Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Eplerenon Medical Valley

Eplerenone

tabl. powl.
50 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
34,00
Eplerenon Medical Valley
tabl. powl.
25 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
28,00

Eplerenon Medical Valley - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Eplerenon jest wskazany jako:

  • Uzupełnienie standardowego leczenia obejmującego stosowanie β-adrenolityków, w celu zmniejszenia ryzyka umieralności i chorobowości z przyczyn sercowo-naczyniowych u pacjentów w stanie stabilnym z zaburzeniem czynności lewej komory serca (LVEF ≤40%) oraz klinicznymi objawami niewydolności serca po przebytym niedawno zawale serca.
  • Uzupełnienie standardowego leczenia, w celu zmniejszenia ryzyka umieralności i zachorowalności z przyczyn sercowo-naczyniowych u dorosłych pacjentów z (przewlekłą) niewydolnością serca (klasa II wg NYHA) oraz z zaburzeniami czynności lewej komory serca (LVEF ≤30%).

Eplerenon, poprzez selektywne blokowanie receptorów mineralokortykoidowych, zapobiega niekorzystnym efektom nadmiernej aktywacji układu renina-angiotensyna-aldosteron u pacjentów z chorobami sercowo-naczyniowymi.

Dawkowanie i sposób podawania

Dostępne są tabletki zawierające 25 mg i 50 mg eplerenonu, co umożliwia indywidualne dostosowanie dawki. Maksymalna dawka dobowa wynosi 50 mg.

Wskazanie Dawka początkowa Dawka docelowa
Niewydolność serca po zawale serca 25 mg raz na dobę 50 mg raz na dobę
Przewlekła niewydolność serca (klasa II wg NYHA) 25 mg raz na dobę 50 mg raz na dobę

Dawkę należy stopniowo zwiększać w ciągu 4 tygodni, kontrolując stężenie potasu w surowicy.

U pacjentów z niewydolnością serca po zawale serca leczenie eplerenonem należy rozpocząć w ciągu 3-14 dni od rozpoznania ostrego zawału serca.

Przed rozpoczęciem leczenia oraz po każdej zmianie dawki należy kontrolować stężenie potasu w surowicy. W przypadku hiperkaliemii (>5,0 mmol/l) nie należy rozpoczynać leczenia eplerenonem.

Dostosowanie dawki w zależności od stężenia potasu w surowicy

Stężenie potasu (mmol/l) Postępowanie
<5,0 Zwiększenie dawki
5,0-5,4 Utrzymanie dawki
5,5-5,9 Zmniejszenie dawki
≥6,0 Odstawienie leku

Po odstawieniu eplerenonu z powodu hiperkaliemii można wznowić leczenie dawką 25 mg co drugi dzień, gdy stężenie potasu obniży się poniżej 5,0 mmol/l.

Eplerenon może być przyjmowany niezależnie od posiłków.

Szczególne grupy pacjentów

Osoby w podeszłym wieku: Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się okresowe monitorowanie stężenia potasu.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: - Łagodne zaburzenia: bez modyfikacji dawki - Umiarkowane zaburzenia (ClCr 30-60 ml/min): dawka początkowa 25 mg co drugi dzień - Ciężkie zaburzenia (ClCr <30 ml/min): przeciwwskazane

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: - Łagodne/umiarkowane zaburzenia: bez modyfikacji dawki początkowej, zalecane częste kontrole potasu - Ciężkie zaburzenia: przeciwwskazane

Dzieci i młodzież: Bezpieczeństwo i skuteczność nie zostały ustalone.

