Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Clonazepamum TZF

Clonazepam

inj. [roztw.]
1 mg/ml
10 amp. 1 ml
Iniekcje
Rx
100%
21,41

Clonazepamum TZF - informacje dla lekarza

Wskazania

Clonazepamum TZF w postaci roztworu do wstrzykiwań jest lekiem przeznaczonym do przerywania wszystkich postaci klinicznych stanu padaczkowego. Jest to kluczowe wskazanie do zastosowania tego preparatu w sytuacjach nagłych.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie i czas leczenia należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta, biorąc pod uwagę jego stan kliniczny i wiek. Poniżej przedstawiono ogólne zalecenia dotyczące dawkowania:

Grupa pacjentów Dawkowanie
Dorośli Zwykle 1 mg, w razie potrzeby dawkę można powtórzyć. Maksymalna dawka dobowa: 20 mg
Niemowlęta i dzieci Zwykle 0,5 mg (zawartość pół ampułki rozcieńczona taką samą ilością rozpuszczalnika), w powolnym wstrzyknięciu dożylnym
Pacjenci w podeszłym wieku Zachować szczególną ostrożność ze względu na większą wrażliwość na leki działające na OUN
Pacjenci z zaburzoną czynnością wątroby i/lub nerek Zachować ostrożność, może być konieczne zmniejszenie dawki

Ważne: Produktu nie należy odstawiać nagle, konieczne jest zawsze stopniowe zmniejszanie dawki.

Sposób podawania

Clonazepamum TZF należy podawać wyłącznie po uprzednim rozcieńczeniu. Roztwór produktu należy podawać powoli, z zachowaniem następujących zasad:

  • Szybkość wstrzyknięcia dożylnego u dorosłych pacjentów nie powinna przekraczać 0,25 mg - 0,5 mg/minutę (0,5 - 1 ml roztworu po rozcieńczeniu)
  • Podczas podawania dożylnego należy monitorować EEG, drożność oddechową i ciśnienie krwi
  • Zawsze powinien być dostępny zestaw do resuscytacji
  • Roztwór należy podawać powoli w duże żyły podłokciowe
  • Produkt można podawać w powolnym wlewie kroplowym, po uprzednim rozcieńczeniu glukozą lub płynem fizjologicznym
  • W sytuacjach nagłych, gdy dostęp do żyły jest utrudniony lub niemożliwy, lek można podać domięśniowo, wstrzykując powoli w duże grupy mięśni

Precyzyjne dawkowanie i ostrożne podawanie Clonazepamum TZF są kluczowe dla bezpieczeństwa pacjenta i skuteczności leczenia. Szczególną uwagę należy zwrócić na indywidualizację dawki oraz technikę podawania leku.

Przeciwwskazania

Stosowanie Clonazepamum TZF jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na benzodiazepiny lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Ostra niewydolność płuc
  • Ciężka niewydolność oddechowa
  • Zespół bezdechu sennego
  • Miastenia

Uwaga: Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, produktu nie należy podawać noworodkom, a zwłaszcza wcześniakom.

Przed zastosowaniem Clonazepamum TZF należy dokładnie ocenić stan pacjenta pod kątem wymienionych przeciwwskazań, zwracając szczególną uwagę na funkcje oddechowe oraz wiek pacjenta.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Stosując Clonazepamum TZF należy zachować szczególną ostrożność w następujących sytuacjach:

  • Ryzyko uzależnienia - zwiększa się wraz z dawką i czasem trwania leczenia, szczególnie u pacjentów z historią uzależnień
  • Możliwość wystąpienia niepamięci następczej
  • Ryzyko reakcji paradoksalnych (np. niepokój, pobudzenie, drażliwość) - częstsze u osób starszych i uzależnionych od alkoholu
  • Pacjenci z depresją i/lub próbami samobójczymi w wywiadzie - zwiększone ryzyko skłonności samobójczych
  • Osoby starsze - zwiększone ryzyko działań niepożądanych, zwłaszcza zaburzeń orientacji i koordynacji ruchowej
  • Pacjenci z przewlekłą niewydolnością płuc i/lub oddechową - konieczność stosowania najmniejszych skutecznych dawek
  • Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i/lub nerek - konieczność dostosowania dawki
  • Pacjenci z jaskrą - zachować ostrożność

Stosowanie Clonazepamum TZF wymaga indywidualnego podejścia do każdego pacjenta, z uwzględnieniem jego stanu zdrowia, historii choroby oraz potencjalnych czynników ryzyka. Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjenta podczas terapii.

