Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Diazidan®

Gliclazide

tabl.
80 mg
60 szt.
Doustnie
Rx
100%
17,04
R (1)
10,36
S (2)
bezpł.

Diazidan® - charakterystyka leku dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Diazidan® jest wskazany w leczeniu cukrzycy typu 2 (niezależnej od insuliny) u pacjentów dorosłych, u których sama modyfikacja stylu życia (dieta, aktywność fizyczna, redukcja masy ciała) nie wystarcza do utrzymania prawidłowej glikemii.

Lek stosuje się jako uzupełnienie leczenia niefarmakologicznego cukrzycy typu 2, gdy metody behawioralne są niewystarczające.

Dawkowanie i sposób podawania

Grupa pacjentów Dawkowanie Uwagi
Dorośli i osoby starsze 40-320 mg/dobę Dawki do 160 mg - jednorazowo
Dawki >160 mg - w 2 dawkach podzielonych
Nowo rozpoznana cukrzyca Początkowo 80 mg/dobę Zwiększanie o 40-80 mg co kilka dni (zwykle co tydzień)
Dawka maksymalna 320 mg/dobę
Dzieci Nie stosować
Niewydolność wątroby Zmniejszyć dawkę

Tabela 1. Schemat dawkowania preparatu Diazidan®

Lek należy przyjmować doustnie, razem z posiłkami. W przypadku pominięcia dawki, należy ją przyjąć jak najszybciej, chyba że zbliża się pora kolejnej dawki - wówczas należy pominąć zapomnianą dawkę i kontynuować schemat dawkowania. Tabletki można dzielić.

Dawkowanie jest indywidualne i wymaga dostosowania do odpowiedzi glikemicznej pacjenta. Kluczowe jest stopniowe zwiększanie dawki i regularne monitorowanie stężenia glukozy we krwi.

Przeciwwskazania

Stosowanie preparatu Diazidan® jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na gliklazyd lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Powikłania cukrzycy (stany przedśpiączkowe, śpiączka cukrzycowa, ketonuria, kwasica)
  • Ciężka niewydolność nerek i wątroby
  • Ciąża i karmienie piersią
  • Stany znacznie zwiększonego zapotrzebowania na insulinę (wysoka gorączka, ciężkie zakażenia, urazy i zabiegi chirurgiczne)
  • Cukrzyca typu 1 (insulinozależna, cukrzyca typu młodzieńczego)

Diazidan® nie powinien być stosowany u pacjentów z ciężkimi powikłaniami cukrzycy, niewydolnością narządową, w ciąży oraz w cukrzycy typu 1.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Stosowanie gliklazydu nie zwalnia z konieczności przestrzegania diety, regularnej aktywności fizycznej i kontroli lekarskiej. Modyfikacja diety może wymagać dostosowania dawki leku. Gliklazyd nie jest skuteczny w leczeniu cukrzycy typu 1.

U pacjentów z niewydolnością nerek i wątroby oraz u osób starszych leczenie należy rozpoczynać od małych dawek, a kontrola glikemii powinna być szczególnie staranna. Lek jest przeciwwskazany w ciężkiej niewydolności nerek i wątroby.

Należy zwrócić uwagę na ryzyko hipoglikemii, szczególnie przy niedostatecznym spożyciu pokarmu. Objawy hipoglikemii obejmują: nadmierne pocenie się, zblednięcie skóry, złe samopoczucie, skurcze głodowe żołądka. W przypadku wystąpienia tych objawów należy spożyć produkt bogaty w glukozę i skontaktować się z lekarzem.

Lek zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Do czasu uregulowania glikemii pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn ze względu na ryzyko zaburzeń sprawności psychofizycznej.

Stosowanie Diazidanu® wymaga ścisłego monitorowania glikemii, szczególnie u pacjentów z grupy ryzyka. Kluczowe jest edukowanie pacjentów odnośnie objawów hipoglikemii i postępowania w przypadku jej wystąpienia.

