Lek jest wskazany u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze jest odpowiednio kontrolowane podawanymi oddzielnie składnikami tego produktu w takich samych dawkach, jak dawki zawarte w produkcie złożonym. Zalecana dawka dobowa to 1 tabl. o mocy odpowiadającej przyjmowanej do tej pory dawce. Lek należy przyjmować rano, z posiłkiem lub bez posiłku, bez rozgryzania. Leczenia nie wolno przerywać nagle, gdyż może to doprowadzić do przejściowego zaostrzenia choroby. Leczenia nie wolno przerywać nagle zwłaszcza u chorych z chorobą niedokrwienną serca. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. W przypadku zaburzenia czynności wątroby eliminacja amlodypiny może ulec wydłużeniu. Nie ustalono dokładnych zaleceń odnośnie dawkowania amlodypiny, dlatego u tych chorych produkt należy stosować ze szczególną ostrożnością. W przypadku ciężkiego zaburzenia czynności wątroby dobowa dawka bisoprololu nie może być >10 mg. Pacjenci z z zaburzeniami czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. Amlodypiny nie można usunąć poprzez dializę, dlatego amlodypinę należy podawać ze szczególną ostrożnością pacjentom dializowanym. W przypadku ciężkiego zaburzenia czynności nerek (Cl_Cr <20 ml/min) dobowa dawka bisoprololu nie >10 mg. Pacjenci w podeszłym wieku. U osób w podeszłym wieku można stosować zazwyczaj zalecane dawki, zaleca się jednak ostrożność w przypadku zwiększania dawki. blok. Dzieci i młodzież. Produkt nie jest zalecany do stosowania u dzieci <18 lat z powodu braku danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności.

Związane z amlodypiną. Ciężkie niedociśnienie tętnicze. Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny). Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca (np. w dużego stopnia zwężeniu zastawki aortalnej). Niestabilna hemodynamicznie niewydolność serca po zawale mięśnia sercowego. Związane z bisoprololem. Ostra niewydolność serca lub w czasie epizodów niewydolności serca wymagających dożylnego podawania leków inotropowych. Wstrząs kardiogenny. Blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia (bez wszczepionego stymulatora serca). Zespół chorego węzła zatokowego. Blok zatokowo-przedsionkowy. Bradykardia (częstość pracy serca <60 uderzeń/min.) przed rozpoczęciem terapii. Niedociśnienie tętnicze (skurczowe ciśnienie tętnicze <100 mm Hg). Ciężka astma oskrzelowa lub ciężka przewlekła obturacyjna choroba płuc. Zaawansowane stadia miażdżycy zarostowej tętnic obwodowych lub ciężka postać zespołu Raynauda. Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy. Kwasica metaboliczna. Związane z produktem. Nadwrażliwość na amlodypinę, pochodne dihydropirydyny, bisoprolol i/lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Związane z amlodypiną. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca. W długoterminowym badaniu z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (stopień III i IV według NYHA) opisywana częstość występowania obrzęku płuc była większa w grupie leczonej amlodypiną w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Nie wiązało się to jednak z nasileniem niewydolności serca. T_0,5 amlodypiny jest wydłużony u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. Dlatego w tej grupie pacjentów amlodypinę należy podawać ze szczególną ostrożnością. U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki. Amlodypina może być stosowana u pacjentów z niewydolnością nerek w zwykle zalecanych dawkach. