Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Falcimar

Atovaquone + Proguanil hydrochlorride

tabl. powl.
250 mg+ 100 mg
24 szt.
Doustnie
Rx
100%
X
Falcimar
tabl. powl.
250 mg+ 100 mg
12 szt.
Doustnie
Rx
100%
106,92

Falcimar - złożony preparat przeciwmalaryczny

Falcimar jest produktem leczniczym zawierającym dwie substancje czynne: atowakwon (250 mg) i proguanilu chlorowodorek (100 mg). Preparat wykazuje działanie schizontobójcze na formy krwinkowe i wątrobowe zarodźca sierpowatego (Plasmodium falciparum) - pierwotniaka wywołującego malarię.

Wskazania

Falcimar stosowany jest w:

  • Profilaktyce malarii wywołanej przez P. falciparum u osób dorosłych i dzieci o masie ciała powyżej 40 kg
  • Leczeniu ostrej, niepowikłanej malarii wywołanej przez P. falciparum u osób dorosłych i dzieci o masie ciała 11 kg lub większej

Falcimar wykazuje skuteczność wobec szczepów P. falciparum wrażliwych i opornych na inne leki, co czyni go cenną opcją terapeutyczną w obszarach występowania oporności na leki przeciwmalaryczne.

Dawkowanie

Dawkę dobową należy przyjmować codziennie o tej samej porze, wraz z posiłkiem lub napojem mlecznym, co zapewnia maksymalną absorpcję leku. W przypadku wymiotów w ciągu godziny po podaniu, dawkę należy powtórzyć.

Wskazanie Grupa pacjentów Dawkowanie
Profilaktyka Dorośli i młodzież >40 kg 1 tabletka dziennie
Leczenie Dorośli 4 tabletki raz dziennie przez 3 dni
Leczenie Dzieci 11-20 kg 1 tabletka dziennie przez 3 dni
Leczenie Dzieci 21-30 kg 2 tabletki dziennie przez 3 dni
Leczenie Dzieci 31-40 kg 3 tabletki dziennie przez 3 dni
Leczenie Dzieci >40 kg Dawka jak u dorosłych

Dawkowanie w profilaktyce i leczeniu malarii u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek oraz u osób w podeszłym wieku - szczegóły w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Profilaktykę należy rozpocząć 24-48 godzin przed przybyciem na obszar endemiczny malarii, kontynuować podczas pobytu i przez 7 dni po opuszczeniu tego obszaru.

Przeciwwskazania

Falcimar jest przeciwwskazany w przypadku:

  • Nadwrażliwości na substancje czynne lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Profilaktyki malarii u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min)

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku:

  • Wymiotów lub biegunki u pacjenta - może być konieczne powtórzenie dawki
  • Ciężkich zaburzeń czynności nerek - w leczeniu ostrej malarii zaleca się alternatywne leki
  • Jednoczesnego stosowania z efawirenzem, wzmocnionymi inhibitorami proteazy, ryfampicyną lub ryfabutyną
  • Pacjentów przyjmujących doustne leki przeciwzakrzepowe

Falcimar nie jest skuteczny w leczeniu malarii mózgowej i innych ciężkich powikłań malarii. Nie działa również na formy wątrobowe P. vivax i P. ovale.

U pacjentów stosujących Falcimar zgłaszano przypadki ciężkich reakcji alergicznych, w tym anafilaksji. W razie wystąpienia reakcji alergicznej należy natychmiast przerwać stosowanie leku i wdrożyć odpowiednie leczenie.

Warto zapamiętać
  • Falcimar jest szczególnie skuteczny wobec szczepów P. falciparum opornych na inne leki przeciwmalaryczne
  • Lek należy przyjmować codziennie o tej samej porze, wraz z posiłkiem lub napojem mlecznym, co zapewnia maksymalną absorpcję

Interakcje

Falcimar wchodzi w istotne interakcje z wieloma lekami. Szczególną ostrożność należy zachować przy jednoczesnym stosowaniu:

  • Ryfampicyny lub ryfabutyny - zmniejszają stężenie atowakwonu
  • Metoklopramidu - znacząco obniża stężenie atowakwonu
  • Efawirenzu lub wzmocnionych inhibitorów proteazy - obniżają stężenie atowakwonu
  • Warfaryny i innych leków przeciwzakrzepowych - proguanil może nasilać ich działanie
  • Tetracykliny - obniża stężenie atowakwonu
  • Indynawiru - atowakwon obniża jego stężenie minimalne
  • Etopozydu - atowakwon może zwiększać jego stężenie

Należy unikać jednoczesnego stosowania Falcimaru z wymienionymi lekami, gdy jest to możliwe. W przypadku konieczności łącznego podawania, pacjent wymaga ścisłego monitorowania.

