Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Atarax®

Hydroxyzine hydrochloride

tabl. powl.
25 mg
25 szt.
Doustnie
Rx
100%
15,00
Atarax®
syrop
2 mg/ml
1 but. 200 ml
Doustnie
Rx
100%
19,00
Atarax®
tabl. powl.
10 mg
25 szt.
Doustnie
Rx
100%
13,00

Atarax® - szczegółowe informacje dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Atarax jest wskazany w następujących przypadkach:

  • Objawowe leczenie lęku u dorosłych
  • Objawowe leczenie świądu
  • Premedykacja przed zabiegami chirurgicznymi

Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę przez możliwie najkrótszy czas leczenia.

Dawkowanie i sposób podawania

Wskazanie Dorośli Dzieci i młodzież
Leczenie lęku 50 mg/dobę w 2-3 dawkach podzielonych
W ciężkich przypadkach do 100 mg/dobę		 Nie dotyczy
Leczenie świądu Początkowo 25 mg przed snem
W razie potrzeby zwiększać do 25 mg 3-4 razy/dobę		 1-2 mg/kg mc./dobę w dawkach podzielonych
Premedykacja 50 mg w dwóch dawkach lub 100 mg jednorazowo 0,6 mg/kg mc. jednorazowo

Maksymalna dawka dobowa: 100 mg u dorosłych i dzieci >40 kg, 2 mg/kg mc. u dzieci ≤40 kg.

Szczególne grupy pacjentów:
  • Osoby w podeszłym wieku: stosowanie niezalecane, ewentualnie połowa standardowej dawki (maks. 50 mg/dobę)
  • Niewydolność wątroby: zmniejszenie dawki o 33%
  • Niewydolność nerek: zmniejszenie dawki przy umiarkowanej i ciężkiej niewydolności

Dawkowanie Ataraxu należy dostosować indywidualnie, uwzględniając wiek, masę ciała i stan zdrowia pacjenta. Kluczowe jest stosowanie najmniejszej skutecznej dawki przez możliwie najkrótszy czas.

Przeciwwskazania

Stosowanie Ataraxu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na hydroksyzynę, cetyryzynę, inne pochodne piperazyny, aminofilinę lub etylenodiaminę
  • Porfiria
  • Wydłużenie odstępu QT (wrodzone lub nabyte)
  • Czynniki ryzyka wydłużenia odstępu QT, w tym:
    • Choroba układu krążenia
    • Znaczące zaburzenia elektrolitowe (hipokaliemia, hipomagnezemia)
    • Nagła śmierć sercowa w wywiadzie rodzinnym
    • Znacząca bradykardia
  • Jednoczesne stosowanie leków wydłużających odstęp QT lub wywołujących torsade de pointes
  • Ciąża i karmienie piersią

Przed przepisaniem Ataraxu należy dokładnie ocenić stan pacjenta pod kątem przeciwwskazań, ze szczególnym uwzględnieniem ryzyka kardiologicznego.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Ataraxu należy zachować szczególną ostrożność w następujących sytuacjach:

  • Zwiększona skłonność do drgawek
  • Małe dzieci (większe ryzyko działań niepożądanych ze strony OUN)
  • Pacjenci z jaskrą, utrudnionym odpływem moczu, osłabioną perystaltyką przewodu pokarmowego, nużliwością mięśni lub otępieniem (ze względu na działanie przeciwcholinergiczne)
  • Jednoczesne stosowanie leków działających depresyjnie na OUN lub o właściwościach przeciwcholinergicznych
  • Pacjenci z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT
  • Osoby w podeszłym wieku (zmniejszona eliminacja leku, zwiększone ryzyko działań niepożądanych)
  • Pacjenci z niewydolnością wątroby lub nerek (konieczność dostosowania dawki)

Należy unikać jednoczesnego spożywania alkoholu. Pacjentów należy poinformować o możliwym wpływie na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Stosowanie Ataraxu wymaga indywidualnej oceny korzyści i ryzyka, szczególnie u pacjentów z grupy podwyższonego ryzyka. Konieczne jest monitorowanie pacjenta pod kątem potencjalnych działań niepożądanych.

