Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Cefepime Kabi

Cefepime

inf. [prosz. do przyg. roztw.]
2 g
10 fiol. 20 ml
Iniekcje
Rx
100%
1300,00
Cefepime Kabi
inf. [prosz. do przyg. roztw.]
1 g
10 fiol. 20 ml
Iniekcje
Rx
100%
737,00

Cefepime Kabi - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Cefepime Kabi jest wskazany w leczeniu ciężkich zakażeń bakteryjnych u dorosłych i dzieci powyżej 12 roku życia:

  • Szpitalne zapalenie płuc
  • Powikłane zakażenia dróg moczowych
  • Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej
  • Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD)
  • Bakteriemia związana z powyższymi zakażeniami
  • Empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej

U dzieci w wieku od 2 miesięcy do 12 lat o masie ciała ≤40 kg wskazaniami są:

  • Szpitalne zapalenie płuc
  • Powikłane zakażenia dróg moczowych
  • Bakteriemia związana z tymi zakażeniami
  • Empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej

Cefepim należy stosować w skojarzeniu z innymi antybiotykami, gdy spektrum działania może wykraczać poza jego zakres. Należy uwzględniać oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Cefepime Kabi ma szerokie zastosowanie w leczeniu ciężkich zakażeń bakteryjnych, zarówno u dorosłych jak i dzieci. Kluczowe jest stosowanie go zgodnie z oficjalnymi wytycznymi i w razie potrzeby w skojarzeniu z innymi antybiotykami.

Dawkowanie i sposób podawania

Cefepime Kabi podaje się dożylnie po przygotowaniu roztworu. Dawkowanie zależy od ciężkości zakażenia, wrażliwości patogenu, miejsca i rodzaju zakażenia oraz wieku i czynności nerek pacjenta.

Zalecane dawkowanie u dorosłych i młodzieży >12 lat o masie ciała >40 kg z prawidłową czynnością nerek:
Rodzaj zakażenia Dawka i droga podania Odstęp między dawkami
Ciężkie zakażenia (szpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych i jamy brzusznej, zapalenie otrzewnej u pacjentów na CAPD) 2 g iv Co 12 godzin
Zakażenia bardzo ciężkie lub zagrażające życiu (gorączka neutropeniczna) 2 g iv Co 8 godzin

Leczenie trwa zazwyczaj 7-10 dni, w cięższych przypadkach może być dłuższe. Empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej trwa zwykle 7 dni lub do ustąpienia neutropenii.

U dzieci w wieku 2 miesięcy - 12 lat o masie ciała ≤40 kg zaleca się dawkę 50 mg/kg mc. co 12 godzin (w cięższych zakażeniach co 8 godzin) przez 10 dni.

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek konieczne jest dostosowanie dawki. Szczegółowe zalecenia dotyczące modyfikacji dawkowania w zależności od klirensu kreatyniny podano w charakterystyce produktu leczniczego.

Dawkowanie Cefepime Kabi jest zróżnicowane w zależności od wielu czynników, w tym wieku pacjenta, masy ciała, rodzaju zakażenia i funkcji nerek. Kluczowe jest precyzyjne dostosowanie dawki do indywidualnej sytuacji klinicznej pacjenta.

Przeciwwskazania

Cefepime Kabi jest przeciwwskazany u pacjentów z nadwrażliwością na:

  • Cefepim
  • Jakąkolwiek substancję pomocniczą preparatu
  • Inne cefalosporyny
  • Jakikolwiek inny antybiotyk β-laktamowy (np. penicyliny, monobaktamy, karbapenemy)

Głównym przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na cefepim lub inne antybiotyki β-laktamowe. Przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest zebranie dokładnego wywiadu alergologicznego.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Cefepime Kabi należy zachować szczególną ostrożność w następujących przypadkach:

  • Ryzyko reakcji nadwrażliwości - konieczny dokładny wywiad alergologiczny przed rozpoczęciem leczenia
  • Pacjenci z astmą lub skłonnością do alergii
  • Ryzyko nadkażeń drobnoustrojami niewrażliwymi
  • Możliwość wystąpienia biegunki związanej z Clostridium difficile
  • Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek - konieczność dostosowania dawki
  • Pacjenci w podeszłym wieku - zwiększone ryzyko zaburzeń czynności nerek
  • Ryzyko encefalopatii, drgawek i innych zaburzeń neurologicznych, zwłaszcza przy nieprawidłowym dawkowaniu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

Stosowanie Cefepime Kabi wymaga ścisłego monitorowania pacjenta, szczególnie pod kątem reakcji nadwrażliwości, zaburzeń neurologicznych i funkcji nerek. Kluczowa jest właściwa ocena ryzyka i dostosowanie dawkowania u pacjentów z grup ryzyka.