Warto zapamiętać
  • Diazidan® jest lekiem z grupy pochodnych sulfonylomocznika II generacji, stosowanym w leczeniu cukrzycy typu 2.
  • Dawkowanie leku jest indywidualne i wymaga stopniowego zwiększania dawki pod kontrolą glikemii, z maksymalną dawką dobową 320 mg.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Gliklazyd wchodzi w liczne interakcje z innymi lekami, które mogą wpływać na jego działanie hipoglikemizujące lub metabolizm:

  • Inhibitory konwertazy angiotensyny - mogą nasilać działanie hipoglikemizujące
  • Leki przeciwkrzepliwe (pochodne kumaryny i indandionu) - nasilenie działania hipoglikemizującego i przeciwkrzepliwego
  • Leki o wewnętrznej aktywności hipoglikemicznej (np. kortykosteroidy, diuretyki tiazydowe, lit) - nasilenie działania gliklazydu
  • Barbiturany - wydłużenie działania gliklazydu
  • Beta-blokery - mogą osłabiać działanie hipoglikemizujące i maskować objawy hipoglikemii
  • Cymetydyna i ranitydyna - nasilenie działania hipoglikemizującego
  • Induktory enzymów wątrobowych (np. ryfampicyna) - osłabienie działania gliklazydu
  • Inhibitory enzymów wątrobowych (np. chloramfenikol) - nasilenie działania gliklazydu
  • Leki wypierające gliklazyd z połączeń z białkami osocza (np. NLPZ, sulfonamidy) - nasilenie działania hipoglikemizującego

Ze względu na liczne interakcje, stosowanie Diazidanu® wymaga szczególnej ostrożności u pacjentów przyjmujących inne leki. Konieczne może być dostosowanie dawkowania gliklazydu lub leków współistniejących oraz ścisłe monitorowanie glikemii.

Wpływ na ciążę i laktację

Stosowanie Diazidanu® w ciąży jest przeciwwskazane. U kobiet w ciąży z cukrzycą należy stosować insulinę. Nie przeprowadzono badań dotyczących przenikania gliklazydu do mleka kobiecego, jednak ze względu na potencjalne ryzyko, leku nie należy stosować w okresie karmienia piersią.

Diazidan® nie powinien być stosowany u kobiet w ciąży i karmiących piersią. W przypadku planowania ciąży lub jej stwierdzenia u pacjentki leczonej gliklazydem, należy niezwłocznie zmienić terapię na insulinę.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane Diazidanu® obejmują:

  • Hipoglikemia (u ok. 5% pacjentów) - zwykle łagodna, ustępująca po zmniejszeniu dawki
  • Zwiększenie masy ciała - szczególnie częste przy jednoczesnym stosowaniu insuliny
  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (u ok. 1,7% pacjentów): nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka
  • Reakcje skórne (u ok. 0,7% pacjentów): wysypka, świąd, zaczerwienienie skóry

Rzadziej występują: zawroty i bóle głowy, senność, hiponatremia, retencja wody, łagodne zaburzenia hematologiczne, zwiększenie aktywności aminotransferaz.

Bardzo rzadko: ciężka hipoglikemia prowadząca do śpiączki, zapalenie wątroby, uczulenie na światło.

Profil bezpieczeństwa Diazidanu® jest generalnie korzystny, jednak kluczowe jest monitorowanie pacjentów pod kątem hipoglikemii, szczególnie w początkowym okresie leczenia i przy modyfikacji dawki.

Przedawkowanie

Przedawkowanie gliklazydu prowadzi do hipoglikemii o różnym nasileniu. W przypadku łagodnej lub umiarkowanej hipoglikemii należy podać pacjentowi doustnie glukozę lub produkty bogate w cukry proste. W ciężkiej hipoglikemii lub śpiączce hipoglikemicznej postępowanie obejmuje:

  • Płukanie żołądka
  • Dożylne podanie 50 ml 50% dekstrozy, następnie wlew 5-10% dekstrozy
  • Ewentualnie glukagon (1-2 mg i.m.) lub diazoksyd
  • Monitorowanie glikemii, elektrolitów i gazometrii co 1-3 godziny
  • Kontrola poziomu mocznika i kreatyniny

Leczenie przedawkowania Diazidanu® wymaga szybkiej interwencji i ścisłego monitorowania pacjenta. Po opanowaniu ostrego stanu konieczna jest analiza przyczyn przedawkowania i ewentualna modyfikacja schematu leczenia.

