Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

AuroMemo

Memantine hydrochloride

tabl. powl.
10 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
100%
7,20
AuroMemo
tabl. powl.
20 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
100%
8,80
AuroMemo
tabl. powl.
20 mg
56 szt.
Doustnie
Rx
100%
14,40
AuroMemo
tabl. powl.
10 mg
56 szt.
Doustnie
Rx
100%
12,80

AuroMemo - szczegółowe informacje dla lekarza

Wskazania

AuroMemo jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z chorobą Alzheimera o nasileniu umiarkowanym lub ciężkim. Lek ten stanowi istotną opcję terapeutyczną w zaawansowanych stadiach tej postępującej choroby neurodegeneracyjnej.

Wnioski: AuroMemo jest przeznaczony dla pacjentów z bardziej zaawansowanymi stadiami choroby Alzheimera, co podkreśla jego rolę w leczeniu objawów w późniejszych fazach schorzenia.

Mechanizm działania

Memantyna, substancja czynna preparatu AuroMemo, jest antagonistą receptora NMDA (kwasu N-metylo-D-asparaginowego) o średnim powinowactwie i działaniu niekompetytywnym. Jej działanie polega na modyfikacji efektów patologicznie podwyższonych stężeń glutaminianu, które mogą prowadzić do dysfunkcji neuronalnej. Mechanizm ten jest kluczowy w kontekście zaburzeń neuroprzekaźnictwa glutaminergicznego, które przyczyniają się zarówno do objawów, jak i progresji choroby Alzheimera.

Wnioski: Unikalny mechanizm działania memantyny, skupiający się na modulacji przekaźnictwa glutaminergicznego, stanowi podstawę jej skuteczności w łagodzeniu objawów choroby Alzheimera.

Dawkowanie i sposób podawania

Leczenie preparatem AuroMemo powinno być inicjowane i nadzorowane przez lekarza specjalizującego się w diagnostyce i terapii choroby Alzheimera. Kluczowe jest zapewnienie stałego nadzoru nad przyjmowaniem leku przez pacjenta, co wymaga zaangażowania opiekuna.

Schemat dawkowania obejmuje stopniowe zwiększanie dawki w ciągu pierwszych 3 tygodni, co ma na celu minimalizację ryzyka wystąpienia działań niepożądanych:

Tydzień Dawka dobowa Sposób podania
1. tydzień (dzień 1-7) 5 mg 1/2 tabletki 10 mg
2. tydzień (dzień 8-14) 10 mg 1 tabletka 10 mg
3. tydzień (dzień 15-21) 15 mg 1,5 tabletki 10 mg
Od 4. tygodnia 20 mg 2 tabletki 10 mg lub 1 tabletka 20 mg

Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 20 mg na dobę. Lek należy przyjmować o stałej porze dnia, z posiłkiem lub niezależnie od posiłków.

Wnioski: Stopniowe zwiększanie dawki memantyny jest kluczowe dla optymalizacji tolerancji leczenia, a stałe monitorowanie efektów terapeutycznych pozwala na indywidualizację terapii.

Dostosowanie dawkowania w szczególnych grupach pacjentów

Osoby w podeszłym wieku: Dla pacjentów powyżej 65. roku życia zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg, zgodnie z opisanym schematem.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: - Łagodne zaburzenia (ClCr 50-80 ml/min): bez modyfikacji dawki - Umiarkowane zaburzenia (ClCr 30-49 ml/min): dawka dobowa 10 mg, z możliwością zwiększenia do 20 mg po 7 dniach dobrej tolerancji - Ciężkie zaburzenia (ClCr 5-29 ml/min): dawka dobowa 10 mg

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: - Łagodne do umiarkowanych zaburzenia (Child-Pugh A i B): bez modyfikacji dawki - Ciężkie zaburzenia: nie zaleca się stosowania ze względu na brak danych

Dzieci i młodzież: Brak dostępnych danych dotyczących stosowania memantyny w tej grupie wiekowej.

Wnioski: Indywidualizacja dawkowania memantyny w zależności od funkcji nerek i wątroby jest kluczowa dla zapewnienia bezpieczeństwa i skuteczności terapii.

Przeciwwskazania

Jedynym bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania preparatu AuroMemo jest nadwrażliwość na memantynę lub którąkolwiek substancję pomocniczą zawartą w leku.

Wnioski: Niewielka liczba przeciwwskazań zwiększa dostępność leku dla szerokiej grupy pacjentów z chorobą Alzheimera.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Padaczka i drgawki: Zaleca się ostrożność u pacjentów z padaczką, drgawkami w wywiadzie lub czynnikami predysponującymi do padaczki.

