Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Amlomyl

Amlodipine

tabl.
10 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
12,10
30% (1)
3,63
S (2)
bezpł.
DZ (3)
bezpł.
Amlomyl
tabl.
5 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
7,12
30% (1)
2,14
S (2)
bezpł.
DZ (3)
bezpł.

Amlomyl - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Amlomyl jest wskazany w leczeniu następujących schorzeń:

  • Nadciśnienie tętnicze
  • Przewlekła stabilna dławica piersiowa
    • urczowa dławica piersiowa (dusznica Prinzmetala)

Amlodypina, substancja czynna leku Amlomyl, jest antagonistą kanału wapniowego z grupy pochodnych dihydropirydyny. Jej działanie polega na blokowaniu napływu jonów wapnia do komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych i mięśnia sercowego, co prowadzi do rozszerzenia naczyń i zmniejszenia obciążenia serca.

Dawkowanie i sposób podawania

Grupa pacjentów Dawkowanie
Dorośli Początkowo 5 mg raz na dobę, maksymalnie 10 mg raz na dobę
Osoby starsze Standardowe dawkowanie, ostrożność przy zwiększaniu dawki
Zaburzenia czynności wątroby Ostrożne dawkowanie, rozpoczynać od najmniejszej dawki
Zaburzenia czynności nerek Standardowe dawkowanie
Dzieci i młodzież (6-17 lat) Początkowo 2,5 mg raz na dobę, maksymalnie 5 mg raz na dobę

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie w zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym amlodypinę można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. W leczeniu dławicy piersiowej amlodypina może być stosowana w monoterapii lub w połączeniu z innymi lekami przeciwdławicowymi.

Przeciwwskazania

Stosowanie leku Amlomyl jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na amlodypinę, inne pochodne dihydropirydyny lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Ciężkie niedociśnienie tętnicze
  • Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny)
  • Zwężenie drogi odpływu lewej komory (np. ciężkie zwężenie zastawki aortalnej)
  • Niestabilna hemodynamicznie niewydolność serca po ostrym zawale mięśnia sercowego

Należy zachować szczególną ostrożność przy stosowaniu leku Amlomyl u pacjentów z niewydolnością serca, zaburzeniami czynności wątroby oraz u osób w podeszłym wieku. W tych grupach pacjentów może być konieczne dostosowanie dawki lub ścisłe monitorowanie stanu klinicznego.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania leku Amlomyl należy uwzględnić następujące ostrzeżenia:

  • Ostrożność u pacjentów z niewydolnością serca - możliwe zwiększone ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych
  • Wydłużony okres półtrwania i zwiększone AUC u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby - konieczne dostosowanie dawki
  • Ostrożność przy zwiększaniu dawki u osób starszych
  • Możliwy wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, szczególnie na początku leczenia
  • Monitorowanie stężenia takrolimusu i cyklosporyny u pacjentów po przeszczepach

Lek Amlomyl może wywierać niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, szczególnie na początku leczenia. Pacjenci powinni zachować ostrożność, jeśli wystąpią u nich zawroty głowy, bóle głowy, zmęczenie lub nudności.

Warto zapamiętać
  • Amlomyl (amlodypina) jest lekiem z grupy antagonistów kanału wapniowego stosowanym w leczeniu nadciśnienia tętniczego i dławicy piersiowej.
  • Dawkowanie należy dostosować indywidualnie, rozpoczynając od 5 mg raz na dobę u dorosłych i 2,5 mg raz na dobę u dzieci i młodzieży.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Amlodypina może wchodzić w interakcje z następującymi lekami:

  • Silne i umiarkowane inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir) - mogą zwiększać stężenie amlodypiny w osoczu
  • Induktory CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca) - mogą zmniejszać stężenie amlodypiny w osoczu
  • Dantrolen (we wlewie) - ryzyko hiperkaliemii
  • Takrolimus - możliwe zwiększenie stężenia takrolimusu we krwi
  • Cyklosporyna - możliwe zwiększenie stężenia cyklosporyny
  • Symwastatyna - zwiększone narażenie na symwastatynę przy jednoczesnym stosowaniu z amlodypiną

Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu amlodypiny z wymienionymi lekami oraz monitorować stan pacjenta. W niektórych przypadkach może być konieczne dostosowanie dawki.