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie odzwierciedlają stopnia zaburzenia czynności nerek. Amlodypina nie jest usuwana z organizmu podczas dializy. Związane z bisoprololem. Szczególnie w przypadku pacjentów z chorobą niedokrwienną serca nie należy przerywać leczenia bisoprololem w sposób nagły, o ile nie jest to bezwzględnie wskazane, gdyż może to doprowadzić do przejściowego zaostrzenia choroby serca. Bisoprolol należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym lub dławicą piersiową ze współistniejącą niewydolnością serca. Bisoprolol należy stosować ostrożnie w następujących sytuacjach. Cukrzyca z dużymi wahaniami stężeń glukozy we krwi; objawy hipoglikemii (np.: tachykardia, kołatanie serca i nasilone pocenie) mogą ulec zamaskowaniu. Głodówka i/lub dieta. Jednoczesne stosowanie terapii odczulającej. Podobnie jak inne leki β-adrenolityczne, bisoprolol może zwiększać wrażliwość na alergeny oraz ciężkość reakcji anafilaktycznych. Leczenie adrenaliną nie zawsze może przynieść spodziewany efekt terapeutyczny. Blok przedsionkowo-komorowy I stopnia. Dławica Prinzmetala. Miażdżyca zarostowa tętnic obwodowych (nasilenie dolegliwości jest możliwe szczególnie na początku leczenia). Chorzy na łuszczycę lub z łuszczycą w wywiadzie mogą otrzymywać leki β-adrenolityczne (np. bisoprolol) wyłącznie po starannym ocenieniu korzyści w stosunku do ryzyka. Leczenie bisoprololem może maskować objawy nadczynności tarczycy. U pacjentów z guzem chromochłonnym nie wolno podawać bisoprololu do czasu zablokowania receptorów α. U pacjentów znieczulanych ogólnie, zastosowanie leków β-adrenolitycznych zmniejsza częstość występowania zaburzeń rytmu i niedokrwienia mięśnia sercowego podczas wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji, jak również w okresie pooperacyjnym. Obecnie zaleca się, by podtrzymującą blokadę receptorów β stosować w całym okresie okołooperacyjnym. Anestezjolog musi być świadomy zastosowanej blokady receptorów β, ze względu na możliwość interakcji z innymi lekami, mogących prowadzić do bradyarytmii, osłabienia odruchowej tachykardii i zmniejszenia możliwości kompensacji utraty krwi. Jeśli odstawienie leku β-adrenolitycznego przed operacją zostanie uznane za konieczne, należy to przeprowadzić stopniowo, a odstawianie leku zakończyć na około 48 h przed znieczuleniem. W astmie oskrzelowej lub przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc, która może dawać objawy, należy stosować jednocześnie leki rozszerzające oskrzela. W bardzo rzadkich przypadkach u pacjentów z astmą może wystąpić zwiększenie oporu w drogach oddechowych i tym samym konieczne może być zwiększenie dawki leku β₂-adrenomimetycznego. Amlodypina może mieć mały lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów oraz obsługiwania maszyn. Jeśli pacjent zażywający amlodypinę skarży się na zawroty i bóle głowy, zmęczenie lub nudności, zdolność reakcji może być zaburzona. W badaniu pacjentów z chorobą niedokrwienną serca bisoprolol nie zaburzał zdolności prowadzenia pojazdów, jednakże ze względu na indywidualną reakcję na leczenie, nie można wykluczyć wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Może to wystąpić zwłaszcza na początku terapii, podczas zmiany leczenia lub jednoczesnego spożywania alkoholu.

