Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

AuroMemo

Memantine hydrochloride

tabl. powl.
10 mg
56 szt.
Doustnie
Rx
100%
12,80
AuroMemo
tabl. powl.
20 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
100%
8,80
AuroMemo
tabl. powl.
20 mg
56 szt.
Doustnie
Rx
100%
14,40
AuroMemo
tabl. powl.
10 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
100%
7,20

AuroMemo - szczegółowe informacje dla lekarza

Wskazania

AuroMemo jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z chorobą Alzheimera o nasileniu umiarkowanym lub ciężkim. Lek ten, zawierający jako substancję czynowany w celu poprawy funkcji poznawczych i ogólnego stanu klinicznego pacjentów z tą postępującą chorobą neurodegeneracyjną.

Wnioski: AuroMemo jest dedykowany pacjentom z zaawansowaną postacią choroby Alzheimera, co wskazuje na jego potencjał w łagodzeniu objawów w późniejszych stadiach schorzenia.

Dawkowanie i sposób podawania

Leczenie AuroMemo powinno być inicjowane i nadzorowane przez lekarza specjalizującego się w diagnostyce i terapii choroby Alzheimera. Kluczowe jest zapewnienie stałego nadzoru nad przyjmowaniem leku przez pacjenta, co wymaga zaangażowania opiekuna.

Rozpoznanie choroby Alzheimera należy postawić zgodnie z aktualnymi wytycznymi klinicznymi. Istotne jest regularne monitorowanie tolerancji leku i dostosowywanie dawkowania, szczególnie w pierwszych 3 miesiącach terapii.

Schemat dawkowania dla dorosłych pacjentów:

Okres Dawkowanie
Tydzień 1 (dni 1-7) 5 mg/dobę (1/2 tabletki 10 mg)
Tydzień 2 (dni 8-14) 10 mg/dobę (1 tabletka 10 mg)
Tydzień 3 (dni 15-21) 15 mg/dobę (1,5 tabletki 10 mg)
Od tygodnia 4 20 mg/dobę (2 tabletki 10 mg lub 1 tabletka 20 mg)

Dawka podtrzymująca: 20 mg/dobę. Lek należy przyjmować o stałej porze dnia, niezależnie od posiłków.

Wnioski: Stopniowe zwiększanie dawki AuroMemo ma na celu minimalizację ryzyka działań niepożądanych i optymalizację tolerancji leczenia.

Szczególne grupy pacjentów

Osoby w podeszłym wieku

Dla pacjentów powyżej 65. roku życia zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg/dobę, zgodnie z opisanym schematem zwiększania dawki.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
  • Łagodne zaburzenia (ClCr 50-80 ml/min): bez modyfikacji dawki
  • Umiarkowane zaburzenia (ClCr 30-49 ml/min): dawka dobowa 10 mg, z możliwością zwiększenia do 20 mg/dobę po 7 dniach dobrej tolerancji
  • Ciężkie zaburzenia (ClCr 5-29 ml/min): dawka dobowa 10 mg
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
  • Łagodne do umiarkowanych zaburzenia (Child-Pugh A i B): bez modyfikacji dawki
  • Ciężkie zaburzenia: nie zaleca się stosowania ze względu na brak danych

Wnioski: Dostosowanie dawkowania AuroMemo jest kluczowe u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, natomiast w przypadku zaburzeń wątroby wymagana jest ostrożność, szczególnie przy ciężkich zaburzeniach.

Przeciwwskazania

Jedynym bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania AuroMemo jest nadwrażliwość na memantynę lub którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu.

Wnioski: Relatywnie wąski zakres przeciwwskazań umożliwia stosowanie leku u szerokiej grupy pacjentów z chorobą Alzheimera, pod warunkiem braku alergii na składniki preparatu.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Padaczka i drgawki: Zaleca się szczególną ostrożność u pacjentów z padaczką, drgawkami w wywiadzie lub czynnikami predysponującymi do padaczki.

