Depresja. Dorośli: cytalopram należy podawać w pojedynczej dawce doust. 20 mg/dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta dawkę można zwiększyć maks. do 40 mg/dobę. Lęk napadowy. Dorośli: w pierwszym tyg. leczenia należy podawać pojedynczą dawkę doustną 10 mg, a następnie zwiększyć dawkę do 20 mg/dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta dawkę można zwiększyć maks. do 40 mg/dobę. Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat): u pacjentów w podeszłym wieku należy zmniejszyć dawkę do połowy zalecanej dawki, np. 10-20 mg/dobę. Maks. zalecana dawka dobowa dla pacjentów w podeszłym wieku wynosi 20 mg. Dzieci i młodzież. Nie należy stosować citalopramu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Zaburzenia czynności nerek: u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek nie jest wymagane dostosowanie dawki. Brak jest wystarczających danych na temat leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Cl_Cr mniejszy niż 30 ml/min). Zaburzenia czynności wątroby: w ciągu pierwszych 2 tyg. leczenia zaleca się dawkę początkową 10 mg/dobę u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta dawkę można zwiększyć maks. do 20 mg/dobę. Zaleca się dodatkową ostrożność przy zwiększaniu dawki u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Pacjenci ze słabym metabolizmem z udziałem CYP2C19: u pacjentów z rozpoznanym słabym metabolizmem z udziałem CYP2C19 zalecana dawka początkowa wynosi 10 mg/dobę przez pierwsze 2 tyg. leczenia. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta dawkę można zwiększyć maks. do 20 mg/dobę. Czas trwania leczenia: działanie przeciwdepresyjne zazwyczaj uzyskuje się po 2-4 tyg. stosowania. Czas leczenia wynosi zazwyczaj 6 m-cy po ustąpieniu objawów depresji. U pacjentów z nawracającą depresją (jednobiegunową) leczenie podtrzymujące może trwać nawet kilka lat, aby zapobiec nowym epizodom. Maks. skuteczność cytalopramu w leczeniu zaburzenia lękowego z napadami lęku osiąga się po około 3 m-cach. W zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta kontynuowanie leczenia może być konieczne przez kilka m-cy. Cytalopram należy odstawiać stopniowo. Zaleca się by dawkę zmniejszać stopniowo przez okres 1-2 tyg. Objawy odstawienne po przerwaniu leczenia. Należy unikać nagłego odstawienia leku. W razie przerwania leczenia citalopramem dawkę należy zmniejszać stopniowo przez okres co najmniej 1-2 tyg., w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia objawów odstawienia. Jeśli wystąpią uciążliwe objawy po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia, można rozważyć powrót do poprzednio stosowanej dawki. Następnie lekarz może stopniowo zmniejszać dawkę, jednak w dłuższym okresie czasu.

Lek należy stosować raz/dobę, rano lub wieczorem. Tabl. należy popijać płynem i przyjmować z pokarmem lub bez.

Nadwrażliwość na citalopram lub którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Citalopramu nie należy stosować u pacjentów otrzymujących jednocześnie inhibitory MAO, w tym selegilinę w dawce większej niż 10 mg/dobę. Nie należy rozpoczynać leczenia cytalopramem wcześniej niż po upływie 2 tyg. po przerwaniu leczenia nieodwracalnymi inhibitorami MAO lub przed upływem czasu wskazanego w ChPL po przerwaniu leczenia odwracalnym inhibitorem MAO. Przed rozpoczęciem leczenia inhibitorem MAO, powinno upłynąć co najmniej 7 dni od zakończenia leczenia cytalopramem. Stosowanie cytalopramu w skojarzeniu z linezolidem jest przeciwwskazane, o ile nie ma możliwości ścisłej obserwacji pacjenta i monitorowania ciśnienia tętniczego. Cytalopram jest przeciwwskazany u pacjentów z wydłużonym odcinkiem QT lub wrodzonym zespołem długiego QT. Cytalopram jest przeciwwskazany u pacjentów przyjmujących produkty lecznicze wydłużające odcinek QT.

