Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Convulex® 150; -300; -500

Valproic acid

kaps. miękkie
150 mg
100 szt.
Doustnie
Rx
100%
15,27
B (1)
1,52
R (2)
4,72
S (3)
bezpł.
DZ (4)
bezpł.
Convulex® 300
kaps. miękkie
300 mg
100 szt.
Doustnie
Rx
100%
28,96
B (1)
1,46
R (2)
4,66
S (3)
bezpł.
DZ (4)
bezpł.
Convulex® 500
kaps. miękkie
500 mg
100 szt.
Doustnie
Rx
100%
45,84
B (1)
bezpł.
R (2)
3,56
S (3)
bezpł.
DZ (4)
bezpł.

Convulex® 150; -300; -500 - Szczegółowe informacje dla lekarzy

stosowania

Convulex jest wskazany w leczeniu następujących schorzeń:

  • Padaczka:
    • Napady uogólnione: miokloniczne, toniczno-kloniczne, atoniczne, napady nieświadomości
    • Napady ogniskowe: z prostymi i złożonymi objawami, wtórnie uogólnione
    • Zespół Lennoxa-Gastauta
  • Choroba afektywna dwubiegunowa:
    • Profilaktyka zaburzeń afektywnych dwubiegunowych w przypadku nieskuteczności litu lub karbamazepiny
    • Leczenie epizodów maniakalnych, gdy lit jest przeciwwskazany lub źle tolerowany

Kontynuację leczenia walproinianem można rozważyć u pacjentów, którzy uzyskali odpowiedź kliniczną w ostrej fazie manii.

Dawkowanie i sposób podawania

Padaczka

Dawka dobowa powinna być podzielona na kilka dawek. W monoterapii możliwe jest podanie całej dawki dobowej wieczorem (do maksymalnie 15 mg/kg mc./dobę). Optymalna dawka zależy od kontroli napadów i indywidualnej wrażliwości pacjenta.

Dorośli: Dawka początkowa: 5-10 mg/kg mc./dobę, stopniowo zwiększana o 5 mg/kg mc. co 3-7 dni. Dawka skuteczna zazwyczaj wynosi 20-30 mg/kg mc./dobę. Maksymalna dawka: 2500 mg/dobę.

Dzieci: Dawka początkowa: 10-20 mg/kg mc./dobę. Dawka podtrzymująca: 20-30 mg/kg mc./dobę.

Grupa wiekowa Masa ciała Zalecana dawka podtrzymująca
Dzieci 7-11 lat 20-40 kg 30 mg/kg mc./dobę
Dzieci 12-17 lat 40-60 kg 25 mg/kg mc./dobę
Dorośli i osoby starsze ≥60 kg 20 mg/kg mc./dobę

Tabela 1. Zalecane dawki podtrzymujące walproinianu sodu w zależności od wieku i masy ciała pacjenta.

Pacjenci w podeszłym wieku: Dawkowanie należy dostosować do stopnia kontroli napadów drgawkowych, ze względu na możliwe zmiany farmakokinetyki leku.

Pacjenci z niewydolnością nerek i/lub zaburzeniami czynności wątroby: Może być konieczne zmniejszenie dawki. Dawkowanie należy dostosować do obrazu klinicznego.

Choroba afektywna dwubiegunowa

Dorośli: Dawka początkowa: 600-900 mg/dobę w dawkach podzielonych. Dawkę należy stopniowo zwiększać co 2-4 dni, monitorując stężenie leku w osoczu (stężenie terapeutyczne: 50-125 mg/l). Zalecana dawka podtrzymująca: 1000-2000 mg/dobę.

Epizody maniakalne: Dawka początkowa: 750 mg/dobę lub 20 mg/kg mc. Dawkę należy zwiększać do uzyskania najniższego skutecznego stężenia terapeutycznego. Średnia dawka dobowa: 1000-2000 mg.

Dzieci i młodzież: Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności w leczeniu epizodów maniakalnych u pacjentów poniżej 18 roku życia.