Interakcje z antagonistami NMDA: Należy unikać jednoczesnego stosowania innych antagonistów NMDA (amantadyna, ketamina, dekstrometorfan) ze względu na ryzyko nasilenia działań niepożądanych.

Zmiany pH moczu: Konieczne jest monitorowanie pacjentów z czynnikami mogącymi prowadzić do alkalizacji moczu (np. drastyczne zmiany diety, stosowanie leków alkalizujących).

Choroby układu sercowo-naczyniowego: Ograniczone dane dotyczące stosowania u pacjentów ze świeżo przebytym zawałem mięśnia sercowego, niewyrównaną zastoinową niewydolnością serca (NYHA III-IV) lub niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym wymagają szczególnej ostrożności i ścisłego monitorowania tych grup pacjentów.

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów: Memantyna wywiera umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, co wymaga poinformowania pacjentów o konieczności zachowania szczególnej ostrożności.

Wnioski: Świadomość potencjalnych zagrożeń i ścisłe monitorowanie pacjentów z grup ryzyka są kluczowe dla bezpiecznego stosowania memantyny.

Interakcje lekowe

Potencjalne nasilenie działania: L-dopa, agoniści receptorów dopaminergicznych, leki antycholinergiczne

Potencjalne osłabienie działania: Barbiturany, neuroleptyki

Modyfikacja działania: Leki zmniejszające napięcie mięśni szkieletowych (dantrolen, baklofen)

Przeciwwskazane połączenia: Amantadyna (ryzyko psychozy farmakotoksycznej)

Ostrożność: - Fenytoina - Cymetydyna, ranitydyna, prokainamid, chinidyna, chinina, nikotyna (wspólny nerkowy układ transportu kationów) - Hydrochlorotiazyd (możliwe zmniejszenie stężenia w surowicy) - Doustne leki przeciwzakrzepowe (monitorowanie INR)

Brak istotnych interakcji: Gliburyd/metformina, donepezyl, galantamina

Wnioski: Znajomość potencjalnych interakcji memantyny z innymi lekami jest kluczowa dla optymalizacji terapii i minimalizacji ryzyka działań niepożądanych.

Ciąża i laktacja

Stosowanie memantyny w okresie ciąży nie jest zalecane ze względu na brak wystarczających danych klinicznych. Badania na zwierzętach wskazują na potencjalne ryzyko zahamowania wzrostu płodu. Kobiety w ciąży powinny przyjmować memantynę tylko w przypadku bezwzględnej konieczności.

Nie wiadomo, czy memantyna przenika do mleka matki, ale ze względu na jej właściwości lipofilne jest to prawdopodobne. Kobiety przyjmujące memantynę nie powinny karmić piersią.

Wnioski: Decyzja o stosowaniu memantyny u kobiet w ciąży lub karmiących piersią powinna być podejmowana indywidualnie, po dokładnej analizie potencjalnych korzyści i ryzyka.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane (częstość >1% i wyższa niż w grupie placebo): - Zawroty głowy (6,3%) - Ból głowy (5,2%) - Zaparcia (4,6%) - Senność (3,4%) - Nadciśnienie tętnicze (4,1%)

Inne istotne działania niepożądane: - Zaburzenia psychiczne: splątanie, omamy (głównie u pacjentów z ciężkim nasileniem choroby Alzheimera), reakcje psychotyczne (rzadko) - Zaburzenia układu nerwowego: zaburzenia równowagi, nieprawidłowy chód, napady padaczkowe (bardzo rzadko) - Zaburzenia sercowo-naczyniowe: niewydolność serca, zakrzepica żylna/zatorowość - Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: wymioty, zapalenie trzustki (rzadko) - Zaburzenia wątroby: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zapalenie wątroby (rzadko)

Wnioski: Profil działań niepożądanych memantyny jest stosunkowo korzystny, jednak wymaga monitorowania, szczególnie w zakresie funkcji poznawczych, układu sercowo-naczyniowego i wątroby.

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania memantyny mogą obejmować: - Objawy ze strony OUN: splątanie, senność, zawroty głowy, pobudzenie, agresja, omamy, zaburzenia chodu, śpiączka (w skrajnych przypadkach) - Objawy żołądkowo-jelitowe: wymioty, biegunka

Leczenie przedawkowania powinno być objawowe i może obejmować: - Płukanie żołądka - Podanie węgla aktywowanego - Zakwaszenie moczu - Wymuszoną diurezę - W przypadku ciężkich objawów ze strony OUN - ostrożne leczenie objawowe

Wnioski: Mimo że przedawkowanie memantyny może prowadzić do poważnych objawów, odpowiednie postępowanie medyczne zazwyczaj pozwala na pełne wyzdrowienie pacjenta.

