Finospir

Wyszukaj produkt

Spironolactone

tabl.

25 mg

100 szt.

Doustnie

100%

21,08

30% ⁽¹⁾

6,95

S ⁽²⁾

bezpł.

DZ ⁽³⁾

bezpł.

Finospir

tabl.

50 mg

30 szt.

Doustnie

100%

13,20

30% ⁽¹⁾

4,72

S ⁽²⁾

bezpł.

DZ ⁽³⁾

bezpł.

Finospir

tabl.

50 mg

100 szt.

Doustnie

100%

36,84

30% ⁽¹⁾

11,05

S ⁽²⁾

bezpł.

DZ ⁽³⁾

bezpł.

Finospir

tabl.

25 mg

30 szt.

Doustnie

100%

9,44

30% ⁽¹⁾

5,20

S ⁽²⁾

bezpł.

DZ ⁽³⁾

bezpł.

Finospir

tabl.

100 mg

30 szt.

Doustnie

100%

23,06

30% ⁽¹⁾

6,92

S ⁽²⁾

bezpł.

DZ ⁽³⁾

bezpł.

Finospir - charakterystyka leku dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Finospir (spironolakton) jest wskazany w następujących przypadkach:

Przewlekła skurczowa niewydolność serca (klasa III-IV wg NYHA) - jako uzupełnienie standardowej terapii
Obrzęki w przebiegu zespołu nerczycowego - gdy inne metody leczenia obrzęków są nieskuteczne, szczególnie przy podejrzeniu hiperaldosteronizmu
Puchlina brzuszna i obrzęki związane z niewyrównaną marskością wątroby lub nadciśnieniem wrotnym - gdy inne metody leczenia obrzęków są nieskuteczne, szczególnie przy podejrzeniu hiperaldosteronizmu
Nadciśnienie tętnicze - jako lek dodatkowy u pacjentów z niedostateczną odpowiedzią na inne leki przeciwnadciśnieniowe
Pierwotny hiperaldosteronizm

Finospir wykazuje działanie moczopędne i oszczędzająceokowanie receptorów aldosteronu w kanalikach dystalnych nerek. Lek zwiększa wydalanie sodu i wody, jednocześnie zatrzymując potas i magnez w organizmie.

Dawkowanie i sposób podawania

Wskazanie	Dawkowanie
Przewlekła niewydolność serca (NYHA III-IV)	Dawka początkowa: 25 mg/dobę Dawka maksymalna: 50 mg/dobę
Obrzęki	25-100 mg/dobę W ciężkich przypadkach do 200-400 mg/dobę
Nadciśnienie tętnicze	50-100 mg/dobę
Hiperaldosteronizm pierwotny	100-400 mg/dobę przed operacją Po operacji: najmniejsza skuteczna dawka
Dzieci	Dawka początkowa: 3 mg/kg/dobę Leczenie długotrwałe: 1-2 mg/kg/dobę

Dawkę dobową można przyjmować jednorazowo lub w dwóch dawkach podzielonych. Tabletki należy przyjmować z posiłkiem w celu poprawy wchłaniania. Podczas leczenia konieczne jest monitorowanie stężenia elektrolitów i kreatyniny w surowicy.

U pacjentów z niewydolnością nerek (ClCr 30-50 ml/min) należy zachować ostrożność. Lek jest przeciwwskazany przy ciężkiej niewydolności nerek (ClCr <30 ml/min). U pacjentów z niewydolnością wątroby modyfikacja dawki początkowej nie jest konieczna, ale metabolizm i wydalanie leku mogą być opóźnione.

Przeciwwskazania

Stosowanie Finospiru jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

Nadwrażliwość na spironolakton lub którykolwiek składnik preparatu
Hiperkaliemia
Hiponatremia
Przełom nadnerczowy
Ostra i przewlekła niewydolność nerek (ClCr <30 ml/min)
Bezmocz
Porfiria

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas terapii Finospir należy regularnie monitorować stężenie elektrolitów w surowicy oraz czynność nerek. Szczególną uwagę należy zwrócić na ryzyko hiperkaliemii, które jest wyższe u osób starszych, pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby oraz przy jednoczesnym stosowaniu inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub innych leków moczopędnych oszczędzających potas.

U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca kluczowe jest monitorowanie stężenia potasu. Należy unikać stosowania innych leków oszczędzających potas oraz suplementów potasu, gdy jego stężenie w surowicy przekracza 3,5 mmol/l. Zaleca się oznaczanie stężenia potasu i kreatyniny tydzień po rozpoczęciu leczenia lub zwiększeniu dawki, następnie co miesiąc przez pierwsze 3 miesiące, co 3 miesiące przez rok, a później co 6 miesięcy.