Warto zapamiętać
  • Atarax może powodować wydłużenie odstępu QT - należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z czynnikami ryzyka kardiologicznego
  • Lek należy stosować w najmniejszej skutecznej dawce przez możliwie najkrótszy czas, zwłaszcza u osób starszych i pacjentów z niewydolnością wątroby lub nerek

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Atarax wchodzi w istotne interakcje z następującymi grupami leków:

  • Leki działające depresyjnie na OUN - nasilenie działania sedatywnego
  • Leki o działaniu przeciwcholinergicznym - nasilenie działania przeciwcholinergicznego
  • Betahistyna i inhibitory cholinoesterazy - antagonistyczne działanie hydroksyzyny
  • Inhibitory MAO - należy unikać jednoczesnego stosowania
  • Adrenalina - osłabienie działania presyjnego
  • Fenytoina - osłabienie działania przeciwdrgawkowego
  • Cymetydyna - zwiększenie stężenia hydroksyzyny w surowicy
  • Leki metabolizowane przez CYP2D6 - możliwe interakcje przy dużych dawkach hydroksyzyny
  • Leki wydłużające odstęp QT lub wywołujące torsade de pointes - zwiększone ryzyko zaburzeń rytmu serca

Przed przepisaniem Ataraxu należy dokładnie przeanalizować listę leków przyjmowanych przez pacjenta. W przypadku konieczności jednoczesnego stosowania leków wchodzących w interakcje, należy rozważyć modyfikację dawkowania lub ścisłe monitorowanie pacjenta.

Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Atarax jest przeciwwskazany w czasie ciąży i karmienia piersią ze względu na potencjalne ryzyko dla płodu i noworodka. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia.

U kobiet w wieku rozrodczym należy wykluczyć ciążę przed rozpoczęciem leczenia Ataraxem i zalecić stosowanie skutecznej antykoncepcji. W przypadku zajścia w ciążę lub planowania ciąży podczas terapii, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane Ataraxu obejmują:

  • Senność
  • Ból głowy
  • Suchość w jamie ustnej
  • Zmęczenie

Rzadziej występujące, ale potencjalnie poważne działania niepożądane to:

  • Zaburzenia rytmu serca (w tym torsade de pointes)
  • Drgawki
  • Reakcje nadwrażliwości (w tym wstrząs anafilaktyczny)
  • Zaburzenia czynności wątroby
  • Ciężkie reakcje skórne (np. zespół Stevensa-Johnsona)

Pacjentów należy poinformować o możliwych działaniach niepożądanych i konieczności zgłaszania wszelkich niepokojących objawów. Szczególną uwagę należy zwrócić na objawy mogące świadczyć o zaburzeniach rytmu serca lub ciężkich reakcjach skórnych.

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania Ataraxu mogą obejmować:

  • Nasilone działanie przeciwcholinergiczne
  • Depresję lub paradoksalne pobudzenie OUN
  • Zaburzenia rytmu serca
  • Depresję oddechową

Leczenie przedawkowania jest objawowe i podtrzymujące. Należy monitorować parametry życiowe, EKG oraz zapewnić odpowiednią wentylację. W ciężkich przypadkach może być konieczne zastosowanie fizostygminy.

W przypadku podejrzenia przedawkowania Ataraxu, pacjent wymaga natychmiastowej hospitalizacji i ścisłego monitorowania. Kluczowe jest leczenie objawowe i podtrzymujące, ze szczególnym uwzględnieniem funkcji układu krążenia i oddechowego.

