Apidra; -SoloStar

Wyszukaj produkt

Insulin glulisine

inj. [roztw.]

100 j.m./ml

1 fiol. 10 ml

Iniekcje

100%

85,67

R ⁽¹⁾

21,53

S ⁽²⁾

bezpł.

C ⁽³⁾

bezpł.

DZ ⁽⁴⁾

bezpł.

Apidra

inj. [roztw.]

100 j.m./ml

5 wkł. 3 ml

Iniekcje

100%

127,72

R ⁽¹⁾

30,71

S ⁽²⁾

bezpł.

C ⁽³⁾

bezpł.

DZ ⁽⁴⁾

bezpł.

Apidra SoloStar

inj. [roztw.]

100 j.m./ml

5 wstrzyk. 3 ml

Iniekcje

100%

128,29

R ⁽¹⁾

31,28

S ⁽²⁾

bezpł.

C ⁽³⁾

bezpł.

DZ ⁽⁴⁾

bezpł.

Apidra SoloStar - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Apidra SoloStar jest wskazana w leczeniu cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci od 6 roku życia, wymagających insulinoterapii. Lek ten należy do grupy szybkodziałających analogów insuliny ludzkiej.

Apidra SoloStar ma szerokie zastosowanie w leczeniu cukrzycy u pacjentów w różnym wieku, począwszy od 6 lat.

Dawkowanie i sposób podawania

Moc preparatu Apidra SoloStar wyrażona jest w jednostkach. Jednostki te odnoszą się specyficznie do tego preparatu i nie są tożsame z jednostkami międzynarodowymi lub jednostkami innych analogów insuliny.

Apidra SoloStar może być stosowana w schematach leczenia obejmujących:

Połączenie z insuliną o umiarkowanym lub długim czasie działania
Monoterapię w połączeniu z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi

Dawkowanie powinno być ustalane indywidualnie dla każdego pacjenta.

Grupa pacjentów	Zalecenia dotyczące dawkowania
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek	Zapotrzebowanie na insulinę może być obniżone
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby	Zapotrzebowanie na insulinę może być zmniejszone
Pacjenci w podeszłym wieku	Osłabienie czynności nerek może obniżyć zapotrzebowanie na insulinę
Dzieci poniżej 6 roku życia	Brak wystarczających danych klinicznych

Tabela 1. Zalecenia dotyczące dawkowania Apidra SoloStar w różnych grupach pacjentów

Dawkowanie Apidra SoloStar wymaga indywidualnego dostosowania, z uwzględnieniem specyficznych potrzeb różnych grup pacjentów, szczególnie tych z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby oraz osób starszych.

Sposoby podawania

Apidra SoloStar może być podawana na kilka sposobów:

1. Podanie dożylne

Powinno być wykonywane wyłącznie przez lekarza prowadzącego. Nie należy mieszać z roztworem glukozy, płynem Ringera lub innymi rodzajami insuliny.

2. Podanie podskórne w ciągłej infuzji

Możliwe przy użyciu pompy insulinowej z odpowiednimi cewnikami i zbiornikami. Pacjenci stosujący tę metodę powinni być odpowiednio przeszkoleni. Zestaw do infuzji i zbiornik należy wymieniać co najmniej co 48 godzin z zachowaniem zasad aseptyki.

3. Podanie podskórne we wstrzyknięciu

Należy podawać 0-15 minut przed lub po posiłku. Miejsca wstrzyknięć to powłoki brzuszne, udo lub mięsień naramienny. Ważne jest zmienianie miejsc wstrzyknięć w obrębie danej okolicy.

Apidra SoloStar oferuje elastyczność w sposobie podawania, co pozwala na dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb i preferencji pacjenta. Kluczowe jest przestrzeganie zasad aseptyki i prawidłowej techniki podawania leku.