Przeciwwskazania

  • Nadwrażliwość na eplerenon lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Stężenie potasu w surowicy >5,0 mmol/l przed rozpoczęciem leczenia
  • Ciężka niewydolność nerek (eGFR <30 ml/min/1,73 m²)
  • Ciężka niewydolność wątroby (klasa C w skali Childa-Pugha)
  • Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu lub silnych inhibitorów CYP3A4
  • Leczenie skojarzone inhibitorem ACE i antagonistą receptora angiotensyny (ARB) oraz eplerenonem

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Głównym zagrożeniem związanym ze stosowaniem eplerenonu jest hiperkaliemia. Należy regularnie monitorować stężenie potasu w surowicy, szczególnie u pacjentów z grupy ryzyka (osoby starsze, z niewydolnością nerek, cukrzycą). Nie zaleca się stosowania suplementów potasu.

Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby oraz u osób przyjmujących leki będące słabymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4.

Eplerenon może powodować zawroty głowy i omdlenia. Należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Warto zapamiętać
  • Eplerenon zmniejsza ryzyko zgonu i hospitalizacji u pacjentów z niewydolnością serca po zawale mięśnia sercowego oraz u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca.
  • Głównym zagrożeniem podczas stosowania eplerenonu jest hiperkaliemia - konieczne jest regularne monitorowanie stężenia potasu w surowicy.

Interakcje

Eplerenon wchodzi w interakcje z wieloma lekami, co może prowadzić do zwiększonego ryzyka hiperkaliemii lub zmniejszenia skuteczności leczenia. Najważniejsze interakcje dotyczą:

  • Leków moczopędnych oszczędzających potas i suplementów potasu (przeciwwskazane)
  • Inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny (zwiększone ryzyko hiperkaliemii)
  • Silnych inhibitorów CYP3A4 (przeciwwskazane)
  • Słabych i umiarkowanych inhibitorów CYP3A4 (konieczne zmniejszenie dawki eplerenonu)
  • Silnych induktorów CYP3A4 (niezalecane)
  • NLPZ (ryzyko ostrej niewydolności nerek)

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania eplerenonu z litem, cyklosporyną, takrolimusem, trimetoprimem oraz lekami przeciwnadciśnieniowymi.

Ciąża i laktacja

Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania eplerenonu u kobiet w ciąży. Należy zachować ostrożność przepisując lek kobietom w ciąży. Nie wiadomo, czy eplerenon przenika do mleka ludzkiego. Należy podjąć decyzję o zaprzestaniu karmienia piersią lub odstawieniu leku, biorąc pod uwagę korzyści z leczenia dla matki.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem eplerenonu to:

  • Hiperkaliemia
  • Zawroty głowy
  • Niedociśnienie tętnicze
  • Biegunka
  • Nudności
  • Niewydolność nerek
  • Zmęczenie

Rzadziej występują: infekcje, zaburzenia rytmu serca, wysypka, kurcze mięśni, ból pleców.

Przedawkowanie

Nie opisano przypadków przedawkowania eplerenonu u ludzi. Najbardziej prawdopodobnymi objawami przedawkowania byłyby niedociśnienie tętnicze lub hiperkaliemia. Eplerenon nie jest usuwany przez hemodializę. W przypadku przedawkowania należy zastosować leczenie objawowe i podtrzymujące.

Właściwości farmakodynamiczne i farmakokinetyczne

Eplerenon jest selektywnym antagonistą receptorów mineralokortykoidowych. Zapobiega wiązaniu aldosteronu, kluczowego hormonu w układzie renina-angiotensyna-aldosteron, który uczestniczy w regulacji ciśnienia tętniczego i patofizjologii chorób sercowo-naczyniowych.

Eplerenon jest metabolizowany głównie przez izoenzym CYP3A4. Nie jest substratem ani inhibitorem P-glikoproteiny. Okres półtrwania wynosi około 4-6 godzin. Wydalany jest głównie z moczem i kałem.

Eplerenon jest cennym lekiem w terapii niewydolności serca, szczególnie u pacjentów po zawale mięśnia sercowego. Jego stosowanie wymaga jednak ścisłego monitorowania stężenia potasu w surowicy oraz uwzględnienia licznych interakcji lekowych.