Warto zapamiętać
  • AuroMemo (memantyna) jest skutecznym lekiem w terapii umiarkowanej do ciężkiej choroby Alzheimera, działającym poprzez modulację przekaźnictwa glutaminergicznego.
  • Stopniowe zwiększanie dawki memantyny w ciągu pierwszych 3 tygodni leczenia jest kluczowe dla minimalizacji ryzyka działań niepożądanych i optymalizacji tolerancji leku.

Podsumowując, AuroMemo stanowi wartościową opcję terapeutyczną w leczeniu choroby Alzheimera o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego. Jego unikalny mechanizm działania, korzystny profil bezpieczeństwa oraz możliwość indywidualizacji dawkowania czynią go istotnym narzędziem w rękach lekarzy specjalizujących się w leczeniu demencji. Kluczowe znaczenie ma ścisłe monitorowanie pacjentów, szczególnie w początkowej fazie leczenia oraz u osób z dodatkowymi czynnikami ryzyka.



Wskazania

Leczenie dorosłych pacjentów z chorobą Alzheimera o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu.

Leczenie powinien rozpocząć i nadzorować lekarz mający doświadczenie w diagnostyce i terapii choroby Alzheimera. Leczenie można rozpocząć tylko wówczas, gdy osoba sprawująca opiekę zapewni stały nadzór nad przyjmowaniem produktu przez pacjenta. Rozpoznanie należy postawić zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi. Należy regularnie oceniać tolerowanie i dawkowanie memantyny, szczególnie w ciągu 1-szych 3 m-cy od rozpoczęcia leczenia. Następnie należy regularnie oceniać działanie terapeutyczne memantyny oraz tolerancję leczenia, zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi. Leczenie podtrzymujące może być kontynuowane dopóki utrzymuje się korzystne działanie terapeutyczne i pacjent dobrze toleruje stosowanie memantyny. Przerwanie leczenie należy rozważyć, gdy brak oznak działania terapeutycznego lub w razie złej tolerancji leczenia. Dorośli. Zwiększanie dawki: maks. dawka dobowa wynosi 20 mg/dobę. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia działań niepożądanych, w ciągu 1-szych 3 tyg. dawkę należy zwiększać stopniowo, o 5 mg co tydz., do chwili osiągnięcia dawki podtrzymującej, zgodnie z następującym schematem: 1. tydz. (dzień 1-7): pacjent powinien zażywać pół tabl. 10 mg (5 mg)/dobę, przez 7 dni. 2. tydz. (dzień 8-14): pacjent powinien zażywać 1 tabl. 10 mg (10 mg)/dobę, przez 7 dni. 3. tydz. (dzień 15-21): pacjent powinien zażywać 1,5 tabl. 10 mg (15 mg)/dobę, przez 7 dni; począwszy od 4. tyg.: pacjent powinien zażywać 2 tabl. 10 mg (20 mg)/dobę lub 1 tabl. 20 mg/dobę. Dawka podtrzymująca. Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 20 mg/dobę. Osoby w podeszłym wieku. Na podstawie badań klinicznych określono, że dla pacjentów powyżej 65 lat, zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg/dobę, zgodnie z opisanym powyżej schematem podawania leku. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (ClCr 50-80 ml/min) modyfikacja dawki nie jest wymagana. W przypadku pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (ClCr 30-49 ml/min) dobowa dawka powinna wynosić 10 mg. Jeśli leczenie jest dobrze tolerowane przynajmniej przez 7 dni, to dawka może być zwiększona do 20 mg/dobę zgodnie ze standardowym schematem. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (ClCr 5-29 ml/min) dawka dobowa powinna wynosić 10 mg. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby (stopień A i B w skali Child-Pugh) nie ma potrzeby modyfikacji dawki. Nie ma dostępnych danych na temat stosowania memantyny u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Nie zaleca się podawania produktu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Dane nie są dostępne.

