Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Akineton - (IR)

Biperiden hydrochloride

tabl.
2 mg
50 szt.
Doustnie
Rx
100%
X

Akineton (biperyden) - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Akineton (biperyden) jest wskazany w następujących przypadkach:

  • Leczenie objawów choroby Parkinsona, takich jak sztywność mięśniowa, drżenie i spowolnienie ruchowe
  • Leczenie zaburzeń motorycznych w zespołach pozapiramidowych o etiologii parkinsonowskiej i dystonicznej, wywołanych przez neuroleptyki i podobnie działające leki, w tym wczesnych dyskinez, akatyzji i objawów parkinsonowskich
  • Leczenie innych pozapiramidowych zaburzeń ruchowych, w tym dystonii uogólnionej i odcinkowej (np. zespół Meige'a, kurcz powiek, spastyczny kręcz karku)

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie Akinetonu ustala się indywidualnie dla każdego pacjenta. Leczenie należy rozpoczynać od najmniejszej skutecznej dawki, stopniowo ją zwiększając do uzyskania optymalnego efektu terapeutycznego przy minimalizacji działań niepożądanych.

Wskazanie Dawkowanie
Choroba Parkinsona Dawka początkowa: 1/2 tabletki 2 razy na dobę (2 mg/dobę)
Dawka podtrzymująca: 1/2-2 tabletki 3-4 razy na dobę (3-16 mg/dobę)
Maksymalna dawka dobowa: 16 mg (8 tabletek)
Objawy pozapiramidowe wywołane innymi lekami 1/2-2 tabletki 1-4 razy na dobę (1-16 mg/dobę)
Inne pozapiramidowe zaburzenia ruchowe Dawkę należy zwiększać stopniowo, co tydzień, począwszy od 2 mg/dobę
Dzieci i młodzież (3-15 lat) 1/2-1 tabletka 1-3 razy na dobę (1-6 mg/dobę) w leczeniu objawów pozapiramidowych wywołanych innymi lekami

Tabletki Akinetonu można dzielić. Zaleca się przyjmowanie leku w trakcie lub po posiłku, popijając odpowiednią ilością płynu, co zmniejsza ryzyko działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego.

Dawkowanie Akinetonu jest ściśle zindywidualizowane i zależy od wskazania oraz odpowiedzi pacjenta na leczenie. Kluczowe jest stopniowe zwiększanie dawki i monitorowanie efektów terapeutycznych oraz działań niepożądanych.

Przeciwwskazania

Stosowanie Akinetonu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na biperyden lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Jaskra z wąskim kątem przesączania
  • Mechaniczne zwężenia w obrębie przewodu pokarmowego
  • Przerost okrężnicy (megacolon)
  • Niedrożność jelit

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Akinetonu należy zachować szczególną ostrożność w następujących sytuacjach:

  • U pacjentów w podeszłym wieku, zwłaszcza z organicznymi uszkodzeniami OUN
  • U pacjentów z predyspozycją do napadów drgawkowych
  • U pacjentów z przerostem gruczołu krokowego lub zatrzymaniem moczu
  • U pacjentów z miastenią
  • U pacjentów ze schorzeniami mogącymi prowadzić do ciężkiej tachykardii
  • U kobiet w ciąży

Należy regularnie kontrolować ciśnienie wewnątrzgałkowe. Istnieje ryzyko nadużywania leku ze względu na jego potencjalne działanie euforyzujące.

Stosowanie Akinetonu wymaga szczególnej uwagi u pacjentów z określonymi schorzeniami współistniejącymi oraz monitorowania potencjalnych działań niepożądanych, zwłaszcza u osób starszych i z predyspozycjami do określonych zaburzeń.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Akineton może wchodzić w interakcje z następującymi grupami leków:

  • Inne leki przeciwcholinergiczne - nasilenie działań niepożądanych
  • Chinidyna - nasilenie działania przeciwcholinergicznego na układ krążenia
  • Lewodopa - możliwe nasilenie dyskinez
  • Neuroleptyki - możliwe nasilenie dyskinez późnych
  • Alkohol - zwiększone działanie alkoholu
  • Metoklopramid i podobne leki - zmniejszenie ich skuteczności
  • Petydyna - nasilenie działań niepożądanych na OUN

Stosowanie Akinetonu wymaga ostrożności i monitorowania w przypadku jednoczesnego przyjmowania innych leków, szczególnie tych wpływających na układ cholinergiczny lub OUN.

