Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Cefazolin TZF

Cefazolin

inj./inf. [prosz. do przyg. roztw.]
1 g
1 fiol. 10 ml
Iniekcje
Rx
100%
X

Cefazolin TZF - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Cefazolin TZF jest antybiotykiem cefalosporynowym I generacji, stosowanym w leczeniu ciężkich zakażeń u dorosłych i dzieci powyżej 1 miesiąca życia. Lek jest skuteczny w zwalczaniu infekcji wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na cefazolinę, w tym:

  • Zakażenia dróg oddechowych (S. pneumoniae, Klebsiella, H. influenzae, S. aureus, paciorkowce β-hemolizujące grupy A)
  • Zakażenia układu moczowo-płciowego (E. coli, P. mirabilis, Klebsiella)
  • Zakażenia dróg żółciowych (E. coli, paciorkowce, P. mirabilis, Klebsiella, S. aureus)
  • Zakażenia skóry i tkanek miękkich (S. aureus, paciorkowce β-hemolizujące grupy A)
  • Zakażenia kości i stawów (S. aureus)
  • Posocznica (S. pneumoniae, S. aureus, P. mirabilis, E. coli, Klebsiella)
  • Zapalenie wsierdzia (S. aureus, paciorkowce β-hemolizujące grupy A)

Cefazolin TZF znajduje również zastosowanie w profilaktyce okołooperacyjnej, w celu zmniejszenia ryzyka zakażeń pooperacyjnych.

Cefazolin TZF wykazuje szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego, obejmujące zarówno bakterie Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne. Jest szczególnie skuteczny w leczeniu ciężkich zakażeń oraz w profilaktyce okołooperacyjnej.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie Cefazolin TZF zależy od wielu czynników, w tym ciężkości zakażenia, wrażliwości patogenu, wieku pacjenta, masy ciała oraz funkcji nerek. Lek podaje się dożylnie lub domięśniowo.

Grupa pacjentów Dawkowanie
Dorośli i młodzież >12 lat (prawidłowa czynność nerek) 1-2 g/dobę w 2-3 dawkach (zakażenia wrażliwe)
3-4 g/dobę w 3-4 dawkach (zakażenia mniej wrażliwe)
6-12 g/dobę w 3-4 dawkach (ciężkie zakażenia)
Profilaktyka okołooperacyjna 1 g 30 min - 1 h przed zabiegiem
0,5-1 g w trakcie dłuższych operacji
0,5-1 g co 6-8 h przez 24 h po zabiegu
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Dawkowanie dostosowane do klirensu kreatyniny
Niemowlęta (>1 m-ca) i dzieci 25-50 mg/kg/dobę w 3-4 dawkach (umiarkowane zakażenia)
Do 100 mg/kg/dobę (ciężkie zakażenia)

Dawkowanie należy dostosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u dzieci z niewydolnością nerek.

Precyzyjne dawkowanie Cefazolin TZF jest kluczowe dla skuteczności terapii i bezpieczeństwa pacjenta. Należy uwzględnić indywidualne cechy pacjenta oraz charakterystykę zakażenia przy ustalaniu schematu dawkowania.

Przeciwwskazania

Stosowanie Cefazolin TZF jest przeciwwskazane w przypadku:

  • Nadwrażliwości na cefazolinę lub inne antybiotyki cefalosporynowe
  • Wcześniejszej natychmiastowej i/lub ciężkiej reakcji nadwrażliwości na penicylinę lub inny antybiotyk β-laktamowy

Przed rozpoczęciem terapii Cefazolin TZF konieczne jest dokładne zebranie wywiadu alergologicznego pacjenta, ze szczególnym uwzględnieniem reakcji na antybiotyki β-laktamowe.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Cefazolin TZF należy zachować szczególną ostrożność w następujących przypadkach:

