Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Epirubicin-Ebewe

Epirubicin hydrochloride

inf. [konc. do przyg. roztw.]
2 mg/ml
1 fiol. 100 ml
Iniekcje
Lz
CHB
572,40
B (1)
bezpł.
Epirubicin-Ebewe
inf. [konc. do przyg. roztw.]
2 mg/ml
1 fiol. 50 ml
Iniekcje
Lz
CHB
286,20
B (1)
bezpł.
Epirubicin-Ebewe
inf. [konc. do przyg. roztw.]
2 mg/ml
1 fiol. 25 ml
Iniekcje
Lz
CHB
143,10
B (1)
bezpł.
Epirubicin-Ebewe
inf. [konc. do przyg. roztw.]
2 mg/ml
1 fiol. 5 ml
Iniekcje
Lz
CHB
28,62
B (1)
bezpł.

Epirubicin-Ebewe - charakterystyka produktu leczniczego dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Epirubicyna jest antybiotykiem antracyklinowym stosowanym w leczeniu szerokiego spektrum nowotworów złośliwych, w tym:

  • Rak piersi
  • Rak jajnika
  • Rak żołądka
  • Rak płuca
  • Nowotwory głowy i szyi
  • Rak jelita grubego i odbytnicy
  • Szpiczak mnogi
  • Chłoniaki nieziarnicze
  • Ostre białaczki

Epirubicyna wykazuje również korzystne działanie w leczeniu raka pęcherza moczowego z komórek nabłonka przejściowego oraz raka in situ pęcherza moczowego przy podaniu dopęcherzowym. Ponadto, dopęcherzowe podanie epirubicyny po przezcewkowej resekcji guza pęcherza moczowego stanowi element terapii adjuwantowej zapobiegającej wznowie.

Epirubicyna charakteryzuje się szerokim spektrum działania przeciwnowotworowego, obejmującym zarówno guzy lite, jak i nowotwory hematologiczne. Jej zastosowanie w terapii dopęcherzowej stanowi cenny element w leczeniu i profilaktyce nawrotów raka pęcherza moczowego.

Dawkowanie i sposób podawania

Chlorowodorek epirubicyny przeznaczony jest wyłącznie do podawania drogą dożylną lub dopęcherzową. Należy zachować szczególną ostrożność, aby uniknąć wynaczynienia leku. W przypadku wynaczynienia należy natychmiast przerwać podawanie produktu.

Do przygotowania roztworu do infuzji należy użyć 0,9% roztworu chlorku sodu lub 5% roztworu glukozy.

Dawkowanie konwencjonalne:
Sposób podania Dawka Częstotliwość
Monoterapia, dożylnie 60-90 mg/m2 pc. Co 21 dni

Dawkowanie może wymagać modyfikacji w zależności od parametrów hematologicznych i czynności szpiku kostnego.

Dawkowanie wysokie:
Wskazanie Dawka Częstotliwość
Rak drobnokomórkowy płuca (nieleczony wcześniej) 120 mg/m2 pc. Dzień 1., co 3 tygodnie
Rak piersi - leczenie adjuwantowe:
Schemat Dawka Częstotliwość
Pojedyncza dawka 100 mg/m2 pc. Dzień 1., co 3-4 tygodnie
Dawka podzielona 120 mg/m2 pc. Dzień 1. i 8., co 3-4 tygodnie

W skojarzeniu z cyklofosfamidem, 5-fluorouracylem (i.v.) oraz tamoksyfenem (p.o.)

U pacjentów z zaburzeniami czynności szpiku kostnego, w podeszłym wieku lub z naciekiem nowotworowym szpiku zaleca się redukcję dawki do 60-75 mg/m2 pc. (dawkowanie konwencjonalne) lub 105-120 mg/m2 pc. (dawkowanie wysokie).

Dawkowanie epirubicyny wymaga indywidualnego dostosowania w zależności od wskazania, stanu pacjenta oraz stosowanego schematu terapeutycznego. Kluczowe jest monitorowanie parametrów hematologicznych i dostosowywanie dawki w razie potrzeby.