Warto zapamiętać
  • Cefepime Kabi jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania, skutecznym w leczeniu ciężkich zakażeń bakteryjnych
  • Dawkowanie musi być precyzyjnie dostosowane do funkcji nerek pacjenta, aby uniknąć poważnych działań niepożądanych

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania Cefepime Kabi z:

  • Lekami nefrotoksycznymi (np. aminoglikozydami, silnymi diuretykami) - zwiększone ryzyko uszkodzenia nerek
  • Lekami przeciwzakrzepowymi (pochodne kumaryny) - możliwe nasilenie działania przeciwzakrzepowego
  • Antybiotykami bakteriostatycznymi - możliwe osłabienie działania cefepimu

Interakcje Cefepime Kabi z innymi lekami dotyczą głównie ryzyka nefrotoksyczności oraz wpływu na działanie leków przeciwzakrzepowych. Konieczne jest monitorowanie funkcji nerek i parametrów krzepnięcia przy stosowaniu tych kombinacji leków.

Wpływ na ciążę i laktację

Ciąża: Brak odpowiednich badań u kobiet w ciąży. Stosować tylko gdy jest to bezwzględnie konieczne.

Karmienie piersią: Cefepim przenika w małych ilościach do mleka. Zachować ostrożność i ściśle monitorować niemowlę podczas stosowania u matki karmiącej.

Cefepime Kabi należy stosować u kobiet w ciąży i karmiących piersią tylko w sytuacjach, gdy korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Konieczna jest indywidualna ocena stosunku korzyści do ryzyka.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane Cefepime Kabi obejmują:

  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (biegunka, nudności, wymioty)
  • Reakcje w miejscu podania (ból, stan zapalny)
  • Wysypka skórna
  • Zaburzenia hematologiczne (eozynofilia, dodatni odczyn Coombs'a)
  • Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych

Rzadsze, ale poważne działania niepożądane to:

  • Ciężkie reakcje nadwrażliwości (wstrząs anafilaktyczny)
  • Zaburzenia neurologiczne (encefalopatia, drgawki)
  • Niewydolność nerek
  • Ciężkie reakcje skórne (zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka)

Profil działań niepożądanych Cefepime Kabi jest typowy dla antybiotyków cefalosporynowych. Większość działań niepożądanych ma charakter łagodny do umiarkowanego, jednak mogą wystąpić również poważne reakcje wymagające natychmiastowego przerwania leczenia i interwencji medycznej.

Właściwości farmakologiczne

Cefepim jest antybiotykiem cefalosporynowym IV generacji o szerokim spektrum działania przeciwbakteryjnego. Działa bakteriobójczo poprzez hamowanie syntezy ściany komórkowej bakterii. Wykazuje silne powinowactwo do białek wiążących penicyliny (PBP) bakterii Gram-ujemnych i Gram-dodatnich.

Cefepim charakteryzuje się:

  • Szybkim wnikaniem do wnętrza komórek bakteryjnych
  • Silnym powinowactwem do PBP3 Escherichia coli i Enterobacter cloacae
  • Umiarkowanym powinowactwem do PBP1a i 1b

Mechanizm działania i spektrum aktywności cefepimiu czynią go skutecznym antybiotykiem w leczeniu ciężkich zakażeń wywołanych przez szeroki zakres patogenów bakteryjnych, w tym szczepów opornych na antybiotyki starszych generacji.