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa (zachowań związanych z samobójstwem). Takie ryzyko utrzymuje się do wystąpienia istotnej klinicznie remisji. W początkowych etapach leczenia należy uważnie obserwować pacjenta, gdyż przez pierwsze kilka tygodni mogą nie wystąpić objawy istotnej poprawy stanu klinicznego. Należy uważnie obserwować pacjentów podczas leczenia przez pierwszych kilka tyg. lub dłużej, aż do wystąpienia takiej poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnej fazie poprawy stanu zdrowia. Należy przepisywać niewielką ilość tabletek citalopramu, w celu zmniejszenia ryzyka przedawkowania. Inne zaburzenia psychiczne, które stanowią wskazanie do stosowania citalopramu, mogą również być związane ze zwiększonym ryzykiem zachowań samobójczych. Dodatkowo stany te mogą współistnieć z epizodami ciężkiej depresji. Dlatego podczas leczenia pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi powinno się zachować takie same środki ostrożności, jak w leczeniu pacjentów z ciężką depresją. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie, a także ze znacznym nasileniem wyobrażeń samobójczych przed rozpoczęciem leczenia, są narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni być uważnie monitorowani w trakcie leczenia. Dodatkowo występuje możliwość zwiększonego ryzyka zachowań samobójczych u młodych dorosłych. Należy zwrócić uwagę pacjentom (i ich opiekunom) na potrzebę prowadzenia obserwacji, czy nie pojawiają się takie objawy, oraz na konieczność zgłoszenia się do lekarza w razie ich wystąpienia. Zgłaszano przypadki ciężkich, czasem zakończonych zgonem, działań niepożądanych w przypadku jednoczesnego stosowania leków z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI - ang. Selective Serołonin Reuptake Inhibitors) i inhibitorów MAO, w tym selegiliny - selektywnego inhibitora MAO i moklobemidu - odwracalnego inhibitora MAO, a także u pacjentów, którzy niedawno zakończyli leczenie lekami z grupy SSRI i rozpoczęli przyjmowanie inhibitorów MAO. W niektórych przypadkach obserwowano objawy charakterystyczne dla zespołu serotoninowego. Do objawów interakcji substancji czynnej leku z inhibitorem MAO należą: hipertermia, wzmożone napięcie mięśni, drgawki kloniczne mięśni, zaburzenia czynności autonomicznego układu nerwowego z możliwym gwałtownym pogorszeniem parametrów czynności życiowych, zaburzenia świadomości, takie jak splątanie, drażliwość oraz skrajne pobudzenie prowadzące do majaczenia i śpiączki. Citalopram nie powinien być stosowany jednocześnie z lekami o działaniu serotoninergicznym, takimi jak sumatryptan i inne tryptany, tramadol, oksytryptan, tryptofan. U pacjentów z cukrzycą konieczne może okazać się dostosowanie dawki insuliny i/lub doustnych leków przeciwcukrzycowych, ponieważ leki z grupy SSRI mogą zmieniać profil glikemii. Citalopram należy natychmiast odstawić u pacjentów, u których w czasie leczenia wystąpiły drgawki. Citalopramu nie należy stosować u pacjentów z niestabilną padaczką, natomiast pacjentów z kontrolowaną padaczką otrzymujących citalopram należy dokładnie monitorować. W przypadku zwiększenia częstości występowania napadów drgawek citalopram należy odstawić. Istnieje niewiele danych klinicznych dotyczących jednoczesnego stosowania citalopramu i leczenia elektrowstrząsami, dlatego zalecana jest ostrożność. U pacjentów z manią lub -hipomanią w wywiadzie, citalopram należy stosować ostrożnie. Citalopram należy odstawić u pacjenta, u którego rozpoczyna się faza maniakalna. Podczas leczenia lekami z grupy SSRI donoszono o przedłużonych krwawieniach i/lub wystąpieniu nieprawidłowych krwawień, takich jak: wybroczyny, krwotoki z narządów rodnych, krwawienia z przewodu pokarmowego i inne krwawienia w obrębie błon śluzowych lub skóry. Zalecana jest ostrożność w przypadku pacjentów stosujących leki z grupy SSRI, szczególnie w skojarzeniu z lekami wpływającymi na czynność płytek krwi bądź zwiększającymi ryzyko wystąpienia krwawień, jak również u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie. U pacjentów stosujących leki z grupy SSRI donoszono o rzadkich przypadkach wystąpienia zespołu serotoninowego. Wystąpienie takich objawów jak pobudzenie, drżenie, drgawki kloniczne mięśni i hipertermia może wskazywać na rozwój tego zespołu. W przypadku wystąpienia wymienionych objawów należy natychmiast odstawić citalopram i zastosować leczenie objawowe. U pacjentów z psychozami i depresją citalopram może nasilać objawy psychotyczne. Nie