Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Bendamustine Kabi

Bendamustine hydrochloride

inf. [prosz. do przyg. konc.]
2,5 mg/ml
1 fiol. 25 mg
Iniekcje
Rx
100%
X
Bendamustine Kabi
inf. [prosz. do przyg. konc.]
2,5 mg/ml
1 fiol. 100 mg
Iniekcje
Rx
100%
X

Bendamustine Kabi - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Bendamustine Kabi jest wskazany w leczeniu następujących nowotworów hematologicznych:

  • Przewlekła białaczka limfocytowa (stadium B lub C wg klasyfikacji Bineta) - jako leczenie pierwszego wyboru u pacjentów, u których chemioterapia skojarzona z fludarabiną jest niewskazana
  • Chłoniaki nieziarnicze o powolnym przebiegu - w monoterapii u pacjentów z progresją choroby w trakcie lub przed upływem 6 miesięcy od zakończenia leczenia rytuksymabem lub schematem zawierającym rytuksymab
  • Szpiczak mnogi (stadium II z progresją lub stadium III wg klasyfikacji Durie-Salmona) - jako leczenie pierwszego wyboru w skojarzeniu z prednizonem u pacjentów powyżej 65 lat, niekwalifikujących się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych i z objawami istotnej klinicznie neuropatii uniemożliwiającej zastosowanie talidomidu lub bortezomibu

Bendamustyna wykazuje skuteczność w leczeniu wymienionych nowotworów hematologicznych, szczególnie u pacjentów z określonymi ograniczeniami terapeutycznymi. Jej zastosowanie pozwala na indywidualizację leczenia w zależności od stanu klinicznego pacjenta.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie bendamustyny zależy od wskazania:

Wskazanie Dawkowanie Częstotliwość podawania
Przewlekła białaczka limfocytowa 100 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. Co 4 tygodnie
Chłoniak nieziarniczy oporny na rytuksymab 120 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. Co 3 tygodnie
Szpiczak mnogi 120-150 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. + prednizon 60 mg/m2 pc. w dniach 1.-4. Co 4 tygodnie

Bendamustynę podaje się w infuzji dożylnej trwającej 30-60 minut. Leczenie należy kontynuować do uzyskania odpowiedzi lub progresji choroby, monitorując parametry morfologii krwi. W przypadku mielosupresji konieczna może być modyfikacja dawki lub odroczenie leczenia.

Specjalne grupy pacjentów

Pacjenci z niewydolnością wątroby: U pacjentów z łagodną niewydolnością wątroby (bilirubina <1,2 mg/dl) nie ma konieczności modyfikacji dawki. Przy umiarkowanej niewydolności (bilirubina 1,2-3,0 mg/dl) zaleca się zmniejszenie dawki o 30%. Brak danych dla ciężkiej niewydolności wątroby.

Pacjenci z niewydolnością nerek: Nie ma konieczności modyfikacji dawki przy klirensie kreatyniny >10 ml/min. Doświadczenie w ciężkiej niewydolności nerek jest ograniczone.

Dzieci i młodzież: Brak doświadczenia w stosowaniu u dzieci i młodzieży.

Pacjenci w podeszłym wieku: Brak konieczności modyfikacji dawki.

Indywidualizacja dawkowania w zależności od stanu klinicznego pacjenta i występowania działań niepożądanych jest kluczowa dla optymalizacji leczenia bendamustyną.

Przeciwwskazania

Stosowanie bendamustyny jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Okres karmienia piersią
  • Ciężkie zaburzenia czynności wątroby (bilirubina >3,0 mg/dl)
  • Żółtaczka
  • Ciężkie zahamowanie czynności szpiku i znaczne zmiany morfologii krwi (leukocyty <3000/μl i/lub płytki krwi <75 000/μl)
  • Duży zabieg chirurgiczny w ciągu 30 dni przed rozpoczęciem leczenia
  • Zakażenia, szczególnie z towarzyszącą leukopenią
  • Szczepienie przeciw żółtej febrze

Znajomość przeciwwskazań jest niezbędna do zapewnienia bezpieczeństwa terapii. W przypadku występowania któregokolwiek z wymienionych stanów, należy rozważyć alternatywne opcje leczenia.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania bendamustyny należy zachować szczególną ostrożność ze względu na możliwość wystąpienia następujących działań niepożądanych:

