Produkt leczniczy powinien być podawany przez wykwalifikowanego pracownika opieki zdrowotnej, w warunkach umożliwiających wykonanie resuscytacji. Przed i po inf. daratumumabu należy podać leki w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji związanych z infuzją (ang. IRR). Nowo rozpoznany szpiczak mnogi. Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem, melfalanem i prednizonem (schemat z cyklami 6-tyg.) dla pacjentów, którzy nie kwalifikują się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych. Zalecana dawka produktu leczniczego wynosi 16 mg/kg mc. podawana w dożylnym wlewie. Schemat dawkowania produktu leczniczego w skojarzeniu z bortezomibem, melfalanem i prednizonem ([VMP]; schemat z cyklami 6-tyg.). Tyg. 1-6: co tydzień (w sumie 6 dawek); Tyg. 7-54 (pierwsza dawka w schemacie co 3 tyg. podawana jest w 7. tyg.): co 3 tyg. (w sumie 16 dawek); od tyg. 55 do progresji choroby (pierwsza dawka w schemacie co 4 tyg. podawana jest w 55. tyg.): co 4 tyg. Bortezomib podaje się 2 razy w tyg. w tyg. 1., 2., 4. i 5. w pierwszym cyklu 6-tyg., następnie raz w tyg. w tyg. 1., 2., 4. i 5. przez osiem kolejnych cykli 6-tyg. Nawracający/oporny na leczenie szpiczak mnogi. Schemat dawkowania w monoterapii i w skojarzeniu z lenalidomidem (schemat cyklu 4-tyg.): zalecana dawka produktu leczniczego wynosi 16 mg/kg mc. podawana w dożylnym wlewie zgodnie z następującym schematem dawkowania. Schemat dawkowania produktu leczniczego w monoterapii i w skojarzeniu z lenalidomidem (schemat cyklu 4-tyg.). Tyg. 1-8: raz w tyg. (w sumie 8 dawek); tyg. 9-24 (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tyg. podaje się w 9 tyg.): co 2 tyg. (w sumie 8 dawek); Od 25 tyg. do progresji choroby (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 4 tyg. podaje się w 25 tyg.) co 4 tyg. W celu uzyskania informacji na temat dawek i schematów dawkowania produktów leczniczych podawanych z produktem leczniczym, patrz "Właściwości farmakodynamiczne" i odpowiednie Charakterystyki Produktów Leczniczych. Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem (schemat cyklu 3-tyg.): zalecana dawka produktu leczniczego wynosi 16 mg/kg mc. podawana we wlewie dożylnym. Schemat dawkowania produktu leczniczego w skojarzeniu z bortezomibem (schemat cyklu 3-tyg.). Tyg. 1-9: raz w tyg. (w sumie 9 dawek); tyg. 10-24 (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 3 tyg. podaje się w 10. tyg.) co 3 tyg. (w sumie 5 dawek); Od 25 tyg. do progresji choroby (pierwszą dawkę schematu dawkowania co 4 tyg. podaje się w 25 tyg.): co 4 tyg. W celu uzyskania informacji na temat dawek i schematów dawkowania produktów leczniczych podawanych z produktem leczniczym, patrz "Właściwości farmakodynamiczne" i odpowiednie Charakterystyki Produktów Leczniczych. Po rozcieńczeniu produkt leczniczy należy podać w infuzji dożylnej z szybkością początkową przedstawioną poniżej. Można rozważyć stopniowe zwiększanie szybkości infuzji tylko przy braku reakcji związanych z infuzją. Aby ułatwić podanie, pierwsza zalecona dawka 16 mg/kg mc. w tyg. 1. może zostać rozdzielona na 2 kolejne dni tj. 8 mg/kg mc. odpowiednio w dniu 1. i dniu 2. Szybkości infuzji produktu leczniczego (16 mg/kg), szczegóły patrz ChPL. Przed infuzją produktu leczniczego należy podać leki mające zmniejszyć ryzyko wystąpienia reakcji związanych z infuzją (IRR). W razie wystąpienia IRR o jakimkolwiek stopniu/nasileniu, należy natychmiast przerwać infuzję produktu leczniczego i podjąć leczenie objawów. W postępowaniu w przypadku wystąpienia IRR może być niezbędne zmniejszenie szybkości infuzji lub przerwanie leczenia produktem leczniczym, jak opisano to poniżej. Stopień 1-2 (łagodny do umiarkowanego): gdy objawy ustąpią można wznowić infuzję z szybkością nie większą niż połowa szybkości podawania przy której wystąpiła IRR. Jeśli u pacjenta nie wystąpią żadne dalsze objawy IRR, można stopniowo zwiększać szybkość wg odpowiednich stopni i przedziałów