Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Alexan®

Cytarabine

inf. [roztw.]
50 mg/ml
1 fiol. 20 ml
Iniekcje
Lz
CHB
89,29
B (1)
bezpł.
Alexan®
inf. [roztw.]
50 mg/ml
1 fiol. 10 ml
Iniekcje
Lz
CHB
44,65
B (1)
bezpł.
Alexan®
inj. [roztw.]
50 mg/ml
1 fiol. 40 ml
Iniekcje
Lz
CHB
178,59
B (1)
bezpł.
Alexan®
inj. [roztw.]
20 mg/ml
1 fiol. 5 ml
Iniekcje
Lz
CHB
8,96
B (1)
bezpł.
Alexan®
inj. [roztw.]
20 mg/ml
10 fiol. 5 ml
Iniekcje
Lz
100%
-

Alexan® - Cytarabina

Wskazania do stosowania

Cytarabina jest lekiem przeciwnowotworowym stosowanym w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami w leczeniu:

  • Ostrych białaczek szpikowych (leczenie początkowe i podtrzymujące)
  • Ostrych białaczek limfoblastycznych (leczenie początkowe i podtrzymujące)
  • Nacieków białaczkowych w ośrodkowym układzie nerwowym
  • Złośliwych chłoniaków nieziarniczych (Non-Hodgkin's lymphoma)

W leczeniu dużymi dawkami cytarabina znajduje zastosowanie w przypadku:

  • Opornych na leczenie chłoniaków nieziarniczych
  • Opornych na leczenie ostrych białaczek szpikowych
  • Opornych na leczenie ostrych białaczek limfoblastycznych
  • Przełomu blastycznego w przewlekłej białaczce szpikowej

Cytarabina wykazuje szerokie spektrum działania w leczeniu nowotworów układu krwiotwórczego, zarówno w terapii indukcyjnej jak i podtrzymującej. Szczególnie istotna jest jej rola w leczeniu białaczek opornych na standardowe schematy chemioterapii.

Dawkowanie i sposób podawania

Cytarabina dostępna jest w dwóch stężeniach:

  • 20 mg/ml - do podawania dożylnego, podskórnego i dokanałowego
  • 50 mg/ml - do podawania dożylnego i podskórnego

Lek może być stosowany wyłącznie w specjalistycznych ośrodkach onkologicznych, przez lekarzy z dużym doświadczeniem w chemioterapii, którzy mogą zapewnić odpowiednie leczenie wspomagające. Cytarabina podana doustnie jest nieaktywna.

Dawkowanie i sposób podawania zależą od zastosowanego schematu leczenia. Przed rozpoczęciem terapii lekarz powinien zapoznać się z aktualną literaturą fachową dotyczącą działań niepożądanych, środków ostrożności, przeciwwskazań i ostrzeżeń dla wszystkich leków wchodzących w skład programu leczenia.

Cytarabina może być stosowana w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami cytotoksycznymi, czasami również z kortykosteroidami. Ze względu na złożoność schematów leczenia białaczek, obejmujących często 2-5 leków cytotoksycznych, możliwe jest podanie jedynie ogólnych zaleceń dotyczących dawkowania.

Rodzaj terapii Dawkowanie Sposób podania
Leczenie indukujące remisję 100-200 mg/m2 pc./dobę Ciągła infuzja dożylna lub szybka infuzja przez 5-10 dni
Leczenie podtrzymujące remisję 70-200 mg/m2 pc./dobę Szybkie wstrzyknięcie dożylne lub podskórne przez 5 dni co 4 tygodnie lub raz w tygodniu
Leczenie chłoniaków nieziarniczych u dorosłych 300 mg/m2 pc./dobę (np. w schemacie PROMACE-CYTABOM) 8. dzień cyklu leczenia
Leczenie dużymi dawkami 1-3 g/m2 pc. Infuzja dożylna trwająca 1-3 h, podawana co 12 h przez 4-6 dni
Leczenie dokanałowe 5-30 mg/m2 pc. Co 2-7 dni (najczęściej 30 mg/m2 pc. raz na 4 dni)

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie w zależności od odpowiedzi klinicznej i hematologicznej pacjenta oraz tolerancji leczenia. W przypadku zaburzeń czynności wątroby lub nerek może być konieczne zmniejszenie dawki.