  • Mielosupresja - konieczne regularne monitorowanie morfologii krwi
  • Zakażenia - zwiększone ryzyko, szczególnie u pacjentów z neutropenią/limfopenią
  • Reakcje skórne - możliwość wystąpienia ciężkich reakcji, w tym zespołu Stevens-Johnsona
  • Kardiotoksyczność - monitorowanie EKG i stężenia potasu
  • Zespół rozpadu guza - ryzyko wystąpienia w ciągu 48h od podania pierwszej dawki
  • Reakcje związane z infuzją - od łagodnych do ciężkich reakcji anafilaktycznych

Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjenta podczas terapii oraz wdrożenie odpowiedniego postępowania w przypadku wystąpienia działań niepożądanych. Szczególną uwagę należy zwrócić na profilaktykę i leczenie zakażeń oraz kontrolę parametrów hematologicznych.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Bendamustyna może wchodzić w interakcje z następującymi lekami:

  • Leki mielosupresyjne - możliwe nasilenie działania na szpik kostny
  • Cyklosporyna, takrolimus - ryzyko nadmiernej immunosupresji
  • Inhibitory CYP1A2 (np. fluwoksamina, cyprofloksacyna) - możliwy wpływ na metabolizm bendamustyny
  • Szczepionki żywe - zwiększone ryzyko zakażenia po szczepieniu

Znajomość potencjalnych interakcji pozwala na odpowiednie dostosowanie terapii i uniknięcie niepożądanych efektów leczenia skojarzonego. W razie konieczności jednoczesnego stosowania wymienionych leków, należy ściśle monitorować pacjenta.

Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Bendamustyna wykazuje działanie teratogenne i mutagenne. W związku z tym:

  • Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję przed i w trakcie leczenia
  • Mężczyźni nie powinni płodzić dzieci podczas leczenia i przez 6 miesięcy po jego zakończeniu
  • Stosowanie w ciąży jest przeciwwskazane, chyba że jest to bezwzględnie konieczne
  • Karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas leczenia

Pacjenci planujący posiadanie potomstwa powinni zostać poinformowani o ryzyku związanym z leczeniem bendamustyną i możliwości kriokonserwacji nasienia/komórek jajowych przed rozpoczęciem terapii.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane bendamustyny obejmują:

  • Zaburzenia hematologiczne: leukopenia, trombocytopenia, niedokrwistość
  • Zakażenia
  • Nudności i wymioty
  • Reakcje skórne
  • Zmęczenie
  • Gorączka

Rzadziej występują ciężkie działania niepożądane, takie jak reakcje anafilaktyczne, kardiotoksyczność czy wtórne nowotwory. Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjenta i odpowiednie postępowanie w przypadku wystąpienia działań niepożądanych.

Warto zapamiętać
  • Bendamustyna jest skuteczna w leczeniu przewlekłej białaczki limfocytowej, chłoniaków nieziarniczych i szpiczaka mnogiego u określonych grup pacjentów
  • Kluczowe jest monitorowanie morfologii krwi i dostosowywanie dawki w przypadku mielosupresji

Właściwości farmakologiczne

Bendamustyna jest lekiem alkilującym o unikalnym mechanizmie działania. Jej aktywność przeciwnowotworowa polega na:

  • Tworzeniu wiązań krzyżowych w pojedynczej i podwójnej nici DNA
  • Zaburzaniu funkcji macierzy DNA
  • Hamowaniu syntezy i naprawy DNA

Skuteczność bendamustyny wykazano w badaniach in vitro na różnych liniach komórek nowotworowych oraz in vivo na modelach zwierzęcych. Jej unikalne właściwości farmakologiczne przyczyniają się do skuteczności w leczeniu nowotworów opornych na standardową chemioterapię.

Podsumowanie

Bendamustine Kabi jest wartościową opcją terapeutyczną w leczeniu wybranych nowotworów hematologicznych. Jej skuteczność, w połączeniu ze specyficznym profilem bezpieczeństwa, pozwala na indywidualizację leczenia u pacjentów z ograniczonymi możliwościami terapeutycznymi. Kluczowe znaczenie ma właściwa kwalifikacja pacjentów do leczenia, odpowiednie dawkowanie oraz ścisłe monitorowanie w trakcie terapii.