Interakcje z antagonistami NMDA: Należy unikać jednoczesnego stosowania innych antagonistów receptora NMDA (amantadyna, ketamina, dekstrometorfan) ze względu na ryzyko nasilenia działań niepożądanych, głównie ze strony OUN.

Zmiany pH moczu: Konieczne jest monitorowanie pacjentów z czynnikami mogącymi prowadzić do zwiększenia pH moczu (np. drastyczne zmiany diety, przyjmowanie dużych dawek leków alkalizujących, kwasica kanalikowo-nerkowa, ciężkie infekcje dróg moczowych wywołane przez Proteus spp.).

Choroby układu sercowo-naczyniowego: Ograniczone dane dotyczące stosowania memantyny u pacjentów po świeżym zawale mięśnia sercowego, z niewyrównaną zastoinową niewydolnością krążenia (NYHA III-IV) lub niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym wymagają ścisłej obserwacji tych grup pacjentów podczas leczenia.

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów: AuroMemo może wywierać umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjentów leczonych ambulatoryjnie należy poinformować o konieczności zachowania szczególnej ostrożności.

Wnioski: Stosowanie AuroMemo wymaga indywidualnego podejścia do pacjenta, z uwzględnieniem chorób współistniejących i potencjalnych interakcji lekowych, szczególnie w kontekście bezpieczeństwa neurologicznego i sercowo-naczyniowego.

Interakcje lekowe

Leki działające na układ dopaminergiczny i cholinergiczny: Memantyna może nasilać działanie L-dopy, agonistów receptorów dopaminergicznych oraz leków antycholinergicznych.

Barbiturany i neuroleptyki: Możliwe osłabienie działania tych leków przy jednoczesnym stosowaniu memantyny.

Leki zmniejszające napięcie mięśni szkieletowych: Memantyna może modyfikować działanie dantrolenu i baklofenu, co może wymagać dostosowania ich dawki.

Amantadyna, ketamina, dekstrometorfan: Jednoczesne stosowanie z memantyną niesie ryzyko wystąpienia psychozy farmakotoksycznej.

Leki wydalane przez nerkowy układ transportu kationów: Cymetydyna, ranitydyna, prokainamid, chinidyna, chinina i nikotyna mogą wchodzić w interakcje z memantyną, prowadząc do zwiększenia ich stężenia w osoczu.

Hydrochlorotiazyd (HCT): Możliwe zmniejszenie stężenia HCT w surowicy przy jednoczesnym stosowaniu z memantyną.

Leki przeciwzakrzepowe: Odnotowano pojedyncze przypadki zwiększenia wartości INR u pacjentów leczonych jednocześnie warfaryną i memantyną. Zaleca się ścisłe monitorowanie czasu protrombinowego lub wartości INR.

Wnioski: Szeroki zakres potencjalnych interakcji lekowych AuroMemo wymaga szczególnej uwagi przy planowaniu terapii u pacjentów przyjmujących wiele leków, zwłaszcza w kontekście chorób współistniejących typowych dla osób w podeszłym wieku.

Warto zapamiętać
  • AuroMemo (memantyna) jest wskazany w leczeniu choroby Alzheimera o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego u dorosłych pacjentów.
  • Dawkowanie należy stopniowo zwiększać przez 3 tygodnie do osiągnięcia dawki podtrzymującej 20 mg/dobę, co minimalizuje ryzyko działań niepożądanych.

Ciąża i laktacja

Ciąża: Brak wystarczających danych klinicznych dotyczących stosowania memantyny w czasie ciąży. Badania na zwierzętach wskazują na potencjalne ryzyko zahamowania wewnątrzmacicznego wzrostu płodu. Stosowanie AuroMemo w ciąży jest dopuszczalne tylko w przypadkach bezwzględnej konieczności.

Karmienie piersią: Nie wiadomo, czy memantyna przenika do mleka matki, jednak ze względu na lipofilne właściwości leku jest to prawdopodobne. Kobiety przyjmujące AuroMemo nie powinny karmić piersią.

Płodność: Nie stwierdzono niekorzystnego wpływu memantyny na płodność u samców i samic.

