Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Cefazolin Sandoz

Cefazolin

inj. dom./doż. [prosz.]
1 g
10 fiol.
Iniekcje
Rx
100%
110,00

Cefazolin Sandoz - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Produkt leczniczy Cefazolin Sandoz stosuje się w leczeniu następujących zakażeń wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na cefazolinę:

  • Zakażenia dolnych dróg oddechowych:
    • Zaostrzenie bakteryjnego przewlekłego zapalenia oskrzeli
    • Zapalenie płuc
  • Zakażenia układu moczowego:
    • Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek
  • Zakażenia skóry i tkanek miękkich
  • Zapalenie wsierdzia
  • Posocznica
  • Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym

Stosowanie cefazoliny w fiolkach należy ograniczyć do przypadków, w których konieczne jest pozajelitowe podanie leku. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych. W miarę możliwości należy przeprowadzić testy wrażliwości drobnoustrojów wywołujących zakażenie, jednak w uzasadnionych przypadkach można rozpocząć terapię przed otrzymaniem wyników tych testów.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie zależy od wrażliwości patogenów i ciężkości zakażenia.

Dorośli:
Rodzaj zakażenia Dawkowanie Całkowita dawka dobowa
Lekkie zakażenia wywołane przez bakterie Gram (+) 500 mg co 8 h lub 1 g co 12 h 1,5 g lub 2 g
Niepowikłane zakażenia układu moczowego 1 g co 12 h 2 g
Zakażenia umiarkowane do ciężkich wywołane przez bakterie Gram (-) 1 g co 6-8 h 3-4 g
Zakażenia zagrażające życiu 1-1,5 g co 6 h 4-6 g

Rzadko stosowano dawki do 12 g na dobę.

Dorośli z niewydolnością nerek:
Klirens kreatyniny Stężenie kreatyniny w surowicy Całkowita dawka dobowa Częstość podawania
≥55 ml/min/1,73 m2 pc. ≤1,5 mg/100 ml Zwykle stosowana dawka Bez zmian
35-54 ml/min/1,73 m2 pc. 1,6-3,0 mg/100 ml Zwykle stosowana dawka Co 12 h
11-34 ml/min/1,73 m2 pc. 3,1-4,5 mg/100 ml 1/2 zwykle stosowanej dawki Co 12 h
≤10 ml/min/1,73 m2 pc. ≥4,6 mg/100 ml 1/4 zwykle stosowanej dawki Co 24 h

U pacjentów poddawanych hemodializie schemat dawkowania leku zależy od warunków dializy.

Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym:

Dawkowanie zależy od rodzaju i czasu trwania zabiegu chirurgicznego. Produkt w dawce początkowej 1-2 g podaje się dożylnie lub domięśniowo od 30 minut do 1 godziny przed rozpoczęciem operacji. Jeśli zabieg trwa dłużej (co najmniej 2 godziny), w trakcie jego trwania podaje się dożylnie lub domięśniowo kolejną dawkę 500 mg - 1 g. Po operacji w ciągu 24 godzin podaje się dożylnie lub domięśniowo co 6-8 godzin dawkę 500 mg - 1 g.

Pacjenci w podeszłym wieku:

U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek nie jest konieczna modyfikacja dawkowania.

Dzieci i młodzież:

W większości lekkich i średnio ciężkich zakażeń skuteczna całkowita dawka dobowa wynosi 25-50 mg/kg masy ciała, podzielona na 3 lub 4 równe dawki. W ciężkich zakażeniach całkowitą dawkę dobową można zwiększyć do maksymalnej zalecanej dawki 100 mg/kg masy ciała.

Czas trwania leczenia zależy od przebiegu choroby. Zgodnie z ogólnymi zasadami stosowania antybiotyków, podawanie cefazoliny należy kontynuować przez co najmniej 2 do 3 dni po ustąpieniu gorączki lub po zlikwidowaniu zakażenia. W leczeniu zakażeń wywołanych przez paciorkowce beta-hemolizujące podawanie leku trwa co najmniej 10 dni.