Wskazania

Eplerenon jest wskazany jako: uzupełnienie standardowego leczenia obejmującego stosowanie β-adrenolityków, w celu zmniejszenia ryzyka umieralności i chorobowości z przyczyn sercowo-naczyniowych u pacjentów w stanie stabilnym z zaburzeniem czynności lewej komory serca (LVEF [frakcja wyrzutowa lewej komory] ≤40%) oraz klinicznymi objawami niewydolności serca po przebytym niedawno zawale serca; uzupełnienie standardowego leczenia, w celu zmniejszenia ryzyka umieralności i zachorowalności z przyczyn sercowo-naczyniowych u dorosłych pacjentów z (przewlekłą) niewydolnością serca (klasa II wg NYHA) oraz z zaburzeniami czynności lewej komory serca (LVEF ≤30%).

W celu umożliwienia indywidualnego dostosowywania dawki dostępne są postacie zawierające 25 mg i 50 mg substancji czynnej; maks. dawka dobowa wynosi 50 mg. Pacjenci z niewydolnością serca po przebytym zawale serca. Zalecana dawka podtrzymująca eplerenonu wynosi 50 mg raz/dobę. Leczenie należy zaczynać od dawki 25 mg raz/dobę, którą należy stopniowo zwiększać, najlepiej w ciągu 4 tyg., kontrolując stężenie potasu w surowicy, do dawki docelowej 50 mg raz/dobę. Leczenie eplerenonem należy zazwyczaj rozpoczynać w ciągu 3-14 dni od rozpoznania ostrego zawału serca. Pacjenci z (przewlekłą) niewydolnością serca (klasa II wg NYHA). U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca (klasa II wg NYHA) leczenie należy rozpoczynać od dawki 25 mg raz/dobę, a następnie stopniowo zwiększać, najlepiej w ciągu 4 tyg., kontrolując stężenie potasu w surowicy, do dawki docelowej 50 mg raz/dobę. U chorych, u których stężenie potasu w surowicy wynosi >5,0 mmol/l, nie należy rozpoczynać leczenia eplerenonem. Stężenie potasu w surowicy należy oznaczyć przed rozpoczęciem leczenia eplerenonem, w ciągu 1-szego tyg. leczenia i po m-cu od rozpoczęcia leczenia lub zmiany dawki. Następnie stężenie potasu w surowicy należy oznaczać okresowo w zależności od potrzeb. Po rozpoczęciu leczenia, dawkę należy dostosować zależnie od stężenia potasu w surowicy. Dostosowanie dawki po rozpoczęciu leczenia. Stężenie potasu w surowicy <5,0 mmol/l: 25 mg co 2. dobę do 25 mg raz/dobę, 25-50 mg/dobę. Stężenie potasu w surowicy 5,0-5,4 mmol/l: dawkę utrzymać. Stężenie potasu w surowicy 5,5-5,9 mmol/l: 50 mg raz/dobę do 25 mg raz/dobę; 25 mg raz/dobę do 25 mg co 2. dzień; 25 mg co 2. dobę do odstawienia. Stężenie potasu w surowicy ≥6 mmol/l: lek należy odstawić. Po odstawieniu eplerenonu z powodu stężenia potasu w surowicy ≥6,0 mmol/l, można ponownie rozpocząć stosowanie eplerenonu w dawce 25 mg co 2. dobę, kiedy stężenie potasu zmniejszy się <5,0 mmol/l. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania eplerenonu u dzieci i młodzieży. Osoby w podeszłym wieku. Dostosowanie dawki początkowej u osób w wieku podeszłym nie jest konieczne. Z powodu osłabionej czynności nerek związanej z wiekiem, u osób w podeszłym wieku występuje zwiększone ryzyko hiperkaliemii. To ryzyko może być dodatkowo zwiększone przez współistniejące choroby, które zwiększają ekspozycję organizmu na lek, w szczególności przez łagodną do umiarkowanej niewydolność wątroby. Zaleca się okresowe monitorowanie stężenia potasu w surowicy. Pacjenci z zaburzeniem czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej u pacjentów z łagodnym zaburzeniem czynności nerek. Zaleca się okresowe monitorowanie stężenia potasu w surowicy oraz dostosowanie dawki. U pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (ClCr 30-60 mL/min) początkowa dawka wynosi 25 mg podawana co 2. dobę, i powinna być dostosowana zależnie od stężenia potasu. Zaleca się okresowe monitorowanie stężenia potasu w surowicy. Brak doświadczenia u pacjentów z ClCr <50 ml/min z niewydolnością serca po przebytym zawale serca. Podczas stosowania eplerenonu u tych pacjentów należy zachować ostrożność. Stosowanie dawki większej niż 25 mg raz/dobę u pacjentów z ClCr <50 ml/min nie zostało zbadane. Stosowanie eplerenonu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (ClCr <30 ml/min) jest przeciwwskazane. Eplerenon nie ulega dializie. Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby. Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej u pacjentów z łagodnym do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby. Z powodu zwiększenia ekspozycji organizmu na eplerenon u chorych z łagodnym do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby, zaleca się u tych chorych częste i regularne kontrole stężenia potasu w surowicy, szczególnie gdy są to pacjenci w wieku podeszłym. Stosowanie u pacjentów przyjmujących inne leki. W przypadku jednoczesnego stosowania słabych lub umiarkowanych inhibitorów CYP3A4, np. amiodaronu, diltiazemu i werapamilu, leczenie należy rozpoczynać od dawki 25 mg raz/dobę. Dawka nie powinna być większa niż 25 mg raz/dobę.