Wnioski: Stosowanie AuroMemo u kobiet w ciąży i karmiących piersią powinno być bardzo ostrożnie rozważone, biorąc pod uwagę potencjalne ryzyko dla płodu/dziecka i korzyści z leczenia dla matki.

Działania niepożądane

Profil bezpieczeństwa AuroMemo, ustalony na podstawie badań klinicznych i doświadczeń po wprowadzeniu leku do obrotu, obejmuje następujące najczęstsze działania niepożądane:

  • Często (≥1/100 do <1/10): zawroty głowy, ból głowy, zaparcia, senność, nadciśnienie tętnicze
  • Niezbyt często (≥1/1000 do <1/100): splątanie, omamy (głównie u pacjentów z ciężkim nasileniem choroby Alzheimera), nieprawidłowy chód, niewydolność serca, zakrzepica żylna/zatorowość
  • Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): napady padaczkowe
  • Częstość nieznana: reakcje psychotyczne, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby

Wnioski: Profil działań niepożądanych AuroMemo jest stosunkowo korzystny, jednak wymaga monitorowania, szczególnie w zakresie funkcji poznawczych, układu sercowo-naczyniowego i wątroby.

Przedawkowanie

Doświadczenia z przedawkowaniem AuroMemo są ograniczone. Objawy przedawkowania mogą obejmować:

  • Ze strony OUN: splątanie, senność, zawroty głowy, pobudzenie, agresja, omamy, zaburzenia chodu, śpiączka
  • Ze strony układu pokarmowego: wymioty, biegunka

W przypadku znacznego przedawkowania (np. 2000 mg) obserwowano ciężkie objawy ze strony OUN, które ustąpiły bez trwałych następstw po zastosowaniu leczenia objawowego i plazmaferezy.

Postępowanie w przypadku przedawkowania:

  • Leczenie objawowe
  • Standardowe procedury eliminacji leku: płukanie żołądka, podanie węgla aktywowanego
  • Zakwaszenie moczu i wymuszona diureza w celu przyspieszenia eliminacji leku
  • W przypadku pobudzenia OUN - ostrożne leczenie objawowe

Wnioski: Brak swoistego antidotum w przypadku przedawkowania AuroMemo wymaga wdrożenia intensywnego leczenia objawowego i monitorowania stanu pacjenta, ze szczególnym uwzględnieniem funkcji OUN.

Mechanizm działania

AuroMemo (memantyna) jest zależnym od potencjału, o średnim powinowactwie, niekompetytywnym antagonistą receptora NMDA (kwasu N-metylo-D-asparaginowego). Lek modyfikuje efekty patologicznie zwiększonych stężeń glutaminianu, które mogą prowadzić do zaburzenia czynności neuronów w chorobie Alzheimera.

Wnioski: Mechanizm działania AuroMemo skupia się na modulacji przekaźnictwa glutaminergicznego, co może przyczyniać się do spowolnienia progresji objawów choroby Alzheimera i poprawy funkcji poznawczych pacjentów.

Skład

AuroMemo dostępny jest w postaci tabletek powlekanych zawierających 10 mg lub 20 mg memantyny chlorowodorku jako substancji czynnej.

Wnioski: Dostępność dwóch dawek leku umożliwia precyzyjne dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta i ułatwia stopniowe zwiększanie dawki w początkowej fazie leczenia.



Wskazania

Leczenie dorosłych pacjentów z chorobą Alzheimera o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu.