Przeciwwskazania

Stosowanie cytarabiny jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na cytarabinę
  • Leukopenia i małopłytkowość nienowotworowego pochodzenia
  • Ciąża i okres karmienia piersią

Należy zachować szczególną ostrożność i rozważyć stosunek ryzyka do korzyści przy stosowaniu dużych dawek leku u pacjentów powyżej 60 roku życia.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas terapii cytarabiną konieczne jest regularne monitorowanie:

  • Czynności szpiku kostnego
  • Czynności wątroby
  • Czynności nerek
  • Stężenia kwasu moczowego

U pacjentów z dużą liczbą blastocytów lub dużą masą guza zalecana jest profilaktyka hiperurykemii. Podczas leczenia dużymi dawkami należy stale kontrolować czynność ośrodkowego układu nerwowego i płuc. Wskazane jest regularne przemywanie oczu w celu uniknięcia powikłań oftalmologicznych.

Należy unikać bezpośredniego kontaktu leku ze skórą i błonami śluzowymi, szczególnie oczu. W trakcie terapii pacjent nie powinien prowadzić pojazdów mechanicznych ani obsługiwać urządzeń mechanicznych i elektrycznych.

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lek należy stosować ostrożnie, po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Podczas leczenia nie należy podawać szczepionek zawierających żywe organizmy.

Warto zapamiętać
  • Cytarabina jest kluczowym lekiem w terapii ostrych białaczek i chłoniaków nieziarniczych
  • Podczas leczenia konieczne jest ścisłe monitorowanie parametrów hematologicznych i biochemicznych

Interakcje z innymi lekami

Stosowanie cytarabiny w skojarzeniu z innymi lekami hamującymi czynność szpiku kostnego (np. inne cytostatyki, radioterapia) może nasilać ich toksyczne działanie na szpik. Opisano pojedyncze przypadki osłabienia działania cytarabiny przez flucytozynę.

W badaniach doświadczalnych wykazano interakcje cytarabiny z:

  • Fluorouracylem
  • Gentamycyną
  • Penicyliną G
  • Oksacyliną
  • Heparyną (nie w postaci gotowego do użycia roztworu)
  • Insuliną
  • Metyloprednizolonem
  • Metotreksatem

Interakcje te mogą wpływać na skuteczność i bezpieczeństwo leczenia, dlatego konieczne jest zachowanie ostrożności przy łącznym stosowaniu cytarabiny z wymienionymi lekami.

Ciąża i laktacja

Cytarabina jest przeciwwskazana w ciąży i okresie karmienia piersią ze względu na potencjalne ryzyko uszkodzenia płodu. Lek może powodować uszkodzenie genotypu, dlatego należy unikać prokreacji w czasie terapii i przez 6 miesięcy po jej zakończeniu.

Ze względu na ryzyko nieodwracalnej niepłodności, należy rozważyć możliwość konserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia u mężczyzn planujących w przyszłości posiadanie potomstwa.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem cytarabiny to:

  • Supresja szpiku kostnego (zależna od dawki): leukopenia, małopłytkowość, niedokrwistość
  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: nudności, wymioty, biegunka, zapalenie błon śluzowych jamy ustnej
  • Reakcje skórne: wysypka, zaczerwienienie skóry, wyłysienie
  • Zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego (głównie przy dużych dawkach): zaburzenia czynności mózgowo-móżdżkowych, ból głowy, zaburzenia psychiczne
  • Powikłania oczne: zapalenie spojówek, zapalenie rogówki, zaburzenia widzenia
  • Uszkodzenie wątroby ze zwiększeniem aktywności aminotransferaz
  • Gorączka

Rzadziej mogą wystąpić poważniejsze działania niepożądane, takie jak martwicze zapalenie jelit, niedrożność jelit, zapalenie otrzewnej, uszkodzenie nerwów obwodowych czy zaburzenia czynności serca. W przypadku leczenia dużymi dawkami istnieje ryzyko wystąpienia zespołu cytarabinowego, charakteryzującego się gorączką, bólami mięśni i kości, wysypką i zapaleniem spojówek.