Mechanizm działania

Gliklazyd jest pochodną sulfonylomocznika II generacji. Jego działanie hipoglikemizujące wynika z:

  • Bezpośredniej stymulacji uwalniania insuliny z komórek beta trzustki, głównie w fazie pierwszej wydzielania
  • Zahamowania czynności kanałów ATP/K+ w błonie komórkowej komórek beta
  • Depolaryzacji błony komórkowej i napływu wapnia do komórki
  • Aktywacji kinazy i egzocytozy ziarnistości zawierających insulinę

Dodatkowo, gliklazyd uwrażliwia tkanki obwodowe na insulinę oraz wykazuje działanie przeciwzakrzepowe poprzez wpływ na agregację i adhezję płytek krwi oraz procesy fibrynolityczne.

Złożony mechanizm działania Diazidanu® obejmuje nie tylko stymulację wydzielania insuliny, ale także poprawę wrażliwości tkanek na insulinę i korzystny wpływ na układ krzepnięcia.

Właściwości farmakokinetyczne

Po podaniu doustnym 80 mg gliklazydu u pacjentów z cukrzycą na czczo:

  • Maksymalne obniżenie poziomu glukozy we krwi (z około 135 do 100 mg/dl) obserwuje się po 4-6 godzinach
  • Działanie terapeutyczne utrzymuje się do 24 godzin od podania leku

Profil farmakokinetyczny Diazidanu® umożliwia stosowanie leku raz lub dwa razy na dobę, co może wpływać korzystnie na przestrzeganie zaleceń terapeutycznych przez pacjentów.

Skład preparatu

1 tabletka Diazidanu® zawiera 80 mg gliklazydu jako substancję czynną.

Znajomość składu preparatu jest istotna przy ustalaniu schematu dawkowania i ewentualnym dzieleniu tabletek.


1) Cukrzyca
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.


Wskazania

Cukrzyca typu 2 (nie zależna od insuliny) u pacjentów, u których przestrzeganie diety, ćwiczenia fizyczne oraz zmniejszenie mc. nie wystarczają do utrzymania prawidłowego stężenia glukozy we krwi.

Ściśle według wskazań lekarza. Dorośli i osoby w podeszłym wieku: doustnie, 40-320 mg/dobę. Dawka dobowa do 160 mg może być podawana jednorazowo, natomiast większe dawki należy stosować w 2 dawkach podzielonych. Leczenie świeżo rozpoznanej cukrzycy rozpoczyna się zwykle od dawki 80 mg/dobę. Dawka ta jest zwiększana o 40-80 mg/dobę co kilka dni (zwykle co tydzień), aż do unormowania stężenia glukozy we krwi. Dawka maks. wynosi 320 mg/dobę. Preparat należy przyjmować razem z posiłkami. Dzieci: nie stosować. Niewydolność wątroby: należy zmniejszyć dawkę leku. W przypadku ominięcia dawki, należy ją jak najszybciej przyjąć, chyba, że zbliża się już pora przyjęcia kolejnej dawki - wówczas należy przyjąć kolejną dawkę, a następnie przyjmować preparat według dotychczasowego schematu.

Tabl. można dzielić.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Powikłania cukrzycy (stany przedśpiączkowe, śpiączka cukrzycowa, ketonuria, kwasica). Ciężka niewydolność nerek i wątroby. Okres ciąży i karmienia piersią. Stany znacznie zwiększonego zapotrzebowana na insulinę (wysoka gorączka, ciężkie: zakażenia, urazy i zabiegi chirurgiczne). Cukrzyca typu 1 (insulinozależna, cukrzyca typu młodzieńczego).

