Convulex® - 50 mg/ml syrop 1 but. 100 ml

Wyszukaj produkt

Convulex^®

Valproic acid

syrop

50 mg/ml

1 but. 100 ml

Doustnie

100%

10,66

R ⁽¹⁾

9,28

S ⁽²⁾

bezpł.

DZ ⁽³⁾

bezpł.

Convulex® - syrop doustny zawierający walproinian sodu

Wskazania do stosowania

Convulex® jest wskazany w leczeniu padaczki, zarówno w przypadku pierwotnych napadów padaczkowych uogólnionych, jak i częściowych napadów padaczkowych. Lek jest skuteczny w terapii następujących rodzajów napadów:

Napady kloniczne
Napady toniczne
Napady toniczno-kloniczne
Napady nieświadomości
Napady miokloniczne
Napady atoniczne
Częściowe napady padaczkowe (z wtórnym uogólnieniem lub bez)

Convulex® w postaci syropu jest szczególnie polecany do stosowania u dzieci ze względu na dobry smak, co znacznie ułatwia podawanie leku. Warto podkreślić, że syrop zawiera substytut cukru - maltitol ciekły, dzięki czemu nie powoduje próchnicy.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie Convulexu® powinno być zindywidualizowane i zależy od wieku oraz masy ciała pacjenta. Zazwyczaj dawka dobowa jest dzielona na kilka mniejszych dawek. W przypadku monoterapii możliwe jest również podawanie całej dawki dobowej jednorazowo wieczorem (do maksymalnej dawki 15 mg/kg mc./dobę).

Optymalna dawka jest ustalana na podstawie skuteczności kontroli napadów padaczkowych. Rutynowe pomiary stężenia leku w surowicy nie są konieczne, jednak mogą być pomocne w przypadku niedostatecznej kontroli napadów lub nasilenia działań niepożądanych.

Dawkowanie w monoterapii u dzieci:

Etap leczenia	Dawkowanie
Dawka początkowa	10-20 mg/kg mc./dobę
Zwiększanie dawki	O 5-10 mg/kg co 3-7 dni
Dawka zazwyczaj skuteczna	20-30 mg/kg mc./dobę
Maksymalna dawka	35 mg/kg mc./dobę
Dawki powyżej 40 mg/kg mc./dobę	Tylko w indywidualnych przypadkach, wymagają regularnej kontroli parametrów chemicznych i hematologicznych

U dzieci o masie ciała powyżej 20 kg zalecana dawka początkowa wynosi zazwyczaj 300 mg/dobę.

Convulex® powinien być przyjmowany doustnie, najlepiej w trakcie lub po posiłku. Do opakowania dołączone jest urządzenie dozujące z podziałką i tłokiem, umożliwiające precyzyjne odmierzenie dawki.

Wnioski: Dawkowanie Convulexu® wymaga indywidualnego podejścia i stopniowego zwiększania dawki do uzyskania optymalnej kontroli napadów. Kluczowe jest monitorowanie skuteczności leczenia i ewentualnych działań niepożądanych.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci z niewydolnością nerek i/lub zaburzeniami czynności wątroby:

U tych pacjentów może być konieczne zmniejszenie dawki Convulexu®. Dawkowanie powinno być dostosowane do obrazu klinicznego, ponieważ monitorowanie stężenia leku w osoczu może być mylące.

Leczenie skojarzone:

W przypadku rozpoczynania leczenia Convulexem® u pacjentów przyjmujących już inny lek przeciwdrgawkowy, należy stopniowo odstawiać dotychczasowy lek. Dawka docelowa Convulexu® powinna zostać osiągnięta po około 2 tygodniach. Jeśli Convulex® jest stosowany w skojarzeniu z lekiem przeciwdrgawkowym zwiększającym aktywność enzymów wątrobowych (np. fenytoina, fenobarbital, karbamazepina), może być konieczne zwiększenie dawki o 5-10 mg/kg mc./dobę.