Związane z amlodypiną. Amlodypina była bezpiecznie stosowana z tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekami β45adrenolitycznymi, długo działającymi azotanami, podjęzykowymi produktami nitrogliceryny, NLPZ, antybiotykami, doustnymi lekami hipoglikemizującymi. Wpływ innych leków na amlodypinę. Podczas stosowania inhibitorów CYP3A4 - erytromycyny u młodych pacjentów oraz diltiazemu u pacjentów w podeszłym wieku stężenie amlodypiny wzrastało odpowiednio o 22% i 50 %. Jednakże, znaczenie kliniczne tego odkrycia jest niepewne. Niewykluczone, że silne inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir) mogą zwiększać stężenia osoczowe amlodypiny w większym stopniu niż diltiazem. Amlodypinę należy ostrożnie stosować jednocześnie z inhibitorami CYP3A4. Jednak jak dotąd nie odnotowano żadnych przypadków wystąpienia działań niepożądanych związanych z wyżej wymienioną interakcją. Brak danych dotyczących wpływu leków indukujących CYP3A4. Równoczesne stosowanie (np. z ryfampicyną, zielem dziurawca) może prowadzić do zmniejszenia stężenia amlodypiny w osoczu. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amlodypiny i leków indukujących CYP3A4. W badaniach klinicznych interakcji sok z grejpfruta, cymetydyna, aluminium i/lub magnez (leki zobojętniające) oraz syldenafil nie wpływały na farmakokinetykę amlodypiny. Wpływ amlodypiny na inne leki. Działanie przeciwnadciśnieniowe amlodypiny nasila działanie innych substancji obniżających ciśnienie tętnicze. W badaniach klinicznych interakcji amlodypina nie wpływała na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny, etanolu (alkohol), warfaryny ani cyklosporyny. Amlodypina nie wpływa na wyniki badań laboratoryjnych. Związane z bisoprololem. Leczenie skojarzone niezalecane. Antagoniści kanału wapniowego typu werapamil i w mniejszym stopniu typu diltiazem: ujemny wpływ na kurczliwość, przewodzenie przedsionkowo-komorowe i ciśnienie tętnicze. Dożylne podawanie werapamilu u pacjentów leczonych lekiem β-adrenolitycznym może spowodować głębokie niedociśnienie i blok przedsionkowo-komorowy. Leki przeciwnadciśnieniowe działające ośrodkowo, takie jak klonidyna, metyldopa, moksonidyna, rylmenidyna: jednoczesne stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych działających ośrodkowo może prowadzić do zwolnienia częstości pracy serca, zmniejszenia objętości wyrzutowej serca i rozszerzenia naczyń. Nagłe odstawienie leku może zwiększać ryzyko „nadciśnienia z odbicia”. Leczenie skojarzone wymagające szczególnej ostrożności. Antagoniści kanału wapniowego typu pochodnych dihydropirydyny, jak nifedypina: jednoczesne stosowanie może zwiększać ryzyko niedociśnienia tętniczego, a u chorych z niewydolnością serca nie można wykluczyć ryzyka dalszego pogorszenia czynności skurczowej serca. Leki przeciwarytmiczne klasy I (np. dyzopyramid, chinidyna, lidokaina, fenytoina, flekainid, propafenon): wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i działanie inotropowe ujemne mogą ulec nasileniu. Leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron): wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego może ulec nasileniu. Leki parasympatykomimetyczne: jednoczesne stosowanie może wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i tym samym zwiększać ryzyko bradykardii. Produkty zawierające β-adrenolityki stosowane miejscowo (np. krople do oczu stosowane w leczeniu jaskry) mogą nasilać układowe działanie bisoprololu. Insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe: nasilenie działania obniżającego stężenie glukozy we krwi. Zablokowanie receptorów β-adrenergicznych może maskować objawy hipoglikemii. Leki znieczulające: osłabienie odruchowej tachykardii i wzrost ryzyka niedociśnienia (dodatkowe informacje dotyczące znieczulenia ogólnego, patrz ostrzeżenia specjalne/środki ostrożności). Glikozydy naparstnicy: zwolnienie czynności serca, wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Leki z grupy NLPZ mogą osłabiać działanie hipotensyjne bisoprololu. Leki β-sympatykomimetyczne (np. izoprenalina, dobutamina): jednoczesne stosowanie z bisoprololem może osłabiać działanie obu leków. Leki sympatykomimetyczne pobudzające zarówno receptory β jak i α (np. noradrenalina, adrenalina): jednoczesne stosowanie z bisoprololem może ujawnić działanie naczyniokurczące tych leków zależne od receptorów α, prowadząc do wzrostu ciśnienia krwi. Uważa się, że ryzyko tego typu interakcji jest większe w przypadku nieselektywnych leków β-adrenolitycznych. Jednoczesne stosowanie z lekami przeciwnadciśnieniowymi i z innymi lekami mogącymi obniżać ciśnienie tętnicze (jak np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, pochodne fenotiazyny) może zwiększać ryzyko niedociśnienia. Leczenie skojarzone wymagające rozważenia. Meflochina: zwiększone ryzyko bradykardii. Inhibitory MAO (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B): nasilone działanie hipotensyjne leków β-adrenolitycznych, ale również ryzyko przełomu nadciśnieniowego. Ryfampicyna: możliwe niewielkie skrócenie T_0,5 bisoprololu ze względu na pobudzenie metabolizujących leki enzymów wątrobowych. Zwykle nie jest konieczne dostosowywanie dawkowania. Pochodne ergotaminy: nasilenie zaburzeń krążenia obwodowego.