Wpływ na ciążę i laktację

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania amlodypiny u kobiet w ciąży. Stosowanie leku Amlomyl w czasie ciąży jest zalecane tylko wtedy, gdy nie ma bezpieczniejszej alternatywy, a korzyści przewyższają potencjalne ryzyko dla matki i płodu. Nie wiadomo, czy amlodypina przenika do mleka matki. Decyzję o kontynuacji lub przerwaniu karmienia piersią lub leczenia amlodypiną należy podjąć po rozważeniu korzyści dla dziecka i matki.

Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane związane ze stosowaniem leku Amlomyl to:

  • Senność, zawroty głowy, bóle głowy
  • Kołatanie serca
  • Zaczerwienienie twarzy
  • Ból brzucha, nudności
  • Obrzęk kostek
  • Zmęczenie

Rzadziej mogą wystąpić zaburzenia rytmu serca, depresja, zaburzenia widzenia, kaszel, wymioty, łysienie, świąd, bóle mięśni i stawów. W bardzo rzadkich przypadkach obserwowano ciężkie reakcje skórne, zapalenie trzustki lub wątroby.

Przedawkowanie

Przedawkowanie amlodypiny może prowadzić do nadmiernego rozszerzenia naczyń obwodowych i odruchowej tachykardii. W przypadku znacznego przedawkowania może wystąpić długotrwałe obniżenie ciśnienia tętniczego, prowadzące do wstrząsu. Leczenie przedawkowania obejmuje monitorowanie czynności układu krążenia i oddechowego, uniesienie kończyn oraz kontrolę objętości płynów. Można rozważyć podanie leków obkurczających naczynia lub glukonianu wapnia dożylnie.

Właściwości farmakodynamiczne i farmakokinetyczne

Amlodypina jest antagonistą kanału wapniowego z grupy dihydropirydyny. Jej działanie polega na hamowaniu napływu jonów wapnia do komórek mięśni gładkich naczyń i mięśnia sercowego. Efektem jest rozszerzenie naczyń krwionośnych i zmniejszenie obciążenia serca. W leczeniu dławicy piersiowej amlodypina zmniejsza niedotlenienie mięśnia sercowego poprzez rozszerzenie tętnic wieńcowych i zmniejszenie obciążenia następczego serca.

Amlodypina charakteryzuje się powolnym początkiem działania i długim okresem półtrwania, co umożliwia stosowanie raz na dobę. Lek jest dobrze wchłaniany po podaniu doustnym, osiągając maksymalne stężenie w osoczu po 6-12 godzinach. Biodostępność wynosi około 64-80%. Amlodypina wiąże się w wysokim stopniu z białkami osocza (97-98%). Jest metabolizowana w wątrobie, głównie przez enzymy CYP3A4.

Skład

Substancją czynną leku Amlomyl jest amlodypina w postaci amlodypiny bezylanu. Jedna tabletka zawiera 5 mg lub 10 mg amlodypiny.

Lek Amlomyl stanowi skuteczną opcję terapeutyczną w leczeniu nadciśnienia tętniczego i dławicy piersiowej. Jego stosowanie wymaga jednak indywidualnego podejścia do pacjenta, uwzględniającego potencjalne interakcje i działania niepożądane.


1) Refundacja we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach: Pokaż wskazania z ChPL

Amlomyl

Wskazania wg ChPL

Wskazania pozarejestracyjne: Objaw Raynauda związany z twardziną układową - leczenie pierwszoliniowe
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
3) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia

Wskazania

Nadciśnienie tętnicze. Przewlekła stabilna i naczynioskurczowa dławica piersiowa. Naczynioskurczowa dusznica piersiowa (Prinzmetala).

