Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Aminomel 10; -12,5 E; -Nephro

Amino acids + Electrolytes

inf. [roztw.]
1 but. 500 ml
Iniekcje
Lz
100%
-
Aminomel 10 E
inf. [roztw.]
1 but. 500 ml
Iniekcje
Lz
100%
-
Aminomel 10 E
inf. [roztw.]
1 op. 1 l
Iniekcje
Lz
100%
-
Aminomel 12,5 E
inf. [roztw.]
1 but. 500 ml
Iniekcje
Lz
100%
-
Aminomel 12,5 E
inf. [roztw.]
1 op. 1 l
Iniekcje
Lz
100%
-

Aminomel 10; -12,5 E; -Nephro - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Aminomel jest wskazany jako składnik żywienia pozajelitowego, zapewniający podaż składników niezbędnych do syntezy białka. Stosuje się go szczególnie u pacjentów:

  • Po ciężkich urazach i urazach mnogich
  • W ostrych i przewlekłych chorobach wymagających żywienia pozajelitowego
  • W przypadku dużych zabiegów operacyjnych przebiegających z dużym niedoborem białka (przed, w trakcie i po operacji)

W żywieniu pozajelitowym roztwory aminokwasów należy zazwyczaj łączyć z roztworami węglowodanów w celu pokrycia zapotrzebowania energetycznego pacjenta.

Aminokwasy zawarte w preparacie Aminomel stanowią substrat do syntezy białek ustrojowych. Stosowanie tego produktu, w połączeniu z innymi składnikami odżywczymi, ma na celu utrzymanie lub poprawę stanu odżywienia organizmu oraz ograniczenie strat substancji odżywczych.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie preparatu Aminomel należy dostosować indywidualnie do potrzeb pacjenta, biorąc pod uwagę jego stan kliniczny, masę ciała oraz zapotrzebowanie na aminokwasy i płyny. Poniżej przedstawiono ogólne wytyczne dotyczące dawkowania dla poszczególnych wariantów produktu:

Parametr Aminomel 10E Aminomel 12,5E Aminomel Nephro
Maksymalna prędkość wlewu 1 ml/kg mc./h (0,1 g/kg mc./h) 0,8 ml/kg mc./h (0,1 g/kg mc./h) 2 ml/kg mc./h (hemodializa)
Zalecana dawka dobowa 8-10 ml/kg mc. 6,4-8 ml/kg mc. 17 ml/kg mc. (hemodializa)
Maksymalna dawka dobowa 20 ml/kg mc. 16 ml/kg mc. 1-1,5 g białka/kg mc. (hemofiltracja)

Dawkowanie należy dostosować do indywidualnego zapotrzebowania pacjenta na aminokwasy, biorąc pod uwagę jego stan kliniczny i odżywienia. W stanach katabolicznych można zwiększyć podaż aminokwasów do 2,0 g/kg mc./dobę.

Sposób podawania

Aminomel przeznaczony jest do podawania w ciągłej dożylnej infuzji kroplowej przez cewnik w żyle głównej. W przypadku podania obwodowego należy uwzględnić osmolarność roztworu. Szybkość infuzji należy dostosować do podawanej dawki, dobowej objętości podaży oraz czasu trwania infuzji.

Przed podaniem należy ocenić wizualnie roztwór pod kątem obecności cząstek stałych i zmiany barwy. Zaleca się stosowanie filtra końcowego przy podawaniu wszystkich roztworów pozajelitowych.

Warto zapamiętać
  • Aminomel stosuje się jako składnik żywienia pozajelitowego, zapewniający podaż aminokwasów niezbędnych do syntezy białka.
  • Dawkowanie preparatu należy dostosować indywidualnie, uwzględniając stan kliniczny pacjenta i jego zapotrzebowanie na aminokwasy.

Przeciwwskazania

Bezwzględne przeciwwskazania do stosowania preparatu Aminomel obejmują:

  • Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu
  • Niestabilny stan krążeniowy z zagrożeniem życia (wstrząs)
  • Niedotlenienie komórkowe
  • Obrzęk płuc

Względne przeciwwskazania, wymagające szczególnej ostrożności przy stosowaniu, to:

  • Przewodnienie
  • Nieprawidłowy metabolizm aminokwasów
  • Hiponatremia
  • Kwasica
  • Hiperkalemia

Preparat nie jest przeznaczony do żywienia pozajelitowego dzieci poniżej 2 roku życia, ze względu na skład aminokwasów nieodpowiadający wymaganiom dla tej grupy wiekowej.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania preparatu Aminomel należy zachować szczególną ostrożność i regularnie monitorować pacjentów w następujących przypadkach:

