ryzyka hiperglikemii. Należy dokładnie monitorować stężenie glukozy we krwi.

Działanie

Glimepiryd jest aktywną po podaniu doustnym substancją o działaniu hipoglikemizującym, należącą do grupy pochodnych sulfonylomocznika. Może być stosowany w cukrzycy insulinoniezależnej. Glimepiryd działa głównie poprzez stymulację uwalniania insuliny z komórek β trzustki. Podobnie jak w przypadku innych pochodnych sulfonylomocznika, działanie to polega na zwiększeniu reaktywności komórek β trzustki na fizjologiczny bodziec, jakim jest glukoza. Ponadto glimepiryd prawdopodobnie wykazuje wyraźne działanie pozatrzustkowe, zakładane także w przypadku innych pochodnych sulfonylomocznika.

Glibetic 1 mg