Leczenie elotuzumabem powinno być rozpoczynane i nadzorowane przez lekarza z doświadczeniem w leczeniu szpiczaka mnogiego. Premedykacja w celu zapobiegania reakcji na wlew. U pacjentów należy zastosować następującą premedykację na 45-90 min. przed podaniem wlewu produktu. Deksametazon: 8 mg dożylnie. Antagonista receptora H1: difenhydramina (25-50 mg doustnie lub dożylnie) bądź równoważną ilość innego antagonisty receptora H1. Antagonista receptora H2: ranitydyna (50 mg dożylnie lub 150 mg doustnie) bądź równoważną ilość innego antagonisty receptora H2. Paracetamol: 650-1000 mg doustnie. Postępowanie w przypadku reakcji na wlew. W przypadku wystąpienia reakcji na wlew stopnia ≥2. podczas podawania produktu wlew należy przerwać. Po zmniejszeniu nasilenia reakcji do stopnia ≤1. wlew produktu należy wznowić z prędkością 0,5 ml/min i można go stopniowo zwiększać w tempie 0,5 ml/min co 30 min, monitorując jego tolerancję do prędkości wlewu, przy jakiej wystąpiła reakcja na wlew. Jeśli nie nastąpi nawrót reakcji na wlew, można kontynuować zwiększanie prędkości wlewu. U pacjentów, u których wystąpiła reakcja na wlew, należy monitorować parametry życiowe co 30 min przez 2 h po zakończeniu wlewu produktu. W przypadku ponownego wystąpienia reakcji na wlew, wlew produktu należy przerwać i nie wznawiać już tego dnia. Bardzo ciężkie reakcje na wlew (stopnia ≥3.) mogą wymagać całkowitego zakończenia terapii produktem i zastosowania leczenia doraźnego. Dawkowanie w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem. Czas trwania każdego cyklu leczenia wynosi 28 dni, schemat dawkowania, patrz ChPL. Leczenie należy kontynuować do czasu wystąpienia progresji choroby lub nietolerowanych objawów toksyczności. Zalecana dawka produktu wynosi 10 mg/kg mc., podawana dożylnie co tydz. w 1., 8., 15. i 22. dniu przez pierwsze dwa cykle leczenia, a następnie co 2 tyg. w 1. i 15. dniu. Zalecana dawka lenalidomidu wynosi 25 mg doustnie, raz/dobę, w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli, podawana co najmniej 2 h po zakończeniu wlewu produktu, gdy podawane są w tym samym dniu. Deksametazon należy podawać według następującego schematu: w dni, w które produkt jest podawany, deksametazon należy podawać w dawce 28 mg doustnie, raz/dobę, od 3 do 24 h przed podaniem wlewu produktu oraz w dawce 8 mg dożylnie, od 45 do 90 min przed podaniem wlewu produktu w 1., 8., 15. i 22. dniu powtarzanych 28-dniowych cykli; w dni, w które produkt nie jest podawany, natomiast zaplanowane jest podanie dawki deksametazonu (8. i 22. dzień cyklu 3. i wszystkich kolejnych cykli), deksametazon należy podawać w dawce 40 mg doustnie. Dodatkowe informacje dotyczące lenalidomidu i deksametazonu można znaleźć w odpowiedniej ChPL. Dawkowanie w skojarzeniu z pomalidomidem i deksametazonem. Czas trwania każdego cyklu leczenia wynosi 28 dni, schemat patrz CHPL. Leczenie należy kontynuować do czasu wystąpienia progresji choroby lub nietolerowanych objawów toksyczności. Zalecana dawka produktu wynosi 10 mg/kg mc., podawana dożylnie co tydz. w 1., 8., 15. i 22. dniu przez pierwsze 2 cykle, a następnie 20 mg/kg mc. podawane w 1. dniu każdego cyklu leczenia. Zalecana dawka pomalidomidu wynosi 4 mg