  • Niewydolność wątroby - ryzyko wystąpienia lub pogorszenia zaburzeń neurologicznych z hiperamonemią
  • Niewydolność nerek - ryzyko hiperkalemii, kwasicy metabolicznej lub hiperazotemii
  • Nieprawidłowy metabolizm aminokwasów
  • Niewydolność nadnerczy, serca lub płuc

W trakcie leczenia konieczne jest regularne kontrolowanie gospodarki wodno-elektrolitowej oraz równowagi kwasowo-zasadowej. Należy pamiętać, że Aminomel jest tylko jednym ze składników żywienia pozajelitowego i może wymagać uzupełnienia innymi składnikami odżywczymi.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Dotychczas nie stwierdzono interakcji preparatu Aminomel z innymi lekami. Jednakże, ze względu na zwiększone ryzyko zakażeń i możliwość wystąpienia niezgodności, nie zaleca się podawania roztworów aminokwasów łącznie z innymi lekami.

Stosowanie w ciąży i podczas karmienia piersią

Bezpieczeństwo stosowania preparatu Aminomel u kobiet w ciąży nie zostało ustalone w kontrolowanych badaniach klinicznych. Przy zaleceniu podawania produktu kobietom w ciąży należy zawsze rozważyć potencjalne korzyści i ryzyko dla płodu związane z jego zastosowaniem.

Działania niepożądane

Przy właściwym stosowaniu preparatu Aminomel nie stwierdzono działań niepożądanych. Jednakże, w przypadku wystąpienia jakichkolwiek objawów ubocznych, należy niezwłocznie zgłosić je lekarzowi prowadzącemu.

Stosowanie preparatu w przypadkach innych niż wskazane może prowadzić do zaburzenia równowagi aminokwasów w organizmie.

Przedawkowanie

Zbyt szybki wlew preparatu Aminomel może powodować objawy nietolerancji, takie jak:

  • Nudności
  • Dreszcze
  • Wymioty
  • Istotne klinicznie straty aminokwasów przez nerki

Przedawkowanie może prowadzić do zatrucia aminokwasami, przewodnienia i zaburzeń równowagi elektrolitowej. W przypadku wystąpienia objawów przedawkowania należy zmniejszyć szybkość wlewu lub przerwać podawanie preparatu oraz przywrócić równowagę elektrolitową.

Skład

Aminomel jest roztworem do infuzji zawierającym L-aminokwasy w stężeniu 100 g/l (Aminomel 10E) lub 125 g/l (Aminomel 12,5E) z dodatkiem elektrolitów. Aminomel Nephro ma skład dostosowany do potrzeb pacjentów z niewydolnością nerek.

Stosowanie preparatu Aminomel wymaga ścisłego nadzoru medycznego i regularnego monitorowania parametrów klinicznych pacjenta. Właściwe dawkowanie i sposób podawania są kluczowe dla osiągnięcia optymalnych efektów terapeutycznych i zminimalizowania ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.



Wskazania

Jako składnik żywienia pozajelitowego, zapewniający podaż składników niezbędnych do syntezy białka, zwłaszcza u pacjentów po ciężkich urazach i urazach mnogich, w ostrych i przewlekłych chorobach wymagających stosowania żywienia pozajelitowego, w przypadku dużych zabiegów operacyjnych przebiegających z dużym niedoborem białka (przed, w czasie i po operacji). W żywieniu pozajelitowym roztwory aminokwasów należy zazwyczaj łączyć z roztworami węglowodanów w celu pokrycia zapotrzebowania energetycznego.