Wskazania

Produkt jest wskazany w leczeniu ciężkich zakażeń. U dorosłych i dzieci w wieku powyżej 12 rż: szpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych, powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD). Cefepim jest wskazany w leczeniu pacjentów z bakteriemią, która występuje w związku z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń lub jest podejrzewana o taki związek. Cefepim można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią i gorączką, jeśli podejrzewa się, że gorączka spowodowana jest zakażeniem bakteryjnym. U dzieci w wieku 2 m-cy do 12 lat o mc. ≤ 40 kg: szpitalne zapalenie płuc; powikłane zakażenia dróg moczowych. Cefepim jest wskazany w leczeniu pacjentów z bakteriemią, która występuje w związku z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń lub jest podejrzewana o taki związek. Cefepim można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią i gorączką, jeśli podejrzewa się, że gorączka spowodowana jest zakażeniem bakteryjnym. Cefepim należy stosować w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi zawsze, gdy tylko rodzaj bakterii wywołujących zakażenie mógłby wykraczać poza zakres działania cefepimu. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Produkt podaje się dożylnie po sporządzeniu roztw. Dawkowanie cefepimu zależy od ciężkości zakażenia, wrażliwości patogenu, miejsca i rodzaju zakażenia oraz wieku i czynności nerek pacjenta. Dorośli pacjenci i młodzież (w wieku powyżej 12 lat) o mc. >40 kg. Zalecany schemat dawkowania u dorosłych pacjentów i młodzieży (w wieku powyżej 12 lat) o mc. >40 kg z prawidłową czynnością nerek. Ciężkie zakażenia, w tym: szpitalne zapalenie płuc; powikłane zakażenia dróg moczowych; powikłane zakażenia jamy brzusznej; zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD: dawka i droga podania: 2 g iv.; przerwy między dawkami: 12 h. Zakażenia bardzo ciężkie lub mogące zagrażać życiu, w tym: gorączka spowodowana zakażeniami bakteryjnymi u pacjentów z neutropenią: dawka i droga podania: 2 g iv.; przerwy między dawkami: 8 h. Leczenie trwa zazwyczaj od 7-10 dni, jednak w cięższych zakażeniach może być dłuższe. Empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej trwa zazwyczaj 7 dni lub do czasu ustąpienia neutropenii. Niemowlęta i dzieci [w wieku 2 m-cy - 12 lat i/lub o mc. ≤40 kg, z prawidłową czynnością nerek]. Niemowlęta w wieku poniżej 2 m-cy. Brak wystarczających danych klinicznych uzasadniających stosowanie cefepimu u niemowląt w wieku poniżej 2 m-cy. Niemowlęta i dzieci w wieku 2 m-cy - 12 lat o mc. ≤40 kg. Szpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych: 50 mg/kg mc. co 12 h przez 10 dni. W zakażeniach o cięższym przebiegu dawkę można podawać co 8 h. Empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej: 50 mg/kg mc. co 8 h przez 7-10 dni. Dzieci o mc. >40 kg. Należy uwzględnić zalecenia dotyczące dawkowania u dorosłych pacjentów. U pacjentów w wieku powyżej 12 lat o mc. <40 kg należy podawać mniejsze dawki, takie jak u dzieci o mc. <40 kg. Dawka stosowana u dzieci nie powinna przekraczać maks. dawki stosowanej u dorosłych pacjentów (2 g co 8 h). Dorośli pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę cefepimu należy dostosować w celu skompensowania zmniejszonego wydalania nerkowego. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, od lekkich do umiarkowanych, zaleca się podawanie dawki początkowej cefepimu takiej, jak u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Poniżej podano dawki podtrzymujące cefepimu zalecane u dorosłych pacjentów i młodzieży (w wieku powyżej 12 lat) z zaburzeniami czynności nerek. Jeśli dostępna jest tylko wartość stężenia kreatyniny, ClCr można obliczyć, stosując poniższy wzór Cockcrofta i Gaulta. Stężenie kreatyniny w surowicy powinno odpowiadać czynności nerek w stanie stacjonarnym: Mężczyźni: ClCr (ml/min) = mc. (kg) × (140 - wiek)/ 72 × stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl). Kobiety: 0,85 × ClCr obliczony dla mężczyzn. Schemat dawkowania podtrzymującego u dorosłych pacjentów i młodzieży (w wieku powyżej 12 lat) z zaburzeniami czynności nerek. Zakażenia bardzo ciężkie lub mogące zagrażać życiu, w tym: gorączka spowodowana zakażeniami bakteryjnymi u pacjentów z neutropenią. ClCr >50 ml/min: zwykła dawka, dostosowanie nie jest konieczne - 2 g co 8 h. ClCr 30-50 ml/min: zalecana dawka podtrzymująca 2 g co 12 h. ClCr 11-29 ml/min: zalecana dawka podtrzymująca 2 g co 24 h. ClCr ≤10 ml/min: zalecana dawka podtrzymująca 1 g co 24 h. Hemodializa: jak wynika z danych farmakokinetycznych, w tej grupie pacjentów niezbędne jest zmniejszenie dawki. Należy zastosować następujące dawki cefepimu u pacjentów poddawanych równocześnie hemodializie: dawka nasycająca 1 g cefepimu w pierwszej dobie leczenia, a następnie zalecana dawka podtrzymująca 500 mg/dobę. W dniu dializy cefepim należy podawać po zakończeniu cyklu hemodializy. Jeśli to możliwe, cefepim należy zawsze podawać o tej samej porze dnia. Ciężkie zakażenia, w tym: szpitalne zapalenie płuc; powikłane zakażenia dróg moczowych; powikłane zakażenia jamy brzusznej. ClCr >50 ml/min: zwykła dawka, dostosowanie nie jest konieczne - 2 g co 12 h. ClCr 30-50 ml/min: zalecana dawka podtrzymująca 2 g co 24 h. ClCr 11-29 ml/min: zalecana dawka podtrzymująca 1 g co 24 h. ClCr ≤10 ml/min: zalecana dawka podtrzymująca 500 mg co 24 h. Hemodializa: jak wynika z danych farmakokinetycznych, w tej grupie pacjentów niezbędne jest zmniejszenie dawki. Należy zastosować następujące dawki cefepimu u pacjentów poddawanych równocześnie hemodializie: dawka nasycająca 1 g cefepimu w pierwszej dobie leczenia, a następnie zalecana dawka podtrzymująca 500 mg/dobę. W dniu dializy cefepim należy podawać po zakończeniu cyklu hemodializy. Jeśli to możliwe, cefepim należy zawsze podawać o tej samej porze dnia. Pacjenci poddawani dializie. Informacje dotyczące pacjentów poddawanych dializie - patrz powyżej. U pacjentów poddawanych hemodializie około 68% całkowitej ilości cefepimu obecnego w organizmie na początku cyklu zostaje usunięte z organizmu w ciągu 3-godz. dializy. Pacjentom poddawanym ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej cefepim można podawać w zwykłych dawkach, zalecanych pacjentom z prawidłową czynnością nerek, co 48 h. Niemowlęta i dzieci w wieku do 12 lat o mc. ≤40 kg z zaburzeniami czynności nerek. Ponieważ u dzieci cefepim jest wydalany głównie przez nerki, należy rozważyć konieczność dostosowania dawki u pacjentów w wieku poniżej 12 lat z zaburzeniami czynności nerek. Brak danych klinicznych dotyczących tej grupy pacjentów. Jednak z uwagi na porównywalne właściwości farmakokinetyczne cefepimu u dzieci i dorosłych pacjentów, w leczeniu dzieci i młodzieży zaleca się takie same zasady zmiany dawkowania, jak u dorosłych pacjentów. Dawka 50 mg/kg mc. u pacjentów w wieku 2 m-cy do 12 lat oraz dawka 30 mg/kg mc. u niemowląt w wieku 1-2 m-cy są porównywalne z dawką 2 g u dorosłych pacjentów. Należy stosować takie same zasady zmniejszania dawek i/lub wydłużania odstępów między dawkami, jakie podano powyżej. Jeśli dostępna jest tylko wartość stężenia kreatyniny, ClCr można określić stosując jeden z następujących wzorów: ClCr (ml/min/1,73 m2) = 0,55 × wzrost (cm)/ stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl) lub ClCr (ml/min/1,73 m2) = 0,52 × wzrost (cm) - 3,6/ stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl). Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby dostosowanie dawki nie jest konieczne. Pacjenci w podeszłym wieku. Pacjenci w podeszłym wieku znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia zaburzeń czynności nerek, dlatego w tej grupie należy zachować ostrożność podczas dobierania dawki i kontrolować czynność nerek. Jeśli występują zaburzenia czynności nerek, zaleca się dostosowanie dawki.