Produkt powinien być przyjmowany o tej samej porze każdego dnia. Tabl. mogą być przyjmowane z posiłkiem lub niezależnie od posiłków.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów z padaczką, z drgawkami w wywiadzie lub u pacjentów z czynnikami predysponującymi do padaczki. Należy unikać równoczesnego stosowania antagonistów kwasu N-metylo-D-asparaginowego (NMDA), takich jak amantadyna, ketamina czy dekstrometorfan, ponieważ substancje te wywierają wpływ na ten sam układ receptorowy co memantyna. Równoczesne podawanie tych produktów może prowadzić do zwiększenia częstości występowania oraz nasilenia działań niepożądanych (głównie związanych z OUN). Należy uważnie monitorować stan pacjentów, u których występują czynniki, mogące prowadzić do zwiększenia pH moczu. Do czynników tych należą: drastyczne zmiany diety, np. diety mięsnej na wegetariańską lub przyjmowanie dużych dawek preparatów alkalizujących treść żołądkową. Przyczyną zwiększenia pH moczu może być również kwasica kanalikowo-nerkowa oraz ciężkie infekcje dróg moczowych wywołane przez bakterie z rodzaju Proteus. Ponieważ z większości badań klinicznych wykluczono pacjentów ze świeżo przebytym zawałem mięśnia sercowego, z niewyrównaną zastoinową niewydolnością krążenia (NYHA III-IV) lub niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym, dostępna jest jedynie ograniczona liczba danych dotycząca podawania memantyny tym pacjentom. Z tego względu pacjentów z tymi chorobami należy podczas leczenia poddać wnikliwej obserwacji. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg)/tabl., to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Choroba Alzheimera o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego zazwyczaj powoduje upośledzenie zdolności prowadzenia pojazdów oraz obsługiwania maszyn. Memantyna wywiera nieznaczny lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu, w związku z czym pacjentów leczonych w warunkach ambulatoryjnych należy poinformować o konieczności zachowania szczególnych środków ostrożności.

Mechanizm działania wskazuje, że efekty L-dopy, agonistów receptorów dopaminergicznych oraz środków antycholinergicznych mogą być zwiększone przez równoczesne podawanie antagonistów NMDA, takich jak memantyna. Działanie barbituranów i neuroleptyków może ulec osłabieniu. Podawanie memantyny może modyfikować działanie stosowanych równocześnie leków zmniejszających napięcie mięśni szkieletowych, dantrolenu i baklofenu - konieczne może być dostosowanie ich dawki. Nie należy stosować równocześnie memantyny i amantadyny, gdyż wiąże się to z ryzykiem wystąpienia psychozy farmakotoksycznej. Obydwa produkty, o podobnej budowie chemicznej, są antagonistami NMDA. To samo może dotyczyć ketaminy i dekstrometorfanu. Opublikowano 1 opis przypadku dotyczący ryzyka związanego z równoczesnym stosowaniem memantyny i fenytoiny. Inne substancje czynne takie jak cymetydyna, ranitydyna, prokainamid, chinidyna, chinina oraz nikotyna, w których w procesie wydalania bierze udział ten sam nerkowy układ transportu kationów, co w przypadku amantadyny, mogą także oddziaływać z memantyną, co może prowadzić do zwiększenia stężenia tych leków w osoczu. Może wystąpić zmniejszenie stężenia hydrochlorotiazydu (HCT) w surowicy, gdy memantyna stosowana jest jednocześnie z HCT lub jakimikolwiek produktami leczniczymi zawierającymi HCT. Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano pojedyncze przypadki zwiększenia wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie warfaryną. Chociaż nie ustalono związku przyczynowego, wskazane jest ścisłe monitorowanie czasu protrombinowego lub wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi. W badaniach farmakokinetycznych (PK) z pojedynczą dawką, u młodych zdrowych osób nie obserwowano istotnych interakcji pomiędzy substancjami czynnymi - memantyną a gliburydem/metforminą lub donepezylem. W badaniu klinicznym u młodych zdrowych ochotników nie obserwowano istotnego wpływu memantyny na farmakokinetykę galantaminy. Memantyna in vitro nie hamuje aktywności enzymów CYP 1A2, 2A6, 2C9, 2D6, 2E1, 3A, monooksygenazy zawierającej flawinę, ani hydrolazy epoksydowej lub sulfationowej.

Brak danych klinicznych lub ich ograniczona ilość na temat stosowania memantyny w czasie ciąży. Wyniki badań przeprowadzonych na zwierzętach wskazują na istnienie ryzyka zahamowania wewnątrzmacicznego wzrostu płodu, przy poziomach ekspozycji identycznych lub minimalnie wyższych od poziomów ekspozycji u ludzi. Ryzyko dla ludzi nie jest znane. Memantyny nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Nie wiadomo, czy memantyna przenika do mleka matki. Jednak jest to możliwe ze względu na lipofilne właściwości leku. Kobiety przyjmujące memantynę nie powinny karmić piersią. Nie stwierdzono niekorzystnego wpływu memantyny na płodność samców ani samic.