Mechanizm działania

Cytarabina jest antymetabolitem - analogiem pirymidyn. Jej mechanizm działania polega na:

  • Blokowaniu polimerazy DNA
  • Hamowaniu reduktazy difosforanu cytydyny

Te reakcje warunkują cytotoksyczne działanie cytarabiny, polegające na konkurencyjnym blokowaniu syntezy DNA. Lek jest cytostatykiem fazowo specyficznym, działającym głównie w fazie S cyklu komórkowego. Hamuje również przejście komórek z fazy G1 do S.

Właściwości farmakokinetyczne

Cytarabina jest szybko metabolizowana w organizmie. Po podaniu doustnym nie wykazuje skuteczności terapeutycznej. Główne parametry farmakokinetyczne:

  • Okres półtrwania w fazie wstępnej: 1,4-7,5 min
  • Okres półtrwania w fazie końcowej: 10-200 min (średnio 120 min)
  • Wiązanie z białkami osocza: 2-20%
  • Przenikanie przez barierę krew-mózg: osiąga stężenie w płynie mózgowo-rdzeniowym stanowiące 10-40% stężenia we krwi
  • Wydalanie z moczem w postaci niezmienionej: 4-10% podanej dawki

Po podaniu podskórnym maksymalne stężenie we krwi występuje po 20-60 minutach. W czasie ciągłego wlewu dożylnego stałe stężenia są osiągane w ciągu 1 godziny.

Skład

Substancją czynną leku jest cytarabina. Jedna fiolka zawiera 5 mg, 10 mg, 20 mg lub 40 mg cytarabiny.

Alexan® jest lekiem o kluczowym znaczeniu w terapii nowotworów układu krwiotwórczego. Jego stosowanie wymaga ścisłego nadzoru specjalisty onkologa oraz regularnego monitorowania parametrów laboratoryjnych pacjenta. Właściwe dawkowanie i odpowiednie postępowanie w przypadku wystąpienia działań niepożądanych pozwalają na uzyskanie optymalnych efektów terapeutycznych przy zachowaniu akceptowalnego profilu bezpieczeństwa.


1) Chemioterapia
Załącznik: C.14.


Wskazania

Cytarabina może być stosowana zarówno w monoterapii jak i w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami w leczeniu początkowym oraz podtrzymującym: ostrych białaczek szpikowych, ostrych białaczek limfoblastycznych, nacieków białaczkowych w ośrodkowym układzie nerwowym, złośliwych chłoniaków nieziarniczych (Non-Hodgkin's lymphoma), Leczenie dużymi dawkami: opornych na leczenie chłoniaków nieziarniczych (Non-Hodgkin's lymphoma), opornych na leczenie ostrych białaczek szpikowych, opornych na leczenie ostrych białaczek limfoblastycznych, przełomu blastycznego w przewlekłej białaczce szpikowej.

