Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Agen 5; -10 - (IR)

Amlodipine

tabl.
5 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
X
Agen 10 - (IR)
tabl.
10 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
X

Amlodypina - charakterystyka leku dla lekarzy

Wskazania

Amlodypina jest wskazana w leczeniu:

  • Nadciśnienia tętniczego
  • Przewlekłej, stabilnej dławicy piersiowej
  • Naczynioskurczowej dławicy piersiowej (typu Prinzmetala)

Mechanizm działania

Amlodypina jest inhibitorem transportu jonów wapniowych (antagonistą wapnia), blokującym wolne kanały wapniowe. Hamuje transport jonów wapniowych przez błony komórkowe do komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych oraz komórek mięśnia sercowego.

Działanie to prowadzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych i obniżenia ciśnienia tętniczego, a także zmniejszenia obciążenia następczego serca i zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen.

Dawkowanie

Grupa pacjentów Dawkowanie
Dorośli Dawka początkowa: 5 mg raz na dobę
Dawka maksymalna: 10 mg raz na dobę
Pacjenci w podeszłym wieku Standardowe dawkowanie, ostrożne zwiększanie dawki
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Rozpoczynać od najmniejszej dawki, ostrożne zwiększanie
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Standardowe dawkowanie
Dzieci i młodzież (6-17 lat) z nadciśnieniem Dawka początkowa: 2,5 mg raz na dobę
Dawka maksymalna: 5 mg raz na dobę

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym amlodypinę można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. U pacjentów z dławicą piersiową lek może być stosowany w monoterapii lub w terapii skojarzonej z innymi lekami przeciwdławicowymi.

Przeciwwskazania

Stosowanie amlodypiny jest przeciwwskazane u pacjentów z:

  • Nadwrażliwością na amlodypinę, inne pochodne dihydropirydyny lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Nasilonym niedociśnieniem
  • Wstrząsem (w tym wstrząsem kardiogennym)
  • Zwężeniem drogi odpływu z lewej komory (np. duże zwężenie zastawki aortalnej)
  • Hemodynamicznie niestabilną niewydolnością serca po przebytym ostrym zawale serca

Przeciwwskazania te wynikają z mechanizmu działania amlodypiny i potencjalnego ryzyka nasilenia istniejących zaburzeń hemodynamicznych.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Niewydolność serca: Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca. W długoterminowym badaniu kontrolowanym placebo u pacjentów z ciężką niewydolnością serca (klasa III i IV wg NYHA) zaobserwowano większą częstość występowania obrzęku płuc w grupie leczonej amlodypiną.

Zaburzenia czynności wątroby: U pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby okres półtrwania amlodypiny ulega wydłużeniu. Należy zachować szczególną ostrożność przy stosowaniu leku w tej grupie pacjentów, rozpoczynając od najmniejszej dawki.

Pacjenci w podeszłym wieku: Należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki u pacjentów w podeszłym wieku.

Dzieci: Amlodypina nie jest wskazana do stosowania u dzieci poniżej 6 roku życia.

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów: Amlodypina może wywierać niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn ze względu na możliwość wystąpienia zawrotów głowy, bólu głowy, zmęczenia lub nudności.

Warto zapamiętać
  • Amlodypina jest skuteczna zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym nadciśnienia tętniczego i dławicy piersiowej
  • U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy rozpoczynać leczenie od najmniejszej dawki i zachować szczególną ostrożność

Interakcje

Amlodypina może być bezpiecznie stosowana jednocześnie z wieloma powszechnie stosowanymi lekami, w tym z diuretykami tiazydowymi, beta-adrenolitykami, inhibitorami ACE, długo działającymi azotanami, nitrogliceryną podjęzykową, NLPZ, antybiotykami i doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi.

Inhibitory CYP3A4: Jednoczesne stosowanie silnych inhibitorów CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir) może zwiększać stężenie amlodypiny w osoczu. Należy zachować ostrożność przy łącznym stosowaniu tych leków.