zaleca się stosowania citalopramu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min.), ponieważ brak jest danych dotyczących jego skuteczności i bezpieczeństwa stosowania w tej grupie pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zmniejszyć dawkę oraz ściśle kontrolować czynność wątroby. Rzadko, głównie u osób w podeszłym wieku, donoszono o wystąpieniu hiponatremii i zespołu niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH). Objawy te zazwyczaj ustępują po zaprzestaniu leczenia. W przypadku jednoczesnego stosowania citalopramu i preparatów ziołowych zawierających ziele dziurawca (Hypericum perforatum) mogą częściej występować działania niepożądane. Z tego powodu nie należy równocześnie stosować citalopramu i preparatów zawierających ziele dziurawca. Na początku leczenia może wystąpić bezsenność oraz pobudzenie. Objawy te ustępują po odpowiednim dostosowaniu dawki citalopramu. Zwiększone stężenie jednego z metabolitów citalopramu - didemetylocitalopramu - u podatnych pacjentów może teoretycznie spowodować wydłużenie odstępu QTc. Jednak w badaniach klinicznych z udziałem 2500 pacjentów, w tym 277 pacjentów u których występowały już wcześniej choroby serca, analiza zapisu EKG nie wykazała klinicznie istotnych zmian. Monitorowanie zapisu EKG może być jednak wskazane w przypadkach przedawkowania lub zaburzeń metabolicznych powodujących zwiększone stężenie leku w osoczu, np. zaburzeń czynności wątroby. Preparat nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. W badaniach klinicznych zachowania samobójcze (próby i myśli samobójcze) oraz wrogość (głównie agresja, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) były obserwowane częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż w grupie stosującej placebo. Jeśli w oparciu o potrzeby kliniczne zostanie jednak podjęta decyzja o leczeniu, pacjent powinien pozostawać pod ścisłą obserwacją pod kątem pojawienia się zachowań samobójczych. Ponadto, brak jest długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży, odnośnie wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania. Stosowanie leków z grupy SSRI lub SNRI (inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny) było związane z rozwojem akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie nieprzyjemnym lub trudnym do zniesienia niepokojem i potrzebą poruszania się, powiązaną z niemożnością spokojnego siedzenia lub stania. Wystąpienie tych objawów jest najbardziej prawdopodobne w ciągu pierwszych kilku tyg. leczenia. U pacjentów, u których rozwiną się takie objawy, zwiększanie dawki może być niekorzystne. Objawy odstawienne po przerwaniu leczenia występują często, szczególnie, jeśli leczenie przerwano nagle. Ryzyko wystąpienia objawów odstawiennych może zależeć od paru czynników, włączając czas leczenia i stosowaną dawkę oraz szybkość zmniejszania dawki. Obserwowano następujące objawy wynikające z odstawienia leków z grupy SSRi/SNRI: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje i wrażenie przeszycia prądem), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne marzenia senne), pobudzenie lub lęk, nudności i/lub wymioty, drżenie, splątanie, pocenie się, ból głowy, biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalna, drażliwość, zaburzenia widzenia. Ogólnie objawy te są łagodne do umiarkowanych, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie. Zwykle występują w ciągu pierwszych kilku dni od przerwania leczenia, ale były bardzo rzadkie doniesienia o takich objawach u pacjentów, którzy przypadkowo nie przyjęli dawki leku. Zwykle objawy te są samoograniczające i ustępują w ciągu 2 tyg., jednakże u niektórych pacjentów mogą być długotrwałe (2-3 m-ce lub dłużej). Dlatego też zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki leku przez okres kilku tyg. lub m-cy w celu zaprzestania leczenia, zależnie od stanu klinicznego pacjenta. Leku nie należy stosować u pacjentów z rzadkimi zaburzeniami dziedzicznymi, takimi jak nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy typu Lapp lub zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera również sód (<40 µg/tabl.). Cytalopram wpływa w niewielkim lub umiarkowanym stopniu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych. Leki działające na ośrodkowy układ nerwowy mogą zaburzać zdolność oceny i szybkość reakcji w sytuacjach nagłych. Z tego powodu należy ostrzegać pacjentów o możliwości wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych.