Warto zapamiętać
  • Cefazolina jest antybiotykiem cefalosporynowym I generacji o działaniu bakteriobójczym
  • Stosowana jest głównie w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-dodatnie oraz w profilaktyce okołooperacyjnej

Przeciwwskazania

  • Nadwrażliwość na cefazolinę lub na inne cefalosporyny
  • Występująca w przeszłości ciężka reakcja nadwrażliwości (np. reakcja rzekomoanafilaktyczna) na którykolwiek z antybiotyków β-laktamowych (penicyliny, monobaktamy i karbapenemy)
  • Dzieciom w pierwszym roku życia nie należy podawać cefazoliny rozpuszczonej w roztworze lidokainy

Przed zastosowaniem cefazoliny należy dokładnie zebrać wywiad dotyczący wcześniejszych reakcji nadwrażliwości na antybiotyki β-laktamowe. Ze względu na możliwość reakcji krzyżowych, należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z alergią na penicyliny.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Nadwrażliwość

Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze skłonnością do alergii. Możliwe są reakcje krzyżowe między penicylinami i cefalosporynami. Odnotowano ciężkie, sporadycznie zakończone zgonem reakcje nadwrażliwości. W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej, leczenie należy natychmiast przerwać i wdrożyć odpowiednie postępowanie.

Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek należy dostosować dawkowanie. Zaleca się kontrolowanie parametrów czynności nerek, zwłaszcza u osób ciężko chorych otrzymujących dawki maksymalne oraz u pacjentów przyjmujących jednocześnie inne leki mogące działać nefrotoksycznie.

Zaburzenia krzepliwości

W wyjątkowych przypadkach stosowanie cefazoliny może powodować zaburzenia krzepliwości krwi. Należy kontrolować parametry krzepliwości u pacjentów z grupy ryzyka.

Rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego

U pacjentów z ciężką lub utrzymującą się biegunką należy rozważyć możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy związanego ze stosowaniem antybiotyku. W takim przypadku należy natychmiast odstawić cefazolinę i zastosować odpowiednie leczenie.

Oporność bakterii i nadkażenia

Długotrwałe stosowanie cefazoliny może prowadzić do nadmiernego wzrostu opornych drobnoustrojów. Należy uważnie obserwować pacjenta pod kątem wystąpienia nadkażenia.

Cefazolina może wpływać na wyniki niektórych testów laboratoryjnych, m.in. fałszywie dodatnie wyniki testów na obecność glukozy w moczu czy testu Coombsa.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

  • Nie należy stosować cefazoliny z antybiotykami działającymi bakteriostatycznie (np. tetracykliny, sulfonamidy, erytromycyna, chloramfenikol) ze względu na możliwe działanie antagonistyczne
  • Probenecyd zmniejsza klirens nerkowy cefazoliny
  • Cefazolina może nasilać działanie doustnych leków przeciwzakrzepowych
  • Możliwe jest nasilenie działania nefrotoksycznego przy jednoczesnym stosowaniu z aminoglikozydami, furosemidem lub innymi lekami nefrotoksycznymi

Ciąża i laktacja

Cefazolinę można stosować w okresie ciąży jedynie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka, zwłaszcza w I trymestrze. Niewielka ilość cefazoliny przenika do mleka kobiecego. Należy zachować ostrożność podczas stosowania u kobiet karmiących piersią.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane obejmują:

  • Reakcje alergiczne (wysypka, świąd, pokrzywka)
  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, biegunka)
  • Ból w miejscu wstrzyknięcia
  • Przemijające zmiany w wynikach badań laboratoryjnych (np. zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych)

Rzadziej mogą wystąpić ciężkie reakcje nadwrażliwości, zaburzenia krzepliwości, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego czy zaburzenia czynności nerek.

Przedawkowanie

Przedawkowanie może powodować ból, stan zapalny i zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia. Możliwe jest wystąpienie zaburzeń neurologicznych, w tym drgawek, zwłaszcza u pacjentów z chorobą nerek. W przypadku znacznego przedawkowania może być konieczne zastosowanie hemodializy.

Mechanizm działania

Cefazolina jest półsyntetyczną cefalosporyną I generacji o działaniu bakteriobójczym. Działa poprzez hamowanie syntezy ściany komórkowej bakterii.