doustnie, raz/dobę, w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli, podawana co najmniej 2 h po zakończeniu wlewu produktu, gdy podawane są w tym samym dniu. Deksametazon należy podawać według następującego schematu: w dniach, w których podawany jest produkt, pacjentom w wieku ≤75 lat należy podać deksametazon w dawce 28 mg doustnie od 3 do 24 h przed podaniem wlewu produktu oraz w dawce 8 mg dożylnie, od 45 do 90 minut przed podaniem wlewu produktu, a w przypadku pacjentów w wieku >75 lat należy podać deksametazon w dawce 8 mg doustnie od 3 do 24 h przed podaniem wlewu produktu oraz w dawce 8 mg dożylnie, od 45 do 90 min przed podaniem wlewu produktu; w dni, w które produkt nie jest podawany, natomiast zaplanowane jest podanie dawki deksametazonu (8.,15. i 22. dzień cyklu 3. i wszystkich kolejnych cykli), deksametazon należy podawać w dawce 40 mg doustnie pacjentom ≤75 lat i w dawce 20 mg doustnie pacjentom >75 lat. Dodatkowe informacje dot. pomalidomidu i deksametazonu oraz instrukcje dot. prędkości, patrz ChPL. Opóźnienie podania dawki, przerwanie lub całkowite zakończenie leczenia. W przypadku opóźnienia, przerwania lub całkowitego zakończenia podawania jednego leku ze schematu, leczenie pozostałymi produktami leczniczymi można kontynuować zgodnie ze schematem. Natomiast w przypadku opóźnienia lub odstawienia doustnego lub dożylnego deksametazonu, decyzja o dalszym podawaniu produktu powinna być oparta na ocenie klinicznej (np. ryzyka reakcji nadwrażliwości). Dzieci i młodzież. Nie ma uzasadnienia stosowania produktu u dzieci i młodzieży we wskazaniu szpiczak mnogi. Osoby w podeszłym wieku. Nie jest wymagane dostosowanie dawki produktu u pacjentów w wieku ≥65 lat. Dane dot. skuteczności i bezpieczeństwa stosowania produktu u pacjentów w wieku ≥85 lat są bardzo ograniczone. Zaburzenia czynności nerek. Nie jest wymagane dostosowywanie dawki produktu u pacjentów z łagodnymi (Cr_Cl = 60 - 89 ml/min), umiarkowanymi (Cr_Cl = 30 - 59 ml/min) lub ciężkimi (Cr_Cl <30 ml/min) zaburzeniami czynności nerek bądź schyłkową, wymagającą dializy, niewydolnością nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Nie jest wymagane dostosowanie dawki produktu u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (stężenie bilirubiny całkowitej [TB] ≤od górnej granicy normy [GGN] i aktywność AspAT > GGN, bądź stężenie TB <1 do 1,5 x GGN i dowolna aktywność AspAT). Nie badano produktu u pacjentów z umiarkowanymi (stężenie TB >1,5 do 3 × GGN oraz dowolna aktywność AspAT) lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stężenie TB >3 × GGN oraz dowolna aktywność AspAT).

Produkt leczniczy przeznaczony jest tylko do stosowania dożylnego. Podawanie roztw. po rekonstytucji i rozcieńczeniu należy rozpocząć z prędkością wlewu 0,5 ml/min. Jeśli wlew jest dobrze tolerowany, można zwiększać stopniowo prędkość podawania w sposób opisany poniżej. Maks. prędkość wlewu nie powinna być większa niż 5 ml/min. Prędkość wlewu produktu leczniczego i instrukcje dotyczące rekonstytucji i rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz - ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Przed rozpoczęciem terapii należy zapoznać się z treścią ChPL wszystkich produktów leczniczych stosowanych w skojarzeniu z produktem leczniczym.