Induktory CYP3A4: Leki indukujące CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca) mogą obniżać stężenie amlodypiny w osoczu. Należy monitorować efekt terapeutyczny przy jednoczesnym stosowaniu.

Sok grejpfrutowy: Nie zaleca się jednoczesnego spożywania soku grejpfrutowego ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności amlodypiny.

Amlodypina nie wpływa na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny, warfaryny czy cyklosporyny.

Stosowanie w ciąży i podczas karmienia piersią

Ciąża: Bezpieczeństwo stosowania amlodypiny u kobiet w ciąży nie zostało ustalone. Stosowanie leku u kobiet w ciąży jest zalecane jedynie w przypadku, gdy nie można zastosować innego, bezpieczniejszego leku lub gdy korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko dla matki i płodu.

Karmienie piersią: Nie wiadomo, czy amlodypina przenika do mleka kobiecego. Decyzję o kontynuacji lub przerwaniu karmienia piersią lub leczenia amlodypiną należy podjąć po rozważeniu korzyści dla dziecka i matki.

Działania niepożądane

Najczęściej obserwowane działania niepożądane to:

  • Bóle głowy
  • Obrzęki (szczególnie wokół kostek)
  • Nasilone zmęczenie
  • Senność
  • Nudności
  • Ból brzucha
  • Uderzenia gorąca
  • Kołatanie serca
  • Zawroty głowy

Rzadziej występują zaburzenia psychiczne, zaburzenia widzenia, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, reakcje skórne czy zaburzenia funkcji seksualnych. Bardzo rzadko mogą wystąpić poważniejsze działania niepożądane, takie jak zawał mięśnia sercowego, arytmie, zapalenie trzustki czy wątroby.

Przedawkowanie

Przedawkowanie amlodypiny może prowadzić do nadmiernego rozszerzenia naczyń obwodowych i odruchowej tachykardii. W ciężkich przypadkach może wystąpić znaczne i długotrwałe obniżenie ciśnienia systemowego, prowadzące do wstrząsu.

Leczenie przedawkowania obejmuje:

  • Monitorowanie funkcji układu krążenia i oddechowego
  • Uniesienie kończyn
  • Kontrolę objętości płynów krążących i diurezy
  • Podawanie leków obkurczających naczynia (jeśli nie ma przeciwwskazań)
  • Dożylne podanie glukonianu wapnia

Dializa nie jest skuteczną metodą usuwania amlodypiny z organizmu ze względu na silne wiązanie leku z białkami osocza.

Właściwości farmakokinetyczne

Amlodypina charakteryzuje się dobrą biodostępnością po podaniu doustnym (64-80%). Maksymalne stężenie w osoczu osiąga po 6-12 godzinach od podania. Wiąże się silnie z białkami osocza (97-98%). Metabolizowana jest w wątrobie przy udziale enzymu CYP3A4. Okres półtrwania wynosi 35-50 godzin, co umożliwia dawkowanie raz na dobę.

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby okres półtrwania ulega wydłużeniu. Zaburzenia czynności nerek nie wpływają istotnie na farmakokinetykę amlodypiny.

Podsumowanie

Amlodypina jest skutecznym i dobrze tolerowanym antagonistą wapnia o długim okresie działania, stosowanym w leczeniu nadciśnienia tętniczego i choroby niedokrwiennej serca. Jej profil farmakokinetyczny umożliwia wygodne dawkowanie raz na dobę. Należy jednak pamiętać o zachowaniu ostrożności u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz o możliwych interakcjach z inhibitorami i induktorami CYP3A4.



Wskazania

Nadciśnienie tętnicze. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Naczynioskurczowa dławica piersiowa (typu Prinzmetala).

