Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Amlodipine Aurobindo

Amlodipine

tabl.
5 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
X
Amlodipine Aurobindo
tabl.
10 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
X

Amlodipine Aurobindo - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Amlodipine Aurobindo jest wskazany w leczeniu następujących schorzeń:

  • Nadciśnienie tętnicze
  • Przewlekła, stabilna dławica piersiowa
  • Naczynioskurczowa dławica piersiowa (typu Prinzmetala)

Lek ten, będący antagonistą wapnia z grupy dihydropirydyny, wykazuje skuteczność w obniżaniu ciśnienia tętniczego oraz łagodzeniu objawów dławicy piersiowej poprzez rozszerzanie naczyń krwionośnych.

Dawkowanie i sposób podawania

Dorośli
Wskazanie Dawka początkowa Dawka maksymalna
Nadciśnienie tętnicze 5 mg raz na dobę 10 mg raz na dobę
Dławica piersiowa 5 mg raz na dobę 10 mg raz na dobę

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta. W leczeniu nadciśnienia tętniczego amlodypinę można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. W przypadku dławicy piersiowej lek może być stosowany w monoterapii lub w połączeniu z innymi lekami przeciwdławicowymi.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się standardowy schemat dawkowania, jednak należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby należy zachować ostrożność przy dostosowywaniu dawki. W przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby leczenie należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki i powoli ją zwiększać.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zaleca się standardowy schemat dawkowania. Amlodypina nie ulega dializie.

Dzieci i młodzież

U dzieci i młodzieży w wieku 6-17 lat z nadciśnieniem tętniczym zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg raz na dobę. W razie potrzeby po 4 tygodniach dawkę można zwiększyć do 5 mg raz na dobę. Nie badano stosowania dawek większych niż 5 mg na dobę w tej grupie wiekowej.

Brak danych dotyczących stosowania leku u dzieci poniżej 6 roku życia.

Dawkowanie amlodypiny należy dostosować indywidualnie, rozpoczynając od niższych dawek i stopniowo je zwiększając w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów w podeszłym wieku oraz z zaburzeniami czynności wątroby.

Przeciwwskazania

Stosowanie amlodypiny jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na pochodne dihydropirydyny, amlodypinę lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Ciężkie niedociśnienie
  • Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny)
  • Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca (np. znaczne zwężenie zastawki aorty)
  • Niestabilna hemodynamicznie niewydolność serca po ostrym zawale mięśnia sercowego

Amlodypina jest przeciwwskazana w stanach związanych z ciężkim niedociśnieniem, wstrząsem oraz istotnymi zaburzeniami hemodynamicznymi, szczególnie dotyczącymi lewej komory serca.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania amlodypiny należy zachować szczególną ostrożność w następujących sytuacjach:

  • Niewydolność serca - zwiększone ryzyko obrzęku płuc
  • Zaburzenia czynności wątroby - wydłużony okres półtrwania leku
  • Pacjenci w podeszłym wieku - konieczność ostrożnego zwiększania dawki
  • Zaburzenia czynności nerek - brak konieczności modyfikacji dawki, ale wskazana kontrola

Amlodypina może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, szczególnie na początku leczenia.

Stosowanie amlodypiny wymaga szczególnej uwagi u pacjentów z niewydolnością serca, zaburzeniami czynności wątroby oraz u osób w podeszłym wieku. Konieczne jest monitorowanie stanu klinicznego i dostosowywanie dawki.

Warto zapamiętać
  • Amlodypina jest skuteczna w leczeniu nadciśnienia tętniczego i dławicy piersiowej
  • Dawkowanie należy rozpoczynać od niskich dawek i stopniowo zwiększać, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku i z zaburzeniami czynności wątroby

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Amlodypina może wchodzić w interakcje z następującymi lekami:

  • Silne i umiarkowane inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir) - mogą znacząco zwiększać stężenie amlodypiny w osoczu
  • Induktory CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca) - mogą obniżać stężenie amlodypiny w osoczu
  • Dantrolen (we wlewie) - ryzyko hiperkaliemii
  • Takrolimus - ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi
  • Cyklosporyna - możliwe zwiększenie stężenia cyklosporyny
  • Symwastatyna - zwiększone narażenie na symwastatynę przy jednoczesnym stosowaniu z amlodypiną

Należy unikać spożywania grejpfrutów i soku grejpfrutowego podczas leczenia amlodypiną ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności leku.

