Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Clopixol®

Zuclopenthixol dihydrochloride

tabl. powl.
25 mg
100 szt.
Doustnie
Rx
100%
55,82
B (1)
bezpł.
S (2)
bezpł.
DZ (3)
bezpł.
Clopixol®
tabl. powl.
10 mg
100 szt.
Doustnie
Rx
100%
34,65
B (1)
12,32
S (2)
bezpł.
DZ (3)
bezpł.

Clopixol® (zuklopentiksol) - charakterystyka leku dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Clopixol® jest wskazany w leczeniu następujących stanów:

  • Ostra i przewlekła schizofrenia
  • Inne psychozy, szczególnie z objawami takimi jak:
    • Omamy
    • Urojenia
    • Zaburzenia myślenia
    • Pobudzenie ruchowe
    • Niepokój
    • Wrogość
    • Agresywność
  • Faza maniakalna w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym

Lek wykazuje silne działanie przeciwpsychotyczne oraz przejściowe działanie uspokajające zależne od dawki. Działanie uspokajające na początku terapii jest korzystne w ostrej/podostrej fazie psychozy. Tolerancja na niespecyficzne działanie uspokajające rozwija się szybko.

Mechanizm działania

Clopixol® jest pochodną tioksantenu. Jego działanie przeciwpsychotyczne wynika z blokowania receptorów dopaminergicznych i wtórnego wpływu na inne układy neuroprzekaźnikowe. Specyficzne działanie tłumiące sprawia, że lek jest szczególnie przydatny w leczeniu pacjentów psychotycznych z pobudzeniem, niepokojem lub agresją.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie należy ustalać indywidualnie, w zależności od stanu pacjenta. Ogólne zasady dawkowania:

  • Rozpoczynać od małych dawek
  • Stopniowo zwiększać do optymalnego skutecznego poziomu
  • Dawkę podtrzymującą podawać zazwyczaj jako pojedynczą dawkę wieczorem przed snem
Wskazanie Dawkowanie
Ostra schizofrenia i inne ostre psychozy
Ciężkie ostre stany pobudzenia
Mania		 10-50 mg/dobę
W przypadkach o umiarkowanym i ciężkim nasileniu:
- Początkowo 20 mg/dobę
- Zwiększanie o 10-20 mg co 2-3 dni do 75 mg lub więcej na dobę
Przewlekła schizofrenia i inne przewlekłe psychozy Dawka podtrzymująca: 20-40 mg/dobę
Pacjenci w podeszłym wieku Dawki w dolnej granicy zakresu dawkowania

Maksymalna dawka pojedyncza wynosi 40 mg, całkowita dawka dobowa nie powinna przekraczać 150 mg.

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek można stosować zwykle zalecane dawki. W przypadku zaburzeń czynności wątroby zaleca się ostrożność przy doborze dawki i, jeśli to możliwe, oznaczanie stężenia leku w surowicy.

Nie zaleca się stosowania u dzieci ze względu na brak doświadczenia klinicznego.

Przeciwwskazania

Stosowanie Clopixolu® jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na pochodne tioksantenu
  • Ostre zatrucie środkami wpływającymi depresyjnie na OUN (alkohol, barbiturany, opioidy)
  • Stany śpiączkowe
  • Zapaść krążeniowa
  • Dzieci poniżej 12 lat
  • Okres bezpośrednio po zawale
  • Leukopenia
  • Granulocytopenia
  • Uszkodzenie układu pozapiramidowego
  • Przebyty złośliwy zespół neuroleptyczny
  • Guz chromochłonny

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Należy zachować szczególną ostrożność stosując Clopixol® u pacjentów z:

  • Zespołem psychoorganicznym
  • Skłonnością do drgawek
  • Zaawansowaną chorobą wątroby
  • Zaawansowaną chorobą układu sercowo-naczyniowego
  • Arytmią
  • Zaburzeniami krążenia mózgowego
  • Porfirią
  • Ciężką niewydolnością nerek
  • Ostrymi zaburzeniami oddychania

Zuklopentiksol może modyfikować reakcję na insulinę i glukozę, co może wymagać dostosowania terapii przeciwcukrzycowej. Pacjenci poddani długotrwałemu leczeniu, zwłaszcza dużymi dawkami, powinni być uważnie obserwowani w celu okresowej oceny możliwości zmniejszenia dawki podtrzymującej.