Ciąża i laktacja

Bezpieczeństwo stosowania Falcimaru w ciąży nie zostało ustalone. Stosowanie w ciąży należy rozważyć tylko wtedy, gdy spodziewane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Nie zaleca się stosowania leku u kobiet karmiących piersią.

Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane to:

  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunka
  • Bóle głowy
  • Anoreksja
  • Kaszel

Rzadziej obserwowano reakcje alergiczne, zaburzenia hematologiczne, psychiczne i neurologiczne. Szczegółowy wykaz działań niepożądanych znajduje się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Przedawkowanie

Brak jest wystarczających danych dotyczących przedawkowania Falcimaru. W przypadku przedawkowania należy monitorować stan pacjenta i zastosować standardowe leczenie wspomagające.

Falcimar stanowi cenną opcję w profilaktyce i leczeniu malarii, szczególnie w obszarach występowania oporności na inne leki przeciwmalaryczne. Jego stosowanie wymaga jednak uwzględnienia potencjalnych interakcji lekowych oraz ścisłego przestrzegania zaleceń dotyczących dawkowania i czasu trwania terapii.



Wskazania

Preparat jest produktem leczniczym złożonym zawierającym określone dawki atowakwonu i proguanilu chlorowodorku, który działa schizontobójczo na znajdujące się we krwi oraz wątrobie schizonty Plasmodium falciparum - pierwotniaka wywołującego malarię. Preparat jest stosowany w: profilaktyce malarii spowodowanej przez pierwotniaka Plasmodium falciparum u osób dorosłych i dzieci o mc. ponad 40 kg; leczeniu ostrej, niepowikłanej malarii spowodowanej przez pierwotniaka Plasmodium falciparum u osób dorosłych i dzieci o mc 11 kg lub większej. Ze względu na to, że preparat jest skuteczny w zarażeniach spowodowanych przez wrażliwe i oporne na inne leki szczepy P. falciparum, szczególnie zaleca się go w profilaktyce i leczeniu malarii spowodowanej przez szczepy P. falciparum oporne na inne leki przeciwmalaryczne. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne i lokalne informacje dotyczące częstości występowania oporności na leki przeciwmalaryczne. Oficjalne wytyczne zawierają zazwyczaj wskazówki przygotowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) i organy opieki zdrowotnej.

Dawkę dobową należy przyjmować każdego dnia o tej samej porze wraz z jedzeniem lub napojem mlecznym (w celu zapewnienia maks. absorpcji). Jeśli pacjenci w danym okresie nie tolerują żywności, to również należy podać im preparat, lecz działanie ogólnoustrojowe atowakwonu będzie wówczas zmniejszone. W przypadku wymiotów, w ciągu godz. po podaniu produktu dawkę należy powtórzyć. Profilaktyka. Profilaktyka powinna: zostać rozpoczęta 24-48 h przed dotarciem na rejon endemiczny malarii; być kontynuowana w trakcie pobytu; trwać przez kolejne 7 dni od opuszczenia rejonu. Bezpieczeństwo i skuteczność działania produktu leczniczego na częściowo odpornych mieszkańców rejonów endemicznych zostały ustalone w badaniach trwających do 12 m-cy. W przypadku osób nieodpornych, średni czas ekspozycji na działanie produktu w badaniach klinicznych trwał 27 dni. Dawkowanie u osób dorosłych i młodzieży o mc. większej niż 40 kg: 1 tabl. produktu leczniczego/dobę. Tabl. produktu leczniczego 250 mg/100 mg nie są zalecane w profilaktyce malarii u osób o mc. mniejszej niż 40 kg. Leczenie. Dawkowanie u osób dorosłych: 4 tabl. produktu leczniczego przyjmowane w pojedynczej dawce dobowej przez 3 kolejne dni. Dawkowanie u dzieci o mc. 11 kg lub większej: ≥11 do <21 kg mc. 1 tabl. codziennie przez 3 kolejne dni. ≥21 do <31 kg mc. 2 tabl. w pojedynczej dawce dobowej przez 3 kolejne dni. ≥31 do ≤40 kg mc. 3 tabl. w pojedynczej dawce dobowej przez 3 kolejne dni. >40 kg mc. Dawka jak u osób dorosłych. Dawkowanie u osób w podeszłym wieku: badania farmakokinetyczne wskazują, że u osób w podeszłym wieku nie ma konieczności dostosowania dawkowania. Dawkowanie u osób z zaburzeniami czynności wątroby. Badania farmakokinetyczne wskazują, że u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami dostosowywanie dawek nie jest potrzebne. Mimo że nie przeprowadzono badań u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, nie przewiduje się specjalnych środków ostrożności lub dostosowania dawkowania. Dawkowanie przy niewydolności nerek. Badania farmakokinetyczne wskazują, że u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek, dostosowanie dawek nie jest konieczne. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr <30 ml/min) w leczeniu ostrej gorączki powodowanej przez P. falciparum, zaleca się stosowanie leków alternatywnych do produktu leczniczego. Aby dowiedzieć się więcej o profilaktyce malarii (P. falciparum) u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Preparat jest przeciwwskazany w profilaktyce malarii (P. falciparum) u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr <30 ml / min).