Skład

1 fiolka zawiera 1000 mg cefazoliny w postaci soli sodowej (1048 mg).

Cefazolin Sandoz jest skutecznym antybiotykiem stosowanym w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych oraz w profilaktyce okołooperacyjnej. Wymaga jednak ostrożnego stosowania, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz osób z ryzykiem reakcji alergicznych. Kluczowe jest przestrzeganie zaleceń dotyczących dawkowania oraz monitorowanie pacjenta pod kątem potencjalnych działań niepożądanych.



Wskazania

Produkt leczniczy stosuje się: w leczeniu następujących zakażeń wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na cefazolinę: zakażenia dolnych dróg oddechowych: zaostrzenie bakteryjnego przewlekłego zapalenia oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenia układu moczowego: ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek, zakażenia skóry i tkanek miękkich, zapalenie wsierdzia, posocznica, w zapobieganiu zakażeniom okołooperacyjnym: stosowanie cefazoliny w okresie okołooperacyjnym może zmniejszyć częstość występowania zakażeń pooperacyjnych w zabiegach chirurgicznych o dużym ryzyku wystąpienia takich zakażeń. Stosowanie cefazoliny w fiol. należy ograniczyć do przypadków, w których konieczne jest pozajelitowe podanie leku. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne (np. zalecenia krajowe) dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych. W miarę możliwości należy przeprowadzić testy wrażliwości na lek drobnoustrojów wywołujących zakażenie (antybiogram), jednak w uzasadnionych przypadkach można rozpocząć terapię przed otrzymaniem wyników tych testów.

Dawkowanie zależy od wrażliwości patogenów i ciężkości zakażenia. Dorośli. Lekkie zakażenia wywołane przez bakterie Gram (+): 500 mg co 8 h, całkowita dawka dobowa 1,5 g lub 1 g co 12 h, całkowita dawka dobowa 2 g; niepowikłane zakażenia układu moczowego: 1 g co 12 h, całkowita dawka dobowa 2 g; zakażenia umiarkowane do ciężkich wywołane przez bakterie Gram (-): 1 g co 6-8 h, całkowita dawka dobowa 3-4 g; zakażenia zagrażające życiu: 1-1,5 g co 6 h, całkowita dawka dobowa 4-6 g. Rzadko stosowano dawki do 12 g. Dorośli z niewydolnością nerek. Zalecane dawki: ClCr ≥55 ml/min/1,73 m2 pc.: stężenie kreatyniny w surowicy ≤1,5 mg/100 ml; całkowita dawka dobowa: zwykle stosowana dawka; częstość podawania: bez zmian. ClCr 35-54 ml/min/1,73 m2 pc.: 1,6-3,0 mg/100 ml stężenie kreatyniny w surowicy: całkowita dawka dobowa: zwykle stosowana dawka; częstość podawania: co 12 h. ClCr 11-34 ml/min/1,73 m2 pc.: 3,1-4,5 mg/100 ml stężenie kreatyniny w surowicy: całkowita dawka dobowa: 1/2 zwykle stosowanej dawki; częstość podawania: co 12 h. ClCr ≤10 ml/min/1,73 m2 pc.: stężenie kreatyniny w surowicy ≥4,6 mg/100 ml: całkowita dawka dobowa: 1/4 zwykle stosowanej dawki; częstość podawania: co 24 h. U pacjentów poddawanych hemodializie schemat dawkowania leku zależy od warunków dializy. W zapobieganiu zakażeniom okołooperacyjnym. Dawkowanie zależy od rodzaju i czasu trwania zabiegu chirurgicznego. Produkt w dawce początkowej od 1-2 g podaje się doż. lub domięśniowo od 30 minut do 1 h przed rozpoczęciem operacji. Jeśli zabieg trwa dłużej (co najmniej 2 h), w trakcie jego trwania podaje się doż. lub domięśniowo kolejną dawkę od 500 mg - 1 g. Po operacji w ciągu 24 h podaje się doż. lub domięśniowo co 6-8 h dawkę od 500 mg - 1 g. W leczeniu zakażeń, które mogą stanowić duże zagrożenia dla pacjenta (np. po operacjach serca lub dużych zabiegach ortopedycznych, takich jak całkowita wymiana stawu), zalecane jest dalsze podawanie leku przez 24-48 h, w dawkach stosowanych zwykle po zabiegach chirurgicznych. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. Noworodki w wieku poniżej 1 m-ca. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania leku u noworodków w 1-ym m-cu życia. Dzieci i młodzież. W większości lekkich i średnio ciężkich zakażeń skuteczna całkowita dawka dobowa wynosi 25-50 mg/kg mc., podzielona na 3 lub 4 równe dawki. W ciężkich zakażeniach całkowitą dawkę dobową można zwiększyć do maks. dawki zalecanej 100 mg/kg mc. Zalecenia dotyczące ustalania dawki u niemowląt oraz dzieci młodszych i starszych - patrz ChPL. Dzieci z niewydolnością nerek. ClCr >50 ml/min/1,73 m2 pc.: dawka cefazoliny: 7 mg/kg mc. (do 500 mg/dawkę); przerwa między dawkami: 6-8 h. ClCr 25-50 ml/min/1,73 m2 pc.: dawka cefazoliny: 7 mg/kg mc.; przerwa między dawkami: 12 h. ClCr 10-25 ml/min/1,73 m2 pc.: dawka cefazoliny: 7 mg/kg mc.; przerwa między dawkami: 24-36 h. ClCr <10 ml/min/1,73 m2 pc.: dawka cefazoliny: 7 mg/kg mc.; przerwa między dawkami: 48-72 h. Dzieciom poddawanym hemodializie podaje się na początku leczenia dawkę 7 mg/kg mc. Ponieważ stężenie cefazoliny w surowicy zmniejsza się podczas dializy o 35%-65%, w okresie między kolejnymi dializami podaje się dawkę 3-4 mg/kg mc. (przerwa między dializami wynosi 72 h). Czas trwania leczenia. Czas trwania leczenia zależy od przebiegu choroby. Zgodnie z ogólnymi zasadami stosowania antybiotyków, podawanie cefazoliny należy kontynuować przez co najmniej 2 do 3 dni po ustąpieniu gorączki lub po zlikwidowaniu zakażenia. W leczeniu zakażeń wywołanych przez paciorkowce betahemolizujące podawanie leku trwa co najmniej 10 dni.