Należy poinformować pacjentów o możliwym upośledzeniu zdolności prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn do czasu poznania indywidualnej reakcji na leczenie. Spożywanie alkoholu w trakcie terapii jest przeciwwskazane.

Istnieje ryzyko wystąpienia złośliwego zespołu neuroleptycznego (ZZN) - rzadkiego, ale groźnego powikłania. Główne objawy ZZN to: hipertermia, sztywność mięśni, zaburzenia świadomości oraz zaburzenia wegetatywne. W przypadku wystąpienia ZZN należy natychmiast przerwać podawanie leku i wdrożyć leczenie objawowe i podtrzymujące.

Warto zapamiętać
  • Clopixol® wykazuje silne działanie przeciwpsychotyczne i przejściowe uspokajające, szczególnie przydatne w leczeniu pacjentów z pobudzeniem i agresją
  • Dawkowanie należy ustalać indywidualnie, rozpoczynając od małych dawek i stopniowo zwiększając do optymalnego poziomu

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Clopixol® może wchodzić w interakcje z następującymi lekami:

  • Alkohol i barbiturany - nasilenie działania tłumiącego OUN
  • Leki przeciwnadciśnieniowe - możliwe nasilenie lub osłabienie ich działania
  • Guanetydyna i podobne leki - osłabienie efektu hipotensyjnego
  • Lit - zwiększone ryzyko powikłań neurotoksycznych
  • Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne - wzajemne hamowanie metabolizmu
  • Lewodopa i leki adrenergiczne - osłabienie ich działania
  • Metoklopramid i piperazyna - zwiększone ryzyko objawów pozapiramidowych

Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu Clopixolu® z wymienionymi lekami i monitorować pacjenta pod kątem potencjalnych interakcji.

Stosowanie w ciąży i podczas karmienia piersią

Należy unikać podawania Clopixolu® w okresie ciąży, chyba że spodziewane korzyści terapeutyczne przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Lek przenika do mleka matki w niewielkich stężeniach. Podczas terapii można kontynuować karmienie piersią, jeśli jest to uzasadnione klinicznie, jednak zaleca się ścisłą obserwację stanu niemowlęcia, zwłaszcza w okresie noworodkowym.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem Clopixolu® to:

  • Objawy pozapiramidowe (drżenie mięśniowe, wzmożone napięcie mięśniowe, akatyzja, hipokineza, dystonia)
  • Senność, zwłaszcza w początkowym okresie leczenia
  • Zawroty i bóle głowy
  • Zaburzenia koncentracji uwagi
  • Tachykardia i kołatanie serca
  • Suchość jamy ustnej, zaparcia
  • Zaburzenia widzenia
  • Zaburzenia czynności seksualnych

W przypadku długotrwałego stosowania mogą wystąpić późne dyskinezy. Rzadko obserwowano złośliwy zespół neuroleptyczny. Należy monitorować pacjentów pod kątem wystąpienia działań niepożądanych i w razie potrzeby dostosować dawkowanie lub rozważyć zmianę leczenia.

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania Clopixolu® mogą obejmować: senność, śpiączkę, objawy pozapiramidowe, drgawki, niedociśnienie, wstrząs, hipertermię lub hipotermię. Leczenie przedawkowania jest objawowe i podtrzymujące. Należy zastosować płukanie żołądka, podtrzymanie funkcji układu oddechowego i sercowo-naczyniowego. Nie należy podawać epinefryny ze względu na ryzyko obniżenia ciśnienia krwi. W razie potrzeby można zastosować diazepam w leczeniu drgawek oraz biperiden w leczeniu objawów pozapiramidowych.

