Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Bendamustine Glenmark

Bendamustine hydrochloride

inf. [prosz. do przyg. konc. do przyg. roztw.]
2,5 mg/ml
5 fiol. 100 mg
Iniekcje
Rx
CHB
2375,46
B (1)
bezpł.
Bendamustine Glenmark
inf. [prosz. do przyg. konc. do przyg. roztw.]
2,5 mg/ml
5 fiol. 25 mg
Iniekcje
Rx
CHB
593,87
B (1)
bezpł.

Bendamustine Glenmark - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Bendamustine Glenmark jest wskazany w następujących przypadkach:

  • Leczenie pierwszego rzutu przewlekłej białaczki limfocytowej (stadium B lub C wg klasyfikacji Bineta) u pacjentów, u których chemioterapia skojarzona z fludarabiną nie jest zalecana.
  • Monoterapia u pacjentów z chłoniakami nieziarniczymi o powolnym przebiegu, u których nastąpiła progresja choroby w trakcie lub przed upływem 6 miesięcy od zakończenia leczenia rytuksymabem lub schematem zawierającym rytuksymab.
  • Leczenie pierwszego rzutu szpiczaka mnogiego (stadium II z progresją lub stadium III wg klasyfikacji Durie-Salmona) w skojarzeniu z prednizonem u pacjentów powyżej 65 lat, którzy nie kwalifikują się do zabiegu autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych oraz mają objawy istotnej klinicznie neuropatii uniemożliwiającej zastosowanie leczenia talidomidem lub bortezomibem.

Bendamustyna wykazuje skuteczność w leczeniu różnych typów nowotworów hematologicznych, szczególnie w przypadkach opornych na standardowe schematy terapeutyczne.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie bendamustyny zależy od wskazania:

Wskazanie Dawkowanie Częstotliwość podawania
Przewlekła białaczka limfocytowa (monoterapia) 100 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu Co 4 tygodnie
Chłoniak nieziarniczy oporny na rytuksymab (monoterapia) 120 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu Co 3 tygodnie
Szpiczak mnogi 120-150 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu + prednizon 60 mg/m2 pc. w dniach 1.-4. cyklu Co 4 tygodnie

Bendamustynę należy podawać we wlewie dożylnym przez 30-60 minut pod nadzorem lekarza doświadczonego w stosowaniu leków cytostatycznych.

Modyfikacja dawkowania

Leczenie należy zakończyć lub odroczyć, jeśli liczba leukocytów spadnie poniżej 3000/µl lub liczba płytek krwi poniżej 75 000/µl. Leczenie można wznowić, gdy liczba leukocytów wzrośnie do >4000/µl, a liczba płytek krwi do >100 000/µl.

U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny 1,2-3,0 mg/dl) zaleca się zmniejszenie dawki o 30%. Brak danych dla pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.

Nie ma konieczności modyfikacji dawki u pacjentów z klirensem kreatyniny >10 ml/min. Doświadczenie u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek jest ograniczone.

Przeciwwskazania

Bendamustyny nie należy stosować w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Okres karmienia piersią
  • Ciężka niewydolność wątroby (stężenie bilirubiny >3,0 mg/dl)
  • Żółtaczka
  • Ciężkie zaburzenie czynności szpiku i znaczne zmiany morfologii krwi (leukocyty <3000/µl i/lub płytki krwi <75 000/µl)
  • Duże zabiegi chirurgiczne w ciągu 30 dni przed rozpoczęciem leczenia
  • Zakażenia, zwłaszcza z towarzyszącą leukopenią
  • Szczepienie przeciw żółtej febrze

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania bendamustyny należy zachować szczególną ostrożność ze względu na możliwość wystąpienia następujących działań niepożądanych:

  • Mielosupresja - konieczne regularne monitorowanie morfologii krwi
  • Zwiększone ryzyko zakażeń, zwłaszcza u pacjentów z neutropenią/limfopenią
  • Reakcje skórne, w tym ciężkie reakcje takie jak zespół Stevens-Johnsona
  • Zaburzenia elektrolitowe, szczególnie hipokaliemia
  • Zespół rozpadu guza
  • Reakcje związane z infuzją, w tym reakcje anafilaktyczne