Szczególne grupy pacjentów

Zaburzenia czynności wątroby:

Ze względu na głównie wątrobowo-żółciową drogę eliminacji epirubicyny, u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zredukować dawkę leku w oparciu o stężenie bilirubiny w osoczu:

Stężenie bilirubiny Redukcja dawki
1,2-3 mg/dl 50%
>3 mg/dl 75%
Zaburzenia czynności nerek:

Umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają modyfikacji dawki. U pacjentów ze stężeniem kreatyniny w osoczu >5 mg/dl może być konieczne dostosowanie dawkowania.

Podanie dopęcherzowe:

W leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego oraz raka in situ stosuje się podanie dopęcherzowe. Nie należy stosować tej drogi podania w przypadku inwazyjnych nowotworów penetrujących ścianę pęcherza moczowego.

Dostosowanie dawki epirubicyny jest kluczowe u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Podanie dopęcherzowe stanowi cenną opcję w leczeniu powierzchownych nowotworów pęcherza moczowego, jednak wymaga starannej kwalifikacji pacjentów.

Przeciwwskazania

  • Nadwrażliwość na epirubicynę, inne antracykliny lub antracenediony
  • Okres karmienia piersią
  • Długotrwałe zahamowanie czynności szpiku kostnego
  • Ciężkie zaburzenia czynności wątroby
  • Ciężka niewydolność mięśnia sercowego
  • Świeży zawał mięśnia sercowego
  • Ciężkie zaburzenia rytmu serca
  • Wcześniejsze leczenie maksymalnymi skumulowanymi dawkami epirubicyny i/lub innych antracyklin/antracenedionów
  • Ostre zakażenia ogólnoustrojowe
  • Niestabilna dławica piersiowa
  • Kardiomiopatia

Przeciwwskazania do podania dopęcherzowego:

  • Zakażenie układu moczowego
  • Zapalenie pęcherza moczowego
  • Krwiomocz
  • Nowotwory inwazyjne penetrujące ścianę pęcherza moczowego
  • Trudności z cewnikowaniem pęcherza moczowego

Przeciwwskazania do stosowania epirubicyny obejmują głównie stany związane z zaburzeniami czynności układu krwiotwórczego, wątroby oraz serca. W przypadku podania dopęcherzowego kluczowe jest wykluczenie stanów zapalnych i inwazyjnego charakteru nowotworu.

Ciąża i laktacja

Epirubicyna może powodować uszkodzenia chromosomów w plemnikach. Mężczyźni poddawani terapii powinni stosować skuteczną antykoncepcję. Należy rozważyć kriokonserwację nasienia ze względu na ryzyko nieodwracalnej bezpłodności.

U kobiet w wieku przedmenopauzalnym epirubicyna może wywołać brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę.

Stosowanie epirubicyny w ciąży może powodować uszkodzenie płodu. Lek powinien być stosowany u kobiet ciężarnych tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają ryzyko dla płodu.

Nie wiadomo, czy epirubicyna przenika do mleka matki. Ze względu na ryzyko poważnych działań niepożądanych u dziecka, karmienie piersią powinno zostać przerwane przed rozpoczęciem terapii epirubicyną.

Stosowanie epirubicyny wiąże się z istotnymi zagrożeniami dla płodności oraz rozwoju płodu. Konieczne jest stosowanie skutecznej antykoncepcji oraz rozważenie kriokonserwacji gamet. W okresie karmienia piersią stosowanie leku jest przeciwwskazane.

Przedawkowanie

Ostre przedawkowanie epirubicyny może prowadzić do:

  • Ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego (głównie leukopenia i trombocytopenia)
  • Zaburzeń żołądkowo-jelitowych (głównie zapalenie błony śluzowej)
  • Ostrych powikłań kardiologicznych

Należy pamiętać o możliwości wystąpienia utajonej niewydolności serca w okresie od kilku miesięcy do kilku lat po zakończeniu leczenia. Pacjenci powinni być uważnie monitorowani, a w przypadku wystąpienia objawów niewydolności serca leczeni zgodnie z aktualnymi wytycznymi.

