Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Diuramid

Acetazolamide

tabl.
250 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
23,78

Diuramid - charakterystyka leku dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Diuramid (acetazolamid) jest wskazany w następujących przypadkach:

  • Jaskra:
    • Przewlekła z otwartym kątem
    • Wtórna
    • Z zamkniętym kątem (krótkotrwałe leczenie przedoperacyjne w celu obniżenia ciśnienia wewnątrzgałkowego)
  • Obrzęki:
    • W niewydolności serca
    • Wywołane przez leki
  • Padaczka:
    • W skojarzeniu z innymi lekami przeciwdrgawkowymi
    • Petit mal u dzieci
    • Grand mal
    • Postacie mieszane
  • Ostra choroba wysokościowa (skraca czas aklimatyzacji, ale ma niewielki wpływ na objawy choroby wysokościowej)

Acetazolamid wykazuje szerokie spektrum zastosowań klinicznych, głównie w okulistyce, kardiologii, neurologii oraz medycynie wysokogórskiej. Jego wielokierunkowe działanie wynika z mechanizmu hamowania anhydrazy węglanowej.

Dawkowanie i sposób podawania

Wskazanie Grupa pacjentów Dawkowanie
Jaskra z otwartym kątem Dorośli 250 mg (1 tabl.) 1-4x/dobę (max 1000 mg/dobę)
Jaskra wtórna Dorośli 250 mg (1 tabl.) co 4 h lub 250 mg 2x/dobę (krótkotrwała terapia)
Ostre napady jaskry Dorośli 250 mg (1 tabl.) 4x/dobę
Padaczka Dorośli i dzieci 8-30 mg/kg mc./dobę w 1-4 dawkach podzielonych (optymalnie 375-1000 mg/dobę)
Obrzęki Dorośli Początkowo 250-375 mg (1-1,5 tabl.) raz/dobę rano
Ostra choroba wysokościowa Dorośli 500-1000 mg/dobę (2-4 tabl.) w dawkach podzielonych

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie w zależności od odpowiedzi pacjenta i ciśnienia wewnątrzgałkowego. Lek można przyjmować niezależnie od posiłków.

Dawkowanie Diuramidu jest zróżnicowane w zależności od wskazania i wymaga indywidualnego dostosowania. Kluczowe jest nieprzekraczanie maksymalnych zalecanych dawek, szczególnie u dzieci w leczeniu padaczki (max 750 mg/dobę).

Przeciwwskazania

Stosowanie Diuramidu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na acetazolamid, sulfonamidy lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Obniżone stężenia sodu i/lub potasu we krwi
  • Zaburzenia czynności nerek i wątroby
  • Niewydolność nadnerczy
  • Kwasica hiperchloremiczna
  • Marskość wątroby (ryzyko encefalopatii wątrobowej)
  • Długotrwałe podawanie u pacjentów z przewlekłą niewyrównaną jaskrą z zamkniętym kątem przesączania

Przeciwwskazania do stosowania Diuramidu obejmują głównie zaburzenia elektrolitowe, dysfunkcje narządowe oraz stany, w których lek może maskować progresję choroby lub zwiększać ryzyko powikłań.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Diuramidu należy zachować szczególną ostrożność w następujących sytuacjach:

  • Ryzyko myśli i zachowań samobójczych u pacjentów leczonych lekami przeciwpadaczkowymi
  • Możliwość wystąpienia senności i zaburzeń czucia przy zwiększaniu dawki
  • Konieczność monitorowania stężenia glukozy we krwi u pacjentów z zaburzeniami tolerancji glukozy lub cukrzycą
  • Regularna kontrola morfologii krwi i stężenia elektrolitów podczas długotrwałego leczenia
  • Ryzyko ciężkich reakcji skórnych (w tym zespołu Stevens-Johnsona)
  • Możliwość nasilenia kwasicy u pacjentów z niedrożnością dolnych dróg oddechowych lub rozedmą płuc
  • Zwiększone ryzyko tworzenia się kamieni nerkowych u predysponowanych pacjentów
  • Możliwość wystąpienia przemijającej krótkowzroczności