U pacjentów z marskością wątroby istnieje ryzyko wystąpienia hipochloremicznej kwasicy metabolicznej z hiperkaliemią. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z cukrzycą i upośledzeniem czynności nerek.

Warto zapamiętać

1. Finospir może powodować ciężką hiperkaliemię, szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby oraz przy jednoczesnym stosowaniu inhibitorów ACE lub antagonistów receptora angiotensyny II.

2. Podczas leczenia Finospir konieczne jest regularne monitorowanie stężenia elektrolitów i kreatyniny w surowicy, zwłaszcza u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca.

Interakcje z innymi lekami

Finospir może wchodzić w interakcje z wieloma lekami, co wymaga szczególnej uwagi przy jego stosowaniu:

Leki moczopędne: Finospir redukuje ryzyko hipokaliemii wywoływanej przez inne diuretyki
Leki przeciwnadciśnieniowe: działanie synergistyczne
Suplementy potasu, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny, heparyna: zwiększone ryzyko hiperkaliemii
ASA i NLPZ: mogą osłabiać działanie moczopędne Finospiru i sprzyjać hiperkaliemii
Warfaryna: możliwe zmniejszenie skuteczności przeciwzakrzepowej
Digoksyna: zmniejszenie klirensu i wydłużenie T0,5
Lit: możliwa zmiana wydalania
Takrolimus: zwiększone ryzyko hiperkaliemii
Trimetoprim z sulfametoksazolem: ryzyko istotnej klinicznie hiperkaliemii

Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu Finospiru z wymienionymi lekami i monitorować parametry biochemiczne pacjenta.

Ciąża i laktacja

Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania Finospiru w ciąży są niewystarczające. Należy unikać jego stosowania u kobiet ciężarnych. Czynny metabolit spironolaktonu przenika do mleka matki w niewielkich ilościach. Przy podejmowaniu decyzji o kontynuacji karmienia piersią lub leczenia należy rozważyć korzyści dla dziecka i matki.

Działania niepożądane

Najważniejsze działania niepożądane Finospiru obejmują:

Zaburzenia elektrolitowe: hiperkaliemia, hiponatremia
Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: nudności, biegunka, wymioty
Zaburzenia endokrynologiczne: ginekomastia, zaburzenia miesiączkowania, impotencja
Zaburzenia skórne: wysypka, świąd, pokrzywka
Zaburzenia neurologiczne: ból głowy, zawroty głowy, splątanie (szczególnie u pacjentów z marskością wątroby)
Zaburzenia nerkowe: zwiększenie stężenia kreatyniny, ostra niewydolność nerek

W przypadku wystąpienia ciężkiej hiperkaliemii lub znacznego pogorszenia czynności nerek należy przerwać leczenie Finospir.

Przedawkowanie

Ostre przedawkowanie Finospiru może powodować zmęczenie, splątanie, wymioty, ataksję, zawroty głowy, wysypkę i biegunkę. Przewlekłe przedawkowanie może prowadzić do hiperkaliemii i hiponatremii. Leczenie przedawkowania jest głównie objawowe i obejmuje monitorowanie czynności serca, równowagi elektrolitowej oraz czynności nerek. Nie istnieje swoista odtrutka dla spironolaktonu.

Właściwości farmakologiczne

Finospir (spironolakton) jest kompetycyjnym antagonistą aldosteronu. Wiąże się z receptorami w kanalikach dystalnych nerki, zapobiegając syntezie białka kluczowego dla transportu jonów potasu i sodu. Efekt działania spironolaktonu zależy od stężenia aldosteronu w organizmie - im wyższe stężenie, tym skuteczniejsza odpowiedź na lek.

Skład

Substancja czynna: spironolakton. Dostępne dawki: 25 mg, 50 mg lub 100 mg w jednej tabletce.

Stosowanie Finospiru wymaga starannego monitorowania pacjenta, szczególnie pod kątem równowagi elektrolitowej i czynności nerek. Lek ten może być cennym narzędziem w terapii niewydolności serca, obrzęków i nadciśnienia tętniczego, ale wymaga ostrożnego stosowania ze względu na ryzyko poważnych działań niepożądanych, zwłaszcza hiperkaliemii.