Stosowanie amlodypiny wymaga uwzględnienia potencjalnych interakcji z innymi lekami, szczególnie metabolizowanymi przez cytochrom P450 3A4. Konieczne może być dostosowanie dawek lub monitorowanie stężeń leków.

Wpływ na ciążę i laktację

Stosowanie amlodypiny w czasie ciąży nie jest zalecane, chyba że nie ma bezpieczniejszej alternatywy, a choroba stanowi większe ryzyko dla matki i płodu. Brak wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u kobiet w ciąży.

Nie wiadomo, czy amlodypina przenika do mleka kobiecego. Decyzję o kontynuowaniu/zaprzestaniu karmienia piersią lub leczenia amlodypiną należy podjąć po rozważeniu korzyści dla dziecka i matki.

Stosowanie amlodypiny w czasie ciąży i karmienia piersią powinno być ograniczone do sytuacji, gdy korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Konieczna jest indywidualna ocena każdego przypadku.

Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane związane ze stosowaniem amlodypiny to:

  • Senność, zawroty głowy, ból głowy
  • Kołatanie serca
  • Zaczerwienienie twarzy
  • Ból brzucha, nudności
  • Obrzęk okolicy kostek
  • Zmęczenie

Rzadziej występują zaburzenia psychiczne, zaburzenia widzenia, zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie tętnicze, kaszel, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, zaburzenia czynności wątroby, reakcje skórne, bóle mięśniowo-stawowe oraz zaburzenia funkcji seksualnych.

Mimo że amlodypina jest ogólnie dobrze tolerowana, pacjenci powinni być poinformowani o możliwych działaniach niepożądanych i zgłaszać je lekarzowi, szczególnie jeśli są uciążliwe lub długotrwałe.

Przedawkowanie

Przedawkowanie amlodypiny może prowadzić do nadmiernego rozszerzenia naczyń obwodowych z odruchową tachykardią. Opisywano przypadki znacznego i długotrwałego niedociśnienia układowego, w tym wstrząs zakończony zgonem.

Postępowanie w przypadku przedawkowania obejmuje:

  • Aktywne podtrzymywanie czynności układu krążenia
  • Monitorowanie czynności serca i układu oddechowego
  • Uniesienie kończyn
  • Kontrolę objętości krwi krążącej i ilości wydalanego moczu
  • Podanie leku zwężającego naczynia krwionośne (jeśli nie ma przeciwwskazań)
  • Dożylne podanie glukonianu wapnia
  • W niektórych przypadkach płukanie żołądka i podanie węgla aktywnego

Dializa prawdopodobnie nie jest skuteczna ze względu na silne wiązanie amlodypiny z białkami osocza.

Przedawkowanie amlodypiny wymaga intensywnego leczenia objawowego i podtrzymującego, skupionego na stabilizacji układu krążenia i funkcji życiowych.

Właściwości farmakodynamiczne i farmakokinetyczne

Amlodypina jest antagonistą wapnia z grupy dihydropirydyny. Jej mechanizm działania polega na:

  • Hamowaniu przezbłonowego przepływu jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i naczyń krwionośnych
  • Bezpośrednim rozkurczaniu mięśni gładkich naczyń krwionośnych
  • Zmniejszaniu oporu obwodowego i obciążenia następczego serca
  • Rozszerzaniu tętnic wieńcowych, poprawiając zaopatrzenie mięśnia sercowego w tlen

Amlodypina charakteryzuje się:

  • Powolnym początkiem działania, co zapobiega gwałtownemu spadkowi ciśnienia
  • Długim okresem półtrwania, umożliwiającym dawkowanie raz na dobę
  • Brakiem niekorzystnego wpływu na metabolizm lipidów i węglowodanów

Amlodypina wykazuje korzystny profil farmakodynamiczny i farmakokinetyczny, co przekłada się na skuteczność w leczeniu nadciśnienia tętniczego i dławicy piersiowej przy jednoczesnym zachowaniu dobrej tolerancji.