Warto zapamiętać
  • Convulex jest skuteczny w leczeniu różnych typów napadów padaczkowych oraz w chorobie afektywnej dwubiegunowej
  • Dawkowanie należy dostosować indywidualnie, monitorując odpowiedź kliniczną i stężenie leku we krwi

Dawkowanie Convulexu powinno być zawsze indywidualnie dostosowane do potrzeb pacjenta, z uwzględnieniem typu schorzenia, masy ciała oraz odpowiedzi klinicznej. Regularne monitorowanie stężenia leku we krwi oraz parametrów laboratoryjnych jest kluczowe dla optymalizacji terapii i minimalizacji ryzyka działań niepożądanych.

Sposób podawania

Kapsułki Convulexu należy połykać w całości, popijając wodą. Lek można przyjmować w czasie lub po posiłku. W przypadku monoterapii możliwe jest podanie całej dawki dobowej wieczorem, co może poprawić compliance pacjenta.

Przeciwwskazania

  • Nadwrażliwość na kwas walproinowy lub którykolwiek ze składników preparatu
  • Zaburzenia czynności wątroby
  • Zaburzenia czynności trzustki

Należy zachować szczególną ostrożność przy stosowaniu Convulexu u pacjentów z chorobami wątroby lub trzustki w wywiadzie, zaburzeniami czynności szpiku kostnego, skazą krwotoczną oraz zaburzeniami czynności nerek.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Przed rozpoczęciem leczenia oraz regularnie w jego trakcie należy monitorować:

  • Parametry czynności wątroby
  • Parametry krzepnięcia krwi
  • Aktywność amylazy i lipazy we krwi
  • Czynność nerek i stężenie mocznika

Leczenie należy natychmiast przerwać w przypadku wystąpienia:

  • Hipofibrynogenemii
  • Zaburzeń krzepnięcia
  • 3-krotnego zwiększenia aktywności aminotransferaz
  • Zwiększenia aktywności fosfatazy zasadowej lub stężenia bilirubiny
  • Objawów toksycznego zapalenia wątroby
  • Objawów zapalenia trzustki

Szczególną ostrożność należy zachować u dzieci poniżej 2 roku życia ze względu na zwiększone ryzyko uszkodzenia wątroby w tej grupie wiekowej.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Convulex może wchodzić w istotne interakcje z wieloma lekami, w tym:

  • Inne leki przeciwpadaczkowe (fenytoina, fenobarbital, karbamazepina, prymidon, etosuksymid, klonazepam, lamotrygina)
  • Benzodiazepiny (diazepam)
  • Leki przeciwdepresyjne
  • Neuroleptyki
  • Leki przeciwzakrzepowe i przeciwpłytkowe
  • Salicylany

Interakcje te mogą prowadzić do zmian stężenia Convulexu lub innych leków we krwi, co może wymagać modyfikacji dawkowania. Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjentów przyjmujących jednocześnie inne leki.

Ciąża i laktacja

Convulex wykazuje potencjalne działanie teratogenne. U ludzi obserwowano zwiększone ryzyko wad cewy nerwowej. Stosowanie leku w ciąży powinno być ograniczone do przypadków, gdy korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Nie zaleca się karmienia piersią podczas stosowania Convulexu.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane obejmują:

  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, bóle brzucha)
  • Zwiększenie masy ciała
  • Sedacja, zawroty głowy
  • Zaburzenia hematologiczne (trombocytopenia, neutropenia)
  • Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych

Rzadko mogą wystąpić ciężkie działania niepożądane, takie jak uszkodzenie wątroby czy zapalenie trzustki. Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjentów, szczególnie w początkowym okresie leczenia.

Mechanizm działania

Convulex działa przeciwdrgawkowo poprzez wpływ na metabolizm kwasu gamma-aminomasłowego (GABA). Zwiększa stężenie GABA w synapsach, hamując wyładowania neuronalne. Wykazuje również działanie psychotropowe, poprawiając koordynację wzrokowo-motoryczną i zdolność koncentracji.

Właściwości farmakokinetyczne

  • Szybkie wchłanianie z przewodu pokarmowego
  • Maksymalne stężenie we krwi po 2-3 godzinach
  • Wiązanie z białkami osocza: 80-95%
  • Metabolizm głównie w wątrobie (glukuronidacja i oksydacja)
  • Okres półtrwania: 9-16 godzin

Znajomość właściwości farmakokinetycznych Convulexu jest kluczowa dla optymalizacji dawkowania i minimalizacji ryzyka działań niepożądanych.