Dzieci i młodzież płci żeńskiej, kobiety w wieku rozrodczym:

Leczenie walproinianem w tej grupie pacjentów wymaga szczególnej ostrożności i powinno być prowadzone zgodnie z programem zapobiegania ciąży. Walproinian powinien być stosowany tylko wtedy, gdy inne metody leczenia są nieskuteczne lub nie są tolerowane. Zaleca się stosowanie najniższej skutecznej dawki, najlepiej w monoterapii i w postaci o przedłużonym uwalnianiu.

Wnioski: Stosowanie Convulexu® u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, w terapii skojarzonej oraz u kobiet w wieku rozrodczym wymaga szczególnej uwagi i indywidualnego podejścia do dawkowania.

Warto zapamiętać

Convulex® w postaci syropu jest szczególnie polecany dla dzieci ze względu na dobry smak i zawartość substytutu cukru (maltitol ciekły).
Dawkowanie Convulexu® powinno być zindywidualizowane, a dawka optymalna ustalana na podstawie skuteczności kontroli napadów padaczkowych.

Przeciwwskazania

Stosowanie Convulexu® jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

Nadwrażliwość na kwas walproinowy lub pozostałe składniki preparatu
Zaburzenia czynności wątroby
Zaburzenia czynności trzustki

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Convulexu® należy zachować szczególną ostrożność w następujących przypadkach:

Choroby wątroby w wywiadzie
Choroby trzustki
Zaburzenia czynności szpiku kostnego
Skaza krwotoczna
Zaburzenie czynności nerek
Wrodzone defekty enzymatyczne
Ciężkie postacie napadów padaczkowych
Upośledzenie umysłowe u dzieci
Organiczne zmiany chorobowe mózgu
Dzieci poniżej 2 lat (ze względu na większe ryzyko uszkodzenia wątroby)

Leczenie Convulexem® należy natychmiast przerwać w przypadku wystąpienia:

Hipofibrynogenemii
Zaburzeń krzepnięcia
3-krotnego zwiększenia aktywności aminotransferaz
Zwiększenia aktywności fosfatazy zasadowej lub stężenia bilirubiny we krwi
Objawów przedmiotowych i podmiotowych toksycznego zapalenia wątroby
Objawów zapalenia trzustki

Przed rozpoczęciem leczenia, w przypadku zwiększania dawki oraz co 2 miesiące w trakcie leczenia, należy kontrolować:

Parametry czynności wątroby
Parametry krzepnięcia krwi
Aktywność amylazy i lipazy we krwi

Zaleca się również regularne monitorowanie czynności nerek i stężenia mocznika we krwi.

Wnioski: Stosowanie Convulexu® wymaga ścisłego monitorowania stanu pacjenta, szczególnie w zakresie funkcji wątroby, trzustki i parametrów krzepnięcia. Konieczna jest regularna kontrola laboratoryjna i uważna obserwacja kliniczna.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Convulex® wchodzi w liczne interakcje z innymi lekami, w tym:

Fenytoina, fenobarbital, diazepam - kwas walproinowy wypiera je z połączeń z białkami osocza, zwiększając stężenia frakcji wolnych tych leków
Etosuksymid - nasilenie działania
Karbamazepina - może zwiększyć lub zmniejszyć stężenie kwasu walproinowego we krwi
Klonazepam - rzadko może dojść do wystąpienia napadów nieświadomości
Felbamat - zwiększenie stężenia kwasu walproinowego we krwi
Lamotrygina - zwiększenie okresu półtrwania
Barbiturany, prymidon, neuroleptyki, leki przeciwdepresyjne, alkohol - nasilenie działania hamującego na OUN
Leki hamujące agregację płytek krwi, heparyna, antykoagulanty z grupy kumaryny - nasilenie działania
Salicylany - mogą wypierać kwas walproinowy z połączeń z albuminami osocza oraz wpływać na jego metabolizm

Wnioski: Ze względu na liczne interakcje Convulexu® z innymi lekami, konieczne jest dokładne monitorowanie stężenia leku we krwi oraz dostosowywanie dawkowania w przypadku terapii skojarzonej.

