Depresja. Dorośli. Zalecaną dawką jest 100 mg/dobę. Leczenie należy rozpoczynać od 50 mg lub 100 mg, podawanych w jednej dawce wieczorem. Dawkowanie powinno zostać ocenione i, w razie konieczności, skorygowane w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia, a następnie wtedy, kiedy jest to uzasadnione klinicznie. Chociaż możliwy jest wzrost częstości działań niepożądanych po wyższych dawkach leku, to jeśli po kilku tygodniach stosowania produktu w zalecanej dawce odpowiedź na leczenie jest niewystarczająca, u niektórych pacjentów może okazać się korzystne stopniowe zwiększanie dawki do maks. 300 mg na dobę. Dawki do 150 mg można podawać w dawce pojedynczej, najlepiej wieczorem. Zaleca się, aby całkowitą dobową dawkę większą niż 150 mg podawać w 2 lub 3 dawkach podzielonych. Dawkowanie należy dostosowywać ostrożnie, indywidualnie u każdego chorego do osiągnięcia najmniejszej skutecznej dawki. Chorzy na depresję powinni być leczeni przez odpowiednio długi czas, przynajmniej 6 m-cy, do czasu upewnienia się, że objawy choroby ustąpiły. Nie należy stosować preparatu w leczeniu dużych zaburzeń depresyjnych u dzieci i młodzieży poniżej 18 r.ż. Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania preparatu w leczeniu dużych zaburzeń depresyjnych w populacji pediatrycznej. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Dorośli. Zalecana dawka wynosi 100-300 mg/dobę. Należy rozpoczynać od dawki 50 mg/dobę. Chociaż możliwy jest wzrost częstości działań niepożądanych po wyższych dawkach leku, to jeśli po kilku tyg. stosowania produktu w zalecanej dawce odpowiedź na leczenie jest niewystarczająca, u niektórych pacjentów może okazać się korzystne stopniowe zwiększanie dawki do maks. 300 mg/dobę. Dawki do 150 mg można podawać w dawce pojedynczej, najlepiej wieczorem. Zaleca się, aby całkowitą dobową dawkę większą niż 150 mg podawać w 2 lub 3 dawkach podzielonych. Jeśli uzyskano dobrą odpowiedź terapeutyczną, leczenie można kontynuować w indywidualnie dostosowanej dawce. Mimo braku systematycznych badań określających długość leczenia fluwoksaminą, należy wziąć pod uwagę, że OCD mają charakter przewlekły i dlatego u pacjentów z pozytywną odpowiedzią terapeutyczną warto rozważyć kontynuowanie leczenia ponad 10 tyg. Dawkowanie należy dostosowywać ostrożnie, indywidualnie u każdego chorego do osiągnięcia najmniejszej skutecznej dawki. Zasadność dalszego leczenia należy oceniać okresowo. U pacjentów pozytywnie reagujących na farmakoterapię niektórzy klinicyści zalecają dodatkowo stosowanie psychoterapii behawioralnej. Nie wykazano skuteczności długotrwałego (ponad 24 tyg.) leczenia OCD. Dzieci i młodzież. Dawka początkowa dla dzieci w wieku ponad 8 lat i młodzieży to 25 mg/dobę podawana najlepiej przed snem. Dawkę można zwiększać o 25 mg co 4-7 dni przy dobrej tolerancji, aż do uzyskania skutecznej dawki. Skuteczna dawka wynosi zwykle 50-200 mg/dobę. Maks. dawka u dzieci nie powinna przekraczać 200 mg/dobę. Zaleca się, aby całkowitą dawkę dobową większą niż 50 mg podawać w dwóch dawkach podzielonych. Jeśli dwie dawki podzielone nie są równe, większa dawka powinna być podana przed snem. Objawy odstawienia obserwowane po zakończeniu przyjmowania fluwoksaminy. Należy unikać nagłego odstawienia leku. Kończąc leczenie fluwoksaminą należy zmniejszać dawkę stopniowo, przynajmniej przez okres 1 lub 2 tyg., w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia objawów odstawienia. Jeśli po zmniejszeniu dawki lub zaprzestaniu leczenia wystąpią nasilone objawy odstawienia, można rozważyć powrót do poprzednio podawanej dawki. Następnie można kontynuować zmniejszanie dawki bardziej stopniowo. U pacjentów z niewydolnością wątroby lub nerek należy zaczynać leczenie od małych dawek. Chorzy powinni pozostawać pod stałą kontrolą.