Skład produktu

Amlodipine Aurobindo dostępny jest w tabletkach zawierających:

  • 5 mg amlodypiny (w postaci amlodypiny bezylanu)
  • 10 mg amlodypiny (w postaci amlodypiny bezylanu)

Dostępność dwóch dawek umożliwia indywidualne dostosowanie leczenia do potrzeb pacjenta.



Wskazania

Nadciśnienie tętnicze. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Naczynioskurczowa dławica piersiowa (typu Prinzmetala).

Dorośli. W leczeniu zarówno nadciśnienia tętniczego, jak i dławicy piersiowej, dawka początkowa wynosi zazwyczaj 5 mg raz/dobę. Dawkę tę można zwiększyć do dawki maks. 10 mg/dobę w zależności od reakcji klinicznej. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym amlodypinę stosowano jednocześnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekami α-adrenolitycznymi, lekami β -adrenolitycznymi oraz inhibitorami ACE. W leczeniu dławicy piersiowej produkt może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi produktami przeciwdławicowymi, u pacjentów z dławicą oporną na azotany i/lub odpowiednie dawki leków blokujących receptory β -adrenergiczne. Nie jest wymagana zmiana dawkowania amlodypiny podczas jednoczesnego stosowania diuretyków tiazydowych, leków β-adrenolitycznych czy inhibitorów konwertazy angiotensyny. Pacjenci w podeszłym wieku. Produkt stosowany w podobnych dawkach jest jednakowo dobrze tolerowany przez pacjentów w wieku podeszłym jak i młodszych. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się zwykły schemat dawkowania, jednak podczas zwiększania dawki należy zachować ostrożność. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń odnośnie dawkowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby, dlatego dostosowując dawkę amlodypiny należy zachować ostrożność, a leczenie rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki. Nie przeprowadzono badań dotyczących farmakokinetyki amlodypiny w ciężkich zaburzeniach czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby stosowanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej dawki, a następnie powoli ją zwiększać. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Zmiany w stężeniu amlodypiny w osoczu nie są skorelowane ze stopniem niewydolności nerek, dlatego zaleca się normalny schemat dawkowania. Amlodypina nie ulega dializie. Dzieci i młodzież. Dzieci i młodzież z nadciśnieniem w wieku od 6 do 17 lat. Zalecana przeciwnadciśnieniowa doustna dawka początkowa dla dzieci i młodzieży w wieku 6-17 lat wynosi 2,5 mg raz/dobę. Jeśli po 4 tyg. docelowe wartości ciśnienia tętniczego nie zostaną osiągnięte, dawkę tę zwiększa się do 5 mg raz/dobę. Nie badano stosowania dawek większych niż 5 mg/dobę w tej populacji pacjentów. Dzieci poniżej 6 lat. Brak dostępnych danych.

Amlodypina jest przeciwwskazana u pacjentów z: nadwrażliwością na pochodne dihydropirydyny, amlodypinę, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą; ciężkim niedociśnieniem; wstrząsem (w tym kardiogennym); zwężeniem drogi odpływu z lewej komory serca (np. znaczne zwężenie zastawki aorty); niestabilną hemodynamicznie niewydolnością serca po ostrym zawale mięśnia sercowego.