Stosowanie w ciąży i podczas karmienia piersią

Convulex® wykazuje potencjalne właściwości teratogenne. U ludzi obserwowano wady cewy nerwowej związane ze stosowaniem kwasu walproinowego. Z tego powodu:

Podczas ciąży lek należy stosować w najmniejszych skutecznych dawkach
Należy unikać jednoczesnego stosowania kwasu walproinowego z innymi lekami przeciwpadaczkowymi
Nie należy rozpoczynać leczenia kwasem walproinowym w I trymestrze ciąży
Jeżeli kobieta ciężarna jest już leczona kwasem walproinowym, nie należy nagle przerywać leczenia ze względu na ryzyko zwiększenia częstości napadów lub wystąpienia stanu padaczkowego

W przypadku wskazania innego niż padaczka, kwas walproinowy należy stosować w ciąży tylko po szczególnie ostrożnym rozważeniu korzyści dla matki i ryzyka dla płodu.

Podczas stosowania Convulexu® nie zaleca się karmienia piersią.

Wnioski: Stosowanie Convulexu® w ciąży wiąże się z ryzykiem teratogennym i wymaga szczególnej ostrożności. Decyzja o kontynuacji leczenia powinna być podjęta po dokładnej analizie korzyści i ryzyka.

Działania niepożądane

Działania niepożądane Convulexu® występują stosunkowo rzadko i zazwyczaj są związane z przekroczeniem stężenia 100 mg/l we krwi lub stosowaniem leku w terapii skojarzonej. Do najczęstszych działań niepożądanych należą:

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: nudności, wymioty, anoreksja, zwiększenie łaknienia, zwiększenie masy ciała, bóle brzucha, biegunka, zaparcia
Zaburzenia neurologiczne: sedacja, ból i zawroty głowy, stany depresyjne, agresja, ruchy mimowolne, niezborność, ataksja, zaburzenia koordynacji, drżenie, zaburzenia mowy, oczopląs, podwójne widzenie
Zaburzenia hematologiczne: trombocytopenia, hamowanie agregacji płytek krwi, neutropenia, limfocytoza, hipofibrynogenemia
Zaburzenia metaboliczne: hiperamonemia, zwiększenie stężenia glicyny we krwi, zmniejszenie stężenia karnityny
Reakcje skórne: bardzo rzadko występują skórne reakcje alergiczne, wybroczyny, powstawanie krwiaków podskórnych, przejściowa utrata włosów
Zaburzenia czynności wątroby: zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, LAP, gamma-GT, fosfatazy alkalicznej, stężenia bilirubiny
Zaburzenia czynności trzustki: w bardzo rzadkich przypadkach obserwowano ostre zapalenie trzustki

Wnioski: Mimo że działania niepożądane Convulexu® występują stosunkowo rzadko, konieczne jest uważne monitorowanie pacjentów, szczególnie w zakresie funkcji wątroby, trzustki i parametrów hematologicznych.

Przedawkowanie

Ostre zatrucie Convulexem® może prowadzić do śpiączki z arefleksją i ośrodkowym zatrzymaniem oddechu. W leczeniu przedawkowania stosuje się:

Płukanie żołądka
Podanie węgla aktywowanego
Hemoperfuzję
Leczenie przy użyciu respiratora w OIOM

Istnieją doniesienia na temat skuteczności naloksonu jako antidotum.

Wnioski: Przedawkowanie Convulexu® stanowi poważne zagrożenie dla życia i wymaga natychmiastowej interwencji medycznej oraz leczenia w warunkach intensywnej opieki medycznej.