Jeżeli w profilaktyce lub leczeniu malarii osoby przyjmujące preparat wymiotują w ciągu godz. po przyjęciu dawki, powinna ona zostać przyjęta ponownie. W przypadku biegunki zaleca się kontynuowanie normalnego dawkowania. U osób z biegunką lub wymiotami wchłanianie atowakwonu może być słabsze, przy czym zaburzenia te nie miały związku z jego mniejszą skutecznością w badaniach klinicznych dotyczących profilaktyki malarii. Jednakże podobnie jak w przypadku innych leków przeciwmalarycznych, pacjentom u których wystąpiła biegunka lub wymioty należy zalecić kontynuowanie stosowania metod zapobiegania malarii, a mianowicie stosowanie środków ochrony osobistej (środków odstraszających czy moskitier do zawieszenia nad łóżkiem). W przypadku pacjentów z ostrą malarią i towarzyszącą biegunką lub wymiotami, należy rozważyć terapię alternatywną. Jeśli w leczeniu malarii u tych pacjentów jest stosowany preparat, należy uważnie monitorować parazytemię i stan kliniczny pacjenta. Działanie produktu leczniczego nie zostało sprawdzone w leczeniu malarii mózgowej ani innych ciężkich objawów powikłanej malarii, w tym hiperparazytemii, obrzęku płuc lub niewydolności nerek. Od czasu do czasu u pacjentów przyjmujących preparat zgłaszano silne reakcje alergiczne (w tym anafilaksję). Jeśli u pacjentów wystąpi reakcja alergiczna (patrz punkt 4.8), należy natychmiast przerwać podawanie produktu leczniczego i rozpocząć stosowne leczenie. Wykazano, że preparat nie działa na hipnozoity Plasmodium vivax, ponieważ nawrót pasożyta zdarzał się nagminnie gdy malaria (P. vivax) była leczona wyłącznie tym produktem. Podróżujący silnie narażeni na obecność pasożytów P. vivax lub P. ovale, a także inne osoby zakażone przez jednego z tych pasożytów, wymagają dodatkowego leczenia lekiem działającym na hipnozoity. W przypadku zakażeń wywołanych przez P. falciparum po zakończeniu leczenia produktem leczniczym lub gdy stosowanie tego produktu w profilaktyce było nieskuteczne, pacjenci powinni być leczeni różnymi lekami schizontobójczymi, ponieważ takie zdarzenia mogą świadczyć o oporności pasożyta. Należy ściśle monitorować parazytemię u pacjentów przyjmujących jednocześnie tetracyklinę. W miarę możliwości należy unikać jednoczesnego stosowania produktu leczniczego i efawirenz lub wzmocnionych inhibitorów proteazy. Nie zaleca się jednoczesnego przyjmowania produktu leczniczego Falcimar z ryfampicyną lub ryfabutyną. Nie zaleca się również jednoczesnego stosowania metoklopramidu. Należy zastosować wówczas inne leczenie przeciwwymiotne. Zaleca się zachowywanie ostrożności przy wprowadzaniu lub wycofywaniu profilaktyki malarycznej, lub przy leczeniu pacjentów produktem leczniczym w trakcie ciągłego leczenia warfaryna i innymi lekami przeciwzakrzepowymi opartymi na kumarynie. Atowakwon może zwiększać poziom etopozydu i jego metabolitu. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr<30 ml/min), przy leczeniu ostrej malarii (P. falciparum) zaleca się alternatywy produkt dla produktu leczniczego. Nie ustalono szczegółów dot. bezpieczeństwa i skuteczności produktu leczniczego w profilaktyce malarii u pacjentów, o masie ciała mniejszej niż 40 kg lub w leczeniu malarii u dzieci, o mc. mniejszej niż 11 kg. Zgłoszone zostały objawy zawrotów głowy. Należy ostrzegać pacjentów, że jeśli są oni narażeni na pewne objawy to nie powinni prowadzić pojazdów, obsługiwać urządzeń mechanicznych ani uczestniczyć w działaniach, które mogą być zagrożeniem dla nich lub innych ludzi.