Wpływ na ciążę i laktację

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania biperydenu w ciąży. Należy zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza w I trymestrze. Stosowanie w ciąży możliwe tylko wtedy, gdy korzyść dla matki przewyższa potencjalne ryzyko dla płodu.

Biperyden przenika do mleka kobiecego w stężeniu porównywalnym do stężenia w osoczu. Podczas leczenia Akinetonem zaleca się przerwanie karmienia piersią.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane Akinetonu obejmują:

  • Zaburzenia psychiczne: pobudzenie, lęk, dezorientacja, omamy (rzadko)
  • Zaburzenia układu nerwowego: uczucie zmęczenia, zawroty głowy, zaburzenia pamięci (rzadko)
  • Zaburzenia oka: zaburzenia akomodacji, rozszerzenie źrenic (bardzo rzadko)
  • Zaburzenia żołądka i jelit: suchość w jamie ustnej, nudności (rzadko)
  • Zaburzenia układu moczowego: trudności w oddawaniu moczu (bardzo rzadko)

Profil działań niepożądanych Akinetonu jest typowy dla leków przeciwcholinergicznych. Większość objawów występuje rzadko lub bardzo rzadko, ale wymaga monitorowania, szczególnie na początku leczenia i przy zwiększaniu dawki.

Warto zapamiętać
  • Akineton (biperyden) jest lekiem przeciwcholinergicznym o silnym działaniu na OUN, stosowanym głównie w leczeniu choroby Parkinsona i innych zaburzeń pozapiramidowych.
  • Dawkowanie Akinetonu jest ściśle indywidualizowane i wymaga stopniowego zwiększania dawki pod kontrolą lekarza, z uwzględnieniem efektów terapeutycznych i potencjalnych działań niepożądanych.

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania Akinetonu obejmują:

  • Obwodowe objawy antycholinergiczne: rozszerzone źrenice, suchość błon śluzowych, tachykardia, atonia jelitowo-pęcherzowa, hipertermia
  • Zaburzenia OUN: pobudzenie, majaczenie, splątanie, halucynacje
  • W ciężkich przypadkach: ryzyko zapaści krążeniowej i zatrzymania oddychania

Leczenie przedawkowania obejmuje podanie inhibitorów acetylocholinoesterazy, w wyjątkowych przypadkach fizostygminy. Może być konieczne wspomaganie krążenia i oddychania, obniżanie temperatury ciała oraz cewnikowanie pęcherza moczowego.

Właściwości farmakologiczne

Biperyden jest lekiem przeciwcholinergicznym o silnym działaniu na OUN. Wiąże się kompetytywnie z obwodowymi i ośrodkowymi receptorami muskarynowymi, szczególnie z receptorami M1. Badania na zwierzętach wykazały skuteczność biperydenu w łagodzeniu objawów parkinsonizmu wywołanych przez ośrodkowo działające preparaty cholinergiczne.

Skład

Jedna tabletka Akinetonu zawiera 2 mg biperydenu chlorowodorku, co odpowiada 1,8 mg biperydenu.

Akineton jest skutecznym lekiem w terapii zaburzeń pozapiramidowych, jednak jego stosowanie wymaga ścisłego monitorowania i indywidualizacji dawkowania ze względu na potencjalne działania niepożądane i interakcje z innymi lekami.



Wskazania

Leczenie sztywności mięśniowej, drżenia i spowolnienia ruchowego w przebiegu choroby Parkinsona.Leczenie zaburzeń motorycznych w zespołach pozapiramidowych: parkinsonowskich i dystonicznych, wywołanych przez neuroleptyki i podobnie działające preparaty, np. wczesnych dyskinez, akatyzji i objawów parkinsonowskich. Leczenie innych pozapiramidowych zaburzeń ruchowych, w tym dystonii uogólnionej i odcinkowej, np. zespołu Meige’a, kurczu powiek (Blepharospasmus) lub spastycznego kręczu karku (Torticollis spasmodicus).