Produkt po prawidłowym przygotowaniu roztw. należy podawać w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym przez 3-5 minut lub do zestawu do inf., gdy pacjent otrzymuje zgodny farmaceutycznie płyn inf., lub w inf. doż. trwającej 30 minut. Instrukcje dotyczące rozpuszczenia/rozcieńczenia produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.

Cefepim jest przeciwwskazany u pacjentów, u których wystąpiły w przeszłości reakcje nadwrażliwości na cefepim, którąkolwiek substancję pomocniczą, inne cefalosporyny lub jakikolwiek inny antybiotyk β-laktamowy (np. penicyliny, monobaktamy i karbapenemy).

Reakcje nadwrażliwości. Tak jak w przypadku wszystkich antybiotyków β-laktamowych, zgłaszano ciężkie i sporadycznie zakończone zgonem reakcje nadwrażliwości. Przed rozpoczęciem leczenia cefepimem należy przeprowadzić dokładny wywiad dotyczący występowania w przeszłości u pacjenta reakcji nadwrażliwości na cefepim, β-laktamy lub inne produkty lecznicze. Należy zachować ostrożność podczas stosowania cefepimu u pacjentów, u których kiedykolwiek rozpoznano astmę lub skłonność do alergii. Po podaniu pierwszej dawki należy uważnie obserwować stan pacjenta. Jeśli wystąpi reakcja alergiczna, należy natychmiast przerwać leczenie. W leczeniu ciężkich reakcji nadwrażliwości należy stosować epinefrynę lub inne metody ratunkowe. Ze względu na ograniczony zakres działania przeciwbakteryjnego, cefepim nie jest odpowiedni do leczenia niektórych rodzajów zakażeń, chyba że wrażliwość na cefepim bakterii, które wywołały zakażenie jest potwierdzona lub bardzo prawdopodobna. Tak jak w przypadku innych antybiotyków, stosowanie cefepimu może prowadzić do nadmiernego wzrostu niewrażliwych drobnoustrojów. W przypadku wystąpienia nadkażenia należy wdrożyć odpowiednie postępowanie. Podczas stosowania prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym cefepimu, zgłaszano występowanie biegunki związanej z zakażeniem Clostridium difficile (ang. CDAD), o nasileniu od łagodnego do zagrażającego życiu zapalenia jelita grubego. Możliwość wystąpienia CDAD należy rozważyć u wszystkich pacjentów, u których po leczeniu antybiotykiem wystąpi biegunka. Należy starannie przeprowadzić wywiad medyczny, gdyż przypadki CDAD opisywano do 2 m-cy po zakończeniu leczenia lekami przeciwbakteryjnymi. W razie podejrzenia lub potwierdzenia wystąpienia CDAD może być konieczne przerwanie stosowania antybiotyku, który nie jest skierowany przeciwko C. difficile. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (ClCr ≤ 50 ml/min) lub z innymi stanami, które mogą zaburzać czynność nerek, dawkę cefepimu należy dostosować w celu skompensowania zmniejszonego wydalania. Ze względu na to, że standardowe dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub z innymi stanami, które mogą zaburzać czynność nerek, może być przyczyną dużego i przedłużonego utrzymywania się stężenia antybiotyku w surowicy, należy zmniejszyć u tych pacjentów dawkę podtrzymującą cefepimu. Dalsze dawkowanie zależy od nasilenia zaburzenia czynności nerek, ciężkości zakażenia i wrażliwości drobnoustrojów. Po wprowadzeniu cefepimu do obrotu zgłaszano następujące ciężkie działania niepożądane: przemijającą encefalopatię (zaburzenia świadomości ze splątaniem, omamami, stuporem i śpiączką), drgawki miokloniczne, napady drgawkowe (w tym niedrgawkowy stan padaczkowy) i/lub niewydolność nerek. W większości przypadków działania te występowały u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, którzy otrzymywali cefepim w dawkach większych niż zalecane. Objawy toksycznego działania na układ nerwowy ustępowały na ogół po przerwaniu leczenia i/lub hemodializie, ale zdarzały się również przypadki zakończone zgonem. W badaniach klinicznych z udziałem ponad 6400 pacjentów dorosłych leczonych cefepimem 35% pacjentów było w wieku 65 lat i powyżej, a 16% w wieku 75 lat i powyżej. U pacjentów w podeszłym wieku, z wyjątkiem pacjentów z niewydolnością nerek, skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania cefepimu w dawkach zalecanych u dorosłych pacjentów jest porównywalna ze skutecznością kliniczną i bezpieczeństwem stosowania u młodszych pacjentów. W porównaniu z młodszymi pacjentami u pacjentów w podeszłym wieku stwierdza się umiarkowanie wydłużony T0,5 w fazie eliminacji oraz mniejsze wartości klirensu nerkowego. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zaleca się dostosowanie dawkowania. Cefepim wydalany jest głównie przez nerki, w związku z czym u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ryzyko wystąpienia reakcji toksycznych może być większe. Ponieważ u pacjentów w podeszłym wieku istnieje większe prawdopodobieństwo zaburzenia czynności nerek, należy starannie ustalać dawkowanie i kontrolować czynność nerek. U pacjentów w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek, u których nie dostosowano dawki cefepimu, występowały ciężkie działania niepożądane, w tym przemijająca encefalopatia (zaburzona świadomość ze splątaniem, omamami, stuporem i śpiączką), drgawki miokloniczne, napady drgawkowe (w tym niedrgawkowy stan padaczkowy) i/lub niewydolność nerek. Wpływ na wyniki testów diagnostycznych. Opisywano dodatni odczyn Coombs’a bez hemolizy u pacjentów otrzymujących cefepim 2X/dobę. Antybiotyki z grupy cefalosporyn mogą powodować fałszywie dodatni wynik testu redukcyjnego oznaczania glukozy w moczu z zastosowaniem metod opartych na redukcji miedzi (Benedicta, Fehlinga, Clinitest), ale nie wpływają na wyniki testów metodą enzymatyczną (oksydazową). Z tego powodu zaleca się stosowanie enzymatycznej metody oznaczania glukozy w moczu. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu cefepimu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak możliwe działania niepożądane np. zmieniony stan świadomości, zawroty głowy, stan splątania lub omamy mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Należy starannie kontrolować czynność nerek, jeśli cefepim stosuje się w skojarzeniu z produktami leczniczymi mogącymi działać nefrotoksycznie, takimi jak aminoglikozydy i silnie działające leki moczopędne. Cefalosporyny mogą nasilać działanie leków przeciwzakrzepowych - pochodnych kumaryny. Jednoczesne stosowanie antybiotyków o działaniu bakteriostatycznym może wpływać na działanie antybiotyków β-laktamowych.