Sporządzony roztw. podaje się głęboko domięśniowo lub doż. Leku nie należy podawać dokanałowo. Podawanie domięśniowe. Lek można podawać domięśniowo tylko w niepowikłanych zakażeniach. Dawki stosowane domięśniowo (maks. 1 g) należy wstrzykiwać do mięśni o dużej masie. Podawanie doż. Nie należy podawać drogą dożylną cefazoliny rozpuszczonej w roztworze lidokainy. Inf. doż. Większe dawki dobowe (4-6 g w 2 lub 3 dawkach podzielonych) podaje się w inf. doż. (w ciągu 20-30 minut). Cefazolina może być podawana z innymi płynami stosowanymi doż. lub w oddzielnej butelce przeznaczonej do inf. doż. Bezpośrednie wstrzyknięcie doż. Do dawki 1 g cefazolinę można podawać w powolnym wstrzyk. doż. (3-5 minut), bezpośrednio do żyły lub przez cewnik.

Nadwrażliwość na cefazolinę lub na inne cefalosporyny. Występująca w przeszłości ciężka reakcja nadwrażliwości (np. reakcja rzekomoanafilaktyczna) na którykolwiek z antybiotyków β-laktamowych (penicyliny, monobaktamy i karbapenemy). Dzieciom w 1-ym r.ż nie należy podawać cefazoliny rozpuszczonej w roztw. lidokainy.