Właściwości farmakologiczne

Atarax (chlorowodorek hydroksyzyny) wykazuje następujące działania:

  • Przeciwhistaminowe
  • Przeciwlękowe
  • Sedatywne
  • Rozszerzające oskrzela
  • Przeciwwymiotne
  • Łagodne działanie przeciwwydzielnicze

Mechanizm działania polega głównie na hamowaniu aktywności niektórych obszarów podkorowych OUN. W niewydolności wątroby działanie przeciwhistaminowe może być wydłużone do 96 godzin po podaniu pojedynczej dawki.

Znajomość właściwości farmakologicznych Ataraxu pozwala na lepsze zrozumienie jego działania terapeutycznego oraz potencjalnych działań niepożądanych. Jest to szczególnie istotne przy stosowaniu leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.



Wskazania

Produkt wskazany jest w: objawowym leczeniu lęku u dorosłych, objawowym leczeniu świądu, premedykacji przed zabiegami chirurgicznymi.

Produkt należy stosować w najmniejszej skutecznej dawce. Czas leczenia powinien być możliwie jak najkrótszy. U dorosłych i dzieci o mc. >40 kg, maks. dawka dobowa wynosi 100 mg. W objawowym leczeniu lęku: 50 mg/dobę w 2-3 dawkach podzielonych. W ciężkich przypadkach można stosować doustnie dawki do 100 mg/dobę. W objawowym leczeniu świądu: leczenie należy rozpocząć od dawki 25 mg przed snem, kontynuować terapię zwiększając w razie konieczności dawkę, podając po 25 mg, 3-4 razy/dobę. W premedykacji przed zabiegami chirurgicznymi: po 50 mg w dwóch podaniach lub 100 mg w pojedynczej dawce doustnie. Dawkowanie należy dostosowywać indywidualnie, w zalecanym zakresie dawek, w zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie. Osoby w podeszłym wieku. Stosowanie hydroksyzyny u osób w podeszłym wieku nie jest zalecane. W przypadku podjęcia decyzji o leczeniu, zaleca się rozpoczęcie leczenia od połowy zalecanej dawki. U osób w podeszłym wieku, maks. dawka dobowa wynosi 50 mg. Niewydolność wątroby. U pacjentów z niewydolnością wątroby zaleca się zmniejszenie dawki dobowej o 33%. Niewydolność nerek. U pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek, ze względu na zmniejszone wydalanie metabolitu leku, cetyryzyny, należy zmniejszyć stosowane dawki. Dzieci i młodzież (w wieku od 12 m-cy). W objawowym leczeniu świądu: od 12 m-cy 1 mg/kg mc./dobę do 2 mg/kg mc./dobę w dawkach podzielonych. W premedykacji przed zabiegami chirurgicznymi: 0,6 mg/kg mc. doustnie w pojedynczej dawce. Skumulowana dawka dobowa nie powinna przekraczać 2 mg/kg mc./dobę U dzieci i młodzieży o mc. do 40 kg maks. dawka dobowa wynosi 2 mg/kg mc./dobę. U dzieci i młodzieży o mc. >40 kg maks. dawka dobowa wynosi 100 mg.

Czas leczenia powinien być możliwie jak najkrótszy.

Produkt jest przeciwwskazany u: pacjentów z nadwrażliwością na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą, cetyryzynę, inne pochodne piperazyny, aminofilinę lub etylenodiaminę, pacjentów z porfirią, pacjentów ze znanym nabytym lub wrodzonym wydłużeniem odstępu QT, pacjentów ze znanymi czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT, w tym ze stwierdzoną chorobą układu krążenia, znaczącymi zaburzeniami elektrolitowymi (hipokaliemia, hipomagnezemia), nagłą śmiercią sercową w rodzinie, znaczącą bradykardią, stosujących jednocześnie leki, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT i/lub wywołują zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, kobiet w ciąży i podczas karmienia piersią.