1) Refundacja we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach: Pokaż wskazania z ChPL

Finospir

Wskazania pozarejestracyjne: Nadciśnienie tętnicze inne niż określone w ChPL - u dzieci do 18 rż.; pozawałowa dysfunkcja skurczowa lewej komory
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
3) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia

Wskazania

Leczenie przewlekłej skurczowej niewydolności serca (grupa III-IV NYHA) jako uzupełnienie standardowego leczenia. Leczenie obrzęków spowodowanych zespołem nerczycowym, gdy inne sposoby leczenia obrzęków nie przyniosły skutku, w szczególności w przypadku podejrzenia hiperaldosteronizmu. Leczenie puchliny brzusznej i obrzęków związanych z niewyrównaną marskością wątroby lub nadciśnieniem wrotnym i innymi chorobami wątroby, gdy inne sposoby leczenia obrzęków nie przyniosły skutku, w szczególności w przypadku podejrzenia hiperaldosteronizmu. W leczeniu nadciśnienia jako lek dodatkowy u pacjentów niereagujących dostatecznie na inne leki przeciwnadciśnieniowe. Pierwotny hiperaldosteronizm.

Dawkowanie

Dorośli. Przewlekła niewydolność serca (NYHA klasa III do IV): wstępna dawka u pacjentów z ciężką niewydolnością serca (NYHA III do IV) i stężeniem potasu ≤ 5 mmol/l i kreatyniny w surowicy ≤ 220 mikromol/l wynosi zazwyczaj 25 mg/dobę, w połączeniu ze standardowym leczeniem. Jeśli retencja płynów narasta lub utrzymuje się przez 8 tyg. po rozpoczęciu leczenia a stężenie potasu nadal będzie wynosiło < 5 mmol/l, dawka spironolaktonu może zostać zwiększona do 50 mg raz/dobę. Stężenie potasu i kreatyniny musi być zbadane po 1 tyg. stosowania tej dawki. Jeśli stężenie potasu wzrośnie do 5,5 mmol/l lub stężenie kreatyniny wzrośnie do 220 mikromol/l, dawka spironolaktonu musi zostać zmniejszona do 25 mg co drugi dzień lub należy przerwać stosowanie leku. Ostrzeżenia specjalne i środki ostrożności: ,,Hiperkaliemia u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca”. Obrzęki. Zazwyczaj stosowana dawka wynosi 25-100 mg/dobę. W ciężkich przypadkach dawkę można zwiększyć do 200 mg/dobę. W przypadku znacznych obrzęków, np. w przebiegu marskości wątroby, może być wskazane krótkotrwałe podawanie 200-400 mg/dobę. Leczenie nadciśnienia. Zazwyczaj stosowana dawka wynosi 50-100 mg/dobę. Pełny efekt terapeutyczny jest zwykle uzyskiwany w ciągu około 2 tyg., co należy uwzględnić podczas zmiany dawki. Leczenie hiperaldosteronizmu pierwotnego: 100-400 mg/dobę przed operacją. Jeśli zabieg operacyjny nie będzie wykonywany, dawka leku powinna być zmniejszona do najniższej skutecznej dawki. Osoby w podeszłym wieku. Zazwyczaj nie ma konieczności zmiany dawkowania, o ile u pacjenta nie występuje niewydolność nerek lub wątroby. Dzieci. Dawka początkowa wynosi 3 mg/kg/dobę. Długotrwałe leczenie w skojarzeniu z innymi lekami moczopędnymi: 1-2 mg/kg/dobę. Niewydolność nerek: należy zachować ostrożność podczas stosowania spironolaktonu u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek (Cl_Cr 30-50 ml/min). Spironolaktonu nie należy stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (Cl_Cr poniżej 30 ml/min). Niewydolność wątroby. Metabolizm i wydalanie spironolaktonu ulegają opóźnieniu u pacjentów z niewydolnością wątroby. U pacjentów z niewydolnością wątroby modyfikacja dawki początkowej nie jest konieczna.

Uwagi

Dawkę dobową można przyjmować jednorazowo lub podzielić na dwie dawki. Tabl. powinny być przyjmowane z posiłkiem (w celu lepszego wchłaniania). Podczas leczenia należy monitorować stężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na spironolakton lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych. Hiperkaliemia. Hiponatremia. Przełom nadnerczowy. Ostra i przewlekła niewydolność nerek, Cl_Cr poniżej 30 ml/min. Bezmocz. Porfiria.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