Eplerenon może być podawany podczas lub niezależnie od posiłków.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stężenie potasu w surowicy przed rozpoczęciem leczenia >5,0 mmol/l. Ciężka niewydolność nerek (eGFR <30 ml/min./1,73 m2). Ciężka niewydolność wątroby (klasa C w skali Childa-Pugha). Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu lub silnych inhibitorów CYP3A4 (np. itrakonazol, ketokonazol, rytonawir, nelfinawir, klarytromycyna, telitromycyna i nefazodon). Leczenie skojarzone inhibitorem ACE i antagonistą receptora angiotensyny (ARB) i eplerenonem.

Ze względu na mechanizm działania eplerenonu, podczas jego stosowania może wystąpić hiperkaliemia. Należy monitorować stężenie potasu w surowicy u wszystkich chorych na początku leczenia oraz po zmianie dawki. W trakcie dalszego leczenia okresowe monitorowanie stężenia potasu jest szczególnie zalecane u chorych narażonych na rozwój hiperkaliemii takich jak osoby w podeszłym wieku z niewydolnością nerek oraz chorzy z cukrzycą. Stosowanie suplementów potasu po rozpoczęciu leczenia eplerenonem nie jest zalecane ze względu na zwiększone ryzyko hiperkaliemii. Wykazano, że zmniejszenie dawki eplerenonu zmniejsza stężenie potasu w surowicy. Jedno badanie wykazało, że dodanie hydrochlorotiazydu do leczenia eplerenonem kompensuje zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Ryzyko hiperkaliemii może być zwiększone po dodaniu eplerenonu do terapii inhibitorem ACE i/lub antagonistą receptora angiotensyny (ARB). Eplerenon nie powinien być stosowany łącznie z jednoczesną terapią inhibitorem ACE i antagonistą receptora angiotensyny (ARB). Stężenie potasu należy regularnie monitorować u chorych z zaburzoną czynnością nerek, także z mikroalbuminurią w przebiegu cukrzycy. Ryzyko hiperkaliemii zwiększa się wraz ze zmniejszeniem wydolności nerek. Co prawda, z badania przeżywalności i skuteczności eplerenonu w ostrej pozawałowej niewydolności serca (ang. EPHESUS) dotyczące chorych z cukrzycą typu 2 i mikroalbuminurią są ograniczone, jednakże zaobserwowano zwiększoną częstość występowania hiperkaliemii w tej grupie pacjentów. Dlatego chorzy ci powinni być leczeni z zachowaniem ostrożności. Eplerenon nie jest eliminowany przez hemodializę. Nie zaobserwowano zwiększenia stężenia potasu w surowicy powyżej 5,5 mmoL/l u chorych z łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby (klasa A i B w skali Childa-Pugha). Należy monitorować stężenie elektrolitów u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby. Stosowanie eplerenonu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby nie było badane, w związku z czym jest ono przeciwwskazane. Jednoczesne stosowanie eplerenonu z substancjami silnie indukującymi CYP3A4 nie jest zalecane. Należy unikać stosowania litu, cyklosporyny, takrolimusu podczas leczenia eplerenonem. Tabl. zawierają laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/tabl., to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Brak badań dotyczących wpływu eplerenonu na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Eplerenon nie powoduje senności ani nie zaburza czynności poznawczych, jednak prowadząc pojazdy lub obsługując maszyny należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia zawrotów głowy podczas leczenia.