Właściwości farmakokinetyczne

Po podaniu doustnym biodostępność Clopixolu® wynosi średnio 44%. Maksymalne stężenie w surowicy osiągane jest po około 4 godzinach. Lek przenika w niewielkich ilościach przez barierę łożyskową i do mleka matki. Metabolity zuklopentiksolu są pozbawione aktywności psychofarmakologicznej. Lek wydalany jest głównie z kałem, w mniejszym stopniu z moczem. Okres półtrwania wynosi około 20 godzin.

Skład

Substancja czynna: zuklopentiksol. Jedna tabletka powlekana zawiera 10 mg lub 25 mg zuklopentiksolu.

W leczeniu podtrzymującym pacjentów psychotycznych, szczególnie gdy stosowanie leku doustnie stanowi problem, korzystne może być kontynuowanie leczenia formą depot o przedłużonym działaniu, podawaną domięśniowo w odstępach 2-4 tygodni.


1) Choroby psychiczne lub upośledzenia umysłowe
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
3) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia


Wskazania

Ostra i przewlekła schizofrenia oraz inne psychozy, szczególnie z takimi objawami, jak: omamy, urojenia, zaburzenia myślenia, pobudzenie ruchowe, niepokój, wrogość i agresywność. Faza maniakalna zaburzenia afektywnego dwubiegunowego.

Dorośli. Dawkowanie należy ustalać indywidualnie, w zależności od stanu pacjenta. Na ogół, na początku należy podawać małe dawki, a następnie jak najszybciej zwiększać je do optymalnego skutecznego poziomu w zależności od odpowiedzi na leczenie. Dawka podtrzymująca jest zazwyczaj podawana jako pojedyncza dawka wieczorem, przed snem. Ostra schizofrenia i inne ostre psychozy. Ciężkie ostre stany pobudzenia. Mania. Zazwyczaj stosuje się 10-50 mg/dobę. W przypadkach o umiarkowanym i ciężkim nasileniu początkowo dawka wynosi 20 mg/dobę, zwiększana, w razie potrzeby, o 10-20 mg co 2-3 dni do 75 mg lub więcej na dobę. Maks. dawka pojedyncza wynosi 40 mg, całkowita dawka wynosi 150 mg/dobę. Przewlekła schizofrenia i inne przewlekłe psychozy. Dawka podtrzymująca wynosi zazwyczaj 20-40 mg/dobę. Pacjenci w podeszłym wieku. Pacjenci w podeszłym wieku powinni otrzymywać dawki w dolnej granicy zakresu dawkowania. Dzieci. Nie zaleca się stosowania u dzieci ze względu na brak doświadczenia klinicznego. Zaburzenia czynności nerek. Pacjentom z zaburzeniem czynności nerek można podawać produkt leczniczy w zwykle stosowanych dawkach. Zaburzenia czynności wątroby. Zalecane jest zachowanie ostrożności podczas dobierania dawki i, jeśli to możliwe, oznaczanie stężenia leku w surowicy.

Nadwrażliwość na pochodne tioksantenu, ostre zatrucie środkami wpływającymi depresyjnie na OUN tj. alkoholem, barbituranami i związkami opioidowymi, stany śpiączkowe, zapaść krążeniowa, u dzieci poniżej 12 lat, okres bezpośrednio po zawale, leukopenia, granulocytopenia, uszkodzenie układu pozapiramidowego, przebyty złośliwy zespół neuroleptyczny, guz chromochłonny.