Wskazania

Przewlekła białaczka limfocytowa (stadium choroby B lub C wg klasyfikacji Bineta), jako leczenie 1-ego wyboru u pacjentów, u których chemioterapia skojarzona z fludarabiną jest niewskazana. Chłoniaki nieziarnicze o powolnym przebiegu, w monoterapii u pacjentów, u których progresja choroby nastąpiła w trakcie lub przed upływem 6 m-cy od zakończenia leczenia rytuksymabem, lub schematem zawierającym rytuksymab. Szpiczak mnogi (stadium II z progresją lub stadium III wg klasyfikacji Durie-Salmona), jako leczenie 1-ego wyboru w skojarzeniu z prednizonem u pacjentów powyżej 65 lat, którzy nie kwalifikują się do zabiegu autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych oraz którzy w momencie rozpoznania mają objawy istotnej klinicznie neuropatii, uniemożliwiającej zastosowanie leczenia zawierającego talidomid lub bortezomib.

Monoterapia przewlekłej białaczki limfocytowej. Chlorowodorek bendamustyny w dawce 100 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 4 tyg. Monoterapia chłoniaka nieziarniczego o powolnym przebiegu opornego na rytuksymab. Chlorowodorek bendamustyny w dawce 120 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 3 tyg. Szpiczak mnogi. Chlorowodorek bendamustyny w dawce 120-150 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia, prednizon w dawce 60 mg/m2 pc. dożylnie lub doustnie w dniach 1. i 4. cyklu leczenia; co 4 tyg. Leczenie należy zakończyć lub odroczyć, jeśli liczba leukocytów i/lub płytek krwi spadnie odpowiednio do wartości <3000/µl lub <75 000/µl. Czas trwania leczenia. Czas trwania leczenia zależy od wskazania i uzyskanej odpowiedzi na leczenie. Niewydolność wątroby. Dane farmakokinetyczne nie wskazują na konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy <1,2 mg/dl). Zaleca się zmniejszenie dawki o 30% u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy 1,2 do 3,0 mg/dl). Brak danych dotyczących pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy >3,0 mg/dl). Niewydolność nerek: dane farmakokinetyczne nie wskazują na konieczności dostosowywania dawki u pacjentów, u których CrCl jest większy niż 10 ml/min. Doświadczenie dotyczące stosowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek jest ograniczone. Dzieci i młodzież. Brak doświadczenia dotyczącego stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma danych wskazujących na konieczność dostosowywania dawki leku u pacjentów w podeszłym wieku.

Podczas przygotowywania produktu leczniczego należy unikać jego wdychania, kontaktu ze skórą i błonami śluzowymi (należy nosić rękawiczki i odzież ochronną). Zanieczyszczone części ciała należy dokładnie umyć wodą z mydłem, oczy należy przemyć roztw. soli fizjologicznej. W miarę możliwości zaleca się pracę na specjalnie zabezpieczonym blacie (pod nawiewem laminarnym) z nieprzepuszczalną dla płynów jednorazową folią absorbcyjną. Kobiety w ciąży nie powinny przygotowywać cytostatyków. Proszek do sporządzania koncentratu roztw. do inf. należy rozpuścić w wodzie do wstrzykiwań, rozcieńczyć roztw. chlorku sodu do wstrzyk. o stężeniu 9 mg/ml (0,9%), a następnie podać w inf. dożylnej. Należy stosować techniki aseptyczne. 1. Rekonstytucja: zawartość każdej fiol. produktu leczniczego, zawierającej 25 mg bendamustyny chlorowodorku, należy rozpuścić w 10 ml wody do wstrzyk. przez wstrząsanie. Zawartość każdej fiol. produktu leczniczego, zawierającej 100 mg bendamustyny chlorowodorku, należy rozpuścić w 40 ml wody do wstrzyk. przez wstrząsanie. Rozpuszczony koncentrat zawiera 2,5 mg chlorowodorku bendamustyny w 1 ml i ma postać przejrzystego, bezbarwnego do jasnożółtego roztw. 2. Rozcieńczanie: po uzyskaniu przejrzystego koncentratu (zazwyczaj po 5-10 minutach), całkowitą zalecaną dawkę produktu leczniczego należy rozcieńczyć 0,9% roztw. NaCl do uzyskania ostatecznej objętości ok. 500 ml. Preparat należy rozcieńczać 0,9% roztw. NaCl, a nie jakimkolwiek innym roztw. do wstrzyk. 3. Podanie: roztw. należy podawać w inf. dożylnej przez 30-60 minut. Wyłącznie do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Karmienie piersią. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy > 3,0 mg/dl). Żółtaczka. Ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego i znaczne zmiany morfologii krwi (zmniejszenie liczby leukocytów i/lub płytek krwi odpowiednio do wartości < 3000/µl lub < 75 000/µl). Poważny zabieg chirurgiczny w okresie krótszym niż 30 dni od rozpoczęcia leczenia. Zakażenia, w szczególności przebiegające z leukocytopenią. Szczepienie przeciw żółtej febrze.