Przeciwwskazania

Stosowanie Apidra SoloStar jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

Nadwrażliwość na substancję czynną (insulinę glulizynową) lub którąkolwiek substancję pomocniczą
Hipoglikemia

Przeciwwskazania do stosowania Apidra SoloStar są ograniczone, co pozwala na jej szerokie zastosowanie u pacjentów z cukrzycą. Kluczowe jest wykluczenie nadwrażliwości na składniki preparatu oraz monitorowanie poziomu glukozy we krwi.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Apidra SoloStar należy zwrócić szczególną uwagę na następujące kwestie:

Zmiana insuliny na inny typ lub markę powinna odbywać się pod ścisłym nadzorem lekarza
Niewłaściwe dawkowanie lub przerwanie leczenia może prowadzić do hiperglikemii i kwasicy ketonowej
Należy monitorować wczesne objawy hipoglikemii, szczególnie u pacjentów z długotrwałą cukrzycą lub po zmianie schematu leczenia
Zapotrzebowanie na insulinę może się zmieniać podczas choroby, zaburzeń emocjonalnych lub zwiększonego wysiłku fizycznego
Istnieje ryzyko błędnego zastosowania insulin - zawsze należy sprawdzać etykietę przed podaniem
W przypadku stosowania pompy insulinowej, pacjenci powinni być przeszkoleni w zakresie alternatywnych metod podawania insuliny na wypadek awarii pompy

Stosowanie Apidra SoloStar wymaga ścisłego monitorowania i edukacji pacjenta w zakresie prawidłowego stosowania leku oraz rozpoznawania i reagowania na potencjalne działania niepożądane.

Warto zapamiętać

Apidra SoloStar to szybkodziałający analog insuliny o wcześniejszym początku i krótszym czasie działania niż zwykła insulina ludzka.
Dawkowanie Apidra SoloStar musi być indywidualnie dostosowane do potrzeb pacjenta, z uwzględnieniem jego stanu zdrowia i stylu życia.

Interakcje z innymi lekami

Wiele substancji może wpływać na metabolizm glukozy, co może wymagać modyfikacji dawkowania insuliny glulizynowej. Do najważniejszych grup leków wchodzących w interakcje z Apidra SoloStar należą:

Leki nasilające działanie hipoglikemizujące:

Doustne leki przeciwcukrzycowe
Inhibitory ACE
Fibraty
Fluoksetyna
Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO)
Salicylany
Sulfonamidy przeciwbakteryjne

Leki osłabiające działanie hipoglikemizujące:

Kortykosteroidy
Danazol
Diazoksyd
Leki moczopędne
Glukagon
Izoniazyd
Hormony tarczycy
Estrogeny i progestageny
Inhibitory proteazy
Nietypowe leki przeciwpsychotyczne (np. olanzapina i klozapina)

Przy stosowaniu Apidra SoloStar konieczne jest uwzględnienie potencjalnych interakcji z innymi lekami. Może to wymagać modyfikacji dawkowania insuliny i ścisłego monitorowania poziomu glukozy we krwi.

Ciąża i laktacja

Stosowanie Apidra SoloStar w czasie ciąży i karmienia piersią:

Ograniczone dane dotyczące stosowania u kobiet w ciąży (mniej niż 300 przypadków)
Badania na zwierzętach nie wykazały negatywnego wpływu na ciążę i rozwój płodu
Konieczne jest ścisłe monitorowanie kontroli glikemii w czasie ciąży
Zapotrzebowanie na insulinę zmienia się w trakcie ciąży: zmniejsza się w I trymestrze, wzrasta w II i III trymestrze
Brak danych o przenikaniu insuliny glulizynowej do mleka kobiecego
U kobiet karmiących piersią może być konieczna modyfikacja dawkowania insuliny i diety

Stosowanie Apidra SoloStar w czasie ciąży i karmienia piersią jest możliwe, ale wymaga ścisłego nadzoru medycznego i indywidualnego dostosowania dawkowania.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem Apidra SoloStar to:

Hipoglikemia (bardzo często)
Reakcje w miejscu wstrzyknięcia i miejscowe reakcje nadwrażliwości (często)
Lipodystrofia (rzadko)
Ogólne reakcje nadwrażliwości (niezbyt często)
Hiperglikemia potencjalnie prowadząca do kwasicy ketonowej (częstość nieznana)

Większość działań niepożądanych Apidra SoloStar jest związana z mechanizmem działania insuliny lub techniką jej podawania. Kluczowe jest monitorowanie poziomu glukozy we krwi i prawidłowa technika wstrzyknięć.