Należy poinformować pacjentów o konieczności natychmiastowego zgłaszania objawów infekcji, reakcji skórnych czy innych niepokojących symptomów. Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjentów podczas leczenia.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Bendamustyna może wchodzić w interakcje z następującymi lekami:

  • Leki o działaniu mielosupresyjnym - możliwe nasilenie działania na szpik kostny
  • Cyklosporyna, takrolimus - ryzyko nadmiernej immunosupresji
  • Szczepionki zawierające żywe drobnoustroje - zwiększone ryzyko zakażenia
  • Inhibitory CYP1A2 (np. fluwoksamina, cyprofloksacyna) - możliwy wpływ na metabolizm bendamustyny

Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu bendamustyny z wymienionymi lekami i rozważyć modyfikację dawkowania w razie potrzeby.

Wpływ na ciążę i laktację

Bendamustyna wykazuje działanie teratogenne i mutagenne. Stosowanie w ciąży jest przeciwwskazane, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję przed, w trakcie i do 6 miesięcy po zakończeniu leczenia. Karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas terapii bendamustyną.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane bendamustyny to:

  • Zaburzenia hematologiczne (leukopenia, trombocytopenia, niedokrwistość)
  • Reakcje skórne i nadwrażliwości
  • Objawy ogólne (gorączka, osłabienie)
  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, biegunka)
  • Zakażenia
  • Zaburzenia czynności wątroby

Rzadziej obserwowano ciężkie działania niepożądane takie jak posocznica, reakcje anafilaktyczne czy niewydolność wielonarządową. Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjentów i odpowiednie postępowanie w przypadku wystąpienia działań niepożądanych.

Warto zapamiętać
  • Bendamustyna jest skuteczna w leczeniu przewlekłej białaczki limfocytowej, chłoniaków nieziarniczych i szpiczaka mnogiego, szczególnie u pacjentów z opornością na standardowe schematy.
  • Lek wymaga ścisłego monitorowania parametrów hematologicznych ze względu na ryzyko mielosupresji i zwiększonej podatności na zakażenia.

Właściwości farmakologiczne

Bendamustyna jest lekiem alkilującym o unikalnym mechanizmie działania. Tworzy wiązania krzyżowe w DNA, zaburzając jego funkcje i prowadząc do śmierci komórek nowotworowych. Wykazuje skuteczność przeciwnowotworową w różnych typach nowotworów, w tym białaczkach, chłoniakach i guzach litych.

Lek jest metabolizowany głównie przez izoenzym CYP1A2 cytochromu P450. Wydalany jest głównie z moczem i kałem. Okres półtrwania wynosi około 30-60 minut.

Podsumowanie

Bendamustine Glenmark jest cennym lekiem w terapii nowotworów hematologicznych, szczególnie u pacjentów z opornością na standardowe schematy leczenia. Wymaga jednak ścisłego monitorowania ze względu na potencjalne działania niepożądane, zwłaszcza mielosupresję i zwiększone ryzyko zakażeń. Właściwe stosowanie leku, z uwzględnieniem indywidualnych czynników ryzyka pacjenta, pozwala na uzyskanie optymalnych efektów terapeutycznych przy akceptowalnym profilu bezpieczeństwa.


1) Chemioterapia
Załącznik: C.67.


Wskazania

Leczenie pierwszego rzutu u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową (stadium choroby B lub C wg klasyfikacji Bineta), u których chemioterapia skojarzona z fludarabiną nie jest zalecana. Monoterapia u pacjentów z chłoniakami nieziarniczymi o powolnym przebiegu, u których progresja choroby nastąpiła w trakcie lub przed upływem 6 m-cy od zakończenia leczenia rytuksymabem lub schematem zawierającym rytuksymab. Leczenie pierwszego rzutu szpiczaka mnogiego (stadium II z progresją lub stadium III wg klasyfikacji Durie-Salmona) w skojarzeniu z prednizonem u pacjentów powyżej 65 lat, którzy nie kwalifikują się do zabiegu autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych oraz którzy w momencie rozpoznania mają objawy istotnej klinicznie neuropatii, uniemożliwiającej zastosowanie leczenia talidomidem lub bortezomibem.

