Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Euphyllin® Long

Theophylline

kaps. o zmod. uwalnianiu, twarde
200 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
8,71
Euphyllin® Long
kaps. o zmod. uwalnianiu, twarde
300 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
11,47

Euphyllin® Long - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Euphyllin® Long jest wskazany w zapobieganiu i leczeniu zaburzeń oddechowych spowodowanych zwężeniem dróg oddechowych (skurcz oskrzeli) w przebiegu astmy oskrzelowej i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP).

Należy pamiętać, że preparaty o zmodyfikowanym uwalnianiu zawtakie jak Euphyllin® Long, nie są przeznaczone do doraźnego leczenia stanu astmatycznego (ciężkiego napadu astmy oskrzelowej) lub nagłego skurczu oskrzeli. Ponadto teofilina nie powinna być stosowana jako lek pierwszego wyboru w leczeniu astmy u dzieci.

Warto zapamiętać
  • Euphyllin® Long nie jest przeznaczony do doraźnego leczenia ciężkich napadów astmy
  • Teofilina nie powinna być lekiem pierwszego wyboru w leczeniu astmy u dzieci

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie teofiliny należy dobierać indywidualnie dla każdego pacjenta. Jeśli to możliwe, dawkę należy ustalać po oznaczeniu stężenia teofiliny w osoczu. Zakres terapeutyczny dla dorosłych wynosi 8-20 µg/ml, a dla dzieci 5-12 µg/ml. W niektórych przypadkach może być konieczne uzyskanie stężenia do 20 µg/ml w celu osiągnięcia efektu terapeutycznego, jednak należy unikać stężeń przekraczających tę wartość ze względu na zwiększone ryzyko działań niepożądanych.

Dobowa dawka podtrzymująca dla dorosłych wynosi około 11-13 mg teofiliny/kg masy ciała. Leczenie należy rozpoczynać wieczorem, krótko przed położeniem się spać, a dawkę zwiększać powoli w ciągu 2-3 dni.

Grupa pacjentów Zalecane dawkowanie
Dorośli 1-2 kapsułki raz lub dwa razy na dobę
Osoby w podeszłym wieku (>60 lat) Mniejsze dawki, ostrożne zwiększanie
Dzieci i młodzież Nie stosować u dzieci poniżej 6 lat
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i/lub nerek Mniejsze dawki, ostrożne zwiększanie
Osoby palące Większe dawki niż u niepalących dorosłych

Maksymalna dawka dobowa nie powinna przekraczać 900 mg. Dawkowanie zależy od wieku, masy ciała pacjenta i wartości klirensu.

Kapsułki należy połykać w całości, popijając dużą ilością płynu. Pacjenci mający trudności z połykaniem mogą otworzyć kapsułkę i połknąć całą zawartość, popijając dużą ilością płynu. Dawka dobowa jest zwykle przyjmowana jako dawka pojedyncza wieczorem lub jest podzielona na 2 dawki, przy czym dodatkową dawkę przyjmuje się rano ze śniadaniem.

Przeciwwskazania

Euphyllin® Long jest przeciwwskazany w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Świeży zawał mięśnia sercowego
  • Ostre zaburzenia rytmu serca z szybką czynnością serca
  • Dzieci poniżej 6 lat (dla produktu retard lub 200 mg)
  • Dzieci poniżej 12 lat (dla produktu 300 mg)

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Teofilinę należy stosować ostrożnie i tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie wskazane, w przypadku:

  • Niestabilnej dławicy piersiowej
  • Ryzyka zaburzeń rytmu serca z szybką czynnością serca
  • Ciężkiego nadciśnienia tętniczego
  • Kardiomiopatii przerostowej ze zwężeniem drogi odpływu
  • Nadczynności tarczycy
  • Padaczki
  • Wrzodu żołądka i/lub dwunastnicy
  • Porfirii

Szczególną ostrożność należy zachować u osób z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek, osób w podeszłym wieku, pacjentów z wieloma chorobami, ciężko chorych i/lub leczonych na oddziałach intensywnej opieki medycznej. U tych pacjentów należy monitorować stężenie teofiliny w osoczu.