Interakcje z innymi lekami

Clonazepamum TZF wchodzi w istotne interakcje z wieloma grupami leków:

  • Leki działające depresyjnie na OUN (np. anestetyki, leki nasenne, psychotropowe, narkotyczne leki przeciwbólowe) - nasilenie działania depresyjnego
  • Alkohol - nasilenie działania depresyjnego, zwiększone ryzyko wystąpienia napadów padaczkowych
  • Inne leki przeciwpadaczkowe (zwłaszcza pochodne hydantoiny i fenobarbital) - nasilenie działań niepożądanych
  • Walproinian sodu - możliwość indukcji napadów nieświadomości
  • Inhibitory izoenzymów cytochromu P-450 (np. cymetydyna, erytromycyna, fluoksetyna) - nasilenie działania klonazepamu
  • Induktory enzymów wątrobowych (np. ryfampicyna, fenytoina, karbamazepina) - osłabienie działania klonazepamu

Przed zastosowaniem Clonazepamum TZF należy dokładnie przeanalizować wszystkie leki przyjmowane przez pacjenta i rozważyć potencjalne interakcje. W przypadku konieczności stosowania terapii skojarzonej, dawki leków powinny być odpowiednio dostosowane.

Warto zapamiętać
  • Clonazepamum TZF jest lekiem pierwszego wyboru w przerywaniu wszystkich postaci klinicznych stanu padaczkowego.
  • Dawkowanie musi być ściśle indywidualizowane, a lek należy podawać powoli, monitorując stan pacjenta.

Ciąża i laktacja

Stosowanie Clonazepamum TZF u kobiet w ciąży, zwłaszcza w I i III trymestrze, jest dopuszczalne jedynie w sytuacji bezwzględnej konieczności. Lek może powodować działania niepożądane u noworodka, w tym obniżenie temperatury ciała, zaburzenia oddychania i osłabienie odruchu ssania. Istnieje również ryzyko rozwoju uzależnienia fizycznego u płodu i wystąpienia objawów zespołu odstawiennego po urodzeniu.

Klonazepam przenika do mleka kobiecego, dlatego nie powinien być podawany kobietom karmiącym piersią.

Stosowanie Clonazepamum TZF u kobiet w ciąży i karmiących piersią powinno być bardzo ostrożne i ograniczone do sytuacji, gdy korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu lub noworodka.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem Clonazepamum TZF obejmują:

  • Zaburzenia układu nerwowego: senność, spowolnienie reakcji, zawroty głowy, ataksja
  • Zaburzenia psychiczne: reakcje paradoksalne (np. niepokój, bezsenność, agresywność)
  • Zaburzenia układu oddechowego: depresja ośrodka oddechowego (szczególnie przy jednoczesnym stosowaniu innych leków działających depresyjnie na ośrodek oddechowy)
  • Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, dolegliwości żołądkowe
  • Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe: osłabienie mięśni

Pacjenci przyjmujący Clonazepamum TZF powinni być ściśle monitorowani pod kątem wystąpienia działań niepożądanych. W przypadku ich pojawienia się należy rozważyć modyfikację dawki lub zmianę leczenia.

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania Clonazepamum TZF mogą obejmować: senność, dezorientację, śpiączkę, zahamowanie oddechu i zapaść naczyniową. Postępowanie w przypadku przedawkowania obejmuje:

  • Podanie węgla aktywnego (jeśli od przyjęcia leku nie upłynęła godzina)
  • Monitorowanie drożności dróg oddechowych, tętna i ciśnienia tętniczego krwi
  • W sytuacjach nagłych można rozważyć podanie flumazenilu (antagonisty receptorów benzodiazepinowych) dożylnie

Uwaga: Flumazenil nie jest wskazany u pacjentów z padaczką przyjmujących klonazepam przewlekle oraz u osób uzależnionych od benzodiazepin.