U pacjentów otrzymujących elotuzumab zgłaszano reakcje na wlew. Przed podaniem wlewu produktu leczniczego należy zastosować premedykację złożoną z deksametazonu, antagonisty receptora H1, antagonisty receptora H2 i paracetamolu. Częstość występowania reakcji na wlew była znacznie większa u pacjentów, u których nie stosowano premedykacji. Jeśli nasilenie któregokolwiek z objawów reakcji na wlew osiągnie stopień ≥2, należy przerwać podawanie wlewu produktu leczniczego i zastosować odpowiednie farmakologiczne leczenie objawowe. Należy monitorować parametry życiowe co 30 min. przez 2 h po zakończeniu wlewu produktu leczniczego. Po ustąpieniu reakcji (objawy stopnia ≤1) można wznowić podawanie wlewu produktu leczniczego z początkową prędkością 0,5 ml/min. Jeżeli nie nastąpi nawrót objawów, prędkość wlewu można stopniowo zwiększać co 30 min. do maks. prędkości 5 ml/min. Bardzo ciężkie reakcje na wlew mogą powodować konieczność całkowitego zakończenia terapii produktem leczniczym i zastosowania leczenia doraźnego. Pacjenci z łagodnymi lub umiarkowanymi reakcjami na wlew mogą przyjmować produkt leczniczy we wlewie ze zmniejszoną prędkością i pod starannym nadzorem. Lek jest stosowany w połączeniu z innymi produktami leczniczymi; z tego względu warunki stosowania tych produktów leczniczych obowiązują również w odniesieniu do terapii skojarzonej. Przed rozpoczęciem terapii należy zapoznać się z treścią ChPL wszystkich produktów leczniczych stosowanych w skojarzeniu z produktem leczniczym. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów ze szpiczakiem mnogim częstość występowania wszystkich zakażeń, w tym zapalenia płuc, była większa w przypadku pacjentów leczonych produktem leczniczym. Pacjentów należy monitorować, a zakażenia leczyć zgodnie ze standardową praktyką kliniczną. W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów ze szpiczakiem mnogim, w którym porównywano leczenie produktem leczniczym w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem z terapią lenalidomidem i deksametazonem, częstość występowania SPM, a w szczególności guzów litych i nieczerniakowego raka skóry, była większa w przypadku pacjentów leczonych produktem leczniczym. Wiadomo, że przypadki SPM są związane z ekspozycją na lenalidomid, która była przedłużona w przypadku pacjentów leczonych produktem leczniczym w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem w porównaniu z pacjentami stosującymi lenalidomid i deksametazon. Odsetek hematologicznych nowotworów złośliwych był taki sam w obu leczonych grupach. Pacjentów należy monitorować w celu wykrycia rozwoju SPM. Na podstawie zgłaszanych działań niepożądanych nie przewiduje się, aby produkt leczniczy miał wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy poinformować pacjentów, u których występują reakcje na wlew, aby nie prowadzili pojazdów mechanicznych ani obsługiwali maszyn do momentu ustąpienia objawów.

Nie przeprowadzono badań interakcji farmakokinetycznych. Uważa się, że produkt leczniczy, jako humanizowane przeciwciało monoklonalne nie jest metabolizowany przez enzymy cytochromu P450 (CYP) ani przez inne enzymy metabolizujące leki, dlatego nie przewiduje się, aby zahamowanie lub indukowanie tych enzymów przez przyjmowane jednocześnie produkty lecznicze miało wpływ na farmakokinetykę produktu leczniczego. Produkt leczniczy może być wykrywany w oznaczeniach białek surowicy metodą elektroforezy (ang. SPEP) i immunofiksacji u pacjentów ze szpiczakiem i może utrudniać prawidłową klasyfikację odpowiedzi na leczenie. Obecność elotuzumabu w surowicy pacjenta może przyczynić się do pojawienia się małego piku we wczesnej frakcji gamma w badaniu SPEP, który jest IgG. w immunofiksacji surowicy. To zafałszowanie wyników badań może mieć wpływ na możliwość ustalenia całkowitej remisji i możliwego nawrotu po wystąpieniu całkowitej remisji u pacjentów z białkiem szpiczakowym klasy IgG typu kappa. W przypadku wykrycia dodatkowych pików w immunofiksacji surowicy, należy wykluczyć możliwość gammapatii biklonalnej. Przed rozpoczęciem terapii należy zapoznać się z treścią ChPL wszystkich produktów leczniczych stosowanych w skojarzeniu z produktem leczniczym.