Mechanizm działania

Convulex® zawiera walproinian sodu, który jest lekiem o działaniu przeciwdrgawkowym. Mechanizm działania związany jest z wpływem na metabolizm kwasu gamma-aminomasłowego (GABA):

Aktywacja dekarboksylazy kwasu glutaminowego
Hamowanie GABA-transaminazy
Zwiększenie stężenia GABA w pęcherzykach synaptycznych i szczelinie międzysynaptycznej
Hamowanie wyładowań pre- i postsynaptycznych, zapobieganie uogólnieniu się wyładowań

Dodatkowo, Convulex® wykazuje działanie psychotropowe, poprawiając koordynację wzrokowo-motoryczną oraz zdolność koncentracji.

Wnioski: Złożony mechanizm działania Convulexu® obejmuje zarówno efekty przeciwdrgawkowe, jak i psychotropowe, co przekłada się na jego skuteczność w leczeniu padaczki i potencjalne korzyści w zakresie funkcji poznawczych.

Właściwości farmakokinetyczne

Convulex® charakteryzuje się następującymi właściwościami farmakokinetycznymi:

Szybkie wchłanianie z przewodu pokarmowego po podaniu doustnym
Maksymalne stężenie we krwi osiągane po 1-3 godzinach po podaniu
Stan stacjonarny stężeń we krwi osiągany po 2-4 dniach
80-95% leku wiąże się z białkami osocza
Tylko 1-3% podanej dawki wydalane z moczem w niezmienionej postaci
Większość leku ulega glukuronizacji i oksydacji w wątrobie
Metabolity wydalane z moczem
Okres półtrwania (T0,5) wynosi 9-16 godzin, zależnie od cech osobniczych
T0,5 wydłużony u chorych z niewydolnością wątroby

Wnioski: Znajomość właściwości farmakokinetycznych Convulexu® jest kluczowa dla odpowiedniego dawkowania leku, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

Skład

1 ml syropu Convulex® zawiera 50 mg walproinianu sodu.

1) Padaczka
Neuralgia lub neuropatia w obrębie twarzy
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
3) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia

Wskazania

Padaczka: leczenie pierwotnych napadów padaczkowych uogólnionych (napady kloniczne, toniczne, napady toniczno-kloniczne, napady nieświadomości, napady miokloniczne i atoniczne) oraz częściowych napadów padaczkowych, które są lub nie są wtórnie uogólnione.