Nadwrażliwość. Szczególną uwagę należy zwrócić u pacjentów ze skłonnością do alergii. Udokumentowano krzyżową wrażliwość między penicylinami i cefalosporynami. Tak jak po zastosowaniu innych antybiotyków β-laktamowych, odnotowano ciężkie i sporadycznie zakończone zgonem reakcje nadwrażliwości. U pacjentów, u których wystąpi ciężka reakcja alergiczna, leczenie należy natychmiast przerwać i wdrożyć odpowiednie postępowanie. Przed podaniem cefazoliny należy przeprowadzić wywiad dotyczący występujących uprzednio reakcji nadwrażliwości na cefazolinę, inne cefalosporyny lub inne antybiotyki β-laktamowe. Cefazolinę należy stosować ostrożnie u pacjentów, u których w przeszłości występowały inne niż ciężkie reakcje nadwrażliwości na inne leki β-laktamowe. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek wielkość dawek i/lub przerwy między nimi należy dostosować do ciężkości zaburzenia czynności nerek. Wprawdzie cefazolina rzadko powoduje zaburzenia czynności nerek, jednak zaleca się kontrolowanie parametrów czynności nerek, zwłaszcza u osób ciężko chorych, które otrzymują dawki maks., oraz u pacjentów przyjmujących jednocześnie inne mogące działać nefrotoksycznie produkty lecznicze (tj. antybiotyki aminoglikozydowe lub silne leki moczopędne, np. furosemid). Zaburzenia krzepliwości. W wyjątkowych przypadkach stosowanie cefazoliny może powodować zaburzenia krzepliwości krwi. Ryzyko jest zwiększone u pacjentów, u których występują czynniki ryzyka powodujące niedobór witaminy K lub zaburzające inne mechanizmy krzepnięcia (żywienie pozajelitowe, niedobory żywieniowe, zaburzenie czynności wątroby i nerek, małopłytkowość). Przyczyną zaburzonej krzepliwości krwi mogą być choroby (np. hemofilia, owrzodzenie żołądka lub dwunastnicy), wywołujące lub nasilające krwawienia. U pacjentów z wyżej wymienionymi chorobami należy kontrolować krzepliwość krwi za pomocą testu Quicka. Jeżeli parametry krzepliwości krwi zmniejszają się, należy podawać witaminę K (10 mg /tydzień). Rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego związane z leczeniem antybiotykiem. U pacjentów z ciężką lub utrzymującą się biegunką należy brać pod uwagę wystąpienie związanego ze stosowaniem antybiotyku rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy. Ponieważ może ono zagrażać życiu, należy natychmiast odstawić cefazolinę i zastosować odpowiednie leczenie. Leki hamujące perystaltykę jelit są przeciwwskazane. Oporność bakterii i nadkażenia. Długotrwałe stosowanie cefazoliny może spowodować wzrost bakterii opornych. Dlatego też należy dokładnie obserwować, czy u pacjenta nie występuje nadkażenie. Jeśli ono wystąpi, należy wdrożyć odpowiednie leczenie. Sód. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym lub z niewydolnością serca należy uwzględnić zawartość sodu w roztw. do wstrzykiwań (48 mg /1 g cefazoliny). Stosowanie u dzieci. Nie należy stosować cefazoliny u wcześniaków ani noworodków w 1. m-cu życia, ponieważ brak danych i nie zostało określone bezpieczeństwo stosowania. Sportowców należy poinformować o tym, że podczas stosowania cefazoliny podawanej w roztwo. lidokainy mogą występować pozytywne wyniki testów antydopingowych. Nie podawać dokanałowo. Po podaniu dokanałowym notowano ciężkie zatrucie OUN (z drgawkami). Nie stwierdzono wpływu cefazoliny na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ale podczas leczenia mogą wystąpić działania niepożądane mogące zaburzać wykonywanie tych czynności.