Produkt zawiera laktozę jednowodną i nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Teofilina może wpływać na szybkość reakcji, upośledzając zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, zwłaszcza gdy jest stosowana w skojarzeniu z innymi lekami wpływającymi na szybkość reakcji lub z alkoholem.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Teofilina wchodzi w liczne interakcje z innymi lekami, które mogą wpływać na jej metabolizm i stężenie w osoczu. Niektóre z najważniejszych interakcji to:

  • Zwiększenie stężenia teofiliny w osoczu: doustne środki antykoncepcyjne, antybiotyki makrolidowe, chinolony, cymetydyna, allopurynol, fluwoksamina
  • Zmniejszenie stężenia teofiliny w osoczu: barbiturany, karbamazepina, fenytoina, ryfampicyna, produkty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego
  • Osłabienie działania innych leków przez teofilinę: węglan litu, β-adrenolityki
  • Zwiększenie ryzyka działań niepożądanych: furosemid (ryzyko hipokaliemii), halotan (ryzyko zaburzeń rytmu serca)

W przypadku stosowania teofiliny z wymienionymi lekami może być konieczna modyfikacja dawkowania i ścisłe monitorowanie stężenia teofiliny w osoczu.

Ciąża i karmienie piersią

Stosowanie teofiliny w ciąży, zwłaszcza w pierwszym trymestrze, powinno być ograniczone do sytuacji, gdy jest to bezwzględnie konieczne. W drugim i trzecim trymestrze można ją stosować po dokładnym rozważeniu ryzyka i korzyści. Teofilina przenika do mleka matki, dlatego kobietom karmiącym piersią należy podawać możliwie najmniejszą dawkę leczniczą, a karmienie powinno odbywać się bezpośrednio przed przyjęciem leku.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem teofiliny obejmują:

  • Zaburzenia serca: tachykardia, zaburzenia rytmu serca, kołatanie serca
  • Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, biegunka
  • Zaburzenia metabolizmu: hipokaliemia, hiperglikemia, hiperurykemia
  • Zaburzenia układu nerwowego: ból głowy, pobudzenie, drżenie kończyn
  • Zaburzenia psychiczne: bezsenność

Działania niepożądane mogą być bardziej nasilone u osób z nadwrażliwością na teofilinę lub w przypadku przedawkowania (stężenie teofiliny w osoczu >20 mg/l).

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania teofiliny mogą obejmować nasilone działania niepożądane, takie jak zaburzenia żołądkowo-jelitowe, pobudzenie OUN i zaburzenia czynności serca. Przy stężeniach >25 mg/l mogą wystąpić ciężkie dolegliwości, w tym drgawki i ciężkie zaburzenia rytmu serca. W przypadku przedawkowania należy przerwać podawanie leku, monitorować stężenie teofiliny w osoczu i wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe.

Mechanizm działania

Teofilina, należąca do grupy metyloksantyn, wykazuje szeroki zakres działania na układ oddechowy i inne układy organizmu. Jej główne efekty obejmują:

  • Rozszerzenie oskrzeli i naczyń płucnych
  • Poprawę klirensu śluzowo-rzęskowego
  • Hamowanie uwalniania mediatorów zapalnych
  • Zwiększenie kurczliwości przepony
  • Działanie rozkurczające na mięśnie gładkie innych narządów
  • Wpływ na układ sercowo-naczyniowy i nerkowy

Dokładny mechanizm działania teofiliny nie jest w pełni poznany, ale może obejmować hamowanie fosfodiesterazy, blokowanie receptorów adenozynowych i wpływ na wewnątrzkomórkowe stężenie wapnia.

Skład

Jedna kapsułka o zmodyfikowanym uwalnianiu Euphyllin® Long zawiera 200 mg lub 300 mg teofiliny jako substancję czynną.



Wskazania

Zapobieganie i leczenie zaburzeń oddechowych spowodowanych zwężeniem dróg oddechowych (skurcz oskrzeli) w przebiegu astmy oskrzelowej i POChP. Uwaga: produkty o zmodyfikowanym uwalnianiu zawierające teofilinę, tj.: ten preparat, nie są przeznaczone do doraźnego leczenia stanu astmatycznego (ciężkiego napadu astmy oskrzelowej) lub nagłego skurczu oskrzeli (napady duszności spowodowane zwężeniem oskrzeli). Teofiliny nie należy stosować jako leku 1-ego wyboru w leczeniu astmy u dzieci.