Jednoczesne stosowanie ryfampicyny lub ryfabutyny nie jest zalecane, ponieważ powoduje ono zmniejszenie stężenia atowakwonu w osoczu odpowiednio o około 50% i 34%. Jednoczesne leczenie metoklopramidem wiąże się ze znacznym spadkiem (około 50%) stężenia atowakwonu w osoczu. Wówczas należy zastosować inne leczenie przeciwwymiotne. W przypadku jednoczesnego stosowania efawirenzu lub wzmocnionych inhibitorów proteazy, obserwowany jest spadek stężenia atowakwonu do 75%. Należy unikać takiego skojarzenia leków, gdy tylko jest to możliwe. Proguanil może nasilać działanie warfaryny i innych leków przeciwzakrzepowych pochodnych kumaryny, co może prowadzić do zwiększenia ryzyka krwotoków. Mechanizm potencjalnej interakcji z lekami nie został ustalony. Należy zachować ostrożność podczas wprowadzania lub wycofywania profilaktyki malarycznej u pacjentów, lub podczas leczenia atowakwonem i proguanilem w trakcie ciągłego leczenia doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi. Dawkowanie doustnych leków przeciwzakrzepowych w trakcie leczenia produktem leczniczym lub po rezygnacji z niego (w oparciu o wyniki INR) może wymagać dostosowania. Jednoczesne leczenie tetracykliną było związane ze spadkiem stężenia atowakwonu w osoczu. Jednoczesne podawanie atowakwonu i indynawiru powoduje spadek wartości Cmin indynawiru (spadek o 23%, 90% CI 8-35%). Należy zachować ostrożność przepisując atowakwon wraz z indynawirem, ze względu na możliwy spadek stężenia indynawiru. Przy jednoczesnym podawaniu atowakwonu w profilaktyce PCP, podając go w dawkach 45 mg/kg mc./dobę dzieciom (n=9) z ostrą białaczką limfoblastyczną stwierdzono zwiększenie stężenia (AUC) etopozydu w osoczu i jego metabolitu (pirokatechiny) średnio o 8,6% (P=0,055) i 28,4% (P=0,031) (odpowiednio w porównaniu do jednoczesnego stosowania etopozydu i sulfametoksazolu z trimetoprymem). Należy zachować ostrożność u pacjentów podejmujących jednoczesne leczenie etopozydem. Proguanil jest metabolizowany głównie przez enzym CYP2C19. Nie są znane żadne potencjalne interakcje farmakokinetyczne enzymu CYP2C19 z innymi substratami, inhibitorami (np. moklobemidem, fluwoksaminą) lub induktorami (np. artemizyną, karbamazepiną). Atowakwon silnie wiąże się z białkami (>99%), lecz nie wypiera on innych silnie wiążących się z białkami leków in vitro, co wskazuje na to, że są mało prawdopodobne interakcje atowakwonu z takimi lekami.