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. U pacjentów z niewydolnością serca należy zachować ostrożność. W długotrwałym badaniu kontrolowanym placebo z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (klasa III i IV wg NYHA) częstość występowania obrzęku płuc była większa w grupie leczonej amlodypiną w porównaniu z grupą placebo. Antagonistów wapnia, w tym amlodypinę, należy stosować ostrożnie u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, ponieważ mogą zwiększać ryzyko występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz zgonu. T0,5 amlodypiny jest przedłużony a wartości AUC są większe u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie opracowano dotychczas zaleceń dotyczących dawkowania amlodypiny. Leczenie należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki oraz należy zachować ostrożność zarówno podczas rozpoczynania leczenia, jak również podczas zwiększania dawki amodypiny. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy powoli zwiększać dawkę oraz zapewnić odpowiednią kontrolę. Zwiększenie dawki leku u pacjentów w podeszłym wieku wymaga zachowania ostrożności. Amlodypina może być stosowana u tych pacjentów w zwykłych dawkach. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie są skorelowane ze stopniem zaburzenia czynności nerek. Amlodypina nie ulega dializie. Amlodypina wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. U pacjentów przyjmujących amlodypinę, u których występują zawroty głowy, ból głowy, uczucie zmęczenia lub nudności, zdolność reakcji może być zaburzona. Należy zachować ostrożność, szczególnie na początku leczenia.

Jednoczesne stosowanie z silnym lub umiarkowanym inhibitorem CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, makrolidy takie jak erytromycyna lub klarytromycyna; werapamil lub diltiazem) może powodować znaczne zwiększenie narażenia na amlodypinę, skutkujące zwiększonym ryzykiem zmniejszenia ciśnienia tętniczego. Znaczenie kliniczne tej zmiany farmakokinetycznej może być bardziej wyraźne u pacjentów w podeszłym wieku, dlatego może być konieczna odpowiednia kontrola kliniczna oraz dostosowanie dawki. Brak informacji na temat wpływu induktorów CYP3A4 na amlodypinę. Leczenie skojarzone z induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyną, zielem dziurawca) może prowadzić do zmniejszenia stężenia amlodypiny w osoczu. Należy zachować ostrożność podczas leczenia skojarzonego amlodypiną i induktorami CYP3A4. Nie należy stosować amlodypiny z grejpfrutem lub sokiem grejpfrutowym ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności u niektórych pacjentów, co może nasilać obniżenie ciśnienia tętniczego. Dantrolen (we wlewie): u zwierząt po podaniu werapamilu i dożylnym podaniu dantrolenu obserwowano prowadzące do śmierci migotanie komór i zapaść krążeniową powiązane z hiperkaliemią. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się unikanie jednoczesnego podawania antagonistów wapnia, takich jak amlodypina, pacjentom podatnym na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej. Działanie amlodypiny polegające na obniżaniu ciśnienia krwi sumuje się z działaniem obniżającym ciśnienie krwi innych produktów leczniczych o właściwościach przeciwnadciśnieniowych. Takrolimus: w przypadku równoczesnego podawania amlodypiny istnieje ryzyko podwyższonego stężenia takrolimusu we krwi, jednak mechanizm farmakokinetyczny tej interakcji nie jest w pełni zrozumiały. Aby uniknąć toksycznego działania takrolimusu, podawanie amlodypiny pacjentom leczonym takrolimusem wymaga monitorowania stężenia takrolimusu we krwi i, w razie konieczności, dostosowania dawki takrolimusu. Cyklosporyna: nie przeprowadzono badań interakcji pomiędzy cyklosporyną i amlodypiną u zdrowych ochotników lub jakiejkolwiek innej populacji, z wyjątkiem pacjentów po przeszczepieniu nerki, u których zaobserwowano zmienne zwiększenie stężenia cyklosporyny (przedział 0% - 40%). U pacjentów po przeszczepieniu nerki, stosujących amlodypinę, należy monitorować stężenie cyklosporyny, a w razie konieczności zmniejszyć jej dawkę. Symwastatyna: jednoczesne, wielokrotne podawanie amlodypiny w dawce 10 mg i symwastatyny w dawce 80 mg spowodowało 77% zwiększenie narażenia na symwastatynę w porównaniu do monoterapii symwastatyną. U pacjentów przyjmujących amlodypinę należy zmniejszyć dawkę symwastatyny do 20 mg/dobę. W badaniach klinicznych interakcji amlodypina nie wpływała na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny, warfaryny lub cyklosporyny.