Dawkowanie teofiliny należy dobierać indywidualnie. Jeśli to możliwe, dawkę należy ustalać po oznaczeniu stężenia teofiliny w osoczu. Dorośli (zakres terapeutyczny: 8-20 µg/ml). Dzieci (zakres terapeutyczny: 5-12 µg/ml). W niektórych przypadkach w celu uzyskania działania terapeutycznego konieczne może być uzyskanie stężenia teofiliny w osoczu do 20 µg/ml. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia działań niepożądanych należy unikać stężeń większych niż 20 µg/ml. Stężenie teofiliny w surowicy należy również kontrolować w przypadkach zmniejszonej skuteczności lub w przypadku wystąpienia działań niepożądanych. Jeśli pacjent stosował wcześniej teofilinę lub jej związki, należy to uwzględnić ustalając dawkę początkową i odpowiednio ją zmniejszyć. Dawkę należy ustalić na podstawie beztłuszczowej mc., ponieważ teofilina nie przenika do tkanki tłuszczowej. Dobowa dawka podtrzymująca dla dorosłych wynosi około 11-13 mg teofiliny/kg mc. Jeśli to możliwe, leczenie teofiliną należy rozpoczynać wieczorem, krótko przed położeniem się spać, a dawkę należy zwiększać powoli w ciągu 2-3 dni. Dawka podtrzymująca, w zależności od wieku zaleca, szczegóły patrz ChPL. Jeśli produkt teofiliny o niezmodyfi. uwalnianiu ma być zastąpiony produktem o zmodyf. uwalnianiu, może być konieczne zmniejszenie dawki dobowej. Jeśli wystąpią objawy przedawkowania, w zależności od nasilenia tych objawów, należy pominąć następną dawkę lub zmniejszyć ją o 50%. Jeśli to możliwe, wszelkie konieczne zmiany dawki powinny być dokonywane po oznaczeniu stężenia teofiliny w osoczu. Zwykle stosowana dawka produktu wynosi 1-2 kaps. raz lub 2x/dobę. Nie stosować więcej niż 900 mg/dobę. Dawka zależy od wieku, mc. pacjenta i wartości klirensu. Osoby w podeszłym wieku. U osób w podeszłym wieku (powyżej 60 lat) wydalanie teofiliny jest spowolnione. Stosowanie teofiliny przez osoby w podeszłym wieku wiąże się ze zwiększonym ryzykiem działania toksycznego, dlatego też u tych osób należy monitorować stężenie teofiliny w osoczu. W tej grupie pacjentów konieczne jest podawanie mniejszych dawek produktu leczniczego, dlatego też należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki. Dzieci i młodzież: produkt nie jest lekiem pierwszego wyboru w leczeniu astmy u dzieci. Teofiliny w postaci preparatów stałych nie należy stosować u dzieci poniżej 6 lat. Dostępne są inne postaci farmaceutyczne leku, które są bardziej odpowiednie dla dzieci poniżej 6 lat. Zaburzenia czynności wątroby i/lub czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby wydalanie teofiliny jest często bardzo powolne. W ciężkich zaburzeniach czynności nerek metabolity teofiliny mogą ulegać kumulacji. W tej grupie pacjentów konieczne jest podawanie mniejszych dawek produktu leczniczego, dlatego też należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki. Osoby palące. U osób palących konieczne jest podawanie większych dawek teofiliny w przeliczeniu/kg mc. niż u dorosłych niepalących. U pacjentów, którzy przerwali palenie tytoniu, należy zachować ostrożność podczas ustalania dawkowania, ponieważ stężenie teofiliny we krwi jest u nich zwiększone. Inni pacjenci. Wydalanie teofiliny bardzo często przebiega wolniej u pacjentów z niewydolnością serca, ciężkim niedotlenieniem, zaburzeniami czynności wątroby, zapaleniem płuc lub infekcjami wirusowymi (zwłaszcza grypą), u osób w podeszłym wieku oraz w czasie równoczesnego stosowania innych leków. Donoszono również o spowolnionym wydalaniu teofiliny po szczepieniach przeciw gruźlicy i grypie. W takich przypadkach może być konieczne zmniejszenie dawki.