Tabl. należy połykać bez rozgryzania, popijając wodą.

Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie preparatu z tyzanidyną i inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO). Leczenie fluwoksaminą można rozpocząć: 2 tyg. po odstawieniu nieodwracalnych inhibitorów MAO lub jeden dzień po odstawieniu odwracalnych inhibitorów MAO (np. moklobemid, linezolid). Podawanie inhibitorów MAO można rozpoczynać co najmniej jeden tydzień po odstawieniu preparatu. Preparatu nie należy stosować jednocześnie z ramelteonem. Przeciwwskazane jest stosowanie preparatu w razie nadwrażliwości na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa (zachowań samobójczych). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania znaczącej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia. Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest fluwoksamina, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tym pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy poddać ścisłej obserwacji. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia nasilone wyobrażenia samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie tych z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza. Fluwoksamina nie powinna być stosowana w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18 lat z wyjątkiem pacjentów z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi. Ze względu na brak doświadczenia klinicznego nie zaleca się stosowania fluwoksaminy w leczeniu depresji u dzieci. W toku prób klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójstwa i myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż w grupie, której podawano placebo. Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania leku u dzieci i młodzieży, dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi, stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne. Chociaż badania nad populacją osób w podeszłym wieku nie wykazują istotnych klinicznie różnic w porównaniu z populacją ludzi młodych, dawki u osób w podeszłym wieku należy zwiększać wolniej i zawsze z zachowaniem ostrożności. Stosowanie fluwoksaminy związane było z występowaniem akatyzji określanej subiektywnie jako nieprzyjemny i uciążliwy niepokój oraz potrzeba ruchu z często towarzyszącą niezdolnością do siedzenia i stania w bezruchu. Wystąpienie tych objawów jest najbardziej prawdopodobne w pierwszych kilku tygodniach leczenia. U osób, u których wystąpiły te objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe. Pacjenci z niewydolnością wątroby lub nerek powinni rozpoczynać leczenie od małej dawki i pozostawać pod ścisłą kontrolą. W rzadkich przypadkach leczenie fluwoksaminą związane było ze zwiększeniem aktywności enzymów wątrobowych, na ogół z towarzyszącymi objawami klinicznymi. W takich przypadkach leczenie należy przerwać. Choć w badaniach na zwierzętach fluwoksamina nie wywoływała drgawek, zalecana jest ostrożność w przypadku stosowania leku u pacjentów z drgawkami w wywiadzie. Należy unikać podawania fluwoksaminy u pacjentów z niestabilną padaczką, a pacjenci z kontrolowanymi napadami powinni być starannie monitorowani. Leczenie fluwoksaminą należy przerwać, jeśli wystąpią napady padaczkowe lub zwiększy się ich częstość. W rzadkich przypadkach opisywano występowanie zdarzeń przypominających zespół serotoninowy lub złośliwy zespół neuroleptyczny w związku z zastosowaniem fluwoksaminy, zwłaszcza w połączeniu z innymi lekami serotoninergicznymi i/lub neuroleptycznymi. Ponieważ zespoły te mogą stanowić zagrożenie życia, leczenie fluwoksaminą należy przerwać w razie wystąpienia opisanych zdarzeń (charakteryzujących się zespołem objawów, takich jak: hipertermia, sztywność mięśni, mioklonia, niestabilność układu autonomicznego z możliwością szybkich wahań parametrów czynności życiowych, zmiany stanu psychicznego obejmujące splątanie, drażliwość, krańcowe pobudzenie