Jednoczesne stosowanie przeciwwskazane. Antybiotyki. Nie należy stosować cefazoliny z antybiotykami, które działają bakteriostatycznie (np. tetracykliny, sulfonamidy, erytromycyna, chloramfenikol), ponieważ w testach in vitro obserwowano działanie antagonistyczne. Jednoczesne stosowanie niezalecane. Probenecyd. Klirens nerkowy cefazoliny jest zmniejszony podczas jednoczesnego podawania probenecydu. Witamina K1. Niektóre cefalosporyny (takie jak cefamandol, cefazolina i cefotetan) mogą zakłócać metabolizm witaminy K1, zwłaszcza u pacjentów z jej niedoborem. Może być konieczne podawanie witaminy K1. Jednoczesne stosowanie wymagające ostrożności. Leki przeciwzakrzepowe. Cefalosporyny mogą bardzo rzadko prowadzić do zaburzeń krzepliwości krwi. Podczas jednoczesnego stosowania doustnych leków przeciwzakrzepowych lub dużych dawek heparyny należy kontrolować parametry krzepliwości. Wśród pacjentów otrzymujących antybiotyki opisano wiele przypadków nasilenia aktywności doustnych leków przeciwzakrzepowych. Wydaje się, że czynnikami ryzyka mogą być zakażenie i stan zapalny, wiek oraz stan ogólny pacjenta. W tych warunkach trudno ocenić, jaki udział w zmianach wartości INR ma choroba zakaźna, a jaki jej leczenie. Jednak wpływ niektórych grup antybiotyków (głównie fluorochinolonów, makrolidów, cyklin, kotrimoksazolu i niektórych cefalosporyn) może być większy. Leki nefrotoksyczne. Nie można wykluczyć, że nasili się działanie nefrotoksyczne antybiotyków (np. aminoglikozydów, kolistyny, polimiksyny B), jodowanych środków cieniujących, leków zawierających organiczne związki platyny, metotreksatu w dużych dawkach, niektórych leków przeciwwirusowych (tj. acyklowir, foskarnet), pentamidyny, cyklosporyny, takrolimusu oraz leków moczopędnych (np. furosemidu). Jeżeli leki te stosuje się jednocześnie z cefazoliną, należy uważnie kontrolować parametry czynności nerek. Badania diagnostyczne. Wyniki testów laboratoryjnych wykrywających glukozę w moczu, przeprowadzane z zastosowaniem roztw. Benedicta, Fehlinga lub tabl. Clinitest, mogą być fałszywie dodatnie. Jednak cefazolina nie wpływa na wyniki testów enzymatycznych stosowanych do pomiaru stężenia glukozy. Wyniki pośrednich i bezpośrednich testów Coombsa również mogą być fałszywie dodatnie, np. u noworodków, których matki otrzymywały cefalosporyny.