Interakcje farmakodynamiczne. Jednoczesne podawanie citalopramu i inhibitorów MAO może prowadzić do ciężkich działań niepożądanych, w tym zespołu serotoninowego. Działanie serotoninergiczne sumatryptanu może się nasilać w czasie stosowania leków z grupy SSRI. Do czasu uzyskania bardziej szczegółowych danych nie zaleca się jednoczesnego stosowania citalopramu i agonistów receptorów 5-HT, takich jak sumatryptan i inne tryptany. Leki z grupy SSRI mogą obniżać próg drgawkowy. Zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania innych leków mogących obniżać próg drgawkowy (np. leki przeciwdepresyjne (trójpierścieniowe, SSRI), neuroleptyki (pochodne fenotiazyny, tioksantenu i butyrofenonu), meflochina, bupropion i tramadol). Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania citalopramu z lekami przeciwzakrzepowymi (takimi jak warfaryna), lekami wpływającymi na czynność płytek krwi, takimi jak: NLPZ, kwas acetylosalicylowy, dipirydamol, tiklopidyna lub innymi lekami zwiększającymi ryzyko krwawienia (np. niektóre atypowe leki przeciwpsychotyczne, pochodne fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne). Dotychczas, nie stwierdzono żadnych klinicznie istotnych interakcji citalopramu z neuroleptykami. Jednak nie można wykluczyć możliwości wystąpienia interakcji farmakodynamicznych. Dotychczas nie stwierdzono żadnych interakcji farmakokinetycznych litu z citalopramem. Donoszono jednak o zwiększonym działaniu serotoninergicznym podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI i litu lub tryptofanu. Należy więc zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania citalopramu z tymi lekami. Nie ma potrzeby zmian harmonogramu rutynowych kontroli stężenia litu we krwi. W przypadku jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI i preparatów ziołowych zawierających ziele dziurawca (Hypericium perforatum) częściej mogą występować działania niepożądane. Nie oczekuje się występowania interakcji farmakodynamicznych ani farmakokinetycznych citalopramu z alkoholem. Jednak podczas stosowania citalopramu nie należy pić alkoholu. Interakcje farmakokinetyczne. Wpływ innych substancji czynnych na farmakokinetykę citalopramu: metabolizm citalopramu zachodzi głównie za pośrednictwem izoenzymu CYP2C19. W metabolizmie mogą również brać udział CYP3A4 i CYP2D6, chociaż w mniejszym stopniu. Wydaje się, że CYP2D6 częściowo katalizuje metabolizm głównego metabolitu leku S-DCT (demetylowanego escitalopramu). Jednoczesne podawanie escitalopramu z 30 mg omeprazolu (inhibitor CYP2C19) raz na dobę powodowało umiarkowane (o około 50%) zwiększenie stężeń escitalopramu w osoczu. Z tego powodu należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania citalopramu z inhibitorami CYP2C19 (np. omeprazolem, esomeprazolem, fluwoksaminą, lanzoprazolem, tiklopidyną) lub cymetydyną. Cymetydyna powodowała nieznaczne zwiększenie średniego stężenia citalopramu w stanie równowagi. Na podstawie obserwacji działań niepożądanych w trakcie jednoczesnego leczenia inhibitorami CYP2C19 może być konieczne zmniejszenie dawki citalopramu. Nie stwierdzono interakcji farmakokinetycznych citalopramu z lewomepromazyną digoksyną, karbamazepiną ani z jej metabolitem - epoksydem karbamazepiny. Nie ma doniesień na temat wpływu pokarmu na wchłanianie ani na inne właściwości farmakokinetyczne citalopramu. Wpływ citalopramu na farmakokinetykę innych substancji: citalopram jest słabym inhibitorem izoenzymu CYP2D6. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania citalopramu z substancjami, które są metabolizowane głównie przez CYP2D6 i cechują się wąskim indeksem terapeutycznym, np. z flekainidem, propafenonem i metoprololem. Należy też zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania citalopramu z lekami przeciwdepresyjnymi (np. dezypramina, klomipramina i nortryptylina) i lekami przeciwpsychotycznymi (np. risperydon, tiorydazyna i haloperidol), które są głównie metabolizowane przez CYP2D6. Może być konieczna korekta dawkowania. Leczenie skojarzone citalopramem i metoprololem (substratem CYP2D6) powoduje dwukrotne zwiększenie stężenia metoprololu w surowicy. Nie zaobserwowano jednak klinicznie istotnego wpływu na ciśnienie tętnicze ani rytm serca. W badaniu farmakokinetycznym nie stwierdzono wpływu na stężenie citalopramu lub imipraminy, chociaż obserwowano zwiększenie stężenia dezypraminy, głównego metabolitu imipraminy. W przypadku jednoczesnego stosowania citalopramu z dezypramina występowało zwiększenie stężenia dezypraminy w osoczu. Może być wówczas konieczne zmniejszenie dawek dezypraminy. Nie należy spodziewać się farmakokinetycznych interakcji opartych na wiązaniu się citalopramu z białkami osocza.