Dorośli. Zarówno w leczeniu nadciśnienia tętniczego jak i dławicy piersiowej początkowa dawka leku wynosi zazwyczaj 5 mg raz/dobę. Dawkę można zwiększyć do maksymalnej dawki 10 mg/dobę (w dawce pojedynczej) w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta na leczenie. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, amlodypinę stosowano jednocześnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekami α-adrenolitycznymi, lekami β-adrenolitycznymi oraz inhibitorami ACE. U pacjentów z dławicą piersiową, amlodypina może być stosowana w monoterapii lub w połączeniu z innymi produktami leczniczymi przeciw dławicy piersiowej u pacjentów z dławicą oporną na azotany i/lub odpowiednie dawki leków blokujących receptory β. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, leków blokujących receptory β-adrenergiczne oraz inhibitorów ACE nie wymaga modyfikowania dawki amlodypiny. Osoby w podeszłym wieku. Amlodypina stosowana w takich samych dawkach jest jednakowo dobrze tolerowana przez chorych w wieku podeszłym i młodszych. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się normalny schemat dawkowania, jednak podczas zwiększania dawki należy zachować ostrożność. Zaburzenia czynności wątroby. Schemat dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nie został ustalony, dlatego dostosowując dawkę amlodypiny należy zachować ostrożność, dawka początkowa powinna być możliwie najmniejsza spośród wszystkich dostępnych. Nie przeprowadzono badań dotyczących farmakokinetyki amlodypiny w ciężkich zaburzeniach czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby dawkowanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej dawki, a następnie stopniowo należy ją zwiększać. Zaburzenia czynności nerek. Zmiany stężenia amlodypiny w surowicy nie są skorelowane ze stopniem uszkodzenia nerek, dlatego zaleca się normalny schemat dawkowania. Amlodypina nie jest usuwana z organizmu przez dializę. Dzieci i młodzież. Dzieci i młodzież z nadciśnieniem tętniczym w wieku 6-17 lat. Zalecana doustna dawka początkowa u dzieci i młodzieży w wieku 6-17 lat wynosi 2,5 mg raz/dobę. Dawka może zostać zwiększona do 5 mg raz/dobę jeśli po 4 tyg. stosowania nie uzyskano pożądanych wartości ciśnienia tętniczego. Dawki większe niż 5 mg/dobę nie były badane u dzieci i młodzieży. Dzieci poniżej 6 rż. Brak dostępnych danych.

Amlodypina jest przeciwwskazana u pacjentów: z nadwrażliwością na amlodypinę, inne pochodne dihydropirydyny lub którąkolwiek substancję pomocniczą, z ciężkim niedociśnieniem tętniczym, ze wstrząsem ( w tym wstrząsem kardiogennym), ze zwężeniem drogi odpływu lewej komory (np. w ciężkim zwężeniu zastawki aortalnej), z hemodynamicznie niestabilną niewydolnością serca po przebyciu ostrego zawału mięśnia sercowego.

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca. W długoterminowym badaniu klinicznym kontrolowanym placebo z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (stopień III i IV wg NYHA) częstość występowania obrzęku płuc była większa w grupie leczonej amlodypiną w porównaniu z grupą otrzymującą placebo,lecz nie towarzyszyło temu nasilenie objawów niewydolności serca. Leki z grupy antagonistów kanałów wapniowych, w tym amlodypina, powinny być ostrożnie stosowane u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, ponieważ mogą zwiększać ryzyko występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz śmierci. T0,5 amlodypiny jest wydłużony, a wartości AUC są większe u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. Stosowanie amlodypiny należy rozpocząć od możliwie najmniejszej dawki, należy zachować ostrożność zarówno podczas rozpoczynania leczenia jak również podczas zwiększania dawki amodypiny. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy stopniowo zwiększać dawkę oraz zapewnić odpowiednią kontrolę. U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki. Amlodypina może być stosowana u pacjentów z niewydolnością nerek w zwykłych dawkach. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie odzwierciedlają stopnia uszkodzenia nerek. Amlodypina nie jest usuwana z organizmu podczas dializy. Amlodypina może wywierać niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwanie maszyn. U pacjentów przyjmujących amlodypinę, którzy odczuwają zawroty głowy, bóle głowy, zmęczenie lub nudności, zdolność reakcji może być obniżona. Szczególną ostrożność należy zachować na początku leczenia.