1) Choroby psychiczne lub upośledzenia umysłowe
2) Padaczka
Neuralgia lub neuropatia w obrębie twarzy
3) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
4) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia


Wskazania

W leczeniu napadów uogólnionych w postaci: napadów mioklonicznych, napadów toniczno-klonicznych, napadów atonicznych, napadów nieświadomości; napadów ogniskowych: napadów z prostymi i złożonymi objawami, napadów ogniskowych wtórnie uogólnionych, zespołu Lennoxa i Gastauta. Choroba afektywna dwubiegunowa: profilaktyka zaburzeń afektywnych dwubiegunowych w przypadku nieskuteczności produktów litu, karbamazepiny. Leczenie epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej, w przypadku gdy lit jest przeciwwskazany lub źle tolerowany. Kontynuację leczenia walproinianem można rozważać u pacjentów, u których uzyskano odpowiedź kliniczną na leczenie walproinianem ostrej fazy manii.

Padaczka. Zazwyczaj dawka dobowa powinna być podzielona na kilka dawek. Podczas monoterapii kwasem walproinowym całkowita dawka dobowa może być również podana raz/dobę, wieczorem (do maks. 15 mg/kg mc./dobę). Dawka dobowa zależy od wieku i mc. pacjenta oraz indywidualnej wrażliwości na walproinian. Optymalna dawka zależy od kontroli nad napadami, a rutynowe badanie stężenia produktu w surowicy ma znaczenie pomocnicze w przypadku niedostatecznej kontroli napadów drgawkowych lub nasilenia się działań niepożądanych. Monoterapia. Dorośli. Dawka początkowa powinna wynosić 5-10 mg/kg mc./dobę, następnie powinna być stopniowo zwiększana o 5 mg/kg mc. w odstępach 3-7 dniowych, aż do uzyskania kontroli napadów. Następuje to zwykle, gdy dawka wynosi 20-30 mg/kg mc./dobę. Jeśli kontrola napadów nie zostanie osiągnięta w podanej dawce, dawkę można zwiększyć do 2500 mg/dobę. Dzieci. Dawka początkowa u dzieci wynosi 10-20 mg/kg mc., a dawka podtrzymująca - między 20 a 30 mg/kg mc. Dzieci o mc. większej niż 20 kg. Zalecana dawka początkowa wynosi 300 mg/dobę i powinna być zwiększana o 5 mg/kg mc. w odstępach 3-7 dniowych, aż do osiągnięcia kontroli napadów, zwykle wynosi 20-30 mg/kg mc./dobę. Dzieci o mc. mniejszej niż 20 kg. Z uwagi na potrzebę dostosowania dawki u dzieci oraz ryzyko zachłyśnięcia, ta postać produktu leczniczego nie jest odpowiednia. Dostępne są produkty lecznicze zawierające walproinian w postaci syropu doustnego, które zapewniają właściwe dawkowanie i nie powodują ryzyka zachłyśnięcia. Pacjenci w podeszłym wieku. Farmakokinetyka walproinianu może być u pacjentów starszych zmieniona. Dawkowanie powinno być uzależnione od stopnia kontroli napadów drgawkowych. Następujące dobowe dawki walproinianu sodu w leczeniu podtrzymującym są zalecane. Dzieci w wieku 7-11 lat o mc. ≈ 20-40 kg: 30 mg/kg mc. Dzieci w wieku 12-17 lat o mc. ≈ 40-60 kg: 25 mg/kg mc. Dorośli i osoby starsze o mc. ≥60 kg: 20 mg/kg mc. Pacjenci z niewydolnością nerek i/lub zaburzeniami czynności wątroby. Zmniejszenie dawki może okazać się konieczne. Dawkowanie powinno być dostosowane do klinicznego obrazu, ponieważ monitorowanie stężenia w osoczu bywa mylące. Leczenie skojarzone. Jeżeli w momencie rozpoczynania leczenia kwasem walproinowym pacjent przyjmuje już inny lek przeciwdrgawkowy, należy odstawiać go powoli. Zatem rozpoczęcie leczenia produktem leczniczym powinno następować stopniowo, a dawka celowa powinna zostać osiągnięta po około 2 tyg. Jeśli kwas walproinowy stosowany jest z produktem przeciwdrgawkowym, który powoduje zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (np. fenytoina, fenobarbital, karbamazepina), może być konieczne zwiększenie dawki kwasu walproinowego z 5 do 10 mg/kg mc./dobę. Gdy aktywność enzymów wątrobowych powróci do normy, możliwe jest utrzymanie kontroli nad napadami za pomocą zredukowanej dawki kwasu walproinowego. Jeśli jednocześnie podawane były barbiturany i gdy obserwuje się uspokojenie (szczególnie u dzieci), dawka barbituranu powinna być zmniejszona. Choroba afektywna dwubiegunowa. Nie przeprowadzono kontrolowanych badań klinicznych dotyczących stosowania kwasu walproinowego w leczeniu dwubiegunowej choroby afektywnej u dzieci, młodzieży i pacjentów w podeszłym wieku. Choroba afektywna dwubiegunowa (wyłącznie dorośli). Zalecana dawka początkowa to 600-900 mg/dobę podzielona na kilka dawek. Następnie dawkę należy stopniowo zwiększać co 2-4 dni i jednocześnie określać stężenie leku w osoczu (zazwyczaj stężenie lecznicze wynosi 50-125 mg/l), aż do uzyskania zadowalającej poprawy klinicznej lub wystąpienia działań niepożądanych. Zalecana dobowa dawka podtrzymująca wynosi 1000-2000 mg. Epizody maniakalne w chorobie afektywnej dwubiegunowej. Dorośli. Dawkę dobową powinien ustalić i sprawdzać indywidualnie lekarz prowadzący. Zalecana początkowa dawka dobowa wynosi 750 mg. Ponadto w badaniach klinicznych uzyskano zadowalający profil bezpieczeństwa po zastosowaniu dawki początkowej wynoszącej 20 mg walproinianu /kg mc. Postacie leku o przedłużonym uwalnianiu można podawać 1-2x/dobę. Dawkę należy zwiększać tak szybko, jak to możliwe, do uzyskania najniższego stężenia terapeutycznego zapewniającego pożądany efekt kliniczny. Aby ustalić najniższą skuteczną dawkę dla konkretnego pacjenta, dawkę dobową należy dostosować do odpowiedzi klinicznej. Średnia dawka dobowa wynosi zazwyczaj 1000-2000 mg walproinianu. Pacjenci otrzymujący dawki dobowe przekraczające 45 mg/kg mc. powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją. Kontynuacja leczenia epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej powinna być dostosowywana indywidualnie tak, aby pacjent przyjmował najniższą skuteczną dawkę. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego w leczeniu epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej u pacjentów poniżej 18 rż. Dzieci i młodzież płci żeńskiej, kobiety w wieku rozrodczym. Leczenie walproinianem musi być wprowadzane i nadzorowane przez lekarza specjalizującego się w leczeniu padaczki lub choroby afektywnej dwubiegunowej. Walproinianu nie należy stosować u dzieci płci żeńskiej i kobiet w wieku rozrodczym, chyba że inne metody leczenia są nieskuteczne lub nie są tolerowane. Walproinian jest przepisywany i wydawany zgodnie z programem zapobiegania ciąży podczas stosowania walproinianu. Walproinian najlepiej przepisywać w monoterapii oraz w najniższej skutecznej dawce, jeśli to możliwe w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Dawkę dobową należy podzielić na co najmniej 2 dawki pojedyncze.