Preparat powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u chorych z zespołem psychoorganicznym, ze skłonnością do drgawek, z zaawansowaną chorobą wątroby i układu sercowo-naczyniowego, w arytmii, zaburzeniach krążenia mózgowego, porfirii, ciężkiej niewydolności nerek i ostrych zaburzeniach oddychania. Podobnie jak w przypadku innych leków psychotropowych, zuklopentiksol może modyfikować reakcję na insulinę i glukozę, co może powodować konieczność dostosowania terapii przeciwcukrzycowej w tej grupie chorych. Pacjenci poddani długotrwałemu leczeniu, zwłaszcza przy użyciu dużych dawek leku, powinni być uważnie obserwowani, w celu okresowej oceny, czy można dokonać zmniejszenia dawki podtrzymującej. Zdolność do kierowania lub obsługiwania maszyn, w tym samochodu, może być upośledzona. Dlatego należy unikać tych czynności do czasu, kiedy znana będzie indywidualna reakcja na leczenie (sprawna koordynacja psychoruchowa, uwaga i dobra koncentracja). Uwaga: Nie należy pić napojów alkoholowych. Złośliwy zespół neuroleptyczny (ZZN) jest rzadkim, lecz groźnym powikłaniem stosowania leków neuroleptycznych w tym preparatu. Zasadniczymi cechami ZZN są hipertermia, sztywność mięśni i zaburzenia świadomości wraz z zaburzeniami wegetatywnymi (wahania ciśnienia krwi, tachykardia, zlewne poty). Oprócz natychmiastowego zaprzestania podawania neuroleptyku należy rozpocząć ogólne leczenie podtrzymujące i objawowe.

Preparat może nasilać wpływ alkoholu i działanie barbituranów oraz innych środków tłumiących funkcje OUN. Neuroleptyki mogą nasilać lub osłabiać działanie leków przeciwnadciśnieniowych. Nie należy podawać preparatu jednocześnie z guanetydyną lub podobnie działającymi lekami, ponieważ może dojść do osłabienia ich efektów hipotensyjnych. Jednoczesne podawanie neuroleptyków i preparatu litu zwiększa ryzyko powikłań neurotoksycznych. Trójpierścieniowe środki przeciwdepresyjne i neuroleptyki mogą wzajemnie hamować swój metabolizm. Zuklopentiksol może redukować działanie lewodopy i leków adrenergicznych. Jednoczesne zastosowanie metoklopramidu oraz piperazyny zwiększa ryzyko wystąpienia objawów pozapiramidowych.

Należy unikać podawania preparatu w okresie ciąży i karmienia piersią, o ile spodziewane korzyści terapeutyczne nie przewyższają teoretycznego ryzyka dla płodu. Ponieważ zuklopentiksol przenika do mleka w niewielkich stężeniach, mało prawdopodobne jest, by w dawkach terapeutycznych wywierał wpływ na organizm dziecka. Spożywana przez niemowlę dawka wynosi niecałe 1% dawki u matki (przeliczanej na ciężar ciała). Podczas terapii preparatem można kontynuować karmienie piersią, jeżeli uzna się je za celowe terapeutycznie, jednak zaleca się obserwację stanu niemowlęcia, zwłaszcza w okresie noworodkowym.