U szczurów cefepim nie wpływał na płodność. Brak danych dotyczących wpływu cefepimu na płodność u ludzi. Badania na myszach, szczurach i królikach nie wykazały szkodliwego wpływu na płód. Jednak brak odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań klinicznych dotyczących stosowania cefepimu u kobiet w okresie ciąży. Ponieważ wyniki badań na zwierzętach nie zawsze odnoszą się do ludzi, ten produkt leczniczy należy stosować w okresie ciąży tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie konieczne. Cefepim przenika w bardzo małym stężeniu do mleka ludzkiego. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego karmienia piersią i stosowania cefepimu w zalecanych dawkach. Niemowlę należy ściśle kontrolować.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) drożdżyca jamy ustnej, zapalenie pochwy; (rzadko) drożdżyca. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) dodatni odczyn Coombs’a; (często) wydłużenie czasu protrombinowego, wydłużenie czasu aktywowanej tromboplastyny częściowej, niedokrwistość, eozynofilia; (niezbyt często) małopłytkowość, leukopenia, neutropenia; (nieznana) niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna - działanie niepożądane ogólnie uznane za działanie związane z całą klasą leków, agranulocytoza. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy; (nieznana) wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (nieznana) fałszywie dodatnie wyniki oznaczania glukozy w moczu. Zaburzenia psychiczne: (nieznana) splątanie, omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) ból głowy; (rzadko) napady drgawkowe, niedrgawkowy stan padaczkowy, parestezje, zaburzenia smaku, zawroty głowy; (nieznana) śpiączka, stupor, encefalopatia, zaburzona świadomość, drgawki miokloniczne. Zaburzenia naczyniowe: (często) zapalenie żyły w miejscu inf.; (rzadko) rozszerzenie naczyń krwionośnych; (nieznana) krwotok - działanie niepożądane ogólnie uznane za działanie związane z całą klasą leków. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka; (niezbyt często) rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, zapalenie jelita grubego, nudności, wymioty; (rzadko) ból brzucha, zaparcie; (nieznana) dolegliwości żołądkowo-jelitowe. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności AspAT, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka; (niezbyt często) rumień, pokrzywka, świąd; (nieznana) zespół Stevens -Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, rumień wielopostaciowy - działanie niepożądane ogólnie uznane za działanie związane z całą klasą leków. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i kreatyniny we krwi; (nieznana) toksyczna nefropatia - działanie niepożądane ogólnie uznane za działanie związane z całą klasą leków, niewydolność nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (rzadko) świąd narządów płciowych. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcja w miejscu inf., ból i stan zapalny w miejscu wstrzyknięcia; (niezbyt często) gorączka, stan zapalny w miejscu inf.; (rzadko) dreszcze. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej. U niemowląt i dzieci profil bezpieczeństwa cefepimu jest podobny do obserwowanego u dorosłych pacjentów. W badaniach klinicznych najczęściej występującym działaniem niepożądanym związanym ze stosowaniem cefepimu była wysypka.