Kaps. należy połykać w całości popijając wodą, w czasie lub po posiłku.

Nadwrażliwość na kwas walproinowy lub pozostałe składniki preparatu. Zaburzenia czynności wątroby lub trzustki.

Szczególnie ostrożnie stosować w następujących przypadkach: choroby wątroby w wywiadzie, choroby trzustki lub zaburzenia czynności szpiku kostnego, skaza krwotoczna, zaburzenie czynności nerek, wrodzone defekty enzymatyczne, ciężkie postacie napadów padaczkowych, upośledzenie umysłowe u dzieci, organiczne zmiany chorobowe mózgu, dzieci poniżej 2 lat (ze względu na większe ryzyko uszkodzenia wątroby w tej grupie chorych). Leczenie należy natychmiast przerwać w przypadku hipofibrynogenemii, zaburzeń krzepnięcia, 3-krotnego zwiększenia aktywności aminotransferaz, zwiększenia aktywności fosfatazy zasadowej lub stężenia bilirubiny we krwi, objawów przedmiotowych i podmiotowych toksycznego zapalenia wątroby, objawów zapalenia trzustki. Ostrożnie stosować w przypadku wykonywania zabiegów chirurgicznych lub stomatologicznych. Nie przeprowadzono kontrolowanych badań klinicznych u pacjentów powyżej 65 lat we wskazaniu: choroba afektywna dwubiegunowa. Nie należy nagle przerywać podawania leku. Przed rozpoczęciem leczenia, w przypadku zwiększania dawki oraz co 2 m-ce w trakcie leczenia, należy kontrolować parametry czynności wątroby, parametry krzepnięcia krwi oraz oznaczać aktywność amylazy i lipazy we krwi. Zaleca się również regularne monitorowanie czynności nerek i stężenia mocznika we krwi. Podczas stosowania leku nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać urządzeń mechanicznych; należy unikać spożywania alkoholu.