Leczenie przedawkowania jest objawowe. Epirubicyna nie może być usuwana drogą dializy.

Przedawkowanie epirubicyny stanowi stan zagrożenia życia, wymagający natychmiastowej interwencji i długotrwałego monitorowania pacjenta, ze szczególnym uwzględnieniem ryzyka odległych powikłań kardiologicznych.

Mechanizm działania

Epirubicyna należy do grupy antybiotyków antracyklinowych. Jej mechanizm działania opiera się na zdolności do wiązania się z DNA. Badania in vitro wykazały, że epirubicyna:

  • Szybko przenika do komórek
  • Gromadzi się w jądrze komórkowym
  • Hamuje syntezę kwasów nukleinowych
  • Hamuje mitozę

Skuteczność przeciwnowotworową epirubicyny potwierdzono w szerokim spektrum nowotworów eksperymentalnych, w tym:

  • Białaczki L1210 i P388
  • Mięsaki SA180 (formy lite i wysiękowe)
  • Czerniak B16
  • Rak sutka
  • Rak płuc Lewisa
  • Guzy okrężnicy 38

Ponadto, wykazano aktywność epirubicyny wobec ludzkich guzów przeszczepionych myszom atymicznym, w tym czerniaka oraz raków: sutka, płuc, prostaty i jajnika.

Epirubicyna wykazuje szerokie spektrum działania przeciwnowotworowego, co jest związane z jej zdolnością do interakcji z DNA komórek nowotworowych i hamowania ich podziałów. Skuteczność leku potwierdzono zarówno w modelach eksperymentalnych, jak i wobec ludzkich guzów w badaniach przedklinicznych.

Warto zapamiętać
  • Epirubicyna wykazuje skuteczność w leczeniu szerokiego spektrum nowotworów, zarówno guzów litych, jak i nowotworów hematologicznych.
  • Dawkowanie epirubicyny wymaga indywidualnego dostosowania w zależności od stanu pacjenta, wskazania i schematu terapeutycznego, ze szczególnym uwzględnieniem funkcji wątroby i serca.

Skład

1 ml roztworu zawiera 2 mg chlorowodorku epirubicyny.


1) Chemioterapia
Załącznik: C.23.


Wskazania

Epirubicyna stosowana jest w leczeniu szeregu chorób nowotworowych, w tym: raka piersi, raka jajnika, raka żołądka, raka płuca, raka głowy i szyi; raka okrężnicy i odbytnicy, szpiczaka mnogiego, złośliwych chłoniaków nieziarniczych, ostrych białaczek. Po podawaniu epirubicyny do pęcherza moczowego stwierdzono jej korzystne działanie w leczeniu następujących chorób: raka pęcherza moczowego z komórek nabłonka przejściowego, raka in situ pęcherza moczowego. Dopęcherzowe podanie epirubicyny po wycięciu przezcewkowym raka pęcherza moczowego stanowi element leczenia zapobiegającego wznowię procesu nowotworowego.