Nie ustalono czy równoczesne stosowanie atowakwonu i chlorowodorku proguanilu u kobiet w ciąży jest bezpieczne. Nie jest również znane związane z tym ryzyko. Badania na zwierzętach nie wykazały żadnych dowodów teratogenności takiego skojarzenia leków. Nie wykazano niepożądanego działania poszczególnych składników produktu przy porodzie oraz w okresie prenatalnym i po urodzeniu dziecka. Podczas badania teratogenności, stwierdzono toksyczne działanie na ciężarną samicę u królików. Stosowanie produktu leczniczego w ciąży należy rozważać tylko wtedy, gdy spodziewane korzyści dla matki przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Proguanil, substancja czynna produktu leczniczego, działa przez hamowanie pasożytniczej reduktazy dihydrofolianowej. Nie ma danych klinicznych wskazujących na to, że suplementacja folianami zmniejsza skuteczność działania leku. Kobiety w wieku rozrodczym przyjmujące foliany aby zapobiec wadom wrodzonym cewki nerwowej, powinny nadal kontynuować ich przyjmowanie podczas stosowania produktu leczniczego. W badaniu przeprowadzonym na szczurach, stężenie atowakwonu w mleku stanowiło 30% stężenia atowakwonu w osoczu matki. Nie wiadomo czy atowakwon przenika do mleka matki. Proguanil przenika do mleka matki w małych ilościach. Nie należy stosować produktu leczniczego u kobiet karmiących piersią. Aktualne dane dotyczące płodności kobiecej i męskiej są niewystarczające lub ich brak.

W badaniach klinicznych atowakwonu i proguanilu w leczeniu malarii, najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były bóle brzucha, bóle głowy, anoreksja, nudności, wymioty, biegunka i kaszel. W badaniach klinicznych atowakwonu i proguanilu w profilaktyce przeciwmalarycznej, najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były bóle głowy, bóle brzucha i biegunka. Poniżej przedstawiono podsumowanie działań niepożądanych zgłoszonych w badaniach klinicznych i spontanicznie po wprowadzeniu leku do obrotu, które podejrzewano o prawdopodobieństwo związku (co najmniej jednego możliwego) przyczynowego z leczeniem atowakwonem i proguanilem. Dostępne są ograniczone długotrwałe dane o bezpieczeństwie stosowania u dzieci. W szczególności nie były badane długotrwałe skutki działania produktu leczniczego na wzrost, dojrzewanie płciowe i ogólny rozwój dzieci. Zaburzenia układu chłonnego i krwi: (często) anemia, neutropenia; (nieznana) pancytopenia u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) reakcje alergiczne; (nieznana) obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja, układowe zapalenie naczyń. Zaburzenia odżywiania i metabolizmu: (często) hiponatremia, anoreksja; (niezbyt często) zwiększone stężenie amylazy. Zaburzenia psychiczne: (często) nietypowe sny, depresja; (niezbyt często) niepokój; (rzadko) halucynacje; (nieznana) ataki paniki, płacz, koszmary, zaburzenia psychotyczne. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) bezsenność, zawroty głowy; (nieznana) drgawki. Zaburzenia serca: (niezbyt często) kołatanie; (nieznana) tachykardia. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (bardzo często) nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha; (niezbyt często) zapalenie jamy ustnej; (nieznana) nietolerancja ze strony żołądka i jelit, owrzodzenie jamy ustnej. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) podwyższony poziom enzymów wątrobowych; (nieznana) żółtaczka, cholestaza. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd, wysypka; (niezbyt często) wypadanie włosów, pokrzywka; (nieznana) zespół Stevens-Johnsona, rumień wielopostaciowy, pęcherze, złuszczanie się skóry, nadwrażliwość na światło. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) kaszel - szczegóły patrz ChPL.

Posiadana aktualnie wiedza jest niewystarczająca, aby móc przewidzieć konsekwencje lub zasugerować konkretne działania na wypadek przedawkowania produktu leczniczego. W zgłoszonych przypadkach przedawkowania atowakwonu zaobserwowane objawy były zgodne ze znanymi dotąd działaniami niepożądanymi leku. W przypadku przedawkowania należy monitorować stan pacjenta i zastosować standardowe leczenie wspomagające.

Preparat jest produktem złożonym zawierającym określone dawki atowakwonu i proguanilu chlorowodorku, który działa schizontobójczo na znajdujące się we krwi oraz wątrobie schizonty Plasmodium falciparum - pierwotniaka wywołującego malarię.

1 tabl. produktu leczniczego zawiera 250 mg atowakwonu i 100 mg proguanilu chlorowodorku.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Przyspieszony metabolizm leku w wątrobie (o 42%) poprzez pobudzenie enzymów mikrosomalnych przez związki powstałe podczas smażenia lub grillowania mięsa. Zmniejszenie stężenia leku we krwi prowadzi do braku lub osłabienia efektu terapeutycznego.