Dorośli. W leczeniu zarówno nadciśnienia tętniczego, jak i dławicy piersiowej, dawka początkowa wynosi zazwyczaj 5 mg amlodypiny raz/dobę. Dawkę tę można zwiększyć do dawki maks. 10 mg raz/dobę w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym produkt leczniczy stosowano jednocześnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekami α-adrenolitycznymi, lekami β-adrenolitycznymi oraz inhibitorami konwertazy angiotensyny. U pacjentów z dławicą piersiową produkt leczniczy może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwdławicowymi u pacjentów z dławicą oporną na azotany i/lub odpowiednie dawki leków blokujących receptory β-adrenergiczne. Nie jest konieczne dostosowanie dawki produktu leczniczego w przypadku jednoczesnego leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne i inhibitorami konwertazy angiotensyny. Pacjenci w podeszłym wieku. Amlodypina stosowana w takich samych dawkach jest jednakowo dobrze tolerowana przez pacjentów w wieku podeszłym, jak i pacjentów młodszych. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się zwykły schemat dawkowania, jednak należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń odnośnie dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Dostosowując dawkę amlodypiny należy zachować ostrożność, a leczenie należy rozpocząć od najmniejszej dawki. Nie przeprowadzono badań dotyczących farmakokinetyki amlodypiny w ciężkich zaburzeniach czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby podawanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej dawki, a następnie stopniowo należy ją zwiększać. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Zmiany stężenia amlodypiny w surowicy nie są skorelowane ze stopniem zaburzeń czynności nerek, dlatego nie ma konieczności modyfikacji dawki leku. Amlodypina nie jest eliminowana z organizmu podczas dializy. Dzieci i młodzież. Dzieci i młodzież w wieku od 6 do 17 lat z nadciśnieniem tętniczym. Zalecana doustna dawka początkowa u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 17 lat wynosi 2,5 mg raz na dobę. Dawka może zostać zwiększona do 5 mg raz/dobę, jeśli po 4 tyg. stosowania nie uzyskano pożądanych wartości ciśnienia tętniczego. Dawki większe niż 5 mg nie były badane u dzieci i młodzieży. Dzieci w wieku poniżej 6 lat. Brak dostępnych danych.

Stosowanie amlodipiny jest przeciwwskazane u pacjentów: z nadwrażliwością na amlodypinę i inne pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą; z nasilonym niedociśnieniem; we wstrząsie (w tym wstrząsie kardiogennym); ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory (np. duże zwężenie zastawki aortalnej); z hemodynamicznie niestabilną niewydolnością serca po przebytym ostrym zawale serca.

Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca. W długoterminowym badaniu, kontrolowanym placebo, z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (III i IV klasa według NYHA) częstość występowania obrzęku płuc była większa w grupie leczonej amlodypiną w porównaniu z grupą otrzymującą placebo, lecz nie towarzyszyło temu nasilenie objawów niewydolności serca. U pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby T0,5 leku wydłuża się, podobnie jak to ma miejsce w przypadku wszystkich innych antagonistów wapnia. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. Dlatego w tej grupie pacjentów amlodypinę należy stosować ze szczególną ostrożnością. U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki. Amlodypina nie jest wskazana do stosowania u dzieci w wieku poniżej 6 lat. Amlodypina może być stosowana u pacjentów z niewydolnością nerek w standardowych dawkach. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie zależą od stopnia uszkodzenia nerek. Amlodypina nie jest usuwana z organizmu podczas dializy. Amlodypina może wywierać niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwanie maszyn. U pacjentów przyjmujących amlodypinę, którzy odczuwają zawroty głowy, bóle głowy, zmęczenie lub nudności, zdolność reakcji może być zaburzona.