Podczas stosowania leku stężenie elektrolitów w surowicy oraz czynność nerek powinny być systematycznie monitorowane. Stosowanie produktów leczniczych, o których wiadomo, że powodują hiperkaliemię, równocześnie ze spironolaktonem może prowadzić do ciężkiej hiperkaliemii. Ryzyko hiperkaliemii jest wyższe u osób w podeszłym wieku oraz u chorych z niewydolnością nerek lub wątroby, jak również podczas skojarzonego stosowania spironolaktonu i inhibitorów ACE lub antagonistów receptora angiotensyny II (ARB) lub leków moczopędnych oszczędzających potas. U tych pacjentów należy starannie monitorować stężenie potasu w surowicy krwi. Hiperkaliemia może prowadzić do zgonu. Kluczowe jest monitorowanie stężenia potasu w surowicy u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca otrzymujących spironolakton. Należy unikać stosowania innych leków moczopędnych oszczędzających potas. Należy unikać stosowania doustnych suplementów potasu u pacjentów, u których stężenie potasu w surowicy wynosi > 3,5 mmol/l. Zaleca się oznaczanie stężenia potasu i kreatyniny tydzień po rozpoczęciu leczenia lub zwiększeniu dawki spironolaktonu, co m-ąc przez 1-sze 3 m-ce, co 3 m-ce przez rok a następnie co 6 m-cy. Należy zakończyć lub przerwać leczenie w przypadku stężenia potasu w surowicy wynoszącego > 5 mmol/l lub kreatyniny > 220 mikromol/l. Nie zaleca się stosowania suplementów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas lub diety bogatej w potas, ze względu na ryzyko hiperkaliemii. U pacjentów z marskością wątroby zgłaszano podczas leczenia spironolaktonem występowanie hipochloremicznej kwasicy metabolicznej z hiperkaliemią, pomimo prawidłowej czynności nerek. Pacjenci z marskością wątroby oraz inni chorzy obarczeni ryzykiem kwasicy powinni być dokładnie monitorowani. Szczególną ostrożność należy zachować podczas leczenia pacjentów z cukrzycą z upośledzeniem czynności nerek. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas leczenia wodobrzusza i niezmniejszanie mc. pacjenta o więcej niż 1 kg/dobę (wynikającej ze zwiększonej diurezy). U pacjentów z wrzodami trawiennymi spironolakton może opóźniać gojenie się owrzodzeń, toteż powinien być stosowany jedynie po starannym rozważeniu. U zwierząt eksperymentalnych spironolakton powodował lub stymulował wzrost nowotworu. Stosując produkt, należy wziąć to pod uwagę. Efekt ten może wynikać ze zmian hormonalnych, które spironolakton wywołuje również u ludzi. Produkt zawiera laktozę. Pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni stosować tego leku. Mogą pojawić się zawroty głowy lub zmęczenie, szczególnie na początku leczenia oraz po zmianie dawki. Może to upośledzać zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Interakcje

Spironolakton redukuje ryzyko hipokaliemii wywoływane przez inne leki moczopędne, toteż w razie potrzeby może być stosowany w terapii skojarzonej z innymi diuretykami. Należy zachować ostrożność podczas znieczulania pacjentów stosujących spironolakton. Spironolakton zmniejsza działanie noradrenaliny na układ krążenia. Działanie niedepolaryzujących leków zwiotczających mięśnie może ulec nasileniu. Spironolakton wywiera działanie synergistyczne z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Równoczesne stosowanie suplementów potasu (preparatów mineralnych z potasem lub diety bogatej w zamienniki soli kuchennej zawierające potas), innych diuretyków oszczędzających potas, inhibitorów ACE, blokerów receptora angiotensyny, blokerów aldosteronu, heparyny (w tym heparyny drobnocząsteczkowej) może prowadzić do ciężkiej hiperkaliemii. Połączenie spironolaktonu i inhibitora ACE jest możliwe u pacjentów z niewydolnością serca klasy III lub IV NYHA, jeśli wykazano jego skuteczność, a stężenie potasu i kreatyniny w surowicy jest ściśle monitorowane. Równoczesne stosowanie suplementów potasu (preparatów mineralnych z potasem lub zamienników soli kuchennej zawierających potas), inhibitorów ACE, ARB lub innych diuretyków oszczędzających potas zwiększa ryzyko hiperkaliemii. ASA (ale nie w dawkach przeciwzakrzepowych) oraz NLPZ stosowane w skojarzeniu mogą opóźniać wydalanie metabolitów spironolaktonu, osłabiać jego działanie moczopędne i sprzyjać hiperkaliemii. Skuteczność działania warfaryny może ulec zmniejszeniu podczas leczenia spironolaktonem. Klirens digoksyny zmniejsza się, a T_0,5 ulega wydłużeniu podczas leczenia spironolaktonem. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas skojarzonego podawania digoksyny i spironolaktonu, ponieważ spironolakton może również w pewnym stopniu powodować nieprawidłowe wyniki oznaczeń stężenia digoksyny w surowicy krwi. Wydalanie litu może ulec zmianie podczas stosowania spironolaktonu, toteż zaleca się oznaczanie stężenia tego leku. Takrolimus może powodować hiperkaliemię, która może ulec nasileniu pod wpływem spironolaktonu. Podczas skojarzonego podawania tych leków należy dokładnie monitorować stężenie potasu w surowicy krwi. Oprócz innych produktów leczniczych, o których wiadomo, że powodują hiperkaliemię, trimetoprim z sulfametoksazolem (kotrimoksazol) stosowany równocześnie ze spironolaktonem może powodować istotną klinicznie hiperkaliemię. Metabolity spironolaktonu fluoryzują, toteż mogą powodować nieprawidłowe wyniki niektórych oznaczeń fluorymetrycznych (np. kortyzolu). Spironolakton wywiera działanie antagonistyczne wobec efektu przeciwnowotworowego mitotanu.