Dawkowanie

Produkt leczniczy syrop przeznaczony jest szczególnie do stosowania u dzieci z uwagi na dobry smak, co ułatwia podawanie. Produkt leczniczy syrop zawiera substytut cukru maltitol ciekły i dlatego nie powoduje próchnicy. Zazwyczaj dawka dobowa powinna być podzielona na kilka dawek. Podczas monoterapii z zastosowaniem walproinianu sodu, całkowita dawka dobowa może być również podawana w dawce jednorazowej wieczorem (aż do dawki 15 mg/kg mc./dobę). Dawka dobowa zależy od wieku i mc. pacjenta. Optymalna dawka zależy od kontroli nad napadami, a rutynowe pomiary stężenia produktu w surowicy są zbędne. Jednak metoda pomiaru jest dostępna i może okazać się pomocna w przypadku słabej kontroli nad napadami lub nasilenia się działań niepożądanych. Monoterapia. Dzieci. Dawka początkowa wynosi 10-20 mg/kg mc./dobę i zwiększana jest stopniowo o 5-10 mg/kg w odstępach 3-7 dniowych, aż do uzyskania kontroli nad napadami. Następuje to zwykle, gdy dawka znajduje się w przedziale 20-30 mg/kg mc./dobę. Jeśli kontrola nad napadami nie zostanie osiągnięta z powyższym dawkowaniem, dawka może być zwiększona do 35 mg/kg mc./dobę. W indywidualnych przypadkach można rozpatrywać dawki większe niż 40 mg/kg mc./dobę. U dzieci wymagających podawania dawek wyższych niż 40 mg/kg/dobę należy przeprowadzać regularne pomiary parametrów chemicznych i hematologicznych. Dzieci o mc. powyżej 20 kg: zalecana dawka początkowa wynosi zazwyczaj 300 mg/dobę. Dla walproinianu sodu zalecane są poniższe dawki dobowe - szczegóły patrz ChPL. Pacjenci z niewydolnością nerek i/lub zaburzeniami czynności wątroby. Może okazać się konieczne zmniejszenie dawki. Dawkowanie powinno być dostosowane do obrazu klinicznego, ponieważ monitorowanie stężenia w osoczu bywa mylące. Leczenie skojarzone. Jeżeli w momencie rozpoczynania leczenia produktem leczniczym syrop, pacjent przyjmuje już inny lek przeciwdrgawkowy, należy odstawiać go powoli. Zatem rozpoczęcie leczenia produktem leczniczym syrop powinno następować stopniowo, a dawka celowa powinna zostać osiągnięta po około 2 tyg. Jeśli produkt leczniczy syrop stosowany jest z produktem przeciwdrgawkowym, który powoduje zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (np. fenytoina, fenobarbital, karbamazepina), może być konieczne zwiększenie dawki 5-10 mg/kg mc./dobę. Gdy aktywność enzymów wątrobowych powróci do normy, możliwe jest utrzymanie kontroli nad napadami za pomocą zredukowanej dawki kwasu walproinowego. Jeśli jednocześnie podawane były barbiturany i gdy obserwuje się uspokojenie (szczególnie u dzieci), dawka barbituranu powinna być zmniejszona. Dzieci i młodzież płci żeńskiej, kobiety w wieku rozrodczym. Leczenie walproinianem musi być wprowadzane i nadzorowane przez lekarza specjalizującego się w leczeniu padaczki. Walproinianu nie należy stosować u dzieci płci żeńskiej i kobiet w wieku rozrodczym, chyba że inne metody leczenia są nieskuteczne lub nie są tolerowane. Walproinian jest przepisywany i wydawany zgodnie z programem zapobiegania ciąży podczas stosowania walproinianu. Walproinian najlepiej przepisywać w monoterapii oraz w najniższej skutecznej dawce, jeśli to możliwe w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Dawkę dobową należy podzielić na co najmniej 2 dawki pojedyncze.

Uwagi

Produkt leczniczy syrop jest przeznaczony do stosowania doustnego i powinien być podawany w trakcie lub po posiłku. W celu odpowiedniego dawkowania do opakowania dołączone jest urządzenie dozujące z podziałką i tłokiem.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na kwas walproinowy lub pozostałe składniki preparatu. Zaburzenia czynności wątroby lub trzustki.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

Szczególnie ostrożnie stosować w następujących przypadkach: choroby wątroby w wywiadzie, choroby trzustki lub zaburzenia czynności szpiku kostnego, skaza krwotoczna, zaburzenie czynności nerek, wrodzone defekty enzymatyczne, ciężkie postacie napadów padaczkowych, upośledzenie umysłowe u dzieci, organiczne zmiany chorobowe mózgu, dzieci poniżej 2 lat (ze względu na większe ryzyko uszkodzenia wątroby w tej grupie chorych). Leczenie należy natychmiast przerwać w przypadku hipofibrynogenemii, zaburzeń krzepnięcia, 3-krotnego zwiększenia aktywności aminotransferaz, zwiększenia aktywności fosfatazy zasadowej lub stężenia bilirubiny we krwi, objawów przedmiotowych i podmiotowych toksycznego zapalenia wątroby, objawów zapalenia trzustki. Ostrożnie stosować w przypadku wykonywania zabiegów chirurgicznych lub stomatologicznych. Nie należy nagle przerywać podawania leku. Przed rozpoczęciem leczenia, w przypadku zwiększania dawki oraz co 2 m-ce w trakcie leczenia, należy kontrolować parametry czynności wątroby, parametry krzepnięcia krwi oraz oznaczać aktywność amylazy i lipazy we krwi. Zaleca się również regularne monitorowanie czynności nerek i stężenia mocznika we krwi. Podczas stosowania leku nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać urządzeń mechanicznych; należy unikać spożywania alkoholu.