  • Pacjenci z ryzykiem wystąpienia reakcji alergicznej, astmą oskrzelową lub katarem siennym
  • Pacjenci z zaburzeniami krzepnięcia krwi lub niedoborem witaminy K
  • Pacjenci z ciężką lub utrzymującą się biegunką (ryzyko rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy)
  • Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek (konieczność dostosowania dawki)
  • Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym i niewydolnością serca (uwzględnić zawartość sodu w preparacie)

Podczas długotrwałego leczenia zaleca się regularne monitorowanie czynności nerek, wątroby oraz układu krwiotwórczego. Należy również pamiętać o możliwości wystąpienia fałszywie dodatnich wyników testów laboratoryjnych (np. test na obecność glukozy w moczu, test Coombsa).

Stosowanie Cefazolin TZF wymaga ścisłego monitorowania pacjenta, szczególnie w przypadku grup ryzyka. Konieczna jest świadomość potencjalnych interakcji leku z testami laboratoryjnymi.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Cefazolin TZF może wchodzić w interakcje z następującymi lekami:

  • Antybiotyki bakteriostatyczne (np. tetracykliny, sulfonamidy, erytromycyna, chloramfenikol) - możliwy efekt antagonistyczny
  • Probenecyd - zmniejszenie klirensu nerkowego cefazoliny
  • Doustne leki przeciwzakrzepowe i wysokie dawki heparyny - możliwe zaburzenia krzepnięcia krwi
  • Antybiotyki nefrotoksyczne (np. aminoglikozydy) i leki moczopędne - możliwe nasilenie nefrotoksyczności

Przy stosowaniu Cefazolin TZF należy uwzględnić potencjalne interakcje lekowe i w razie konieczności dostosować dawkowanie lub monitorować parametry kliniczne i laboratoryjne.

Ciąża i laktacja

Stosowanie Cefazolin TZF w ciąży, szczególnie w pierwszym trymestrze, powinno być rozważone tylko po dokładnej analizie stosunku korzyści do ryzyka. Lek przenika w niewielkich ilościach do mleka matki, co może powodować reakcje alergiczne, biegunkę lub kandydozę u karmionego dziecka. W przypadku konieczności stosowania leku u matki karmiącej, należy rozważyć czasowe wstrzymanie karmienia piersią.

Decyzja o stosowaniu Cefazolin TZF u kobiet w ciąży i karmiących piersią powinna być podejmowana indywidualnie, z uwzględnieniem potencjalnych korzyści i ryzyka dla matki i dziecka.

Działania niepożądane

Najczęściej występujące działania niepożądane Cefazolin TZF obejmują:

  • Reakcje alergiczne (rumień, pokrzywka, świąd)
  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (biegunka, nudności, wymioty)
  • Bóle i stwardnienia w miejscu wstrzyknięcia

Rzadziej mogą wystąpić poważniejsze działania niepożądane, takie jak zaburzenia hematologiczne, reakcje anafilaktyczne, zaburzenia czynności wątroby i nerek.

Mimo że Cefazolin TZF jest ogólnie dobrze tolerowany, pacjenci powinni być poinformowani o możliwych działaniach niepożądanych i konieczności zgłaszania niepokojących objawów lekarzowi.

Warto zapamiętać
  • Cefazolin TZF jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania, skutecznym w leczeniu ciężkich zakażeń bakteryjnych.
  • Dawkowanie leku musi być dostosowane indywidualnie, z uwzględnieniem funkcji nerek pacjenta i ciężkości zakażenia.

Przedawkowanie

Przedawkowanie Cefazolin TZF może prowadzić do objawów neurologicznych (zawroty głowy, parestezje, drgawki) oraz zaburzeń laboratoryjnych. W przypadku przedawkowania należy przerwać podawanie leku, monitorować parametry życiowe i laboratoryjne oraz wdrożyć leczenie objawowe. W ciężkich przypadkach może być konieczne zastosowanie hemodializy.

Precyzyjne dawkowanie i uważne monitorowanie pacjenta są kluczowe dla uniknięcia przedawkowania Cefazolin TZF. W przypadku wystąpienia objawów przedawkowania, konieczne jest natychmiastowe wdrożenie odpowiedniego postępowania.