Kwas walproinowy wypiera fenytoinę, fenobarbital i diazepam z połączeń z białkami osocza, zwiększając stężenia frakcji wolnych tych leków. Metabolizm diazepamu ulega zahamowaniu pod wpływem kwasu walproinowego. Zwiększa się także stężenie prymidonu we krwi. Nasileniu ulega działanie etosuksymidu. Fenytoina, fenobarbital i prymidon zwiększają wydalanie i zmniejszają stężenie kwasu walproinowego we krwi. Równoczesne podanie karbamazepiny może zwiększyć lub zmniejszyć stężenie kwasu walproinowego we krwi. W rzadkich przypadkach jednoczesnego stosowania kwasu walproinowego z klonazepamem może dojść do wystąpienia napadów nieświadomości. Dlatego w przypadku stosowania kwasu walproinowego w skojarzeniu z innymi lekami przeciwpadaczkowymi konieczne jest dokładne kontrolowanie stężenia leku we krwi. Równoczesne podawanie felbamatu prowadzi do zwiększenia stężenia kwasu walproinowego we krwi. Równoczesne podawanie lamotryginy zwiększa T0,5 tego leku. Kwas walproinowy nasila działanie hamujące na OUN barbituranów, prymidonu, neuroleptyków i leków przeciwdepresyjnych oraz alkoholu. Działanie leków hamujących agregację płytek krwi (kwas acetylosalicylowy), heparyny oraz antykoagulantów z grupy kumaryny również ulega nasileniu. Wg kilku badań, salicylany wypierają kwas walproinowy z jego połączeń z albuminami osocza oraz wpływają na jego metabolizm, co może prowadzić do wystąpienia toksycznych stężeń kwasu walproinowego we krwi - problem ten ma znaczenie kliniczne szczególnie u dzieci. Równoczesne stosowanie leków hepatotoksycznych może nasilić działania niepożądane kwasu walproinowego na wątrobę. Nie są znane interakcje kwasu walproinowego z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi.

W badaniach na zwierzętach wykazano potencjalne właściwości teratogenne kwasu walproinowego. U ludzi obserwowano wady cewy nerwowej. Z tego powodu podczas ciąży lek należy stosować w najmniejszych skutecznych dawkach. Należy unikać jednoczesnego stosowania kwasu walproinowego z innymi lekami przeciwpadaczkowymi. Podczas I trymestru ciąży nie należy rozpoczynać leczenia kwasem walproinowym; jeżeli kobieta ciężarna jest już leczona kwasem walproinowym, nie należy nagle przerywać leczenia ze względu na niebezpieczeństwo zwiększenia częstości napadów lub wystąpienia zagrażającego życiu matki i dziecka stanu padaczkowego. W przypadku wskazania innego niż padaczka, kwas walproinowy należy stosować w ciąży tylko po szczególnie ostrożnym rozważeniu korzyści dla matki i ryzyka dla płodu. Podczas stosowania preparatu nie zaleca się karmienia piersią.