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania Apidra SoloStar:

Może wystąpić hipoglikemia o różnym nasileniu
Łagodną hipoglikemię można leczyć doustnym podaniem węglowodanów
Ciężka hipoglikemia z utratą świadomości wymaga podania glukagonu (domięśniowo lub podskórnie) lub glukozy (dożylnie)
Po odzyskaniu przytomności zaleca się doustne podawanie węglowodanów
Pacjent powinien być monitorowany w warunkach szpitalnych

Przedawkowanie Apidra SoloStar może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Kluczowe jest szybkie rozpoznanie objawów hipoglikemii i wdrożenie odpowiedniego leczenia.

Mechanizm działania

Apidra SoloStar (insulina glulizynowa) jest rekombinowanym analogiem insuliny ludzkiej o szybkim początku i krótkim czasie działania. Jej główne efekty to:

Regulacja metabolizmu glukozy
Obniżanie poziomu glukozy we krwi poprzez stymulację obwodowego wychwytu glukozy
Hamowanie wytwarzania glukozy w wątrobie
Hamowanie lipolizy i proteolizy
Zwiększanie syntezy białek

W porównaniu do zwykłej insuliny ludzkiej, Apidra SoloStar charakteryzuje się:

Szybszym początkiem działania (10-20 minut po wstrzyknięciu podskórnym)
Krótszym czasem działania
Taką samą mocą działania (1 jednostka Apidra = 1 jednostka zwykłej insuliny ludzkiej)

Apidra SoloStar, dzięki swojemu szybkiemu początkowi i krótkiemu czasowi działania, pozwala na lepsze kontrolowanie poziomu glukozy we krwi, szczególnie w okresie poposiłkowym.

Skład

1 ml roztworu Apidra SoloStar zawiera 100 jednostek insuliny glulizynowej, co odpowiada 3,49 mg substancji czynnej.

Znajomość składu preparatu jest istotna dla prawidłowego dawkowania i unikania potencjalnych reakcji alergicznych.

1) Cukrzyca
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
3) Kobiety w ciąży
4) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia

Wskazania

Cukrzyca u dorosłych, młodzieży i dzieci od 6 lat, wymagająca leczenia insuliną.

Dawkowanie

Moc preparatu jest wyrażona w jednostkach. Jednostki te odnoszą się do preparatu i nie są tym samym co jednostki międzynarodowe lub jednostki wyrażające moc innych analogów. Preparat należy stosować w schematach leczenia, w których stosuje się insulinę będącą połączeniem umiarkowanie i szybko działającej insuliny lub insulinę długo działającą lub analog insuliny podstawowej; można go również stosować z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi. Dawka preparatu powinna być ustalana indywidualnie. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek insulina glulizynowa na ogół zachowuje swoje właściwości farmakokinetyczne. Jednak w przypadku zaburzenia czynności nerek zapotrzebowanie na insulinę może być obniżone. Zaburzenia czynności wątroby. Nie przeprowadzono badań właściwości farmakokinetycznych insuliny glulizynowej u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z niewydolnością wątroby zapotrzebowanie na insulinę może być zmniejszone ze względu na osłabioną zdolność do glukoneogenezy i zwolniony metabolizm insuliny. Pacjenci w podeszłym wieku. Istnieją ograniczone dane farmakokinetyczne dotyczące chorych na cukrzycę w podeszłym wieku. Osłabienie czynności nerek może powodować obniżenie zapotrzebowania na insulinę. Dzieci i młodzież. Brak wystarczających danych klinicznych dotyczących stosowania produktu u dzieci poniżej 6 rż.