Nie należy stosować produktu leczniczego u kobiet w wieku rozrodczym, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia elotuzumabem. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji. Mężczyźni muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie leczenia i przez 180 dni po jego zakończeniu, jeśli ich partnerka jest w ciąży lub jest w wieku rozrodczym a nie stosuje skutecznych metod antykoncepcji. Nie ma doświadczenia ze stosowaniem elotuzumabu u kobiet w ciąży. Elotuzumab będzie podawany w połączeniu z lenalidomidem, który jest przeciwwskazany w ciąży. Nie są dostępne dane z badań na zwierzętach dotyczące szkodliwego wpływu na reprodukcję z powodu braku odpowiedniego modelu zwierzęcego. Nie należy stosować produktu leczniczego w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia elotuzumabem. Przed rozpoczęciem terapii należy zapoznać się z treścią ChPL wszystkich produktów leczniczych stosowanych w skojarzeniu z produktem leczniczym. W przypadku stosowania produktu leczniczego w połączeniu z lenalidomidem istnieje ryzyko uszkodzenia płodu, w tym ciężkich, zagrażających życiu wad wrodzonych związanych ze stosowaniem tych leków. Konieczne jest przestrzeganie wymagań dotyczących zapobiegania ciąży, w tym wykonywania testów ciążowych i stosowania antykoncepcji. Lenalidomid jest obecny we krwi i nasieniu pacjentów przyjmujących ten lek. W ChPL można znaleźć wymagania dotyczące antykoncepcji, zdefiniowane z powodu obecności i przekazywania leku z nasieniem, a także dodatkowe informacje. Pacjenci przyjmujący produkt leczniczy w skojarzeniu z lenalidomidem powinni przestrzegać zasad programu zapobiegania ciąży obowiązującego w przypadku leczenia lenalidomidem. Nie przewiduje się, aby elotuzumab przenikał do mleka ludzkiego. Elotuzumab będzie podawany w połączeniu z lenalidomidem i dlatego ze względu na stosowanie lenalidomidu należy przerwać karmienie piersią. Nie prowadzono badań oceniających wpływ elotuzumabu na płodność. Dlatego nie jest znany wpływ elotuzumabu na płodność mężczyzn i kobiet.

Dane dotyczące bezpieczeństwa elotuzumabu zostały oszacowane na podstawie danych uzyskanych od łącznie 554 pacjentów ze szpiczakiem mnogim, leczonych elotuzumabem w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem (451 pacjentów) lub bortezomibem i deksametazonem (103 pacjentów), uczestniczących w 6 badaniach klinicznych. Większość działań niepożądanych wykazywała nasilenie łagodne do umiarkowanego (stopnia 1 lub 2). Najcięższym działaniem niepożądanym, które może wystąpić podczas leczenia elotuzumabem, jest zapalenie płuc. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi (występującymi u >10% pacjentów) podczas leczenia elotuzumabem były reakcje związane z wlewem, biegunka, półpasiec, zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, kaszel, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, limfopenia i zmniejszenie mc. Przedstawione działania niepożądane zgłaszane u 554 pacjentów ze szpiczakiem mnogim, których leczono elotuzumabem w 6 badaniach klinicznych. Działania niepożądane u pacjentów ze szpiczakiem mnogim leczonych produktem leczniczym. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) półpasiec, zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, zapalenie płuc, zapalenie górnych dróg oddechowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) limfopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość; (niezbyt często) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia psychiczne: (często) zmiany nastroju. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) niedoczulica. Zaburzenia naczyniowe: (często) zakrzepica żył głębokich. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) kaszel; (często) ból w jamie ustno-gardłowej. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) nocne poty. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, gorączka; (często) ból w klatce piersiowej. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zmniejszenie mc. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) reakcja na wlew. Działania niepożądane u pacjentów ze szpiczakiem mnogim. Częstość występowania w stopniu 3./4. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zapalenie płuc; (często) półpasiec, zapalenie górnych dróg oddechowych; (nie zgłaszano) zapalenie błony śluzowej nosa i gardła. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) limfopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcja anafilaktyczna, nadwrażliwość. Zaburzenia psychiczne: (nie zgłaszano) zmiana nastroju. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) ból głowy, niedoczulica. Zaburzenia naczyniowe: (często) zakrzepica żył głębokich. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) kaszel; (nie zgłaszano) ból w jamie ustno-gardłowej. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nie zgłaszano) nocne poty. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) ból w klatce piersiowej, zmęczenie, gorączka. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zmniejszenie mc. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) reakcja na wlew. Zależne od ekspozycji częstości występowania działań niepożądanych u pacjentów leczonych produktem leczniczym w porównaniu z pacjentami leczonymi lenalidomidem i deksametazonem [obejmuje wielokrotne wystąpienia powikłań u wszystkich leczonych pacjentów] - szczegóły patrz ChPL. W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów ze szpiczakiem mnogim (Badanie 1) reakcje na wlew zgłaszano u około 10% pacjentów poddanych premedykacji, leczonych produktem leczniczym w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem (N = 318). Reakcje na wlew o nasileniu łagodnym do umiarkowanego występowały z częstością >50% u pacjentów, u których nie stosowano premedykacji. Wszystkie zgłaszane reakcje na wlew były stopnia Ł3. Reakcje na wlew stopnia 3 wystąpiły u 1% pacjentów. Najczęstsze objawy reakcji na wlew obejmowały gorączkę, dreszcze i nadciśnienie tętnicze. U pięciu procent (5%) pacjentów konieczne było przerwanie podawania produktu leczniczego na średnio 25 min. z powodu wystąpienia reakcji na wlew, a u 1% pacjentów odstawiono całkowicie leczenie z powodu tych reakcji. Wśród pacjentów, u których wystąpiła reakcja na wlew, u 70% pacjentów (23/33) reakcja ta wystąpiła podczas podawania pierwszej dawki. Częstość występowania zakażeń, w tym zapalenia płuc, była większa w przypadku leczenia produktem leczniczym w porównaniu z grupą kontrolną. W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów ze szpiczakiem mnogim (Badanie 1) zakażenia zgłaszano odpowiednio u 81,4% pacjentów w grupie leczonej produktem leczniczym w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem (N = 318) i u 74,4% pacjentów w grupie leczonej lenalidomidem i deksametazonem (N = 317). Zakażenia stopnia 3-4 obserwowano odpowiednio u 28% i 24,3% pacjentów leczonych produktem leczniczym w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem, oraz leczonych lenalidomidem i deksametazonem. Zakażenia zakończone zgonem występowały rzadko i zgłaszano je u 2,5% pacjentów leczonych produktem leczniczym w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem oraz u 2,2% pacjentów leczonych lenalidomidem i deksametazonem. Częstość występowania zapalenia płuc była większa w grupie leczonej produktem leczniczym w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem w porównaniu z grupą leczoną lenalidomidem i deksametazonem, i wynosiła odpowiednio 15,1% vs 11,7%, przy czym odsetek przypadków zakończonych zgonem wynosił 0,6% vs 0%. Częstość występowania SPM była większa w przypadku leczenia produktem leczniczym w porównaniu z grupą kontrolną. W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów ze szpiczakiem mnogim (Badanie 1) przypadki inwazyjnych SPM obserwowano u 6,9% pacjentów leczonych produktem leczniczym w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem (N = 318) oraz u 4,1% pacjentów leczonych lenalidomidem i deksametazonem (N = 317). Wiadomo, że przypadki wtórnych złośliwych nowotworów pierwotnych są związane z ekspozycją na lenalidomid, która