Podczas badań klinicznych często występowały reakcje związane z infuzją bendamustyny. Objawy są zazwyczaj łagodne i obejmują gorączkę, dreszcze, świąd i wysypkę. W rzadkich przypadkach wystąpiły ciężkie reakcje anafilaktyczne i rzekomoanafilaktyczne. Po 1-szym cyklu leczenia należy zapytać pacjentów o objawy wskazujące na wystąpienie reakcji spowodowanych inf. U pacjentów, u których wystąpiły reakcje związane z inf., podczas kolejnych cykli leczenia należy rozważyć zastosowanie środków zapobiegających wystąpieniu ciężkich reakcji, tj.: podanie leków przeciwhistaminowych, przeciwgorączkowych i glikokortykosteroidów. Pacjentom, u których wystąpił trzeci lub wyższy stopień reakcji nadwrażliwości, zazwyczaj nie podawano ponownie produktu leczniczego. U pacjentów leczonych bendamustyną może wystąpić mielosupresja. W przypadku wystąpienia mielosupresji wywołanej leczeniem należy przynajmniej raz w tyg. kontrolować liczbę leukocytów, płytek krwi, stężenie hemoglobiny i liczbę neutrofili. Zalecana liczba leukocytów i/lub płytek krwi przed rozpoczęciem kolejnego cyklu leczenia wynosi odpowiednio > 4000/µl lub > 100 000/µl. Odnotowano wystąpienie zakażeń, w tym zapalenia płuc i posocznicy. W rzadkich przypadkach zakażenie prowadziło do hospitalizacji, wstrząsu septycznego i zgonu. Pacjenci z neutropenią i/lub limfopenią, poddani leczeniu bendamustyną, są bardziej podatni na zakażenia. Pacjenci z mielosupresją, wywołaną bendamustyną, powinni zostać uprzedzeni o konieczności skontaktowania się z lekarzem w przypadku wystąpienia objawów zakażenia, w tym gorączki lub objawów ze strony układu oddechowego. Odnotowano wystąpienie odczynów skórnych, tj.: wysypka, toksyczne reakcje skórne i osutka pęcherzowa. Niektóre odczyny wystąpiły po podaniu bendamustyny w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi, zatem ich dokładny związek przyczynowo-skutkowy nie jest pewny. Jeśli odczyny skórne wystąpią, mogą postępować i nasilać się w przypadku dalszego leczenia. W przypadku nasilenia się odczynów skórnych, leczenie produktem leczniczym należy wstrzymać lub przerwać. W przypadku podejrzenia, że wystąpienie ciężkich odczynów skórnych ma związek z bendamustyną, leczenie należy przerwać. W przypadku leczenia produktem leczniczym należy dokładnie monitorować stężenie potasu we krwi i stosować suplementację potasu, gdy jego stężenie zmniejszy się poniżej 3,5 mEq/l. Należy wykonać badanie EKG. Można podawać leki przeciwwymiotne, jako objawowe leczenie nudności i wymiotów. W badaniach klinicznych odnotowano wystąpienie zespołu rozpadu guza związanego z leczeniem bendamustyną. Jego początek pojawia się w ciągu 48 h od podania 1-szej dawki bendamustyny i bez odpowiedniego postępowania może prowadzić do ostrej niewydolności nerek i zgonu. Środki zapobiegawcze obejmują zapewnienie odpowiedniego stanu nawodnienia, dokładny monitoring parametrów biochemicznych krwi, a w szczególności stężenia potasu i kwasu moczowego. Można rozważyć zastosowanie allopurynolu w trakcie 1-szych 1-2 tyg. leczenia bendamustyną, nie jest to jednak uznane za rutynowe postępowanie. Zgłoszono jednak kilka przypadków wystąpienia zespołu Stevens-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka po jednoczesnym podaniu bendamustyny i allopurynolu. Bendamustyna wykazuje działanie teratogenne i mutagenne. Kobiety nie powinny zachodzić w ciążę w trakcie leczenia. Mężczyźni nie powinni podejmować prób poczęcia dziecka w trakcie leczenia oraz przez 6 m-cy po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia powinni zasięgnąć porady na temat przechowywania nasienia ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności. Podanie pozanaczyniowe powinno być natychmiast przerwane. Należy wycofać igłę po krótkiej aspiracji. Następnie należy schłodzić okolice objęte wynaczynieniem. Ramię należy unieść. Brak wyraźnych korzyści wynikających z dodatkowego leczenia, na przykład z zastosowaniem kortykosteroidów.