Ciąża i laktacja

Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania spironolaktonu podczas ciąży są niewystarczające. W badaniach na szczurach, spironolakton powodował nabywanie cech żeńskich przez samców. Należy unikać stosowania spironolakton w trakcie ciąży. Czynny metabolit spironolaktonu, kanrenon, przedostaje się do mleka matki w niewielkich ilościach. Działanie leku na noworodki i niemowlęta nie jest znane. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy też przerwać i/lub wstrzymać leczenie preparatem, uwzględniając korzyści karmienia piersią dla dziecka i zalety terapii dla matki.

Działania niepożądane

Należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia ciężkiej hiperkaliemii, szczególnie podczas długotrwałego leczenia. U pacjentów z marskością wątroby występowała hiperchloremiczna kwasica metaboliczna. Stosowanie wysokich dawek spironolaktonu może powodować hiponatremię i odwodnienie. U pacjentów z niewydolnością nerek spironolakton może powodować dalsze pogorszenie czynności nerek. Jeśli stężenie kreatyniny wyraźnie wzrasta, należy przerwać leczenie spironolaktonem. Podczas stosowania spironolaktonu stężenie kwasu moczowego może ulec zmniejszeniu. Objawy neurologiczne, tj.: splątanie, bóle głowy i apatia, występują głównie u pacjentów z marskością wątroby. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (bardzo rzadko) łagodne guzy piersi. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) trombocytopenia, leukopenia (również agranulocytoza). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) zaburzenia równowagi elektrolitowej: hiperkaliemia i hiponatremia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) splątanie; (rzadko) apatia, zmiany libido. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy; (niebyt często) parestezje; (rzadko) zawroty głowy. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) zaburzenia żołądkowo-jelitowe, nudności, biegunka, wymioty. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zaburzenia czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) suchość skóry; (niezbyt często) wysypka, świąd, pokrzywka (bardzo rzadko) łysienie, hipertrichoza; (nieznana) pemfigoid. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) kurcze mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy; (rzadko) ostra niewydolność nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) ginekomastia, tkliwość piersi, zaburzenia miesiączkowania, impotencja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) senność. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie stężenia reniny.

Przedawkowanie

Ostre przedawkowanie spironolaktonu może powodować następujące objawy: zmęczenie, splątanie, wymioty, ataksję, zawroty głowy, wysypkę skórną i biegunkę. Przewlekłe przedawkowanie może prowadzić do hiperkaliemii i hiponatremii. Pojedyncza dawka 625 mg powodowała łagodne zatrucie pomimo opróżnienia żołądka. Pomoc doraźna przy przedawkowaniu obejmuje podawanie węgla aktywowanego, w razie potrzeby wielokrotnie. Jeśli przedawkowanie miało miejsce niedawno, a przyjęto dużą ilość spironolaktonu, można rozważyć płukanie żołądka. Leczenie przedawkowania jest głównie objawowe i obejmuje monitorowanie czynności serca, równowagi elektrolitowej oraz czynności nerek. Nie ma swoistej odtrutki dla spironolaktonu.

Działanie

Spironolakton jest kompetycyjnym blokerem receptora aldosteronu; wiąże się on w sposób kompetycyjny z receptorami w kanalikach dystalnych nerki, zapobiegając syntezie białka kluczowego dla transportu jonów K⁺ i Na⁺. Spironolakton wywiera działanie moczopędne i oszczędzające potas, zwiększa wydalanie sodu i wody, zatrzymując jednocześnie potas i magnez. Spironolakton hamuje również w korze nadnerczy biosyntezę aldosteronu u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem. Efekt działania spironolaktonu zależy od aldosteronu: im wyższe stężenie aldosteronu w organizmie, tym skuteczniejsza jest odpowiedź na spironolakton.