W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z otępieniem o nasileniu łagodnym do ciężkiego, leczonych memantyną (1784 pacjentów) lub przyjmujących placebo (1595 pacjentów) ogólny wskaźnik częstości występowania reakcji niepożądanych nie różnił się znacząco w grupie przyjmującej memantynę w porównaniu do grupy przyjmującej placebo; reakcje niepożądane miały zwykle nasilenie łagodne do umiarkowanego. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi, które z większą częstością występowały w grupie leczonej memantyną niż placebo były: zawroty głowy (odpowiednio 6,3% vs 5,6%), ból głowy (5,2% vs 3,9%), zaparcia (4,6% vs 2,6%), senność (3,4% vs 2,2%) i nadciśnienie tętnicze (4,1% vs 2,8%). Następujące reakcje niepożądane, wymienione poniżej, zostały zebrane podczas badań klinicznych memantyny oraz po jej wprowadzeniu do obrotu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) zakażenia grzybicze. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość na lek. Zaburzenia psychiczne: (często) senność; (niezbyt często) splątanie, omamy - obserwowano głównie u pacjentów z ciężkim nasileniem choroby Alzheimera; (nieznana) reakcje psychotyczne - pojedyncze przypadki odnotowane po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, zaburzenia równowagi; (niezbyt często) nieprawidłowy chód; (bardzo rzadko) napady padaczkowe. Zaburzenia serca: (niezbyt często) niewydolność serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze; (niezbyt często) zakrzepica żylna i/lub zatorowość. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) zaparcia; (niezbyt często) wymioty; (nieznana) zapalenie trzustki - pojedyncze przypadki odnotowane po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych; (nieznana) zapalenie wątroby. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) ból głowy; (niezbyt często) zmęczenie. Choroba Alzheimera wiąże się z depresją, myślami samobójczymi i samobójstwami. Po wprowadzeniu leku do obrotu, u pacjentów leczonych produktem zgłaszano takie przypadki.

Z przeprowadzonych badań klinicznych oraz postmarketingowych dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące przedawkowania. Relatywnie duże przedawkowanie (odpowiednio 200 mg i 105 mg/dobę w ciągu 3 dni) zostało powiązane z wystąpieniem jedynie zmęczenia, osłabienia i/lub biegunki lub też objawy nie wystąpiły. W przypadkach przedawkowania poniżej 140 mg lub gdy dawka była nieznana, u pacjentów obserwowano objawy ze strony OUN (splątanie, senność, zawroty głowy, pobudzenie, agresja, omamy oraz zaburzony chód) i/lub żołądkowo-jelitowe (wymioty i biegunka). W przypadku największego przedawkowania, pacjent przeżył zażycie doustne 2000 mg memantyny i wykazywał objawy ze strony OUN (śpiączka przez 10 dni, a później podwójne widzenie i pobudzenie). U pacjenta zastosowano leczenie objawowe oraz plazmaferezę. Pacjent powrócił do zdrowia bez trwałych następstw. W innym przypadku dużego przedawkowania, pacjent także przeżył i wyzdrowiał. Pacjent przyjął doustnie 400 mg memantyny. Wykazywał objawy ze strony OUN, takie jak: niepokój, psychoza, omamy wzrokowe, stan przeddrgawkowy, senność, stupor i utrata świadomości. W przypadku przedawkowania leczenie powinno być objawowe. Nie jest dostępne swoiste antidotum w razie zatrucia lub przedawkowania. Należy zastosować, zgodnie z potrzebą, standardowe kliniczne procedury dotyczące usunięcia substancji czynnej, np.: płukanie żołądka, podanie węgla leczniczego (przerwanie potencjalnego ponownego krążenia jelitowo-wątrobowego), zakwaszenie moczu, wymuszona diureza. W przypadku objawów przedmiotowych i podmiotowych ogólnej nadpobudliwości OUN, powinno się rozważyć ostrożne leczenie objawowe.

Istnieje coraz więcej dowodów na to, że zaburzenia neuroprzekaźnictwa glutaminergicznego, zwłaszcza w receptorach NMDA (kwasu N-metylo-D-asparaginowego), przyczyniają się zarówno do występowania objawów, jak i do postępu choroby w otępieniu neurodegeneracyjnym. Memantyna jest zależnym od potencjału, o średnim powinowactwie, niekompetytywnym antagonistą receptora NMDA. Modyfikuje efekty patologicznie zwiększonych stężeń glutaminianu, które mogą prowadzić do zaburzenia czynności neuronów.

1 tabl. powl. zawiera 10 mg lub 20 mg memantyny chlorowodorku.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Lek u palaczy (także biernych) może wchodzić w interakcje z nikotyną.

Lek może być przyjmowany niezależnie od posiłków.