Jednoczesne stosowanie z silnym lub umiarkowanym inhibitorem CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, makrolidy takie jak erytromycyna, klarytromycyna, werapamil lub diltiazem) mogło powodować znaczne zwiększenie wpływu amlodypiny na organizm skutkujące zwiększonym ryzykiem zmniejszenia ciśnienia tętniczego. Znaczenie kliniczne niniejszej zmiany może być bardziej widoczne u pacjentów w podeszłym wieku, dlatego może być konieczna odpowiednia kontrola kliniczna oraz odpowiednie dostosowanie dawki. Brak dostępnych danych dotyczących wpływu induktorów CYP3A4 na amlodypinę. Jednoczesne stosowanie induktorów CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca) może powodować zmniejszenie stężenia amlodypiny w osoczu. Należy zachować ostrożność stosując amlodypinę jednocześnie z induktorami CYP3A4. Stosowanie amlodypiny z grejpfrutem lub z sokiem grejpfrutowym nie jest wskazane ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności, co u niektórych pacjentów może nasilać obniżenie ciśnienia tętniczego. Dantrolen (wlew). U zwierząt po dożylnym podaniu werapamilu i dantrolenu obserwowano prowadzące do śmierci migotanie komór i zapaść krążeniową powiązaną z hiperkaliemią. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się unikanie jednoczesnego podawania antagonistów kanału wapniowego, takich jak amlodypina u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej. Działanie amlodypiny polegające na obniżaniu ciśnienia krwi sumuje się z działaniem obniżającym ciśnienie krwi innych produktów leczniczych o właściwościach przeciwnadciśnieniowych. W przypadku równoczesnego podawania amlodypiny istnieje ryzyko podwyższonego stężenia takrolimusu we krwi, jednak mechanizm farmakokinetyczny tej interakcji nie jest w pełni zrozumiały. Aby uniknąć toksycznego działania takrolimusu, podawanie amlodypiny pacjentom leczonym takrolimusem wymaga monitorowania stężenia takrolimusu we krwi i w razie konieczności, dostosowania dawki takrolimusu. Nie przeprowadzono badań interakcji pomiędzy cyklosporyną i amlodypiną u zdrowych ochotników lub jakiejkolwiek innej populacji, z wyjątkiem pacjentów po przeszczepieniu nerki, u których zaobserwowano zmienne zwiększenie stężenia cyklosporyny (przedział 0% - 40%). U pacjentów po przeszczepieniu nerki, stosujących amlodypinę, należy monitorować stężenie cyklosporyny, a w razie konieczności zmniejszyć jej dawkę. Jednoczesne wielokrotne podawanie amlodypiny w dawce 10 mg z symwastatyną w dawce 80 mg prowadziło do 77% zwiększenia narażenia na symwastatynę w porównaniu do symwastatyny stosowanej w monoterapii. U pacjentów stosujących amlodypinę należy zmniejszyć dawkę symwastatyny do 20 mg/dobę. W badaniach klinicznych dotyczących interakcji amlodypina nie wpływała na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny, warfaryny lub cyklosporyny.

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania amlodypiny u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję po zastosowaniu dużych dawek produktu. Stosowanie amlodypiny u kobiet w ciąży jest zalecane jedynie w przypadku, gdy nie można zastosować innego, bezpieczniejszego leku lub, gdy korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko dla matki i płodu. Nie wiadomo czy amlodypina wydzielana do mleka kobiecego. Decyzja odnośnie kontynuacji lub rezygnacji z karmienia piersią czy też kontynuacji lub rezygnacji z leczenia amlodypiną powinna być podejmowana po ocenie potencjalnych korzyści wynikających z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści leczenia amlodypiną u matki. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami kanałów wapniowych zaobserwowano odwracalne zmiany biochemiczne w główkach plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego działania amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu z udziałem szczurów zaobserwowano wystąpienie działań niepożądanych związanych z płodnością u samców.

Najczęściej obserwowane działania niepożądane związane z leczeniem obejmowały: senność, zawroty głowy, ból głowy, kołatanie serca, zaczerwienienia twarzy, ból brzucha, nudności, obrzęk kostek, obrzęk oraz zmęczenie. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) leukocytopenia, małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) reakcje alergiczne. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) hiperglikemia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) depresja, zmiany nastroju (w tym lęk), bezsenność; (rzadko) dezorientacja. Zaburzenia układu nerwowego: (często) senność, zawroty głowy, bóle głowy (zwłaszcza w początkowym okresie leczenia); (niezbyt często) drżenie, zaburzenia smaku, omdlenia, niedoczulica, przeczulica; (bardzo rzadko) wzmożone napięcie, neuropatia obwodowa. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenia). Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca; (niezbyt często) zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, częstoskurcz komorowy i migotanie przedsionków); (bardzo rzadko) zawał serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) nagłe zaczerwienienie twarzy; (niezbyt często) niedociśnienie; (bardzo rzadko) zapalenie naczyń. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność; (niezbyt często) kaszel, nieżyt nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból brzucha, nudności, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcia); (niezbyt często) wymioty, suchość w ustach; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki, nieżyt żołądka, przerost dziąseł. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych - najczęściej wraz z cholestazą. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) łysienie, plamica, przebarwienia skóry, nadmierna potliwość, świąd, rumień, wysypka, pokrzywka; (bardzo rzadko) obrzęk naczynioworuchowy, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevens Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło. Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki łącznej: (często) obrzęk kostek, kurcze mięśni; (niezbyt często) bóle stawów, bóle mięśni, bóle pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zaburzenia oddawania moczu, oddawanie moczu w nocy, zwiększenie częstotliwości oddawania moczu. Zaburzenie układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja, ginekomastia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) obrzęk; (często) zmęczenie, osłabienie; (niezbyt często) ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie. Badania laboratoryjne: (niezbyt często) zwiększenie mc., zmniejszenie mc. W wyjątkowych przypadkach obserwowano występowanie zespołu pozapiramidowego.