Związane z amlodypiną. Bezpieczeństwo stosowania amlodypiny w okresie ciąży u ludzi nie zostało ustalone. Badania szkodliwego wpływu na reprodukcję prowadzone na szczurach nie wykazały szkodliwego działania, poza opóźnieniem i wydłużeniem porodu po dawkach 50 razy większych niż maks. zalecane u ludzi. Stosowanie w ciąży jest zalecane wyłącznie wtedy, gdy nie ma bezpieczniejszej alternatywy i gdy sama choroba stanowi większe ryzyko dla matki i płodu. Nie wiadomo, czy amlodypina przenika do mleka. Decyzja o tym, czy przerwać, czy też kontynuować karmienie piersią, czy też kontynuować czy przerwać leczenie amlodypiną powinna zostać podjęta po rozważeniu korzyści karmienia piersią dla niemowlęcia w stosunku do korzyści leczenia amlodypiną dla matki. Związane z bisoprololem. Bisoprolol wywiera działania farmakologiczne, które mogą mieć szkodliwy wpływ na ciążę i/lub płód i/lub noworodka. Generalnie, leki β-adrenolityczne zmniejszają perfuzję łożyska, co może wiązać się z opóźnieniem wzrostu płodu, śmiercią wewnątrzmaciczną, samoistnym poronieniem i porodem przedwczesnym. Mogą wystąpić działania niepożądane (np. hipoglikemia i bradykardia) u płodu i noworodka. Jeśli leczenie lekiem β-adrenolitycznym jest konieczne, preferowane są leki selektywnie blokujące receptory β₁-adrenergiczne. Nie należy stosować bisoprololu w czasie ciąży, o ile nie jest to bezwzględnie konieczne. Jeśli leczenie bisoprololem zostanie uznane za konieczne, należy starannie monitorować maciczno-łożyskowy przepływ krwi i rozwój płodu. W razie szkodliwego wpływu na ciążę lub płód należy rozważyć zastosowanie innego leczenia. Noworodek musi być starannie obserwowany. Objawy hipoglikemii i bradykardia występują zwykle w ciągu pierwszych 3 dni. Nie wiadomo, czy lek przenika do mleka kobiecego i czy ekspozycja na bisoprolol może być niebezpieczna dla dziecka. Z tego względu nie zaleca się stosowania produktu w okresie karmienia piersią.