czasowych, uzasadnionych klinicznie, do maks. szybkości 200 ml/h. Stopień 3 (ciężki): gdy objawy ustąpią, można rozważyć wznowienie infuzji z szybkością nie większą niż połowa szybkości podawania przy której wystąpiła IRR. Jeśli u pacjenta nie wystąpią żadne dalsze objawy, można stopniowo zwiększać szybkość wg odpowiednich stopni i przedziałów czasowych. Powyższą procedurę należy powtórzyć w razie powrotu objawów stopnia 3. W razie wystąpienia po raz trzeci objawów związanych z infuzją o nasileniu ≥3 stopnia należy trwale odstawić produkt leczniczy. Stopień 4 (zagrażający życiu): należy trwale odstawić produkt leczniczy. Pominięcie dawki. W razie pominięcia zaplanowanej dawki produktu leczniczego, należy podać ją tak szybko jak to możliwe, a schemat dawkowania należy odpowiednio dostosować, utrzymując odstępy pomiędzy dawkami. Modyfikacja dawki. Nie zaleca się zmniejszania dawki produktu leczniczego. Może być konieczne opóźnienie podania dawki by umożliwić powrót liczby krwinek do normy w razie toksyczności hematologicznej. W celu uzyskania informacji na temat produktów leczniczych podawanych z produktem leczniczym, patrz odpowiednie ChPL. Zalecane leczenie towarzyszące. Leki podawane przed inf. W celu zmniejszenia ryzyka IRR należy wszystkim pacjentom na 1-3 h przed każdą infuzją produktu leczniczego podać: kortykosteroid (długodziałający lub średnio-długodziałający). Monoterapia: metyloprednizolon 100 mg lub równoważną dawkę, podawaną dożylnie. Po drugiej infuzji można zmniejszyć dawkę kortykosteroidu (60 mg metyloprednizolonu podawanego doustnie lub dożylnie). Terapia skojarzona: deksametazon 20 mg (lub odpowiednik), podawany przed każdą infuzją produktu leczniczego. Deksametazon podaje się dożylnie przed pierwszą infuzją produktu leczniczego, a przed kolejnymi infuzjami można rozważyć podanie doustne. Nie należy podawać dodatkowych kortykosteroidów wchodzących w skład schematu podstawowego (np. prednizonu) w dniach infuzji produktu leczniczego, gdy pacjent otrzymał deksametazon w premedykacji. leki przeciwgorączkowe (doustny paracetamol 650 do 1000 mg). leki przeciwhistaminowe (doustnie lub dożylnie difenhydramina 25 do 50 mg lub lek równoważny). Leki podawane po inf. W celu zmniejszenia ryzyka późnych IRR należy podać: monoterapia: przez 2 dni po każdej infuzji (zaczynając od dnia po infuzji) należy podawać doustny kortykosteroid (20 mg metyloprednizolonu lub równoważną dawkę kortykosteroidu o średnim czasie działania lub długodziałającego, zgodnie z lokalnymi standardami). Terapia skojarzona: należy rozważyć podanie małej dawki doustnej metyloprednizolonu (≤20 mg) lub odpowiednika dzień po infuzji produktu leczniczego. Jednakże, jeśli dzień po infuzji produktu leczniczego podawany jest kortykosteroid wchodzący w skład schematu podstawowego (np. deksametazon, prednizon), podawanie dodatkowych leków po infuzji może nie być konieczne. Ponadto, u pacjentów z przewlekłą chorobą obturacyjną płuc w wywiadzie należy rozważyć zastosowanie po infuzji krótko- i długodziałających leków rozszerzających oskrzela oraz wziewnych kortykosteroidów. Według uznania lekarza, po pierwszych czterech infuzjach, jeśli pacjent nie doświadcza istotnych IRR, można rozważyć odstawienie leków wziewnych. Należy rozważyć profilaktykę przeciwwirusową zapobiegającą reaktywacji wirusa półpaśca. Zaburzenia czynności nerek. Nie przeprowadzano badań daratumumabu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Na podstawie populacyjnych analiz farmakokinetyki (PK) nie wymaga się dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Nie przeprowadzano badań daratumumabu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Na podstawie populacyjnych analiz farmakokinetyki nie wymaga się dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci w podeszłym wieku: nie ma potrzeby dostosowania dawki. Dzieci i młodzież: nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Dane nie są dostępne.