Kaps. należy połykać w całości, popijając dużą ilością płynu. Pacjenci mający trudności z połykaniem kaps. mogą je otworzyć i połknąć całą zawartość, popijając dużą ilością płynu. Dawka dobowa jest zwykle przyjmowana jako dawka pojedyncza wieczorem lub jest podzielona na 2 dawki, przy czym tę dodatkową dawkę przyjmuje się rano ze śniadaniem. Czas trwania leczenia zależy od rodzaju, nasilenia oraz przebiegu choroby i jest określony przez lekarza.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Świeży zawał mięśnia sercowego. Ostre zaburzenia rytmu serca z szybką czynnością serca. Produkt leczniczy retard lub 200 mg: dzieci poniżej 6 lat. Produkt leczniczy 300 mg: dzieci poniżej 12 lat.

Teofilinę należy stosować ostrożnie i tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie wskazane, w przypadku: niestabilnej dławicy piersiowej; ryzyka zaburzeń rytmu serca z szybką czynnością serca; ciężkiego nadciśnienia tętniczego; kardiomiopatii przerostowej ze zwężeniem drogi odpływu; nadczynności tarczycy; padaczki; wrzodu żołądka i/lub dwunastnicy; porfirii. Teofilinę należy również stosować ostrożnie u osób z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Stosowanie teofiliny u osób w podeszłym wieku, pacjentów z wieloma chorobami, u pacjentów ciężko chorych i/lub pacjentów leczonych na oddziałach intensywnej opieki medycznej jest związane ze zwiększonym ryzykiem działania toksycznego. U tych pacjentów należy monitorować stężenie teofiliny w osoczu. Gorączka zmniejsza klirens teofiliny. W celu uniknięcia zatrucia może być konieczne zmniejszenie dawki. Stężenie teofiliny w osoczu należy monitorować w przypadku niewystarczającego działania zalecanej dawki lub w przypadku wystąpienia działań niepożądanych. Preparat zawiera laktozę jednowodną. Produktu nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Informacja dla osób chorych na cukrzycę: 1 kaps. produktu 200 mg zawiera 13,5 mg laktozy jednowodnej, co odpowiada 0,001 jednostki chlebowej; 1 kaps. produktu 300 mg zawiera 20,2 mg laktozy jednowodnej, co odpowiada 0,001 jednostki chlebowej. Teofilina, nawet gdy jest przyjmowana zgodnie z zaleceniami, może wpływać na szybkość reakcji, upośledzając zdolność prowadzenia pojazdów, obsługiwania maszyn lub pracy bez solidnego podparcia dla nóg. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy teofilina jest stosowana w skojarzeniu z innymi lekami wpływającymi na szybkość reakcji lub z alkoholem.