Uwagi

Podanie dożylne. Produkt może być podawany dożylnie. Zabieg ten powinien być wykonywany przez lekarza prowadzącego. Produkt nie należy mieszać z roztworem glukozy lub płynem Ringera lub innym rodzajem insuliny. Podanie podskórne insuliny w inf. ciągłej. Produkt leczniczy może być podawany w ciągłej inf. podskórnej (ang. CSII) z wykorzystaniem pompy do inf. insuliny z odpowiednimi cewnikami i zbiornikami. Pacjenci stosujący ciągłą inf. podskórną insuliny powinni być odpowiednio przeszkoleni w zakresie używania pompy. Zestaw do inf. oraz zbiornik stosowany z produktem leczniczym muszą być wymieniane co najmniej co 48 h z zachowaniem zasad aseptyki. Instrukcje te mogą się różnić od ogólnych zasad przedstawionych w instrukcji obsługi pompy. Ważne jest aby pacjenci przestrzegali specjalnych instrukcji podczas stosowania produktu leczniczego. Niestosowanie się do specjalnych instrukcji dotyczących preparatu może prowadzić do poważnych zdarzeń niepożądanych. W ciągłej inf. podskórnej z zastosowaniem pompy nie wolno mieszać produktu leczniczego z płynami do rozcieńczania ani z innymi insulinami. W przypadku awarii pompy pacjenci otrzymujący produkt leczniczy w ciągłej inf. podskórnej muszą posiadać alternatywny sposób podawania insuliny. Podanie podskórne. Produkt należy podawać we wstrzyknięciu podskórnym krótko (0-15 minut) przed lub po posiłku lub w ciągłej inf. podskórnej. Preparat należy podawać podskórnie w powłoki brzuszne, udo lub mięsień naramienny bądź w inf. ciągłej w powłoki brzuszne. Należy zmieniać miejsca wstrzykiwań i inf. w obrębie danej okolicy (brzuch, udo lub mięsień naramienny). Na szybkość wchłaniania i co za tym idzie na początek i czas działania może mieć wpływ miejsce podania leku, wysiłek fizyczny oraz inne czynniki. Podskórne wstrzyknięcie w powłoki brzuszne zapewnia nieco szybsze wchłanianie niż w inne miejsca wstrzyknięć. Należy uważać, aby nie doszło do wkłucia do naczynia krwionośnego. Po wstrzyknięciu nie powinno się masować miejsca iniekcji. Pacjentów należy nauczyć technik wstrzyknięć. Produktu podawanego we wstrzyknięciu podskórnym, nie należy mieszać z innymi produktami leczniczymi z wyjątkiem insuliny ludzkiej (NPH). Przed użyciem wstrzykiwacza należy dokładnie przeczytać instrukcję użycia zawartą w ulotce dla pacjenta.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Hipoglikemia.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