Dawkowanie ustala się indywidualnie. Czas stosowania zależy od rodzaju i przebiegu choroby. Leczenie należy rozpoczynać od najmniejszej skutecznej dawki, a następnie zwiększać ją stopniowo do uzyskania dawki najkorzystniejszej dla pacjenta, w zależności od efektu terapeutycznego i działań niepożądanych. Choroba Parkinsona. Zalecana dawka początkowa w leczeniu choroby Parkinsona wynosi 1/2 tabl. 2x/dobę (2 mg/dobę biperydenu chlorowodorku). Dawka może być zwiększana o 2 mg/dobę. Dawka podtrzymującą wynosi 1/2-2 tabl. 3-4x/dobę (co odpowiada 3-16 mg/dobę biperydenu chlorowodorku). Maks. dawka dobowa wynosi 16 mg biperydenu chlorowodorku (co odpowiada 8 tabl./dobę).Objawy pozapiramidowe wywołane przez inne produkty lecznicze. W leczeniu objawów pozapiramidowych spowodowanych innymi produktami leczniczymi, w terapii skojarzonej z neuroleptykami, stosuje się pół do 2 tabl., 1-4x/dobę (co odpowiada 1 do 16 mg chlorowodorku biperydenu/dobę) w zależności od nasilenia objawów. Inne pozapiramidowe zaburzenia ruchowe. Dostosowanie dawki należy wykonywać powoli, poprzez stopniowe, w odstępach tyg., zwiększanie dawki początkowej 2 mg, aż do osiągnięcia maks. tolerowanej dawki dobowej, która może być wielokrotnie większa od maks. dawek dobowych stosowanych w innych wskazaniach. Dzieci i młodzież (3-15 lat). W leczeniu objawów pozapiramidowych wywołanych innymi lekami, w terapii skojarzonej z neuroleptykami, podaje się 1-3 x/dobę 1/2-1 tabl. (co odpowiada 1-6 mg chlorowodorku biperydenu/dobę). W sytuacji, gdy konieczne jest szybkie działanie, należy zastosować produkt leczniczy w postaci iniekcji.

Tabl. można dzielić. Zażywać najlepiej w trakcie lub po posiłku, popijając odpowiednio dużą ilością płynu. Ryzyko niepożądanych działań ze strony przewodu pokarmowego jest mniejsze, jeżeli produkt leczniczy zażywa się bezpośrednio po posiłku. Czas stosowania zależy od rodzaju i przebiegu choroby. Leczenie może mieć przebieg krótkotrwały np. w leczeniu objawów pozapiramidowych, wywołanych przez inne produkty lecznicze (szczególnie u dzieci) lub długotrwały (np. w leczeniu choroby Parkinsona). Należy unikać nagłego przerwania stosowania produktu leczniczego. W przypadku planowanego zakończenia leczenia biperydenem, dawkę produktu leczniczego należy zmniejszać stopniowo.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek z substancji pomocniczych. Jaskra z wąskim kątem przesączania.Mechaniczne zwężenia w obrębie przewodu pokarmowego. Przerost okrężnicy (megacolon). Niedrożność jelit.