Brak wystarczających danych na temat bezpieczeństwa stosowania amlodypiny u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję po zastosowaniu dużych dawek produktu. Stosowanie amlodypiny w czasie ciąży zaleca się jedynie, jeśli nie można zastosować bezpieczniejszego leczenia alternatywnego, a choroba powoduje większe ryzyko dla matki i płodu. Nie wiadomo, czy amlodypina przenika do mleka kobiecego. Podejmując decyzję, czy kontynuować/ zaprzestać karmienia piersią, czy kontynuować/ zaprzestać leczenia amlodypiną, należy uwzględnić korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia amlodypiną dla matki. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami wapnia zaobserwowano odwracalne zmiany biochemiczne w główkach plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego działania amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu na szczurach zaobserwowano wystąpienie działań niepożądanych związanych z płodnością u samców.

Najczęściej obserwowane działania niepożądane związane z leczeniem obejmowały: senność, zawroty głowy, ból głowy, kołatanie serca, zaczerwienienie twarzy, ból brzucha, nudności, obrzęk okolicy kostek, obrzęk oraz zmęczenie. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) leukopenia, małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) reakcje alergiczne. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) hiperglikemia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność, zmiany nastroju (w tym niepokój), depresja; (rzadko) splątanie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) senność, zawroty głowy, ból głowy (szczególnie na początku leczenia); (niezbyt często) drżenia, zaburzenia smaku, omdlenia, niedoczulica, parastezje; (bardzo rzadko) hipertonia, neuropatia obwodowa. Zaburzenia oka: (często) zaburzenia widzenia (w tym widzenie podwójne). Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szum uszny. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca; (niezbyt często) zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, tachykardia komorowa i migotanie przedsionków); (bardzo rzadko) zawał mięśnia sercowego. Zaburzenia naczyniowe: (często) nagłe zaczerwienienie, zwłaszcza twarzy; (niezbyt często) niedociśnienie tętnicze; (bardzo rzadko) zapalenie naczyń krwionośnych. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność; (bardzo rzadko) kaszel, nieżyt błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból brzucha, nudności, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcie); (niezbyt często) wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, rozrost dziąseł. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych - przeważnie odpowiadające cholestazie. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) łysienie, plamica, odbarwienie skóry, nadmierna potliwość, świąd, wysypka, osutka, pokrzywka; (bardzo rzadko) obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevens-Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) obrzęk okolicy kostek, kurcze mięśni; (niezbyt często) ból stawów, ból mięśni, ból pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zaburzenia oddawania moczu, oddawanie moczu w nocy, zwiększona częstość oddawania moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja, ginekomastia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) obrzęk; (często) uczucie zmęczenia, osłabienie; (niezbyt często) ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie mc., zmniejszenie mc. Zgłaszano wyjątkowe przypadki występowania zespołu pozapiramidowego.

U ludzi doświadczenie z zamierzonym przedawkowaniem jest ograniczone. Dostępne dane sugerują, że znaczące przedawkowanie może spowodować nadmierne rozszerzenie obwodowych naczyń krwionośnych z odruchową tachykardią. Opisywano znaczne i prawdopodobnie długotrwałe niedociśnienie układowe, w tym wstrząs zakończonym zgonem. Klinicznie istotne niedociśnienie po przedawkowaniu amlodypiny wymaga aktywnego podtrzymywania czynności układu krążenia, w tym częstego monitorowania czynności serca i układu oddechowego, uniesienia kończyn i kontrolowania objętości krwi krążącej i ilości wydalanego moczu. Lek zwężający naczynia krwionośne może przywrócić napięcie ścian naczyń i ciśnienie tętnicze, pod warunkiem, że nie ma przeciwwskazań do jego zastosowania. Dożylne podanie glukonianu wapnia może być korzystne w celu przeciwdziałania blokadzie kanałów wapniowych. W niektórych przypadkach może być korzystne płukanie żołądka. U zdrowych ochotników wykazano, że podanie węgla aktywnego do 2 h po zażyciu 10 mg amlodypiny zmniejsza wchłanianie leku. Ponieważ amlodypina w znacznym stopniu wiąże się z białkami osocza, dializa będzie najprawdopodobniej mało skuteczna.