Stosowanie Diuramidu wymaga ścisłego monitorowania pacjenta pod kątem potencjalnych działań niepożądanych, szczególnie w zakresie równowagi elektrolitowej, funkcji nerek i wątroby oraz stanu psychicznego.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Diuramid wchodzi w istotne interakcje z wieloma lekami:

  • Nasilenie działania antagonistów kwasu foliowego, leków hipoglikemizujących i doustnych antykoagulantów
  • Ryzyko ciężkiej kwasicy i nasilenia toksyczności OUN przy jednoczesnym stosowaniu z kwasem acetylosalicylowym
  • Konieczność modyfikacji dawki przy jednoczesnym stosowaniu z glikozydami nasercowymi lub lekami hipotensyjnymi
  • Wpływ na metabolizm fenytoiny, prymidonu i karbamazepiny
  • Niewskazane jednoczesne stosowanie z innymi inhibitorami anhydrazy węglanowej
  • Zmiana wydalania i działania amfetaminy i chinidyny
  • Zwiększenie stężenia cyklosporyny
  • Zniesienie działania antybakteryjnego metenaminy
  • Wpływ na stężenie litu we krwi
  • Zwiększone ryzyko tworzenia się kamieni nerkowych przy jednoczesnym stosowaniu z wodorowęglanem sodu

Ze względu na liczne i potencjalnie istotne klinicznie interakcje, stosowanie Diuramidu wymaga dokładnej analizy farmakoterapii pacjenta i odpowiedniego dostosowania dawek leków towarzyszących.

Wpływ na ciążę i laktację

Diuramid przenika przez barierę łożyskową i wykazuje działanie teratogenne oraz embriotoksyczne w badaniach na zwierzętach. Brak odpowiednich badań u kobiet w ciąży. Lek nie powinien być stosowany u kobiet w ciąży, szczególnie w I trymestrze.

Acetazolamid przenika w niewielkich ilościach do mleka kobiecego. Ze względu na potencjalne ryzyko działań niepożądanych u karmionych niemowląt, należy rozważyć przerwanie leczenia lub zaprzestanie karmienia piersią podczas terapii Diuramidem.

Stosowanie Diuramidu u kobiet w ciąży i karmiących piersią powinno być ograniczone do sytuacji, gdy korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu lub niemowlęcia.

Warto zapamiętać
  • Diuramid (acetazolamid) jest inhibitorem anhydrazy węglanowej o szerokim spektrum zastosowań klinicznych, w tym w leczeniu jaskry, padaczki i obrzęków.
  • Lek wymaga ścisłego monitorowania pacjenta ze względu na ryzyko zaburzeń elektrolitowych i metabolicznych, szczególnie podczas długotrwałego stosowania.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane Diuramidu obejmują:

  • Parestezje (szczególnie uczucie "mrowienia" w kończynach)
  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, biegunka)
  • Zaburzenia elektrolitowe (hipokaliemia, hiponatremia)
  • Kwasica metaboliczna
  • Zaburzenia gospodarki węglowodanowej (hiperglikemia, hipoglikemia)
  • Przemijająca krótkowzroczność
  • Reakcje skórne (w tym ciężkie reakcje, takie jak zespół Stevens-Johnsona)
  • Zaburzenia hematologiczne (agranulocytoza, małopłytkowość, niedokrwistość aplastyczna)
  • Zaburzenia funkcji wątroby i nerek

Profil działań niepożądanych Diuramidu jest szeroki i obejmuje zarówno łagodne, jak i potencjalnie ciężkie powikłania. Konieczne jest regularne monitorowanie pacjenta i edukacja w zakresie objawów wymagających natychmiastowej konsultacji lekarskiej.