Mechanizm działania

Cefazolin TZF działa bakteriobójczo poprzez hamowanie syntezy ściany komórkowej bakterii. Lek blokuje białka wiążące penicylinę (PBPs), w tym transpeptydazy, co prowadzi do zaburzenia integralności ściany komórkowej i śmierci bakterii. Skuteczność antybiotyku zależy od utrzymania jego stężenia powyżej minimalnego stężenia hamującego (MIC) dla danego patogenu przez odpowiedni czas.

Zrozumienie mechanizmu działania Cefazolin TZF pozwala na optymalizację schematów dawkowania w celu maksymalizacji efektu bakteriobójczego i minimalizacji ryzyka rozwoju oporności bakterii.



Wskazania

Produkt stosuje się do leczenia ciężkich zakażeń u dorosłych i dzieci powyżej 1 m-ca wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na cefazolinę: zakażenia dróg oddechowych, wywołane przez S. pneumoniae, Klebsiella, H. influenzae, S. aureus (w tym wrażliwe i oporne na penicylinę) oraz paciorkowce β-hemolizujące z grupy A; zakażenia układu moczowo-płciowego, wywołane przez Escherichia coli, P. mirabilis i Klebsiella; zakażenia dróg żółciowych, wywołane przez E. coli, różne szczepy paciorkowców, P. mirabilis, Klebsiella i S. aureus; zakażenia skóry i tkanek miękkich, wywołane przez S. aureus (wrażliwe i oporne na penicylinę), paciorkowce β-hemolizujące z grupy A i inne szczepy paciorkowców; zakażenia kości i stawów, wywołane przez S. aureus; posocznica, wywołana przez S. pneumoniae, S. aureus (wrażliwe i oporne na penicylinę), P. mirabilis, Escherichia coli i Klebsiella; zapalenie wsierdzia, wywołane przez S. aureus (w tym wrażliwe i oporne na penicylinę) oraz paciorkowce β-hemolizujące z grupy A; profilaktyka okołooperacyjna: profilaktyka przed, w trakcie i po zabiegu w celu zmniejszenia ryzyka określonych zakażeń pooperacyjnych u pacjentów z operacjami, które klasyfikowane są jako zakaźne lub potencjalnie zakaźne. Należy przestrzegać wytycznych dotyczących odpowiedniego stosowania antybiotyków.