Jeżeli nie zalecono inaczej, przy prawidłowej przemianie materii, należy stosować poniższe wytyczne. Aminomel 10E. Maks. prędkość wlewu: w ml/kg mc./h do 1 ml; w g/kg mc./godz. do 0,1 g; krople/min. (przy wadze 70 kg) ok. 20 kropli. Zalecana dawka dobowa: do pokrycia minimalnego zapotrzebowania na aminokwasy wynoszącego 0,8-1,0 g/kg mc.: 8-10 ml/kg mc. Maks. dawka dobowa: w katabolicznych stanach przemiany materii podaż aminokwasów należy zwiększyć do 2,0 g/kg mc., mając na względzie utrzymanie równowagi płynów i właściwą podaż energii, co odpowiada: 20 ml/kg mc. Nie zaleca się przekraczać maks. dobowej podaży płynów wynoszącej 40 ml/kg mc. u pacjentów dorosłych odżywianych pozajelitowo. Dzieci. U dzieci zaleca się stosowanie roztworów przeznaczonych do stosowania pediatrycznego. Czas stosowania: zależy od możliwości zmiany na kompletne żywienie dojelitowe lub dietę doustną. Aminomel 12,5E. Maks. prędkość wlewu: w ml/kg mc./godz. do 0,8 ml; w g/kg mc./godz. do 0,1 g; krople/min. (przy wadze 70 kg) ok 16 kropli. Zalecana dawka dobowa: do pokrycia minimalnego zapotrzebowania na aminokwasy wynoszącego 0,8-1,0 g/kg mc.: 6,4-8 ml/kg mc. Maks. dawka dobowa: w katabolicznych stanach przemiany materii podaż aminokwasów należy zwiększyć do 2,0 g/kg mc., mając na względzie utrzymanie równowagi płynów i właściwą podaż energii, co odpowiada: 16 ml/kg mc. Nie zaleca się przekraczać maks. dobowej podaży płynów wynoszącej 40 ml/kg mc. u pacjentów dorosłych odżywianych pozajelitowo. Dzieci. U dzieci zaleca się stosowanie roztworów przeznaczonych do stosowania pediatrycznego. Czas stosowania: zależy od możliwości zmiany na kompletne żywienie dojelitowe lub dietę doustną. Aminomel Nephro. Dawkowanie jest uzależnione od zapotrzebowania na aminokwasy oraz od stanu klinicznego pacjenta (stan odżywienia oraz zaawansowania choroby związany z procesami katabolizmu). Jeżeli nie zalecono inaczej, należy przestrzegać poniższych zasad podawania: u pacjentów poddawanych hemodializie: maks. szybkość inf.: do 2 ml/kg mc./godz. (do 40 kropli/min. u dorosłych); maks. dawka dobowa: 17 ml/kg mc./dobę (odpowiada około 1 g aminokwasów/kg mc./dobę, czyli około 1000 ml/dobę u dorosłych); u pacjentów poddawanych hemofiltracji: 1-1,5 g białka/kg mc./dobę (od 0,15 g azotu/kg mc./dobę do 0,2 g azotu /kg mc./dobę). Czas trwania leczenia: zależy od możliwości zamiany całkowitego żywienia pozajelitowego na dietę doustną. Dzieci i młodzież. Nie przeprowadzono badań klinicznych z udziałem populacji pediatrycznej. U dzieci i młodzieży zaleca się stosowanie roztw. aminokwasów wskazanych w populacji pediatrycznej. Osoby w podeszłym wieku. Zasadniczo, u pacjentów w podeszłym wieku dawkę należy dobierać ostrożnie, biorąc pod uwagę zwiększoną częstość występowania osłabionej czynności wątroby, nerek lub serca oraz współistniejące choroby lub farmakoterapię.

Aminomel 10; -12,5 E. Każdą niezużytą część roztw. należy zniszczyć i nie stosować do dalszych domieszek. Jeśli konieczne jest długotrwałe żywienie pozajelitowe należy rozważyć jednoczesne podanie emulsji tłuszczowych w celu uniknięcia niedoboru niezbędnych kwasów tłuszczowych. Produkt leczniczy przeznaczony jest do podawania w ciągłej dożylnej inf. kroplowej przez cewnik w żyle głównej. W przypadku rozważania podania obwodowego musi być uwzględniona osmolarność danego roztw. do inf. Szybkość inf. musi być dostosowana z uwzględnieniem podawanej dawki, dobowej objętości podaży oraz czasu trwania inf. Produkty lecznicze do podawania pozajelitowego należy przed podaniem ocenić wizualnie na obecność cząstek i zmianę barwy. Aminomel Nephro. Inf. dożylna. Każdą niezużytą część roztw. produktu leczniczego należy zniszczyć i nie należy jej dalej stosować. Dawkowanie dostosowuje się do zapotrzebowania pacjenta na aminokwasy, w zależności od jego stanu klinicznego (stan odżywienia i stopień ciężkości chorób związanych z przemianami katabolicznymi) i indywidualnej tolerancji. Z zasady, w celu pokrycia zapotrzebowania energetycznego w żywieniu pozajelitowym, roztw. aminokwasów należy podawać w skojarzeniu z roztw. do inf. zawierającymi węglowodany. Jeśli jednocześnie są stosowane roztwory glukozy o dużym stężeniu, aby zapobiegać zwiększeniu stężenia glukozy we krwi może być wymagane podanie insuliny. W zależności od indywidualnej sytuacji, w celu pokrycia zapotrzebowania żywieniowego i zapobiegania niedoborom i powikłaniom, do schematu żywienia pozajelitowego można dodawać witaminy, pierwiastki śladowe i inne składniki (w tym glukozę oraz lipidy). Jeśli rozważa się podawanie przez żyłę obwodową, należy wziąć pod uwagę osmolarność danej inf. W pierwszej godz. należy stopniowo zwiększać szybkość inf. Zbyt duża szybkość inf. może spowodować objawy nietolerancji, np. nudności, dreszcze, wymioty oraz znaczącą klinicznie utratę aminokwasów przez nerki. Szybkość inf. należy dostosować biorąc pod uwagę podawaną dawkę, dobową objętość podaży oraz czas trwania inf. Produkty lecznicze do podawania pozajelitowego należy przed podaniem ocenić wizualnie, czy nie występują w nich cząstki lub zmiany barwy. W przypadku wszystkich roztw. podawanych pozajelitowo zaleca się stosowanie filtra końcowego.