Mechanizm działania

Diuramid (acetazolamid) jest inhibitorem anhydrazy węglanowej. Jego działanie polega na:

  • Hamowaniu wymiany jonów Na+ na jony H+ pochodzące z kwasu węglowego w cewkach proksymalnych nerek
  • Zwiększeniu wydalania sodu, wody i wodorowęglanów, co prowadzi do efektu moczopędnego
  • Zmniejszeniu produkcji cieczy wodnistej oka, co obniża ciśnienie wewnątrzgałkowe
  • Hamowaniu anhydrazy węglanowej w OUN, co opóźnia nieprawidłowe wyładowania neuronów w padaczce

Efekt moczopędny Diuramidu ustaje po około 3 dniach ciągłego stosowania, ale może być przywrócony po kilkudniowej przerwie w podawaniu leku.

Wielokierunkowy mechanizm działania Diuramidu tłumaczy jego szerokie zastosowanie kliniczne, ale również wymaga uwzględnienia potencjalnych konsekwencji metabolicznych, szczególnie przy długotrwałym stosowaniu.

Postać farmaceutyczna i skład

Diuramid dostępny jest w postaci tabletek, gdzie każda tabletka zawiera 250 mg acetazolamidu jako substancji czynnej.

Jednolita dawka substancji czynnej w tabletce ułatwia dostosowanie dawkowania do indywidualnych potrzeb pacjenta w różnych wskazaniach klinicznych.



Wskazania

Jaskra: przewlekła z otwartym kątem, wtórna, z zamkniętym kątem (krótkotrwałe leczenie przedoperacyjne w celu obniżenia ciśnienia wewnątrzgałkowego). Obrzęki: w niewydolności serca, wywołane przez leki. Padaczka: w skojarzeniu z innymi lekami przeciwdrgawkowymi, petit mal u dzieci, grand mal, postacie mieszane. Ostra choroba wysokościowa: preparat skraca czas aklimatyzacji, ale jego działanie na objawy choroby wysokościowej jest niewielkie.

Jaskra. Dawkę preparatu należy ustalać indywidualnie w zależności od wielkości ciśnienia wewnątrzgałkowego. Dorośli. W jaskrze z otwartym kątem: 250 mg (1 tabl.) 1-4x/dobę. Dawki >1000 mg (4 tabl.) nie zwiększają skuteczności leczenia. W jaskrze wtórnej: 250 mg (1 tabl.) co 4 h. U niektórych pacjentów lek jest skuteczny w dawce 250 mg (1 tabl.) 2x/dobę (w krótkotrwałej terapii). W ostrych napadach jaskry: 250 mg (1 tabl.) 4x/dobę. Padaczka. Dorośli i dzieci. Zwykle 8-30 mg/kg mc./dobę, w 1 do 4 dawek podzielonych. Optymalna dawka wynosi 375-1000 mg/dobę (1,5-4 tabl.). Podczas równoczesnego stosowania acetazolamidu z innymi lekami przeciwdrgawkowymi, początkowo stosuje się 250 mg (1 tabl.) raz/dobę, zwiększając dawkę stopniowo w razie potrzeby. U dzieci nie należy stosować dawki >750 mg/dobę. Obrzęki w niewydolności krążenia i wywołane przez leki. Początkowo 250-375 mg (1-1,5 tabl.) raz/dobę, rano. Optymalne działanie moczopędne występuje, jeśli preparat stosuje się co drugi dzień lub przez kolejne 2 dni z jednodniową przerwą. Podczas podawania acetazolamidu należy kontynuować leczenie zalecane w niewydolności krążenia, np. stosowanie glikozydów naparstnicy, ograniczenie soli w diecie i uzupełnianie potasu. Ostra choroba wysokościowa. Zaleca się stosowanie leku w dawce 500-1000 mg/dobę (2-4 tabl.), w dawkach podzielonych. W przypadku szybkiego zdobywania wysokości (ponad 500 m dziennie): 1000 mg/dobę (4 tabl.) w dawkach podzielonych. Preparat należy stosować na 24 do 48 h przed planowanym wejściem na znaczną wysokość, a w razie wystąpienia objawów choroby leczenie należy kontynuować przez następne 48 h lub dłużej, jeśli to konieczne.