Leczenie powinien rozpocząć i nadzorować lekarz mający doświadczenie w diagnostyce i terapii choroby Alzheimera. Leczenie można rozpocząć tylko wówczas, gdy osoba sprawująca opiekę zapewni stały nadzór nad przyjmowaniem produktu przez pacjenta. Rozpoznanie należy postawić zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi. Należy regularnie oceniać tolerowanie i dawkowanie memantyny, szczególnie w ciągu 1-szych 3 m-cy od rozpoczęcia leczenia. Następnie należy regularnie oceniać działanie terapeutyczne memantyny oraz tolerancję leczenia, zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi. Leczenie podtrzymujące może być kontynuowane dopóki utrzymuje się korzystne działanie terapeutyczne i pacjent dobrze toleruje stosowanie memantyny. Przerwanie leczenie należy rozważyć, gdy brak oznak działania terapeutycznego lub w razie złej tolerancji leczenia. Dorośli. Zwiększanie dawki: maks. dawka dobowa wynosi 20 mg/dobę. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia działań niepożądanych, w ciągu 1-szych 3 tyg. dawkę należy zwiększać stopniowo, o 5 mg co tydz., do chwili osiągnięcia dawki podtrzymującej, zgodnie z następującym schematem: 1. tydz. (dzień 1-7): pacjent powinien zażywać pół tabl. 10 mg (5 mg)/dobę, przez 7 dni. 2. tydz. (dzień 8-14): pacjent powinien zażywać 1 tabl. 10 mg (10 mg)/dobę, przez 7 dni. 3. tydz. (dzień 15-21): pacjent powinien zażywać 1,5 tabl. 10 mg (15 mg)/dobę, przez 7 dni; począwszy od 4. tyg.: pacjent powinien zażywać 2 tabl. 10 mg (20 mg)/dobę lub 1 tabl. 20 mg/dobę. Dawka podtrzymująca. Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 20 mg/dobę. Osoby w podeszłym wieku. Na podstawie badań klinicznych określono, że dla pacjentów powyżej 65 lat, zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg/dobę, zgodnie z opisanym powyżej schematem podawania leku. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (ClCr 50-80 ml/min) modyfikacja dawki nie jest wymagana. W przypadku pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (ClCr 30-49 ml/min) dobowa dawka powinna wynosić 10 mg. Jeśli leczenie jest dobrze tolerowane przynajmniej przez 7 dni, to dawka może być zwiększona do 20 mg/dobę zgodnie ze standardowym schematem. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (ClCr 5-29 ml/min) dawka dobowa powinna wynosić 10 mg. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby (stopień A i B w skali Child-Pugh) nie ma potrzeby modyfikacji dawki. Nie ma dostępnych danych na temat stosowania memantyny u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Nie zaleca się podawania produktu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Dane nie są dostępne.

Produkt powinien być przyjmowany o tej samej porze każdego dnia. Tabl. mogą być przyjmowane z posiłkiem lub niezależnie od posiłków.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów z padaczką, z drgawkami w wywiadzie lub u pacjentów z czynnikami predysponującymi do padaczki. Należy unikać równoczesnego stosowania antagonistów kwasu N-metylo-D-asparaginowego (NMDA), takich jak amantadyna, ketamina czy dekstrometorfan, ponieważ substancje te wywierają wpływ na ten sam układ receptorowy co memantyna. Równoczesne podawanie tych produktów może prowadzić do zwiększenia częstości występowania oraz nasilenia działań niepożądanych (głównie związanych z OUN). Należy uważnie monitorować stan pacjentów, u których występują czynniki, mogące prowadzić do zwiększenia pH moczu. Do czynników tych należą: drastyczne zmiany diety, np. diety mięsnej na wegetariańską lub przyjmowanie dużych dawek preparatów alkalizujących treść żołądkową. Przyczyną zwiększenia pH moczu może być również kwasica kanalikowo-nerkowa oraz ciężkie infekcje dróg moczowych wywołane przez bakterie z rodzaju Proteus. Ponieważ z większości badań klinicznych wykluczono pacjentów ze świeżo przebytym zawałem mięśnia sercowego, z niewyrównaną zastoinową niewydolnością krążenia (NYHA III-IV) lub niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym, dostępna jest jedynie ograniczona liczba danych dotycząca podawania memantyny tym pacjentom. Z tego względu pacjentów z tymi chorobami należy podczas leczenia poddać wnikliwej obserwacji. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg)/tabl., to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Choroba Alzheimera o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego zazwyczaj powoduje upośledzenie zdolności prowadzenia pojazdów oraz obsługiwania maszyn. Memantyna wywiera nieznaczny lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu, w związku z czym pacjentów leczonych w warunkach ambulatoryjnych należy poinformować o konieczności zachowania szczególnych środków ostrożności.