Monoterapia przewlekłej białaczki limfocytowej. Chlorowodorek bendamustyny w dawce 100 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 4 tyg. Monoterapia chłoniaka nieziarniczego o powolnym przebiegu opornego na rytuksymab. Chlorowodorek bendamustyny w dawce 120 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 3 tyg. Szpiczak mnogi. Chlorowodorek bendamustyny w dawce 120-150 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia, prednizon w dawce 60 mg/m2 pc. dożylnie lub doustnie w dniach 1. i 4. cyklu leczenia; co 4 tyg. Leczenie należy zakończyć lub odroczyć, jeśli liczba leukocytów i/lub płytek krwi spadnie odpowiednio do wartości <3000/µl lub <75 000/µl. Czas trwania leczenia. Czas trwania leczenia zależy od wskazania i uzyskanej odpowiedzi na leczenie. Niewydolność wątroby. Dane farmakokinetyczne nie wskazują na konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy <1,2 mg/dl). Zaleca się zmniejszenie dawki o 30% u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy 1,2 do 3,0 mg/dl). Brak danych dotyczących pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy >3,0 mg/dl). Niewydolność nerek: dane farmakokinetyczne nie wskazują na konieczności dostosowywania dawki u pacjentów, u których CrCl jest większy niż 10 ml/min. Doświadczenie dotyczące stosowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek jest ograniczone. Dzieci i młodzież. Brak doświadczenia dotyczącego stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma danych wskazujących na konieczność dostosowywania dawki leku u pacjentów w podeszłym wieku.

Należy podawać we wlewie dożylnym przez 30-60 min. Wlew dożylny musi odbywać się pod nadzorem lekarza przeszkolonego i doświadczonego w stosowaniu leków cytostatycznych. Wyjściowa zmniejszona czynność szpiku może powodować zwiększoną toksyczność hematologiczną chemioterapii. Leczenia nie należy rozpoczynać, jeśli liczba leukocytów i/lub płytek krwi jest mniejsza niż odpowiednio 3 000/µl lub 75 000/µl.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Okres karmienia piersią. Ciężka niewydolność wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy >3,0 mg/dl). Żółtaczka. Ciężkie zaburzenie czynności szpiku i duże zmiany liczby komórek krwi (zmniejszenie liczby leukocytów i/lub płytek krwi odpowiednio do wartości <3 000/µl lub <75 000/µl). Duże zabiegi chirurgiczne w okresie krótszym niż 30 dni od rozpoczęcia leczenia. Zakażenia, w szczególności przebiegające z leukopenią. Szczepienie przeciw żółtej febrze.