Związane z amlodypiną. W badaniach kontrolowanych placebo z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i dławicą piersiową do najczęściej zgłaszanych objawów niepożądanych należały: ból głowy, obrzęki (szczególnie obrzęki wokół kostek), silne zmęczenie, senność, nudności, ból brzucha, uderzenia gorąca, kołatanie serca i zawroty głowy. W badaniach klinicznych nie obserwowano istotnych odchyleń w wynikach badań laboratoryjnych w związku ze stosowaniem amlodypiny. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) leukopenia, trombocytopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) hiperglikemia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność, zmiany nastroju (w tym niepokój), depresja; (rzadko) splątanie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, zawroty głowy, senność (zwłaszcza na początku leczenia); (niezbyt często) omdlenia, niedoczulica, parestezje, zaburzenia smaku, drżenie; (bardzo rzadko) hipertonia, neuropatia obwodowa. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie). Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca; (bardzo rzadko) zawał serca, arytmia (w tym bradykardia, tachykardia komorowa i migotanie przedsionków). Zaburzenia naczyniowe: (często) uderzenia gorąca; (niezbyt często) niedociśnienie tętnicze; (bardzo rzadko) zapalenie naczyń. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność, zapalenie błony śluzowej nosa; (niezbyt często) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, ból brzucha; (niezbyt często) wymioty, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunki i zaparcia); (bardzo rzadko) zapalenie błony śluzowej żołądka, przerost dziąseł, zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zapalenie wątroby, żółtaczka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) łysienie, wybroczyny skórne, przebarwienia skóry, nasilone pocenie, świąd, wysypka, rumień; (bardzo rzadko) obrzęk naczyniowo-ruchowy, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevens-Johnsona, obrzęk Quinkego, nadwrażliwość na światło. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) obrzęk stawów; (niezbyt często) bóle stawów, bóle mięśni, kurcze mięśni, bóle pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) częste parcie na mocz, zaburzenia mikcji, nykturia. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja, ginekomastia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) obrzęki, uczucie zmęczenia; (niezbyt często) ból w klatce piersiowej, osłabienie, ból, złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie mc., zmniejszenie mc; (bardzo rzadko) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Związane z bisoprololem. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (rzadko) zwiększenie stężenia triglicerydów. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) depresja; (rzadko) koszmary senne, omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, bóle głowy; (niezbyt często) zaburzenia snu; (rzadko) omdlenia. Zaburzenia oka: (rzadko) zmniejszone wydzielanie łez (należy o tym pamiętać, jeśli pacjent nosi soczewki kontaktowe); (bardzo rzadko) zapalenie spojówek. Zaburzenia ucha i błędnika: (rzadko) zaburzenie słuchu. Zaburzenia serca: (niezbyt często) zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego, nasilenie istniejącej wcześniej niewydolności serca, bradykardia. Zaburzenia naczyniowe: (często) uczucie marznięcia i drętwienia kończyn; (niezbyt często) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) skurcz oskrzeli u pacjentów z astma oskrzelową lub z obturacyjną chorobą płuc w wywiadzie; (rzadko) alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) zaburzenia żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności, wymioty, biegunka, zaparcia. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) reakcje nadwrażliwości, takie jak świąd skóry, uderzenia gorąca, wysypka; (bardzo rzadko) łysienie. Leki β-adrenolityczne mogą wywołać lub nasilić łuszczycę, lub spowodować łuszczycopodobne zmiany skórne. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) osłabienie i kurcze mięśni. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi; (rzadko) impotencja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) uczucie zmęczenia; (niezbyt często) wyczerpanie. Badania diagnostyczne: (rzadko) zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT).