Mechanizm działania wskazuje, że efekty L-dopy, agonistów receptorów dopaminergicznych oraz środków antycholinergicznych mogą być zwiększone przez równoczesne podawanie antagonistów NMDA, takich jak memantyna. Działanie barbituranów i neuroleptyków może ulec osłabieniu. Podawanie memantyny może modyfikować działanie stosowanych równocześnie leków zmniejszających napięcie mięśni szkieletowych, dantrolenu i baklofenu - konieczne może być dostosowanie ich dawki. Nie należy stosować równocześnie memantyny i amantadyny, gdyż wiąże się to z ryzykiem wystąpienia psychozy farmakotoksycznej. Obydwa produkty, o podobnej budowie chemicznej, są antagonistami NMDA. To samo może dotyczyć ketaminy i dekstrometorfanu. Opublikowano 1 opis przypadku dotyczący ryzyka związanego z równoczesnym stosowaniem memantyny i fenytoiny. Inne substancje czynne takie jak cymetydyna, ranitydyna, prokainamid, chinidyna, chinina oraz nikotyna, w których w procesie wydalania bierze udział ten sam nerkowy układ transportu kationów, co w przypadku amantadyny, mogą także oddziaływać z memantyną, co może prowadzić do zwiększenia stężenia tych leków w osoczu. Może wystąpić zmniejszenie stężenia hydrochlorotiazydu (HCT) w surowicy, gdy memantyna stosowana jest jednocześnie z HCT lub jakimikolwiek produktami leczniczymi zawierającymi HCT. Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano pojedyncze przypadki zwiększenia wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie warfaryną. Chociaż nie ustalono związku przyczynowego, wskazane jest ścisłe monitorowanie czasu protrombinowego lub wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi. W badaniach farmakokinetycznych (PK) z pojedynczą dawką, u młodych zdrowych osób nie obserwowano istotnych interakcji pomiędzy substancjami czynnymi - memantyną a gliburydem/metforminą lub donepezylem. W badaniu klinicznym u młodych zdrowych ochotników nie obserwowano istotnego wpływu memantyny na farmakokinetykę galantaminy. Memantyna in vitro nie hamuje aktywności enzymów CYP 1A2, 2A6, 2C9, 2D6, 2E1, 3A, monooksygenazy zawierającej flawinę, ani hydrolazy epoksydowej lub sulfationowej.

Brak danych klinicznych lub ich ograniczona ilość na temat stosowania memantyny w czasie ciąży. Wyniki badań przeprowadzonych na zwierzętach wskazują na istnienie ryzyka zahamowania wewnątrzmacicznego wzrostu płodu, przy poziomach ekspozycji identycznych lub minimalnie wyższych od poziomów ekspozycji u ludzi. Ryzyko dla ludzi nie jest znane. Memantyny nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Nie wiadomo, czy memantyna przenika do mleka matki. Jednak jest to możliwe ze względu na lipofilne właściwości leku. Kobiety przyjmujące memantynę nie powinny karmić piersią. Nie stwierdzono niekorzystnego wpływu memantyny na płodność samców ani samic.