Interakcje

Kwas walproinowy wypiera fenytoinę, fenobarbital i diazepam z połączeń z białkami osocza, zwiększając stężenia frakcji wolnych tych leków. Metabolizm diazepamu ulega zahamowaniu pod wpływem kwasu walproinowego. Zwiększa się także stężenie prymidonu we krwi. Nasileniu ulega działanie etosuksymidu. Fenytoina, fenobarbital i prymidon zwiększają wydalanie i zmniejszają stężenie kwasu walproinowego we krwi. Równoczesne podanie karbamazepiny może zwiększyć lub zmniejszyć stężenie kwasu walproinowego we krwi. W rzadkich przypadkach jednoczesnego stosowania kwasu walproinowego z klonazepamem może dojść do wystąpienia napadów nieświadomości. Dlatego w przypadku stosowania kwasu walproinowego w skojarzeniu z innymi lekami przeciwpadaczkowymi konieczne jest dokładne kontrolowanie stężenia leku we krwi. Równoczesne podawanie felbamatu prowadzi do zwiększenia stężenia kwasu walproinowego we krwi. Równoczesne podawanie lamotryginy zwiększa okres półtrwania tego leku. Kwas walproinowy nasila działanie hamujące na OUN barbituranów, prymidonu, neuroleptyków i leków przeciwdepresyjnych oraz alkoholu. Działanie leków hamujących agregację płytek krwi (kwas acetylosalicylowy), heparyny oraz antykoagulantów z grupy kumaryny również ulega nasileniu. Wg kilku badań, salicylany wypierają kwas walproinowy z jego połączeń z albuminami osocza oraz wpływają na jego metabolizm, co może prowadzić do wystąpienia toksycznych stężeń kwasu walproinowego we krwi - problem ten ma znaczenie kliniczne szczególnie u dzieci. Równoczesne stosowanie leków hepatotoksycznych może nasilić działania niepożądane kwasu walproinowego na wątrobę. Nie są znane interakcje kwasu walproinowego z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi.

Ciąża i laktacja

W badaniach na zwierzętach wykazano potencjalne właściwości teratogenne kwasu walproinowego. U ludzi obserwowano wady cewy nerwowej. Z tego powodu podczas ciąży lek należy stosować w najmniejszych skutecznych dawkach. Należy unikać jednoczesnego stosowania kwasu walproinowego z innymi lekami przeciwpadaczkowymi. Podczas I trymestru ciąży nie należy rozpoczynać leczenia kwasem walproinowym; jeżeli kobieta ciężarna jest już leczona kwasem walproinowym, nie należy nagle przerywać leczenia ze względu na niebezpieczeństwo zwiększenia częstości napadów lub wystąpienia zagrażającego życiu matki i dziecka stanu padaczkowego. W przypadku wskazania innego niż padaczka, kwas walproinowy należy stosować w ciąży tylko po szczególnie ostrożnym rozważeniu korzyści dla matki i ryzyka dla płodu. Podczas stosowania preparatu nie zaleca się karmienia piersią.