Stosowanie gliklazydu nie zwalnia z konieczności zachowania diety, regularnych ćwiczeń fizycznych i kontroli lekarskiej. W przypadku zmiany diety zajść może potrzeba modyfikacji dawki gliklazydu. Gliklazyd nie jest skuteczny w leczeniu cukrzycy typu 1 (insulinozależnej). U pacjentów z niewydolnością nerek i wątroby oraz u osób w podeszłym wieku leczenie należy rozpoczynać od małych dawek, a kontrola stężenia glukozy we krwi w trakcie leczenia powinna być szczególnie uważna. U osób z ciężką niewydolnością nerek i wątroby leku nie należy stosować. W przypadku spożycia zbyt małej ilości pokarmu, u osób przyjmujących lek dojść może do zmniejszenia się stężenia glukozy we krwi. Objawy takiego stanu, to m.in.: nadmierne pocenie się, zblednięcie skóry, złe samopoczucie, skurcze głodowe żołądka. Jeśli pojawią się powyższe objawy, należy zjeść pokarm zawierający dużo glukozy (cukierki, cukier, miód) lub wypić słodzony sok, posłodzoną wodę lub herbatę oraz skontaktować się z lekarzem. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lappa) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Należy pamiętać, że do czasu uregulowania stężenia glukozy we krwi nie należy prowadzić pojazdów mechanicznych ani obsługiwać urządzeń mechanicznych w ruchu, gdyż zarówno zbyt duże i zbyt małe stężenie glukozy we krwi powoduje ograniczenie sprawności psychofizycznej.

Inhibitory konwertazy - niekiedy nasilają działanie hipoglikemizujące gliklazydu. Nie należy unikać stosowania tych leków razem, choć może zaistnieć konieczność modyfikacji dawkowania gliklazydu. Leki przeciwkrzepliwe (pochodne kumaryny i indandionu) - nasilają działanie hipoglikemizujące gliklazydu, przy czym mechanizm tego działania nie jest do końca poznany (częściowo wynika on ze zmniejszania metabolizmu wątrobowego gliklazydu); gliklazyd natomiast najczęściej nasila ich działanie przeciwkrzepliwe. Należy monitorować efekty działania leków oraz ewentualnie zmodyfikować ich dawkowanie. Asparaginaza, kortykosteroidy, diuretyki tiazydowe, lit, guanetydyna, inhibitory MAO, chinina, chinidyna, salicylany - leki te charakteryzują się wewnętrzną aktywnością hipoglikemiczną, w związku z tym nasilają działanie gliklazydu. Stosując te leki równocześnie należy szczególnie uważnie monitorować glikemię oraz ewentualnie zmodyfikować dawkę gliklazydu. Barbiturany - wydłużają działanie gliklazydu, a ten z kolei może wydłużać czas ich działania. Konieczne może być dostosowanie dawek obu leków. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne - mogą zmniejszać działanie hipoglikemizujące gliklazydu, głównie poprzez hamowanie uwalniania insuliny, modyfikację metabolizmu węglowodanów oraz zwiększanie oporu obwodowego wobec insuliny (przy czym kardioselektywne β-blokery w mniejszym stopniu). Mogą one również maskować objawy hipoglikemii. Należy unikać stosowania tych leków razem. Jeśli nie jest to możliwe, należy uważnie monitorować glikemię i dostosować dawkowanie gliklazydu. Cymetydyna i ranitydyna - mogą znacznie zmniejszać poposiłkowy wzrost stężenia glukozy we krwi i w ten sposób nasilać hipoglikemizujące działanie gliklazydu. Należy unikać stosowania tych leków razem. Jeśli nie jest to możliwe, należy (szczególnie w początkowym okresie stosowania antagonisty receptora H2) uważnie monitorować glikemię i dostosować dawkowanie gliklazydu. Leki indukujące enzymy wątrobowe, takie jak ryfabutyna czy ryfampicyna, nasilają metabolizm gliklazydu i osłabiają jego działanie hipoglikemizujące. Konieczne może być dostosowanie dawki gliklazydu podczas i po leczeniu tymi lekami. Leki hamujące enzymy wątrobowe (np. chloramfenikol), poprzez hamowanie metabolizmu gliklazydu, nasilają jego działanie. Konieczne może być dostosowanie dawki gliklazydu podczas i po leczeniu tymi lekami. Leki wypierające gliklazyd z jego połączeń z białkami osocza - NLPZ, klofibrat, probenecid, sulfonamidy, sulfinpirazon - wypierając gliklazyd z jego połączeń z białkami zwiększają frakcję leku nie związanego nasilając w ten sposób jego działanie hipoglikemizujące. Konieczne może być dostosowanie dawki gliklazydu podczas i po leczeniu tymi lekami. Leki, które zmniejszają glikemię: insulina, steroidy anaboliczne, bromokryptyna, dizopiramid, pirydoksyna, tetracykliny, teofilina - nasilają działanie gliklazydu. W trakcie stosowania tych leków razem z gliklazydem należy regularnie kontrolować glikemię i modyfikować dawkowanie leku hipoglikemizującego, jeśli zajdzie taka potrzeba. Leki, które zwiększają glikemię: blokery kanału wapniowego, klonidyna, danazol, estrogen i estrogenowo-progesteronowe środki antykoncepcyjne, diazoksyd, furosemid, glukagon, hormon wzrostu, izoniazyd, kwas nikotynowy, hormony tarczycy, morfina, fenotiazyny (takie jak chlorpromazyna), sympatykomimetyki - wywoływać mogą hiperglikemię u pacjentów leczonych gliklazydem. W trakcie stosowania tych leków razem z gliklazydem należy regularnie kontrolować glikemię i ewentualnie modyfikować dawkowanie gliklazydu. Leki przeciwgrzybicze (mikonazol) - stosowane razem z pochodnymi sulfonylomocznika wywoływać mogą hipoglikemię. Należy monitorować glikemię (szczególnie na początku i bezpośrednio po zakończeniu leczenia mikonazolem) oraz dostosować dawkowanie gliklazydu, jeśli zajdzie taka potrzeba. Alkohol - wystąpić może efekt disulfiramowy (uderzenia gorąca do twarzy, karku, ramion z zaczerwienieniem skóry tych okolic) oraz nasilenie działania hipoglikemicznego gliklazydu. Nie należy spożywać alkoholu, zwłaszcza w dużych ilościach, w trakcie leczenia gliklazydem. Pokarm - opóźnia absorpcję gliklazydu. Preparat powinien być przyjmowany na 30 minut przed posiłkiem lub razem z nim.