W przypadku podejrzenia przedawkowania Clonazepamum TZF kluczowe jest szybkie wdrożenie odpowiedniego postępowania, ze szczególnym uwzględnieniem monitorowania funkcji życiowych pacjenta.

Mechanizm działania

Clonazepamum TZF, jako pochodna benzodiazepiny, działa poprzez nasilenie hamującego działania neuronów GABAergicznych w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Kluczowe aspekty mechanizmu działania obejmują:

  • Zwiększenie powinowactwa receptora GABA-ergicznego do kwasu gamma-aminomasłowego (GABA)
  • Zwiększenie napływu jonów chloru do wnętrza neuronu, prowadzące do hiperpolaryzacji błony komórkowej
  • Zahamowanie czynności neuronu i zmniejszenie uwalniania neuroprzekaźników

Efekty kliniczne Clonazepamum TZF obejmują działanie:

  • Przeciwdrgawkowe
  • Przeciwlękowe
  • Uspokajające
  • Umiarkowanie nasenne
  • Zmniejszające napięcie mięśni szkieletowych

Zrozumienie mechanizmu działania Clonazepamum TZF jest kluczowe dla właściwego stosowania leku i przewidywania potencjalnych efektów terapeutycznych oraz działań niepożądanych.

Skład

1 ml roztworu Clonazepamum TZF zawiera 1 mg klonazepamu.

Znajomość składu preparatu jest istotna dla precyzyjnego dawkowania i unikania potencjalnych interakcji z innymi lekami lub substancjami.



Wskazania

Lek w postaci roztw. do wstrzykiwań jest lekiem do przerywania wszystkich postaci klinicznych stanu padaczkowego.

Dawkowanie i czas leczenia należy określić dla każdego pacjenta indywidualnie, w zależności od stanu klinicznego i wieku pacjenta. Dorośli. Zwykle 1 mg, jeśli konieczne, dawkę można powtórzyć. Nie należy przekraczać 20 mg/dobę. Niemowlęta i dzieci. Zwykle 0,5 mg, zawartość pół amp. rozcieńczona taką samą ilością rozpuszczalnika, w powolnym wstrzyknięciu dożylnym. Pacjenci w podeszłym wieku. Pacjenci w podeszłym wieku są bardziej wrażliwi na leki działające na ośrodkowy układ nerwowy. Stosując klonazepam w tej grupie wiekowej należy zachować szczególną ostrożność. Pacjenci z zaburzoną czynnością wątroby i/lub nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i/lub nerek należy zachować ostrożność. Może być konieczne zmniejszenie dawki. Dawkowanie należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od stopnia niewydolności chorego narządu. Produktu nie należy odstawiać nagle, konieczne jest zawsze stopniowe zmniejszanie dawki. Czas leczenia. Czas leczenia należy ograniczyć do minimum. Tak jak w przypadku innych benzodiazepin lub leków podobnych do benzodiazepin, klonazepam należy odstawiać stopniowo, nawet, jeśli lek podawany był krótko. Stopniowe zmniejszanie dawki należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta.

Produkt można podawać wyłącznie po uprzednim rozcieńczeniu. Roztw. produktu należy podawać powoli. Szybkość wstrzyknięcia dożylnego u dorosłych pacjentów nie powinna przekraczać 0,25 mg – 0,5 mg/minutę (0,5 - 1 ml roztw. po rozcieńczeniu). Podczas podawania dożylnego należy monitorować EEG, drożność oddechową i ciśnienie krwi; zawsze powinien być też dostępny zestaw do resuscytacji. Roztw. produktu należy podawać powoli w duże żyły podłokciowe. Produkt można podawać w powolnym wlewie kroplowym, po uprzednim rozcieńczeniu glukozą lub płynem fizjologicznym. Roztw. produktu można podawać również domięśniowo, ale tylko w sytuacjach nagłych, kiedy dostęp do żyły jest utrudniony lub niemożliwy. Roztw. należy wstrzykiwać powoli w duże grupy mięśni.