była przedłużona w przypadku pacjentów leczonych produktem leczniczym w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem w porównaniu z pacjentami leczonymi lenalidomidem i deksametazonem. Odsetek hematologicznych nowotworów złośliwych był taki sam w obu leczonych grupach (1,6%). Guzy lite zgłaszano odpowiednio u 2,5% i 1,9% pacjentów leczonych produktem leczniczym w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem, oraz leczonych lenalidomidem i deksametazonem. Nieczerniakowego raka skóry zgłaszano odpowiednio u 3,1% i 1,6% pacjentów leczonych produktem leczniczym w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem, oraz leczonych lenalidomidem i deksametazonem. W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów ze szpiczakiem mnogim (Badanie 1), zakrzepicę żył głębokich odnotowano u 7,2% pacjentów leczonych produktem leczniczym w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem (N = 318) oraz u 3,8% pacjentów leczonych lenalidomidem i deksametazonem (N = 317). Wśród pacjentów leczonych aspiryną, zakrzepicę żył głębokich odnotowano u 4,1% pacjentów leczonych produktem leczniczym w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem (E-Ld) oraz u 1,4% pacjentów leczonych lenalidomidem i deksametazonem (Ld). U pacjentów przyjmujących profilaktycznie heparynę drobnocząsteczkową częstość zakrzepicy żył głębokich obserwowana między leczonymi grupami była podobna (2,2% w obu grupach leczonych), a u pacjentów przyjmujących antagonistów wit. K częstość wynosiła 0% u pacjentów leczonych schematem E-Ld oraz 6,7% u pacjentów leczonych schematem Ld. Podobnie jak w przypadku wszystkich białek stosowanych w celach terapeutycznych, istnieje możliwość wystąpienia reakcji immunologicznej na produkt leczniczy. W grupie 390 pacjentów uczestniczących w czterech badaniach klinicznych, których leczono produktem leczniczym i u których oceniono obecność przeciwciał przeciwko produktowi, u 72 pacjentów (18,5%) uzyskano dodatni wynik oznaczenia tych przeciwciał pojawiających się w trakcie leczenia w badaniu metodą elektrochemiluminescencyjną (ang. ECL). Przeciwciała neutralizujące wykryto u 19 na 299 pacjentów uczestniczących w Badaniu 1. U większości pacjentów reakcje immunologiczne wystąpiły na wczesnym etapie leczenia, miały charakterystykę przemijającą i ustąpiły w ciągu 2 do 4 m-cy. Nie znaleziono wyraźnych dowodów na potwierdzenie związku przyczynowo-skutkowego między zmienionymi profilami farmakokinetyki, skuteczności lub toksyczności a rozwojem przeciwciał przeciwko produktowi na podstawie analiz farmakokinetyki populacyjnej i zależności między ekspozycją a odpowiedzią na lek.

U 1 pacjenta zgłoszono przedawkowanie elotuzumabu w dawce 23,3 mg/kg mc. stosowanego w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem. U pacjenta tego nie wystąpiły objawy, nie wymagał on żadnego leczenia z powodu przedawkowania i mógł kontynuować terapię elotuzumabem. W badaniach klinicznych oceniano około 78 pacjentów leczonych elotuzumabem w dawce 20 mg/kg mc. bez widocznych działań toksycznych. W przypadku przedawkowania pacjentów należy uważnie monitorować w celu wykrycia objawów przedmiotowych lub podmiotowych działań niepożądanych, a w razie potrzeby należy zastosować odpowiednie leczenie objawowe.

Elotuzumab jest immunostymulującym humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym IgG1, którego działanie jest specyficznie ukierunkowane na białko SLAMF7 (należące do rodziny cząsteczek sygnalizujących aktywację limfocytów 7). Ekspresja białka SLAMF7 jest bardzo wysoka w komórkach szpiczaka mnogiego, niezależnie od nieprawidłowości cytogenetycznych. Ekspresja białka SLAMF7 jest obserwowana również w komórkach NK (ang. NK), prawidłowych komórkach plazmatycznych i innych komórkach układu odpornościowego, w tym w niektórych podgrupach limfocytów T, monocytach, limfocytach B i pDC (plazmocytoidalne komórki dendrytyczne), lecz nie jest wykrywana w prawidłowych tkankach miąższowych ani krwiotwórczych komórkach macierzystych.

1 fiol. zawiera 300 mg elotuzumabu.