Stosowanie preparatu w ciąży jest przeciwwskazane. Cukrzyca u kobiet w ciąży nie kontrolowana prawidłowo może powodować zwiększenie częstości występowania wad wrodzonych i śmiertelności okołoporodowej. Dlatego u kobiet w ciąży z cukrzycą należy stosować insulinę, a nie doustne leki przeciwcukrzycowe. Dotychczas nie przeprowadzono badań, które wyjaśniłyby, czy gliklazyd przenika do mleka kobiecego. Jednakże, biorąc pod uwagę, że wszystkie inne zbadane pochodne sulfonylomocznika przenikają do mleka, preparatu nie należy stosować w okresie karmienia piersią.

Często występujące objawy niepożądane: hipoglikemia - pojawia się u ok. 5% pacjentów leczonych gliklazydem. Zwykle jest ona łagodna i ustępuje po zmniejszeniu dawki, choć opisywano przypadki, w których, w celu jej opanowania konieczne było odstawienie leku; zwiększanie mc. - szczególnie częste u pacjentów przyjmujących równocześnie gliklazyd i insulinę. Rzadko występujące objawy niepożądane: zawroty głowy, bóle głowy, senność; objawy żołądkowo-jelitowe: pojawiają się u ok. 1,7% pacjentów i obejmują: nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunkę, zaburzenia smaku; reakcje skórne: pojawiają się u ok. 0,7% pacjentów i obejmują wysypki skórne, świąd, zaczerwienienie skóry; hiponatremia i retencja wody, zaburzenia hematologiczne (nie mający znaczenia klinicznego spadek liczby erytrocytów i leukocytów), zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy, zmniejszenie mc. Bardzo rzadko występujące objawy niepożądane: ciężka hipoglikemia prowadząca do śpiączki, zapalenie wątroby, uczulenie na światło. Reakcje skórne i zaburzenia hematologiczne pojawiają się zwykle w trakcie pierwszych 6 tyg. leczenia.