Ze względu na zwiększone ryzyko hiperkaliemii, eplerenonu nie należy stosować u chorych otrzymujących leki moczopędne oszczędzające potas i suplementy potasu. Leki moczopędne oszczędzające potas mogą nasilać działanie leków przeciwnadciśnieniowych i innych leków moczopędnych. Ryzyko hiperkaliemii może być zwiększone podczas jednoczesnego stosowania eplerenonu z inhibitorami ACE i/lub antagonistami receptora angiotensyny (ARB). Zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia potasu w surowicy oraz czynności nerek, szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek, np. pacjenci w podeszłym wieku. Nie zaleca się skojarzonego leczenia trzema lekami: inhibitorem ACE, ARB i eplerenonem. Nie badano interakcji eplerenonu z litem, jednak opisywano działanie toksyczne litu u chorych otrzymujących jednocześnie leki moczopędne i inhibitory ACE. Należy unikać jednoczesnego stosowania eplerenonu i litu. Jeżeli zachodzi konieczność takiego leczenia, należy monitorować stężenie litu w osoczu. Cyklosporyna i takrolimus mogą zaburzać czynność nerek i zwiększać ryzyko hiperkaliemii. Należy unikać jednoczesnego stosowania eplerenonu i cyklosporyny lub takrolimusu. Jeżeli zachodzi konieczność takiego leczenia, zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia potasu w surowicy i czynności nerek. Ostra niewydolność nerek może wystąpić u pacjentów z grup ryzyka (osoby w podeszłym wieku, odwodnione, stosujące leki moczopędne, z zaburzeniami czynności nerek) z powodu zmniejszonej filtracji kłębuszkowej (hamowanie wazodylatacyjnych prostaglandyn przez NLPZ). Skutki te są na ogół odwracalne. Ponadto może dojść do osłabienia działania przeciwnadciśnieniowego. Należy nawodnić pacjenta i kontrolować czynność nerek na początku leczenia oraz regularnie podczas leczenia skojarzonego. Jednoczesne stosowanie trimetoprymu z eplerenonem zwiększa ryzyko hiperkaliemii. Należy monitorować stężenie potasu w surowicy i czynność nerek szczególnie u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek i osób w podeszłym wieku. Podczas jednoczesnego stosowania α1-adrenolityków z eplerenonem, istnieje możliwość nasilenia działania hipotensyjnego i/lub niedociśnienia ortostatycznego. Podczas jednoczesnego stosowania eplerenonu i α1-adrenolityków zaleca się kontrolę kliniczną pod kątem niedociśnienia ortostatycznego. Jednoczesne stosowanie tych leków i eplerenonu może nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe i zwiększać ryzyko