Nadwrażliwość na benzodiazepiny lub którąkolwiek substancję pomocniczą, ostra niewydolność płuc, ciężka niewydolność oddechowa, zespół bezdechu sennego, miastenia. Z uwagi na zawartość alkoholu benzylowego produktu nie należy podawać noworodkom, a zwłaszcza wcześniakom.

Przed rozpoczęciem leczenia klonazepamem należy przeprowadzić dokładną analizę istniejących zaburzeń. Ogólne informacje dotyczące efektów obserwowanych po leczeniu benzodiazepinami i innymi lekami działającymi podobnie do benzodiazepin, które należy brać pod uwagę przepisując klonazepam. Regularne stosowanie benzodiazepin, w tym klonazepamu, przez kilka tygodni może prowadzić do zmniejszenia skuteczności ich działania. Stosowanie benzodiazepin może prowadzić do uzależnienia psychicznego i fizycznego. Ryzyko uzależnienia zwiększa się wraz z dawką i czasem trwania leczenia i jest większe u pacjentów uzależnionych od alkoholu, narkotyków lub leków. W przypadku rozwinięcia się uzależnienia nagłe odstawienie leku może doprowadzić do wystąpienia objawów zespołu odstawiennego, którego objawy mogą wystąpić nawet w przerwach pomiędzy poszczególnymi dawkami, zwłaszcza, jeśli lek jest podawany w dużych dawkach. Klonazepam, tak jak inne benzodiazepiny, może wywołać niepamięć następczą. Stan taki najczęściej pojawia się po kilku godzinach od przyjęcia leku, zwłaszcza w dużej dawce. Klonazepam, tak jak inne benzodiazepiny, może wywołać reakcje paradoksalne, do których należą: niepokój ruchowy, pobudzenie, drażliwość, agresywność, wrogość, koszmary senne, omamy, psychozy, somnambulizm, zaburzenia osobowości, nasilona bezsenność. Reakcje te znacznie częściej obserwuje się u pacjentów w podeszłym wieku lub uzależnionych od alkoholu. W przypadku wystąpienia takich objawów klonazepam należy odstawić. Klonazepam należy stosować z dużą ostrożnością u pacjentów z depresją i/lub próbami samobójczymi w wywiadzie. U pacjentów tych mogą występować skłonności samobójcze. Pacjenci ci powinni znajdować się pod ścisłym nadzorem. U pacjentów w podeszłym wieku częściej występują nasilone działania niepożądane, zwłaszcza zaburzenia orientacji i koordynacji ruchowej (upadki, urazy). Dlatego w tej grupie wiekowej zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas leczenia klonazepamem i zazwyczaj zmniejszyć dawkowanie. Pacjenci z przewlekłą niewydolnością płuc i/lub z przewlekłą niewydolnością oddechową (np. obturacyjną chorobą płuc) powinni otrzymywać możliwie najmniejsze skuteczne dawki. Dawki klonazepamu muszą być dokładnie dostosowane do indywidualnych wymagań tych pacjentów jak również pacjentów leczonych innymi ośrodkowo działającymi lekami lub środkami przeciwdrgawkowymi (przeciwpadaczkowymi). U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i (lub) nerek należy podjąć typowe środki ostrożności U pacjentów z ataksją móżdżkową i rdzeniową, z zatruciem alkoholem lub lekami i u pacjentów z ciężkim uszkodzeniem wątroby (np. marskość wątroby) klonazepam można stosować tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Benzodiazepiny należy stosować z dużą ostrożnością u pacjentów uzależnionych od alkoholu, narkotyków lub leków w wywiadzie. Pacjenci ci powinni być objęci ścisłą kontrolą podczas leczenia klonazepamem, ponieważ są oni w grupie ryzyka rozwinięcia się przyzwyczajenia i uzależnienia psychicznego. Klonazepam należy stosować z ostrożnością u pacjentów z jaskrą. Klonazepam może powodować nadmierne wydzielanie śliny i wydzielin w drogach oddechowych, zwłaszcza u niemowląt i małych dzieci. Podczas leczenia należy kontrolować drożność dróg oddechowych. Klonazepam u pacjentów z porfirią może prowokować napady padaczki. Alkohol benzylowy znajdujący się w produkcie (31 mg w 1 ml) może powodować nieodwracalne zmiany u noworodków, szczególnie u wcześniaków. U niemowląt i dzieci do 3 lat alkohol benzylowy może być przyczyną wystąpienia reakcji toksycznych lub alergicznych. Produkt zawiera alkohol etylowy (158 mg w 1 ml) – należy o tym pamiętać podając lek dzieciom lub pacjentom z grupy ryzyka tj. z niewydolnością wątroby, padaczką lub z chorobą alkoholową. W trakcie leczenia klonazepamem i do 3 dni po jego zakończeniu nie należy pić żadnych napojów alkoholowych. Podczas podawania dożylnego należy wybrać żyłę o odpowiedniej wielkości i podawać lek bardzo wolno z ciągłym monitorowaniem czynności oddechowej i ciśnienia krwi. Jeśli wstrzyknięcie wykonywane jest za szybko lub wielkość żyły jest niewystarczająca istnieje ryzyko zakrzepowego zapalenia, które może prowadzić do zakrzepicy żylnej. Szybkie podawanie leku może również wywołać depresję oddechową. Pacjenci chorzy na padaczkę nie powinni prowadzić samochodów.