Należy zachować ostrożność przy podawaniu produktu pacjentom ze zwiększoną skłonnością do drgawek. Małe dzieci są bardziej narażone na wystąpienie działań niepożądanych ze strony OUN. U dzieci występowanie drgawek zgłaszano częściej niż u dorosłych. Ze względu na potencjalne działanie przeciwcholinergiczne, należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu u pacjentów z jaskrą, u pacjentów z utrudnionym odpływem moczu z pęcherza moczowego, osłabioną perystaltyką przewodu pokarmowego, nużliwością mięśni oraz otępieniem. Może być konieczne dostosowanie dawkowania, jeśli hydroksyzyna jest stosowana jednocześnie z innymi lekami działającymi depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy lub z lekami o właściwościach przeciwcholinergicznych. Należy unikać jednoczesnego picia alkoholu podczas stosowania hydroksyzyny. Wydłużenie odstępu QT. Stosowanie hydroksyzyny było związane z wydłużeniem odstępu QT w elektrokardiogramie. W okresie po wprowadzeniu do obrotu, u pacjentów przyjmujących hydroksyzynę zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QT oraz zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. U większości tych pacjentów występowały inne czynniki ryzyka, takie jak zaburzenia elektrolitowe oraz jednoczesne stosowanie innych leków, które mogły przyczynić się do wystąpienia tych zdarzeń. Hydroksyzynę należy stosować w najmniejszej skutecznej dawce. Czas leczenia powinien być możliwie jak najkrótszy. Leczenie hydroksyzyną należy przerwać, jeśli wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe, które mogą być związane z zaburzeniami rytmu serca. Pacjenci powinni natychmiast zgłosić się do lekarza. Należy poinstruować pacjentów, by niezwłocznie zgłaszali wszelkie objawy związane z sercem. Nie zaleca się stosowania hydroksyzyny u osób w podeszłym wieku, ze względu na zmniejszoną eliminację hydroksyzyny w tej grupie pacjentów, w porównaniu do pacjentów dorosłych, oraz ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych (np. działanie przeciwcholinergiczne). U pacjentów z niewydolnością wątroby i u osób z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek należy zmniejszyć stosowane dawki. Ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące niektórych składników produktu. Syrop zawiera 0,75 g sacharozy w 1 ml. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni przyjmować produktu leczniczego. U pacjentów z cukrzycą, przy stosowaniu syropu w dawkach większych niż 6,5 ml, należy wziąć pod uwagę sacharozę znajdującą się w jego składzie. Sacharoza jest szkodliwa dla zębów. Syrop zawiera niewielką ilość (0,1%) etanolu (alkohol). Stężenie alkoholu po przyjęciu dawki 100 ml syropu (odpowiadającego 200 mg hydroksyzyny) wynosi do 100 mg, co odpowiada 2 ml piwa lub 1 ml wina. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów z chorobą alkoholową, u kobiet w ciąży lub karmiących piersią, dzieci i pacjentów z grupy wysokiego ryzyka, tj. pacjenci z chorobami wątroby lub z padaczką. Tabl. zawierają laktozę. Pacjenci z dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub złym wchłanianiem glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować leku w tej postaci. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Hydroksyzyna może powodować zmęczenie, zawroty głowy, sedację, zaburzenia widzenia i w ten sposób wywierać umiarkowany do znacznego wpływ na zdolność reakcji i koncentracji, szczególnie w dużych dawkach i/lub w przypadku jednoczesnego stosowania alkoholu lub leków uspokajających. Należy o tym poinformować pacjentów i przestrzec ich przed prowadzeniem pojazdów oraz obsługiwaniem maszyn. Należy unikać jednoczesnego stosowania hydroksyzyny z alkoholem lub innymi lekami uspokajającymi, gdyż nasila to ich działanie.