Dawka, sposób podawania i interwał dawki zależą od ciężkości zakażenia, wrażliwości drobnoustroju wywołującego zakażenie, wieku, mc. i stanu pacjenta (np. czynność nerek). Dorośli i młodzież >12 lat z prawidłową czynnością nerek. Zakażenia wywołane przez bardzo wrażliwe drobnoustroje: zwykłe dawkowanie u dorosłych wynosi 1-2 g/dobę w 2-3 równych dawkach (1 dawka co 8-12 h). Zakażenia wywołane przez mniej wrażliwe drobnoustroje: zwykłe dawkowanie u dorosłych wynosi 3-4 g/dobę w 3-4 równych dawkach (jedna dawka co 6-8 h). W przypadku ciężkich i zagrażających życiu zakażeń można podać dawki 6-12 g/dobę w 3-4 równych dawkach (dawka co 6-8 h). Profilaktyka okołooperacyjna: dla dorosłych i młodzieży zaleca się następujące dawkowanie: 1 g dożylnie lub domięśniowo 30 minut do 1 h przed zabiegiem; przy dłuższych zabiegach chirurgicznych (np. 2 h lub dłużej) 0,5-1 g dożylnie lub domięśniowo w trakcie operacji (podanie dostosowane do czasu trwania operacji); 0,5-1 g dożylnie lub domięśniowo co 6-8 h przez 24 h po zabiegu lub w przypadku operacji, przy których zakażenie stanowiłoby szczególne ryzyko, przez okres 3-5 dni. Ważne jest, aby dawkę przedoperacyjną podać tuż przed rozpoczęciem zabiegu (30 minut do 1 h), tak, aby uzyskać odpowiednie stężenia antybiotyku w surowicy i tkankach w momencie początkowego nacięcia chirurgicznego, oraz podawać cefazolinę, jeśli jest to konieczne, w odpowiednich odstępach czasu w trakcie operacji, aby zapewnić właściwe stężenie antybiotyku w przewidywanych momentach największego narażenia na zakażenie. Dorośli pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Dorośli pacjenci z zaburzeniami czynności nerek mogą potrzebować mniejszej dawki, aby uniknąć kumulacji leku. Dawkę należy dobrać na podstawie wyników z badań stężenia cefazoliny we krwi. Jeśli nie jest to możliwe, dawkę można określić na podstawie ClCr. Przy zaburzeniach czynności nerek należy podać odpowiednią dawkę początkową. Kolejne dawki należy odpowiednio dostosować, uwzględniając stopień zaburzenia czynności nerek, ciężkość zakażenia i wrażliwość patogenu. U pacjentów hemodializowanych schemat dawkowania zależy od warunków dializy. ClCr ≥55 ml/min, stężenie kreatyniny w surowicy ≤1,5 mg/100 ml: dawkowanie bez zmian; ClCr 35-54 ml/min, stężenie kreatyniny w surowicy 1,6-3 mg/100 ml: dawkowanie bez zmian co 8 h; ClCr 11-34 ml/min, stężenie kreatyniny w surowicy 3,1-4,5 mg/100 ml: połowa dawki co 12 h; ClCr ≤10 ml/min, stężenie kreatyniny w surowicy ≥4,6%: połowa dawki co 18 lub co 24 h. Niemowlęta (>1 m-ca) i dzieci. Zalecana całkowita dawka dobowa, w umiarkowanie ciężkich zakażeniach 25-50 mg/kg mc., podzielona na 3-4 pojedynczych dawek. W przypadku ciężkich zakażeń całkowitą dawkę dobową można zwiększyć do 100 mg/kg mc. Dzieci z zaburzeniami czynności nerek. Dzieci z zaburzeniami czynności nerek mogą (jak dorośli) potrzebować mniejszej dawki, aby uniknąć kumulacji leku. Mniejszą dawkę należy dobrać na podstawie wyników z badań stężenia leku we krwi. Jeśli nie jest to możliwe, dawkę można określić na podstawie ClCr. Przy zaburzeniach czynności nerek należy podać odpowiednią dawkę początkową. Kolejne dawki należy odpowiednio dostosować, uwzględniając stopień zaburzenia czynności nerek, ciężkość zakażenia i wrażliwość patogenu. ClCr 40-70 ml/min: 60% zalecanej dawki dobowej w 2 dawkach podzielonych; ClCr 20-40 ml/min: 25% zalecanej dawki dobowej w 2 dawkach podzielonych; ClCr 5-20 ml/min: 10% zalecanej dawki dobowej raz/dobę. Wcześniaki i małe dzieci <1. m-ca. Ponieważ nie potwierdzono bezpieczeństwa stosowania u wcześniaków i dzieci <1. m-ca, nie zaleca się stosowania cefazoliny u tych pacjentów. Pacjenci w podeszłych wieku. U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek nie jest konieczna modyfikacja dawki.

Przed podaniem leku należy sprawdzić wygląd roztw. Kolor roztw. może być jasno żółtawy do żółtego. Roztwór można podać tylko wtedy, jeśli jest przezroczysty i jest praktycznie wolny od cząstek widocznych gołym okiem. Sporządzony roztw. należy podawać głęboko domięśniowo lub dożylnie. Nie powinno się wstrzykiwać domięśniowo więcej niż 500 mg cefazoliny w 1 miejsce. Roztw. produktu nie może być podawany dożylnie.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub inne antybiotyki cefalosporynowe. Leku nie wolno stosować w przypadku wystąpienia wcześniejszej natychmiastowej i/lub ciężkiej reakcji nadwrażliwości na penicylinę lub inny antybiotyk β-laktamowy.

Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z ryzykiem wystąpienia reakcji alergicznej, astmą oskrzelową lub katarem siennym. Przed rozpoczęciem leczenia należy upewnić się, że u pacjenta nie występowały w przeszłości żadne reakcje nadwrażliwości po podaniu cefalosporyn, penicylin lub innych leków. U pacjentów z reakcjami alergicznymi należy odstawić cefazolinę i zastosować odpowiednie leczenie objawowe. W przypadku znanego uczulenia na penicylinę należy uwzględnić krzyżową reakcję alergiczną z innymi β-laktamami, np. cefalosporynami. Udokumentowano występowanie reakcji krzyżowych pomiędzy penicylinami i cefalosporynami. W pojedynczych przypadkach podczas leczenia cefazoliną mogą wystąpić zaburzenia krwawienia. Większe ryzyko powyższych zaburzeń występuje u pacjentów z niedoborem wit. K lub innymi czynnikami, prowadzącymi do zaburzeń w układzie krzepnięcia (żywienie pozajelitowe, niedobory żywieniowe, zaburzenie czynności wątroby i nerek, małopłytkowość). Przyczyną zaburzeń krzepliwości krwi mogą być także choroby współistniejące (np. hemofilia, owrzodzenie żołądka lub dwunastnicy), wywołujące lub nasilające krwawienia. U pacjentów z wyżej wymienionymi chorobami należy monitorować krzepliwość krwi. Jeżeli parametry krzepliwości krwi zmniejszają się, należy podawać wit. K (10 mg na tydz.). U pacjentów z ciężką lub utrzymującą się biegunką należy wziąć pod uwagę wystąpienie rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy, związanego ze stosowaniem antybiotyku, którego nasilenie może być od lekkiego po zagrażające życiu. W takim przypadku należy przerwać stosowanie cefazoliny i rozpocząć odpowiednie leczenie. Nie wolno podawać leków hamujących perystaltykę. Długotrwałe podawanie antybiotyków może być przyczyną nadmiernego rozwoju niewrażliwych bakterii lub grzybów. W przypadku pojawienia się nowych zakażeń grzybiczych lub bakteryjnych podczas leczenia cefazoliną, lek należy natychmiast odstawić i wdrożyć odpowiednie leczenie. W przypadku zaburzeń czynności nerek ze współczynnikiem przesączania kłębuszkowego <55 ml/min należy liczyć się z kumulacją cefazoliny, dlatego należy odpowiednio zmniejszyć dawkę lub wydłużyć przerwy między kolejnymi dawkami. Cefazolina z powodu niewystarczającego przenikania do płynu mózgowo-rdzeniowego nie nadaje się do leczenia zapalenia opon mózgowych. Zaleca się regularne kontrolowanie czynności układu narządów, włącznie z czynnością nerek, wątroby i funkcją hematopoetyczną podczas długotrwałego leczenia lub stosowania dużych dawek. Istnieją raporty o podwyższonym poziomie enzymów wątrobowych i zmianach komórek krwi. U pacjentów z hipertonią i niewydolnością serca należy uwzględnić zawartość sodu w roztw. do wstrzykiwania. Cefazoliny nie należy podawać wcześniakom i noworodkom w wieku <1. m-ca, ponieważ brak jest obecnie wystarczających danych, dotyczących stosowania leku w tych grupach wiekowych. Nie określono bezpieczeństwa jej stosowania. Wyniki testów laboratoryjnych wykrywających stężenie glukozy w moczu, przeprowadzane z zastosowaniem roztw. Benedicta lub Fehlinga, mogą być fałszywie dodatnie u pacjentów otrzymujących cefazolinę. Cefazolina nie wpływa na wyniki testów enzymatycznych, stosowanych do pomiaru stężenia glukozy w moczu. Wyniki pośrednich i bezpośrednich testów Coombs’a również mogą być fałszywie dodatnie, np. u noworodków, których matki otrzymywały cefalosporyny. Cefazolina nie jest przeznaczona do podawania dokanałowego. Zgłaszano ciężkie działanie toksyczne na ośrodkowy układ nerwowy (w tym drgawki) po dokanałowym podaniu cefazoliny. Produkt zawiera 50,6 mg sodu/fiol. co odpowiada 2,53% zalecanej przez WHO maks. 2 g dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych. Nie przeprowadzano badań dotyczących wpływu cefazoliny na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Mogą jednak wystąpić działania niepożądane (np. zawroty głowy), które mogą mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