Teofilina działa synergistycznie z innymi lekami zawierającymi ksantyny, z β-sympatykomimetykami, kofeiną i podobnymi substancjami. Metabolizm teofiliny może być spowolniony i/lub stężenie teofiliny w osoczu może być zwiększone, co wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia przedawkowania i działań niepożądanych, podczas jednoczesnego stosowania teofiliny z następującymi lekami: doustne środki antykoncepcyjne, antybiotyki makrolidowe (zwłaszcza erytromycyna i troleandomycyna), chinolony (inhibitory gyrazy, zwłaszcza cyprofloksacyna, enoksacyna i pefloksacyna), imipenem (zwłaszcza działania niepożądane ze strony OUN, tj.: drgawki), izoniazyd, tiabendazol, leki blokujące kanał wapniowy (np. werapamil lub diltiazem), propranolol, meksyletyna, propafenon, tyklopidyna, cymetydyna, ranitydyna, allopurynol, febuksostat, fluwoksamina, α-interferon, peginterferon α-2, zafirlukast, szczepionki przeciw grypie, etyntydyna, idrocylamid, zileuton i disulfiram. W takich przypadkach może być konieczne zmniejszenie dawki teofiliny. Metabolizm teofiliny może być przyspieszony i/lub biodostępność teofiliny oraz jej skuteczność mogą być zmniejszone podczas jednoczesnego przyjmowania barbituranów (np. fenobarbitalu, pentobarbitalu i prymidonu), karbamazepiny, fenytoiny i fosfenytoiny, ryfampicyny i ryfapentyny, sulfinpirazonu oraz leków zawierających hiperycynę (produkty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego), rytonawiru, aminoglutetymidu. Metabolizm teofiliny może być przyspieszony i/lub biodostępność teofiliny oraz jej skuteczność mogą być zmniejszone u osób palących. Dlatego też w niektórych przypadkach może być konieczne zwiększenie dawki teofiliny. Dawkę teofiliny należy zmniejszyć do nie więcej niż 60% zalecanej dawki w przypadku jednoczesnego podawania z cyprofloksacyną i do nie więcej niż 30% zalecanej dawki w przypadku podawania z enoksacyną. Inne chinolony (np. pefloksacyna lub kwas pipemidowy) mogą również nasilić działanie produktów zawierających teofilinę. W związku z tym w czasie jednoczesnego leczenia chinolonami bezwzględnie zaleca się częste kontrolowanie stężenia teofiliny. Działanie węglanu litu i β-adrenolityków może być osłabione w przypadku równoczesnego przyjmowania teofiliny. Działanie następujących leków oraz ryzyko wystąpienia działań niepożądanych może być zwiększone w przypadku równoczesnego przyjmowania z teofiliną: leki moczopędne, np. furosemid. Działania teofiliny i furosemidu zmniejszające stężenie potasu w surowicy mogą się sumować. Podanie halotanu pacjentom przyjmującym teofilinę może prowadzić do ciężkich zaburzeń rytmu serca.

Brak wystarczających danych klinicznych dotyczących stosowania teofiliny w I trymestrze ciąży, dlatego też należy unikać stosowania produktu w tym okresie. Ponieważ teofilina przenika przez barierę łożyskową i może wywoływać działanie sympatykomimetyczne u płodu, w II i III trymestrze ciąży można ją stosować jedynie po dokładnym rozważeniu ryzyka i korzyści. W trakcie rozwoju ciąży, stopień wiązania z białkami osocza i klirens teofiliny mogą się zmniejszać i może być konieczne zmniejszenie dawki w celu uniknięcia działań niepożądanych.Stosowanie teofiliny w końcowym okresie ciąży, może hamować skurcze macicy. Noworodki, których matki przyjmowały teofilinę w czasie ciąży, muszą być uważnie obserwowane, czy nie występują u nich objawy wywołane działaniem teofiliny. Teofilina przenika do mleka matki i może osiągnąć stężenie terapeutyczne w surowicy noworodka. Z tego względu kobietom karmiącym piersią należy podawać możliwie najmniejszą dawkę leczniczą teofiliny, a karmienie piersią, jeśli to możliwe, powinno odbywać się bezpośrednio przed przyjęciem dawki leku. Dziecko karmione piersią przez kobietę przyjmującą teofilinę należy uważnie obserwować w celu wykrycia możliwych objawów wywołanych działaniem teofiliny. W razie konieczności zastosowania większych dawek leczniczych, należy przerwać karmienie piersią.

Zaburzenia serca: (bardzo często) tachykardia i zaburzenia rytmu serca, kołatanie serca. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty, biegunka, zmniejszenie napięcia mięśniowego dolnego zwieracza przełyku może nasilać istniejący, nocny refluks żołądkowo-przełykowy. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje nadwrażliwości. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hipokaliemia, zwiększenie stężenia wapnia w surowicy, hiperglikemia, hiperurykemia, zmiany stężenia elektrolitów w surowicy. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy, pobudzenie, drżenie kończyn, niepokój ruchowy; (nieznana) drgawki. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) zwiększone wydalanie moczu, zwiększone stężenie kreatyniny w surowicy. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) bezsenność. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) niedociśnienie. Działania niepożądane mogą być bardziej nasilone u osób z nadwrażliwością na teofilinę lub w przypadku przedawkowania (stężenie teofiliny w osoczu większe niż 20 mg/l). W szczególności, gdy stężenie teofiliny w osoczu jest większe niż 25 mg/l mogą wystąpić objawy działania toksycznego, tj.: drgawki, nagły spadek ciśnienia krwi, komorowe zaburzenia rytmu i ciężkie objawy ze strony układu pokarmowego (np. krwawienia z przewodu pokarmowego).