Działania niepożądane

Występują rzadko i zazwyczaj w przypadku przekroczenia we krwi stężenia 100 mg/l, lub gdy preparat jest stosowany w leczeniu skojarzonym. Najczęściej występują zaburzenia żołądkowo-jelitowe: nudności, wymioty, anoreksja. Zgłaszano zwiększenie łaknienia, zwiększenie masy ciała, bóle brzucha, biegunkę i zaparcia. Rzadko obserwowano sedację, ból i zawroty głowy, stany depresyjne, agresję, ruchy mimowolne, niezborność, ataksję, zaburzenia koordynacji, drżenie, zaburzenia mowy, oczopląs, podwójne widzenie. W pojedynczych przypadkach, kilka dni po osiągnięciu stężenia terapeutycznego leku we krwi, obserwowano stan splątania, odrętwienie i śpiączkę; podejrzewano wystąpienie reakcji paradoksalnej u pacjentów z wcześniejszymi zaburzeniami psychicznymi. Zaburzenia hematologiczne obejmowały: trombocytopenię, hamowanie agregacji płytek krwi, neutropenię, limfocytozę, hipofibrynogenemię, w sporadycznych przypadkach także niedokrwistość i zahamowanie czynności szpiku. Obserwowano także hiperamonemię, zwiększenie stężenia glicyny we krwi i zmniejszenie stężenia karnityny. Bardzo rzadko występują skórne reakcje alergiczne. Zgłaszano pojedyncze przypadki wybroczyn, powstawania krwiaków podskórnych i przejściowej utraty włosów. Opisywano również występowanie zespołu podobnego do zespołu Reye'a. Często występują: zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, LAP, gamma-GT, fosfatazy alkalicznej, stężenia bilirubiny, które zwykle normalizują się po dostosowaniu dawki. Bardzo rzadko donoszono o ciężkim uszkodzeniu wątroby, występującym niezależnie od dawki, w czasie pierwszych 6 m-cy leczenia. Ryzyko wystąpienia śmiertelnego uszkodzenia wątroby jest szczególnie zwiększone u dzieci poniżej 2 lat, leczonych jednocześnie kilkoma lekami przeciwpadaczkowymi lub u których występują wrodzone zaburzenia metabolizmu, ciężkie napady padaczkowe, upośledzenie umysłowe lub organiczne uszkodzenie mózgu. W bardzo rzadkich przypadkach obserwowano także choroby trzustki (ostre zapalenie trzustki) ze zwiększoną aktywnością amylazy i lipazy we krwi. Mogą występować obrzęki oraz rzadko bolesne miesiączkowanie i mlekotok.

Przedawkowanie

Ostre zatrucie może prowadzić do śpiączki z arefleksją i ośrodkowym zatrzymaniem oddechu. W leczeniu stosuje się płukanie żołądka, podanie węgla aktywowanego oraz przeprowadzenie hemoperfuzji. Leczenie przy użyciu respiratora powinno być prowadzone w OIOM. Istnieją doniesienia na temat skuteczności naloksonu jako antidotum.

Działanie

Lek o działaniu przeciwdrgawkowym - pochodna kwasu tłuszczowego. Mechanizm działania związany jest z wpływem na metabolizm kwasu gamma-aminomasłowego (GABA). Poprzez aktywację dekarboksylazy kwasu glutaminowego i hamowanie GABA-transaminazy dochodzi do znacznego zwiększenia stężenia GABA w pęcherzykach synaptycznych i szczelinie międzysynaptycznej. GABA hamuje wyładowania pre- i postsynaptyczne, zapobiegając uogólnieniu się wyładowań. Działanie psychotropowe kwasu walproinowego powoduje lepszą koordynację wzrokowo-motoryczną oraz poprawia zdolność koncentracji. Po podaniu doustnym lek wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, osiągając maks. stężenie we krwi po 1-3 h po podaniu. Stan stacjonarny stężeń leku we krwi zostaje osiągnięty po 2-4 dniach w zależności od przerwy pomiędzy dawkami. 80-95% leku wiąże się z białkami osocza. Jedynie 1-3% podanej dawki jest wydalane z moczem w nie zmienionej postaci. Większość leku ulega glukuronizacji i oksydacji w wątrobie. Metabolity są wydalane z moczem. T_0,5 wynosi 9-16 h w zależności od cech osobniczych i jest wydłużony u chorych z niewydolnością wątroby.