Lek można przyjmować niezależnie od posiłków.

Nadwrażliwość na substancję czynną, sulfonamidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Acetazolamid jest przeciwwskazany w sytuacjach, gdy we krwi występują obniżone stężenia sodu i/lub potasu, w przypadku zaburzeń czynności nerek i wątroby, niewydolności nadnerczy i kwasicy hiperchloremicznej. Acetazolamid nie powinien być stosowany u pacjentów z marskością wątroby, gdyż może zwiększać ryzyko encefalopatii wątrobowej. Długotrwałe podawanie acetazolamidu jest przeciwwskazane u pacjentów z przewlekłą niewyrównaną jaskrą z zamkniętym kątem przesączania, ponieważ w przypadku pełnego zamknięcia kąta przesączania, pogorszenie jaskry będzie maskowane obniżonym ciśnieniem śródgałkowym.

U pacjentów leczonych lekami przeciwpadaczkowymi w różnych wskazaniach odnotowano przypadki myśli i zachowań samobójczych. Metaanaliza wyników randomizowanych, kontrolowanych placebo badań klinicznych leków przeciwpadaczkowych wskazuje na niewielkie zwiększenie ryzyka myśli i zachowań samobójczych. Nie jest znany mechanizm powstawania tego ryzyka, a dostępne dane nie wykluczają możliwości wystąpienia zwiększonego ryzyka także podczas stosowania acetazolamidu. W związku z tym należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują myśli i zachowania samobójcze i w razie konieczności rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy poinformować, że w razie wystąpienia myśli lub zachowań samobójczych należy poradzić się lekarza. Zwiększenie dawki nie prowadzi do zwiększenia diurezy, może natomiast zwiększać częstotliwość występowania senności i/lub zaburzeń czucia. Zwiększenie dawki produktu często prowadzi do zmniejszenia diurezy. Jednakże, w pewnych przypadkach bardzo wysokie dawki podawano w połączeniu z innymi diuretykami w celu zabezpieczenia diurezy w sytuacji całkowitej opornej niewydolności. U pacjentów leczonych acetazolamidem odnotowano zarówno podwyższenie jak i obniżenie stężenia glukozy we krwi. Należy to wziąć pod uwagę w odniesieniu do pacjentów z upośledzoną tolerancją glukozy lub cukrzycą. Podczas długotrwałego leczenia acetazolamidem wskazane są specjalne środki ostrożności. Należy poinformować pacjenta, aby zgłaszał wszelkie nietypowe zmiany skórne. Zaleca się okresową kontrolę morfologii krwi i stężenia elektrolitów. W następstwie ciężkiej reakcji na sulfonamidy stwierdzano rzadkie przypadki zgonów. Gwałtowny spadek liczby krwinek lub pojawienie się toksycznych objawów skórnych powinno być sygnałem do natychmiastowego zaprzestania leczenia acetazolamidem. U chorych z niedrożnością dolnych dróg oddechowych lub rozedmą płuc, u których wentylacja pęcherzykowa może być osłabiona, acetazolamid może nasilać kwasicę. Należy zachować ostrożność stosując acetazolamid. U pacjentów z kamicą nerkową w wywiadzie należy rozważyć stosunek korzyści z zastosowania produktu do ryzyka dalszego wytrącania się kamieni. Acetazolamid alkalizuje mocz. Zwiększenie dawki nie prowadzi do zwiększenia diurezy, może natomiast zwiększać częstość występowania senności i/lub zaburzeń czucia. Rzadziej zgłaszano przypadki zmęczenia, zawrotów głowy i ataksji. Odnotowano kilka przypadków stanów dezorientacji u pacjentów z obrzękami, spowodowanymi marskością wątroby. Takie przypadki należy ściśle monitorować. Odnotowano przemijającą krótkowzroczność. Zaburzenia te zawsze ustępują po zmniejszeniu dawki lub po zaprzestaniu stosowania produktu. W trakcie leczenia pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