Jeśli stężenie teofiliny w osoczu utrzymuje się w zakresie terapeutycznym do 20 mg/l, działania niepożądane, tj.: zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, ból żołądka, wymioty, biegunka), pobudzenie OUN (niepokój, ból głowy, bezsenność, zawroty głowy) i zaburzenia czynności serca (zaburzenia rytmu serca) są na ogół łagodne do umiarkowanych, w zależności od indywidualnej wrażliwości pacjenta. Jeśli stężenie teofiliny w osoczu jest większe niż 20 mg/l, obserwuje się na ogół takie same objawy, jak wymienione wyżej, ale są one bardziej nasilone. Jeśli stężenie jest większe niż 25 mg/l, mogą wystąpić ciężkie dolegliwości ze strony ośrodkowego układu nerwowego i serca: drgawki, ciężkie zaburzenia rytmu serca, niewydolność krążenia. Takie reakcje nie muszą być koniecznie poprzedzone wystąpieniem łagodniejszych działań niepożądanych. Przedawkowanie może także prowadzić do rabdomiolizy. U pacjentów ze zwiększoną wrażliwością na teofilinę mogą występować cięższe objawy przedawkowania nawet wtedy, gdy stężenia w osoczu są mniejsze od wymienionych powyżej. W przypadku łagodnych objawów przedawkowania: należy przerwać podawanie produktu i oznaczyć stężenie teofiliny w osoczu. Jeśli leczenie jest wznawiane, dawkę należy odpowiednio zmniejszyć. Powolne uwalnianie teofiliny z produktu o przedłużonym uwalnianiu oznacza, że należy uwzględnić możliwość przedłużonego czasu trwania objawów zatrucia i dalszego zwiększenia stężenia teofiliny w osoczu. Podane poniżej sposoby postępowania w przypadku przedawkowania zasługują na szczególną uwagę u osób leczonych produktami o powolnym uwalnianiu substancji czynnej. W przypadku reakcji ze strony OUN (np. niepokój i drgawki): podaje się zwykle benzodiazepiny, tj.: diazepam dożylnie. Jeśli objawy przedawkowania mogą zagrażać życiu, należy: monitorować czynności życiowe; utrzymywać drożność dróg oddechowych (intubacja); podawać tlen; w razie konieczności, podawać dożylnie płyny zwiększające objętość osocza; kontrolować i w razie konieczności uzupełniać niedobory płynów i elektrolitów; zastosować hemoperfuzję. W przypadku zagrażających życiu zaburzeń rytmu serca: u pacjentów, którzy nie chorują na astmę, zaleca się podawanie dożylnie β-adrenolityków, np. propranololu. Ostrzeżenie: u pacjentów chorych na astmę oskrzelową β-adrenolityki mogą wywołać silny skurcz oskrzeli, dlatego u tych pacjentów zamiast propranololu należy podawać lek blokujący kanały wapniowe, np. werapamil. W bardzo ciężkich przypadkach zatrucia, gdy opisane powyżej postępowanie jest nieskuteczne oraz u pacjentów, u których stężenie teofiliny w osoczu jest bardzo duże, szybkie i całkowite odtrucie można osiągnąć przez zastosowanie hemoperfuzji lub hemodializy. W większości przypadków nie jest to konieczne, ponieważ teofilina jest metabolizowana dostatecznie szybko. Dalsze postępowanie w leczeniu zatrucia teofiliną zależy od ciężkości i przebiegu klinicznego oraz od objawów, jakie występują u pacjenta.