Występują rzadko i zazwyczaj w przypadku przekroczenia we krwi stężenia 100 mg/l, lub gdy preparat jest stosowany w leczeniu skojarzonym. Najczęściej występują zaburzenia żołądkowo-jelitowe: nudności, wymioty, anoreksja. Zgłaszano zwiększenie łaknienia, zwiększenie masy ciała, bóle brzucha, biegunkę i zaparcia. Rzadko obserwowano sedację, ból i zawroty głowy, stany depresyjne, agresję, ruchy mimowolne, niezborność, ataksję, zaburzenia koordynacji, drżenie, zaburzenia mowy, oczopląs, podwójne widzenie. W pojedynczych przypadkach, kilka dni po osiągnięciu stężenia terapeutycznego leku we krwi, obserwowano stan splątania, odrętwienie i śpiączkę; podejrzewano wystąpienie reakcji paradoksalnej u pacjentów z wcześniejszymi zaburzeniami psychicznymi. Zaburzenia hematologiczne obejmowały: trombocytopenię, hamowanie agregacji płytek krwi, neutropenię, limfocytozę, hipofibrynogenemię, w sporadycznych przypadkach także niedokrwistość i zahamowanie czynności szpiku. Obserwowano także hiperamonemię, zwiększenie stężenia glicyny we krwi i zmniejszenie stężenia karnityny. Bardzo rzadko występują skórne reakcje alergiczne. Zgłaszano pojedyncze przypadki wybroczyn, powstawania krwiaków podskórnych i przejściowej utraty włosów. Opisywano również występowanie zespołu podobnego do zespołu Reye'a. Często występują: zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, LAP, gamma-GT, fosfatazy alkalicznej, stężenia bilirubiny, które zwykle normalizują się po dostosowaniu dawki. Bardzo rzadko donoszono o ciężkim uszkodzeniu wątroby, występującym niezależnie od dawki, w czasie pierwszych 6 m-cy leczenia. Ryzyko wystąpienia śmiertelnego uszkodzenia wątroby jest szczególnie zwiększone u dzieci poniżej 2 lat, leczonych jednocześnie kilkoma lekami przeciwpadaczkowymi lub u których występują wrodzone zaburzenia metabolizmu, ciężkie napady padaczkowe, upośledzenie umysłowe lub organiczne uszkodzenie mózgu. W bardzo rzadkich przypadkach obserwowano także choroby trzustki (ostre zapalenie trzustki) ze zwiększoną aktywnością amylazy i lipazy we krwi. Mogą występować obrzęki oraz rzadko bolesne miesiączkowanie i mlekotok.

Ostre zatrucie może prowadzić do śpiączki z arefleksją i ośrodkowym zatrzymaniem oddechu. W leczeniu stosuje się płukanie żołądka, podanie węgla aktywowanego oraz przeprowadzenie hemoperfuzji. Leczenie przy użyciu respiratora powinno być prowadzone w OIOM. Istnieją doniesienia na temat skuteczności naloksonu jako antidotum.

Lek o działaniu przeciwdrgawkowym - pochodna kwasu tłuszczowego. Mechanizm działania związany jest z wpływem na metabolizm kwasu gamma-aminomasłowego (GABA). Poprzez aktywację dekarboksylazy kwasu glutaminowego i hamowanie GABA-transaminazy dochodzi do znacznego zwiększenia stężenia GABA w pęcherzykach synaptycznych i szczelinie międzysynaptycznej. GABA hamuje wyładowania pre- i postsynaptyczne, zapobiegając uogólnieniu się wyładowań. Działanie psychotropowe kwasu walproinowego powoduje lepszą koordynację wzrokowo-motoryczną oraz poprawia zdolność koncentracji. Po podaniu doustnym lek wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, osiągając maks. stężenie we krwi po 2-3 h po podaniu. Stan stacjonarny stężeń leku we krwi zostaje osiągnięty po 2-4 dniach w zależności od przerwy pomiędzy dawkami. 80-95% leku wiąże się z białkami osocza. Jedynie 1-3% podanej dawki jest wydalane z moczem w nie zmienionej postaci. Większość leku ulega glukuronizacji i oksydacji w wątrobie. Metabolity są wydalane z moczem. T0,5 wynosi 9-16 h w zależności od cech osobniczych i jest wydłużony u chorych z niewydolnością wątroby.

1 kaps. zawiera 150 mg, 300 mg lub 500 mg kwasu walproinowego.