Produkt leczniczy jest przeznaczony do stosowania dożylnego. Jest podawany w dożylnej infuzji po rozcieńczeniu w 9 mg/ml (0,9%) roztworze chlorku sodu do wstrzykiwań. Instrukcje jak rozcieńczyć produkt leczniczy przed podaniem,

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Produkt leczniczy może powodować ciężkie reakcje związane z infuzją (IRR), w tym reakcje anafilaktyczne. Należy obserwować wszystkich pacjentów w trakcie infuzji pod kątem występowania IRR. U pacjentów, u których wystąpią IRR jakiegokolwiek stopnia, należy po infuzji kontynuować obserwację aż do ustąpienia objawów. W badaniach klinicznych u około połowy pacjentów leczonych produktem leczniczym zgłaszano IRR. Większość IRR wystąpiło podczas pierwszej infuzji i były one stopnia 1.-2. Cztery procent wszystkich pacjentów miało IRR podczas więcej niż jednej infuzji. Występowały ciężkie reakcje obejmujące skurcz oskrzeli, niedotlenienie, duszność, nadciśnienie tętnicze, obrzęk krtani i płuc. Objawy głównie obejmowały zatkanie nosa, kaszel, podrażnienie gardła, dreszcze, wymioty i nudności. Rzadziej występowały: świszczący oddech, alergiczny nieżyt nosa, gorączka, dyskomfort w klatce piersiowej, świąd i niedociśnienie tętnicze. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia IRR należy przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym premedykować pacjentów z zastosowaniem leków przeciwhistaminowych, przeciwgorączkowych i kortykosteroidów. Należy przerwać infuzję produktu leczniczego w razie wystąpienia IRR o jakimkolwiek nasileniu i w razie potrzeby należy wdrożyć odpowiednie postępowanie medyczne/leczenie wspomagające w celu zminimalizowania IRR. U pacjentów z IRR stopnia 1., 2. lub 3. szybkość infuzji należy zmniejszyć przy jej wznowieniu. W razie wystąpienia reakcji anafilaktycznej lub zagrażającej życiu reakcji związanej z infuzją (stopnia 4.) należy natychmiast rozpocząć odpowiedną akcję resuscytacyjną. Należy natychmiast i trwale przerwać leczenie produktem leczniczym. By zmniejszyć ryzyko późnych IRR, należy po infuzjach produktu leczniczego podawać wszystkim pacjentom doustne kortykosteroidy. Ponadto, u pacjentów z przewlekłą chorobą obturacyjną płuc w wywiadzie, aby zapobiec ewentualnym powikłaniom oddechowym, należy rozważyć zastosowanie po infuzji np. wziewnych kortykosteroidów, krótko- i długodziałających leków rozszerzających oskrzela. Produkt leczniczy może nasilić neutropenię i trombocytopenię indukowaną schematem podstawowym terapii. Należy okresowo w trakcie terapii badać całkowitą liczbę krwinek zgodnie z ChPL stosowanych w schemacie podstawowym. Należy obserwować pacjentów z neutropenią czy nie występują objawy zakażenia. Może być konieczne opóźnienie podania produktu leczniczego by umożliwić powrót liczby krwinek do normy. Nie zaleca się zmniejszania dawki produktu leczniczego. Można rozważyć leczenie wspomagające z zastosowaniem przetoczeń krwi lub podaniem czynników wzrostu. Daratumumab wiąże się z CD38 występującym w małych ilościach na erytrocytach (ang. RBCs), co może skutkować dodatnim wynikiem pośredniego testu Coombs’a. Ten dodatni wynik może utrzymywać się nawet przez 6 m-cy od ostatniej infuzji daratumumabu. Należy wspomnieć, że daratumumab związany z RBCs może maskować wykrywanie przeciwciał na słabsze antygeny w surowicy pacjenta. Oznaczanie grupy krwi pacjenta - AB0 i Rh nie jest zaburzone. Przed rozpoczęciem leczenia daratumumabem należy przeprowadzić typowanie i skrining pacjentów. Można