Podczas jednoczesnego stosowania hydroksyzyny z lekami działającymi depresyjnie na OUN lub z produktami o działaniu przeciwcholinergicznym należy rozważyć możliwość nasilenia działania. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie. Również alkohol nasila działanie hydroksyzyny. Hydroksyzyna działa antagonistycznie w stosunku do betahistyny oraz inhibitorów cholinoesterazy. Leczenie należy przerwać na co najmniej 5 dni przed przeprowadzeniem testów na alergię lub testu prowokacji oskrzelowej z metacholiną, aby uniknąć wpływu na wyniki tych badań. Należy unikać jednoczesnego podawania hydroksyzyny z inhibitorami MAO. Hydroksyzyna osłabia działanie adrenaliny zwiększające ciśnienie krwi. Hydroksyzyna zmniejszała działanie przeciwdrgawkowe fenytoiny u szczurów. Wykazano, że cymetydyna w dawce 600 mg podawanej 2x/dobę zwiększa stężenie hydroksyzyny w surowicy o 36% oraz zmniejsza stężenie jej metabolitu, cetyryzyny, o 20%. Hydroksyzyna jest inhibitorem CYP2D6 i może w dużych dawkach powodować interakcje z substratami enzymu CYP2D6. Hydroksyzyna w stężeniu 100 μM nie wykazuje działania hamującego na izoenzymy 1A1 i 1A6 UDP-glukuronylotransferazy, w ludzkich mikrosomach wątrobowych. Hamuje ona izoenzymy 2C9, 2C19 i 3A4 cytochromu P450, w stężeniach znacznie większych niż stężenia maksymalne w osoczu (IC50: 103 do 140 μM; 46 do 52 μg/ml). Dlatego jest mało prawdopodobne, aby hydroksyzyna wpływała niekorzystnie na metabolizm leków, które są substratami tych enzymów. Metabolit-cetyryzyna, w stężeniu 100 μM nie wykazuje działania hamującego na cytochrom P450 (1A2, 2A6, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 i 3A4) ani na izoenzymy UDP-glukuronylotransferazy. Jednoczesne stosowanie hydroksyzyny z lekami, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT i/lub wywołują zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, np. z lekami przeciwarytmicznymi klasy IA (np. chinidyna, dyzopiramid), klasy III (np. amiodaron, sotalol), niektórymi lekami przeciwhistaminowymi, niektórymi lekami przeciwpsychotycznymi (np. haloperydol), niektórymi lekami przeciwdepresyjnymi (np. cytalopram, escytalopram), niektórymi lekami przeciwmalarycznymi (np. meflochina i hydroksychlorochina), niektórymi antybiotykami (np. erytromycyna, lewofloksacyna, moksyfloksacyna), niektórymi lekami przeciwgrzybiczymi (np. pentamidyna), niektórymi lekami stosowanymi w chorobach układu pokarmowego (np. prukalopryd), niektórymi lekami stosowanymi w leczeniu raka (np. toremifen, wandetanib), metadonem, zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca. Z tego względu jednoczesne stosowanie tych leków jest przeciwwskazane. Połączenia wymagające zachowania ostrożności. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z lekami wywołującymi bradykardię i hipokaliemię. Hydroksyzyna jest metabolizowana przez dehydrogenazę alkoholową oraz CYP3A4/5. Podczas jednoczesnego stosowania leków, o których wiadomo, że są silnymi inhibitorami tych enzymów, można spodziewać się zwiększenia stężenia hydroksyzyny we krwi. W przypadku, kiedy hamowany jest tylko jeden ze szlaków metabolicznych, inny może częściowo go kompensować.

Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować odpowiednią metodę antykoncepcji, aby zapobiec zajściu w ciążę w trakcie leczenia hydroksyzyną. Badania na zwierzętach wykazały toksyczność reprodukcyjną. Hydroksyzyna przenika przez barierę łożyskową, osiągając wyższe stężenie w organizmie płodu niż u matki. Do chwili obecnej nie ma istotnych danych epidemiologicznych dotyczących stosowania hydroksyzyny podczas ciąży. U noworodków, których matki otrzymywały hydroksyzynę w późnej ciąży i/lub podczas porodu, odnotowano następujące zdarzenia bezpośrednio lub kilka godzin po urodzeniu: hipotonię, zaburzenia ruchowe, w tym zaburzenia pozapiramidowe, ruchy kloniczne, depresję OUN, niedotlenienie noworodka lub zatrzymanie moczu. Dlatego hydroksyzyna jest przeciwwskazana w czasie ciąży. Cetyryzyna, główny metabolit hydroksyzyny, przenika do mleka matki u ludzi. Nie przeprowadzono standardowych badań dotyczących wydzielania hydroksyzyny do mleka matki u ludzi, jednak obserwowano ciężkie działania niepożądane u noworodków i niemowląt karmionych piersią przez matki przyjmujące hydroksyzynę. Dlatego hydroksyzyna jest przeciwwskazana podczas laktacji. Karmienie piersią należy przerwać, jeżeli konieczne jest leczenie hydroksyzyną.

Działania niepożądane są związane przede wszystkim z depresyjnym lub paradoksalnym działaniem pobudzającym OUN, z działaniem przeciwcholinergicznym lub z reakcjami nadwrażliwości. Działania niepożądane, które wystąpiły u co najmniej 1% pacjentów, zgłoszone w badaniach klinicznych z hydroksyzyną kontrolowanych placebo. Zaburzenia układu nerwowego: senność, ból głowy. Zaburzenia żołądka i jelit: suchość w jamie ustnej. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: zmęczenie. W badaniach uczestniczyło 735 pacjentów przyjmujących hydroksyzynę w dawce 50 mg/dobę oraz 630 osób przyjmujących placebo. Zaobserwowano następujące działania niepożądane związane z cetyryzyną, głównym metabolitem hydroksyzyny, które mogą wystąpić również po podaniu hydroksyzyny: trombocytopenia, agresywność, depresja, tiki, dystonia, parestezja, napady przymusowego patrzenia z rotacją gałek ocznych, biegunka, trudności w oddawaniu moczu, mimowolne oddawanie moczu, astenia, obrzęk, zwiększenie mc. Szczególne grupy pacjentów - brak danych. Poniższa lista zawiera działania niepożądane zgłoszone po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu wymienione zgodnie z klasyfikacją układów i narządów MedDRA i częstością występowania. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje nadwrażliwości; (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) pobudzenie, splątanie; (rzadko) dezorientacja, omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (często) sedacja; (niezbyt często) zawroty głowy, bezsenność, drżenie; (rzadko) drgawki, dyskineza; (nieznana) utrata przytomności (omdlenie). Zaburzenia oka: (rzadko) zaburzenia akomodacji, niewyraźne widzenie. Zaburzenia serca: (rzadko) tachykardia; (nieznana) komorowe zaburzenia rytmu serca (np. torsade de pointes), wydłużenie odstępu QT. Zaburzenia naczyń: (rzadko) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo rzadko) skurcz oskrzeli. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) nudności; (rzadko) zaparcia, wymioty. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby; (nieznana) zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:(rzadko) świąd, wysypka rumieniowa, wysypka grudkowo-plamkowa, pokrzywka, zapalenie skóry; (bardzo rzadko) obrzęk naczynioworuchowy, wzmożona potliwość, utrwalona wysypka polekowa, ostra uogólniona osutka krostkowa, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona; (nieznana) zmiany pęcherzowe (np.: martwica toksyczno-rozpływna naskórka, pemfigoid). Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) zatrzymanie moczu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie; (niezbyt często) złe samopoczucie, gorączka.