Na początku leczenia oraz gdy dawkę zwiększa się zbyt szybko, występują działania niepożądane. Szczególną ostrożność zaleca się podczas stosowania u pacjentów w podeszłym wieku, zwłaszcza z organicznymi uszkodzeniami OUN pochodzenia naczyniowego lub z powodu zwyrodnienia, ze względu na częstą, nadmierną wrażliwość nawet na terapeutyczne dawki produktu leczniczego w tych grupach pacjentów. Oprócz przypadków zagrożenia życia, należy unikać nagłego odstawienia produktu leczniczego, ze względu na ryzyko nawrotu choroby. Leki przeciwcholinergiczne działające ośrodkowo, jak biperyden, mogą powodować zwiększone ryzyko występowania napadów drgawkowych. U pacjentów ze zwiększoną predyspozycją do występowania zaburzeń układu nerwowego biperyden należy stosować ostrożnie. W pojedynczych przypadkach, szczególnie u pacjentów z przerostem gruczołu krokowego, biperyden może powodować zaburzenia układu moczowego, najczęściej zatrzymanie moczu. Pacjenci z zatrzymaniem moczu powinni przed każdym zastosowaniem produktu leczniczego opróżnić pęcherz moczowy. Należy zachować szczególną ostrożność stosując biperyden w przypadku gruczolaka gruczołu krokowego z resztkowym zaleganiem moczu, zatrzymania moczu, miastenii, w przypadku schorzeń mogących prowadzić do ciężkiej tachykardii oraz u kobiet w ciąży. Należy regularnie sprawdzać ciśnienie wewnątrzgałkowe. Obserwowano przypadki nadużywania produktu leczniczego. Zjawisko to może być spowodowane przez sporadycznie obserwowane działanie polegające na podnoszeniu nastroju i wywoływaniu przejściowej euforii. Jeżeli wystąpi nadmierna suchość w jamie ustnej, można ją złagodzić popijając często niewielkie ilości płynu lub żując gumę do żucia bez cukru. Doświadczenia w stosowaniu biperydenu u dzieci są niewielkie, dotyczą przede wszystkim krótkotrwałego zastosowania w przypadku zaburzeń ruchowych spowodowanych innymi lekami, np. neuroleptykami, metoklopramidem lub lekami o podobnym działaniu. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat może wywierać znaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Nawet przy właściwym stosowaniu produktu leczniczego, działania niepożądane biperydenu, dotyczące ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego, np. uczucie zmęczenia, zawroty głowy i bierność, niezależnie od ograniczeń spowodowanych podstawową chorobą wymagającą leczenia, mogą zmniejszać zdolność koncentracji i szybkość reakcji, co może stwarzać zagrożenie dla pacjentów prowadzących pojazdy i obsługujących maszyny. Objawy te są bardziej nasilone, jeżeli biperyden stosuje się jednocześnie z innymi lekami wpływającymi na OUN, środkami przeciwcholinergicznymi, a zwłaszcza z alkoholem.

Stosowanie biperydenu z innymi produktami leczniczymi działającymi przeciwcholinergicznie, np. preparatami psychotropowymi, przeciwhistaminowymi, preparatami stosowanymi w chorobie Parkinsona i preparatami rozkurczowymi, może powodować nasilenie działań niepożądanych w obrębie ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Podczas jednoczesnego przyjmowania chinidyny może dojść do nasilenia działania przeciwcholinergicznego na układ krążenia (w szczególności na przewodzenie przedsionkowo-komorowe). Jednoczesne stosowanie lewodopy i biperydenu może nasilić dyskinezy. U pacjentów z chorobą Parkinsona, w przypadku jednoczesnego podawania biperydenu i preparatów lewodopy/karbidopy, zaobserwowano ogólne zaburzenia ruchowe, polegające na ruchach pląsawiczych. Biperyden może nasilać dyskinezy późne, wywołane neuroleptykami. Jednakże, w przypadkach, gdy objawy zespołu parkinsonowskiego, współistniejące z dyskineza późną, są bardzo nasilone, kontynuowanie leczenia przeciwcholinergicznego jest uzasadnione. Ze względu na możliwość zwiększonego działania alkoholu należy unikać stosowania alkoholu podczas leczenia biperydenem. Leki przeciwcholinergiczne takie, jak biperyden zmniejszają skuteczność metoklopramidu oraz preparatów podobnie działających na przewód pokarmowy. Leki przeciwcholinergiczne mogą nasilać działania niepożądane petydyny na OUN.

Brak danych, które mogłyby sugerować, że stosowanie biperidenu może wiązać się z działaniem teratogennym. Jednak wobec braku doświadczeń ze stosowaniem leku w ciąży, należy zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza w I trymestrze. Brak danych, dotyczących przenikania produktu leczniczego przez łożysko. Produkt leczniczy może być stosowany w ciąży jedynie w przypadkach, gdy w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Preparaty przeciwcholinergiczne mogą hamować laktację. Biperyden przenika do mleka kobiecego, osiągając takie samo stężenie, jak w osoczu. Podczas leczenia biperydenem zaleca się przerwanie karmienia piersią.