W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z otępieniem o nasileniu łagodnym do ciężkiego, leczonych memantyną (1784 pacjentów) lub przyjmujących placebo (1595 pacjentów) ogólny wskaźnik częstości występowania reakcji niepożądanych nie różnił się znacząco w grupie przyjmującej memantynę w porównaniu do grupy przyjmującej placebo; reakcje niepożądane miały zwykle nasilenie łagodne do umiarkowanego. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi, które z większą częstością występowały w grupie leczonej memantyną niż placebo były: zawroty głowy (odpowiednio 6,3% vs 5,6%), ból głowy (5,2% vs 3,9%), zaparcia (4,6% vs 2,6%), senność (3,4% vs 2,2%) i nadciśnienie tętnicze (4,1% vs 2,8%). Następujące reakcje niepożądane, wymienione poniżej, zostały zebrane podczas badań klinicznych memantyny oraz po jej wprowadzeniu do obrotu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) zakażenia grzybicze. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość na lek. Zaburzenia psychiczne: (często) senność; (niezbyt często) splątanie, omamy - obserwowano głównie u pacjentów z ciężkim nasileniem choroby Alzheimera; (nieznana) reakcje psychotyczne - pojedyncze przypadki odnotowane po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, zaburzenia równowagi; (niezbyt często) nieprawidłowy chód; (bardzo rzadko) napady padaczkowe. Zaburzenia serca: (niezbyt często) niewydolność serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze; (niezbyt często) zakrzepica żylna i/lub zatorowość. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) zaparcia; (niezbyt często) wymioty; (nieznana) zapalenie trzustki - pojedyncze przypadki odnotowane po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych; (nieznana) zapalenie wątroby. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) ból głowy; (niezbyt często) zmęczenie. Choroba Alzheimera wiąże się z depresją, myślami samobójczymi i samobójstwami. Po wprowadzeniu leku do obrotu, u pacjentów leczonych produktem zgłaszano takie przypadki.

Z przeprowadzonych badań klinicznych oraz postmarketingowych dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące przedawkowania. Relatywnie duże przedawkowanie (odpowiednio 200 mg i 105 mg/dobę w ciągu 3 dni) zostało powiązane z wystąpieniem jedynie zmęczenia, osłabienia i/lub biegunki lub też objawy nie wystąpiły. W przypadkach przedawkowania poniżej 140 mg lub gdy dawka była nieznana, u pacjentów obserwowano objawy ze strony OUN (splątanie, senność, zawroty głowy, pobudzenie, agresja, omamy oraz zaburzony chód) i/lub żołądkowo-jelitowe (wymioty i biegunka). W przypadku największego przedawkowania, pacjent przeżył zażycie doustne 2000 mg memantyny i wykazywał objawy ze strony OUN (śpiączka przez 10 dni, a później podwójne widzenie i pobudzenie). U pacjenta zastosowano leczenie objawowe oraz plazmaferezę. Pacjent powrócił do zdrowia bez trwałych następstw. W innym przypadku dużego przedawkowania, pacjent także przeżył i wyzdrowiał. Pacjent przyjął doustnie 400 mg memantyny. Wykazywał objawy ze strony OUN, takie jak: niepokój, psychoza, omamy wzrokowe, stan przeddrgawkowy, senność, stupor i utrata świadomości. W przypadku przedawkowania leczenie powinno być objawowe. Nie jest dostępne swoiste antidotum w razie zatrucia lub przedawkowania. Należy zastosować, zgodnie z potrzebą, standardowe kliniczne procedury dotyczące usunięcia substancji czynnej, np.: płukanie żołądka, podanie węgla leczniczego (przerwanie potencjalnego ponownego krążenia jelitowo-wątrobowego), zakwaszenie moczu, wymuszona diureza. W przypadku objawów przedmiotowych i podmiotowych ogólnej nadpobudliwości OUN, powinno się rozważyć ostrożne leczenie objawowe.

Istnieje coraz więcej dowodów na to, że zaburzenia neuroprzekaźnictwa glutaminergicznego, zwłaszcza w receptorach NMDA (kwasu N-metylo-D-asparaginowego), przyczyniają się zarówno do występowania objawów, jak i do postępu choroby w otępieniu neurodegeneracyjnym. Memantyna jest zależnym od potencjału, o średnim powinowactwie, niekompetytywnym antagonistą receptora NMDA. Modyfikuje efekty patologicznie zwiększonych stężeń glutaminianu, które mogą prowadzić do zaburzenia czynności neuronów.

1 tabl. powl. zawiera 10 mg lub 20 mg memantyny chlorowodorku.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Lek u palaczy (także biernych) może wchodzić w interakcje z nikotyną.

Lek może być przyjmowany niezależnie od posiłków.