Dawka 20 mg/ml droga podania: dożylna, podskórna i dokanałowa. Dawka 50 mg/ml droga podania: dożylna i podskórna. Cytarabina może być podawana wyłącznie w specjalistycznych klinikach, przez lekarzy z dużym doświadczeniem w chemioterapii, którzy mogą zapewnić odpowiednie leczenie wspomagające. Cytarabina podana doustnie jest nieaktywna. Dawkowanie i metody podawania są uzależnione od schematu leczenia. Przed rozpoczęciem chemioterapii lekarz powinien zapoznać się z fachową literaturą, działaniami niepożądanymi, środkami ostrożności, przeciwwskazaniami i ostrzeżeniami dotyczącymi produktów włączonych do programu leczenia. Cytarabina może być podawana w monoterapii lub jednocześnie z innymi lekami cytotoksycznymi, a czasami z kortykosteroidami. Możliwe jest podanie wyłącznie ogólnych zaleceń odnośnie dawkowania, ponieważ białaczka jest często leczona równocześnie kilkoma (2-5) lekami cytotoksycznymi. W literaturze fachowej przedstawiono różne schematy leczenia. Produkt leczniczy może być podawany zarówno dożylnie (w postaci inf. lub wstrzyk.), jak i podskórnie. W celu przygotowania roztw. do inf. produkt leczniczy należy dodać do 0,9% roztw. sodu chlorku lub 5% roztworu glukozy. Podawanie cytarabiny w postaci szybkich inf. dożylnych jest lepiej tolerowane przez pacjentów niż podawanie cytarabiny w tej samej dawce w postaci ciągłych inf. dożylnych. Wskutek szybkiego podawania następuje szybka utrata aktywności leku oraz krótkie narażenie na działanie znaczących stężeń leku zarówno w komórkach zdrowych, jak i nowotworowych. Leczenie indukujące remisję. Zazwyczaj stosowaną dawką cytarabiny w leczeniu indukującym remisję jest 100-200 mg/m2 pc./dobę, w większości przypadków w ciągłej inf. dożylnej lub w szybkiej inf. podawanej przez 5-10 dni. Czas trwania leczenia zależy od wyników badań klinicznych i morfologicznych (badań szpiku kostnego). Leczenie może trwać do 7 dni, po czym następuje 7-9 dniowa przerwa, aż do uzyskania remisji w szpiku kostnym; następnie cykle terapii (których liczba jest często ograniczona) mogą trwać do uzyskania remisji lub do wystąpienia działań toksycznych. Alternatywą jest kontynuacja leczenia aż do wystąpienia hipoplazji szpiku, co należy uznać za próg tolerancji. Przed powtórzeniem cykli terapii (których liczba jest często ograniczona), należy zapewnić przerwę w leczeniu trwającą 14 dni, a najlepiej do chwili uzyskania normalizacji obrazu szpiku kostnego. Leczenie podtrzymujące remisję. Dawka cytarabiny podtrzymująca remisję wynosi zwykle 70-200 mg/m2 pc./dobę w szybkim wstrzyk. dożylnym lub podskórnym podawanym przez 5 dni co 4 tyg. lub raz/tydz. Leczenie chłoniaków nieziarniczych (Non-Hodgkin's lymphoma). Leczenie dorosłych. Przypadki te są zwykle leczone z zastosowaniem chemioterapii skojarzonej według schematów, np. w schemacie PROMACE-CYTABOM cytarabina w dawce 300 mg/m2 pc./dobę jest stosowana 8. dnia cyklu leczenia. Leczenie dzieci. Zastosowanie cytarabiny w chłoniaku nieziarniczym u dzieci zależy od stopnia zaawansowania choroby i jej typu histologicznego. Cytarabinę stosuje się w różnych protokołach leczenia i różnych dawkach. Poniżej przedstawiono dawkowanie w wybranych terapiach skojarzonych, które zgodnie z dzisiejszą wiedzą uważa się za skuteczne. Dokładne informacje można znaleźć we właściwym piśmiennictwie medycznym. Dawka 150 mg cytarabiny/m2 pc. podawane w 1-godzinnej inf. dożylnej co 12 h w 4. i 5. dniu terapii, zwanej w protokole „częścią A” lub „częścią AA” (w sumie 4 inf. dożylne), w skojarzeniu z innymi lekami cytotoksycznymi (protokoły BMF dla chłoniaka z komórek B w stadium II i III lub w stadium IV). Dawka 75 mg cytarabiny/m2 pc. w dniach od 31. do 34., od 38. do 41., od 45. do 48. oraz od 52. do 55. terapii indukcyjnej, w skojarzeniu z innymi lekami cytotoksycznymi (protokół BMF dla chłoniaków nie-B-komórkowych w stadium I i II). Leczenie dużymi dawkami. W leczeniu dużymi dawkami stosuje się zwykle 1-3 g cytarabiny/m2 pc. w inf. dożylnej trwającej 1-3 h, podawanej co 12 h przez 4-6 dni. Należy stosować wyłącznie rozcieńczalniki niezawierające konserwantów, zwłaszcza w przypadku leczenia dokanałowego lub stosowania dużych dawek. Leczenie białaczek zlokalizowanych w obrębie ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Leczenie dokanałowe. Dokanałowo zaleca się podawanie produktu leczniczego w stężeniu 20 mg/ml. Zwykle stosowana dawka cytarabiny wynosi 5-30 mg/m2 pc., co 2-7 dni. Częstość podawania i dawkowanie różni się w zależności od zastosowanego sposobu leczenia. Najczęściej podaje się 30 mg/m2 pc. raz/4 dni, do czasu stwierdzenia, że płyn mózgowo-rdzeniowy nie zawiera zwiększonej liczby komórek złośliwych. Jeśli roztw. do wstrzyk. do podawania dokanałowego musi być rozcieńczony, należy zastosować wyłącznie 0,9% roztw. sodu chlorku bez konserwantów. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek należy zachować ostrożność i, jeśli to możliwe, podawać produkt leczniczy w możliwie najmniejszej dawce. Cytarabinę można usunąć z organizmu metodą hemodializy, dlatego nie należy jej podawać bezpośrednio przed lub po dializie. Pacjenci w podeszłym wieku. Pacjentom w wieku powyżej 60 lat można podawać duże dawki produktu leczniczego wyłącznie po dokonaniu starannej oceny stosunku ryzyka do korzyści.