Zmiana insuliny na inny typ insuliny lub markę powinna odbywać się pod ścisłym nadzorem lekarza. Zmiany mocy, marki (wytwórcy), typu (zwykła, obojętna insulina protaminowa Hagedorna [NPH], lente, długo działająca itp.), pochodzenia (zwierzęca, ludzka, analog insuliny ludzkiej) i/lub metody wytwarzania mogą powodować konieczność zmiany dawkowania. Może zaistnieć konieczność modyfikacji stosowanego jednocześnie doustnego leczenia przeciwcukrzycowego. Stosowanie niewłaściwych dawek lub przerwanie leczenia, zwłaszcza u chorych na cukrzycę insulinozależną, może prowadzić do hiperglikemii i kwasicy ketonowej, które to powikłania mogą być śmiertelne. Ponieważ czas występowania hipoglikemii zależy od profilu działania stosowanych insulin, może się on zmienić w razie zmiany schematu leczenia. Do stanów, które mogą zmieniać lub osłabiać wczesne objawy ostrzegawcze hipoglikemii, należy długotrwała cukrzyca, intensywna terapia insulinowa, neuropatia cukrzycowa, przyjmowanie takich produktów leczniczych jak leki β -adrenolityczne lub zmiana z insuliny pochodzenia zwierzęcego na insulinę ludzką. Modyfikacja dawki może być ponadto konieczna, gdy pacjenci podejmują wzmożony wysiłek fizyczny lub zmieniają zwykle przestrzegany plan posiłków. Wysiłek fizyczny bezpośrednio po posiłku może zwiększać ryzyko hipoglikemii. Ewentualna hipoglikemia może wystąpić wcześniej po wstrzyknięciu szybko działających analogów insuliny, niż w przypadku rozpuszczalnych insulin ludzkich. Nieleczona hipoglikemia lub hiperglikemia może spowodować utratę świadomości, śpiączkę lub zgon. Zapotrzebowanie na insulinę może ulegać zmianie podczas choroby lub zaburzeń emocjonalnych. Odnotowano przypadki błędnego zastosowania insulin, w szczególności insulin długodziałających, które zostały przypadkowo podane, zamiast insuliny glulizynowej. Należy zawsze sprawdzić etykietę insuliny przed wykonaniem każdego wstrzyknięcia, w celu uniknięcia pomyłek w stosowaniu insuliny glulizynowej i innych insulin. Awaria pompy insulinowej lub zestawu do inf. lub błędy podczas obsługiwania mogą szybko prowadzić do hiperglikemii, ketozy i kwasicy ketonowej. Konieczna jest szybka identyfikacja i usunięcie przyczyny hiperglikemii, ketozy lub kwasicy ketonowej. Zgłaszano przypadki kwasicy ketonowej podczas podawania produktu leczniczego w ciągłej inf. podskórnej z zastosowaniem pompy. Większość przypadków była związana z błędami podczas obsługiwania lub z awarią pompy. Mogą być wymagane dodatkowe wstrzyknięcia podskórne produktu leczniczego. Pacjenci stosujący ciągłą inf. podskórną insuliny z zastosowaniem pompy muszą być odpowiednio przeszkoleni w zakresie podawania insuliny we wstrzyknięciu i posiadać alternatywny sposób podawania insuliny w przypadku awarii pompy. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”. Preparat zawiera metakrezol, który może powodować reakcje alergiczne. Zgłaszano przypadki wystąpienia niewydolności serca, w czasie stosowania pioglitazonu w skojarzeniu z insuliną, szczególnie u pacjentów z czynnikami ryzyka rozwoju niewydolności serca. Należy o tym pamiętać, przed jednoczesnym zastosowaniem insuliny z pioglitazonem. W przypadku jednoczesnego stosowania insuliny z pioglitazonem, pacjenci powinni być obserwowani w celu wykrycia objawów niewydolności serca, przyrostu masy ciała i obrzęków. W przypadku wystąpienia objawów ze strony układu sercowo-naczyniowego, należy przerwać podawanie pioglitazonu. Przed użyciem wstrzykiwacza należy dokładnie przeczytać instrukcję użycia zawartą w ulotce dla pacjenta. Wstrzykiwacza należy używać zgodnie z tą instrukcją użycia. Zdolność koncentracji i szybkość reakcji pacjenta może ulec zaburzeniu na skutek hipoglikemii, hiperglikemii lub np. w wyniku pogorszenia widzenia. Może to stwarzać zagrożenie w sytuacjach, w których zdolności te mają szczególne znaczenie (np. podczas prowadzenia samochodu czy obsługiwania maszyn). Należy poinformować pacjenta o konieczności przestrzegania odpowiednich środków ostrożności w celu uniknięcia wystąpienia hipoglikemii w trakcie prowadzenia samochodu. Ma to szczególne znaczenie u pacjentów, u których objawy zapowiadające hipoglikemię nie występują lub występują w nieznacznym nasileniu oraz u pacjentów, u których hipoglikemia występuje często. W takich przypadkach należy rozważyć czy jest wskazane prowadzenie przez pacjenta pojazdów.