Depresyjny wpływ klonazepamu na ośrodkowy układ nerwowy nasilają leki działające na OUN jak np. leki do znieczulenia ogólnego (anestetyki), leki nasenne, psychotropowe, narkotyczne leki przeciwbólowe, leki zwiotczające mięśni, inne leki przeciwdrgawkowe. Taki sam efekt powoduje alkohol. W przypadku terapii skojarzonej z innymi lekami działającymi na OUN dawkę każdego leku należy dostosować indywidualnie, tak by otrzymać optymalny efekt. U pacjentów otrzymujących jednocześnie klonazepam z innymi lekami przeciwpadaczkowymi, zwłaszcza z grupy pochodnych hydantoiny lub z fenobarbitalem, obserwuje się znaczne nasilenie działań niepożądanych takich, jak sedacja, apatia, toksyczność. U pacjentów tych należy zachować szczególną ostrożność podczas ustalania dawkowania, zwłaszcza w początkowym okresie leczenia. Skojarzona terapia klonazepamu z walproinianem sodu w większości przypadków jest skuteczna i dobrze tolerowana przez pacjentów, ale należy pamiętać, że niekiedy może indukować stany padaczkowe o typie napadów nieświadomości. Cymetydyna, erytromycyna, disulfiram, fluwoksamina, fluoksetyna, omeprazol, doustne środki antykoncepcyjne, jako inhibitory izoenzymów cytochromu P-450, hamują procesy biotransformacji benzodiazepin (zmniejszają ich klirens), co może spowodować nasilenie ich działania farmakologicznego. Ryfampicyna, fenytoina, fenobarbital, karbamazepina i walproinian jako induktory enzymów wątrobowych, przyspieszają metabolizm benzodiazepin (zwiększają ich klirens), co może spowodować osłabienie ich działania farmakologicznego. Klonazepam podawany jednocześnie z fenytoiną lub prymidonem zwiększał niekiedy ich stężenie w surowicy. Alkohol może wywoływać napady padaczki. Pacjentom podczas leczenia nie wolno pić alkoholu. W skojarzeniu z klonazepamem alkohol może modyfikować skutki działania leku, zmniejszając skuteczność leczenia i zwiększać ryzyko wystąpienia ciężkich, nieprzewidywalnych działań.

Stosowanie leku u kobiet w ciąży, zwłaszcza w I i w III trymestrze, jest dopuszczalne jedynie w sytuacji, gdy jego zastosowanie u matki jest bezwzględnie konieczne, a stosowanie bezpieczniejszego odpowiednika jest niemożliwe lub przeciwwskazane. Stosowanie klonazepamu w ostatnim trymestrze ciąży lub okresie okołoporodowym może spowodować u noworodka obniżenie temperatury ciała, ciśnienia, zaburzenia rytmu serca, zaburzenia oddychania oraz osłabienie odruchu ssania. U dzieci matek przyjmujących przewlekle benzodiazepiny w późnym okresie ciąży rozwija się uzależnienie fizyczne oraz istnieje ryzyko pojawienia się objawów zespołu odstawiennego po urodzeniu. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować, by zgłosiły się do lekarza w razie planowania zajścia w ciążę lub podejrzenia o ciążę. Klonazepam przenika do mleka kobiecego. Nie powinien być podawany kobietom karmiącym piersią. Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie oraz dane epidemiologiczne wskazują na działanie teratogenne klonazepamu.