niedociśnienia ortostatycznego. Jednoczesne stosowanie tych leków i eplerenonu może osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe (zatrzymanie sodu i wody). Badania in vitro wykazują, że eplerenon nie jest inhibitorem izoenzymów CYP1A2, CYP2C19, CYP2C9, CYP2D6 czy CYP3A4. Eplerenon nie jest substratem ani inhibitorem P-glikoproteiny. Ekspozycja organizmu na digoksynę (AUC) zwiększa się o 16% (90% przedział ufności: 4-30%) podczas jednoczesnego stosowania eplerenonu. Zaleca się ostrożność podczas stosowania digoksyny w dawkach zbliżonych do górnej granicy indeksu terapeutycznego. Nie zaobserwowano żadnych istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych z warfaryną. Zaleca się ostrożność podczas stosowania warfaryny w dawkach zbliżonych do górnej granicy indeksu terapeutycznego. Wyniki badań farmakokinetycznych z testowymi substratami dla CYP3A4 tj. midazolamem i cyzaprydem nie wykazały istotnych interakcji farmakokinetycznych podczas jednoczesnego stosowania z eplerenonem. Silne inhibitory CYP3A4: istotne interakcje farmakokinetyczne mogą wystąpić, kiedy eplerenon jest stosowany jednocześnie z lekami hamującymi enzym CYP3A4. Silny inhibitor CYP3A4 (ketokonazol 200 mg 2x/dobę) powodował zwiększenie AUC eplerenonu o 441%. Jednoczesne stosowanie eplerenonu i silnych inhibitorów CYP3A4, takich jak ketokonazol, itrakonazol, rytonawir, nelfinawir, klarytromycyna, telitromycyna i nefazodon jest przeciwwskazane. Słabe lub umiarkowane inhibitory CYP3A4: jednoczesne stosowanie eplerenonu i erytromycyny, sakwinawiru, amiodaronu, diltiazemu, werapamilu i flukonazolu prowadziło do istotnych interakcji farmakokinetycznych ze zwiększeniem AUC eplerenonu od 98% do 187%. Dawka eplerenonu nie powinna zatem być większa niż 25 mg/dobę podczas jednoczesnego stosowania słabych lub umiarkowanych inhibitorów CYP3A4. Jednoczesne stosowanie eplerenonu i ziela dziurawca (silny induktor CYP3A4) spowodowało zmniejszenie AUC eplerenonu o 30%. Bardziej wyraźny spadek AUC eplerenonu może wystąpić podczas stosowania silniejszych induktorów CYP3A4 np. ryfampicyny. Ze względu na ryzyko zmniejszenia skuteczności eplerenonu, jednoczesne stosowanie silnych induktorów CYP3A4 (ryfampicyna, karbamazepina, fenytoina, fenobarbital, ziele dziurawca) i eplerenonu nie jest zalecane. Na podstawie wyników klinicznego badania farmakokinetyki, nie oczekuje się istotnych interakcji podczas jednoczesnego stosowania leków zobojętniających i eplerenonu.

Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania eplerenonu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośrednich lub pośrednich działań niepożądanych dotyczących ciąży, rozwoju zarodka i płodu, porodu i rozwoju narodzonego dziecka. Należy zachować ostrożność przepisując eplerenon kobietom w ciąży. Nie wiadomo, czy eplerenon po podaniu doustnym przenika do mleka ludzkiego, jednakże dane z badań przedklinicznych wskazują, że eplerenon i/lub jego metabolity są obecne w mleku szczurów. Młode szczury przyjmujące te substancje z mlekiem rozwijały się prawidłowo. Ze względu na nieznaną możliwość wystąpienia działań niepożądanych u karmionego piersią niemowlęcia, należy zdecydować o zaprzestaniu karmienia piersią lub odstawieniu leku biorąc pod uwagę znaczenie stosowania leku dla matki. Brak dostępnych danych dotyczących płodności z badań z udziałem ludzi.

W dwóch badaniach, badaniu przeżywalności i skuteczności eplerenonu w ostrej pozawałowej niewydolności serca (ang. EPHESUS), oraz w badaniu przeżywalności pacjentów leczonych eplerenonem hospitalizowanych z łagodną niewydolnością serca (ang. EMPHASIS-HF), ogólna częstość występowania zdarzeń niepożądanych zgłoszonych podczas leczenia eplerenonem była podobna do częstości w grupie otrzymującej placebo. Poniżej podano te zdarzenia niepożądane, dla których podejrzewa się związek z leczeniem, gdyż występowały częściej niż w grupie otrzymującej placebo, lub są ciężkie i występowały istotnie częściej niż w grupie otrzymującej placebo, albo były obserwowane po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) odmiedniczkowe zapalenie nerek, infekcja, zapalenie gardła. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) eozynofilia. Zaburzenia endokrynologiczne: (niezbyt często) niedoczynność tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperkaliemia, hipercholesterolemia; (niezbyt często) hiponatremia, odwodnienie, hipertriglicerydemia. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, omdlenie, ból głowy; (niezbyt często) niedoczulica. Zaburzenia serca: (często) lewokomorowa niewydolność serca, migotanie przedsionków; (niezbyt często) tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie tętnicze; (niezbyt często) zakrzepica tętnic kończyn, niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, nudności, zaparcie, wymioty; (niezbyt często) wzdęcie. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd; (niezbyt często) nasilone pocenie, obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) kurcze mięśni, ból pleców; (niezbyt często) ból mięśniowo-szkieletowy. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) niewydolność nerek. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zapalenie pęcherzyka żółciowego. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) ginekomastia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) osłabienie; (niezbyt często) złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (często) niezbyt często; (niezbyt często) zwiększone stężenie mocznika we krwi zwiększone stężenie kreatyniny we krwi, zmniejszenie ilości receptora czynnika, wzrostu naskórka, zwiększone stężenie glukozy we krwi. W badaniu EPHESUS odnotowano większą liczbę przypadków udaru mózgu wśród osób w podeszłym wieku (≥75 lat). Nie było jednak istotnej statystycznie różnicy pomiędzy częstością występowania udaru w grupie otrzymującej eplerenon (30) wobec grupy otrzymującej placebo (22). W badaniu EMPHASIS- HF, liczba przypadków udaru mózgu wśród osób w bardzo podeszłym wieku (≥75 lat) wynosiła 9 w grupie otrzymującej eplerenon i 8 w grupie otrzymującej placebo.

Nie opisano przypadków przedawkowania eplerenonu u ludzi. Najbardziej prawdopodobnymi objawami przedawkowania u człowieka byłoby niedociśnienie tętnicze lub hiperkaliemia. Eplerenon nie może być usunięty przez hemodializę. Wykazano, że eplerenon jest silnie wiązany przez węgiel aktywowany. W przypadku objawowego niedociśnienia tętniczego, należy rozpocząć leczenie podtrzymujące. Jeśli wystąpi hiperkaliemia, należy rozpocząć typowe leczenie.

Eplerenon wykazuje względną swoistość wiązania z rekombinowanymi ludzkimi receptorami dla mineralokortykosteroidów w porównaniu do wiązania z rekombinowanymi ludzkimi receptorami dla glikokortykosteroidów, progesteronu i androgenów. Eplerenon zapobiega wiązaniu aldosteronu, kluczowego hormonu w układzie renina-angiotensyna-aldosteron (RAA), który uczestniczy w regulacji ciśnienia tętniczego i patofizjologii chorób sercowo-naczyniowych.

1 tabl. powl. zawiera 25 mg lub 50 mg eplerenonu.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Sole potasowe (substytuty soli) oraz soki pomidorowe (zawierają potas) spożywane w dużych ilościach powodują wzrost stężenia potasu we krwi. Konsekwencjami klinicznymi tej interakcji mogą być zaburzenia rytmu serca, blok i zatrzymanie czynności serca, parestezje kończyn, osłabienie mięśni, senność, splątanie.