Teofilina należy do grupy metyloksantyn (pochodnych puryny). Jej szeroki zakres działania obejmuje. Działanie na układ oddechowy: działanie rozkurczające mięśnie gładkie oskrzeli i naczyń płucnych; poprawa klirensu śluzowo-rzęskowego; hamowanie uwalniania mediatorów z komórek tucznych i innych komórek biorących udział w reakcji zapalnej; zmniejszenie nasilenia sprowokowanego skurczu oskrzeli; zmniejszenie nasilenia natychmiastowych i późnych reakcji astmatycznych; zwiększenie kurczliwości przepony. Działanie na inne układy: rozszerzenie naczyń krwionośnych; działanie rozkurczające mięśnie gładkie (np. pęcherzyka żółciowego, przewodu pokarmowego); hamowanie kurczliwości macicy; dodatnie inotropowe i chronotropowe działanie na serce; pobudzenie mięśni szkieletowych; zwiększenie wydalania moczu; pobudzenie czynności wewnątrzwydzielniczej i zewnątrzwydzielniczej (np. zwiększone wydzielanie kwasu solnego w żołądku, zwiększone wydzielanie amin katecholowych przez nadnercza). Mechanizm działania teofiliny nie jest dotąd w pełni poznany. Hamowanie fosfodiesterazy powodujące zwiększenie stężenia wewnątrzkomórkowego cAMP może odgrywać rolę tylko w przypadku, gdy stężenia teofiliny są w górnej granicy zakresu terapeutycznego. Do innych proponowanych mechanizmów działania zalicza się: blokowanie receptorów adenozynowych, antagonizm w stosunku do prostaglandyn i zmianę rozmieszczenia wapnia wewnątrzkomórkowego. Te działania są jednak obserwowane tylko po podaniu dużych dawek teofiliny.

1 kaps. o zmodyf. uwalnianiu zawiera 200 lub 300 mg teofiliny.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Lek u palaczy (także biernych) może wchodzić w interakcje z nikotyną.

Posiłki bogatotłuszczowe mogą powodować wzrost lub spadek stężenia leku lub/i jego metabolitów we krwi. Wzrost stężenia występuje przez zwiększenie wchchłaniania leku z przewodu pokarmowego w wyniku rozpuszczania leku w tłuszczach emulgowalnych przez kwasy żółciowe. Konsekwencjami klinicznymi mogą być: bóle głowy, zawroty głowy, zaburzenia snu, niepokój, ponudzenie psychoruchowe, napady drgawek, hipotonia, bradykardia, zburzenia przewodzenia serca, niedociśnienie tętnicze, niewydolność serca, łysienie, kaszel, wysypki skórne, świąd skóry oraz wzrost transaminaz we krwi. Zmniejszenie wchłaniania leku (chinapryl): tworzą się słabowchłanialne kompleksy leku z kwasami tłuszczowymi, czego konsekwencją kliniczną może być brak lub osłabienie efektów terapeutycznych.

Napoje z zawierające kofeinę powodują synergizm hiperaddycyjny - działanie kofeiny i leku podawanych jednocześnie jest większe niż suma działania leku i kofeiny oddzielnie. Zwiększone hamowanie aktywności fosfodiesterazy nasilającej pobudzenie OUN jest wynikiem zsumowania się efektów działania kofeiny w leku i napojach. Wynikiem tych interakcji mogą być: zwiększenie działania przeciwbólowego ASA; tachykardia, zaburzenia snu, niepokój, pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia rytmu serca, hipotonia, ból głowy, skurcze mięśni, bezsenność, zaburzenia koncentracji uwagi, drażliwość, objawy dyspeptyczne.

Czerwona papryka oraz sosy i przeciery z papryki zwiększają stężenie leku we krwi. Mechanizm zwiększonego wchałaniania leku z przewodu pokarmowego nie jest znany. Efektem tej interakcji mogą być: tachykardia, zaburzenia rytmu serca (skurcze dodatkowe), zaburzenia snu, niepokój, pobudzenie psychoruchowe, hipotonia, ból głowy, skurcze mięśni.

Przyspieszony metabolizm leku w wątrobie (o 42%) poprzez pobudzenie enzymów mikrosomalnych przez związki powstałe podczas smażenia lub grillowania mięsa. Zmniejszenie stężenia leku we krwi prowadzi do braku lub osłabienia efektu terapeutycznego.