Związane z amlodypiną. Doświadczenie kliniczne dotyczące celowego przedawkowania jest ograniczone. Z dostępnych danych wynika, że masywne przedawkowanie może wywołać silne poszerzenie obwodowego łożyska naczyniowego, jak również odruchową tachykardię. Opisywano znaczne i prawdopodobnie utrzymujące się niedociśnienie tętnicze prowadzące do wstrząsu i zgonu. Klinicznie znaczące niedociśnienie wywołane przedawkowaniem amlodypiny wymaga aktywnego leczenia podtrzymującego czynność układu sercowo-naczyniowego, w tym częstej kontroli oddechu i czynności serca, uniesienia kończyn dolnych i monitorowania objętości krwi krążącej oraz wydalania moczu. Pomocny może być lek obkurczający naczynia w celu przywrócenia napięcia naczyń i normalizacji ciśnienia tętniczego, o ile nie ma przeciwwskazań do jego zastosowania. Korzystne może być dożylne podanie glukonianu wapnia, co odwraca blokadę kanałów wapniowych. W niektórych przypadkach pomocne może być płukanie żołądka. U zdrowych ochotników podanie węgla aktywowanego do 2 h od zażycia 10 mg amlodypiny zmniejszało szybkość wchłaniania. W związku z tym, że amlodypina silnie wiąże się z białkami, dializa najprawdopodobniej nie przyniesie korzyści. Związane z bisoprololem. Do najczęstszych objawów, jakich można spodziewać się po przedawkowaniu β-adrenolityku należą: bradykardia, hipotonia, skurcz oskrzeli, ostra niewydolność serca i hipoglikemia. Dotychczas opisano kilka przypadków przedawkowania bisoprololu u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i/lub chorobą niedokrwienną serca: odnotowano występowanie bradykardii i/lub niedociśnienia. Stan wszystkich chorych wrócił do normy. Istnieje duża zmienność międzyosobnicza dotycząca wrażliwości i reakcji organizmu na pojedynczą dużą dawkę bisoprololu. Osoby z chorobą serca są oczywiście bardziej wrażliwe na działanie bisoprololu. Generalnie, jeśli dojdzie do przedawkowania, należy zaprzestać podawania bisoprololu i zastosować leczenie podtrzymujące i objawowe. Ograniczone dane sugerują, że bisoprolol prawie zupełnie nie poddaje się dializie. Na podstawie oczekiwanych działań farmakologicznych i zaleceń dla innych β-adrenolityków, w klinicznie uzasadnionych sytuacjach należy rozważyć zastosowanie następujących środków. Bradykardia: podać dożylnie atropinę. Jeśli odpowiedź jest niewystarczająca, można ostrożnie podać izoprenalinę lub inny lek o dodatnim działaniu chronotropowym. W niektórych przypadkach konieczne może być przezżylne wszczepienie stymulatora serca. Niedociśnienie: należy podawać płyny dożylne i leki wazopresyjne. Przydatne może być dożylne podanie glukagonu. Blok przedsionkowo-komorowy (II lub III stopnia): pacjenci muszą być starannie monitorowani i leczeni izoprenaliną we wlewie lub wszczepieniem stymulatora serca. Zaostrzenie niewydolności serca: należy podawać dożylnie leki moczopędne, leki działające inotropowo dodatnio, leki rozszerzające naczynia. Skurcz oskrzeli: Należy podawać leki rozszerzające oskrzela, takie jak izoprenalina, β₂-sympatykomimetyki i/lub aminofilina. Hipoglikemia: należy podać dożylnie glukozę. Ograniczone dane sugerują, że bisoprolol trudno usunąć za pomocą dializy.

Amlodypina hamuje przezbłonowy napływ jonów wapnia do komórek mięśni gładkich naczyń i komórek mięśnia sercowego (antagonista wolnych kanałów wapniowych lub „antagonista wapnia”). Mechanizm działania hipotensyjnego wynika z bezpośredniego działania rozkurczającego mięśnie gładkie naczyń, co powoduje zmniejszenie obwodowego oporu naczyniowego. Dokładny mechanizm działania w dławicy piersiowej nie został dokładnie określony; możliwe są 2 następujące mechanizmy: 1) rozszerzenie tętniczek obwodowych i tym samym zmniejszenie całkowitego oporu obwodowego (obciążenie następcze). W związku z tym, że lek nie powoduje odruchowej tachykardii, zużycie energii przez mięsień sercowy i zapotrzebowanie na tlen ulegają zmniejszeniu; 2) rozszerzanie dużych tętnic wieńcowych i tętniczek wieńcowych, zarówno w regionach prawidłowo ukrwionych jak i niedokrwionych, lek poprawia zaopatrzenie w tlen. W tym mechanizmie zwiększa dostarczanie tlenu do mięśnia sercowego nawet w przypadku skurczu tętnic wieńcowych (dławica Prinzmetala lub odmiany dławicy).

1 tabl. zawiera 5 mg lub 10 mg bisoprololu fumaranu oraz 5 mg lub 10 mg amlodypiny.