Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Carbaglu

Carglumic acid

tabl. do sporz. zaw. doust.
200 mg
60 szt.
Doustnie
Rx-z
CHB
19461,60
B (1)
bezpł.
Carbaglu
tabl. do sporz. zaw. doust.
200 mg
5 szt.
Doustnie
Rx-z
100%
2120,58

Wskazania do stosowania

Carbaglu (kwas kargluminowy) jest wskazany w leczeniu hiperamonemii spowodowanej następującymi schorzeniami:

  • Pierwotny niedobór syntazy N-acetyloglutaminianowej
  • Kwasica izowalerianowa
  • Kwasica metylomalonowa
  • Kwasica propionowa

Lek działa poprzez aktywację syntetazy karbamoilofosforanowej, kluczowego enzymu cyklu mocznikowego, co prowadzi do obniżenia poziomu amoniaku we krwi.

Dawkowanie i sposób podawania

Leczenie Carbaglu powinno być rozpoczynane i nadzorowane przez lekarza doświadczonego w leczeniu chorób metabolicznych. Lek przeznaczony jest wyłącznie do podawania doustnego.

Wskazanie Dawka początkowa Dawka podtrzymująca
Niedobór syntazy N-acetyloglutaminianowej 100-250 mg/kg/dobę 10-100 mg/kg/dobę
Kwasice organiczne 100-250 mg/kg/dobę Indywidualnie dostosowana

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie w celu utrzymania prawidłowego stężenia amoniaku w osoczu.

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek konieczna jest modyfikacja dawkowania:

  • Umiarkowane zaburzenia (GFR 30-59 ml/min): dawka początkowa 50-125 mg/kg/dobę, dawka podtrzymująca 5-50 mg/kg/dobę
  • Ciężkie zaburzenia (GFR ≤29 ml/min): dawka początkowa 15-40 mg/kg/dobę, dawka podtrzymująca 2-20 mg/kg/dobę

Całkowitą dobową dawkę leku zaleca się podzielić na 2-4 porcje, podawane przed posiłkami. Tabletki należy rozpuścić w minimum 5-10 ml wody i podać doustnie lub przez zgłębnik nosowo-żołądkowy.

Przeciwwskazania

Stosowanie Carbaglu jest przeciwwskazane w przypadku:

  • Nadwrażliwości na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Karmienia piersią w okresie przyjmowania leku

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas terapii Carbaglu należy regularnie monitorować:

  • Stężenie amoniaku i aminokwasów w osoczu
  • Parametry czynności wątroby i nerek
  • Parametry kardiologiczne
  • Parametry hematologiczne

W przypadku złej tolerancji białka może być konieczne ograniczenie jego podaży oraz suplementacja argininy.

Nie przeprowadzono badań wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Interakcje z innymi lekami

Nie przeprowadzono specyficznych badań dotyczących interakcji Carbaglu z innymi lekami. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu innych preparatów.

Stosowanie w ciąży i okresie karmienia piersią

Brak jest wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania Carbaglu w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały minimalny wpływ na rozwój płodu. Należy zachować szczególną ostrożność przy przepisywaniu leku kobietom w ciąży.

Karmienie piersią jest przeciwwskazane w trakcie przyjmowania Carbaglu, ze względu na potencjalne przenikanie leku do mleka matki.

Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane obejmują:

  • Zwiększoną potliwość (często)
  • Zwiększenie aktywności aminotransferaz (niezbyt często)
  • Biegunkę i wymioty (niezbyt często)
  • Bradykardię (niezbyt często)
  • Gorączkę (niezbyt często)

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania Carbaglu mogą wystąpić objawy zatrucia o charakterze reakcji sympatykomimetycznej, takie jak tachykardia, nadmierne pocenie się, wzmożone wydzielanie śluzu w oskrzelach, podwyższona temperatura ciała i niepokój ruchowy. Objawy te ustępują po zmniejszeniu dawki leku.

Właściwości farmakodynamiczne i farmakokinetyczne

Kwas kargluminowy jest strukturalnym analogiem N-acetaktywatora syntetazy karbamoilofosforanowej. Wykazano, że Carbaglu skutecznie aktywuje ten enzym in vitro i in vivo, prowadząc do zwiększenia efektywności cyklu mocznikowego i obniżenia poziomu amoniaku we krwi.

Carbaglu wykazuje lepszą biodostępność niż naturalny N-acetyloglutaminian ze względu na większą przepuszczalność błony mitochondrialnej oraz większą odporność na hydrolizę przez aminoacylazę cytoplazmatyczną.