Amlodypina może być bezpiecznie podawana jednocześnie z diuretykami tiazydowymi, lekami blokującymi receptory α - lub β -adrenergiczne, inhibitorami konwertazy angiotensyny, azotanami o przedłużonym działaniu, nitrogliceryną podawaną podjęzykowo, NLPZ, antybiotykami oraz doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi. Inhibitory CYP3A4: podczas stosowania inhibitorów CYP3A4 - erytromycyny u młodych pacjentów oraz diltiazemu u pacjentów w podeszłym wieku stężenie amlodypiny w osoczu wzrastało odpowiednio o 22% i 50%. Jednakże, znaczenie kliniczne tego zjawiska jest niepewne. Nie można wykluczyć, że silne inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol lub rytonawir) mogą zwiększać stężenia osoczowe amlodypiny w większym stopniu niż diltiazem. Amlodypina powinna być ostrożnie stosowana razem z inhibitorami CYP3A4. Jednak, jak dotąd, nie odnotowano żadnych przypadków wystąpienia działań niepożądanych związanych z wyżej wymienioną interakcją. Leki indukujące CYP3A4: brak danych dotyczących wpływu leków indukujących CYP3A4 na amlodypinę. Równoczesne podawanie (np. z ryfampicyną, zielem dziurawca) może prowadzić do zmniejszenia stężenia amlodypiny w osoczu. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amlodypiny i leków indukujących CYP3A4. W badaniach klinicznych interakcji cymetydyna, leki zobojętniające zawierające glin lub magnez oraz sildenafil nie wpływały na farmakokinetykę amlodypiny. Stosowanie amlodypiny z sokiem grejpfrutowym nie jest wskazane ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności leku, co u niektórych pacjentów może nasilać obniżenie ciśnienia tętniczego. Działanie przeciwnadciśnieniowe amlodypiny nasila działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych. Dane uzyskane w badaniach in vitro, przeprowadzonych z zastosowaniem ludzkiego osocza, nie wskazały jakiegokolwiek wpływu amlodypiny na wiązanie badanych leków (digoksyny, fenytoiny, warfaryny lub indometacyny) z białkami osocza. W badaniach klinicznych interakcji amlodypina nie wpływała na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny, etanolu (alkohol), warfaryny lub cyklosporyny. Amlodypina nie wpływa na wyniki badań diagnostycznych.

Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania amlodypiny u kobiet w ciąży. Badania na szczurach nie wykazały toksycznego wpływu na przebieg ciąży za wyjątkiem opóźnienia terminu porodu i wydłużenia czasu porodu podczas stosowania dawek 50-krotnie przekraczających maks. zalecaną dawkę u ludzi.Stosowanie amlodypiny u kobiet w ciąży jest zalecane jedynie w przypadku, gdy nie można zastosować innego, bezpieczniejszego leku lub gdy korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko dla matki i płodu. Nie wiadomo czy amlodypina przechodzi do mleka kobiecego. Decyzja odnośnie kontynuacji lub rezygnacji z karmienia piersią czy też kontynuacji lub rezygnacji z leczenia amlodypiną powinna być podejmowana po ocenie potencjalnych korzyści karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści leczenia amlodypiną u matki.

W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym lub chorobą niedokrwienną serca, najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi były bóle głowy, obrzęki (szczególnie wokół kostek), nasilone zmęczenie, senność, nudności, ból brzucha, uderzenia gorąca, kołatanie serca i zawroty głowy. W badaniach klinicznych nie zaobserwowano klinicznie istotnych zmian w wynikach badań laboratoryjnych związanych ze stosowaniem amlodypiny. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) leukocytopenia, trombocytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) reakcje alergiczne. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) hiperglikemia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność, zmiany nastroju (w tym lęk), depresja; (rzadko) splątanie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) senność, zawroty głowy, bóle głowy (zwłaszcza na początku leczenia); (niezbyt często) drżenie, zaburzenia smaku, omdlenia, osłabione czucie, parestezje; (bardzo rzadko) wzmożone napięcie mięśniowe, neuropatia obwodowa. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie). Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca; (bardzo rzadko) zawał mięśnia sercowego, arytmia (w tym bradykardia, częstoskurcz komorowy i migotanie przedsionków). Zaburzenia naczyniowe: (często) uderzenia gorąca; (niezbyt często) niedociśnienie; (bardzo rzadko) zapalenie naczyń. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność, zapalenie błony śluzowej nosa; (bardzo rzadko) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból brzucha, nudności; (niezbyt często) wymioty, niestrawność, zmiany rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcie), suchość w jamie ustnej; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki, zapalenie żołądka, rozrost dziąseł. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) łysienie, plamica, przebarwienia skóry, nadmierna potliwość, świąd, rumień, wysypka; (bardzo rzadko) obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa- Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości: (często) obrzęk kostek; (niezbyt często) bóle stawów, bóle mięśni, kurcze mięśni, bóle pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zaburzenia oddawania moczu, oddawanie moczu w nocy, zwiększona częstość oddawania moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja, ginekomastia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) obrzęk, zmęczenie; (niezbyt często) ból w klatce piersiowej, osłabienie, ból, złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie mc., zmniejszenie mc.