przechodzące w majaczenie i śpiączkę) oraz zastosować podtrzymujące leczenie objawowe. Podobnie jak w przypadku innych selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. SSRI), istnieją rzadkie doniesienia o hiponatremii ustępującej po odstawieniu fluwoksaminy. Niektóre przypadki mogły być związane z nieprawidłowym wydzielaniem hormonu antydiuretycznego. Większość doniesień dotyczyła pacjentów w podeszłym wieku. Możliwe są zaburzenia stężenia glukozy we krwi (tj. hiperglikemia, hipoglikemia, zmniejszona tolerancja glukozy), zwłaszcza we wczesnym etapie leczenia. W przypadku podawania fluwoksaminy pacjentom z cukrzycą może zachodzić konieczność dostosowania dawki leków przeciwcukrzycowych. Najczęściej obserwowanym objawem niepożądanym związanym z leczeniem fluwoksaminą są nudności, czasami również wymioty. To działanie niepożądane zwykle zmniejsza się w ciągu pierwszych dwóch tyg. leczenia. Odnotowano rozszerzenie źrenic w związku ze stosowaniem SSRI takich jak fluwoksamina. Z tego powodu należy zachować ostrożność przy stosowaniu fluwoksaminu u pacjentów ze zwiększonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz z ryzykiem ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania. Podczas stosowania leków z grupy SSRI opisywano nieprawidłowe krwawienia w obrębie skóry, takie jak wybroczyny i plamica, a także inne krwawienia, takie jak krwawienia z przewodu pokarmowego, krwawienia ginekologiczne. U pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI należy zachować ostrożność, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku oraz stosujących równocześnie leki wpływające na czynność płytek krwi [np. atypowe leki przeciwpsychotyczne lub pochodne fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (TLPD), ASA, NLPZ] lub leki zwiększające ryzyko krwawień oraz w przypadku występowania krwawień w wywiadzie i stanów predysponujących do krwawień (np. trombocytopenia i zaburzenia krzepliwości). Fluwoksaminy nie należy stosować w skojarzeniu z terfenadyną, astemizolem lub cyzaprydem, co może zwiększać ich stężenia w osoczu, prowadząc do wzrostu ryzyka wydłużenia odstępu QT i zaburzeń rytmu typu torsades de pointes. Fluwoksamina może spowodować nieznaczne spowolnienie tętna (2-6 uderzeń na minutę). Z uwagi na ograniczone doświadczenie kliniczne zaleca się ostrożność podczas równoczesnego stosowania fluwoksaminy i ECT. Możliwe jest wystąpienie objawów odstawienia po zaprzestaniu leczenia fluwoksaminą chociaż dostępne dane z badań przedklinicznych i klinicznych nie wskazują, że leczenie to prowadzi do uzależnienia. Najczęściej zgłaszanymi objawami związanymi z odstawieniem produktu są: zawroty głowy, zaburzenia czuciowe (w tym parestezje, zaburzenia widzenia, uczucie wstrząsu elektrycznego), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne marzenia senne), pobudzenie, drażliwość, splątanie, niestabilność emocjonalna, bóle głowy, nudności i/lub wymioty, biegunka, nadmierne pocenie się, kołatanie serca, drżenie i lęk. Zwykle objawy te są łagodne do umiarkowanych z tendencją do samoograniczenia, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i przedłużać się. Objawy pojawiają się zwykle w ciągu kilku pierwszych dni po zakończeniu leczenia. Z tego powodu zaleca się, aby kończąc leczenie fluwoksaminą zmniejszać dawkę stopniowo w zależności od potrzeb pacjenta. Fluwoksaminę należy stosować z ostrożnością u pacjentów z manią/hipomanią w wywiadzie. Należy przerwać podawanie fluwoksaminy, jeśli pacjent wejdzie w fazę manii. Fluwoksamina w dawkach do 150 mg nie wpływa lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn. U zdrowych ochotników lek nie wykazywał wpływu na sprawność psychoruchową związaną z prowadzeniem pojazdów i obsługą maszyn. Ponieważ podczas leczenia fluwoksaminą może występować nadmierna senność, należy zachować ostrożność do momentu ustalenia indywidualnej reakcji na lek.