U pacjentów leczonych bendamustyny chlorowodorkiem może wystąpić mielosupresja. Jeśli wystąpi mielosupresja wywołana leczeniem należy przynajmniej raz w tyg. monitorować liczbę leukocytów, płytek krwi, stężenie hemoglobiny i liczbę neutrofili. Zalecana liczba leukocytów i/lub płytek krwi przed rozpoczęciem kolejnego cyklu leczenia wynosi odpowiednio >4 000/µl lub >100 000/µl. Odnotowano wystąpienie zakażeń, w tym zapalenie płuc i posocznicę. Rzadko zakażenie prowadziło do hospitalizacji, wstrząsu septycznego i śmierci. Pacjenci z neutropenią i/lub limfopenią, otrzymujący leczenie bendamustyny chlorowodorkiem, są bardziej podatni na zakażenia. Pacjentom z mielosupresją, otrzymującym leczenie bendamustyny chlorowodorkiem, należy doradzić, aby skontaktowali się z lekarzem jeśli wystąpią objawy zakażenia, w tym gorączka lub objawy ze strony układu oddechowego. Zgłaszano wystąpienie odczynów skórnych, takich jak wysypka, toksyczne reakcje skórne i osutka pęcherzowa. Niektóre reakcje wystąpiły po podaniu bendamustyny chlorowodorku w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi, więc określenie dokładnego związku przyczynowo-skutkowego nie było możliwe. Jeśli reakcje skórne wystąpią, mogą postępować i nasilać się podczas dalszego leczenia. Jeśli reakcje skórne nasilą się, leczenie bendamustyny chlorowodorkiem należy wstrzymać lub przerwać. Jeśli podejrzewa się, że ciężkie reakcje skórne mają związek z bendamustyny chlorowodorkiem, leczenie należy przerwać. Podczas leczenia bendamustyny chlorowodorkiem należy ściśle monitorować stężenie potasu we krwi i stosować suplementację potasu, gdy jego stężenie wynosi poniżej 3,5 mEq/l. Należy wykonać badanie EKG. Można podawać leki przeciwwymiotne w objawowym leczeniu nudności i wymiotów. W badaniach klinicznych zgłaszano wystąpienie zespołu rozpadu guza związanego z leczeniem bendamustyny chlorowodorkiem. Początek objawów następuje w ciągu 48 h od podania pierwszej dawki bendamustyny chlorowodorku i bez odpowiedniego postępowania może prowadzić do ostrej niewydolności nerek i śmierci. Środki zapobiegawcze obejmują zapewnienie odpowiedniego nawodnienia, dokładne monitorowanie parametrów biochemicznych krwi, a w szczególności stężenia potasu i kwasu moczowego. Można rozważyć zastosowanie allopurynolu w trakcie pierwszych 1-2 tyg. stosowania bendamustyny chlorowodorku, ale nie jest to jednak rutynowe postępowanie. Zgłoszono jednak kilka przypadków wystąpienia zespołu Stevens-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka po jednoczesnym podaniu bendamustyny i allopurynolu. W badaniach klinicznych często występowały reakcje związane z inf. bendamustyny chlorowodorku. Objawy są zazwyczaj łagodne i obejmują gorączkę, dreszcze, świąd i wysypkę. Rzadko występowały ciężkie reakcje anafilaktyczne i rzekomo-anafilaktyczne. Po pierwszym cyklu leczenia należy zapytać pacjentów o objawy wskazujące na wystąpienie reakcji związanych z infuzją. U pacjentów, u których wystąpiły reakcje związane z infuzją, to w trakcie kolejnych cykli leczenia należy rozważyć zastosowanie środków zapobiegających wystąpieniu ciężkich reakcji, takich jak podanie leków przeciwhistaminowych, przeciwgorączkowych i glikokortykosteroidów. Pacjentom, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości stopnia 3. lub wyższego, zazwyczaj nie podawano ponownie leku. Bendamustyny chlorowodorek wykazuje działanie teratogenne i mutagenne. Kobiety nie powinny zachodzić w ciążę w trakcie leczenia. Mężczyźni nie powinni podejmować prób poczęcia dziecka podczas leczenia oraz w ciągu 6 m-cy po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia bendamustyny chlorowodorkiem powinni zasięgnąć porady na temat możliwości przechowania nasienia ze względu na ryzyko wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności. Podanie pozanaczyniowe należy natychmiast przerwać. Należy wycofać igłę po krótkiej aspiracji. Następnie okolice objęte wynaczynieniem należy schłodzić. Ramię należy unieść. Nie ma wyraźnych korzyści wynikających z dodatkowego leczenia, takiego jak zastosowanie glikokortykosteroidów. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak w trakcie stosowania bendamustyny chlorowodorku zgłaszano objawy takie jak ataksja, neuropatia obwodowa oraz senność. Należy poinstruować pacjenta, aby unikał wykonywania czynności, które mogą być potencjalnie niebezpieczne, takich jak prowadzenie pojazdu czy obsługa maszyn, jeśli wystąpią u niego opisane objawy.