Neurologiczne: mogą wystąpić objawy pozapiramidowe, szczególnie we wczesnej fazie leczenia, takie jak: drżenie mięśniowe, wzmożone napięcie mięśniowe, akatyzja (trudność siedzenia nieruchomo lub stania w jednym miejscu), hipokinezja, dystonia, zaburzenia chodu, sporadycznie: napady przymusowego patrzenia ze zwrotem gałek ocznych. W większości przypadków objawy te można opanować zmniejszając dawkę i/lub podając leki przeciw parkinsonizmowi. Niewskazane jest rutynowe podawanie leku przeciw parkinsonizmowi zapobiegawczo. W przypadku uporczywej akatyzji przydatne może być zastosowanie pochodnych benzodwuazepinowych lub propranololu. U pacjentów leczonych długotrwale, sporadycznie mogą wystąpić późne dyskinezy (nietypowe mimowolne ruchy mięśni, języka i warg). Leki przeciw parkinsonizmowi nie znoszą tych objawów. Zaleca się wówczas zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia, jeżeli jest to możliwe. Poza tym mogą wystąpić: zawroty głowy, bóle głowy, rzadko: drgawki, zaburzenia płynności mowy, ataksja (zaburzenia koordynacji mięśniowej). Sporadycznie obserwowano złośliwy zespół neuroleptyczny. Psychiczne: senność, zwłaszcza w początkowym okresie leczenia, przejściowa bezsenność, zaburzenia koncentracji uwagi, obniżenie nastroju, lęk, drażliwość, podniecenie psychoruchowe, nadmierne uspokojenie, apatia, rzadko: zaburzenia pamięci, nieprawidłowe marzenia senne, spadek libido, brak łaknienia, halucynacje, stany splątania, bardzo rzadko: wzrost łaknienia, wzrost libido, uczucie przygnębienia, koszmary senne. Sercowo-naczyniowe: tachykardia i kołatanie serca, rzadko: ortostatyczny spadek ciśnienia lub hipotensja. Zaburzenia ze strony układu pokarmowego: suchość jamy ustnej, ślinotok, zaparcia, rzadko: wymioty, biegunka, mdłości, bardzo rzadko: bóle brzucha. Zaburzenia odżywiania i metaboliczne: wzrost mc., rzadko: wzmożone pragnienie. Wątroba: może pojawić się przejściowo podwyższenie wartości prób czynnościowych. Zaburzenia ze strony układu moczowego: mogą wystąpić zaburzenia oddawania moczu. Zaburzenia widzenia: zaburzenia akomodacji, rzadko: zaburzenia ostrości widzenia, bardzo rzadko: rozszerzenie źrenic. Zaburzenia czynnościowe układu rozrodczego; kobiety: zaburzenia miesiączkowania, rzadko: laktacja poza połogiem, wysychanie pochwy, anorgazmia, mężczyźni: rzadko: niezdolność do wytrysku, zaburzenia erekcji, bardzo rzadko: ginekomastia. Skóra i przydatki skórne: rzadko: uczulenia na światło, łojotok, świąd, zapalenia skóry, bardzo rzadko: wysypki. Stan ogólny: uczucie osłabienia, rzadko: uczucie rozbicia, ból, bardzo rzadko: omdlenia, uczucie znużenia, uderzenia gorąca, reakcje uczuleniowe.

Objawy: senność, śpiączka, objawy pozapiramidowe, drgawki, niedociśnienie, wstrząs, hipertermia lub hipotermia. Leczenie: objawowe i podtrzymujące. Należy zastosować płukanie żołądka. Należy natychmiast zastosować podtrzymanie funkcji układu oddechowego i sercowo-naczyniowego. Nie należy w tych przypadkach podawać epinefryny (adrenaliny), ponieważ może nastąpić obniżenie ciśnienia krwi. Drgawki mogą być leczone diazepamem, a objawy pozapiramidowe biperidenem.

Pochodna tioksantenu o silnym przeciwpsychotycznym oraz przejściowym uspokajającym działaniu zależnym od dawki. Działanie uspokajające występujące na początku leczenia jest korzystne w ostrej/podostrej fazie psychozy. Tolerancja na niespecyficzne działanie uspokajające rozwija się szybko. Przeciwpsychotyczne działanie leków neuroleptycznych wynika z ich wpływu blokującego receptory dopaminergiczne i wtórnego wpływu na inne układy neuroprzekaźnikowe. Specyficzne tłumiące działanie preparatu sprawia, że lek ten jest szczególnie przydatny w leczeniu pacjentów psychotycznych pobudzonych, niespokojnych lub agresywnych. W leczeniu podtrzymującym pacjentów psychotycznych, szczególnie u których stosowanie leku doustnie stanowi problem, korzystne może być kontynuowanie leczenia formą depot o przedłużonym działaniu, podawanym domięśniowo w przerwach 2-4 tyg. Po podaniu doustnym biodostępność leku wynosi średnio 44%. Maks. stężenie zuklopentiksolu w surowicy jest osiągane po około 4 h. Niewielkie ilości zuklopentiksolu przenikają przez barierę łożyskową, małe ilości przenikają do mleka. Metabolity zuklopentiksolu są pozbawione aktywności psychofarmakologicznej. Lek wydala się głównie z kałem, w pewnym stopniu również z moczem. T0,5 wynosi ok. 20 h.

1 tabl. powl. zawiera 10 mg lub 25 mg zuklopentiksolu.