Fluwoksamina nie powinna być stosowana w skojarzeniu z inhibitorami MAO, w tym z linezolidem, z powodu ryzyka wystąpienia zespołu serotoninowego. Fluwoksamina może hamować metabolizm leków metabolizowanych przez pewne izoenzymy cytochromu P450 (CYP). W badaniach in vitro i in vivo wykazała silne hamowanie CYP1A2 i CYP2C19. W mniejszym stopniu hamowane są CYP2C9, CYP2D6 i CYP3A4. Leki metabolizowane w znacznym stopniu przez te izoenzymy są wolniej wydalane i mogą osiągać wyższe stężenia w osoczu podczas jednoczesnego stosowania fluwoksaminy. W wypadku równoczesnego stosowania fluwoksaminy leki te należy stosować w ich najniższych dawkach. Należy monitorować stężenie w osoczu, działanie oraz działania niepożądane skojarzenia leków i należy zmniejszyć ich dawki jeśli to konieczne. Jest to szczególnie istotne w przypadku leków o wąskim przedziale terapeutycznym. Gdy stosowano tabl. o natychmiastowym uwalnianiu zawierające 100 mg maleinianu fluwoksaminy 2x/dobę przez 3 dni przed podaniem pojedynczej dawki 16 mg ramelteonu i tabl. o natychmiastowym uwalnianiu zawierających maleinian fluwoksaminy, AUC dla ramelteonu zwiększyło się około 190-krotnie, a C_max zwiększyło się około 70-krotnie w porównaniu do tych wartości stwierdzanych po przyjmowaniu samego ramelteonu. W przypadku równoczesnego stosowania fluwoksaminy i innych leków o wąskim przedziale terapeutycznym (takich jak takryna, teofilina, metadon, meksyletyna, fenytoina, karbamazepina i cyklosporyna) pacjenci powinni być starannie monitorowani, ponieważ leki te są metabolizowane wyłącznie przez izoenzymy hamowane przez fluwoksaminę lub kombinację tych izoenzymów. W razie konieczności zalecana jest zmiana dawkowania tych leków. W przypadku jednoczesnego stosowania fluwoksaminy odnotowano zwiększenie ustabilizowanych wcześniej stężeń w osoczu tych spośród trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (tj. klomipraminy, imipraminy, amitryptyliny) i neuroleptyków (tj. klozapiny, olanzapiny, kwetiapiny), które są w znaczącym stopniu metabolizowane przez izoenzym 1A2 układu cytochromu P450. Po rozpoczęciu leczenia fluwoksaminą należy rozważyć zmniejszenie dawki tych leków. Stężenie w osoczu benzodiazepin o metabolizmie oksydacyjnym (np. triazolam, midazolam, alprazolam i diazepam) wydaje się zwiększać w przypadku jednoczesnego stosowania z fluwoksaminą. Należy zmniejszy dawki tych benzodiazepin w trakcie równoczesnego stosowania z fluwoksaminą. Z uwagi na możliwość zwiększenia stężenia ropinirolu w osoczu i większego ryzyka przedawkowania w przypadku jednoczesnego stosowania fluwoksaminy, może zachodzić konieczność kontrolowania stanu pacjenta i zmniejszenia dawki ropinirolu podczas leczenia fluwoksaminą i po jej odstawieniu. Ponieważ stężenie w osoczu propranololu zwiększa się przy równoczesnym stosowaniu z fluwoksaminą może być konieczne zmniejszenie dawki propranolu. Podczas równoczesnego stosowania z fluwoksaminą, stężenie warfaryny w osoczu było znacząco zwiększone, a czas protrombinowy wydłużony. Podczas równoczesnego stosowania tiorydazyny z fluwoksaminą odnotowano pojedyncze przypadki