Nie przeprowadzono badań interakcji in vivo. Podczas podawania bendamustyny chlorowodorku w skojarzeniu z lekami o działaniu mielosupresyjnym może dojść do nasilenia działania bendamustyny chlorowodorku i/lub jednocześnie stosowanych leków na szpik kostny. Każdy rodzaj leczenia wpływającego na pogorszenie stanu ogólnego pacjenta lub zahamowanie czynności szpiku może nasilać toksyczność bendamustyny chlorowodorku. Jednoczesne stosowanie bendamustyny chlorowodorku z cyklosporyną lub takrolimusem może spowodować nadmierne działanie immunosupresyjne obarczone ryzykiem wystąpienia zespołu limfoproliferacyjnego. Leki cytostatyczne mogą powodować zmniejszenie zdolności wytwarzania przeciwciał po podaniu szczepionek zawierających żywy materiał wirusowy i zwiększenie ryzyka zakażeń prowadzących do śmierci. Ryzyko to jest większe u pacjentów, u których czynność układu odpornościowego jest zaburzona w związku z chorobą podstawową. Bendamustyna jest metabolizowana z udziałem izoenzymu 1A2 cytochromu P450 (CYP). W związku z tym możliwa jest interakcja z inhibitorami CYP1A2, takimi jak fluwoksamina, cyprofloksacyna, acyklowir i cymetydyna.

Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania bendamustyny chlorowodorku u kobiet w ciąży. W badaniach nieklinicznych, bendamustyny chlorowodorek wykazywał działanie śmiertelne na zarodek i płód, teratogenne i genotoksyczne. Nie należy stosować bendamustyny chlorowodorku u kobiet w ciąży o ile nie jest to bezwzględnie konieczne. Należy poinformować matkę o ryzyku dla płodu. Jeśli zastosowanie bendamustyny chlorowodorku w czasie ciąży jest bezwzględnie konieczne lub gdy pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie leczenia, należy poinformować ją o ryzyku dla nienarodzonego dziecka oraz pacjentka powinna być uważnie monitorowana. Należy rozważyć konsultację genetyczną. Kobiety w okresie rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji zarówno przed, jak i w trakcie leczenia bendamustyny chlorowodorkiem. Mężczyźni leczeni bendamustyny chlorowodorkiem nie powinni poczynać dziecka w trakcie leczenia oraz przez 6 m-cy po zakończeniu leczenia. Należy doradzić pacjentowi pobranie i przechowanie nasienia przed rozpoczęciem leczenia ze względu na możliwość nieodwracalnej bezpłodności spowodowanej terapią bendamustyny chlorowodorkiem. Nie ustalono czy bendamustyna przenika do mleka ludzkiego, dlatego podawanie bendamustyny chlorowodorku jest przeciwwskazane w okresie karmienia piersią. Karmienie piersią należy przerwać podczas leczenia bendamustyny chlorowodorkiem.