Warto zapamiętać
  • Carbaglu jest skuteczny w leczeniu hiperamonemii spowodowanej niedoborem syntazy N-acetyloglutaminianowej oraz wybranymi kwasicami organicznymi.
  • Dawkowanie leku należy indywidualnie dostosować do pacjenta, monitorując poziom amoniaku we krwi.
Postać farmaceutyczna

Carbaglu dostępny jest w postaci tabletek zawierających 200 mg kwasu kargluminowego.

Carbaglu stanowi skuteczną opcję terapeutyczną w leczeniu hiperamonemii o różnej etiologii. Właściwe dawkowanie i regularne monitorowanie parametrów biochemicznych są kluczowe dla osiągnięcia optymalnych efektów leczenia przy minimalizacji ryzyka działań niepożądanych.


1) Program lekowy: leczenie kwasem kargluminowym chorych z acyduriami organicznymi: propionową, metylomalonową i izowalerianową


Wskazania

Preparat jest wskazany w hiperamonemii spowodowanej pierwotnym niedoborem syntazy N-acetyloglutaminianowej, hiperamonemii spowodowanej kwasicą izowalerianową, hiperamonemii spowodowanej kwasicą metylomalonową, hiperamonemii spowodowanej kwasicą propionową.

Leczenie produktem leczniczym należy rozpoczynać pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu chorób metabolicznych. W niedoborze syntazy N-acetyloglutaminianowej: w oparciu o doświadczenia kliniczne leczenie można rozpocząć już od pierwszego dnia życia. Początkowa dawka dobowa powinna wynosić 100 mg/kg mc., w razie potrzeby do 250 mg/kg mc. Następnie wielkość dawki powinna być dostosowana indywidualnie w celu utrzymania prawidłowego stężenia amoniaku w osoczu. Przy przewlekłym stosowaniu leku może nie być konieczne zwiększenie dawki w celu dostosowania jej do mc., tak długo jak zapewniona jest dostateczna kontrola stężenia amoniaku. Dawki dobowe wynoszą od 10 mg/kg mc. do 100 mg/kg mc. Próba wrażliwości na leczenie kwasem kargluminowym. Przed rozpoczęciem przewlekłego leczenia zalecane jest wykonanie próby indywidualnej wrażliwości pacjenta na działanie kwasu kargluminowego. Np.: u dzieci w stanie śpiączki należy rozpocząć od podawania dawki 100-250 mg/kg mc./dobę i oznaczać stężenie amoniaku co najmniej przed każdym podaniem leku; poziom amoniaku powinien ulec normalizacji w ciągu kilku h od rozpoczęcia podawania leku, u pacjentów z hiperamonemią średnio nasiloną należy podać dawkę próbną 100-200 mg/kg mc./dobę przez 3 dni, stosując dietę o stałej zawartości białek, i wykonywać regularne oznaczenia stężenia amoniaku w osoczu (przed jedzeniem i 1 h po jedzeniu); dostosować odpowiednio dawkę leku w celu utrzymania normalnego stężenia amoniaku w osoczu. W kwasicy izowalerianowej, metylomalonowej i propionowej: leczenie należy rozpocząć w momencie stwierdzenia hiperamonemii u pacjentów z kwasicą organiczną. Początkowa dawka dobowa powinna wynosić 100 mg/kg, w razie potrzeby do 250 mg/kg. Następnie dawkę należy dostosować indywidualnie tak, aby utrzymać prawidłowe stężenie amoniaku w osoczu. Zaburzenia czynności nerek: zaleca się ostrożność przy podawaniu produktu pacjentom z zaburzeniami czynności nerek. Wymagane jest dostosowanie dawkowania do wskaźnika filtracji kłębuszkowej (ang. GFR). Pacjenci z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (GFR 30-59 ml/min): zalecana dawka początkowa wynosi od 50 mg/kg/dobę do 125 mg/kg/dobę u pacjentów z hiperamonemią spowodowaną niedoborem syntazy N-acetyloglutaminianowej (ang. NAGS) lub kwasicą organiczną; przy stosowaniu długoterminowym dawka dobowa będzie wynosić 5-50 mg/kg/dobę i należy dostosować ją indywidualnie w celu utrzymania prawidłowego stężenia amoniaku w osoczu. Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR ≤29 ml/min): zalecana dawka początkowa wynosi 15-40 mg/kg/dobę u pacjentów z hiperamonemią spowodowaną niedoborem NAGS lub kwasicą organiczną; przy stosowaniu długoterminowym dawka dobowa będzie wynosić 2-20 mg/kg/dobę i należy dostosować ją indywidualnie w celu utrzymania prawidłowego stężenia amoniaku w osoczu. Dzieci i młodzież. Określono bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu leczniczego w leczeniu dzieci i młodzieży (od urodzenia do 17 rż.) z ostrą lub przewlekłą hiperamonemią spowodowaną niedoborem NAGS i ostrą hiperamonemią spowodowaną kwasicą izowalerianową, kwasicą propionową lub kwasicą metylomalonową; na podstawie tych danych dostosowanie dawkowania u noworodków nie jest uznawane za konieczne.