Badania na zwierzętach nie wskazują na bezpośredni lub pośredni toksyczny wpływ na reprodukcję. Ze względu na niewystarczające doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania cefazoliny u kobiet w ciąży i przenikanie cefazoliny przez barierę łożyska, lek można stosować w okresie ciąży, zwłaszcza w I trymestrze, jedynie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Należy unikać stosowania cefazoliny w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Nieznaczna ilość cefazoliny przenika do mleka kobiecego. U karmionych piersią niemowląt może wystąpić uczulenie, zaburzenie składu flory jelitowej oraz nadkażenie grzybami Candida. Jeśli u karmionego dziecka wystąpi biegunka lub kandydoza, należy wstrzymać karmienie piersią lub przerwać leczenie cefazoliną. Brak danych dotyczących wpływu cefazoliny na płodność u ludzi.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) kandydoza jamy ustnej; (rzadko) kandydoza narządów płciowych, zapalenie pochwy. Tak jak w przypadku każdego antybiotyku, długotrwałe stosowanie cefazoliny może spowodować nadkażenie niewrażliwymi drobnoustrojami. Zapalenie błony śluzowej nosa. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) leukopenia, granulocytopenia, neutropenia, małopłytkowość, leukocytoza, granulocytoza, monocytoza, limfocytopenia, bazofilia i eozynofilia. Zmiany te są przemijające; (bardzo rzadko) zaburzenia krzepliwości i wynikające z nich krwawienia. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) gorączka; (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny (obrzęk krtani ze zwężeniem dróg oddechowych, przyspieszona czynność serca, skrócenie oddechu, zmniejszenie ciśnienia tętniczego, obrzęk języka, świąd odbytu, świąd narządów płciowych, obrzęk twarzy). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (rzadko) hiperglikemia, hipoglikemia. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) napady drgawek (u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, u pacjentów otrzymujących nieprawidłowo duże dawki); (rzadko) zawroty głowy. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) zakrzepowe zapalenie żył. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) wysięk opłucnowy, duszność lub niewydolność oddechowa, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty, biegunka; (rzadko) jadłowstręt; (bardzo rzadko) rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego (w razie biegunki, która może być związana z leczeniem antybiotykiem, należy natychmiast wdrożyć odpowiednie postępowanie). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) przemijające zwiększenie aktywności AspAT, AlAT, fosfatazy zasadowej, gamma-GT, stężenia bilirubiny i/lub aktywności LDH; przemijające zapalenie wątroby, przemijająca żółtaczka cholestatyczna. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka; (niezbyt często) rumień, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy; (rzadko) toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevens-Johnsona. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) toksyczne działanie na nerki, śródmiąższowe zapalenie nerek, nieokreślona nefropatia, białkomocz, przemijające zwiększenie stężenia azotu mocznikowego (BUN) we krwi, zwykle u pacjentów otrzymujących jednocześnie inne leki mogące działać nefrotoksycznie. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (bardzo rzadko) świąd pochwy i sromu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania. (często) ból w miejscu wstrzyknięcia domięśniowego, czasami ze stwardnieniem tkanki; (rzadko) złe samopoczucie, uczucie zmęczenia, ból w klatce piersiowej. Jeśli w trakcie lub po zakończeniu leczenia cefazoliną występuje u pacjenta ciężka i utrzymująca się biegunka, należy skonsultować się z lekarzem, gdyż może ona być objawem ciężkiej choroby (rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy), którą należy natychmiast leczyć. Pacjent nie powinien przyjmować żadnych leków, które hamują perystaltykę jelit. Długotrwałe stosowanie cefalosporyn może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów, zwłaszcza Enterobacter, Citrobacter, Pseudomonas, Enterococcus lub Candida. Może to prowadzić do nadkażenia lub kolonizacji opornymi drobnoustrojami lub drożdżakami. Badania diagnostyczne. Notowano przemijające zwiększenie aktywności AspAT, AlAT, fosfatazy zasadowej oraz stężenia mocznika we krwi, bez cech klinicznych uszkodzenia nerek lub wątroby. Badania na zwierzętach wykazały możliwość toksycznego działania cefazoliny na nerki. Wprawdzie nie zostało to wykazane u ludzi, ale taką możliwość należy brać pod uwagę, zwłaszcza u pacjentów otrzymujących duże dawki przed dłuższy czas. Rzadko stwierdzano śródmiąższowe zapalenie nerek, i nieokreśloną nefropatię. Stan tych pacjentów był ciężki i otrzymywali oni wiele leków. Nie ustalono roli cefazoliny w rozwoju śródmiąższowego zapalenia nerek i innych nefropatii. Rzadko notowano przypadki zmniejszenia stężenia hemoglobiny i/lub wartości hematokrytu, niedokrwistości, agranulocytozy, niedokrwistości aplastycznej, pancytopenii i niedokrwistości hemolitycznej. Podczas leczenia niektórymi cefalosporynami notowano koszmary senne, zawroty głowy pochodzenia obwodowego, nadmierną ruchliwość, nerwowość lub lęk, bezsenność, senność, osłabienie, uderzenia gorąca, zaburzenie widzenia barw, splątanie i zwiększony próg drgawkowy. Reakcje nadwrażliwości. Rzadko występowały następujące reakcje po podaniu cefazoliny: reakcje skórne przebiegające ze świądem lub bez, takie jak miejscowa lub uogólniona wysypka, rumień, rumień wielopostaciowy wysiękowy, pokrzywka, przemijające miejscowe zwiększenie przepuszczalności naczyń krwionośnych, błon śluzowych lub stawów (obrzęk naczynioruchowy), gorączka polekowa, śródmiąższowe zapalenie płuc lub zapalenie płuc. Mogą wystąpić ciężkie ostre reakcje alergiczne. Może to być obrzęk twarzy, obrzęk języka, obrzęk głośni ze zwężeniem dróg oddechowych, przyspieszona czynność serca, duszność, zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi i wstrząs anafilaktyczny. W razie wystąpienia tych reakcji może być konieczne natychmiastowe intensywne leczenie. Opisywano zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia po dożylnym podaniu leku. Inne objawy niepożądane opisywane podczas leczenia cefalosporynami obejmują: ból w klatce piersiowej, wysięk do opłucnej, duszność lub zespół zaburzeń oddechowych, kaszel, zapalenie błony śluzowej nosa, zwiększenie lub zmniejszenie stężenia glukozy w surowicy, świąd narządów płciowych i odbytu, kandydozę narządów płciowych, zapalenie pochwy, zakrzepowe zapalenie żył, ból podczas domięśniowego podawania leku. Opisywano reakcję przypominającą nadwrażliwość na światło po wcześniejszym narażeniu na promieniowanie UV (efekt ”dawki zapamiętanej”).