Chlorowodorek epirubicyny jest przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego lub do pęcherza moczowego. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności chlorowodorku epirubicyny u dzieci. Należy zachować ostrożność w celu uniknięcia wynaczynienia substancji czynnej. W razie wynaczynienia podawanie produktu leczniczego należy natychmiast przerwać. Do przygotowania roztw. do infuzji chlorowodorku epirubicyny należy użyć 0,9% roztworu chlorku sodu lub 5% roztw. glukozy. Dawka konwencjonalna. Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest w monoterapii, zalecana dawka dla dorosłych wynosi 60-90 mg/m2 powierzchni ciała. Produkt leczniczy należy podawać dożylnie przez 3-5 minut. Podanie dawki należy powtarzać co 21 dni w zależności od parametrów hematologicznych oraz czynności szpiku kostnego. Jeśli wystąpią objawy toksyczności (np. neutropenia, gorączka neutropeniczna oraz małopłytkowość, które mogą występować jeszcze w 21. dniu terapii), może być konieczna zmiana dawki lub opóźnienie następnego podania produktu leczniczego. Dawka duża. Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest w wysokodawkowanej terapii raka płuca, należy postępować według następującego schematu: rak drobnokomórkowy płuca (uprzednio nieleczony): 120 mg/m2 pc. pierwszego dnia cyklu, co 3 tyg. W leczeniu wysokodawkowanym chlorowodorek epirubicyny można podawać w postaci powolnego wstrzyknięcia dożylnego przez 3-5 minut lub w postaci infuzji trwającej do 30 minut. Rak piersi. W leczeniu adjuwantowym pacjentów z niezaawansowanym rakiem piersi z zajęciem węzłów chłonnych zaleca się podawanie chlorowodorku epirubicyny dożylnie w dawce od 100 mg/m2 pc. (jako pojedynczą dawkę pierwszego dnia terapii) do 120 mg/m2 pc. (podzielonych na 2 dawki dnia 1. i 8.), co 3-4 tyg. w skojarzeniu z podawanymi dożylnie cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem oraz podawanym doustnie tamoksyfenem. U pacjentów z zaburzeniami czynności szpiku kostnego spowodowanymi wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią, podeszłym wiekiem albo naciekiem nowotworowym szpiku kostnego, zaleca się stosowanie mniejszych dawek leku (60-75 mg/m2 pc. w dawkowaniu konwencjonalnym oraz 105-120 mg/m2 pc. w dawkowaniu wysokim). Całkowitą dawkę jednego cyklu leczenia można podzielić podając cząstkowe dawki przez 2 lub 3 kolejne dni. Leczenie złożone. W razie stosowania chlorowodorku epirubicyny razem z innymi produktami cytotoksycznymi, należy odpowiednio zmniejszyć dawkę. Poniżej przedstawiono dawki chlorowodorku epirubicyny stosowane zwykle w monoterapii oraz złożonej chemioterapii innych nowotworów niż wymienione. Monoterapia. Zaawansowany rak jajnika: 60-90 mg/m2 pc. Rak żołądka: 60-90 mg/m2 pc. Rak drobnokomórkowy płuca (SCLC). 120mg/m2 pc. Rak pęcherza moczowego: podanie do pęcherza moczowego: 50 mg/50 ml lub 80 mg/50 ml (rak in situ). Zapobiegawczo: 50 mg/50 ml co tydz. przez 4 tyg., następnie co m-c przez 11 m-cy. Leczenie złożone. Zaawansowany rak jajnika: 50-100 mg/m2 pc. Rak żołądka: 50 mg/m2 pc. Rak drobnokomórkowy płuca (SCLC). 120 mg/m2 pc. Zaburzenia czynności wątroby. Eliminacja chlorowodorku epirubicyny odbywa się głównie przez układ wątrobowo-żółciowy. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zmniejszyć dawkę produktu leczniczego, dostosowując ją do stężenia bilirubiny w osoczu według następującego schematu - szczegóły patrz ChPL. Zaburzenia czynności nerek. Ze względu na ograniczoną ilość chlorowodorku epirubicyny wydalanego przez nerki, umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki. Może jednak zachodzić konieczność dostosowania dawki u pacjentów ze stężeniem kreatyniny w osoczu >5 mg/dl. Podanie do pęcherza moczowego. W leczenia powierzchownego raka pęcherza moczowego oraz raka in situ chlorowodorek epirubicyny można podawać bezpośrednio do pęcherza moczowego. Nie należy podawać chlorowodorku epirubicyny do pęcherza moczowego w leczeniu inwazyjnych nowotworów, które przenikają całą ścianę pęcherza moczowego. W tych przypadkach bardziej odpowiednie jest leczenie ogólnoustrojowe lub operacyjne. Chlorowodorek epirubicyny stosowano również skutecznie dopęcherzowo w leczeniu zapobiegającym nawrotom powierzchownego raka pęcherza moczowego po przezcewkowym wycięciu zmiany pierwotnej. W leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego zaleca się przygotowanie rozcieńczeń roztw. do podania do pęcherza moczowego - szczegóły patrz ChPL.