Nie przeprowadzono badań in vivo dotyczących interakcji. Podczas podawania bendamustyny z lekami o działaniu mielosupresyjnym może dojść do nasilenia działania bendamustyny i/lub jednocześnie stosowanych leków na szpik kostny. Każdy rodzaj leczenia pogarszający ogólny stan zdrowia lub zaburzający czynność szpiku kostnego pacjenta może nasilić toksyczność bendamustyny. Skojarzenie bendamustyny z cyklosporyną lub takrolimusem może prowadzić do nasilenia immunosupresji z ryzykiem wystąpienia zespołu limfoproliferacyjnego. Leki cytostatyczne mogą powodować zmniejszenie zdolności wytwarzania przeciwciał po podaniu szczepionek zawierających żywe wirusy oraz zwiększenie ryzyka zakażeń mogących prowadzić do zgonu. Ryzyko jest większe u pacjentów, u których choroba podstawowa powoduje immunosupresję. Bendamustyna metabolizowana jest z udziałem izoenzymu 1A2 cytochromu P450 (CYP). Z tego powodu istnieje możliwość wystąpienia interakcji z inhibitorami CYP 1A2, tj.: fluwoksamina, cyprofloksacyna, acyklowir, cymetydyna.

Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji przed i podczas stosowania produktu leczniczego. Mężczyźni nie powinni podejmować prób poczęcia dziecka podczas stosowania produktu leczniczego oraz przez 6 m-cy po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem stosowania bendamustyny zaleca się zasięgnięcie porady na temat przechowywania nasienia ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności wywołanej produktem leczniczym. Brak wystarczających danych na temat stosowania bendamustyny u kobiet w okresie ciąży. W badaniach nieklinicznych bendamustyna powodowała obumarcie zarodka i płodu, wykazywała działanie teratogenne i genotoksyczne. Preparat nie powinien być stosowany w okresie ciąży o ile nie jest to bezwzględnie konieczne. Należy poinformować kobietę w okresie ciąży o istnieniu ryzyka dla płodu. Jeżeli leczenie produktem leczniczym jest bezwzględnie konieczne w okresie ciąży lub gdy pacjentka zaszła w ciążę w trakcie leczenia, należy poinformować ją o ryzyku dla nienarodzonego dziecka i pozostawać pod ścisłą opieką lekarską. Należy rozważyć konsultację genetyczną. Nie wiadomo, czy bendamustyna przenika do mleka, dlatego jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią. Należy przerwać karmienie piersią podczas stosowania produktu leczniczego.