rozważyć badanie fenotypu przed rozpoczęciem leczenia zgodnie z lokalną praktyką. Daratumumab nie wpływa na wyniki badań genotypu erytrocytów, więc można je wykonać w dowolnym czasie. W razie planowanego przetoczenia krwi należy poinformować ośrodek krwiodawstwa o zaburzonych wynikach testów antyglobulinowych. W razie konieczności natychmiastowego przetoczenia krwi można podać bez próby krzyżowej erytrocyty AB0/RhD- zgodnie z lokalną praktyką. Daratumumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym IgG kappa, które jest wykrywalne za pomocą zarówno elektroforezy białek surowicy (SPE) oraz immunofiksacji (IFE) stosowanych w monitorowaniu klinicznym endogennej M-proteiny. Ta interakcja może wpływać na ocenę odpowiedzi całkowitej i progresji choroby u niektórych pacjentów z białkiem szpiczakowym IgG kappa. Każda fiol. 5 ml i 20 ml produktu leczniczego zawiera odpowiednio 0,4 mmol i 1,6 mmol (9,3 mg i 37,3 mg) sodu. Stanowi to odpowiednio 0,46% i 1,86% zalecanej przez WHO maks. dawki dobowej sodu wynoszącej 2 g dla osoby dorosłej. W celu poprawy możliwości identyfikacji biologicznych produktów leczniczych, należy wyraźnie odnotować w dokumentacji nazwę handlową oraz numer serii podanego produktu leczniczego. Produkt leczniczy nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże u pacjentów przyjmujących daratumumab zgłaszano uczucie zmęczenia i należy wziąć to pod uwagę w razie prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Jest mało prawdopodobne by dla daratumumabu, będącego przeciwciałem monoklonalnym IgG1., wydalanie nerkowe i metabolizm przy udziale enzymów wątrobowych były głównymi drogami eliminacji. W związku z tym nie oczekuje się by zmiany aktywności enzymów metabolizujących leki mogły wpływać na eliminację daratumumabu. Ponieważ daratumumab ma duże powinowactwo do unikalnego epitopu na CD38, nie należy spodziewać się także, by wpływał on na aktywność enzymów metabolizujących leki. Badania farmakokinetyki klinicznej pomalidomidu, talidomidu i bortezomibu wykazały brak istotnych klinicznie interakcji pomiędzy produktem leczniczym i tymi lekami stosowanymi w terapii skojarzonej. Daratumumab wiąże się z CD38 na erytrocytach i wpływa na wyniki testów zgodności, w tym testów przesiewowych i krzyżowych przeciwciał. Metody zmniejszające wpływ daratumumabu obejmują: użycie ditiotreitolu (DTT) w badanej próbce celem rozbicia wiązania daratumumabu lub inne lokalnie uznane metody. Ponieważ układ grupowy Kell jest także wrażliwy na DTT, jednostki krwi Kell-ujemne można przetaczać tylko po wykluczeniu lub zidentyfikowaniu alloprzeciwciał z zastosowaniem RBCs potraktowanych DTT. Alternatywnie można także rozważyć badanie fenotypu lub genotypu. Daratumumab może być wykrywany za pomocą elektroforezy białek surowicy (ang. SPE) oraz immunofiksacji (ang. IFE) stosowanych w monitorowaniu chorobowych immunoglobulin monoklonalnych (białka M). Może to skutkować fałszywie dodatnimi wynikami badań SPE i IFE u pacjentów z białkiem szpiczakowym IgG kappa wpływającym na wstępną ocenę całkowitej odpowiedzi wg kryteriów IMWG (ang. International Myeloma Working Group). U pacjentów z utrzymującą się bardzo dobrą częściową odpowiedzią, gdy podejrzewa się zakłócający wpływ daratumumabu, należy rozważyć zastosowanie zwalidowanej swoistej dla daratumumabu metody oznaczania IFE, w celu odróżnienia daratumumabu od innych pozostałych endogennych białek M w surowicy pacjenta, aby umożliwić ocenę całkowitej odpowiedzi.

Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia oraz przez 3 m-ce od zakończenia stosowania daratumumabu. Brak danych u ludzi i zwierząt określających ryzyko stosowania daratumumabu w czasie ciąży. Wiadomo, że przeciwciała monoklonalne IgG1 przechodzą przez łożysko po I trymestrze ciąży. Dlatego daratumumabu nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że korzyści z leczenia dla kobiety przewyższają ryzyko dla płodu. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie przyjmowania tego leku, należy poinformować ją o możliwym ryzyku dla płodu. Nie wiadomo, czy daratumumab przenika do mleka ludzkiego czy mleka zwierząt. Matczyne IgG przenikają do mleka ludzkiego, lecz nie przedostają się do krążenia noworodka lub niemowlęcia w znaczących ilościach, gdyż są rozkładane w przewodzie pokarmowym i nie wchłaniają się. Nieznany jest wpływ daratumumabu na noworodki/niemowlęta. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy też przerwać podawanie produktu leczniczego biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Brak dostępnych danych by określić możliwy wpływ daratumumabu na płodność mężczyzn lub kobiet.

Najczęstszymi działaniami niepożądanymi (≥2020%) były: reakcje związane z infuzją, zmęczenie, nudności, biegunka, skurcze mięśni, gorączka, kaszel, neutropenia, trombocytopenia, niedokrwistość, czuciowa neuropatia obwodowa i zakażenie górnych dróg oddechowych. Ciężkimi działaniami niepożądanymi były: zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, obrzęk płuc, grypa, gorączka, biegunka i migotanie przedsionków. Działania niepożądane, które wystąpiły u pacjentów otrzymujących produkt leczniczy. Dane odzwierciedlają ekspozycję na produkt leczniczy (16 mg/kg) u 1166 pacjentów ze szpiczakiem mnogim, w tym u 872 pacjentów w 3 badaniach fazy 3. z aktywną kontrolą, którzy otrzymywali produkt leczniczy w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem (DRd; n=283; badanie MMY3003), bortezomibem i deksametazonem (DVd; n=243; badanie MMY3004) lub bortezomibem, melfalanem i prednizonem (D-VMP, n=346; badanie MMY3007) i w 5 otwartych badaniach klinicznych, w których pacjenci otrzymywali produkt leczniczy w skojarzeniu z pomalidomidem i deksametazonem (DPd; n=103) lub w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem (n=35) lub w monoterapii (n=156). Uwzględniono także działania niepożądane stwierdzone po wprowadzeniu produktu do obrotu. Działania niepożądane u pacjentów ze szpiczakiem mnogim, leczonych produktem leczniczym 16 mg/kg. szczególy patrz ChPL. W badaniach klinicznych (monoterapia i terapie skojarzone; N=1166) częstość występowania reakcji związanych z infuzją każdego stopnia wynosiła 40% podczas pierwszej (16 mg/kg mc., tydzień 1.) infuzji produktu leczniczego, 2% podczas infuzji w tyg. 2., i 4% podczas następnych infuzji. Mniej niż 1% pacjentów miało reakcje stopnia 3. związane z infuzją w tyg. 2. i podczas następnych. Reakcje związane z infuzją stopnia 4. zgłoszono u 2/1166 (0,2%) pacjentów. Mediana czasu do wystąpienia reakcji wyniosła 1,4 h (zakres: 0-72,8 h). Częstość modyfikacji infuzji z powodu reakcji wyniosła 37%. Mediany czasów trwania infuzji 16 mg/kg mc. dla infuzji w tyg. 1., tyg. 2. i