W przypadkach ciężkiego przedawkowania, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, hemodializa może być pomocna w usunięciu cefepimu z organizmu. Zastosowanie dializy otrzewnowej nie przynosi korzyści. Niezamierzone przedawkowanie występowało, gdy pacjenci z zaburzeniami czynności nerek otrzymywali cefepim w dużych dawkach. Do objawów przedawkowania należą: encefalopatia (zaburzenia świadomości ze splątaniem, omamami, stuporem i śpiączką), drgawki miokloniczne oraz napady drgawkowe.

Cefepim jest antybiotykiem o szerokim zakresie działania, działającym in vitro bakteriobójczo na wiele bakterii Gram (+) i Gram (-). Cefepim działa bakteriobójczo poprzez hamowanie syntezy ściany komórkowej bakterii. Cefepim szybko wnika do wnętrza komórek bakterii Gram (-). Ma silne powinowactwo do białek wiążących penicyliny (PBP), zwłaszcza PBP3 Escherichia coli i Enterobacter cloacae oraz PBP2. Ogólne działanie bakteriobójcze cefepimu jest prawdopodobnie również następstwem umiarkowanego powinowactwa do PBP1a i 1b.

1 fiol. zawiera 1 g cefepimu w postaci cefepimu dichlorowodorku jednowodnego (1189,2 mg) lub 2 g cefepimu w postaci cefepimu dichlorowodorku jednowodnego (2378,5 mg).

Streptococcus pneumoniae jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.3
Inne paciorkowce jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.4
Staphylococcus aureus jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.6
Klebsiella pneumoniae [K. pneumoniae] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.1
Escherichia coli [E. coli] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.2
Haemophilus influenzae [H. influenzae] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.3
Proteus (mirabilis) (morganii) jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.4
Pseudomonas (aeruginosa) (mallei) (pseudomallei) jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.5
Inne określone bakterie jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.8
Agranulocytoza D70
Zapalenie płuc wywołane przez Streptococcus pneumoniae J13
Zapalenie płuc wywołane przez Klebsiella pneumoniae J15.0
Zapalenie płuc wywołane przez Pseudomonas J15.1
Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego K35
Zapalenie otrzewnej K65
Ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego K81.0
Zapalenie dróg żółciowych K83.0
Ostre cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek N10
Przewlekłe cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek N11
Ostre zapalenie pęcherza moczowego N30.0
Inne zapalenie cewki moczowej N34.2
Zakażenie układu moczowego o nieokreślonym umiejscowieniu N39.0
Gorączka, nieokreślona R50.9

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.