kardiotoksyczności. Stężenia kofeiny w osoczu mogą się zwiększać w przypadku jednoczesnego stosowania fluwoksaminy. Dlatego pacjenci spożywający duże ilości napojów zawierających kofeinę powinni zmniejszyć ich spożycie, jeśli stosują fluwoksaminę i wystąpią u nich działania niepożądane zależne od kofeiny (takie jak: drżenie, kołatanie serca, nudności, niepokój, bezsenność). Fluwoksamina nie wpływa na stężenie digoksyny w osoczu. Fluwoksamina nie wpływa na stężenie atenololu w osoczu. Działanie serotoninergiczne fluwoksaminy może się nasilać, jeżeli jest ona stosowana w skojarzeniu z innymi lekami serotoninergicznymi (w tym tryptanami, tramadolem, lekami z grupy SSRI i preparatami dziurawca). Fluwoksamina była stosowana w skojarzeniu z litem w leczeniu ciężko chorych pacjentów niereagujących na leki. Należy jednak pamiętać, że lit (i prawdopodobnie tryptofan) nasila działanie serotoninergiczne fluwoksaminy. Skojarzenie tych leków należy stosować ostrożnie u pacjentów z ciężką, lekooporną depresją. U pacjentów leczonych jednocześnie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi i fluwoksaminą ryzyko krwotoku może być zwiększone, dlatego pacjenci tacy powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą. Podobnie jak w przypadku innych leków psychotropowych, pacjentom należy zalecić unikanie spożywania alkoholu podczas stosowania fluwoksaminy.

Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że stosowanie selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. SSRI) w ciąży, zwłaszcza w późnej ciąży, może zwiększać ryzyko przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (ang. PPHN). Obserwowane ryzyko wynosiło około 5 przypadków na 1000 ciąż. W ogólnej populacji występuje 1-2 przypadków PPHN na 1000 ciąż. Nie należy stosować preparatu w czasie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia fluwoksaminą. Opisano pojedyncze przypadki objawów odstawienia u noworodka w wyniku stosowania przez matkę fluwoksaminy w końcowym okresie ciąży. U noworodków, narażonych na działanie leków z grupy SSRI w trzecim trymestrze ciąży, wystąpiły trudności z karmieniem i/lub oddychaniem, napady padaczkowe, niestabilność temperatury ciała, hipoglikemia, drżenia, nieprawidłowe napięcie mięśni, drżączka ze zdenerwowania, sinica, zdenerwowanie, ospałość, senność, wymioty, problemy ze snem i ciągły płacz. Zaburzenia te mogą wymagać przedłużenia hospitalizacji. Fluwoksamina jest wydzielana w niewielkich ilościach do mleka kobiecego, dlatego lek nie powinien być stosowany u kobiet karmiących piersią. Badania dotyczące toksycznego wpływu na rozrodczość u zwierząt wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję samców i samic. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały, że fluwoksamina może wpływać na jakość nasienia. Z opisów przypadków stosowania u ludzi niektórych leków z grupy SSRI wynika, że wpływ na jakość nasienia jest przemijający. Dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi. Nie należy stosować produktu u osób planujących ciążę, chyba że stan kliniczny pacjentki lub pacjenta wymaga leczenia fluwoksaminą.

Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) hiperprolaktynemia, nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) anoreksja; (nieznana) hiponatremia, zwiększenie mc., zmniejszenie mc. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) mania; (nieznana) myśli samobójcze, zachowania samobójcze. Zaburzenia układu nerwowego: (często) pobudzenie psychoruchowe, nerwowość, lęk, bezsenność, senność, drżenie, ból głowy, zawroty głowy; (niezbyt często) zaburzenia pozapiramidowe, ataksja; (rzadko) drgawki; (nieznana) zespół serotoninowy, zdarzenia przypominające złośliwy zespół neuroleptyczny, akatyzja/ niepokój psychoruchowy, parestezje, zaburzenia smaku. Zaburzenia oka: (nieznana) jaskra, rozszerzenie źrenic. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca, tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie ortostatyczne; (nieznana) objawy krwotoczne (tj. krwawienia z przewodu pokarmowego, krwawienia ginekologiczne, wybroczyny, plamica). Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból brzucha, zaparcie, biegunka, suchość w ustach, niestrawność, nudności wymioty. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) zaburzenia czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) nadmierne pocenie się; (niezbyt często) skórne reakcje nadwrażliwości (w tym obrzęk naczynioruchowy wysypka, świąd); (rzadko) nadwrażliwość na światło. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości: (niezbyt często) bóle stawów, bóle mięśni; (nieznana) złamania kości - badania epidemiologiczne, przeprowadzone głównie u pacjentów w wieku 50 lat i starszych wykazały zwiększone ryzyko złamań kości u pacjentów przyjmujących SSRI i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (ang. TCA). Mechanizm prowadzący do tego ryzyka jest nieznany. Zaburzenia nerek i i dróg moczowych: (nieznana) zaburzenia oddawania moczu (włączając w to zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu, częstomocz, oddawanie moczu w nocy i mimowolne oddawanie moczu). Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) nieprawidłowy (opóźniony) wytrysk; (rzadko) mlekotok; (nieznana) anorgazmia, zaburzenia miesiączkowania (takie jak brak miesiączki, skąpe miesiączki, krwotok maciczny, krwotok miesiączkowy). Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) astenia, złe samopoczucie; (nieznana) zespół odstawienia, włączając zespół odstawienia u noworodka. Zaprzestanie leczenia fluwoksaminą (zwłaszcza nagłe zakończenie leczenia) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawienia. Z tego powodu w przypadku gdy leczenie fluwoksaminą nie jest dłużej konieczne, zaleca się zakończenie jej podawania poprzez stopniowe zmniejszanie dawki.

Objawy obejmują dolegliwości żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty i biegunka), senność i zawroty głowy. Opisywane były również zdarzenia dotyczące serca (tachykardia, bradykardia, niedociśnienie), zaburzenia czynności wątroby, drgawki i śpiączka. Fluwoksamina charakteryzuje się dużym marginesem bezpieczeństwa w razie przedawkowania. Od momentu wprowadzenia do obrotu doniesienia o zgonach przypisywanych przedawkowaniu samej fluwoksaminy były niezwykle rzadkie. Największa udokumentowana dawka fluwoksaminy użyta przez pacjenta wynosiła 12 g. Pacjent ten całkowicie powrócił do zdrowia. Poważniejsze powikłania obserwowano po zamierzonym przedawkowaniu fluwoksaminy w połączeniu z innymi lekami. Nie ma swoistej odtrutki na fluwoksaminę. W razie przedawkowania należy opróżnić żołądek możliwie najszybciej po przyjęciu tabl. i zastosować leczenie objawowe. Zaleca się również wielokrotne podawanie węgla aktywowanego, w razie konieczności razem z osmotycznym środkiem przeczyszczającym. Wymuszona diureza lub dializa przeważnie nie odnosi skutku.

Uważa się, że mechanizm działania fluwoksaminy jest związany z hamowaniem wychwytu zwrotnego serotoniny w neuronach mózgu. Występuje minimalne oddziaływanie z procesami noradrenergicznymi. Badania nad powinowactwem receptorowym wykazały, że fluwoksamina ma nieznaczną zdolność wiązania z receptorami α-adrenergicznymi, β-adrenergicznymi, histaminergicznymi, muskarynowymi w układzie cholinergicznym, dopaminergicznymi i serotoninergicznymi. Fluwoksamina ma wysokie powinowactwo do receptorów sigma-1, na które działa agonistycznie w dawkach terapeutycznych.

1 tabl. zawiera 50 mg lub 100 mg maleinianu fluwoksaminy.