Nadwrażliwość na cytarabinę. Leukopenia i małopłytkowość nienowotworowego pochodzenia. Należy rozważyć stosunek ryzyka do korzyści w leczeniu dużymi dawkami leku u pacjentów powyżej 60 rż. Ciąża i okres karmienia piersią.

W trakcie terapii należy regularnie monitorować czynność szpiku, czynność wątroby i nerek oraz oznaczać stężenie kwasu moczowego. U pacjentów z dużą liczbą blastocytów lub dużą masą guza zalecana jest profilaktyka hiperurykemii. Podczas leczenia dużymi dawkami czynność OUN i czynność płuc powinny być stale kontrolowane przez lekarza, który ma doświadczenie w leczeniu cytostatykami. W celu uniknięcia powikłań oftalmologicznych, podczas leczenia dużymi dawkami, wskazane jest regularne przemywanie oczu. W trakcie leczenia należy unikać kontaktu leku ze skórą i błonami śluzowymi, zwłaszcza oczu. W trakcie bezpośredniej terapii nie należy prowadzić pojazdów mechanicznych, obsługiwać urządzeń mechanicznych i elektrycznych oraz podejmować pracy bez zachowania odpowiednich środków bezpieczeństwa. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, lek należy stosować ostrożnie i po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Podczas terapii pacjent nie powinien otrzymywać szczepionek zawierającej żywe organizmy. W przypadku wystąpienia objawów toksycznego działania na OUN, wskazana jest ocena ryzyka, podobnie jak w przypadku wystąpienia pierwszych objawów nadwrażliwości.

Stosowanie innych środków hamujących czynność szpiku kostnego (szczególnie leczenie innymi cytostatykami, radioterapia) może powodować nasilenie działania toksycznego cytarabiny na szpik kostny. Opisano pojedyncze przypadki osłabiającego działania cytarabiny na flucytozynę. W badaniach doświadczalnych wykazano interakcje cytarabiny z fluorouracylem, gentamycyną, penicyliną G, oksacyliną, heparyną (nie w postaci gotowego do użycia roztworu), insuliną, metyloprednizolonem i metotreksatem.

Lek jest przeciwwskazany w ciąży i okresie karmienia piersią. Lek powoduje uszkodzenie genotypu, dlatego należy unikać prokreacji w czasie terapii i w okresie 6 miesięcy po leczeniu. Ze względy na ryzyko nieodwracalnej niepłodności, należy rozważyć możliwość konserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia.