Cytalopram można stosować w czasie ciąży, jeżeli istnieją do tego wskazania kliniczne, jednak należy wziąć pod uwagę poniższe zalecenia. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na płodność. Potencjalne ryzyko dla ludzi jest nieznane. U noworodków, których matki stosowały selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny podczas ciąży, obserwowano objawy odstawienia. Cytalopram nie powinien być stosowany podczas ciąży, chyba że w razie bezwzględnej konieczności. Jeśli produkt ma być stosowany podczas ciąży, należy zmniejszyć dawkę i jeśli to możliwe, zaprzestać jego stosowania w ciągu ostatnich tyg.i przed terminem porodu. Noworodki powinny być poddane obserwacji, jeśli cytalopram był stosowany w późniejszych okresach ciąży, szczególnie w trzecim trymestrze. Należy unikać nagłego przerywania stosowania leku w czasie ciąży. Jeśli w późniejszych okresach ciąży były stosowane leki z grupy SSRI i/lub SNRI, u noworodka mogą wystąpić następujące objawy: zaburzenia oddychania, sinica, bezdech, drgawki, niestabilność temperatury ciała, trudności z pobieraniem pokarmu, wymioty, hipoglikemia, hipertonia, hipotonia, wzmożenie odruchów, drżenie, nadmierne reagowanie na bodźce, drażliwość, letarg, ciągły płacz, senność i trudności ze spaniem. Objawy te mogą być związane z działaniem serotoninergicznym lub objawami z odstawienia. W większości przypadków powikłania zaczynają się natychmiast lub niedługo (<24 godziny) po porodzie. Dane epidemiologiczne sugerują, że stosowanie leków z grupy SSRI podczas ciąży, zwłaszcza pod koniec ciąży, może zwiększać ryzyko wystąpienia przewlekłego nadciśnienia płucnego u noworodka. Rzeczywiste ryzyko wystąpiło w około 5 przypadkach na 1000 ciąż. W populacji ogólnej występuje od 1-2 przypadków PPHN na 1000 ciąż. Cytalopram przenika do mleka kobiecego w małych ilościach. Ocenia się, że karmione piersią dziecko otrzyma około 5% dobowej dawki dla matki w przeliczeniu na mc. (mg/kg mc.). U niemowląt obserwowano jedynie niewielkie objawy lub w ogóle ich nie obserwowano. Dostępne dane nie wystarczają jednak do oceny zagrożenia dla dziecka. Korzyści z karmienia piersią powinny być większe niż potencjalne ryzyko wystąpienia działań niepożądanych u dziecka. Zaleca się ostrożność. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały, że cytalopram może wpływać na jakość nasienia. Z opisów przypadków stosowania u ludzi niektórych leków z grupy SSRI wynika, że wpływ na jakość nasienia jest przemijający. Dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszenie masy ciała, zwiększenie masy ciała. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) senność, bezsenność, pobudzenie, nerwowość; (często) zaburzenia snu, zaburzenia koncentracji, koszmary senne, amnezja, lęk, osłabienie popędu płciowego, zwiększenie łaknienia, brak łaknienia, apatia, próby samobójcze, splątanie; (niezbyt często) euforia, zwiększenie popędu płciowego; (bardzo rzadko) omamy, mania, depersonalizacja, napady paniki (wymienione objawy mogą być spowodowane chorobą podstawową). Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy, drżenie, zawroty głowy; (często) migrena, parestezje, zaburzenia smaku; (niezbyt często) objawy pozapiramidowe, drgawki; (rzadko) akatyzja. Zaburzenia oka: (bardzo często) zaburzenia akomodacji; (często) zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szum uszny. Zaburzenia serca: (bardzo często) kołatanie serca; (często) tachykardia; (niezbyt często) bradykardia; (bardzo rzadko) nadkomorowe i komorowe zaburzenia rytmu. Zaburzenia naczyń: (często) niedociśnienie ortostatyczne, niedociśnienie i nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) nieżyt błony śluzowej nosa, zapalenie zatok; (niezbyt często) kaszel. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (bardzo często) nudności, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaparcia i biegunka; (często) niestrawność, wymioty, bóle brzucha, wzdęcia, zwiększone wydzielanie śliny; (rzadko) krwawienia z przewodu pokarmowego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) nasilone pocenie się; (często) wysypka i świąd; (niezbyt często) nadwrażliwość na światło; (rzadko) wybroczyny i inne krwawienia do skóry i tkanki podskórnej; (bardzo rzadko) obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości: (niezbyt często) bóle mięśni; (bardzo rzadko) bóle stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zaburzenia mikcji, wielomocz. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) zaburzenia ejakulacji, bolesne miesiączkowanie, anorgazmia u kobiet, impotencja; (rzadko) krwawienie z dróg rodnych; (rzadko) mlekotok. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) osłabienie; (często) zmęczenie, ziewanie; (niezbyt często) reakcje alergiczne, omdlenie, złe samopoczucie; (bardzo rzadko) reakcje anafilaktyczne. Rzadko zgłaszano pojedyncze przypadki zespołu serotoninowego u pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI. Rzadko, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, występowała hiponatremia i zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego - SIADH. Objawy odstawienne obserwowane podczas przerwania leczenia. Przerwanie leczenia lekami z grupy SSRI/SNRI (szczególnie, gdy jest nagłe) zazwyczaj prowadzi do wystąpienia objawów odstawiennych. Obserwowano zawroty głowy, zaburzenia czuciowe (w tym parestezje i wrażenie przeszycia prądem), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne marzenia senne), pobudzenie lub lęk, nudności i/lub wymioty, drżenie, splątanie, pocenie się, ból głowy, biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalną, drażliwość, zaburzenia widzenia. Ogólnie objawy te są łagodne do umiarkowanych i samoograniczające, jednak u niektórych pacjentów mogą być poważne i/lub długotrwałe. Dlatego, jeśli leczenie citalopramem nie jest już konieczne, zaleca się stopniowe odstawianie leczenia poprzez zmniejszanie dawki.

Dane kliniczne na temat przedawkowania cytalopramu są ograniczone i w wielu przypadkach dotyczą jednoczesnego przedawkowania innych leków lub alkoholu. Informowano o przypadkach zgonów po przedawkowaniu samego cytalopramu. W większości przypadków zgon był spowodowany jednak przedawkowaniem leków stosowanych równocześnie. W zgłaszanych przypadkach przedawkowania cytalopramu zgłaszano następujące objawy: drgawki, tachykardię, senność, wydłużenie odstępu QT, śpiączkę, wymioty, drżenie, niedociśnienie tętnicze, zatrzymanie serca, nudności, zespół serotoninowy, pobudzenie, bradykardię, zawroty głowy, blok odnogi pęczka Hisa, poszerzenie zespołu QRS, nadciśnienie tętnicze, rozszerzenie źrenic, wielokształtny częstoskurcz komorowy (torsade de pointes), osłupienie, potliwość, sinicę, hiperwentylację oraz arytmię przedsionkową i komorową. Nie ma swoistego antidotum dla cytalopramu. Zaleca się stosowanie ogólnego leczenia objawowego i podtrzymującego czynności organizmu Należy rozważyć podanie węgla aktywowanego, działających osmotycznie środków przeczyszczających (takich jak siarczan sodu) oraz zastosowanie płukania żołądka. W razie upośledzenia świadomości, pacjenta należy zaintubować. Należy monitorować parametry życiowe. W przypadku przedawkowania u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca/bradyarytmią, pacjentów stosujących jednocześnie leki wydłużające odcinek QT oraz u pacjentów ze zmienionym metabolizmem, np. zaburzeniami wątroby, zaleca się monitoring EKG.

Citalopram jest dwupierścieniową pochodną izobenzofuranu, chemicznie nie spokrewnioną z trójpierścieniowymi, czteropierścieniowymi ani innymi lekami przeciwdepresyjnymi. Citalopram jest mieszaniną racemiczną, w której jeden z enancjomerów (forma S) jest substancją czynną farmakologicznie. Działanie farmakodynamiczne leku jest związane przede wszystkim z silnym i selektywnym działaniem hamującym wychwyt zwrotny serotoniny (5-HT). Podczas długotrwałego leczenia citalopramem nie występuje tolerancja na działanie hamujące wychwyt 5-HT. Citalopram nie wpływa lub wpływa w niewielkim stopniu na wychwyt zwrotny noradrenaliny (NA), dopaminy (DA) i kwasu γ-aminomasłowego (GABA). Citalopram nie wykazuje lub wykazuje w niewielkim stopniu powinowactwo do receptorów serotoninergicznych 5-HT1_A, 5-HT₂, dopaminergicznych D₁ i D₂, adrenergicznych α₁, α₂ i β, histaminergicznych H₁ i cholinergicznych (muskarynowych).

1 tabl. powl. zawiera 20 mg lub 40 mg cytalopramu.