Interakcje

Nie przeprowadzono badań interakcji farmakokinetycznych. Na podstawie danych na temat podobnych produktów leczniczych można stwierdzić, że mało prawdopodobne jest wystąpienie klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych. Wiele substancji wpływa na metabolizm glukozy; podczas ich stosowania konieczna może być modyfikacja dawkowania insuliny glulizynowej i szczególnie uważne monitorowanie. Do substancji mogących nasilać działanie hipoglikemizujące i zwiększać możliwość wystąpienia hipoglikemii należą: doustne leki przeciwcukrzycowe, inhibitory ACE, dizopiramid, fibraty, fluoksetyna, inhibitory monoaminooksydazy (IMAO), pentoksyfilina, propoksyfen, salicylany i sulfonamidy przeciwbakteryjne. Do substancji mogących osłabiać działanie hipoglikemizujące należą: kortykosteroidy, danazol, diazoksyd, leki moczopędne, glukagon, izoniazyd, pochodne fenotiazyny, somatropina, sympatykomimetyki (np. epinefryna - adrenalina, salbutamol, terbutalina), hormony tarczycy, estrogeny, progestageny (np. wchodzące w skład doustnych środków antykoncepcyjnych), inhibitory proteazy oraz nietypowe leki przeciwpsychotyczne (np. olanzapina i klozapina). Leki β -adrenolityczne, klonidyna, sole litu i alkohol mogą zarówno nasilać, jak i osłabiać działanie hipoglikemizujące insuliny. Pentamidyna może spowodować hipoglikemię, po której czasem może wystąpić hiperglikemia. Ponadto pod wpływem leków sympatykolitycznych, takich jak leki β -adrenolityczne, klonidyna, guanetydyna i rezerpina, wyrównawcze reakcje adrenergiczne mogą być zmniejszone lub mogą nie wystąpić.

Ciąża i laktacja

Istnieje ograniczona liczba danych (mniej niż 300 przypadków kobiet w ciąży) dotyczących stosowania insuliny glulizynowej u kobiet w ciąży. Badania rozrodczości przeprowadzone na zwierzętach nie wykazały żadnych różnic pomiędzy insuliną glulizynową a insuliną ludzką dotyczących ciąży, rozwoju zarodkowego i płodowego, porodu lub rozwoju noworodka. Należy zachować ostrożność przy przepisywaniu produktu leczniczego kobietom w ciąży. Bardzo ważne jest ścisłe monitorowanie kontroli stężenia glukozy. U pacjentek z cukrzycą istniejącą przed ciążą lub u pacjentek ciężarnych z cukrzycą bardzo istotne znaczenie ma utrzymanie dobrej kontroli metabolicznej cukrzycy przez cały okres trwania ciąży. W I trymestrze ciąży zapotrzebowanie na insulinę ulega na ogół zmniejszeniu, natomiast w II i III trymestrze wzrasta. Bezpośrednio po porodzie zapotrzebowanie na insulinę szybko maleje. Nie wiadomo, czy insulina glulizynowa jest wydzielana do mleka kobiecego, jednak insulina zwykle nie przenika do mleka kobiecego i nie ulega wchłanianiu po podaniu doustnym. U kobiet karmiących piersią dawkowanie insuliny i dieta mogą wymagać zmian. Badania na zwierzętach z insuliną glulizynową nie wykazały negatywnego wpływu na płodność.

Działania niepożądane

Hipoglikemia, najczęstsze działanie niepożądane leczenia insuliną, może wystąpić w przypadku podania zbyt dużej dawki insuliny w stosunku do zapotrzebowania. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hipoglikemia; (nieznana) hiperglikemia (potencjalnie prowadząca do kwasicy ketonowej). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) reakcje w miejscu wstrzyknięcia i miejscowe reakcje nadwrażliwości; (rzadko) lipodystrofia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) ogólne reakcje nadwrażliwości. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania. Objawy hipoglikemii zwykle pojawiają się nagle. Należą do nich: zimne poty, chłodna blada skóra, zmęczenie, zdenerwowanie lub drżenie, niepokój, nietypowe znużenie lub osłabienie, trudności z koncentracją, zawroty głowy, nadmierny głód, zmiany widzenia, ból głowy, nudności i kołatanie serca. Hipoglikemia może przejść w stan ciężki, prowadzący do utraty świadomości lub drgawek oraz może wywołać przemijające lub trwałe upośledzenie czynności mózgu, a nawet zgon. Zgłaszano przypadki hiperglikemii podczas stosowania produktu leczniczego w ciągłej inf. podskórnej, które prowadziły do kwasicy ketonowej; większość przypadków była związana z błędami podczas obsługiwania lub z awarią pompy. Pacjenci powinni zawsze przestrzegać specjalnych instrukcji dotyczących preparatu i zawsze mieć dostęp do alternatywnego sposobu podawania insuliny w przypadku awarii pompy. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej. Podczas leczenia insuliną mogą pojawić się miejscowe reakcje nadwrażliwości (zaczerwienienie, obrzęk i swędzenie w miejscu wstrzyknięcia). Reakcje te są zwykle przemijające i najczęściej ustępują w trakcie dalszego leczenia. W miejscu wstrzyknięcia może wystąpić lipodystrofia, jeżeli w obrębie danego obszaru nie przestrzegano zasady regularnego zmieniania miejsca podawania leku. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania. Do ogólnych reakcji nadwrażliwości należą: pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, duszność, alergiczne zapalenie skóry i świąd. Ciężkie przypadki uogólnionej reakcji alergicznej, w tym anafilaktycznej, mogą stanowić zagrożenie dla życia.