Przeciwwskazania bezwzględne: nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu; niestabilny stan krążeniowy z zagrożeniem życia (wstrząs); niedotlenienie komórkowe; obrzęk płuc. Przeciwwskazania względne: przewodnienie; nieprawidłowy metabolizm aminokwasów; hiponatremia; kwasica; hiperkalemia. Indywidualny dobór dawki wymagany jest w przypadku niewydolności wątroby i nerek. Preparat nie jest przeznaczony do żywienia pozajelitowego dzieci poniżej 2 roku życia, ponieważ jego skład aminokwasów nie spełnia wymagań stawianych preparatom dla małych dzieci.

W trakcie leczenia należy kontrolować gospodarkę wodno-elektrolitową i równowagę kwasowo-zasadową. W przypadku niewydolności wątroby, nerek, nadnerczy, serca lub płuc wymagany jest indywidualny dobór dawki. Należy regularnie monitorować pacjentów, u których występuje: nieprawidłowy metabolizm aminokwasów; niewydolność wątroby, z powodu ryzyka wystąpienia lub pogorszenia wcześniejszych zaburzeń neurologicznych z hiperamonemią; niewydolność nerek, szczególnie w przypadku jednoczesnego występowania hiperkalemii, czynnik ryzyka wystąpienia lub pogorszenia kwasicy metabolicznej lub hiperazotemii w następstwie nieprawidłowego klirensu kreatyniny. Należy pamiętać, że roztwór ten jest tylko jednym ze składników żywienia pozajelitowego. Jeśli nie zalecono inaczej, dla ustalenia w pełni zbilansowanej diety należy równocześnie zapewniać dodatkową podaż składników energetycznych (uwzględniając indywidualne zapotrzebowanie na niezbędne kwasy tłuszczowe), elektrolitów, witamin i mikroelementów. Przy jednoczesnym stosowaniu roztworów o wysokich stężeniach glukozy może być niezbędne podanie insuliny w celu zapobieżenia zbyt wysokim stężeniom glukozy we krwi. Stosować ostrożnie w przypadku podwyższonej osmolarności surowicy. U dzieci zaleca się stosowanie roztworów przeznaczonych do stosowania pediatrycznego. Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Jak dotąd nie są znane żadne interakcje z innymi lekami. Roztworów aminokwasów nie należy podawać łącznie z innymi lekami z uwagi na zwiększone ryzyko zakażeń oraz możliwość wystąpienia niezgodności.

Bezpieczeństwo stosowania nie zostało ustalone w kontrolowanych badaniach u kobiet w ciąży ani u zwierząt spodziewających się potomstwa. Przy zaleceniu podawania kobietom w ciąży należy zawsze rozważyć potencjalne korzyści i ryzyko dla płodu związane z zastosowaniem preparatu.

Nie stwierdzono działań niepożądanych przy właściwym stosowaniu. Wszelkie działania niepożądane należy niezwłocznie zgłosić lekarzowi prowadzącemu. Stosowanie w przypadkach innych niż podane we wskazaniach może prowadzić do zaburzenia równowagi aminokwasów.

Zbyt szybki wlew może powodować objawy nietolerancji, takie jak nudności, dreszcze i wymioty oraz istotne klinicznie straty aminokwasów przez nerki. Przedawkowanie prowadzić może do zatrucia aminokwasami, przewodnienia i zaburzeń równowagi elektrolitowej. Sposób postępowania w przypadku zatrucia: zmniejszenie szybkości wlewu i w razie potrzeby przerwanie wlewu, przywrócenie równowagi elektrolitowej.

Aminokwasy są substratami syntezy białek. Czyste roztwory aminokwasów stosowane są w żywieniu pozajelitowym łącznie ze składnikami będącymi źródłem energii, elektrolitami i odpowiednią podażą płynów, co ma na celu utrzymanie lub poprawę stanu odżywienia organizmu lub ograniczenie strat substancji odżywczych.

Roztwór do infuzji - roztwór L-aminokwasów (100 g/l lub 125 g/l) z elektrolitami.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.