U ludzi doświadczenie z zamierzonym przedawkowaniem jest ograniczone. Dostępne dane wskazują, że znaczne przedawkowanie amlodypiny może powodować nadmierne rozszerzenie naczyń obwodowych i odruchową tachykardię. Odnotowano przypadki znacznego i prawdopodobnie długotrwałego obniżenia ciśnienia systemowego, prowadzącego do wstrząsu, w tym wstrząsu z wystąpieniem zgonu. Klinicznie istotne niedociśnienie, spowodowane przedawkowaniem amlodypiny wymaga aktywnego wspomagania czynności układu sercowo-naczyniowego, które obejmuje regularne monitorowanie funkcji układu krążenia i oddechowego, uniesienie kończyn oraz kontrolę objętości płynów krążących i ilości wydalanego moczu. Pomocne w przywracaniu prawidłowego napięcia naczyń krwionośnych i ciśnienia tętniczego krwi, mogą być leki obkurczające naczynia krwionośne, pod warunkiem, że nie ma przeciwwskazań do ich stosowania. Dożylnie podany glukonian wapnia może wpływać korzystnie, odwracając skutki blokady kanałów wapniowych. W niektórych przypadkach skutecznym, wartym rozważenia postępowaniem, może być wykonanie płukania żołądka. Podanie węgla aktywowanego zdrowym ochotnikom, niezwłocznie lub do 2 h po zażyciu amlodypiny (w dawce 10 mg), prowadziło do znaczącego obniżenia wchłaniania amlodypiny. Ponieważ amlodypina silnie wiąże się z białkami osocza, dializa nie wydaje się skuteczną metodą usuwania jej z organizmu.

Amlodypina jest antagonistą napływu jonów wapnia należącym do grupy dihydropirydyny (powolny inhibitor kanału wapniowego lub antagonista jonów wapniowych), który hamuje przezbłonowy napływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i mięśni gładkich naczyń. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego amlodypiny wynika z bezpośredniego działania rozkurczającego mięśni gładkich naczyń krwionośnych. Dokładny mechanizm łagodzenia objawów dławicy piersiowej przez amlodypinę nie został w pełni ustalony, jednak amlodypina zmniejsza niedotlenienie mięśnia serca poprzez 2 następujące rodzaje działań: 1. Amlodypina rozszerza tętniczki przedwłosowate i tym samym zmniejsza całkowity opór obwodowy (obciążenie następcze), który musi pokonać serce. Ponieważ częstość skurczów serca pozostaje niezmieniona, działanie to zmniejsza zużycie energii przez mięsień sercowy i jego zapotrzebowanie na tlen. 2. Mechanizm działania amlodypiny prawdopodobnie polega również na rozszerzeniu głównych tętnic i tętniczek wieńcowych zarówno w obszarach niezmienionych, jak i zmienionych wskutek niedokrwienia.. Powoduje to zwiększenie podaży tlenu w mięśniu sercowym u pacjentów z napadami dławicy typu Prinzmetala.

1 tabl. zawiera 5 mg lub 10 mg amlodypiny (w postaci amlodypiny bezylanu).

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może wchodzić w interakcje z sokiem grejpfrutowym. Sok grejpfrutowy może nasilić wchłanianie leku z przewodu pokarmowego, a co za tym idzie zwiększyć jego stężenie w organizmie i nasilić działanie, nawet do wystąpienia działania toksycznego.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Lukrecja (glycyrrhizina) w cukierkach, tabletkach wykrztuśnych i innych produktach prowadzi do nadmiernej utraty potasu przez organizm, prowadzącej do hipokaliemii. Diuretyk pętlowy zwiększa wydalanie jonów potasowych, chlorkowych, magnezowych, wapniowych i fosforanowych, co może powodować osłabienie, kurcze i bóle mięśni, porażenia, zaburzenia przewodzenia i rytmu serca oraz zatrzymanie krążenia. Hipokaliemia powoduje zwiększenie toksycznego działania glikozydów naparstnicy na mięsień sercowy (potas współzawodniczy z naparstnicą o miejsce wiązania z enzymem warunkującym działanie pompy sodowo-potasowej. Interakcja lukrecja-naparstnica może powodować bradykardię, blok zatokowo-przedsionkowy, częstoskurcz przedsionkowy z blokiem i częstoskurcz węzłowy.