Działania niepożądane mogą wystąpić przede wszystkim na początku leczenia i w przypadku zbyt szybkiego zwiększania dawek. Ze względu na brak danych dotyczących liczby osób przyjmujących produkt leczniczy, nie można dokładnie określić procentowej liczby spontanicznie zgłaszanych działań niepożądanych. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (nieznana) zapalenie przyusznic. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) nadwrażliwość. Zaburzenia psychiczne: (rzadko) w przypadku większych dawek, ekscytacja, pobudzenie, lęk, dezorientacja, zespoły deliryczne, omamy, bezsenność. Pobudzenie OUN jest częste u pacjentów z zaburzeniami czynności mózgu i może wymagać zmniejszenia dawki. Odnotowano przejściowe skrócenie snu REM (faza snu, w której występują szybkie ruchy gałek ocznych), polegające na wydłużeniu czasu do momentu osiągnięcia tej fazy i procentowym zmniejszeniu udziału tej fazy w całym śnie; (bardzo rzadko) nerwowość, euforia. Zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) uczucie zmęczenia, zawroty głowy, zaburzenia pamięci; (bardzo rzadko) ból głowy, dyskinezy, ataksja i zaburzenia mowy, zwiększona skłonność do drgawek i napadów padaczkowych. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) zaburzenia akomodacji, rozszerzenie źrenic (mydriasis) ze zwiększoną wrażliwością na światło. Może wystąpić jaskra z zamkniętym kątem przesączania (należy regularnie kontrolować ciśnienie wewnątrzgałkowe). Zaburzenia serca: (rzadko) tachykardia; (bardzo rzadko) bradykardia. Zaburzenia żołądka i jelit: (rzadko) suchość błony śluzowej jamy ustnej, nudności, zaburzenia żołądkowe; (bardzo rzadko) zaparcia. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) zmniejszenie wydzielania potu, wysypka alergiczna. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (rzadko) drgania mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo rzadko) zaburzenia w oddawaniu moczu, szczególnie u pacjentów z gruczolakiem prostaty (zaleca się zmniejszenie dawki), rzadziej: zatrzymanie moczu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (rzadko) senność.

Obwodowe objawy antycholinergiczne (rozszerzone, "leniwe" źrenice; suchość błon śluzowych, zaczerwienienie twarzy, przyspieszona czynność serca, atonia jelitowo-pęcherzowa, zwiększenie temperatury ciała, szczególnie u dzieci), zaburzenia układu nerwowego (podniecenie, majaczenie, splątanie, zaburzenia świadomości i/lub halucynacje). W przypadku ciężkiego zatrucia istnieje ryzyko zapaści krążeniowej i zatrzymania oddychania. Jako antidotum zalecane są inhibitory acetylocholinoesterazy, a w wyjątkowych przypadkach fizostygmina, która zmniejsza objawy ośrodkowe (np. salicylan fizostygminy w przypadku dodatniego testu na fizostygminę). W zależności od ciężkości objawów może być konieczne wspomaganie krążenia i oddychania (tlenoterapia), obniżenie temperatury ciała w przypadku gorączki i cewnikowanie pęcherza moczowego.

Biperyden jest lekiem przeciwcholinergicznym o silnym działaniu na OUN. W porównaniu do atropiny, preparat ma słabe działanie przeciwcholinergiczne na obwodowy układ nerwowy. Biperyden wiąże się kompetytywnie z obwodowymi i ośrodkowymi receptorami muskarynowymi (szczególnie z receptorami M1). Badania na zwierzętach wykazały wpływ biperydenu na objawy parkinsonizmu wywołane przez ośrodkowo działające preparaty cholinergiczne (drżenie, sztywność mięśniową).

1 tabl. zawiera 2 mg biperydenu chlorowodorku, co odpowiada 1,8 mg biperydenu.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.