Najczęstsze działania niepożądane bendamustyny to objawy hematologiczne (leukopenia, trombocytopenia), toksyczność dermatologiczna (reakcje nadwrażliwości), objawy ogólnoustrojowe (gorączka), objawy ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia; (rzadko) posocznica; (bardzo rzadko) pierwotne atypowe zapalenie płuc. Nowotwory łagodne, złośliwe i niedokładnie określone: (często) zespół rozpadu guza. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) leukopenia, trombocytopenia; (często) krwotok, niedokrwistość, neutropenia; (bardzo rzadko) hemoliza. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość; (rzadko) reakcje anafilaktyczne, reakcje rzekomo-anafilaktyczne; (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bezsenność; (rzadko) senność, bezgłos; (bardzo rzadko) zaburzenia smaku, parestezje, obwodowa neuropatia czuciowa, zespół antycholinergiczny, zaburzenia neurologiczne, ataksja, zapalenie mózgu. Zaburzenia serca: (często) zaburzenia czynności serca, takie jak kołatanie, dławica piersiowa, zaburzenia rytmu; (niezbyt często) wysięk do osierdzia; (bardzo rzadko) tachykardia, zawał mięśnia sercowego, niewydolność serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze; (rzadko) ostra niewydolność krążenia; (bardzo rzadko) zapalenie żył. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zaburzenia czynności płuc; (bardzo rzadko) zwłóknienie płuc. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty; (często) biegunka, zaparcie, zapalenie jamy ustnej; (bardzo rzadko) krwotoczne zapalenie przełyku, krwawienie z przewodu pokarmowego. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) łysienie, zaburzenia skórne; (rzadko) rumień, zapalenie skóry, świąd, wysypka plamisto-grudkowa, nadmierne pocenie. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) brak miesiączki; (bardzo rzadko) bezpłodność. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) niewydolność wątroby. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zapalenie błon śluzowych, osłabienie, gorączka; (często) ból, dreszcze, odwodnienie, brak łaknienia; (bardzo rzadko) niewydolność wielonarządowa. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zmniejszenie stężenia hemoglobiny zwiększenie stężenia kreatyniny, zwiększenie stężenia mocznika; (często) zwiększenie aktywności AspAT, AlAT, fosfatazy zasadowej, zwiększenie stężenia bilirubiny, hipokaliemia. Zgłoszono niewielką liczbę przypadków wystąpienia zespołu Stevens-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka u pacjentów otrzymujących bendamustynę w skojarzeniu z allopurynolem lub z allopurynolem i rytuksymabem. Stosunek CD4/CD8 może ulec zmniejszeniu. Obserwowano zmniejszenie liczby limfocytów. Ryzyko zakażenia (np. wirusem półpaśca) u pacjentów z immunosupresją może ulec zwiększeniu. Zgłoszono pojedyncze przypadki wystąpienia martwicy po przypadkowym podaniu pozanaczyniowym oraz toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka, zespołu rozpadu guza i anafilaksji. Istnieją zgłoszenia na temat wystąpienia nowotworów wtórnych, w tym zespołu mielodysplastycznego, chorób mieloproliferacyjnych, ostrej białaczki szpikowej i raka odoskrzelowego. Nie ustalono ich związku z stosowaniem bendamustyny. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych - patrz ChPL.

Podczas podawania bendamustyny w 30 minutowej inf. dożylnej co 3 tyg., maks. tolerowana dawka wynosiła 280 mg/m2 pc. Zaburzenia serca stopnia 2. w klasyfikacji CTC z odpowiadającymi im zmianami niedokrwiennymi w EKG uznane zostały za zaburzenia ograniczające dawkę. W kolejnym badaniu, w którym bendamustynę podawano w 30 minutowej inf. dożylnej 1. i 2. dnia co 3 tyg., maks. tolerowana dawka wynosiła 180 mg/m2 pc. Trombocytopenia 4. stopnia stanowiła toksyczność ograniczającą dawkę. W tym schemacie kardiotoksyczność nie ograniczała dawki. Nie istnieje swoista odtrutka. Skutecznymi sposobami ograniczającymi hematologiczne działania niepożądane mogą być przeszczep szpiku kostnego, przetoczenie produktów krwiopochodnych (płytki, koncentrat czerwonokrwinkowy) lub podanie krwiotwórczych czynników wzrostu. Bendamustyna i jego metabolity są usuwane z organizmu w procesie dializy tylko w niewielkim stopniu.

Bendamustyna jest alkilującym lekiem przeciwnowotworowym o wyjątkowym działaniu. Działanie przeciwnowotworowe i cytobójcze polega przede wszystkim na tworzeniu wiązań krzyżowych w pojedynczej i podwójnej nici DNA na drodze alkilacji. W wyniku tego dochodzi do zaburzenia czynności macierzy DNA, syntezy DNA i jego naprawy. Skuteczność przeciwnowotworową bendamustyny wykazano w kilku badaniach in vitro z wykorzystaniem różnych linii ludzkich komórek nowotworowych (rak piersi, niedrobnokomórkowy i drobnokomórkowy rak płuc, rak jajnika i różne typy białaczki) i w badaniach in vivo na różnych doświadczalnych modelach nowotworowych z guzami pochodzenia mysiego, szczurzego i ludzkiego (czerniak, rak piersi, mięsak, chłoniak, białaczka i drobnokomórkowy rak płuc).

1 fiol. zawiera 25 mg bendamustyny chlorowodorku. 1 fiol. zawiera 100 mg bendamustyny chlorowodorku. 1 ml koncentratu zawiera 2,5 mg bendamustyny chlorowodorku po rozpuszczeniu.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.