Ilość i nasilenie działań niepożądanych zależy od indywidualnej wrażliwości pacjenta oraz dawki. Odstawienie klonazepamu z powodu ciężkich działań niepożądanych zdarza się rzadko. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: zaburzenia w składzie morfologicznym krwi. Reakcje nadwrażliwości. Zaburzenia układu immunologicznego: reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy opisywano bardzo rzadko. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: alergiczne reakcje skórne (wysypki, świąd, pokrzywka). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: brak apetytu. Zaburzenia psychiczne: reakcje paradoksalne - niepokój psychoruchowy, bezsenność, zwiększona pobudliwość i agresywność, nerwowość, wrogość, zaburzenia snu, koszmary, zaburzenia osobowości, drżenie mięśniowe, drgawki (nowe rodzaje). Reakcje paradoksalne najczęściej występują po spożyciu alkoholu, u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z chorobami psychicznymi. Uzależnienie psychiczne i fizyczne może rozwinąć się podczas leczenia klonazepamem w dawkach terapeutycznych. Ryzyko uzależnienia wzrasta w miarę zwiększania dawek i czasu trwania terapii. Szczególnie podatni na rozwój uzależnienia są pacjenci z wywiadem choroby alkoholowej lub innych uzależnień. Nagłe przerwanie leczenia może wywołać zespół odstawienny. Podczas leczenia klonazepamem może ujawnić się wcześniej istniejąca, niezdiagnozowana depresja. Zaburzenia układu nerwowego: senność, spowolnienie reakcji, ból i zawroty głowy, nadwrażliwość na światło, stany splątania i dezorientacji, ataksja. Działania te występują najczęściej na początku leczenia, u pacjentów w podeszłym wieku i z reguły ustępują w czasie trwania dalszej kuracji. W przypadku nasilenia tych reakcji odpowiednie zmniejszenie dawki zwykle zmniejsza nasilenie i częstość ich występowania. Niekiedy, tak jak po innych benzodiazepinach, zwłaszcza po dużych dawkach może pojawić się dyzartria z mową zamazaną i nieprawidłowym wymawianiem, zaburzenia pamięci. Zaburzenia oka: zaburzenia widzenia (niewyraźne, podwójne widzenie, oczopląs). Zaburzenia serca: bradykardia, ból w klatce piersiowej. Zaburzenia naczyniowe: nieznaczne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: rzadko depresja ośrodka oddechowego - może pojawić się zwłaszcza przy jednoczesnym stosowaniu innych leków działających depresyjnie na ośrodek oddechowy. U niemowląt i dzieci, w szczególności, gdy występują zaburzenia psychiczne, klonazepam może zwiększać ilość wydzieliny oskrzelowej i śliny. W takich przypadkach zalecane jest częste sprawdzanie drożności dróg oddechowych. Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, dolegliwości żołądkowe, uczucie suchości w jamie ustnej, niesmak pojawiają się rzadko. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: niewielkie podwyższenie aktywności aminotransferazy, zaburzenia czynności wątroby z wystąpieniem żółtaczki. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: pokrzywka, wypryski, wypadanie włosów, zaburzenia pigmentacji. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: osłabienie mięśni, drżenie mięśni, bóle mięśniowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: zatrzymanie moczu, mimowolne oddawanie moczu lub nietrzymanie moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: zaburzenia miesiączkowania, zaburzenia libido, impotencja. Opisywano pojedyncze przypadki przedwczesnego rozwoju płciowego u dzieci z pojawieniem się drugorzędowych cech płciowych. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: ogólne osłabienie, omdlenia. W niektórych postaciach padaczki podczas długotrwałego leczenia może zwiększyć się częstotliwość napadów. Niekiedy w miejscu podania dożylnego może dojść do zapalenia żyły.