W badaniach in vitro obserwowano efekt antagonistyczny z antybiotykami, które działają bakteriostatycznie (np. tetracykliny, sulfonamidy, erytromycyna, chloramfenikol), w związku z powyższym należy rozważyć możliwość takiego działania podczas leczenia skojarzonego tymi antybiotykami i cefazoliną. Klirens nerkowy cefazoliny jest zmniejszony podczas jednoczesnego podawania probenecydu. Cefalosporyny w bardzo rzadkich przypadkach mogą prowadzić do zaburzeń krzepnięcia krwi. Jeśli jednocześnie podawane są doustne leki przeciwzakrzepowe lub wysokie dawki heparyny, należy kontrolować parametry krzepliwości. Nie można wykluczyć, nasilenia nefrotoksycznego działania antybiotyków (np. aminoglikozydów, kolistyny, polimiksyny B) i leków moczopędnych (np. furosemidu). Jeśli wymienione produkty lecznicze stosowane są jednocześnie z cefazoliną, należy uważnie monitorować parametry czynności nerek. Niektóre cefalosporyny jak cefamandol, cefazolina i cefotetan mogą zakłócać metabolizm wit. K1, szczególnie w przypadkach niedoboru wit. K1. W takich sytuacjach może być konieczne uzupełnienie wit. K1.

Z uwagi na brak odpowiedniej liczby, dobrze kontrolowanych badań u kobiet w ciąży, lek może być stosowany jedynie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Dotyczy to przede wszystkim pierwszego trymestru. Nieznaczna ilość cefazoliny przenika do mleka matki. U karmionych mlekiem matki dzieci może to spowodować alergie, biegunkę lub kandydozę. W takich przypadkach należy wstrzymać karmienie na czas leczenia.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (nieznana) długotrwałe lub wielokrotne stosowanie może prowadzić do nadkażenia lub kolonizacji z udziałem odpornych bakterii lub drożdżaków (kandydoza jamy ustnej, kandydoza pochwy). Choroby krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) małopłytkowość, neutropenia, leukopenia, eozynofilia, granulocytoza, niedokrwistość hemolityczna; (rzadko) zaburzenia krzepnięcia krwi, krwawienia. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) reakcje alergiczne takie jak rumień, pokrzywka i świąd; (niezbyt często) poważne reakcje uczuleniowe jak obrzęk angioneurotyczny i gorączka polekowa; (bardzo rzadko) zagrażający życiu szok anafilaktyczny. Zaburzenia układu nerwowego: (nieznana) bóle głowy, zawroty głowy, parestezje, stany pobudzenia centralnego układu nerwowego, mioklonie, drgawki. Zaburzenia układu pokarmowego: (często) biegunka, nudności, wymioty, utrata apetytu, wzdęcia, bóle brzucha; (nieznana) rzekomobłoniaste zapalenie jelit. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) lekkie, przemijające zwiększenie aktywności AspAT/AlAT i fosfatazy zasadowej; (bardzo rzadko) przemijające zapalenie wątroby i żółtaczka cholestatyczna. Zaburzenia czynności nerek i dróg moczowych: (rzadko) śródmiąższowe zapalenie nerek i inne choroby nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) bóle i stwardnienia w miejscu wstrzyknięcia; (niezbyt często) zapalenie żyły, zakrzepica.