Opisano niewielką liczbę przypadków umyślnego przedawkowania amlodypiny u ludzi. Dostępne dane wskazują, że znaczne przedawkowanie amlodypiny powoduje nadmierne rozszerzenie naczyń obwodowych i odruchową tachykardię. Odnotowano przypadek znacznego i prawdopodobnie długotrwałego obniżenia ciśnienia systemowego, przebiegającego ze wstrząsem prowadzącym do zgonu. Klinicznie istotne niedociśnienie, spowodowane przedawkowaniem amlodypiny wymaga aktywnego wspomagania czynności układu sercowo-naczyniowego, które obejmuje regularne monitorowanie funkcji układu krążenia i oddechowego, uniesienie kończyn oraz kontrolę objętości płynów krążących i ilości wydalanego moczu. Pomocne w przywracaniu prawidłowego napięcia naczyń krwionośnych i ciśnienia tętniczego krwi, mogą być leki obkurczające naczynia krwionośne, pod warunkiem, że nie ma przeciwwskazań do ich stosowania. Dożylne podanie glukonianu wapnia może być korzystne dla odwrócenia blokady kanałów wapniowych. W niektórych przypadkach skutecznym, wartym rozważenia postępowaniem, może być wykonanie płukania żołądka. Podanie węgla aktywowanego zdrowym ochotnikom, niezwłocznie lub do 2 h. po zażyciu amlodypiny (w dawce 10 mg), prowadziło do znaczącego obniżenia wchłaniania amlodypiny. Ponieważ amlodypina silnie wiąże się z białkami osocza, dializa nie wydaje się skuteczną metodą usuwania jej z organizmu.

Amlodypina jest inhibitorem transportu jonu wapniowego (blokującym wolne kanały wapniowe), hamującym transport jonów wapniowych przez błony do komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych i komórek mięśnia sercowego.

1 tabl. zawiera 5 mg lub 10 mg amlodypiny w postaci amlodypiny bezylanu.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może wchodzić w interakcje z sokiem grejpfrutowym. Sok grejpfrutowy może nasilić wchłanianie leku z przewodu pokarmowego, a co za tym idzie zwiększyć jego stężenie w organizmie i nasilić działanie, nawet do wystąpienia działania toksycznego.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Lukrecja (glycyrrhizina) w cukierkach, tabletkach wykrztuśnych i innych produktach prowadzi do nadmiernej utraty potasu przez organizm, prowadzącej do hipokaliemii. Diuretyk pętlowy zwiększa wydalanie jonów potasowych, chlorkowych, magnezowych, wapniowych i fosforanowych, co może powodować osłabienie, kurcze i bóle mięśni, porażenia, zaburzenia przewodzenia i rytmu serca oraz zatrzymanie krążenia. Hipokaliemia powoduje zwiększenie toksycznego działania glikozydów naparstnicy na mięsień sercowy (potas współzawodniczy z naparstnicą o miejsce wiązania z enzymem warunkującym działanie pompy sodowo-potasowej. Interakcja lukrecja-naparstnica może powodować bradykardię, blok zatokowo-przedsionkowy, częstoskurcz przedsionkowy z blokiem i częstoskurcz węzłowy.