W przypadku przedawkowania gliklazydu pojawiają się objawy hipoglikemii, tj. niepokój, trudności w skoncentrowaniu uwagi, senność, bóle głowy, nudności, niewyraźna mowa, zmiany zachowania podobne do tych, które obserwuje się po nadużyciu alkoholu, niewyraźne widzenie, szybkie bicie serca, głód, bladość i chłód skóry, zmęczenie, osłabienie, a w skrajnych przypadkach drgawki i śpiączka. Jeśli dojdzie do łagodnej lub umiarkowanej hipoglikemii należy pacjentowi dać do zjedzenia pokarm zawierający dużo glukozy (cukierki, cukier, miód) lub podać do wypicia słodzony sok, posłodzoną wodę lub herbatę. Po opanowaniu hipoglikemii należy stwierdzić jej przyczyny, przez kilka kolejnych dni ściśle monitorować glikemię oraz ewentualnie zmodyfikować dawkowanie gliklazydu lub leków przyjmowanych razem z nim. W przypadku poważnej hipoglikemii lub śpiączki hipoglikemicznej należy zastosować płukanie żołądka i wyrównać zaburzenia metaboliczne: podać dożylnie 50 ml 50% dekstrozy, a następnie 5 do 10% dekstrozę w postaci ciągłego wlewu dożylnego, ewentualnie zastosować glukagon (1 do 2 mg i.m.), diazoksyd (200 mg co 4 h doustnie lub 300 mg w ciągu 30 minut dożylnie co 4 h), dwuwęglan sodowy, a w razie konieczności również inne leki. Należy monitorować co 1-3 h glikemię i stężenie elektrolitów oraz gazometrię. Powinno się też kontrolować poziom mocznika i stężenie kreatyniny.

Gliklazyd jest doustnym lekiem hipoglikemicznym należącym do grupy pochodnych sulfonylomocznika drugiej generacji. Zmniejsza poziom glukozy we krwi dzięki bezpośredniej stymulacji uwalniania insuliny z czynnych komórek beta wysp trzustki, głównie w fazie pierwszej wydzielania (stąd też jego działanie hipoglikemizujące ujawnia się tylko u osób, u których istnieją wydolne komórki beta). Mechanizm zwiększania wydzielania insuliny nie jest jeszcze do końca poznany. Wiadomo, że po związaniu leku przez receptor dochodzi do zahamowania czynności kanałów ATP/K+ w błonie komórkowej komórek beta oraz wypływu potasu z komórki. Powoduje to depolaryzację, napływ wapnia do wnętrza komórki, następnie związanie wapnia z kalmoduliną, aktywację kinazy oraz uwolnienie ziarnistości zawierających insulinę w wyniku egzocytozy. Za działanie hipoglikemizujące gliklazydu, szczególnie po dłuższym okresie stosowania tego leku, odpowiedzialne jest też uwrażliwianie przez niego wątroby i tkanek obwodowych na insulinę. Gliklazyd zapobiega tworzeniu się zakrzepów w mikrowłośniczkach, a to dzięki zmniejszaniu agregacji i adhezji płytek krwi (poprzez zwiększanie produkcji prostaglandyn i zmniejszanie syntezy tromboksanu A2) oraz zwiększaniu uwalniania aktywatora plazminogenu (co nasila procesy fibrynolityczne). U pacjentów z cukrzycą będących na czczo, po podaniu doustnym gliklazydu w dawce 80 mg maks. obniżenie poziomu glukozy we krwi (z około 135 do 100 mg/dl) obserwuje się po 4-6 h. Działanie terapeutyczne utrzymuje się do 24 h od chwili podania leku.

1 tabl. zawiera 80 mg gliklazydu.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Nie dotyczy.