Nadwrażliwość na epirubicynę lub na jakikolwiek inny składnik produktu leczniczego, również na inne antracykliny lub antracenediony. Laktacja. Dożylne podanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane u pacjentów: z długotrwałym zahamowaniem czynności szpiku kostnego, z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, z ciężką niewydolnością mięśnia sercowego, ze świeżym zawałem serca, z ciężką arytmią, po przebytym leczeniu maksymalnymi, skumulowanymi dawkami epirubicyny i/lub innymi antracyklinami lub antracenedionami, z ostrymi zakażeniami ogólnymi, niestabilną dławicą piersiową, z kardiomiopatią. Dopęcherzowe podanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane u pacjentów: z zakażeniem układu moczowego, z zapaleniem pęcherza moczowego, z krwiomoczem, z nowotworami inwazyjnymi przenikającymi ścianę pęcherza moczowego, u których pojawiły się trudności z cewnikowaniem.

Epirubicyna może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyźni leczeni epirubicyną powinni stosować skuteczne metody antykoncepcji. W razie potrzeby i dostępności, pacjenci powinni zasięgnąć porady w sprawie pobrania i zmagazynowania nasienia ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności spowodowanej leczeniem. Epirubicyna może spowodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę u kobiet przed okresem menopauzy. Dane doświadczalne z badań na zwierzętach wskazują, że epirubicyna podana kobiecie w ciąży może spowodować uszkodzenie płodu. Jeżeli epirubicyna jest stosowana podczas ciąży lub pacjentka zajdzie w ciążę podczas przyjmowania tego produktu leczniczego, należy ją poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Nie przeprowadzono badań z udziałem kobiet w ciąży. Epirubicyna powinna być stosowana podczas ciąży tylko wówczas, gdy potencjalna korzyść uzasadnia ryzyko wobec płodu. Nie wiadomo, czy epirubicyna jest wydzielana do mleka matki. Ponieważ wiele produktów leczniczych, w tym inne antracykliny, wydziela się do mleka matki oraz z uwagi na możliwość wywołania przez epirubicynę poważnych działań niepożądanych u dziecka, matka powinna przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania tego produktu leczniczego.

Ostre przedawkowanie epirubicyny prowadzi do ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego (objawiającego się głównie leukopenią i trombocytopenią), zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego (głównie zapalenia błony śluzowej) i ostrych powikłań kardiologicznych. Podczas podawania antracyklin obserwowano występowanie utajonej niewydolności serca w przeciągu kilku miesięcy do kilku lat po zakończeniu leczenia. Pacjenci powinni być uważnie monitorowani. W przypadku wystąpienia objawów niewydolności serca pacjenci powinni być leczeni zgodnie z konwencjonalnymi wytycznymi. Leczenie objawowe. Epirubicyna nie może być usuwana drogą dializy.

Mechanizm działania epirubicyny związany jest z jej zdolnością do wiązania się z DNA. Badania hodowli komórkowych wykazały, że produkt leczniczy szybko przenika do komórek, umiejscawia się w jądrze komórkowym hamując syntezę kwasu nukleinowego i mitozę. Udowodniono działanie epirubicyny w szerokim spektrum nowotworów eksperymentalnych, w tym białaczkach L1210 i P388, w mięsakach SA180 (formy lite i wysiękowe), w czerniaku B16, w raku sutka, w raku płuc Lewisa i w guzach okrężnicy 38. Wykazano także działanie produktu leczniczego na ludzkie guzy przeszczepione myszom atymicznym (czerniak, rak sutka, płuc, prostaty i jajnika).

1 ml roztworu zawiera 2 mg chlorowodorku epirubicyny.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną bardzo silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.