kolejnych infuzji wynosiły odpowiednio 7; 4,3 i 3,4 h. Ciężkie reakcje związane z infuzją obejmowały skurcz oskrzeli, duszność, obrzęk krtani, obrzęk płuc, niedotlenienie i nadciśnienie tętnicze. Inne niepożądane reakcje związane z infuzją obejmowały: zatkanie nosa, kaszel, dreszcze, podrażnienie gardła, wymioty i nudności. W badaniu MMY1001, pacjenci otrzymujący daratumumab w terapii skojarzonej (n=97) otrzymywali pierwszą dawkę 16 mg/kg mc. daratumumabu w tyg. 1. rozdzieloną na 2 dni tj. 8 mg/kg mc. odpowiednio w dniu 1. i w dniu 2. Częstość występowania reakcji jakiegokolwiek stopnia związanych z infuzją wyniosła 42%, a 36% pacjentów doświadczyło reakcji związanych z infuzją w dniu 1. Tyg. 1., 4% w dniu 2. Tyg. 1., i 8% podczas kolejnych infuzji. Mediana czasu do wystąpienia reakcji wyniosła 1,8 h (zakres: 0,1-5,4 h). Częstość przerwania infuzji z powodu reakcji wyniosła 30%. Mediana czasu infuzji wyniosła 4,2 h w tyg. 1. dniu 1., 4,2 h w tyg. 1. dniu 2. i 3,4 h dla kolejnych infuzji. U pacjentów otrzymujących produkt leczniczy w terapii skojarzonej i w schematach podstawowych stwierdzano zakażenia stopnia 3. lub 4. (DVd: 21%, Vd: 19%; DRd: 27%, Rd: 23%; D-VMP:23%, VMP:15%; DPd: 28%). Zapalenie płuc było najczęściej zgłaszanym w badaniach ciężkim zakażeniem (stopień 3. lub 4.). Przerwanie leczenia z powodu zakażeń stwierdzono u 1% do 5% pacjentów. Częstość zakażeń zakończonych zgonem była zasadniczo równoważna w schematach zawierających produkt leczniczy i w grupach z aktywną kontrolą (<2%), a głównymi przyczynami były zapalenie płuc i posocznica. Istnieje teoretyczne ryzyko hemolizy. W badaniach klinicznych i obserwacjach postmarketingowych będzie prowadzone ciągłe monitorowanie tego zagrożenia. W badaniu fazy III MMY3007, które porównywało terapię D-VMP z terapią VMP u pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy nie kwalikują się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych, analiza bezpieczeństwa podgrupy pacjentów ze statusem wydolności ECOG wynoszącym 2 (D-VMP: n=89, VMP: n=84), była zbieżna z populacją ogólną.

Nie było przypadku przedawkowania w badaniach klinicznych. W badaniu klinicznym podawano dożylnie dawki do 24 mg/kg. Nie ma specjalnego antidotum do stosowania przy przedawkowaniu produktu leczniczego. W razie przedawkowania należy obserwować pacjenta pod kątem jakichkolwiek objawów przedmiotowych i podmiotowych działań niepożądanych i wdrożyć niezwłocznie odpowiednie leczenie objawowe.

Daratumumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym IgG1κ, które łączy się z białkiem CD38 prezentowanym w dużej ilości na powierzchni komórek nowotworowych szpiczaka mnogiego, a także na innych rodzajach komórek i tkanek w różnych poziomach. Białko CD38 ma wiele funkcji, takich jak: receptor pośredniczący w adhezji komórek, przenoszenie sygnałów i aktywność enzymatyczna.

1 fiol. 5 ml zawiera 100 mg daratumumabu (20 mg daratumumabu w 1 ml). 1 fiol. 20 ml zawiera 400 mg daratumumabu (20 mg daratumumabu w 1 ml). Daratumumab jest ludzkim monoklonalnym przeciwciałem IgG1_K przeciw antygenowi CD38, produkowanym w linii komórkowej ssaków (jajnika chomika chińskiego [CHO]) z zastosowaniem technologii rekombinacji DNA.