Przedawkowanie może powodować ból, zapalenie i zapalenie żyły w miejscu wstrzykiwania. Podanie pozajelitowe zbyt wysokiej dawki cefalosporyn może skutkować zawrotami głowy, parestezjami, stanami pobudzenia centralnego układu nerwowego, miokloniami i bólami głowy. Po przedawkowaniu cefalosporyn szczególnie u pacjentów z chorobami nerek mogą wystąpić skurcze. Po przedawkowaniu mogą pojawić się następujące anormalne wyniki laboratoryjne: podwyższona wartość kreatyniny, BUN, enzymów wątrobowych i bilirubiny, dodatni odczyn Coombsa, trombocytoza, trombocytopenia, eozynofilia, leukopenia i wydłużony czas protrombinowy. Jeśli wystąpią drgawki, należy natychmiast odstawić produkt. Może być wskazane podanie leków przeciwdrgawkowych. Należy bardzo dokładnie monitorować czynności życiowe i odpowiednie parametry laboratoryjne. Przy silnym przedawkowaniu, szczególnie u pacjentów z uszkodzeniami nerek, w przypadku braku reakcji na inne sposoby leczenia, może być korzystne połączenie hemodializy z hemoperfuzją. Brak jednak dostępnych odpowiednich potwierdzających danych. Dializa otrzewnowa jest nieskuteczna.

Mechanizm działania cefazoliny polega na hamowaniu syntezy ściany komórki bakteryjnej (w fazie wzrostu) poprzez blokadę białek wiążących penicylinę (ang. PBPs) jak np. transpeptydazy. Prowadzi to do działania bakteriobójczego. Skuteczność zależy znacznie od czasu trwania leczenia, podczas którego poziom substancji czynnej wrasta ponad minimalne stężenie hamujące (MIC) drobnoustroje.

1 fiol. zawiera 1 g cefazoliny w postaci cefazoliny sodowej.

Choroba zakaźna wywołana przez Shigella [szigelloza] A03
Rzeżączka A54
Streptococcus pneumoniae jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.3
Escherichia coli [E. coli] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.2
Haemophilus influenzae [H. influenzae] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.3
Proteus (mirabilis) (morganii) jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.4
Pseudomonas (aeruginosa) (mallei) (pseudomallei) jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.5
Bacillus fragilis [B. fragilis] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.6
Clostridium perfringens [C. perfringens] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.7
Inne określone bakterie jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.8
Patogeny wirusowe jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B97
Ostre surowicze zapalenie ucha środkowego H65.0
Inne ostre, nieropne zapalenie ucha środkowego H65.1
Ostre ropne zapalenie ucha środkowego H66.0
Zapalenie ucha środkowego w przebiegu chorób bakteryjnych sklasyfikowanych gdzie indziej H67.0
Ostre zapalenie zatok J01
Ostre zapalenie gardła J02
Paciorkowcowe zapalenie gardła J02.0
Ostre zapalenie migdałków podniebiennych J03
Ostre zapalenie krtani i tchawicy J04
Ostre krupowe zapalenie krtani i nagłośni J05
Ostre zakażenie górnych dróg oddechowych o umiejscowieniu mnogim nieokreślonym J06
Zapalenie płuc wywołane przez Streptococcus pneumoniae J13
Zapalenie płuc wywołane przez Haemophilus influenzae J14
Bakteryjne zapalenie płuc niesklasyfikowane gdzie indziej J15
Zapalenie płuc w przebiegu chorób bakteryjnych sklasyfikowanych gdzie indziej J17.0
Zapalenie płuc wywołane przez niezidentyfikowany czynnik zakaźny J18
Ostre zapalenie oskrzeli J20
Nieokreślone ostre zakażenie dolnych dróg oddechowych J22
Zapalenie pęcherza moczowego N30
Zakażenie układu moczowego o nieokreślonym umiejscowieniu N39.0

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.