Lek jest przeznaczony wyłącznie do stosowania doust. (połknięcie lub podanie przez zgłębnik nosowo-żołądkowy z użyciem strzykawki, jeśli jest to konieczne). Na podstawie danych farmakokinetycznych i doświadczeń klinicznych zaleca się dzielenie całkowitej dobowej dawki leku na 2-4 dawek, podawanych przed posiłkami lub karmieniem dziecka. Dzielenie tabl. na pół umożliwia w większości przypadków uzyskanie wymaganego dawkowania. Niekiedy użycie ćwiartki tabletki może pomóc w uzyskaniu dawkowania zalecanego przez lekarza. Do tabletek należy dodać co najmniej 5-10 ml wody, do powstania zawiesiny i połknąć natychmiast lub podać szybko strzykawką przez zgłębnik nosowo-żołądkowy. Zawiesina ma lekko kwaśny smak.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub substancje pomocnicze. W okresie zażywania kwasu kargluminowego przeciwwskazane jest karmienie noworodka piersią.

Stężenia amoniaku i aminokwasów w osoczu powinny być utrzymywane w granicach normy. Z uwagi na niewielką liczbę danych dotyczących bezpieczeństwa kwasu kargluminowego, zalecana jest systematyczna kontrola czynności wątroby, nerek i serca oraz badanie parametrów hematologicznych. W przypadku złej tolerancji białka może być wskazane ograniczenie jego podaży oraz suplementacja argininy. Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Nie przeprowadzono specyficznych badań dotyczących interakcji w tym zakresie.

Brak jest danych klinicznych dotyczących stosowania kwasu kargluminowego w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały minimalny wpływ na rozwój płodu. Należy zachować ostrożność w przypadku przepisywania leku kobietom w ciąży. Chociaż nie wiadomo czy kwas kargluminowy przenika do mleka matki, wykazano jego obecność w mleku samic szczura w okresie laktacji. Z tego względu w czasie zażywania kwasu kargluminowego przeciwwskazane jest karmienie noworodka piersią.

Działania niepożądane w niedoborze syntazy N-acetyloglutaminianowej. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie aktywności aminotransferaz. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) zwiększenie potliwości. Działania niepożądane w kwasicy organicznej. Zaburzenia serca: (niezbyt często) bradykardia. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) biegunka, wymioty. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) gorączka.

U jednego pacjenta leczonego kwasem kargluminowym, u którego dawka została zwiększona do 750 mg/kg mc./dobę, wystąpiły objawy zatrucia o charakterze reakcji sympatykomimetycznej: tachykardia, obfite pocenie się, wzmożone wydzielanie śluzu w oskrzelach, podwyższona temperatura ciała i niepokój ruchowy. Objawy te ustąpiły z chwilą obniżenia dawki.

Kwas kargluminowy jest zbliżony pod względem budowy do N-acetyloglutaminianu, który jest naturalnie występującym aktywatorem syntetazy karbamoilofosforanowej - pierwszego enzymu cyklu mocznikowego. Wykazano in vitro, że kwas kargluminowy powoduje aktywację syntetazy karbamoilofosforanowej występującej w wątrobie. Pomimo, że syntetaza karbamoilofosforanowa wykazuje mniejsze powinowactwo do kwasu kargluminowego niż do N-acetyloglutaminianu, wykazano in vivo, że kwas kargluminowy atkywuje syntetazę karbamoilofosforanową i u szczurów znacznie skuteczniej niż N-acetyloglutaminian chroni przed zatruciem amoniakiem. Te spostrzeżenia można wyjaśnić na podstawie następujących obserwacji: błona mitochondrialna jest bardziej przepuszczalna dla kwasu kargluminowego niż dla N-acetyloglutaminianu, kwas kargluminowy jest bardziej odporny na hydrolizę zachodzącą pod wpływem aminoacylazy obecnej w cytosolu.

1 tabl. zawiera 200 mg kwasu kargluminowego.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.