Otępienie w chorobie Alzheimera F00
Otępienie naczyniowe F01
Otępienie w przebiegu innych chorób sklasyfikowanych gdzie indziej F02
Otępienie nieokreślone F03
Organiczny zespół amnestyczny nie wywołany alkoholem i innymi substancjami psychoaktywnymi F04
Majaczenie niespowodowane przez alkohol ani inne substancje psychoaktywne F05
Inne zaburzenia psychiczne spowodowane uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu i chorobą somatyczną F06
Zaburzenia osobowości i zachowania spowodowane chorobą, uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu F07
Nieokreślone zaburzenia psychiczne organiczne lub objawowe F09
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem alkoholu F10
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem opioidów F11
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem kanabinoli F12
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem substancji uspokajających i nasennych F13
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem kokainy F14
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem innych substancji stymulujących, w tym kofeiny F15
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem halucynogenów F16
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane paleniem tytoniu F17
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane odurzaniem się lotnymi rozpuszczalnikami organicznymi F18
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem wielu narkotyków i innych substancji psychoaktywnych F19
Schizofrenia F20
Zaburzenie schizotypowe F21
Uporczywe zaburzenia urojeniowe F22
Ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne F23
Indukowane zaburzenie urojeniowe F24
Zaburzenia schizoafektywne F25
IInne nieorganiczne zaburzenia psychotyczne F28
Nieokreślona psychoza nieorganiczna F29
Epizod maniakalny F30
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe F31
Zaburzenie afektywne dwubiegunowe, obecnie epizod maniakalny bez objawów psychotycznych F31.1
Epizod depresyjny F32
Zaburzenie depresyjne nawracające F33
Uporczywe zaburzenia nastroju [afektywne] F34
Inne zaburzenia nastroju [afektywne] F38
Zaburzenia nastroju [afektywne], nieokreślone F39
Zaburzenia lękowe w postaci fobii F40
Inne zaburzenia lękowe F41
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne F42
Reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne F43
Zaburzenia dysocjacyjne [konwersyjne] F44
Zaburzenia występujące pod maską somatyczną F45
Inne zaburzenia nerwicowe F48
Zaburzenia odżywiania F50
Nieorganiczne zaburzenia snu F51
Zaburzenia seksualne niespowodowane zaburzeniem organicznym ani chorobą somatyczną F52
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania związane z połogiem, niesklasyfikowane gdzie indziej F53
Czynniki psychologiczne lub behawioralne związane z zaburzeniami lub chorobami sklasyfikowanymi gdzie indziej F54
Nadużywanie substancji, które nie powodują uzależnienia F55
Nieokreślone zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi F59
Specyficzne zaburzenia osobowości F60
Zaburzenia osobowości mieszane i inne F61
Trwałe zmiany osobowości niewynikające z uszkodzenia ani z choroby mózgu F62
Zaburzenia nawyków i popędów F63
Zaburzenia identyfikacji płciowej F64
Zaburzenia preferencji seksualnych F65
Zaburzenia psychologiczne i zaburzenia zachowania związane z rozwojem i orientacją seksualną F66
Inne zaburzenia osobowości i zachowania u dorosłychh F68
Zaburzenia osobowości i zachowania u dorosłych, nieokreślone F69
Upośledzenie umysłowe lekkiego stopnia F70
Upośledzenie umysłowe umiarkowanego stopnia F71
Upośledzenie umysłowe znacznego stopnia F72
Upośledzenie umysłowe głębokiego stopnia F73
Inne upośledzenie umysłowe F78
Nieokreślone upośledzenie umysłowe F79
Specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka F80
Specyficzne zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych F81
Specyficzne zaburzenia rozwojowe funkcji motorycznych F82
Mieszane specyficzne zaburzenia rozwojowe F83
Całościowe zaburzenia rozwojowe F84
Inne zaburzenia rozwoju psychologicznego F88
Nieokreślone zaburzenia rozwoju psychologicznego F89
Zaburzenia hiperkinetyczne F90
Zaburzenia zachowania F91
Mieszane zaburzenia zachowania i emocji F92
Zaburzenia emocjonalne rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie F93
Zaburzenia funkcjonowania społecznego rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym F94
Tiki F95
Inne zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym F98
Nieokreślone zaburzenia psychiczne, zaburzenie psychiczne nieokreślone inaczej F99

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.