Objawy obserwowane po znacznym przedawkowaniu wiążą się głównie z nadmiernym działaniem przeciwcholinergicznym, depresją lub paradoksalnym pobudzeniem OUN. Należą do nich nudności, wymioty, tachykardia, gorączka, senność, zaburzenia odruchu źrenicznego, drżenie, splątanie lub omamy, a następnie może wystąpić obniżony poziom świadomości, depresja oddechowa, drgawki, niedociśnienie tętnicze lub zaburzenia rytmu (w tym bradykardia) serca oraz pogłębiająca się śpiączka i zapaść krążeniowo-oddechowa. W razie znaczącego przedawkowania konieczne jest ścisłe kontrolowanie drożności dróg oddechowych, oddychania i krążenia poprzez ciągły zapis EKG oraz zapewnienie odpowiedniej podaży tlenu. Monitorowanie akcji serca i ciśnienia tętniczego krwi należy kontynuować przez 24 h, do ustąpienia objawów przedawkowania. U pacjentów z zaburzeniami świadomości należy ustalić, czy nie przyjmowali jednocześnie innych leków lub alkoholu oraz podać im tlen, nalokson, glukozę i tiaminę, jeśli zaistnieje taka konieczność. Jeśli konieczne jest podanie środka obkurczającego naczynia, należy zastosować noradrenalinę lub metaraminol. Nie należy stosować adrenaliny. U osób z objawami przedawkowania oraz u których mogą wystąpić objawy zaburzeń świadomości, śpiączka lub drgawki, nie należy stosować preparatów wymiotnicy ze względu na niebezpieczeństwo rozwoju zachłystowego zapalenia płuc. Jeżeli nastąpiło klinicznie znaczące spożycie leku, można wykonać płukanie żołądka z uprzednią intubacją dotchawiczą. Istnieje niewiele danych potwierdzających działanie zastosowanego węgla aktywnego. Wątpliwe jest, by hemodializa lub hemoperfuzja miały jakiekolwiek istotne znaczenie. Nie istnieje swoista odtrutka Dane literaturowe wskazują, że w przypadku silnego, zagrażającego życiu, działania przeciwcholinergicznego opornego na stosowanie innych preparatów, skuteczne może być podanie fizostygminy w dawce terapeutycznej. Nie należy stosować fizostygminy wyłącznie w celu niedopuszczenia do zapadnięcia pacjenta w sen. Jeśli doszło do jednoczesnego spożycia trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, stosowanie fizostygminy może wywołać drgawki i oporne na leczenie zatrzymanie akcji serca. Należy również unikać fizostygminy u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia sercowego.

Chlorowodorek hydroksyzyny nie hamuje czynności kory mózgu. Jego działanie może polegać na hamowaniu aktywności niektórych głównych obszarów podkorowych OUN. Działanie przeciwhistaminowe i rozszerzające oskrzela zostało udowodnione doświadczalnie i potwierdzone klinicznie. Działanie przeciwwymiotne wykazano w próbie apomorfinowej i w próbie veriloidowej. Badania farmakologiczne i kliniczne wskazują, że hydroksyzyna w dawkach terapeutycznych nie zwiększa wydzielania kwasu żołądkowego ani jego kwasowości oraz w większości przypadków wykazuje łagodne działanie przeciwwydzielnicze. Wykazano zmniejszenie odczynu bąbel-rumień u zdrowych, dorosłych ochotników oraz u dzieci, po śródskórnym podaniu histaminy lub antygenów. Wykazano również skuteczność hydroksyzyny w zmniejszaniu świądu w różnych postaciach pokrzywki, wyprysku i zapalenia skóry. W niewydolności wątroby, działanie przeciwhistaminowe pojedynczej dawki może ulec wydłużeniu do 96 h po zastosowaniu.

1 tabl. powl. zawiera 10 mg lub 25 mg hydroksyzyny chlorowodorku. 1 ml syropu zawiera 2 mg hydroksyzyny chlorowodorku.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Substancja czynna zawarta w lekach, które mogą być ordynowane przez pielęgniarki i położne, o których mowa w art. 15a ust. 1 ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęniarki i położnej, oraz na które pielęgniarki i położne mają prawo wystawiać recepty.