Najczęstsze działania niepożądane bendamustyny chlorowodorku to objawy hematologiczne (leukopenia, trombocytopenia), toksyczność dermatologiczna (reakcje nadwrażliwości), objawy ogólnoustrojowe (gorączka), objawy ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia; (rzadko) posocznica; (bardzo rzadko) pierwotne atypowe zapalenie płuc. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (często) zespół rozpadu guza. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) leukopenia, trombocytopenia; (często) krwotok, niedokrwistość, neutropenia; (bardzo rzadko) hemoliza. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) reakcje nadwrażliwości; (rzadko) reakcja anafilaktyczna, reakcja rzekomo-anafilaktyczna; (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bezsenność; (rzadko) senność, bezgłos; (bardzo rzadko) zaburzenia smaku, parestezje, obwodowa neuropatia czuciowa, zespół antycholinergiczny, zaburzenia neurologiczne, ataksja, zapalenie mózgu. Zaburzenia serca: (często) zaburzenia czynności serca, takie jak palpitacje, dławica piersiowa, zaburzenia rytmu; (niezbyt często) wysięk do osierdzia; (bardzo rzadko) tachykardia, zawał serca, niewydolność serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze; (rzadko) ostra niewydolność krążenia; (bardzo rzadko) zapalenie żył. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zaburzenia czynności płuc; (bardzo rzadko) włóknienie płuc. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty; (często) biegunka, zaparcia, zapalenie jamy ustnej; (bardzo rzadko) krwotoczne zapalenie przełyku, krwawienie z przewodu pokarmowego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) niewydolność wątroby. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) zanik miesiączki; (bardzo rzadko) bezpłodność. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zapalenie błon śluzowych, osłabienie, gorączka; (często) ból, dreszcze, odwodnienie, brak łaknienia; (bardzo rzadko) niewydolność wielonarządowa. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zmniejszone stężenie hemoglobiny, zwiększenie stężenia kreatyniny, zwiększenie stężenia mocznika; (często) zwiększenie aktywności AspAT/AlAT, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, zwiększenie stężenia bilirubiny, hipokaliemia. Zgłaszano niewielką liczbę przypadków zespołu Stevens-Johnsona oraz toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka u pacjentów, którzy otrzymywali bendamustynę w skojarzeniu z allopurynolem lub w skojarzeniu z allopurynolem i rytuksymabem. Stosunek CD4/CD8 może ulec zmniejszeniu. Obserwowano zmniejszenie liczby limfocytów. U pacjentów z immunosupresją ryzyko zakażenia (np. wirusem półpaśca) może być zwiększone. Zgłaszano pojedyncze przypadki martwicy po przypadkowym podaniu pozanaczyniowym oraz toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka, zespołu rozpadu guza oraz anafilaksji. Istnieją zgłoszenia o rozwoju wtórnych nowotworów, w tym zespołu mielodysplastycznego, zaburzeń mieloproliferacyjnych, ostrej białaczki szpikowej oraz raka oskrzeli. Nie ustalono ich związku z leczeniem bendamustyny chlorowodorkiem.

Podczas podawania bendamustyny chlorowodorku w 30-min. wlewie dożylnym co 3 tyg., maks. tolerowana dawka wynosiła 280 mg/m2 pc. Zaburzenia serca stopnia 2. w klasyfikacji CTC z odpowiadającymi im zmianami niedokrwiennymi w EKG uznane zostały za zaburzenia ograniczające dawkę. W kolejnym badaniu, w którym bendamustyny chlorowodorek podawano w 30-min. wlewie dożylnym 1. i 2. dnia co 3 tyg., maks. tolerowana dawka wynosiła 180 mg/m2 pc. Trombocytopenia 4. stopnia stanowiła toksyczność ograniczającą dawkę. W tym schemacie podawania toksyczny wpływ na serce nie ograniczał dawki. Nie istnieje swoista odtrutka. Skutecznymi sposobami ograniczającymi hematologiczne działania niepożądane mogą być przeszczep szpiku kostnego, transfuzje (płytek krwi, koncentratu czerwonokrwinkowego) lub podanie krwiotwórczych czynników wzrostu. Bendamustyny chlorowodorek i jego metabolity w niewielkim stopniu są usuwane z organizmu podczas dializy.

Bendamustyny chlorowodorek jest alkilującym lekiem przeciwnowotworowym o wyjątkowym działaniu. Działanie przeciwnowotworowe i cytobójcze polega przede wszystkim na tworzeniu wiązań krzyżowych w pojedynczej i podwójnej nici DNA na drodze alkilacji. W wyniku tego działania dochodzi do zaburzenia czynności macierzy DNA, syntezy DNA i jego naprawy. Skuteczność przeciwnowotworową bendamustyny chlorowodorku wykazano w kilku badaniach in vitro z wykorzystaniem różnych linii ludzkich komórek nowotworowych (rak piersi, niedrobnokomórkowy i drobnokomórkowy rak płuc, rak jajnika i różne typy białaczki) i w badaniach in vivo na różnych doświadczalnych modelach nowotworowych z guzami pochodzenia mysiego, szczurzego i ludzkiego (czerniak, rak piersi, mięsak, chłoniak, białaczka i drobnokomórkowy rak płuc).

1 fiol. zawiera 25 mg bendamustyny chlorowodorku (w postaci bendamustyny chlorowodorku jednowodnego).

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.