Amlodypina jest antagonistą napływu jonów wapnia należącym do grupy dihydropirydyny (powolny inhibitor kanału wapniowego lub antagonista jonów wapniowych) i hamuje przezbłonowy przepływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i komórek błony mięśniowej naczyń krwionośnych. Mechanizm działania obniżającego ciśnienie amlodypiny jest wynikiem bezpośredniego rozkurczania mięśni gładkich naczyń krwionośnych. Dokładny mechanizm łagodzenia objawów dławicy piersiowej w czasie stosowania amlodypiny nie jest w pełni wyjaśniony, jednak amlodypina zmniejsza niedotlenienie mięśnia sercowego poprzez 2 następujące rodzaje działań: 1. Amlodypina rozszerza tętniczki przedwłosowate i w ten sposób zmniejsza opór obwodowy (obciążenia następcze). Ponieważ częstość skurczów serca pozostaje niezmieniona, działanie to zmniejsza zużycie energii przez mięsień sercowy i jego zapotrzebowanie na tlen. 2. Mechanizm działania amlodypiny obejmuje także prawdopodobnie rozszerzenie dużych tętnic i tętniczek wieńcowych zarówno w obszarach niezmienionych, jak i zmienionych wskutek niedokrwienia. Zwiększa to zaopatrzenie w tlen u pacjentów ze skurczem naczyń wieńcowych (dławica Prinzmetala). U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym podawanie leku raz/dobę powoduje klinicznie znamienne obniżenie ciśnienia tętniczego zarówno w pozycji leżącej, jak i stojącej, przez cały 24-h okres obserwacji. Z powodu powolnego początku działania, po podaniu amlodypiny nie obserwuje się gwałtownego obniżenia ciśnienia tętniczego. U pacjentów z dławicą piersiową podanie amlodypiny w pojedynczej dawce dobowej wydłuża czas możliwego do wykonania wysiłku fizycznego, czas do wystąpienia bólu wieńcowego oraz czas do obniżenia odcinka ST o 1 mm , zmniejsza też zarówno częstość występowania napadów dławicowych, jak i liczbę stosowanych tabl. glicerolu triazotanu. Nie stwierdzono, żeby amlodypina powodowała jakiekolwiek niekorzystne działania metaboliczne ani zmieniała profil lipidowy osocza. Amlodypina nadaje się do stosowania u pacjentów z astmą oskrzelową, cukrzycą i dną moczanową.

1 tabl. zawiera amlodypiny bezylan odpowiadający 5 mg lub 10 mg amlodypiny.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może wchodzić w interakcje z sokiem grejpfrutowym. Sok grejpfrutowy może nasilić wchłanianie leku z przewodu pokarmowego, a co za tym idzie zwiększyć jego stężenie w organizmie i nasilić działanie, nawet do wystąpienia działania toksycznego.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Lukrecja (glycyrrhizina) w cukierkach, tabletkach wykrztuśnych i innych produktach prowadzi do nadmiernej utraty potasu przez organizm, prowadzącej do hipokaliemii. Diuretyk pętlowy zwiększa wydalanie jonów potasowych, chlorkowych, magnezowych, wapniowych i fosforanowych, co może powodować osłabienie, kurcze i bóle mięśni, porażenia, zaburzenia przewodzenia i rytmu serca oraz zatrzymanie krążenia. Hipokaliemia powoduje zwiększenie toksycznego działania glikozydów naparstnicy na mięsień sercowy (potas współzawodniczy z naparstnicą o miejsce wiązania z enzymem warunkującym działanie pompy sodowo-potasowej. Interakcja lukrecja-naparstnica może powodować bradykardię, blok zatokowo-przedsionkowy, częstoskurcz przedsionkowy z blokiem i częstoskurcz węzłowy.