Acetazolamid jest pochodną sulfonamidową. Może wystąpić nasilenie działania antagonistów kwasu foliowego, leków hipoglikemizujących oraz doustnych leków przeciwzakrzepowych. Jednoczesne podawanie acetazolamidu i ASA może spowodować ciężką kwasicę oraz nasilić toksyczność względem OUN. Acetazolamid powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u pacjentów przyjmujących duże dawki ASA ze względu na możliwość wystąpienia anoreksji, przyspieszonego oddechu, stanu letargu, śpiączki, a nawet zgonu. Modyfikacja dawki może być potrzebna w przypadku, gdy acetazolamid podawany jest z glikozydami nasercowymi lub lekami obniżającymi ciśnienie krwi. Stosowany jednocześnie, acetazolamid zmienia metabolizm fenytoiny, prowadząc do zwiększenia jej stężenia w surowicy. U kilku pacjentów przyjmujących acetazolamid w połączeniu z innymi lekami przeciwdrgawkowymi stwierdzono ciężką postać osteomalacji. Istnieją pojedyncze doniesienia dotyczące obniżonego poziomu prymidonu i zwiększonego poziomu karbamazepiny w surowicy przy jednoczesnym podawaniu acetazolamidu. Ze względu na możliwe działanie addycyjne, jednoczesne stosowanie acetazolamidu z innymi inhibitorami anhydrazy węglanowej jest niewskazane. Zwiększając wartość pH moczu w kanalikach nerkowych, acetazolamid zmniejsza wydalanie amfetaminy i chinidyny z moczem, co może prowadzić do zwiększenia i wydłużenia czasu działania amfetaminy oraz nasilić działanie chinidyny. Acetazolamid może zwiększać stężenie cyklosporyny. Acetazolamid może znosić działanie antybakteryjne metenaminy na drogi moczowe. Acetazolamid zwiększa wydalanie litu i może powodować obniżenie stężenia litu we krwi. Jednoczesne stosowanie acetazolamidu i sodu wodorowęglanu zwiększa ryzyko tworzenia się kamieni nerkowych.

Acetazolamid przenika przez barierę łożyska. Wykazuje działanie teratogenne i embriotoksyczne u myszy, szczurów, chomików i królików po zastosowaniu dawki doustnej lub pozajelitowej 10-krotnie wyższej niż zalecana u ludzi. Nie przeprowadzono odpowiednich badań u kobiet w ciąży. Produktu nie należy stosować u kobiet w ciąży, szczególnie w I trymestrze. Acetazolamid w niewielkich ilościach przenika do mleka kobiecego. Z uwagi na potencjalne ryzyko wystąpienia działań niepożądanych u karmionych niemowląt, należy podjąć decyzję o przerwaniu leczenia lub zaprzestaniu karmienia piersią podczas przyjmowania produktu.