Przedawkowanie

W wyniku przyjęcia nadmiernej dawki insuliny może dojść do hipoglikemii zależnie od spożycia pokarmu i wydatkowania energii. Nie istnieją żadne specyficzne dane dotyczące przedawkowania insuliny glulizynowej. Hipoglikemia może jednak rozwijać się następującymi po sobie etapami: łagodną hipoglikemię można leczyć podając doustnie węglowodany lub słodkie pokarmy. Dlatego też zaleca się, by chory na cukrzycę zawsze miał przy sobie kilka kostek cukru, słodycze, herbatniki lub słodki sok owocowy. Ciężka hipoglikemia, z utratą świadomości, wymaga podania domięśniowo lub podskórnie glukagonu (0,5 mg do 1 mg) przez odpowiednio przeszkoloną osobę lub dożylnego podania glukozy przez wykwalifikowany personel medyczny. Glukozę należy podać również wtedy, gdy pacjent nie zareaguje na glukagon w ciągu 10-15 minut. Po odzyskaniu przytomności zaleca się doustne podawanie pacjentowi węglowodanów w celu uniknięcia nawrotu hipoglikemii. Po wstrzyknięciu glukagonu pacjent powinien być poddany monitorowaniu w warunkach szpitalnych w celu ustalenia przyczyny ciężkiej hipoglikemii i sposobów zapobiegania jej w przyszłości.

Działanie

Insulina glulizynowa jest rekombinowanym analogiem insuliny ludzkiej, który charakteryzuje się taką samą mocą działania, jak zwykła insulina ludzka. Insulina glulizynowa charakteryzuje się wcześniejszym początkiem i krótszym czasem działania niż zwykła insulina ludzka. Podstawowe działanie insulin i ich analogów, w tym także insuliny glulizynowej, polega na regulacji metabolizmu glukozy. Insulina obniża poziom glukozy we krwi poprzez pobudzanie obwodowego wychwytu glukozy, szczególnie w obrębie mięśni szkieletowych i tkanki tłuszczowej oraz poprzez hamowanie wytwarzania glukozy w wątrobie. Insulina hamuje lipolizę w komórkach tłuszczowych, hamuje proteolizę i zwiększa syntezę białek. Badania przeprowadzone na zdrowych ochotnikach oraz chorych na cukrzycę wykazały, że insulina glulizynowa po podaniu podskórnym charakteryzuje się szybszym początkiem i krótszym czasem działania niż zwykła insulina ludzka. Po wstrzyknięciu podskórnym insuliny glulizynowej działanie hipoglikemizujące rozpoczyna się po 10-20 minutach. Po podaniu dożylnym obserwowano szybszy początek i krótszy czas działania leku, a także silniejsze maks. działanie w porównaniu z podaniem podskórnym. Po podaniu dożylnym działanie hipoglikemizujące insuliny glulizynowej jest takie samo jak zwykłej insuliny ludzkiej. Jedna jednostka insuliny glulizynowej wykazuje takie samo działanie hipoglikemizujące jak jedna jednostka zwykłej insuliny ludzkiej.