Objawy przedawkowania. Przedawkowanie może powodować ból, stan zapalny i zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia. Podanie pozajelitowe dużych dawek cefalosporyny może spowodować zaburzenia równowagi, parestezje i ból głowy. Przedawkowanie cefalosporyn może wywołać drgawki, zwłaszcza u pacjentów z chorobą nerek. Przedawkowanie może być związane z następującymi nieprawidłowymi wynikami badań laboratoryjnych: zwiększone stężenie kreatyniny, azotu mocznikowego we krwi (BUN), bilirubiny, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych; dodatni wynik testu Coombsa, trombocytoza lub trombocytopenia, eozynofilia, leukopenia oraz wydłużony czas protrombinowy. W razie wystąpienia drgawek należy natychmiast odstawić lek. Może być wskazane podanie leków przeciwdrgawkowych. Należy monitorować ważne czynności życiowe i parametry laboratoryjne. Po znacznym przedawkowaniu, jeśli brak reakcji na inne sposoby leczenia, może być korzystne równoczesne zastosowanie hemodializy z hemoperfuzją, chociaż brak dodatkowych danych.

Właściwości ogólne. Cefazolina jest półsyntetyczną cefalosporyną do stosowania pozajelitowego. Podobnie jak inne antybiotyki β-laktamowe, wykazuje działanie bakteriobójcze przez hamowanie syntezy ściany komórki bakteryjnej.

1 fiol. zawiera 1000 mg cefazoliny w postaci soli sodowej (1048 mg).

Choroba zakaźna wywołana przez Shigella [szigelloza] A03
Rzeżączka A54
Streptococcus pneumoniae jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.3
Escherichia coli [E. coli] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.2
Haemophilus influenzae [H. influenzae] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.3
Proteus (mirabilis) (morganii) jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.4
Pseudomonas (aeruginosa) (mallei) (pseudomallei) jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.5
Bacillus fragilis [B. fragilis] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.6
Clostridium perfringens [C. perfringens] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.7
Inne określone bakterie jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.8
Patogeny wirusowe jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B97
Ostre surowicze zapalenie ucha środkowego H65.0
Inne ostre, nieropne zapalenie ucha środkowego H65.1
Ostre ropne zapalenie ucha środkowego H66.0
Zapalenie ucha środkowego w przebiegu chorób bakteryjnych sklasyfikowanych gdzie indziej H67.0
Ostre zapalenie zatok J01
Ostre zapalenie gardła J02
Paciorkowcowe zapalenie gardła J02.0
Ostre zapalenie migdałków podniebiennych J03
Ostre zapalenie krtani i tchawicy J04
Ostre krupowe zapalenie krtani i nagłośni J05
Ostre zakażenie górnych dróg oddechowych o umiejscowieniu mnogim nieokreślonym J06
Zapalenie płuc wywołane przez Streptococcus pneumoniae J13
Zapalenie płuc wywołane przez Haemophilus influenzae J14
Bakteryjne zapalenie płuc niesklasyfikowane gdzie indziej J15
Zapalenie płuc w przebiegu chorób bakteryjnych sklasyfikowanych gdzie indziej J17.0
Zapalenie płuc wywołane przez niezidentyfikowany czynnik zakaźny J18
Ostre zapalenie oskrzeli J20
Nieokreślone ostre zakażenie dolnych dróg oddechowych J22
Zapalenie pęcherza moczowego N30
Zakażenie układu moczowego o nieokreślonym umiejscowieniu N39.0

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.