Działania niepożądane podczas krótkotrwałego leczenia zazwyczaj nie są ciężkie. Mogą wystąpić następujące działania niepożądane: parestezje (szczególnie uczucie „mrowienia” w kończynach), utrata apetytu, zaburzenia smaku, wielomocz, uderzenia gorąca, pragnienie, ból głowy, zawroty głowy, zmęczenie, drażliwość, depresja, zmniejszenie libido, sporadycznie senność i dezorientacja. Rzadko obserwowano nadwrażliwość na światło. Podczas długotrwałego leczenia może sporadycznie wystąpić kwasica metaboliczna i zaburzenia równowagi elektrolitowej, w tym hipokaliemia i hiponatremia. Hipokaliemia jest najczęściej przejściowa i rzadko ma znaczenie kliniczne. W przypadku kwasicy metabolicznej należy podać wodorowęglan. Podczas długotrwałego leczenia może wystąpić hiperglikemia i hipoglikemia. Obserwowano też krótkowzroczność, przemijającą po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu podawania produktu. Zaburzenia układu pokarmowego takie jak nudności, wymioty, biegunka. Acetazolamid jako pochodna sulfonamidowa może wywoływać działania niepożądane charakterystyczne dla sulfonamidów. Są to: gorączka, agranulocytoza, małopłytkowość, leukopenia, niedokrwistość aplastyczna, zahamowanie czynności szpiku kostnego, pancytopenia, wysypka, rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, plamica małopłytkowa, anafilaksja, krystaluria, kamienie nerkowe, kolka nerkowa i uszkodzenie nerek. Zgłaszano rzadkie przypadki piorunującej martwicy wątroby. Inne, sporadycznie występujące, działania niepożądane to: pokrzywka, krew w kale, krwiomocz, cukromocz, zaburzenia słuchu i szum w uszach, zaburzenia wątroby, niewydolność nerek oraz, rzadko, zapalenie wątroby lub żółtaczka cholestatyczna, porażenia wiotkie, drgawki.

Nie opisano objawów przedawkowania i ostrego zatrucia u ludzi. Brak swoistej odtrutki na acetazolamid. W wyniku przedawkowania mogą wystąpić zaburzenia równowagi elektrolitowej i kwasica oraz zaburzenia ze strony OUN. Dlatego należy kontrolować stężenia elektrolitów w surowicy, szczególnie potasu, oraz pH krwi. Należy stosować leczenie objawowe i podtrzymujące. W przypadku kwasicy stosuje się wodorowęglany. Hemodializa usuwa acetazolamid z organizmu.

Acetazolamid jest inhibitorem anhydrazy węglanowej, działającym moczopędnie. Mechanizm działania polega na zahamowaniu wymiany jonów Na+ na jony H+ pochodzące z kwasu węglowego. Anhydraza węglanowa katalizuje reakcję, w której powstaje kwas węglowy. Zahamowanie aktywności tego enzymu przez acetazolamid hamuje syntezę kwasu węglowego w cewkach proksymalnych. Niedobór kwasu węglowego, będącego źródłem jonów H+, powoduje zwiększenie wydalania wody i sodu. Skutkiem działania acetazolamidu jest więc zwiększenie natriurezy i diurezy. Po upływie około 3 dni stosowania acetazolamidu działanie moczopędne ustaje. Kilkudniowa przerwa w podawaniu powoduje przywrócenie normalnej aktywności anhydrazy węglanowej i działania moczopędnego. Acetazolamid zwiększa wydalanie sodu i wodorowęglanów, co może prowadzić do rozwoju kwasicy metabolicznej. Dopływ znacznych ilości sodu do dystalnych części nefronu wywołany przez acetazolamid powoduje zwiększenie wymiany jonów Na* na K+. Prowadzi to do dużej utraty potasu, czego następstwem może być niedobór i hipokaliemia. Acetazolamid powoduje także zwiększenie wydalania w moczu fosforanów, magnezu i wapnia, co może prowadzić do ciężkich zaburzeń metabolicznych. Poza nerkowe działanie acetazolamidu jest wykorzystywane w leczeniu jaskry. Acetazolamid zmniejsza ilość wytwarzanej cieczy wodnistej oka i dzięki temu zmniejsza ciśnienie wewnątrzgałkowe. Acetazolamid jest również stosowany jako lek wspomagający w leczeniu padaczki. Hamowanie anhydrazy węglanowej w obrębie OUN opóźnia nieprawidłowe wyładowania neuronów.

1 tabl. zawiera 250 mg acetazolamidu.

Środek uznany za dopingowy.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.