Otępienie w chorobie Alzheimera F00
Otępienie naczyniowe F01
Otępienie w przebiegu innych chorób sklasyfikowanych gdzie indziej F02
Otępienie nieokreślone F03
Organiczny zespół amnestyczny nie wywołany alkoholem i innymi substancjami psychoaktywnymi F04
Majaczenie niespowodowane przez alkohol ani inne substancje psychoaktywne F05
Inne zaburzenia psychiczne spowodowane uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu i chorobą somatyczną F06
Zaburzenia osobowości i zachowania spowodowane chorobą, uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu F07
Nieokreślone zaburzenia psychiczne organiczne lub objawowe F09
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem alkoholu F10
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem opioidów F11
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem kanabinoli F12
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem substancji uspokajających i nasennych F13
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem kokainy F14
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem innych substancji stymulujących, w tym kofeiny F15
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem halucynogenów F16
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane paleniem tytoniu F17
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane odurzaniem się lotnymi rozpuszczalnikami organicznymi F18
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem wielu narkotyków i innych substancji psychoaktywnych F19
Schizofrenia F20
Zaburzenie schizotypowe F21
Uporczywe zaburzenia urojeniowe F22
Ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne F23
Indukowane zaburzenie urojeniowe F24
Zaburzenia schizoafektywne F25
IInne nieorganiczne zaburzenia psychotyczne F28
Nieokreślona psychoza nieorganiczna F29
Epizod maniakalny F30
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe F31
Zaburzenie afektywne dwubiegunowe, obecnie epizod maniakalny bez objawów psychotycznych F31.1
Epizod depresyjny F32
Zaburzenie depresyjne nawracające F33
Uporczywe zaburzenia nastroju [afektywne] F34
Inne zaburzenia nastroju [afektywne] F38
Zaburzenia nastroju [afektywne], nieokreślone F39
Zaburzenia lękowe w postaci fobii F40
Inne zaburzenia lękowe F41
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne F42
Reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne F43
Zaburzenia dysocjacyjne [konwersyjne] F44
Zaburzenia występujące pod maską somatyczną F45
Inne zaburzenia nerwicowe F48
Zaburzenia odżywiania F50
Nieorganiczne zaburzenia snu F51
Zaburzenia seksualne niespowodowane zaburzeniem organicznym ani chorobą somatyczną F52
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania związane z połogiem, niesklasyfikowane gdzie indziej F53
Czynniki psychologiczne lub behawioralne związane z zaburzeniami lub chorobami sklasyfikowanymi gdzie indziej F54
Nadużywanie substancji, które nie powodują uzależnienia F55
Nieokreślone zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi F59
Specyficzne zaburzenia osobowości F60
Zaburzenia osobowości mieszane i inne F61
Trwałe zmiany osobowości niewynikające z uszkodzenia ani z choroby mózgu F62
Zaburzenia nawyków i popędów F63
Zaburzenia identyfikacji płciowej F64
Zaburzenia preferencji seksualnych F65
Zaburzenia psychologiczne i zaburzenia zachowania związane z rozwojem i orientacją seksualną F66
Inne zaburzenia osobowości i zachowania u dorosłychh F68
Zaburzenia osobowości i zachowania u dorosłych, nieokreślone F69
Upośledzenie umysłowe lekkiego stopnia F70
Upośledzenie umysłowe umiarkowanego stopnia F71
Upośledzenie umysłowe znacznego stopnia F72
Upośledzenie umysłowe głębokiego stopnia F73
Inne upośledzenie umysłowe F78
Nieokreślone upośledzenie umysłowe F79
Specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka F80
Specyficzne zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych F81
Specyficzne zaburzenia rozwojowe funkcji motorycznych F82
Mieszane specyficzne zaburzenia rozwojowe F83
Całościowe zaburzenia rozwojowe F84
Inne zaburzenia rozwoju psychologicznego F88
Nieokreślone zaburzenia rozwoju psychologicznego F89
Zaburzenia hiperkinetyczne F90
Zaburzenia zachowania F91
Mieszane zaburzenia zachowania i emocji F92
Zaburzenia emocjonalne rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie F93
Zaburzenia funkcjonowania społecznego rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym F94
Tiki F95
Inne zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym F98
Nieokreślone zaburzenia psychiczne, zaburzenie psychiczne nieokreślone inaczej F99
Padaczka G40
Stan padaczkowy G41

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Pacjentów i pracowników opieki zdrowotnej szczególnie zachęca się do zgłaszania wszelkich działań niepożądanych leków oznaczonych symbolem czarnego trójkąta tak, by możliwa była efektywna analiza wszystkich nowych informacji.