Supresja szpiku (zależna od dawki): leukopenia (liczba krwinek białych osiąga minimum pomiędzy 12 a 24 dniem leczenia), małopłytkowość, niedokrwistość, niedokrwistość megaloblastyczna. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: bardzo często nudności i wymioty, ponadto biegunka, zapalenie błon śluzowych jamy ustnej, martwicze zapalenie jelit, niedrożność jelit, zapalenie otrzewnej. Reakcje skórne w postaci wykwitów grudkowo-plamistych, zaczerwienienia skóry, rumienia po zwykłych dawkach, wyłysienie; po leczeniu dużymi dawkami - uogólnione zaczerwienienie skóry przebiegające z powstawaniem pęcherzyków i złuszczaniem, palący ból palców rąk i nóg. Zaburzenia OUN występują głównie w leczeniu dużymi dawkami leku, głównie zaburzenia czynności mózgowo-móżdżkowych (oczopląs, dyzartria, ataksja, stany dezorientacji), ból głowy, zaburzenia psychiczne, senność, letarg, śpiączka, kurcze, anoreksja (czynnikami predysponującymi są: podeszły wiek, niewydolność wątroby i nerek, uprzednie leczenie OUN - naświetlania, dokanałowe podawanie cytostatyków, i upojenie alkoholowe). Po podaniu dokanałowym mogą wystąpić: nudności, wymioty, ból głowy lub gorączka (objawy te są zwykle łagodne i przemijające). Opisywano pojedyncze przypadki martwiczej encefalopatii białaczkowej, jak również paraplegii, ślepoty po dokanałowym podaniu cytarabiny. Opisywano pojedyncze przypadki uszkodzenia nerwów obwodowych, jak również postępujące porażenie wstępujące. Opisywano pojedyncze przypadki bólów mięśni lub stawów okolicy szyi i nóg po leczeniu dużymi dawkami leku oraz przypadki rozpadu mięśni prążkowanych. Obserwowano powikłania oczne w postaci zapalenia spojówek, zapalenia rogówki, światłowstrętu, pieczenia oczu, mocnego łzawienia, jak również zaburzenia widzenia u pacjentów leczonych dużymi dawkami leku. U 25-50% pacjentów leczonych dużymi dawkami cytarabiny występuje uszkodzenie wątroby ze zwiększeniem aktywności aminotransferaz; donoszono o pojedynczych przypadkach zakrzepicy żyły wątrobowej oraz zapalenia trzustki. Opisywano sporadyczne przypadki obrzęku płuc, mogą wystąpić również trudności w oddychaniu. Opisywano przypadki uszkodzenia mięśnia sercowego i ostrego zapalenia osierdzia i przejściowe arytmie. W pojedynczych przypadkach po leczeniu dużymi dawkami cytarabiny obserwowano nieadekwatne wydzielanie hormonu antydiuretycznego, obserwowano także zahamowanie czynności układu odpornościowego, posocznicę, zakrzepowe zapalenie żył i krwawienia. U 20-50% pacjentów otrzymujących duże dawki obserwowano gorączkę. Zespół cytarabinowy charakteryzuje się gorączką, bólami mięśni i kości, sporadycznie bólami w klatce piersiowej, wysypką plamisto-grudkową, zapaleniem spojówek i złym samopoczuciem - występuje zwykle 6-12 h po podaniu leku.

Antymetabolit - analog pirymidyn, blokujący polimerazę DNA oraz reduktazę difosforanu cytydyny. Reakcje te warunkują cytotoksyczne działanie cytarabiny polegające na konkurencyjnym blokowaniu syntezy DNA. Jest cytostatykiem fazowo specyficznym (faza S), hamuje również przejście z fazy G1 do S. Cytarabina jest szybko metabolizowana, a po podaniu doustnym nie jest skuteczna. W fazie wstępnej T0,5 wynosi 1,4-7,5 min; w fazie końcowej wynosi 10-200 min. (średnio 120 min.). Stałe stężenia są osiągane w ciągu 1 h po 1-3 h wlewie dożylnym. Po zakończeniu wlewu, ustalenie stężeń cytarabiny we krwi przebiega dwufazowo. W pierwszym etapie stężenie cytarabiny ulega bardzo szybkiemu zmniejszeniu (z okresem półtrwania około 15 min.) do stężenia 10% wartości początkowej; w drugiej fazie T0,5 wynosi około 1,8 h. Cytarabina jest wolno eliminowana z płynu mózgowo-rdzeniowego, z T0,5 2-11 h. Po podaniu podskórnym maks. stężenie we krwi występuje po 20-60 min. Cytarabina wiąże się z białkami osocza w 2-20%. Cytarabina przenika przez barierę krew-mózg. W czasie ciągłego wlewu dożylnego osiąga stężenie w płynie mózgowo-rdzeniowym stanowiące 10-40% wartości stężenia we krwi. W czasie leczenia zwykłymi lub dużymi dawkami tylko 4-10% podanej dawki jest wydalane z moczem w postaci nie zmienionej. W pierwszych 24 h 71-96% cytarabiny pojawia się jako arabinozyd uracylu w moczu.

1 fiolka zawiera 5 mg, 10 mg, 20 mg lub 40 mg cytarabiny.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną bardzo silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.