Objawy przedawkowania i zatrucia klonazepamem są zróżnicowane i zależą od wieku i cech osobniczych pacjenta. Mogą pojawić takie objawy jak: senność, stan dezorientacji, zawroty głowy, osłupienie, niewyraźna mowa, a w ciężkich przypadkach utrata przytomności i śpiączka z równoczesnym zahamowaniem oddechu i zapaścią naczyniową. Postępowanie przy przedawkowaniu klonazepamu jest przede wszystkim objawowe. Pacjentom, którym podano klonazepam w dawce powyżej 0,4 mg/kg mc., a od przyjęcia nie upłynęła godzina, należy rozważyć podanie węgla aktywnego (50 g dla dorosłych, 10-15 g dla dzieci). U pacjentów, u których w ciągu 4 h od podania leku nie pojawiły się żadne objawy zatrucia, istnieje duże prawdopodobieństwo, że nie pojawią się one w ogóle. Należy kontrolować drożność dróg oddechowych, tętno i ciśnienie tętnicze krwi. Specyficznym antidotum jest flumazenil (antagonista receptorów benzodiazepinowych), który można poda dożylnie w sytuacji naglącej. Flumazenil nie jest wskazany u pacjentów: uczulonych na flumazenil, u których zastosowano benzodiazepiny z powodu ratowania życia (nadciśnienie mózgowe, stany padaczkowe), w stanie zatrucia (przedawkowania) trójcyklicznymi lekami przeciwdepresyjnymi, uzależnionych od benzodiazepin i innych ligandów receptorów benzodiazepinowych (np. zolpidem, zopiklon), z padaczką przyjmujących klonazepam przewlekle. Chociaż flumazenil sam wykazuje słabe działanie przeciwdrgawkowe, jednak nagłe zablokowanie działania benzodiazepiny może sprowokować napad drgawkowy, zwłaszcza u osób z padaczką w wywiadzie. W celu zahamowania drgawek po przedawkowaniu flumazenilu często stosuje się barbiturany (fenobarbital).

Klonazepam jest pochodną benzodiazepiny. Działa na wiele struktur ośrodkowego układu nerwowego przede wszystkim na układ limbiczny i podwzgórze, czyli struktury związane z regulacją czynności emocjonalnych. Jak wszystkie benzodiazepiny nasila on hamujące działanie neuronów GABAergicznych w obrębie kory mózgowej, hipokampu, móżdżku, rdzenia i innych struktur ośrodkowego układu nerwowego. Następstwem tego jest zmniejszenie aktywności różnych grup neuronów: noradrenergicznych, cholinergicznych, dopaminergicznych i serotoninergicznych. Stwierdzono istnienie specyficznych dla benzodiazepin miejsc wiązania, które są białkowymi strukturami błonowymi, mającymi związek z kompleksem złożonym z receptora GABA - A oraz kanału chlorkowego. Działanie klonazepamu polega na zmianie „czułości” receptora GABA-ergicznego, co powoduje zwiększenie powinowactwa tego receptora do kwasu gamma-aminomasłowego (GABA), który jest endogennym neuroprzekaźnikiem hamującym. W wyniku aktywacji receptora benzodiazepinowego lub GABA-A jest zwiększenie napływu jonów chloru do wnętrza neuronu przez kanał chlorkowy. Prowadzi to do hiperpolaryzacji błony komórkowej i w efekcie do zahamowania czynności neuronu (tzn. uwalniania neuroprzekaźnika). Klinicznie klonazepam wykazuje działanie przeciwdrgawkowe, przeciwlękowe, uspokajające, działa również umiarkowanie nasennie i zmniejsza napięcie mięśni szkieletowych. Klonazepam podnosi próg drgawkowy i zapobiega występowaniu uogólnionych napadów drgawkowych. Łagodzi przebieg zarówno napadów padaczkowych uogólnionych jak i ogniskowych.

1 ml roztw. zawiera 1 mg klonazepamu.

Przepisując ten lek pamiętaj: - ilość substancji należy dodatkowo wyrazić słowami, - na recepcie nie można wypisać dodatkowo innych leków.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.